บนเส้นทางสายพระนิพพาน 123

บนเส้นทาง

สายพระนิพพาน 123

123/01

อาทิตต..ปริ..ยายสูตร

พระอานนท์..ทรงพูด..ปฐมสังคายนา

ทรงรับฟัง..จากพระโอษฐ์..องค์พระสัมมา

แม่น้ำคยา..ภิกษุชฎิล..สิ้นพันรูป

123/02

สิ้นพันรูป..พระพุทธองค์..ได้ทรงเตือน

อย่าแชเชือน..ภิกษุทั้งหลาย..ตั้งใจฟัง

พิจารณา..สิ่งทั้งหลาย..ตั้งใจฟัง

อะไรบ้าง..เป็นเหตุให้..ใจเร่าร้อน

123/03

ใจเร่าร้อน..เพราะว่าตา..มองเห็นรูป

ผ่านมาวูบ..ตามองเห็น..เป็นฟุ้งซ่าน

ทั้งถูกใจ..ไม่ถูกใจ..หรือรำคาญ

ยิ่งมองนาน..ก็ยิ่งปรุง..ฟุ้งไปใหญ่

123/04

ฟุ้งไปใหญ่..ก็เพราะไฟ..คือราคะ

เอาชนะ..จิตตน..จนร้อนเร่า

มากยินดี..พึงพอใจ..ได้เห็นเขา

บ้างร้อนเร่า..ทำใจยาก..ไม่อยากเจอ

123/05

ไม่อยากเจอ..นี่หรือ..คือโทสะ

ไม่อยากพบ..อยากปะ..มันเคืองขุ่น

อีกร้อนหนึ่ง..ไฟโมหะ..หลงเป็นทุน

คิดหรือคุณ..รูปที่เจอ..เธอทรงตัว

123/06

 เธอทรงตัว..ชั่วขณะ..ไม่ยาวนาน

ตลอดกาล..ไม่ได้..ผู้ภิกขา

มันไม่เที่ยง..มีเสื่อมสลาย..มีเวทนา

ธรรมดา..โดยแท้..แก่เจ็บตาย

123/07

ใจเร่าร้อน..อยากให้รูป..ที่ถูกใจ

เกิดเรื่อยไป..ด้วยยินดี..ไม่มีจบ

ไม่อยากเห็น..รูปไม่ถูกใจ..ไม่อยากพบ

แทบสลบ..รูปถูกใจ..สลายไป

123/08

สลายไป..ใจชอกช้ำ..พร่ำรำพัน

ด้วยพลัดพราก..จากกัน..ไม่สมหวัง

จึงเกิดความ..คับแค้น..แน่นประดัง

เข้าใจยัง..ตาและรูป..มากเร่าร้อน

123/09

ลองคิดดู..หูทำให้..ใจเร่าร้อน

ก็เมื่อตอน..ได้ยินเสียง..ทำฟุ้งซ่าน

ทั้งถูกใจ..ไม่ถูกใจ..ออกอาการ

ทั้งเสียงหวาน..เสียงด่า..เก็บมาปรุง

123/10

เก็บมาปรุง..ฟุ้งซ่าน..หวานอยากฟัง

เห็นหรือยัง..ไฟราคะ..เขาจะปรุง

ส่วนเสียงด่า..ไฟโทสะ..ก็จะพุ่ง

ที่มันยุ่ง..ไฟโมหะ..จะพาหลง

123/11

จะพาหลง..คงเสียงหวาน..ตลอดไป

เป็นได้ไง..อารมณ์คน..อันวนวุ่น

เดี๋ยวเสียงหวาน..ค่ะขา..เดี๋ยวด่าคุณ

ไม่สมดุลย์..เสื่อมสลาย..ไปตามกาล

123/12

เร่าร้อนใจ..อยากได้ฟัง..ตลอดเวลา

เสียงไม่มา..ก็โศกเศร้า..เฝ้าคิดถึง

พร่ำรำพัน..การพลัดพราก..จากรำพึง

ไปจนถึง..คับแค้นใจ..ไร้ความหวัง

123/13

 ไร้ความหวัง..หว้าวุ่น..ให้ครุ่นคิด

หูหรือเสียง..หรือจิต..เป็นพิษเล่า

คิดดูเถิด..ภิกษุ..ผู้ไม่เมา

ที่ร้อนเร่า..ทุกวันนี้..อยู่ที่ใด

123/14

จมูกก็..เป็นเหตุให้..ใจเร่าร้อน

เมื่อคิดย้อน..ไปปรุงแต่ง..แหล่งของกลิ่น

กลิ่นที่ชอบ..ชวนชม..ดมอาจิณ

อยากดมกลิ่น..ตลอดไป..หลงไหลมัน

123/15

  ที่เร่าร้อน..เพราะอะไร..รู้ไหมล่ะ

ไฟราคะ..เกิดที่ใจ..รู้ไหมเล่า

ได้ดมกลิ่น..ถูกใจ..สบายเบา

กลิ่นที่เรา..ชมชอบนี้..ไม่มีเบื่อ

123/16

 ไม่มีเบื่อ..เมื่อผิดกลิ่น..สิ้นราคะ

เกิดโทสะ..หงุดหงิด..จิตเคืองขัด

ไฟโมหะ..ทำให้งง..หลงถนัด

ไปผูกมัด..ว่ากลิ่นนี้..มีชั่วกาล

123/17

มีชั่วกาล..ได้ไง..มันไม่เที่ยง

ไม่อาจเลี่ยง..เปลี่ยนแปลง..เสื่อมสลาย

ธรรมดา..ผู้เกิดมา..แก่เจ็บตาย

จงรู้อาย..กลับตัวใจ..เมื่อรู้จริง

123/18

ใจเร่าร้อน..อยากได้กลิ่น..ตนพอใจ

กลิ่นอันใด..ไม่ชอบใจ..ไปให้พ้น

กลิ่นถูกใจ..จางหายไป..ก็ทุกข์ทน

เฝ้าเวียนวน..เสาะหา..น่าเศร้าจิต

123/19

น่าเศร้าจิต..ทั้งคิดถึง..ทั้งโศกเศร้า

กลิ่นจากเจ้า..พลัดพราก..ไม่สมหวัง

ความเสียใจ..คับแค้นใจ..เข้าประดัง

สูญสิ้นหวัง..คิดไม่ถูก..จมูกกลิ่น

123/20

จมูกกลิ่น..ลิ้นทำให้..ใจเร่าร้อน

รู้รสก่อน..ความคิด..ก็ฟุ้งซ่าน

ทั้งถูกใจ..ไม่ถูกใจ..ออกอาการ

ผู้หย่อนยาน..ฝึกจิต..ยิ่งคิดปรุง

123/21

 ยิ่งคิดปรุง..ยิ่งยุ่งไป..ไฟราคะ

คืออยากจะ..ลิ้มรสดี..นี้เรื่อยไป

พอลิ้มรส..ไม่ได้เรื่อง..ขัดเคืองใจ

ก็เกิดไฟ..โทสะ..ฉะทันที

123/22

ฉะทันที..มีโมหะ..อยู่เป็นนิจ

หลงไปคิด..ว่ารสดี..ไม่มีหาย

ก็เมื่อปรากฏ..ว่ารสดี..นี้เปลี่ยนไป

เมื่ออยู่ใน..โลกโลกา..ธรรมดาเลย

123/23

  ธรรมดาเลย..รสถูกใจ..อยากให้คง

ไม่รู้ปลง..รสไม่ดี..อย่ามีใหม่

อยากไม่มี..ดีไม่มา..ทำยังไง

โศกเศร้าใจ..พร่ำรำพัน..ฝันหารส

123/24

 ฝันหารส..ที่ถูกใจ..ไม่สมหวัง

แล้วก็ยัง..พลัดพรากไป..ไม่คืนกลับ

จึงคับแค้น..แน่นทรวง..รสล่วงลับ

สุดระงับ..กายแทบสิ้น..ลิ้นรับรส

123/25

 อันว่ากาย..ทำให้ใจ..เร่าร้อนชัด

สิ่งสัมผัส..ถูกกาย..ใจร้อนเร่า

สัมผัสนี้..มีความสุข..ถูกใจเรา

ฉันไม่เอา..สัมผัสที่..ไม่มีสุข

123/26

 ไม่มีสุข..พอใจ..ไม่พอใจ

ก็เพราะไฟ..ราคะ..โทสะและโมหะ

เมื่อพอใจ..ก็ใช่เลย..เป็นราคะ

เกิดโทสะ..นั่นหนอ..ไม่พอใจ

123/27

ไม่พอใจ..ก็หลงไป..เกิดโมหะ

หลงว่าจะ..สัมผัสกาย..ไปเนิ่นนาน

จนคิดว่า..จะสัมผัส..ไปชั่วกาล

อัตรธาน..หายไปหมด..กฏธรรมดา

123/28

 ใจเร่าร้อน..ย้อนสัมผัส..อันถูกใจ

อยู่หนใด..เล่าหนอ..ขอเจอใหม่

ส่วนสัมผัส..ไม่ถูกใจ..ไปให้ไกล

เกิดชาติหน้า..ฉันใด..อย่าเจอกัน

123/29

 พอสัมผัส..ถูกใจ..นั้นไปจาก

คิดถึงมาก..โศกเศร้า..เจ้ามาหนี

พร่ำรำพัน..ฝันหา..ก็ไม่มี

เจ้าพลัดพราก..จากหนี..ไปหนใด

123/30

ไปหนใด..ไม่สมหวัง..คลั่งคับแค้น

ย่ำทั่วแดน..ค้นหา..สัมผัสหาย

จงรู้พิษ..เห็นชัด..สัมผัสกาย

ไม่เคยคลาย..ร้อนเร่า..เข้าไม่ถึง

123/31

เข้าไม่ถึง..จิตใจ..มากมายอยาก

จึงลำบาก..คิดปรุง..จนฟุ้งซ่าน

ทั้งพอใจ..ไม่พอใจ..เป็นสันดาน

มองให้นาน..อาการออก..บอกได้เลย

123/32

 บอกได้เลย..ว่ามีไฟ..ที่ใจตน

อันทุกคน..มีอยู่..รู้ไว้นะ

ไฟราคะ..ไฟโทสะ..ไฟโมหะ

เจอจะจะ..ไม่อาจจับ..กลับชอบใจ

123/33

กลับชอบใจ..ไฟราคะ..ที่เกิดขึ้น

จะลึกตื้น..สนอะไร..พอใจข้า

เกิดโทสะ..ขึ้นที่ใจ..ไม่ได้มา

ในอุรา..มันร้อนรุ่ม..ปานสุมไฟ

123/34

ปานสุมไฟ..ในความหลง..คือโมหะ

ใจนี่หล่ะ..ตัวดี..มากมีหลง

คิดว่าสิ่ง..ถูกใจ..จะมั่นคง

บอกตรงตรง..เสื่อมสลาย..ไปตามกาล

123/35

ไปตามกาล..นานวัน..ยิ่งสลาย

ขอจงคลาย..ร้อนเร่า..เหล่ามนุษย์

ก็เห็นอยู่..มาแล้วไป..ในที่สุด

ไม่เคยหยุด..เสื่อมสลาย..จนตายแล

123/36

 ใจเร่าร้อน..อยากถูกใจ..ไปทั้งปี

ไม่อยากมี..เรื่องราว..ไม่ถูกใจ

เมื่อเรื่องราว..ดีดี..หลีกหนีไป

ในหัวใจ..มีโศกเศร้า..เข้ามาแทน

123/37

เข้ามาแทน..แสนคิดถึง..จึงโศกศัลย์

พร่ำรำพัน..เสียใจ..ให้สิ้นหวัง

มันบีบคั้น..คับแค้นใจ..ทุกข์เสียจัง

เห็นหรือยัง..เมื่อใจอยาก..มากเรื่องราว

123/38

พระอริย..สาวก..เมื่อได้ฟัง

ท่านก็ยัง..เบื่อหน่าย..ลูกนัยตา

ทั้งเบื่อหน่าย..รูปทั้งหลาย..ที่เห็นมา

ปรารถนา..ฝึกฝน..จนไม่ฟุ้ง

123/39

จนไม่ฟุ้ง..ไม่ปรุงแต่ง..ให้เตลิด

ไม่ให้เกิด..ราคะโทสะ..และโมหะ

ถึงตาดู..ใจรู้เห็น..เป็นอิสระ

เห็นก็จะ..วางได้..ไร้อารมณ์

123/40

ไร้อารมณ์..เห็นสวย..รู้ว่าสวย

ก็วางสวย..ลงไป..ใจไม่สน

รู้ทุกสิ่ง..จริงแท้..เป็นแค่คน

มีตัวตน..ร่างกาย..อันไม่เที่ยง

123/41

 พระอริยะ..ทั้งหลาย..เบื่อหน่ายหู

ฟังเสียงดู..ไม่น่าเชื่อ..ยิ่งเบื่อหน่าย

มาติดเสียง..ดีไม่ดี..นี่น่าอาย

จงเบื่อหน่าย..ความคิดฟุ้ง..อันปรุงแต่ง

123/42

อันปรุงแต่ง..แห่งเสียง..ชอบไม่ชอบ

ความรู้รอบ..ผู้กล้า..พิจารณาไว้

เมื่อมีหู..ฟังแค่รู้..แค่เข้าใจ

อย่าฟุ้งไป..กับเสียงนั้น..อันไม่เที่ยง

123/43

พระอริยะ..ย่อมเบื่อหน่าย..ในจมูก

เบื่อการถูก..ชักจูงไป..โดยใช้กลิ่น

เบื่อการปรุง..ฟุ้งซ่าน..เป็นอาจิณ

เพราะว่ากลิ่น..ทำร้อนเร่า..ไม่เข้าท่า

123/44

ไม่เข้าท่า..เมื่อกลิ่นมา..เตะจมูก

กลิ่นจึงถูก..พิจารณา..มาแยกแยะ

แค่ดมดู..รู้กลิ่น..แค่นั้นแหละ

จงเบื่อแวะ..ไปฟุ้งซ่าน..กับการดม

123/45

พระอริยะ..ย่อมเบื่อหน่าย..ในลิ้นตน

เบื่อไปจน..รสชาด..ที่หลงติด

พิจารณา..รสชาด..สุดคาดคิด

ทำให้จิต..ร้อนเร่า..จิตเขาปรุง

123/46

จิตเขาปรุง..ฟุ้งไป..ให้เบื่อหน่าย

เบื่อสอดส่าย..แส่หารส..หมดสิ้นค่า

เมื่อเบื่อลิ้น..เบื่อรส..โปรดพิจารณา

แค่รู้ว่า..เป็นเช่นไร..อย่าไปปรุง

123/47

พระอริยะ..ย่อมเบื่อหน่าย..กายกายา

สิ่งที่มา..ถูกต้อง..สัมผัสกาย

เบื่อความคิด..ฟุ้งซ่าน..อันตราย

จงเบื่อกาย..เบื่อสัมผัส..รู้ตัดใจ

123/48

รู้ตัดใจ..ไม่ปรุงแต่ง..แห่งสัมผัส

มุ่งขจัด..ทุกสิ่ง..นิ่งสงบ

การแต่งปรุง..ฟุ้งซ่าน..เบื่อพานพบ

ไม่รู้จบ..ร้อนเร่า..นะเจ้าเอย

123/49

พระอริยะ..ย่อมเบื่อหน่าย..ใจที่อยาก

เรื่องราวมาก..จากความคิด..จิตข้องอยู่

เบื่อความคิด..ฟุ้งซ่าน..ที่พันตู

จงเป็นผู้..รู้ฝึกจิต..เบื่อคิดฟุ้ง

123/50

เบื่อคิดฟุ้ง..ปรุงแต่ง..ให้เร่าร้อน

เมื่อเจ้าย้อน..คิดดู..จะรู้ว่า

เจ้าความคิด..จิตใจ..ดุจไฟป่า

ดับดีกว่า..อย่าให้เหลือ..เบื่อดับไฟ

123/51

  พระอริยะ..เมื่อเบื่อหน่าย..อยู่อย่างนี้

ไม่ยินดี..ยินร้าย..สิ่งเหล่านั้น

ก็ไม่มี..พันธะ..สิ่งผูกพัน

จิตของท่าน..ก็หลุดพ้น..ไม่วนคืน

123/52

 ไม่วนคืน..ยืนยัน..ในการจบ

ตัดชาติภพ..ไร้กิเลส..รัดรึงใจ

คือไม่มี..การเกิด..อีกต่อไป

ผู้ฝึกใจ..เบื่อหน่ายนี้..ย่อมมีผล

123/53

ย่อมมีผล..หลุดพ้น..การยึดเหนี่ยว

จิตหนึ่งเดียว..เป็นพรหมจรรย์..อันบริสุทธิ์

ไม่มีกิจ..อื่นใด..ในแดนมนุษย์

เป็นผู้หลุด..จากกิเลส..เหตุไม่มี

123/54

 ครั้นเมื่อพระ..พุทธองค์..ทรงแสดงธรรม

อันชักนำ..เป็นเหตุให้..ใจเร่าร้อน

พระทั้งหลาย..เพลินฟังธรรม..พระชินวร

ตัดนิวร..ทิ้งอายตนะ..ละกิเลส

123/55

 ละกิเลส..ได้จริง..นิ่งสงบ

จิตก็จบ..หลุดพ้นพลัน..ทั้งพันรูป

เมื่อตัดไฟ..ภายในได้..ก็ดับวูบ

ทั้งพันรูป..เป็นพระอรหันต์..กันหมดเลย

123/56

  เมื่อตาดู..หูฟัง..จมูกดม

สุขอารมณ์..ลิ้นลิ้มรส..กายสัมผัส

เหตุเพราะใจ..มันปรุง..ฟุ้งซ่านชัด

ไปกอดรัด..อายตนะ..ไม่ละร้อน

123/57

ไม่ละร้อน..ย้อนมาสู่..อยู่ในธรรม

สตินำ..มาเปิดใจ..ได้ปัญญา

สิ่งทั้งหลาย..เกิดจากใจ..ปรารถนา

จึงค้นหา..ทางพ้น..ตนเร่าร้อน

123/58

ตนเร่าร้อน..ย้อนไป..ไม่ดีกว่า

หาทางฝ่า..ออกไป..ไม่ใยดี

สู่ทางใหญ่..ไม่หลง..ทางตรงมี

เส้นทางดี..ไม่เดินไป..เสียดายแทน

123/59

 เสียดายแทน..แดนดี..ทางนี้แน่

เดินมาแค่..ปากทางเข้า..อย่าก้าวหนี

ก้าวเดินไป..สิตัว..อย่ากลัวดี

เมื่อเรามี..ธรรมอยู่..รู้เปิดใจ

123/60

รู้เปิดใจ..ในเส้นทาง..สายนิพพาน

จะเนิ่นนาน..เท่าไร..อย่าไปสน

เข้ามาแล้ว..จงก้าวย่าง..อย่างอดทน

เดินไปจน..สุดพอดี..ที่นิพพาน

 

Create Date : 06 มีนาคม 2556 Last Update : 9 มีนาคม 2556 7:25:29 น. Counter : 708 Pageviews.		0 comments
Share Tweet