|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
ถนนสายนี้...มีตะพาบ #91 - ไดอารี่ของพระเจ้า
เมื่อครั้งบรรพกาล จักรวาลมีเพียงพระผู้เป็นเจ้า ผู้ล่องลอยอยู่ท่ามกลางความว่างเปล่า
พระเจ้าอยู่อย่างไร้จุดเริ่มต้น (Eternal) และไร้จุดสิ้นสุด (Permanance)
พระเจ้าเป็นตัวตนอันเด็ดขาด (Oneness) และมีเพียงหนึ่งเดียว (Singularity)
พระเจ้ามีอำนาจเหนือทุกสรรพสิ่ง (Omnipotence) และรอบรู้สิ่งสรรพทั้งมวล (Omniscience)
พระเจ้าดำรงอยู่ด้วยตนเอง (Self-subsistance) และไม่พึ่งพาสิ่งใด (Independence)
....
แม้จะมีอำนาจสุดประมาณ แต่พระเจ้าต้องทนทุกข์กับความโดดเดี่ยวมาชั่วกัปป์ชั่วกัลป์
ด้วยความเหงานี้ พระเจ้าจึงได้สร้างโลก และสร้างมนุษย์เพื่อให้ดำเนินเรื่องราว
โลกที่สร้างขึ้นด้วยภราดรภาพนี้สวยงาม สมดังที่พระเจ้าตั้งใจไว้
แต่มนุษย์ต่างรักพระเจ้า รักเสียจนยอมทำลายทุกสิ่งทุกอย่างให้จบสิ้น เพื่อกลับไปหลอมรวมกับพระเจ้าเช่นเดิม
โลกที่พระเจ้าสร้างขึ้นได้ถูกทำลายลงไปอย่างย่อยยับ
พระเจ้ามองไปยังทุ่งร้างที่เหลือเพียงซากปรักหักพัง พร้อมกับหลั่งน้ำตาออกมา กำเนิดเป็นโล่และดาบ
หากแต่โล่และดาบนั้นรังเกียจตัวตนของพระเจ้าที่ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว พวกเขาจึงต้องการสร้างจักรวาลที่สามารถดำเนินเรื่องราวต่อไปได้
โล่บอกกับดาบว่าเขาจะสร้างทุกสิ่งทุกอย่างขึ้นที่สรวงสวรรค์ เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นจะถูกร่ำลือไปนับหมื่นชั่วอายุมนุษย์
ดาบตอบโล่ว่าเขาจะทำลายทุกสิ่งทุกอย่างลงในวันสิ้นโลก เพื่อให้จุดจบนั้นถูกเล่าขานไปยาวนานยิ่งกว่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น
โล่โต้ตอบว่าเมื่อมีการสิ้นสุด ก็จะเกิดการเริ่มต้นขึ้นใหม่
ดาบแย้งว่าเมื่อมีการเริ่มต้นใหม่ มันก็จะต้องไปถึงจุดสิ้นสุดอีกครั้ง
ทั้งสองเข้าห้ำหั่นกันอย่างยาวนาน
ส่วนพระเจ้านั้นได้แต่เฝ้าดูการต่อสู้ที่ไร้จุดหมายนี้อยู่เงียบๆ
....
ในคืนที่เจ็ดของการต่อสู้ ดาบได้หั่นโล่ออกเป็นชิ้น ในขณะที่โล่ได้ทำลายดาบแหลกเป็นเสี่ยง
เศษของดาบและโล่กลายเป็นแผ่นดินและผืนฟ้า ในขณะที่กลิ่นอายแห่งความเกลียดชังยังปกคลุมไปทั่วโลก
ด้วยความเกลียดชังนี้ทำให้มนุษย์ออกห่างจากพระเจ้า พวกเขาไม่ต้องการพึ่งพาตัวตนหนึ่งเดียวนี้อีกต่อไป
ด้วยความแตกต่างของโล่และดาบทำให้มนุษย์มีอัตลักษณ์ พวกเขาต้องการตัวตนของตนเองมากกว่าความเป็นหนึ่งเดียวที่เคยมี
โลกที่สร้างขึ้นด้วยความชิงชังนี้เต็มไปด้วยความขัดแย้ง ผิดจากความตั้งใจของพระเจ้า
แต่มนุษย์ที่ถูกสร้างขึ้นจากความชิงชังของโล่และดาบ กลับสามารถสร้างประวัติศาสตร์ได้ยาวนานกว่ามนุษย์ที่มีแต่เอกภาพที่พระเจ้าเคยสร้างไว้
แม้จะเป็นโลกโสมมไม่สวยงามดังที่ตั้งใจ แต่พระเจ้าก็ยังคงเฝ้ามองมนุษย์ด้วยสายตาที่อ่อนโยน
แต่แล้วก็ถึงวันที่มนุษย์บอกกับพระเจ้าว่า
"พระเจ้าก็อยู่บนสวรรค์ไปสิ โลกนี้เป็นเรื่องของมนุษย์"
....
พระเจ้ากลับไปอยู่อย่างโดดเดี่ยวดังเดิม
แล้วท่านก็สร้างมนุษย์ที่รักพระเจ้าอีกครั้ง แต่ไม่นานมนุษย์เหล่านั้นก็ต้องจบสิ้นไป
แล้วท่านก็หลั่งน้ำตาอีกครั้ง กำเนิดมนุษย์ที่ชิงชังและทอดทิ้งให้ท่านโดดเดี่ยว
แล้วท่านก็สร้างมนุษย์ที่รักพระเจ้าอีกครั้ง แต่ไม่นานมนุษย์เหล่านั้นก็ต้องจบสิ้นไป
แล้วท่านก็หลั่งน้ำตาอีกครั้ง กำเนิดมนุษย์ที่ชิงชังและทอดทิ้งให้ท่านโดดเดี่ยว
แล้วท่านก็สร้างมนุษย์ที่รักพระเจ้าอีกครั้ง แต่ไม่นานมนุษย์เหล่านั้นก็ต้องจบสิ้นไป
แล้วท่านก็หลั่งน้ำตาอีกครั้ง กำเนิดมนุษย์ที่ชิงชังและทอดทิ้งให้ท่านโดดเดี่ยว
แล้วท่านก็สร้างมนุษย์ที่รักพระเจ้าอีกครั้ง แต่ไม่นานมนุษย์เหล่านั้นก็ต้องจบสิ้นไป
แล้วท่านก็หลั่งน้ำตาอีกครั้ง กำเนิดมนุษย์ที่ชิงชังและทอดทิ้งให้ท่านโดดเดี่ยว
แล้วท่านก็สร้างมนุษย์ที่รักพระเจ้าอีกครั้ง แต่ไม่นานมนุษย์เหล่านั้นก็ต้องจบสิ้นไป
แล้วท่านก็หลั่งน้ำตาอีกครั้ง กำเนิดมนุษย์ที่ชิงชังและทอดทิ้งให้ท่านโดดเดี่ยว
แล้วท่านก็สร้างมนุษย์ที่รักพระเจ้าอีกครั้ง แต่ไม่นานมนุษย์เหล่านั้นก็ต้องจบสิ้นไป
แล้วท่านก็หลั่งน้ำตาอีกครั้ง กำเนิดมนุษย์ที่ชิงชังและทอดทิ้งให้ท่านโดดเดี่ยว
แล้วท่านก็สร้างมนุษย์ที่รักพระเจ้าอีกครั้ง แต่ไม่นานมนุษย์เหล่านั้นก็ต้องจบสิ้นไป
แล้วท่านก็หลั่งน้ำตาอีกครั้ง กำเนิดมนุษย์ที่ชิงชังและทอดทิ้งให้ท่านโดดเดี่ยว
....
......
..........
เรื่องนี้เป็นส่วนหนึ่งของถนนสายนี้มีตะพาบครั้งที่ 91 "นิทานปรัมปรา" by เป็ดสวรรค์ครับ
หนนี้ผมมาช้าจนน่าโดด แต่ตั้งใจไว้ว่าตั้งแต่ครั้งที่ 90 เป็นต้นไปจะเขียนให้ครบทุกครั้งจนกว่าจะถึงครั้งที่ 100
ไดอารี่น่าเบื่อหน่ายเรื่องนี้ดัดแปลงจากตำนานแห่งจุดเริ่มต้น จาก Old Book Vol.1 เกมซุยโคเด็นที่เล่าถึงกำเนิดรูนครับ
Create Date : 21 ตุลาคม 2556 |
|
35 comments |
Last Update : 21 ตุลาคม 2556 23:28:31 น. |
Counter : 4228 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: อุ้มสี 21 ตุลาคม 2556 23:55:52 น. |
|
|
|
| |
โดย: anigia 22 ตุลาคม 2556 1:49:47 น. |
|
|
|
| |
โดย: tifun 22 ตุลาคม 2556 15:18:21 น. |
|
|
|
| |
โดย: NENE77 22 ตุลาคม 2556 20:50:47 น. |
|
|
|
| |
โดย: mambymam 22 ตุลาคม 2556 21:05:43 น. |
|
|
|
| |
โดย: คุณต่อ (toor36 ) 23 ตุลาคม 2556 0:49:54 น. |
|
|
|
| |
โดย: mastana 23 ตุลาคม 2556 10:04:30 น. |
|
|
|
| |
โดย: มี๊เก๋&ซีทะเล (kae+aoe ) 23 ตุลาคม 2556 13:48:48 น. |
|
|
|
| |
โดย: กะว่าก๋า 23 ตุลาคม 2556 13:57:48 น. |
|
|
|
| |
โดย: คุณต่อ (toor36 ) 23 ตุลาคม 2556 16:56:15 น. |
|
|
|
| |
โดย: anigia 23 ตุลาคม 2556 20:13:34 น. |
|
|
|
| |
โดย: อุ้มสี 24 ตุลาคม 2556 22:05:07 น. |
|
|
|
| |
โดย: tifun 25 ตุลาคม 2556 17:09:52 น. |
|
|
|
|
|
|
|
เป็นนิทานปรัมปราที่โดดเดี่ยวจริงๆ เศร้าค่ะ