อันที่จริงแล้ว ยังมีอีกหลายหมู่บ้านที่เรานั้นยังไม่เคยไปและไปไม่ครบสักที แต่เมื่อพูดถึง Dhankar
ที่นี่ดูมีความพิเศษนิด ๆ เพราะเป็นหนึ่งในจุดหมายยอดนิยมไม่แพ้ที่อื่นและไปถึงยากสักหน่อยในกรณี
ที่ไม่พึ่งพารถรับจ้างหรือเช่ามอเตอร์ไซค์ขับขึ้นไป ก็ต้องใช้ความพยายามออกแรงเดินขึ้นไปเอง

ไม่ว่าเราจะบอกเล่าให้ใครต่อใครฟัง ถึงการเคยมาเยือนหุบเขาสปิติ  หากคู่สนทนายังไม่เคยเดินทาง
หรือไม่ได้มีแผนจะเข้ามาสักหน เราก็ต้องปูเรื่องถึงลักษณะภูมิประเทศ อากาศ และวัฒนธรรม ที่ดูต่าง
ไปจากความเป็นอินเดียให้เข้าใจเสียก่อนถึงจะร่ายต่อได้  แต่หากเป็นผู้ที่เคยแวะมาเยือนแล้ว คำถาม
ที่เราเจอก็หนีไม่พ้นประโยคที่ว่านี้เสมอ ๆ ... เธอเคยไปที่ Dhankar มาหรือยัง?
 

ออกจาก Kaza

เที่ยวรถในรอบเจ็ดโมงครึ่ง มักจะเต็มไปด้วยผู้คนที่มารุมล้อมตรงหน้าช่องจำหน่ายตั๋วกันล่วงหน้า ก่อนรถออก
ครึ่งชั่วโมง การเข้าแถวที่ไม่เป็นแถว กับศึกชิงที่นั่งที่ต้องใช้พละกำลังอย่างรวดเร็วแบบนั้น เราสู้ไม่ไหวจริง ๆ
เนื่องจากรอบนี้เป็นเส้นทางที่วิ่งระยะยาวจาก Kaza – Reckong Peo จึงทำมีผู้มารอบคิวจับจองกันค่อนข้างมาก
ก็เพื่อให้ได้หมายเลขที่นั่ง กว่าจะถึงคิวของเราที่ได้มายืนตรงหน้าช่องจำหน่ายตั๋ว แต่พนักงานแจ้งว่าหมดเวลา
ให้ขึ้นไปหาที่นั่งว่าง ๆ เอาจากเบาะหลังสุดได้เลย

เช้านี้เราออกเดินทางจากที่พักเลทไปหน่อย ก็เลยทำเวลาไม่ทัน ถึงแม้ว่าจะมีรถรอบอื่นที่จะวิ่งไปยังเส้นทาง
เดียวกับที่หมายก็ตาม เราอยากเดินทางตั้งแต่เช้าจะได้ไม่ต้องขึ้นเขาช่วงที่แดดส่องเปรี้ยง ๆ ตอนบ่ายยังไงล่ะ
 

โชคยังดีที่เบาะหลังยังคงเหลือที่อยู่ ก่อนเดินขึ้นไปจองพื้นที่ดังกล่าวนั่น เห็นชายโปรตุเกสที่เคยเจอในหมู่บ้าน
Lalung ก็มายืนรอรถเช่นเดียวกับเรา รอบนี้แต่งตัวซะรัดกุมเชียว  แถมยังหอบหิ้วเป้ใบโตเพื่อเตรียมเดินทางย้าย
ออกจากเมืองนี้ ส่วนสาวหน้าคุ้นตรงท้ายรถนั่นก็ไม่ใช่คนอื่นไกล  หยาง กำลังยื่นส่งกระเป๋าลากใบใหญ่ตัวเอง
ฝากให้เด็กรถเอาขึ้นไปผูกไว้บนหลัง เลยเข้าไปถามเรื่องตั๋วที่นั่งบนรถกับเธอ

"ไม่มีเหมือนกัน นี่ขนาดมารอตั้งแต่เช้าแล้วนะ"

ระหว่างที่หยางยังต้องจัดการกับสัมภาระตัวเองอยู่ เราก็ขอแยกตัวขึ้นไปจับจองเบาะที่นั่ง  รอบนี้ได้นั่ง
ตรงริมหน้าต่างฝั่งขวามือพอให้ได้ดูวิวบ้าง ส่วนเบาะข้าง ๆ ยกให้เป็นที่ของหยางตามที่ฝากฝังเอาไว้




เพื่อนร่วมทาง
 

เราจะเดินทางไปที่ Dhankar
ส่วนหยางและชายชาวโปรตุเกส
มีจุดหมายไปยังที่เดียวกันก็คือ Tabo

ตอนที่นั่งอยู่บนรถด้วยกัน เราสะกิดบอกหยางคนตะวันตกที่นั่งตรงเบาะด้านหน้าโน่นอ่ะ
เราเคยเจอเขาที่หมู่บ้าน Lalung (แต่ไม่ได้บอกถึงว่าไปล้อมวงจิบอารักพร้อมกับพนัก
งานเดินรถฯ) ทางด้านหยางก็เล่าถึงชายโปรตุเกสคนนั้นว่าเธอเองเคยเจอเขามาก่อน

"ฉันเห็นเขานั่งรถประจำทางมาจากมะนาลี"

เนื่องด้วยวันนั้นหยางออกมารอรถที่กลางทางตรงหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ชื่อว่า Gramphu
(เป็นการขึ้นรถจากกลางทางหากว่าเดินทางออกมาจาก Leh ผ่าน Keylong) เลยถือว่า
ได้เดินทางเข้าสู่หุบเขาสปิติมาพร้อมกันนั่นเอง

อย่างไรก็ตาม พวกเรามีข้อสงสัยเกี่ยวกับนายโปรตุเกสเรื่องหนึ่ง
ทำไมเขาถึงช่วงชิงตั๋วที่นั่งรถรอบนี้ได้อ่ะ? โคตรโปร สกิลเทพชัด ๆ

ถัดจากลำดับที่นั่งของหยาง เป็นชายหนุ่มชาวสปิติผู้ที่จะเดินทางไปยัง Tabo หมู่บ้านของเขา
หยางจึงได้โอกาสถามถึงข้อมูลล่วงหน้าเอาไว้ เธอกะจะอยู่ที่นั่นสักสามวัน! ระหว่างที่รถเริ่มวิ่ง
ฝ่าถนนเราก็หยิบเอาผ้าบัฟออกมาปิดจมูกเอาไว้ บางทีเราก็ใช้ผ้าที่ว่ามาปิดหน้าบังแดด คาดผม
ไม่ก็เอามารัดข้อมือไว้

"เธอเองก็ควรพกผ้าแบบนี้พกติดไว้บ้างก็ดี" ชายหนุ่มคนนั้นแนะนำหยาง
โดยเขาเองก็พกหน้ากากผ้ามาสวมป้องกัน ถนนแถบนี้มีฝุ่นเยอะมากจริง ๆ

พวกเราคุยกันแบบสัพเพเหระไปเรื่อย กระทั่งกระเป๋ารถฯ เดินมาเก็บค่าโดยสารสำหรับ Dhankar
ที่นั่นไม่มีรถประจำทางวิ่งไปถึงโดยตรง เราจำเป็นที่จะต้องออกแรงเดินขึ้นไปยังด้านบนเอง เท่าที่
อ่านมาจุดลงรถที่ใกล้สุดคือบริเวณที่เรียกว่า Shichling  มันจะอยู่ถัดเลยไปจากสะพาน Attargo
ไปอีกระยะหนึ่ง แต่ปัญหาก็คือ หน้าตาหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ว่านั่นมันเป็นยังไงกันนะ  

หยางเคยไปที่ Dhankar มาก่อนแล้ว เธอบอกว่าจำได้ว่าต้องลงรถตรงไหน
ส่วนหนุ่มสปิติรายนั้นก็รับปากว่าจะบอกให้รู้หากเมื่อไปถึง..ฟังแล้วก็น่าหมดห่วงเนาะ

เดินทางไปได้สักระยะ จากรถที่แน่นไปด้วยผู้โดยสาร ก็เริ่มมีคนทยอยลงตามจุดต่าง ๆ พอพื้นมีที่ว่าง
ตรงริมประตู หนุ่มสปิติขอย้ายตัวไปนั่งยังที่ดังกล่าว และมีกลุ่มสาวท้องถิ่นที่มีอายุเยอะแล้วก็เข้ามานั่ง
แทนที่ หลังจากนั้นเขาก็เริ่มหยิบหูฟังขึ้นมาเสียบกับโทรศัพท์เพื่อฟังเพลงคั่นเวลาระหว่างเดินทาง

เมื่อรถวิ่งเลยผ่าน Attargo Bridge และวิ่งขนาบเส้นทางเข้าสู่หุบเขาพินโดยมีแม่น้ำกั้นระยะทางอันยาวไกล
ที่ดูเหมือนจะไม่มีการสิ้นสุดตรงนั้น ทำให้เรานึกถึงเมื่อตอนที่เดินเข้าไปในวันก่อนได้ดีเลย...และเมื่อหลุดพ้น
จากตรงนั้นไปจนผ่าน จุดรวมสายแม่น้ำพินและแม่น้ำสปิติ และ Lingti Valley ตามลำดับ ถัดไปไม่นานนักรถก็
ได้จอดลงที่จุดหนึ่งซึ่งมองไปก็ไม่มีอะไรโดดเด่นเลยนอกเหนือไปจาก แนวดินสูง ๆ ที่ดูคล้ายกำแพงธรรมชาติ
เราเห็นชาวต่างชาติสามรายลงจากรถพร้อมกับคนท้องถิ่น

ชักเริ่มเอะใจเล็ก ๆ หรือว่าที่นี่คือจุดลงรถสำหรับ Dhankar

การที่นั่งอยู่ริมในสุดของเบาะหลัง มันทำให้ลุกยืนได้ลำบากมาก ไหนจะเป้ใบโตที่ต้องยกออกมาจากที่วางเท้า 
หลังจากคนพวกนั้นลงไปกันแล้ว รถเริ่มออกตัววิ่งอย่างช้า ๆ นั่นจึงทำให้เราเริ่มตั้งสติหันไปถามหยาง เธอว่า
ใช่ที่นี่หรือเปล่า?  แต่หยางลังเลและมีทีท่าไม่แน่ใจ ส่วนชายหนุ่มสปิติยังคงนั่งฟังเพลงเงียบ ๆ อยู่เช่นเดิม
 

สาวชาวบ้านสองรายที่นั่งอยู่ตรงกลาง พูดถึง Dhankar และพูดในภาษาท้องถิ่น
หยางเองไม่ได้เข้าใจว่าหมายถึงอะไร แต่ดันทึกทึกแปลไปเองว่า ยังใช่มั้ย ยังต้องเลย
ไปอีกใช่มั้ย?  ยิ่งรถตีออกจากจุดตรงนั้นไป เนินดินที่ตั้งฉากเป็นปราการธรรมชาติก็เริ่ม
เผยบางสิ่งที่บดบังเอาไว้เรื่อย ๆ ใช่เลย Dhankar Monastery ตั้งอยู่บนนั้นชัดเจนมาก!

เราเริ่มร้อนลนหนักขึ้น เมื่อตัวรถกำลังแล่นจากจุดดังกล่าวที่ว่าไปเรื่อย ๆ
หยางยังคงเจรจากับป้า ๆ และแปลภาษาตามความเชื่อไปเรื่อยเปื่อยและ
เมื่อมาถึงจุดนี้แล้ว ไม่วางไว้ใจใครอีก
 

"หยุด! หยุด! หยุด!"

เราตะโกนจากหลังรถจนสุดเสียง ถึงแม้ว่ากระเป๋ารถจะบอกว่ายังไม่ถึง Shichling ก็ตาม
แต่เราต้องการลงจากรรถเดี๋ยวนี้ จากที่ Dhankar ที่ใกล้แค่เอื้อมเมื่อครู่ มันได้เลยเถิดมา
ไกลมาก ๆ  เรายกเป้ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เพื่อเตรียมพร้อมจะลงไปจากรถ ทุกคนตรงเบาะ
หลังช่วยขยับขาเอี้ยวตัวเพื่อให้มีช่องว่างในการเดินออก

สรุปรถจอดให้ลงบริเวณใกล้ ๆ กับปากทางขึ้น Dhankar ตรง Shichling ที่สร้างไว้สำหรับให้รถวิ่ง
(จุดลัดสำหรับเดินขึ้นไปกับถนนที่ปูให้รถวิ่งจะอยู่ไกลกันมากทีเดียว) พอลงจากรถได้ รู้สึกโกรธ
มากจริง ๆ ที่ต้องมาเสียเวลาตรงนี้  ไม่ได้มีโอกาสโบกมือลาเพื่อนร่วมทางตามที่ควรจะเป็น และ
ภาพสุดท้ายที่เห็นก่อนรถจะแล่นหายออกไป หนุ่มสปิติท้ายรถคนนั้นชะโงกหน้าผ่านช่องหน้าต่าง
พร้อมโบกมือให้   "แล้วเจอกันที่ Tabo มายเฟรนด์"

⭗ Shichling-Dhankar Rd. | บริเวณปากทางขึ้นสำหรับให้รถวิ่งขึ้น (เป็นมุมที่หันกลับไปถ่ายหลังจากเดินมาได้สักพัก) 




ที่ตรงนี้ไม่มีทางลัด

8.40 น.

ทางขึ้น Dhankar ฝั่งนี้ เต็มไปด้วยรถนำเที่ยว กลุ่มคนขับมอเตอร์ไซค์ และที่แน่ ๆ คือไม่มีใครเขาเดินขึ้นมา
ที่เส้นนี้เสียด้วยซ้ำ ฝ่าแดดแรง ๆ  ช่วงสายของวัน เพื่อไต่ระดับทางขึ้นเขาไปเรื่อย ๆ แถมผ้าบัฟก็หล่นหาย
ไปไหนแล้วไม่รู้ ความหวังเดียวที่มีคือไปให้ถึงเป้าหมาย แล้วสั่งกาแฟมาดื่มให้หายเหนื่อยเถอะ!

เมื่อผ่านพ้นเขตเนินสูงไป จนถึงพื้นที่ราบด้านบนที่มีบ้านเรือนและเขตเพาะปลูก ลัดฝ่าดง Sea buckthorn
และกุหลาบป่า ผ่านคอกที่กั้นเลี้ยง dzo อยู่ 5-6 ตัว พวกมันกำลังวิ่งไปมาในคอกที่ว่าเหมือนกำลังพุ่งพล่าน
จากเสียงลมหายใจดังฟึดฟัด ๆ จนกลัวว่าถ้าเดินเข้าไปใกล้กว่านี้มันคงวิ่งออกมาไล่ขวิดแน่นอน

หลุดออกจากโซนนี้ไปได้ ที่ตั้งของ Dhankar Monastery ก็อยู่ไม่ไกลเกินสายตา
เรามาโผล่ตรงฝั่งของวัดที่สร้างขึ้นใหม่ ก็เลยต้องเดินอ้อมไปยังโค้งข้างหน้าอีกรอบนึง
เพราะมีแอ่งดินขนาดลึกกั้นขวางไว้ ที่เนินด้านล่างมีที่ตั้งของบ้านเรือนอีกด้วย ลักษณะ
ภูมิประเทศด้านบนนี้ ดูแล้วก็ยากต่อการนำรถโดยสารขึ้นมาวิ่งด้านบนจริง ๆ แหละ

⭗ ความไกลห่างของเส้นถนนที่ยืนอยู่ กับที่ตั้งของหน้าผาจุดหมายของวันนี้

 

⭗ ลัดผ่านดงไม้พุ่มและที่ตั้งของบ้านเรือนบริเวณส่วนท้ายหมู่บ้าน Dhankar แถบนี้จะใช้พื้นที่เพื่อการเพาะปลูก
ก็เลยดูเหมือนว่ามีอยู่แค่ไม่กี่หลังคาเรือนที่สร้างไว้ห่างไกลจากกัน 


 

11 โมงเช้า มาหยุดที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ที่อยู่ตรงบริเวณทางขึ้นไปยังวัดเก่า  เราสั่งอาหารและถามถึงเรื่อง
ที่พักกับ โกดัม ผู้ดูแลสถานที่มีพื้นเพเป็นชาวดารัมศาลา เพิ่งมารับจ็อบงานนี้เมื่อหกเดือนก่อน พาไปไขกุญแจ
เปิดห้องให้เลือกได้ตามใจชอบ  เขาว่าเริ่มจะไม่มีนักท่องเที่ยวมาพักสักเท่าไหร่ช่วงนี้ คนที่มากับรถรับจ้างหรือ
ที่ขับมอเตอร์ไซค์เที่ยว มักจะแวะชมแค่วัดเก่าและป้อมปราการเก่าจากนั้นก็ไปที่อื่นกันต่อ มีน้อยคนที่จะมาพัก
ค้างแรม  ซึ่งก็เป็นเช่นนั้นจริง ๆ ห้องนอนรวม 8 เตียง มีเพียงแค่เราคนเดียวในคืนนี้ที่ยึดครอง

โกดัมบอกเตือนไว้อย่างนึงว่าช่วงสามทุ่ม อาจมีเสียงรบกวนเล็ก ๆ จากพวกลาที่มีคนเลี้ยงไว้แถวนี้
"มันชอบส่งเสียงร้องให้ได้ยินทุกคืน แถมตรงเวลาซะด้วย" ซึ่งเขาเองก็ตอบไม่ได้ว่าลาพวกนั้นจะพา
กันแหกปากร้องไปเพื่ออะไร

วัดเก่าแก่ - ป้อมปราการและราชอาณาจักรเก่า บนความสูง 3,894 เมตรเหนือระดับน้ำทะเล
Old Dhankar Monastery วัดเก่าแก่ที่ถูกก่อตั้งมาอย่างยาวนานกว่าหนึ่งพันปี แม้ตัวอาคารจะมีการ
บูรณะและซ่อมแซมแทนที่ของดั้งเดิมไปแล้ว แต่ความโดดเด่นนั้นอยู่ตรงที่ตำแหน่งการจัดวางเอาไว้บน
หน้าผาสูง ๆ ที่มีทั้งตัววัดและป้อมปราการ (รวมไปถึงวังที่ประทับ) ชื่อของ Dhankar จึงมีความหมายว่า
พระราชวังบนหน้าผา* จากแผ่นป้ายที่ลงประวัติเอาไว้ที่วัด ก็จะเห็นชื่อของผู้ปกครองคนแรกคือ King
Nimakon ทั้งพระราชาและบุตร Dichok Gon คือผู้ที่ริเริ่มให้ดำเนินก่อร่างสร้างป้อม,วังที่ประทับ และ
วัด ขึ้นพร้อมกัน โดยกำหนดให้ศูนย์รวมของอำนาจของการปกครองอยู่ที่ป้อมและกิจกรรมทางศาสนานั้น
อยู่ที่วัด ต่อมาในช่วงศตวรรษที่ 17 Dhankar ได้มีสถานะเป็นศูนย์กลางของอาณาจักรในหุบเขาสปิติ  

* จากข้อมูลทั่วไปที่เจอมา Dhankar ถูกแปลได้เป็นสองแบบคือ
Palace on a cliff และ  Fort on a cliff ทั้งนี้ เราเลือกใช้คำว่า Palace เพราะคุ้นกับคำนี้มากกว่า
เมื่อเทียบเคียงจากภาษาลาดัก (ซึ่งมีรากเดียวกันกับสปิติคือ Bhoti) ก็เรียก พระราชวัง ว่า Khar เช่นกัน 



อารามสงฆ์แห่งนี้เป็นวัดพุทธวัชรยานนิกายเกลุกปะ พื้นที่ด้านในวัดส่วนที่เปิดให้เข้าชมไม่อนุญาต
ให้ถ่ายรูป เท่าที่จำได้คือสัดส่วนของอาคารที่เป็นห้องประกอบพิธี ห้องที่มีพระประธาน และอื่น ๆ
ล้วนแต่มีขนาดเล็ก โครงสร้างอาคารทรุดโทรมลงตามกาลเวลาเสี่ยงต่อการผุผัง และที่น่าเป็นห่วง
ก็คือตำแหน่งที่ตั้งของวัด--ในปี 2006 World Monument Fund  (กองทุนเพื่ออนุสรณ์สถานโลก)ได้ระบุ
ให้ Dhankar Monastery เป็นหนึ่งในจำนวนร้อยสถานที่ที่ต้องเฝ้าระวังในระดับที่เป็นอันตราย

แม้จะมีการบูรณะไปแล้วแต่ก็ดูเหมือนยังขาดงบฯ อยู่อีกเยอะ สำหรับการเข้ามาเยี่ยมชมสถานที่
ไม่มีค่าเข้าชม แต่หากอยากบริจาคเพื่อการซ่อมแซมอาคารก็สามารถไปหย่อนเงินลงตู้ได้โดยตรง
นอกเหนือจากนี้ ภายในวัดยังมีส่วนที่เป็นถ้ำสำหรับให้เข้าไปนั่งทำสมาธิห้องหนึ่ง แม้จะเล็กนิดเดียว
แต่บรรยากาศเงียบเชียบมาก (ตรงถ้ำที่ว่าจะมีการสร้างห้องครอบเอาไว้) หากใครที่อยากใช้เวลานั่ง
อยู่ข้างในนั้น จะเพื่อเสพซึมความเก่าแก่ของสถานที่หรือเพื่อสงบจิตสงบใจนานแค่ไหนก็ได้

⭗ หน้าประตูทางเข้า มีการแกะสลักลายไม้ที่ขอบประตูด้วย




⭗ จุดรอบนอกของวัด จะมีที่ให้เดินตามระเบียงที่อยู่เลียบหน้าผาสูง จะเห็นวิวของแม่น้ำสปิติและทางเข้าหุบเขาพิน
(Pin Valley) ที่ตั้งอยู่บริเวณฝั่งตรงข้าม ถ้าใครนึกภาพการเดินเท้าจากสะพาน Attargo เลาะเลียบไปเรื่อย ๆ จนเลี้ยว
เข้าสู่หุบเขาพินตรงปากทางที่เป็นจุดบรรจบของแม่น้ำพินและแม่น้ำสปิติจากเอนทรี่เก่าไม่ออก ก็อ้างอิงจากมุมภาพ
ตรงนี้เลย


เดินขึ้นไปยังเนินด้านบนของที่ตั้งวัด ด้านในนั้นมีห้องเล็ก ๆ อยู่หนึ่งแห่ง น่าจะเป็นส่วนที่เรียกว่า
Nakachang โดยสร้างไว้สำหรับเป็นที่ประดิษฐาน Medicine Buddha หรือในภาษาไทยก็คือ
พระไภษัชยคุรุ เห็นครอบครัวชาวอินเดียเพิ่งเดินออกมาจากห้องที่ว่านั้น ระหว่างที่กำลังจะสวน
ทางเข้าไปด้านใน และพวกเขาฝากวานให้เราปิดประตูหลังจากเข้าไปเยี่ยมชมเสร็จแล้วด้วย

⭗ ยอดเขาที่มีหิมะปกคลุมฝั่งตรงข้าม ที่นี่ล้อมรอบไปด้วยภูเขา 8 แห่ง
เปรียบเหมือนกับกลีบดอกบัวต่างขนาด ๆ โอบล้อมรอบภูเขา Laghpal
Tashi Choling Gonpa ซึ่งอยู่ตรงกลางและเป็นฐานที่ตั้งของหมู่บ้าน 
Dhankar โดยมีรายชื่อดังนี้ (อ้างอิงข้อมูล มาจากป้ายหน้าวัดเช่นเคย)

1. Sartot Gangri ทางทิศตะวันออก 
2. Mane Gangri ทางทิศใต้
3. Rewa Gangri ทางทิศตะวันตก
4. Balang Gangri ทางทิศเหนือ 
5. Chookpo-Jo-Ferangri ทางทิศตะวันตกเฉียงใต้
6. Kitling Thang Gangri ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้
7. Gyalpo Paldan Giri ทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ
8. Choopo Jocula Giri ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ




⭗ มายืนตรงลานด้านบน จุดสูงสุดของวัดที่มีการสร้างอาคารหลังเล็กเอาไว้บนยอดเนิน



⭗ Dhankar Fort ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม บริเวณที่ขึ้นไปยังจุดชมวิวได้ก็คืออาคารหลังใหญ่(ตำแหน่งวังเก่า) ที่อยู่ถัดลงมาจากป้อม


ตรงส่วนที่เป็นป้อม (Dhankar Fort) จะอยู่อีกเนินเขาหนึ่ง ห่างไปจากวัดอีกไม่เท่าไหร่แต่ก็เดินเหนื่อย
เอาเรื่องอาจเพราะออกแรงไปเยอะตั้งแต่มาถึงเมื่อเช้า หรือความสูงของพื้นที่ก็ไม่รู้ เดินไปเรื่อย ๆ อย่าง
ไม่ได้รีบเร่งอะไร จุดนี้จะผ่านที่ตั้งของอาคารบ้านเรือนที่ดูเป็นชุมชนกว่าบริเวณอื่น หากใครที่อยากเข้า
พักแบบโฮมสเตย์ใกล้ ๆ กับวัดเก่า มีบ้านหลายหลังในแถบนี้ขึ้นป้ายบอกไว้หลายแห่งเลย 

บางครั้งก็เดิน บางครั้งก็หยุดพัก การเดินเล่นบนพื้นที่สูงนั้นไม่ควรรีบร้อน
นักท่องเที่ยวต่างชาติคนหนึ่งเพิ่งเดินกลับมาจากป้อม เขาคงเห็นเรานั่งพักอยู่
ก็หันพูดให้กำลังใจพร้อมยกกำปั้น  "อีก 5 นาทีเท่านั้น!"




⭗ ที่ตั้งของบ้านเรือน บริเวณทางเดินไปยังป้อม



⭗ ภาพจากจุดชมวิวบริเวณตัวอาคารชั้นบนที่สร้างใกล้กับป้อมโบราณ จะเห็นว่าอยู่บนพื้นที่สูงกว่าตำแหน่งของวัด



⭗ สถานที่และจุดสังเกตบริเวณฝั่งวัดเก่า (เท่าที่พอจำได้)

1. ที่สถิตย์ของเทพยดาผู้ดูแลหมู่บ้าน 
2. Dhankar Monastery ส่วนที่เป็นอุโบสถใหญ่ (ที่เรียกว่า Dukhang) จะฉาบทาสีแดงเอาไว้ 
3. อาคารหลังเล็กที่สร้างไว้ด้านบนเนินสูงสุดของวัด 
4. Dhankar Fort 
5. ทางเดินลงเขาใกล้ ๆ กับตำแหน่งเจดีย์ขาว ที่พาเชื่อมต่อไปยังพื้นที่ด้านล่าง (ทางลัดสำหรับการเดินเท้า)
6. ห้องน้ำสาธารณะ
7. ที่พัก 

⭗ วัดที่สร้างขึ้นมาใหม่ตัวอาคารทาเป็นสีเหลืองสด ซึ่งก็ยังคงใช้ชื่อเดิมคือ Dhankar Monastery  ที่วัดใหม่มีพื้นที่แบ่ง
ไว้ทำกิจการสร้างรายได้อย่างร้านอาหารและที่พัก  (หยางเคยมาพักและแนะนำว่ามีกาแฟให้สั่ง) ถ้าอยากนั่งชมวิววัดเก่าหรือ
ตื่นมาแล้วเห็นบรรยากาศฝั่งนี้ก็ให้เลือกไปอยู่ตรงฟากโน้น ส่วนรอยทางเห็นบนเนินเขาด้านหลังวัดใหม่ก็คือทางไปทะเลสาบ



ทะเลสาบ Dhankar

อันที่จริงโกดัมแนะนำให้เราไปถึงตอนเช้า ๆ สักก่อนเก้าโมงแสงกำลังสวย
แต่เราไม่มีเวลาขนาดนั้น หลังจากเข้าชมวัดเก่าและป้อม เป็นที่เรียบร้อยก็เหลือ
แค่ส่วนที่เป็นทะเลสาบที่อยู่นอกแผนและเพิ่งรู้ว่ามันมีสถานที่อย่างว่าใน Dhankar
โดยจุดที่ว่านั้นตั้งอยู่ห่างจากนี้ไปเพียงแค่ไม่กี่กิโลเมตร แต่ก็มีความลาดชันอยู่
ไม่น้อย โดยที่ด้านบนทะเลสาบตั้งอยู่บนความสูง 4,140 เมตรเหนือระดับน้ำทะเล

การเดินทางด้วยเท้าบนพื้นที่ราบสูง ให้บอกระยะทางเป็นเวลา
จะเข้าใจง่ายกว่ามาตราวัด ก็เลยได้คำแนะนำมาแบบนี้

"ขาไปชั่วโมงครึ่ง ส่วนขากลับครึ่งชั่วโมง"

 

เราเริ่มต้นออกเดินไปทางฝั่งที่ตั้งของวัดใหม่ ตรงที่เป็นอาคารสีเหลือง ๆ จะมีรอยทางให้
เดินไปบนเนินเขาถัดจากนั้น จากปากทางขึ้นที่เป็นจุดเริ่มต้น มีนักท่องเที่ยวชาวอินเดีย
กลุ่มหนึ่งเพิ่งกลับมาจากบริเวณนั้นพอดี ชายหนุ่มชาวอินเดียอีกกลุ่มกำลังลังเลที่จะขึ้นไป
พวกเขาเลยได้โอกาสถามกับคนที่ไปมาแล้วว่าทะเลสาบที่ว่านั้นใหญ่โตมากมั้ย

"เล็กนิดเดียว ช่วงนี้น้ำค่อนข้างน้อยนะ"

พอได้คำตอบแบบนี้กลับมา พวกเขามีทีท่าผิดหวังและพากันหันหลังกลับ

"เฮ้ แต่บรรยากาศบนนั้นดีมากเลยนะ"

เสียงการการโต้ตอบระหว่างกลุ่มคนที่เคยไปกับกลุ่มคนที่ล้มเลิกนี่
แอบชวนให้คิดหนักเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน พอเห็นพวกนั้นเปลี่ยนใจไม่ขึ้นไปจริง ๆ

ในช่วงเวลาบ่ายสองกว่าแบบนี้ ไม่มีใครคนอื่นนอกเหนือจากเราแล้วที่กำลังเดินอยู่
ช่วงเนินเขามันเป็นพื้นที่โล่ง ๆ มีดอกไม้ป่า พุ่มไม้เล็ก ๆ แบบกุหลาบป่าให้เห็นบ้าง
สลับไปกับกระจุกหญ้า มีลูกศรวาดไว้เป็นสัญลักษณ์บอกทางให้เห็นบนหินเป็นระยะ
จุดที่เดินยากหน่อย เป็นช่วงทางโค้งที่ต้องเลี้ยวอ้อมเขาด้านบนมุมสูงและจังหวะการ
เดินข้ามร่องที่เป็นรอยต่อ ถึงจะฟังดูลำบากนิด ๆ กับการเดินเท้าไปทะเลสาบ แต่มัน
ก็เป็นช่วงเวลาที่ดีมาก ๆ เลยนะ ที่ได้มีโอกาสออกแรงเดินทางไกลในพื้นที่ราบสูงใน
ขณะที่ร่างกายยังมีเรี่ยวแรงแบบนี้ ถึงมันจะไม่ใช่เส้นทางที่ยิ่งใหญ่ระดับโลก แบบที่
ต้องมีผู้คนต้องมาจดจำก็เถอะ




⭗ ป้ายหน้าที่ตั้งไว้หน้าทางเดินเข้าไปยังทะเลสาบ ที่อยู่ไกลถัดไปจากเจดีย์องค์ขาวอีกไม่ไกล




⭗ มาถึงจุดที่เรียกว่าทะเลสาบแล้ว แถมยังมีลามายืนเล็มหญ้ากันอยู่บนเนินเขาสามตัว




⭗ ครอปจากภาพเดิมเพื่อโชว์ว่ามีลาจริง ๆ นะ (เลนส์กล้องซูมไม่ได้) 

หนึ่งชั่วโมงครึ่ง 
เราได้เจอกับป้ายด้านหน้าทะเลสาบ เจดีย์องค์ขาวและพื้นที่เล็ก ๆ ที่เป็นแอ่งน้ำกลางหุบเขา ดูเหมือนว่า
หลังจากที่ออกแรงเดินมาอย่างยาวนาน สิ่งเดียวที่เราอยากทำก็คือการแค่ได้ไปนั่งพักอยู่บริเวณริมน้ำเฉย ๆ
ถอดรองเท้าถุงเท้ากองไว้และหย่อนเท้าลงไปให้คลายความล้าของฝ่าเท้า พักร่างเอกเขนกมันตรงนั้นอยู่
นานเลยทีเดียว  ไม่รู้สิอยู่ ๆ ก็เกิดอาการหมดแรง ทั้งที่รู้ว่ายังสามารถเดินหามุมถ่ายภาพให้มันดีกว่านี้ก็ได้  
ด้วยการเดินรอบทะเลสาบซึ่งมีพื้นที่กระจิ๊ดริดนิดเดียวเอง

สำหรับใครที่เห็นบรรยากาศบนนี้แล้วถ้าอยากพักแรมสักคืน ก็สามารถหาเอาเต็นท์มากางได้นะ
แต่ก็ต้องยอมลำบากเรื่องการพกพาเสบียงมาให้พร้อมและทำใจเรื่องห้องน้ำกลางแจ้งนี่แหละ
เห็นที่พักของเรามีป้ายแจ้งว่า มีเต็นท์ให้เช่า ทีแรกก็ไม่ได้เอะใจหรอกว่าเขาไปปักหลักตั้งแคมป์
กันที่แถวไหนบ้างใน Dhankar โถ...กว่าจะนึกออก ก็เดินมาถึงหน้าทะเลสาบนี่เรียบร้อยแล้ว

 

อยู่บนนี้ไปได้เกือบชั่วโมง สูดอากาศจนเต็มปอด พักเอาแรงจนพร้อมออกเดินแล้ว  สิ่งมีชีวิตอื่นนอกเหนือไป
จากเราก็มีเพียงแค่ลาสามตัวที่กำลังเล็มหญ้าอยู่ตรงเนินเขาฝั่งตรงข้ามโน่น  ในช่วงที่เรากำลังจะเตรียมออก
เดินจากที่นี่ไป อยู่ ๆ ก็เห็นชาวบ้านที่เป็นเจ้าของลาเดินโผล่มาจากไหนไม่รู้ คงลัดเลาะมาจากเนินเขาสักทาง
ส่งสัญญาณเรียกให้มันเดินตามไป นี่ถ้าไม่ใช่คนพื้นที่จริง ๆ ก็มองแทบไม่ออกเลยนะว่าอาณาบริเวณนี้มันลัด
พาไปเชื่อมต่อยังหมู่บ้านไหนได้อีก?




⭗ ระดับความลึกของน้ำในช่วงเวลานี้ 
 

⭗ เจดีย์องค์ขาวที่ตั้งอยู่บนเนินก่อนถึงทะเลสาบ




⭗ ลองใช้กล้องอีกตัวมาลองถ่ายดู พอย้อนกลับมาทำรูปลงบล็อก ก็รื้อหาภาพทะเลสาบที่ถ่ายไว้เป็นมุมสวย ๆ แทบไม่เจอ
(ต้องโทษความขี้เกียจ ณ ช่วงเวลานั้นได้เลยนะเนี่ย)
 

ช่วงขากลับ ระยะทางที่เดินเริ่มไกลห่างไปจากทะเลสาบราว ๆ 15 นาที นักท่องเที่ยวรายแรก
ที่เดินสวนมาในตอนนั้นเป็นหญิงสาวชาวตะวันตก เธอถามถึงทะเลสาบว่าอยู่อีกไกลมั้ย  

"อีก 15 นาที"  อ้างอิงจากที่เวลาที่เราเพิ่งเดินออกนี่แหละ 
 

ถัดไปอีกไม่นาน ก็เริ่มเจอผู้คนสวนมาเรื่อย ๆ เรารู้สึกเหมือนเป็นคนบอกทาง
ไม่ก็ช่วยแจ้งระยะให้พวกเขาได้รู้ แหม ถ้ารู้ว่าจะพากันขึ้นมาในช่วงนี้กันเยอะ
เราคงปรับเวลาเดินขึ้นมาสักบ่ายสี่จะดีกว่า

กิจกรรมเดินขึ้นมายังทะเลสาบดูเหมือนจะไม่ได้นิยมกันมากมายนัก นาน ๆ ที
ถึงจะเจอคนสวนมา ด้วยความที่ไม่มีอะไรต้องเร่งรีบแล้ว เราจึงออกนอกเส้นทาง
แวะไปถ่ายดอกไม้บนเนินบ้าง กลุ่มคนที่เพิ่งขึ้นมาใหม่เห็นแล้วก็เกิดอาการลังเล
คิดว่าจุดที่เรายืนอยู่คือทางไปทะเลสาบหรือควรไปตามลูกศรกันแน่ ดีที่พวกเขา
ตะโกนถาม “นี่เธอ พวกเราเดินถูกทางใช่มั้ย”

"ถูกแล้ว เลี้ยวอ้อมตามลูกศรไปเลย"
 

เราตะโกนตอบกลับแล้วชี้ไปอีกทาง

"ขอบคุณ!"





⭗ พุ่มเล็ก ๆ ของดอกไม้ป่าที่ยังขึ้นให้เห็นตามทางในช่วงนี้ 

⭗ Dhankar Monastery เนินเขา และอาคารบ้านเรือนบริเวณหน้าผา วิวระยะไกลจากทางเดินไปทะเลสาบ

 

ส่วนรายสุดท้ายที่กำลังเดินสวนมาเป็นชาวอินเดียหนึ่งนาย เขากำลังพยายามเดินขึ้น
อย่างเชื่องช้า เสียงเหนื่อยหอบนี่ชัดเจนมากแต่สีหน้ายังโอเคดี ในช่วงนั้นก็ราวบ่ายสี่
กว่า ๆ พวกเราเดินผ่านกันก่อนที่จะได้รับคำถามเช่นเดิม  "อีกนานมั้ย"

เรายังนาฬิกาขึ้นมาดู "น่าจะราว ๆ 45 นาที ขาไปอาจจะใช้เวลานานกว่านี้"

"ฮ้าาาา" เราจำได้ถึงอากัปกิริยาหลังฟังคำตอบเมื่อได้ยิน เขาถอนหายใจยาว
เหมือนจะท้อ แต่ก็มุ่งมั่นที่จะเดินต่อไป นี่อาจเป็นคนสุดท้ายที่ปิดทางไล่หลัง
ผู้คนทั้งหมด

⭗ ภูเขาหินทรายที่มีความผุกร่อนจากการดักเซาะของธรรมชาติจนมีรูปทรงแปลก ๆ 

⭗ กลุ่มแรงงานที่ขึ้นมาทำงานก่อสร้าง พวกเขามีพื้นเพเดิมมาจากท้องที่อื่น ๆ ในอินเดีย ไม่ก็เนปาล

ใคร ๆ ก็ชื่อ เทนซิน

โจทย์การท่องเที่ยวใน Dhankar เราคงเก็บหมดจนแล้ว ช่วงเดินกลับไปที่พักก็สวนทางกับพวกนักเรียนหญิง
น้อง ๆ 3 คน คงเพิ่งเลิกเรียน พากันเดินมาทักถามว่าเราชื่ออะไร มาจากประเทศอะไร หลังจากที่ตอบไป ก็มี
การแนะนำตัวเป็นภาษาอังกฤษเสียงแจ้ว ๆ ดูทรงแล้วเหมือนจะเป็นเด็กชั้นประถม 

ฉันชื่อ เทนซิน ดอลม่า
ฉันชื่อ เทนซิน เซริ่ง
และฉัน เทนซิน เปม่า
ยินดีที่ได้รู้จักพี่นะคะ

บ๊ายบาย

เด็กชาวสปิติรุ่น ๆ นี้ หรืออาจโตกว่านี้ หลายคนมีชื่อแรกเหมือนกันเกือบหมด โดยเหตุผลที่พ่อแม่นิยม
ตั้งชื่อให้ลูกว่า เทนซิน ก็เพื่อให้พ้องกับนามของท่านทะไลลามะลำดับที่ 14 (Tenzin Gyatso) นั่นเอง
วันนี้เดินนานไปหน่อยเลยคิดมุขไม่ทัน น่าจะอำน้องเขาไปเนอะ พี่ก็ชื่อเทนซินเช่นกัน ยินดีที่ได้รู้จัก

⭗ โกดัม เตรียมผักมาหั่นเตรียมไว้ผัดหมี่สำหรับมื้อเย็น ตามคำเรียกร้องที่ว่าขอผักเยอะ ๆ 
 

มื้อเย็นใน Dhankar หนนี้ก็ยังฝากท้องไว้กับที่พักเหมือนเดิม สั่งหมี่ผัดพิเศษผักไว้กับโกดัม
ทีแรกว่าจะนั่งรอบนดาดฟ้าของจุดที่เป็นร้านอาหาร แต่ช่วงนี้มันก็เริ่มมีอากาศเย็นขึ้นแล้ว
หลังดวงอาทิตย์ตก เลยไปนั่งรอตรงห้องครัวที่อยู่ชั้นล่างไปก่อนแล้วค่อยยกไปกินบนร้าน


"โกดัม...โกดัมไบย่า...โกดัมไบย่า"

มีสาวนักท่องเที่ยวชาวอินเดียรายนึง มายืนตะโกนเรียกเขา พร้อมชะเง้อเข้ามาในครัว
แต่ช่วงเวลานั้น โกดัมหายตัวไปไหนก็ไม่รู้สักพักใหญ่ เธอบอกว่าจะมาติดต่อโกดัม
เรื่องรถรับจ้างที่ฝากให้หาเอาไว้

"ฉันมาจากรัฐมัธยประเทศ...มันอยู่ตอนกลางของอินเดีย นี่เธอมาคนเดียวเหรอ"

"ใช่ พักอยู่ที่นี่แหละ" เราชี้ไปตรงอาคารที่อยู่ใกล้ ๆ กัน
 

กว่าโกดัมจะกลับมาสาวอินเดียกลางคนนั้นก็เดินหายไปที่อื่นเสียก่อน

การคมนาคมขนส่งบน Dhankar และการสื่อสารแบบไร้สาย

แน่นอนว่าไม่มีรถประจำทางวิ่งขึ้นมาถึงที่นี่ และหากจ้างรถขึ้นมาส่งขาเดียวแบบไม่เหมาจ้าง
พาเที่ยว One day trip ก็อาจไม่ได้รับประกันว่าช่วงขากลับจะหาได้ง่าย ๆ หรอกนะ ส่วนเรา
ไม่มีปัญหาอะไรเพราะจะเดินลงไปข้างล่างเอง (รู้เส้นทางลัดแล้วด้วย)

ตกค่ำเธอกลับมาอีกครั้งหนึ่งกับสองคนที่น่าจะเป็นไกด์นำเที่ยวท้องถิ่น  พวกเราล้อมวงคุย
บนโต๊ะเดียวที่ดาดฟ้าของร้านอาหาร "ฉันกำลังหาคนหารค่ารถกลับไปยัง Kaza พรุ่งนี้เช้า
ถ้าเธออยากไปด้วยก็ได้นะ"  เราจะไปต่อที่ Tabo ซึ่งมันเป็นคนละทางกับเธอเลย  “อื้ม ฉันแค่
อยากถามไว้ก่อนเผื่อเธอเปลี่ยนใจ”

ดูเหมือนว่า Dhankar ไม่ค่อยสะดวกสบายสักเท่าไหร่ในเรื่องหารถเที่ยวกลับ เราก็ไม่ได้ถาม
เสียด้วยว่า เธอขึ้นมาถึงที่นี่ได้ยังไงกัน จากนั้นคนที่เป็นธุระจัดหารถให้ก็เดินเข้ามาบอกข่าว

"มาดาม พรุ่งนี้ไม่มีรถสักคันออกตอนเช้า"

พอฟังแล้วเธอมีสีหน้าไม่ดีนัก เหมือนว่าการเดินทางจะถูกเลื่อนออกไปให้ช้าลงกว่ากำหนด

"ก็เหลืออีกตัวเลือกนึง แทร็กเตอร์"

เขากระดกลิ้น เน้นที่คำว่า แทร็ก ได้กวนประสาทดี

"หืม หมายความว่ายังไง...แทร็กเตอร์" สาวอินเดีย เรียกชื่อรถที่ว่าตาม
พร้อมกระดกลิ้นเลียนแบบเขาอีก แต่ดูแล้วเธอจะไม่เข้าใจความหมายจริง ๆ

นึกออกแล้ว! เราหยิบโทรศัพท์เปิดคลิปตอนที่นั่งอยู่ท้ายรถพ่วงตอนที่จะหาทาง
ไปหมู่บ้าน Komic ให้ดู เผื่อว่าจะตัดสินใจง่ายขึ้น พวกเขาก็เลยพากันหัวเราะ

"ใช่ ๆ ประมาณนี้เลย มาดาม"
 

ช่วงหนึ่งทุ่มกว่ามีเสียงดังแทรกขึ้นมาจากเนินด้านล่างฝั่งเดียวกับเรา ตรงเพิงที่พักของเหล่า
คนงาน หัวหน้าคนงานตะโกนไปยังฟากตรงข้ามด้วยประโยคหนึ่ง แล้วก็มีเสียงโต้ตอบกลับมา
เป็นแบบนี้อยู่สองสามหน พื้นที่เนินล่างที่เป็นแอ่งลึกแบบนั้นน่าจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เกิดเสียง
สะท้อน พวกเราก็ได้แต่เงี่ยหูฟังแบบเงียบ ๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็น โกดัมบอกว่าเป็นแค่
การเรียกให้แรงงานมารับเงินค่าจ้างวันนี้  ส่วนเราเข้าใจไปเองแต่แรกว่าชาวบ้านตะโกนคุยกัน
ข้ามเขาในแบบไม่ต้องใช้โทรศัพท์มือถือให้เปลืองแค่ค่าบริการ

เฮ้ ทุกคน คน คน…. มารับเงินที่นี่ นี่ นี่ นี่ นี่ นี่

เออ รู้แล้ว แล้ว แล้ว แล้ว ...เดี๋ยวไปรับ รับ รับ รับ








สรรพเสียงแห่งความเงียบงัน  อย่างที่เคยพูดไปสเน่ห์ของหุบเขาสปิติสำหรับเรา
คือความสงบเงียบแบบที่ไม่เคยเจอจากไหน แต่บางคนกลับไม่ใช่ เมื่อมีคนมารวมตัวแบบนี้
โกดัมได้ถือโอกาสเล่าความรันทดให้คนในกลุ่มได้ฟังคล้ายกับอยากระบายความในใจ เพื่อ
ปิดเรื่องส่งท้าย ก่อนที่จะแยกย้ายกลับที่พักไปนอน

เมื่อหกเดือนที่แล้วเขารับจ้างเฝ้าร้านอยู่ที่ Goa มันเป็นเมืองชายทะเลที่มีผู้คนคึกคักมาก
แต่แล้วก็ได้รับการติดต่อจากนายจ้างผู้เป็นเจ้าของกิจการที่พักและร้านอาหารให้ย้ายมา
ดูแลที่นี่...ไม่รู้ว่าโกดัมได้รับข้อเสนอที่ดียังไงหรือปล่าวนะ ถึงได้ยอมย้ายมา

เขาเปิดโทรศัพท์ โชว์ภาพตัวเองจากที่มาถึงครั้งแรกเมื่อหกเดือนก่อน จากหนวดเครา
ที่เกลี้ยงเกลา (จนถึงตอนนี้ที่ขึ้นเฟิ้มเป็นลุงเพราะไม่ได้โกนตั้งแต่วันที่มาอยู่) วิวทิวทัศน์ช่วง
ฤดูร้อนของ Dhankar และที่ต่าง ๆ ที่เขาได้นั่งรถผ่านในหุบเขาสปิติ ถูกถ่ายภาพเก็บไว้หลาก
หลายมุม คล้ายกับการได้เจอโลกใบใหม่ที่ดูน่าตื่นเต้น  ทุก ๆ อย่างดูอลังการและสวยงาม 

กระทั่งฤดูท่องเที่ยวช่วงพีคกำลังผ่านพ้นไป จากที่วันหนึ่งได้เจอผู้คนแวะเวียนมา
เยือนแบบมากหน้าหลายตา ก็เริ่มเบาบางลงและเข้าขั้นเกือบเข้าสู่สภาวะเดิม ตามแบบ
ที่มันเคยเป็น ทุกอย่างเริ่มเงียบเหงา ต้นไม้เริ่มร่วงโรย อากาศก็เริ่มหนาวเย็นลงแบบแล้ง ๆ

จนตอนนี้เขาเริ่มจดจำกำหนดการของเวลาได้ ยามเช้าของทุกวันที่ตื่นมาปัดกวาดสถานที่ 
เมื่อเจอกับหลวงพี่ผู้ดูแลวัดเก่าเดินผ่านมา พวกเขาก็ส่งเสียงทักกันแค่ประโยคเดิม ๆ "จูเล
ฮาวอาร์ยู" เช่นนี้เสมอทั้งรอบเช้าและเย็น  ช่วงสายจนถึงบ่ายก็เริ่มมือไม่ว่างกับการผัดข้าว
ทำอาหาร ชงชา เสิร์ฟให้กับเหล่านักท่องเที่ยวที่แวะมานั่งพักผ่อน  ยามเย็นก็ไล่เก็บจานชาม
มาล้าง ทำความสะอาดร้านและที่พัก พอเริ่มตกค่ำก็เริ่มเข้าสู่ภวังค์แห่งความเงียบสงัดเพราะ
ไม่ค่อยจะมีแสงไฟเปิดจ้าให้เห็น เสียงตะโกนของหัวหน้าคนงานที่คอยเรียกให้ลูกน้องมารับ
ค่าจ้างจะเริ่มตอนช่วงทุ่มครึ่ง หากวันไหนไม่มีนักท่องเที่ยวเข้าพักเขาจะเข้านอนแต่หัววัน
เพราะไม่มีอะไรให้ทำมากกว่านี้ และช่วงสามทุ่มของทุกคืนก็ต้องมาทนฟังพวกลามันร้องส่ง
เสียง แง้ก ๆ กันให้ระงมอีก...ช่าง หดหู่สิ้นดี!

ทุกคนตั้งใจฟังเหมือนกำลังรับบทจิตแพทย์ โดยคาดว่าโกดัมเริ่มมีอาการซึมเศร้าเล็ก ๆ
เพื่อนของเขาที่เป็นชาวสปิติ ล้วงหยิบวัชระที่ห้อยคอไว้ออกมาสวดไหว้พึมพำแล้วยกขึ้น
แตะหน้าผากตัวเอง จนโกดัมอดแซวกลับไม่ได้ "โอ...ให้ตายเหอะ ดูเขาสิ อยู่แบบนี้
มานานจนจะกลายเป็นเหมือนพวกพระไปแล้ว"





 

ข้อมูลอื่น ๆ

*การเดินทางด้วยรถประจำทาง

*การเทรกระหว่างหมู่บ้าน ให้เลือกเชื่อมต่อเส้นทางจากหมู่บ้าน Lalung จะง่ายกว่า

Create Date : 25 มีนาคม 2566
Last Update : 6 เมษายน 2566 14:00:49 น.		14 comments
Counter : 840 Pageviews.
(โหวต blog นี้)  Share Tweet