บนเส้นทางสายพระนิพพาน 109 บนเสนทาง สายพระนิพพาน 109 109/01 กายทำงาน..ทางโลก..รู้เพ่งพิศ เอาดวงจิต..ทำงาน..ทางด้านธรรม แม้ทางกาย..มากมาย..วิบากกรรม จิตยังนำ..หลุดพ้น..ไปจนได้ 109/02 ไปจนได้..ใช้ธรรม..ปฎิบัติ เพื่อขจัด..กิเลสร้าย..ในดวงจิต ไม่ให้เกิด..ต่อไป..ก่อภัยพิษ กำหนดจิต..ในอารมณ์..พระกรรมฐาน 109/03 พระกรรมฐาน..ตลอดเวลา..อย่าท้อถอย ทำให้บ่อย..เดี๋ยวก็ชิน..สิ้นกังขา จนเป็นฌาน..ญาณกำเนิด..เกิดปัญญา ปรารถนา..อันลามก..ก็ตกไป 109/04 ก็ตกไป..ดุจโอ่งเปล่า..เอาน้ำใส่ ใส่ลงไป..ทุกวัน..มันก็เต็ม จงเป็นเกลือ..ปรารถนา..รักษาเค็ม ทุกอย่างเต็ม..เกิดตาย..ลืมได้เลย 109/05 ลืมได้เลย..จงระวัง..ยังเป็นคน อารมณ์ตน..รู้ระงับ..บังคับไว้ แสงอาทิตย์..ส่องน้ำแห้ง..ได้ฉันใด อารมณ์ไฟ..เผาใจแห้ง..ได้ฉันนั้น 109/06 ทบทวนธรรม..อย่าละวาง..อย่างต่อเนื่อง ทำให้เชื่อง..ดึงให้ช้า..พิจารณาเข้า มุ่งจะเป็น..เช่นขนโค..หรือเป็นเขา จนตัดเรา..ตัดของเรา..ไม่เอาแล้ว 109/07 ไม่เอาแล้ว..จงหมั่นจำ..อารมณ์นี้ ทางที่ดี..ทุกเวลา..จำเสมอ เป็นอารมณ์..สละกาย..เชียวนะเธอ เมื่อไม่เผลอ..ไปเกาะ..ก็ไม่เกิด 109/08 ก็ไม่เกิด..จบกิจ..จิตรับรู้ จงเป็นผู้..รู้ลม..ตลอดเวลา ต้องคิดว่า..ทำได้..ไม่ระอา ตั้งจิตตรา..ไม่เปลี่ยน..พากเพียรทำ 109/09 พากเพียรทำ..รู้อารมณ์..เพาะบ่มจิต จงลิขิต..ทางสู..รู้สะสม ตัดทุกสิ่ง..ทิ้งทุกอย่าง..หาทางข่ม แค่รู้ลม..ตลอดเวลา..พาหลุดพ้น 109/10 พาหลุดพ้น..ชาติภพ..จบกองกรรม เอากองธรรม..มาถม..ให้จมหาย เพื่อไม่ต้อง..กลับมาเกิด..กำเนิดกาย เพื่อการตาย..อันมีธรรม..นำทางไป 109/11 นำทางไป..อย่ากลัวการ..ประจัญหน้า เราต้องกล้า..สู้ทั้งขันธุ์..กิเลสมาร กล้าปฏิเสธ..เป็นสมุท..เฉทประหาร สิ้นสังขาร..ชนะได้..ไปนิพพาน 109/12 ขันธมาร..กิเลสมาร..เขามีจริง เพราะเป็นสิ่ง..คู่กาย..หลายชาติภพ เขาผูกจิต..ขังใจ..ไม่รู้จบ ทนสู้รบ..เพื่อการละ..ชนะเลย 109/13 ชนะเลย..ชาตินี้..ที่ไม่ยอม จิตรู้พร้อม..กายนี้..มีแต่ทุกข์ เมื่อเกิดกาย..มากกรรม..ทำเสียจุก อันความสุข..ของกาย..มีไม่จริง 109/14 มีไม่จริง..ทุกสิ่ง..ล้วนลวงหลอก หาทางออก..มาดู..จึงรู้สิ้น รู้เท่าทัน..กายฉัน..กรรมกัดกิน พอกายสิ้น..เหลือจิต..ปิดบัญชี 109/15 ปิดบัญชี..ไม่มีห่วง..บ่วงร้อยรัด รู้เห็นชัด..กายชาตินี้..หนีไม่ได้ ขอชดใช้..กายนี้..ชาติสุดท้าย มีความตาย..เป็นอารมณ์..ผู้ข่มตน 109/16 จงรักษา..อารมณ์..การตัดตาย สละกาย..ทิ้งไป..วายชีวิต เพื่อเป็นฐาน..กำลัง..ตั้งใจจิต นั่งยืนเดิน..นอนพิศ..ให้รู้ลม 109/17 ให้รู้ลม..ทุกเวลา..ชีวาอยู่ แค่ตามรู้..ออกเข้า..ยาวหรือสั้น หายใจหนัก..หรือเบา..รู้เท่าทัน ให้รู้มัน..ตลอดไป..จนตายแล 109/18 จนตายแล..ไม่ใช่แค่..ผู้รู้ลม เป็นผู้สม..คุณค่า..การมาเกิด พระพุทธองค์..ทรงตรัส..ว่าดีเลิศ ไปหาเถิด..พระนิพพาน..อันแสนสุข 109/19 ถ้าคราวใด..ตั้งอารมณ์..เจ้าไม่ถูก ขอให้ลูก..พิจารณา..ว่ากายนี้ เมื่อเกิดขึ้น..เสื่อมสลาย..ไปทุกที แล้วไม่มี..เหลืออะไร..ในที่สุด 109/20 ในที่สุด..แก่นสาร..มันก็หาย เสื่อมสลาย..ไปสิ้น..ยินดีหรือ มีธรรมอยู่..รู้สำนึก..จงฝึกปรือ หาทางรื้อ..ทุกอย่าง..พังนั่งร้าน 109/21 รู้ภาวะ..แท้จริง..สิ่งเป็นกาย มีความตาย..เบื้องหน้า..หาคงที่ มีแต่ความ..เสื่อมสลาย..ไปทุกที เรียกว่ามี..ทุกข์ชัด..สัตว์มนุษย์ 109/22 สัตว์มนุษย์..ที่สุด..คือความตาย แก่เจ็บกาย..เวทนา..เป็นที่สุด ยอมรับได้..จึงใช่..ยอดมนุษย์ โอกาสหลุด..ย่อมมีมาก..จากจิตตน 109/23 จากจิตตน..อันบุคคล..ยากจะหลุด ต้องรู้ขุด..ขัดเกลา..ให้วาวใส ทีละน้อย..แม้ไม่มาก..แต่จากใจ ทำเรื่อยไป..ถึงจะยาก..ก็มากเอง 109/24 ก็มากเอง..ธรรมอัน..มุ่งมั่นทำ ไม่ก่อกรรม..ใหม่ต่อ..ก็มีหลัก มีอารมณ์..จิตคุม..ไม่กลุ้มนัก กรรมเก่าหนัก..ชดใช้..เพื่อไม่คืน 109/25 เพื่อไม่คืน..มาเป็นคน..ให้ตนทุกข์ อันความสุข..ทางโลกา..หาจริงไม่ ผู้ไม่หลง..รู้แล้วว่า..มาแล้วไป ไม่มีใคร..เป็นสุข..ทุกข์ลากยาว 109/26 ทุกข์ลากยาว.เอาจิต..ที่ฝึกฝน รู้อดทน..ฝ่าวิบาก..อันยากยิ่ง ฝึกจิตดี..ยากเต็มที..จะไหวติง แต่กลับนิ่ง..ไม่ดิ้นรน..ฝึกตนดี 109/27 ฝึกตนดี..มีคุณค่า..กว่าเพชรทอง ผู้กลั่นกรอง..ด้วยใจ..ใครจะเหมือน เจียระไน..ใสวาว..ดุจดาวเดือน ไม่เคยเลือน..สว่างไสว..ในใจตน 109/28 ในใจตน..คนฝึก..ยิ่งลึกล้ำ กระแสธรรม..เกิดปัญญา..พาสว่าง ให้ดวงจิต..เคยมืดมน..เห็นหนทาง ผู้รู้วาง..จึงจะผ่าน..ด่านนิพพาน 109/29 บุคคลผู้..รู้จริง..ไม่ฝืนกาย ตามสบาย..เหนื่อยนัก..ก็พักก่อน ถ้าเหนื่อยหนัก..กายโทรม..ล้มตัวนอน รู้พักผ่อน..กายพร้อมสู..ลุกสู้ใหม่ 109/30 ลุกสู้ใหม่..ไม่เพิ่มทุกข์..ให้กายา ผู้เกิดมา..มีความเสื่อม..เป็นที่สุด อย่าปฏิบัติ..จนทำให้..กายโทรมทรุด เหนื่อยจงหยุด..อย่าฉุดกาย..ใช้งานเกิน 109/31 ไม่มีใคร..รอดตาย..ได้สักคน ผู้อดทน..รอวัน..อันกายเน่า ถึงวันตาย..ยกให้ใคร..ก็ไม่เอา มีแต่เผา..ขี้เถ้ากอง..มองเห็นเลย 109/32 กฏธรรมดา..คืออะไร..ไม่ฝืนแก่ หรือเจ็บป่วย..มียาแก้..ไม่รักษา เดินนั่งนาน..เป็นการฝืน..ธรรมดา นี้เรียกว่า..เบียดเบียนกาย..ไม่ควรทำ 109/33 อย่าคิดว่า..ขอมีกาย..ชาติสุดท้าย แล้วก็ใช้..ตะบี้ตะบัน..จนมันทรุด เมื่อร่างกาย..ถูกเบียดเบียน..ไม่ยั้งหยุด มันยิ่งฉุด..เวทนา..มารุมใจ 109/34 รู้จักกฏ..ธรรมดา..ของร่างกาย จิตสบาย..ไม่ดิ้นรน..ให้ตนหมอง ได้อาบน้ำ..ชำระกาย..สบายครอง หิวก็ต้อง..หาอาหาร..ทานพออิ่ม 109/35 ไม่อาบน้ำ..ชำระกาย..ใจก็ทุกข์ จะเป็นสุข..ได้อย่างไร..ไม่อาบน้ำ คนเคยอาบ..เช้าเย็น..เป็นประจำ วันยันค่ำ..ไม่อาบน้ำ..รำคาญใจ 109/36 จำไว้ธรรม..ตถาคต..ผู้ปลดเปลื้อง ต้องรู้เรื่อง..กายกับจิต..ไม่คิดฝืน ไม่เบียดเบียน..ดีกว่า..กล้าหยัดยืน ผู้รู้ตื่น..พึงทำตน..บนธรรมดา 109/37 บนธรรมดา..รู้ว่าทุกข์..มันมีจริง เห็นทุกสิ่ง..ในโลก..เสื่อมสลาย ไปยึดมั่น..ถือมั่น..จนบั้นปลาย ทุกข์จนตาย..เลยครับ..หหลับไม่ลง 109/38 อย่าเผลอตัว..เผลอใจ..ให้บ่อยนัก บาปทะลัก..เข้าครอง..ต้องหงายหลัง กิเลสตัณหา..อุปาทาน..ชนอย่างจัง ที่เราพัง..เพราะประมาท..ขาดปัญญา 109/39 ขาดปัญญา..มาวิเคราะห์..เพราะเผลอใจ ไปจับไฟ..ด้วยประมาท..ขาดสติ ไม่รู้จริง..คึกคะนอง..ลองดูสิ เมื่อเราริ..มารก็รัด..มัดไว้เลย 109/40 ทำงานเหนื่อย..บ่นอยู่นั่น..มันขาดทุน อารมณ์..ไม่ควบคุม..กลับสุมไฟ ทำการงาน..ต้องอดทน..บ่นทำไม ทุกข์ที่ใคร..ไหนเล่า..ใจเราเอง 109/41 ใจเราเอง..จงอดทน..อย่าบ่นเบื่อ จงอยู่เหนือ..อารมณ์..เพาะบ่มจิต อยากชนะ..อารมณ์ตน..ทนอีกนิด ต้องรู้คิด..เหนื่อยธรรมดา..มาเป็นคน 109/42 มาเป็นคน..ธรรมดา..จงอย่ากลัว ความตายตัว..เจ็บป่วยไข้..ไม่พ้นแน่ อยู่กินดี..แค่ไหน..ก็แล้วแต่ ขอเพียงแค่..กลัวการเกิด..ประเสริฐเลย 109/43 ประเสริฐเลย..รู้เตือนตน..ด้วยตนเถิด จงอย่าเปิด..อารมณ์ตัว..ให้ชั่วเข้า เข้าไปแล้ว..เสือกไม่ออก..หลอกลวงเรา หลงมัวเมา..จนสิ้นคิด..ปิดทางขึ้น 109/44 ปิดทางขึ้น..ลื่นไหลลง..ทางตรงแน่ จงรู้แก้..อารมณ์ตน..เป็นคนใหม่ รู้ระงับ..จับนิวรณ์..โยนออกไป สงบใจ..กำหนดรู้..สู้อารมณ์ 109/45 สู้อารมณ์..ข่มนิวรณ์..ให้จรหนี อย่าให้มี..ปฏิฆะ..ปะปนได้ จงตั้งจิต..ปรมัต..เพื่อตัดไป อารมณ์ใจ..อันเคืองขุ่น..วุ่นไม่เอา 109/46 วุ่นไม่เอา..เราผู้กล้า..จงท้าชน เป็นบุคคล..ผู้ไม่จม..อารมณ์หลง ที่คิดว่า..ไม่เป็นไร..ไม่ตายลง เรายังคง..จะอยู่ได้..อีกหลายปี 109/47 อีกหลายปี..จึงปล่อยใจ..ให้นิวรณ์ จิตก็จร..แต่ล้วน..ไปชวนชี้ ปรารถนา..ว่าคนนั้น..ชมคนนี้ ไปจนซี้..ลืมฝึกตน..หล่นอบายฯ 109/48 หล่นอบายฯ..ไปก้าวก่าย..กรรมผู้อื่น ไปตาตื่น..กรรมเขา.เหมือนเราเก่ง มีธรรมแท้..แค่หางอึ่ง..เท่านั้นเอง ทำอวดเก่ง..วิจารย์คน..ตนไม่มอง 109/49 ตนไม่มอง..ดูตน..จนเหม็นขี้ เขาจะดี..จะเลว..เรื่องของเขา เขาเลวดี..ผู้เดียว..ไม่เกี่ยวเรา ฝึกฝนเอา..อารมณ์ใคร..อารมณ์มัน 109/50 อารมณ์ใคร..มันก็ไม่..สำคัญเท่า อารมณ์เรา..ดูไว้ท่าน..สำคัญกว่า ตีให้ตก..วกเข้าสู่..ธรรมดา พิจารณา..อุเบกขา..เป็นอารมณ์ 109/51 เป็นอารมณ์..ต้องรู้จำ..ทำให้ได้ ขอจงใช้..พรหมวิหารสี่..ย่อมมีผล เมตตากรุณา..มุทิตา..สัตว์บุคคล กรรมมากล้น..อุเบกขา..ขึ้นมาเลย 109/52 ขึ้นมาเลย..ผู้มุ่งมั่น..ท่านอย่าบ่น อย่าท้อจน..ฟุ้งซ่าน..นั่นหมดค่า มุ่งฝึกหัด..ตัดให้ไว..ได้ราคา ขอจงอย่า..ละเพียร..หมุนเวียนทำ 109/53 หมุนเวียนทำ..งานของจิต..ปิดอารมณ์ ใครจะชม..จะด่าชั่ง..นั่งให้ติด แค่ลมปาก..ผ่านมาไป..อย่าได้คิด ถ้าเป่าติด..ซวยละเจ้า..เผาอารมณ์ 109/54 เผาอารมณ์..ไหม้ลาม..ตามไม่ทัน จะผูกพัน..ชาติภพ..ไม่จบสิ้น กำลังจิต..อ่อนแอ..แส่ส่ายดิ้น กายเราสิ้น..หล่นตูม..ขุมเล็กใหญ่ 109/55 ขุมเล็กใหญ่..ไปมาหมด..กฏแห่งกรรม ผู้กระทำ..ความผิด..ต้องติดหล่ม ต้องเวียนว่าย..เกิดตาย..แล้วหล่นตม ทุกข์ระทม..จนกว่า..เข้าหาธรรม 109/56 เข้าหาธรรม..นำถูกทาง..วางถูกทิศ จนดวงจิต..เกิดปัญญา..พาข้ามฝั่ง ตัดทุกสิ่ง..ทิ้งทุกห่วง..แม้รวงรัง รอกายพัง..ก้าวพ้น..ไม่สนกาย 109/57 ไม่สนกาย..ไม่สนใจ..ในโลกา โลกมายา..ใบนี้..มากมีทุกข์ มากกิเลส..มายตัณหา..หลงว่าสุข สุดท้ายลุก..เข้าหาธรรม..ช่วยนำทาง 109/58 ช่วยนำทาง..ไปสู่..ผู้หลุดพ้น ผู้มากล้น..ทานบุญ..ปฏิบัติ ผู้หาทาง..หลุดพ้น..จนเห็นชัด ปฏิบัติ..กรรมฐาน..งานบุญใหญ่ 109/59 งานบุญใหญ่..ไม่หวนกลับ..มาเกิดกาย เป็นการตาย..เพื่อตัดหมด..กฏแห่งกรรม พอกันที..หนีขึ้นบน..บนทางธรรม ยอมรับกรรม..ด้วยเกิดกาย..ฉันไม่เอา 109/60 ฉันไม่เอา..แล้วกายเนื้อ..เบื่อเหลือเกิน เส้นทางเดิน..ของผู้..สู้เพื่อหนี เบื่ออเกิดตาย..ไม่พ้น..เลยสักที นิพพานมี..สุขนิรันดร์..ฉันจะไป
|
เฒ่าจอย
Rss Feed Smember ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [?]
Group Blog All Blog
Link |
|||
Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved. |