บนเส้นทางสายพระนิพพาน 107

บนเส้นทาง

สายพระนิพพาน 107

107/01

 ขนาดตุ๊กแก..ยังร้อง..ว่าต้องแก่

ก็แล้วแต่..ว่าใคร..คิดได้ก่อน

ต่อจากแก่..ก็เจ็บกาย..ตายแน่นอน

บอกเดี๋ยวก่อน..จะยอมให้..ที่ไหนกัน

107/02

ปล่อยเขาไป..อย่างสงบ..พบที่ชอบ

มีคำตอบ..สุดท้าย..ในใจเขา

จะนรก..หรือสวรรค์..เลือกสรรเอา

แลเห็นเงา..ของท่านยม..คงจมดิน

107/03

 ไม่ว่าใคร..เล็กใหญ่..ตายทั้งสิ้น

ถึงจะดิ้น..จะฉุดดึง..ตึงแค่ไหน

ก็ไม่รอด..หรอกนะเจ้า..มันเน่าใน

เน่าที่ใจ..ของเจ้า..เน่าก่อนตาย

107/04

เน่าก่อนตาย..เน่าที่ใจ..ของผู้เฒ่า

หายใจเข้า..หายใจออก..หลอกตัวอยู่

อันทรัพย์สิน..มากมาย..นั้นของกู

ยังขันคู..เป็นนกเขา..น่าเศร้าใจ

107/05

น่าเศร้าใจ..ผู้ใกล้ตาย..ไม่รู้ตน

นั่งอยู่บน..ความหลง..ว่าคงสุข

ไม่ได้สม..ปรารถนา..ยิ่งกว่าทุกข์

กินข้าวคลุก..น้ำตา..จนกว่าตาย

107/06

จนกว่าตาย..ให้วาง..สิ่งทั้งปวง

สิ่งหลอกลวง..ชีวิต..คือจิตเขลา

เมื่อไม่ฝึก..ปฏิบัติ..ฝึกขัดเกลา

ก็มัวเมา..ไม่รู้จบ..ยากพบทาง

107/07

ยากพบทาง..พบธรรม..ความเป็นไท

เพราะว่าใจ..ปิดสนิท..ติดปัญหา

เพราะไม่เคย..ใส่ใจ..ใช้ปัญญา

ทุกข์นานา..ถาโถม..โหมกระหน่ำ

107/08

โหมกระหน่ำ..เข้าใส่..ไม่ปราณี

กรรมเก่ามี..ใหม่มาก..ยากหลบพ้น

จากการพูด..ทำคิด..อิทธิพล

ความผิดตน..ไม่พ้นตัว..ผู้มัวเมา

107/09

ผู้มัวเมา..เอาแต่ได้..ไม่ยอมเสีย

ยิ่งอ่อนเพลีย..ระเหี่ยจิต..ยากปิดป้อง

ทั้งเจ้ากรรม..ใหม่เก่า..เขาหมายปอง

ลากลงคลอง..น้ำเน่า..น่าเศร้าใจ

107/10

น่าเศร้าใจ..ไม่รู้ค้น..หนทางออก

เอาแต่ตอก..แต่ย้ำ..ต่ำลงสุด

จนจิตใจ..ไม่คล้าย..เป็นมนุษย์

จิตเสื่อมทรุด..ยิ่งกว่าสัตว์..มุ่งกัดกัน

107/11

มุ่งกัดกัน..แบ่งปัน..อย่าหวังเลย

หมายชมเชย..เฉพาะกู..สูไม่เกี่ยว

ใครยื้อแย่ง..บังอาจ..เลือดสาดเชียว

ฟั่นเป็นเกลียว..เห็นถนัด..มัดตนเอง

107/12

มัดตนเอง..ทำไม..ให้ใจหมอง

ไม่แค่มอง..สมองคิด..ด้วยจิตใหม่

เอาคุณธรรม..ความดี..ใส่ข้างใน

เอาหัวใจ..พระอรหันต์..นั้นหุ้มตน

107/13

ยังไม่ตาย..กลัวไฟลาม..ตามความฝัน

คือการหัน..หาธรรม..กำหนดจิต

ที่ผ่านมา..ผ่านไป..มากมายพิษ

ได้ทำผิด..ถือกำเนิด..เกิดใช้กรรม

107/14

เกิดใช้กรรม..เราทำไว้..ให้รู้คิด

มีชีวิต..เลือดเนื้อ..เพื่อชดใช้

ปฏิบัติ..ฝึกขัดเกลา..เข้าเส้นชัย

ด้วยจิตใจ..ผู้มุ่งมั่น..นิพพานรอ

107/15

นิพพานรอ..เราอยู่..ผู้หาทาง

ผู้ฝึกวาง..ทุกสิ่ง..ทิ้งทุกอย่าง

ด้วยหัวใจ..ใฝ่ดี..มากมียาง

ย่อมเห็นทาง..หลุดพ้น..ของตนเอง

107/16

เมื่อป่วยไข้..ก็ไร้ท่า..เข้ามาบ่น

ต้องอดทน..หายใจ..ให้คล่องก่อน

พอป่วยหนัก..ก็ปักใจ..ไปแน่นอน

แต่ช้าก่อน..ยังหายใจ..คือไม่ตาย

107/17

คือไม่ตาย..แต่กาย..ทรมาน

ด้วยอาการ..ป่วยไข้..ได้รักษา

ค่อยสงบ..ป่วยกาย..เมื่อได้ยา

ยืมเขามา..รักษาได้..ยังไม่คืน

107/18

ยังไม่คืน..กายหยาบนี้..ดีใช้ต่อ

เอาไว้หล่อ..หลอมจิต..ปิดทางต่ำ

จะอดทน..ฝืนยิ้ม..กรรมทิ่มตำ

จะต้องคลำ..หาทางไป..ไม่หวนคืน

107/19

ไม่หวนคืน..มาใช้กรรม..ขออำลา

ขอบูชา..ความดี..หนีกรรมเก่า

เมื่อรู้ทุกข์..รู้สุข..กรรมหนักเบา

ก็ไม่เอา..แล้วกายเนื้อ..เบื่อใช้กรรม

107/20

เบื่อใช้กรรม..นำมาเกิด..เปิดบัญชี

เกิดทุกที..ก่อกรรมใหม่..ใช้กรรมเก่า

เกิดมาที..กรรมตีซ้ำ..คว่ำข้าวเม่า

อดทนเข้า..น้อมชดใช้..ไร้กังขา

107/21

  ไร้กังขา..ปรารถนา..ไม่มาเกิด

 ผู้ประเสริฐ..เลิศคน..ทนใช้กรรม

 แม้ทุกข์หนัก..นักหนา..ยังหาธรรม

 กฏแห่งกรรม..มีเท่าไร..ไม่นำพา

107/22

 จะหนีได้..ที่ไหนเล่า..ท่านเจ้าขา

ยังไม่ถึง..วันเวลา..หนีไม่ได้

ต้องปฏิบัติ..ขัดเกลาต่อ..รอวันตาย

ปล่อยให้กาย..เขารับกรรม..ใจจำทน

107/23

 ใจจำทน..บนโลก..ชุ่มโชกกรรม

เขากระทำ..กับกาย..ได้สารพัด

เราจงเพียร..อดกลั้น..หมั่นฝึกหัด

จงเพียรตัด..ให้สิ้นหนอ..อย่าต่อเลย

107/24

  หลวงพ่อบอก..อันคนดี..ยิ่งอยู่นาน

ยิ่งเบิกบาน..ทานบุญ..ช่วยหนุนส่ง

อันคนชั่ว..ยิ่งอยู่นาน..ยิ่งต่ำลง

ขุดทางตรง..ลงนรก..ตกอบาย

107/25

เรื่องทางโลก..ต้องรู้เรา..รู้เขาด้วย

 จึงจะช่วย..ให้ยืนอยู่..ผู้ยิ่งใหญ่

 เรื่องทางธรรม..รู้แค่เรา..ทั้งนอกใน

 อย่าสนใจ..ใครข้างนอก..มากหลอกลวง

107/26

 มากหลอกลวง..ยิ่งรู้..ผู้ยิ่งร้าย

 ผลสุดท้าย..ย้อนกลับ..บังคับจิต

 ยิ่งสะสม..ยิ่งเน่าเหม็น..ยิ่งเป็นพิษ

 ยิ่งใกล้ชิด..ยิ่งแผดเผา..ตัวเราเอง

107/27

ตัวเราเอง..นี่แหละ..แพะตัวงาม

เมื่อยิ่งทราม..ยิ่งขุดหล่ม..ไว้ถมตน

ยิ่งต่ำทราม..ยิ่งงอกงาม..ความมืดมน

ทั้งดอกผล..รุมถล่ม..ถมตนเอง

107/28

ถมตนเอง..ด้วยบุญ..ซิคุณท่าน

ด้วยมุ่งมั่น..ใช้กรรม..ธรรมห่อหุ้ม

แม้มากกรรม..จำเพาะ..ตามเกาะกุม

ก็ควบคุม..จิตใจ..ไม่ไหวหวั่น

107/29

ไม่ไหวหวั่น..อันกรรมเก่า..เราผู้ก่อ

หลงหลอมหล่อ..ขุดเป็นหลุม..ไฟสุมจิต

รู้ชดใช้..ให้หราบจำ..กรรมชีวิต

ผู้รู้คิด..ขึ้นได้..จึงไม่คืน

107/30

จึงไม่คืน..หวนกลับ..มาก่อกรรม

มุ่งกระทำ..แต่ดี..หนีนรก

ขัดใจเรา..ให้วาวใส..ไร้สกปรก

ไม่ยอมตก..แต่จะขึ้น..ขอยืนยัน

107/31

ขอยืนยัน..ด้วยจิต..คิดดีงาม

มีแต่ความ..รักเมตตา..มาเป็นรั้ว

อันกิเลส..ตัณหา..ข้าไม่กลัว

ระวังตัว..ระวังใจ..มั่นในธรรม

107/32

มั่นในธรรม..ความรัก..อย่างเมตตา

รักออกมา..ด้วยเย็น..จิตเป็นสุข

รักกามา..พาร้อนเร่า..ให้เจ้าทุกข์

จะเป็นสุข..อย่างไรเล่า..ไฟเผาทรวง

107/33

ไฟเผาทรวง..ซ้ำซ้ำ..ยิ่งช้ำชอก

ยิ่งย้อนยอก..ยุ่งยาก..มากปัญหา

ยิ่งสุมไฟ..ไม่ดับ..อับปัญญา

ไม่อาจพา..ข้ามพ้น..หนทางกรรม

107/34

หนทางกรรม..กงเกวียน..หมุนเวียนกลับ

ก็ทั้งหลับ..ทั้งตื่น..มากขื่นขม

เหลือน้อยนิด..ความสุข..มากทุกข์ตรม

จิตที่คม..ตัดถึงจุด..สิ้นสุดกรรม

107/35

สิ้นสุดกรรม..ทำกันมา..ลากันที

สู่สิ่งดี..ที่ไม่ทวน..หวนมาใหม่

การมาเกิด..ทุกมากกว่า..มาทำไม

วิธีใด..ก็ไม่เท่า..เราใจดี

107/36

เราใจดี..เมื่อมีทรัพย์..อยู่ภายใน

ไม่มีใคร..ยื้อแย่ง..แบ่งไปได้

ไม่รู้หา..ได้เกิดมา..น่าเสียดาย

ก็เกิดตาย..ไม่มีดี..หนีไม่เป็น

107/37

หนีไม่เป็น..อยู่ไป..ยิ่งไร้ค่า

เมื่อไม่กล้า..อยู่ไป..ก็ไร้ผล

เมื่อมุ่งแต่..ก่อกรรม..นำสู่ตน

ก็ได้ยล..แต่ทางต่ำ..ห้ามขึ้นบน

107/38

มีแต่ทรัพย์..ภายใน..พาไปพ้น

เป็นน้ำล้น..จากฝาย..ไหลเย็นฉ่ำ

อันพอเหมาะ..เพาะดี..ทุกเช้าค่ำ

ไม่เดินย่ำ..อยู่กับที่..หนีไปเลย

107/39

อันขุมทรัพย์..ภายใน..ไม่ลงทุน

เพียงแค่คุณ..สงบจิต..พิจารณา

จนได้ที่..จิตเปิด..เกิดปัญญา

ที่เกิดมา..เวียนว่าย..มากมายกรรม

107/40

มากมายกรรม..ทำไว้..ใช้ไม่หมด

มันปรากฏ..แก่จิต..ผิดทั้งนั้น

ถ้าถูกต้อง..ผ่องใส..ใครเกิดกัน

มีสวรรค์..วิมานลอย..ไว้คอยคุณ

107/41

ทรัพย์ภายใน..ตักใช้..ไม่มีพร่อง

ทั้งไม่ต้อง..ลงทุน..ให้วุ่นจิต

ไม่ก่อกรรม..ดีที่สุด..พูดทำคิด

จนชีวิต..วางวาย..ทิ้งกายเดิม

107/42

เอาความรัก..เมตตา..พาหนีออก

ตามคำบอก..หลวงพ่อผู้..รู้ธรรมลึก

เช่นบัณฑิต..ผู้รู้ค่า..พระธรรมธึก

ผู้รู้สึก..รู้สา..หาทางพ้น

107/43

หาทางพ้น..กองทุกข์..อันไม่เที่ยง

หาทางเลี่ยง..หลีกหลบ..ไปพบสุข

เกิดเป็นคน..ทุกแห่งหน..ชนแต่ทุกข์

เรื่องจะลุก..ขึ้นยิ้มแต้..แค่ความฝัน

107/44

ทุกข์คือธรรม..กรรมเราก่อ..รอชดใช้

ผู้เวียนว่าย..ไม่รู้จบ..พบแต่ทุกข์

ผู้หยุดรบ..พบทางแท้..กระแสสุข

คือผู้ปลุก..จิตตื่น..ขึ้นมาดู

107/45

ขึ้นมาดู..จิตตน..คนเคยบาป

คนผู้หาบ..ความชั่ว..จิตมัวหมอง

พอตื่นตัว..ตาใส..กลับไม่มอง

หาทางครอง..พระนิพพาน..วันชีพวาย

107/46

วันชีพวาย..ทิ้งกาย..อันสิ้นค่า

แล้วมุ่งหน้า..สู่จุดหมาย..ไม่ไหวหวั่น

จงก้าวเดิน..ทีละก้าว..เข้าทุกวัน

แล้วเจอกัน..ผู้มุ่งสู่..ประตูนิพพาน

107/47

ผู้บุกบั่น..มั่นใจ..จะได้พบ

ยอมสยบ..แพ้พ่าย..จะไม่ถึง

ถึงเดินช้า..ไม่เป็นไร..ได้ก้าวนึง

ก็ใกล้ถึง..อีกหนึ่งก้าว..จงเข้าใจ

107/48

จงเข้าใจ..ผู้ใฝ่ธรรม..นำทางเป็น

ผู้ใจเย็น..เป็นน้ำ..ยามร้อนรุ่ม

มีสติ..ใช้ปัญญา..ปัญหารุม

ผู้เททุ่ม..อดทน..หวังพ้นทุกข์

107/49

หวังพ้นทุกข์..ท่วมท้น..หาหนทาง

มีสายกลาง..ใกล้ไกล..หวังไปถึง

ต้องชะงัก..กรรมหนัก..มาปักตรึง

ไม่คำนึง..น้อมรับ..บังคับตน

107/50

บังคับตน..คนผู้ก่อ..ขุดบ่อกรรม

ตนกระทำ..เอาไว้..ไม่รู้คิด

เมื่อได้ตรึก..รู้สึก..สำนึกผิด

ก็ตั้งจิต..น้อมรับผล..อันตนทำ

107/51

อันตนทำ..นำมาเกิด..ให้เป็นคน

กรรมของตน..รออยู่..เหล่าผู้ก่อ

ยิ่งไม่คิด..ยิ่งผิด..ยิ่งแตกกอ

เมื่อยิ่งก่อ..ยิ่งเป็นผู้..กู่ไม่กลับ

107/52

กู่ไม่กลับ..ดับฝัน..พลันมืดมน

ทางแห่งตน..ไม่ยอมรับ..ยิ่งคับข้อง

เสียงทั้งชั่ว..และดี..เหมือนตีฆ้อง

มันดังก้อง..บันทึกไว้..ในจิตตน

107/53

ในจิตตน..ค้นหาธรรม..นำถูกทาง

แล้วจึงวาง..เป้าหมาย..เดินไปหน้า

ตามเส้นทาง..สุขล้น..ตนปรารถนา

ต้องค้นหา..ชั่วตน..ขนทิ้งไป

107/54

ขนทิ้งไป..ทีละนิด..ปิดรอยรั่ว

ไม่ให้ชั่ว..ซึมผ่าน..ทุกด่านจิต

ที่ผ่านมา..ทุกภพชาติ..เคยพลาดผิด

ไม่มีสิทธิ์..หลุดพ้น..วนที่เดิม

107/55

วนที่เดิม..อยู่ได้..ไม่อดทน

ไม่ฝึกตน..ฝึกชีวิต..ที่ติดค้าง

มีโอกาส..วางได้..แต่ไม่วาง

จะเดินทาง..ไปไหนได้..หนักตายเลย

107/56

หนักตายเลย..จนเคยตัว..ตามัวหม่น

เดินก็หล่น..หลงทาง..ไม่วางของ

ไม่คิดตัด..ถนัดต่อ..ก็เป็นกอง

มัวห่วงของ..จะไปไหน..ไม่ได้เลย

107/57

ไม่ได้เลย..ผู้ต่อ..ก่อแต่เหตุ

ไปเป็นเปรต..อสุรกาย..เดรัจฉาน

มากกรรมหนัก..ก็นรก..หมกไว้นาน

กว่าจะคลาน..มาเป็นคน..รับผลยาว

107/58

รับผลยาว..เป็นผู้ยัง..รับเศษกรรม

รู้จักธรรม..จำจด..หมดปัญหา

หยุดก่อกรรม..ธรรมหนุน..บุญภาวนา

เกิดปัญญา..เห็นทาง..ข้ามวังวน

107/59

ข้ามวังวน..อันบุคคล..ข้ามได้ยาก

ต้องฉุดลาก..อดทน..จนที่สุด

อธิษฐาน..ชาติสุดท้าย..กายมนุษย์

หาทางหยุด..ชาติภพ..เพื่อจบเกม

107/60

เพื่อจบเกม..จบกัน..อันมนุษย์

หาที่สุด..แห่งธรรม..อันล้ำค่า

น้อมชดใช้..เวรกรรม..ไม่นำพา

รอเวลา..ทิ้งกาย..ไปนิพพาน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Create Date : 06 พฤศจิกายน 2555 Last Update : 25 พฤศจิกายน 2555 3:35:45 น. Counter : 589 Pageviews.		1 comments
Share Tweet