ตอนที่ ๒๔ ไฟซ่อนเชื้อ

ท่อนแขนกลมกลึงที่พาดลงบนอกอุ่นอย่างไม่รู้ตัวปลุกเจ้าของร่างแกร่งที่หลับสนิทมาหลายชั่วโมงให้ตื่นขึ้น กฤตยชญ์ค่อยๆ ลืมตามองเสี้ยวหน้าหวานที่หลับพริ้มอย่างเป็นสุขแล้วกะพริบตาไล่ความง่วงให้หลุดออกไป ...ชายหนุ่มไล่นิ้วไปตามพวงแก้ม...ริมฝีปากบางกระชับ...ก่อนจะเคลื่อนปลายนิ้วเกลี่ยเส้นผมยาวสลวยที่ระอยู่บนใบหน้าของเธอออก เขานอนพิศดวงหน้างดงามราวภาพศิลป์ตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่กำลังเต็มล้นไปด้วยความรักและหวงแหน เสียงลมหายใจเข้าออกของคนข้างๆ ยังดังสม่ำเสมอ เขายิ้มในหน้าเมื่อเห็นว่าแม่เสือตัวน้อยๆ คงหลับพริ้มและดำดิ่งอยู่ในนิทรารมย์อันแสนสุขไปอีกพักใหญ่... “อย่าเพิ่งนะดาว...อย่าเพิ่งตื่นผมขอนอนมองคุณแบบสงบๆ อีกนิด...นิดหนึ่งก็ยังดี” กฤตยชญ์ร้องขอความสงบสุขที่เขาก็ตอบไม่ได้ว่าทำไมต้องหวาดหวั่นกับอารมณ์เดือดดาลของเธอนักหนา รอยยิ้มขบขันผุดออกมาจากมุมปากสีเข้มเพราะนึกสมเพชตัวเองขึ้นทุกที...เออหนอปกติมีแต่คนกลัวเขา...แต่วันนี้ใครจะรู้ว่าเสือป่าที่ดุร้ายอย่างเขากำลังนอนผวากับผู้หญิงที่ดูธรรมดาๆ คนหนึ่งซึ่งดูยังไงเธอก็ไม่น่ามีพิษมีภัยกับใคร “ดาว...คุณสวยถูกใจผมเหลือเกิน...เมื่อไหร่คุณจะยอมรับผม...ผมอยากมีชีวิตครอบครัวที่สมบูรณ์อยากมีลูกกับคุณเยอะๆ บ้านนี้จะได้เลิกเงียบเหงาสักที” คนที่มีฝันเริ่มรำพึงรำพันถึงอนาคต ใบหน้าคมสันดูเปี่ยมสุขเมื่อนึกถึงความสงบสุขของชีวิตที่มีเธอเดินอยู่เคียงข้าง ชายหนุ่มถอนใจยาวเมื่อนึกหวั่นๆ กับฝันที่มันอาจจะสลายได้ทุกเมื่อหากแม่เสือลืมตาขึ้นมาแล้วไม่พิศวาสกับความปรารถนาของตน ขณะกำลังเพ้อฝันถึงความสุขที่ดูจะอยู่ไกลห่างจากความเป็นจริงร่างบางก็เบียดตัวเข้าหาอกกว้างและซบศีรษะลงซอกคอแล้วขยับไปมาคล้ายหาที่รองให้ศีรษะหนุนอย่างสบายๆ ตามสัญชาตญาณ การขยับร่างของพริบพันดาวทำเอาคนที่นอนจ้องเธออยู่นิ่งๆ ถอนใจลึกเพราะความรู้สึกที่เขากำลังพยายามสะกดกลั้นใกล้ขาดผึงเต็มที ยามปลายจมูกโด่งรั้นทาบลงบนลำคอลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารดลงมาทำเอาอารมณ์ซาบซ่านตื่นกันระนาว...เฮ้อ!...เอาไงดี...คนที่อารมณ์กำลังแตกซ่านถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมา มือหนาทำท่าจะยกขึ้นโอบเอวคอด...แต่ก็ต้องค้างไว้เพราะไม่แน่ใจว่าหากสัมผัสปลายมือลงบนร่างกายนุ่มนิ่มคนที่หลับพริ้มจะตื่นขึ้นมาเอาเรื่องแค่ไหน “ผมก็ผู้ชายนะดาว...เฮ้อ!...เล่นมานอนซุกแล้วเป่ามนต์ชวนให้สยิวกิ้วแบบนี้มันก็มีแต่ตายกับตายน่ะสิ” คนที่ทำอะไรไม่ได้มากรำพันออกมาอย่างน่าสงสาร กฤตยชญ์นอนนิ่งๆ แล้วนับเลขไปเรื่อยๆ จนจะแตะหลักพันอยู่รำไรเมื่อตบะที่กักไว้ใกล้ระเบิดเต็มแก่ “อืม...” ขณะที่กำลังเคลิ้มอยู่กับอารมณ์อันละมุนละไมเสียงทอดถอนใจของคนที่ซุกอยู่เงียบๆ ก็แผ่วขึ้น ร่างสูงใหญ่เริ่มเกร็งจนนิ่งเพราะเกรงหายนะที่ใกล้เข้ามาเมื่อแม่สาวหน้าหวานกำลังทำท่าจะตื่นขึ้น แม้จะหวั่นแต่ก็อดอยากรู้ไม่ได้ว่าถ้าพริบพันดาวตื่นขึ้นมาแล้วเห็นตัวเองนอนอยู่ในอกเขาเธอจะทำอะไรต่อ แม้จะนึกเกรงฝ่ามือและฝ่าเท้าที่อาจจะประทับลงบนส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายได้ทุกเมื่อแต่เขาก็พร้อมที่จะเสี่ยง พอตัดสินใจได้ชายหนุ่มจึงแกล้งนอนนิ่งๆ แล้วหลับตาพร้อมกับทำใจรับกับทุกการต่อต้านที่กำลังใกล้เข้ามา พริบพันดาวที่เริ่มรู้สึกตัวค่อยๆ ลืมตาขึ้นเมื่อรับรู้ว่าบนเตียงไม่ได้มีแค่เธอ...พอลืมตาขึ้นหญิงสาวได้แต่กะพริบตาปริบๆ แล้วผงะหงายเมื่อเห็นว่าทั้งมือทั้งขาของตนกำลังก่ายอยู่บนร่างแกร่ง...ก่อนจะขยับศีรษะได้รูปที่อิงแอบแนบชิดอยู่ที่ซอกคออุ่นออกอย่างอายๆ กฤตยชญ์นึกแปลกใจไม่น้อยที่ไม่ได้ยินเสียงหวีดร้องหรือเสียงเนื้อกระทบเนื้ออย่างที่คาดการณ์การไว้แต่แรก แม้จะอยากลืมตาขึ้นมาดูเต็มแก่...แต่เขาก็ยอมเลือกที่จะนิ่งเฉยแล้วรอดูต่อว่าหญิงสาวจะทำอย่างไรกับสถานการณ์เช่นนี้ ใบหน้านวลเนียนแดงระเรื่อเมื่อเห็นเสี้ยวหน้าคมอยู่ห่างไปแค่ปลายจมูก...แม้จะตกใจและไม่พอใจคนที่นอนนิ่งๆ อยู่ข้างๆ แอบดอดขึ้นเตียงโดยไม่ได้รับอนุญาตแต่เธอก็ไม่ถึงกับเดือดดาลจนคิดจัดการอีกฝ่ายให้เกิดเรื่องโกลาหล “กลับมาตอนไหนล่ะ...” หญิงสาวพึมพำเบาๆ ก่อนจะขยับตัวออกห่างแล้วพลิกตัวนอนคว่ำหน้ายกมือขึ้นเท้าคางจ้องใบหน้าคมสันที่หลับพริ้มอย่างพินิจ เสียงลมหายใจที่ได้ยินดังขึ้นอย่างสม่ำเสมอจนคนที่พลิกหน้าไปทางซ้ายทีทางขวาทีนึกย่ามใจกับความเงียบงัน “คนนิสัยเสียมาแล้วไม่รู้จักปลุก...คนเขารอมาทั้งคืนสำนึกบ้างมั้ย...นอนหลับเป็นตายแบบนี้เอามีดมาเสียบเล่นดีไหมเนี่ย” เสียงพึมพำเบาๆ ที่โพล่งออกมาเล่นเอาคนที่แกล้งหลับแทบลุกพรวดขึ้นมา...หน็อยแม่ตัวร้ายคิดไกลถึงขนาดฆ่าแกงกันเชียวหรือนี่... แม้จะสะดุ้งกับคำพูดของหญิงสาวแต่กฤตยชญ์ก็ยังนิ่งเฉยแล้วรอดูต่อไป “คุณไปไหนมา...ถึงได้ดูเหนื่อยล้าขนาดนี้” ปากถามมือก็ไล้ไปตามเสี้ยวหน้าคมอย่างคึกคะนอง พอปลายนิ้วสัมผัสกับเนื้อผิวคนที่อดทนอดกลั้นกับตบะที่ใกล้ขาดผึงมาตลอดก็แทบคลั่ง...อยากเห็นเหลือเกินว่าสีหน้าเธอตอนนี้เป็นยังไง...อยากจับปลายนิ้วที่กำลังไล้ไปมาขึ้นจูบให้หายคลั่งเต็มที พริบพันดาวที่ไม่รู้ว่ากำลังลงเล่นกับไฟไล้ปลายนิ้วไปตามคางสากอย่างเพลิดเพลิน...หญิงสาวอมยิ้มบางๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังนอนนิ่งไม่ขยับ... “ขี้เซาชะมัด...แบบนี้โจรบุกบ้านท่าจะไม่เหลือชีวิตรอด...” มือเรียวที่ไล้ปลายคางเล่นเคลื่อนขึ้นไปแตะริมฝีปากได้รูปแล้วนิ่งมอง...ใบหน้านวลเนียนเริ่มแดงก่ำเมื่อนึกถึงสิ่งที่เขากระทำเมื่อคืน...ริมฝีปากหยักหนาหากแต่นุ่มและอุ่นซ่าน...ให้ความรู้สึกวูบวาบจนร่างกายหวามไหว... “เป็นอะไรไปเนี่ย...บ้าแล้วเรา” หญิงสาวชะงักมือที่กำลังจะไล้ลงบนอกแกร่งแล้วต่อว่าตัวเองอย่างขัดเขิน...แม้จะนึกอายแต่เธอก็เบาใจไม่น้อยที่อีกฝ่ายไม่มีทีท่าจะขยับหรือรับรู้ว่ากำลังมีคนแอบเล่นกับร่างกายตน “เอาหมอนกดหน้าให้อึดอัดตายดีไหมหนอ...” เตียงนอนเริ่มขยับยวบเมื่อหญิงสาวผุดลุกขึ้นนั่งหยิบหมอนขึ้นพลิกไปพลิกมา เสียงถามตัวเองของหญิงสาวที่ดังขึ้นเบาๆ ทำเอาคนแกล้งนอนนิ่งๆ นึกมันเขี้ยวเจ้าหล่อนเต็มประดา...ดูเถอะความคิดของหล่อนแต่ละอย่างก็ช่างบรรเจิด...ใจคอทุกๆ นาทีมีแต่คิดฆ่ากันหรือไงถึงได้สรรหาวิธีมาดับชีวิตกันแบบนั้น...ชายหนุ่มนึกค่อนขอดอย่างเอ็นดู... แม้จะอยากลุกขึ้นจัดการแม่ตัวร้ายให้รู้แล้วรู้รอดไปแต่พอนึกไปนึกมาเขารึจะกล้า...ขนาดคนนอนหลับไม่สร้างพิษสร้างภัยแม่คุณยังจะเชือดให้ได้ในทุกๆ ห้านาที...ขืนลองดีเห็นทีจะชีช้ำเอาการ... พริบพันดาวมองหมอนในมือพลางมองใบหน้าคมสันไปพลางเมื่อตัดสินใจไม่ได้เธอจึงนิ่วหน้าแล้วไล่สายตาไปตามร่างกายที่เหยียดยาว...ใบหน้าสวยหวานแดงก่ำขึ้นทันใดเมื่อเห็นอะไรบางอย่างกำลังชูชันดันผ้าห่มขึ้นมา... “อึ๋ย...อีตาบ้า...หื่นไม่รู้จักเวล่ำเวลา...คนบ้าอะไรแบบนี้ก็มีขนาดหลับเป็นตายยังจะมีหน้าบ้ากามไม่เลิก...จับเจี๋ยนซะดีไหมเนี่ย...โอ๊ย!...ฉันล่ะเชื่อเลยจริงๆ...นี่แน่ะ!...” เสียงวิ้ดว้ายที่ดังขึ้นทำเอาคนที่นอนนิ่งๆ สะดุ้งเป็นระยะๆ แต่ก่อนที่จะทันตั้งตัวอะไรนุ่มๆ ก็ฟาดลงกลางลำตัวจนคนที่แกล้งนิ่งถึงกับจุกจนพูดไม่ออก...เล่นทำร้ายกันซึ่งๆ หน้าแบบนี้มันต้องสั่งสอนคนถูกประทุษร้ายโดยไม่ทันได้ตั้งตัวเข่นเขี้ยวอย่างมีอารมณ์ เมื่อสุดจะทนกฤตยชญ์ที่ทั้งจุกทั้งขำก็ลืมตาขึ้นหวังไว้นักหนาว่าแม่ตัวร้ายจะยังนั่งวิ้ดว้ายอยู่ไม่ห่าง...เดี๋ยวเถอะ...แต่พอลืมตาขึ้นมาเขาก็ต้องผิดหวังเพราะคนที่บ่นงึมงำๆ อยู่เมื่อครู่กระโดดลงจากเตียงเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงเข้าห้องน้ำไปได้ฉิวเฉียดจนตามไม่ทัน “ยัยบ้า!...ที่มันผงาดง้ำมันก็เป็นเพราะเธอนั่นแหละ...มันอยู่ของมันดีๆ แท้ๆ...ทำเองยังมีหน้ามาว่าเขา...จับปล้ำให้หายซ่าดีไหมเนี่ย...” เมื่อตามไม่ทันชายหนุ่มจึงนั่งบ่นงึมงำอยู่คนเดียว “อย่าออกมานะ...ออกมาเมื่อไหร่พ่อจับปล้ำสามวันสามคืนไม่ให้พักเลย...ยัยบ้า!...ฟาดมาได้เกิดน้องชายตายสนิทแล้วใครจะรับผิดชอบ...” กฤตยชญ์มองบานประตูห้องน้ำที่ปิดสนิทแววตาฉ่ำหวาน...ก่อนจะก้มลงมองสภาพชูชันของตัวเองแล้วยิ้มขบขัน “ใจเย็นลูกเอ๊ย...ลองแม่แกวิ๊ดๆ เสียงน่าเอ็นดูขนาดนั้นรับรองคืนนี้ไม่มีพลาด...สงบๆ ก่อนนะลูก” เมื่อทำอะไรไม่ได้ชายหนุ่มจึงได้แต่ปลอบใจตัวเองแล้วเด้งตัวลงจากเตียงเดินออกไปอาบน้ำบ้าง...กลับมาน่าดู... เกือบชั่วโมงที่พริบพันดาวนอนแช่ตัวอยู่ในอ่างอาบน้ำอย่างสบายอารมณ์จนลืมใครอีกคนที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงกว้าง ต่างจากอีกคนลิบลับที่กำลังเดินไปเดินมาราวหนูติดจั่นอยู่ภายในห้อง กฤตยชญ์ในชุดลำลองตัวเสื้อเป็นผ้ายืดเนื้อดีและกางเกงเนื้อผ้าธรรมดาๆ เดินเท้าสะเอวมองประตูห้องน้ำตาเขม็ง...จะนอนมันในนั้นทั้งวันหรือไง... เสียงพ่นลมหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าดังยาวบ้างสั้นบ้างเมื่อความอดทนใกล้สิ้นสุด...แม้จะอยากบุกเข้าไปหาคนที่อยู่ด้านในแล้วพาเธอออกมาทำโทษที่ทำเขาจะคลั่งตายให้มันรู้แล้วรู้รอดไปแต่ชายหนุ่มก็ไม่มีความกล้าพอ... เมื่อทำอะไรไม่ได้มากชายหนุ่มจึงสูดลมหายใจเข้าปอดแล้วถอยออกไปยืนพิงกรอบหน้าต่างอย่างจำยอม...ขณะสายตายังจับจ้องบานประตูห้องน้ำไม่วางตา... ดวงตาคมกริบเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนหราอยู่บนฝาผนังอย่างอดทน...เสียงติ๊กๆ ยามเข็มนาฬิกาเคลื่อนไหวแทบจะกลายเป็นเสียงเดียวกับจังหวะการเต้นของหัวใจเขาเต็มที...เมื่อจะบุกเข้าไปก็กลัวจะเสียเรื่องชายหนุ่มจึงข่มใจบอกตัวเองให้...อดทน...และเฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อ...ต่อไปอย่างหมดทางเลี่ยง เสียงแกรกที่ดังขึ้นจากอีกฟากของห้องน้ำทำเอาคนที่เฝ้ารอมานับชั่วโมงๆ หูผึ่งอย่างยินดี...ชายหนุ่มร่างใหญ่แนบตัวกับผ้าม่านก่อนจะคลายวงแขนที่กอดอกไว้หลวมๆ ออกแล้วจ้องเขม็งไปยังประตูที่หญิงสาวกำลังจะก้าวออกมา ...ออกมาสักทีสิแม่คุณ... คนที่เฝ้ารอเรียกร้องอยู่ในใจเมื่อรอมานับสองนาทีแม่เสือตัวน้อยๆ ไม่ยอมโพล่ออกมาสักที และช่วงเวลาที่กฤตยชญ์เฝ้ารอก็มาถึงเมื่อพริบพันดาวค่อยๆ เยี่ยมหน้าออกมาจากห้องน้ำ หญิงสาวจ้องไปที่เตียงนอนเมื่อคิดระแวงว่าหากออกไปในสภาพไม่เรียบร้อยภัยร้ายที่มองไม่เห็นอาจจะเกิดขึ้นได้ทุกเวลา มีเสียงพ่นลมหายใจหนักๆ ออกมาเมื่อเธอเห็นว่าบนเตียงว่างเปล่าไม่ได้มีคนที่เธอกังวลนอนอยู่บนนั้น “ไปเสียได้ก็ดี” เพราะมัวแต่จดจ่ออยู่ที่เตียงจึงทำให้หญิงสาวไม่คิดเหลือบแลไปทางอื่น เมื่อไม่เห็นกฤตยชญ์รอยยิ้มยินดีค่อยๆ ผุดออกมาจากริมฝีปากสีซีด...ก่อนจะ เดินเนิบนาบออกจากห้องน้ำในสภาพที่อีกคนเห็นความคลั่งแทบพุ่ง ดวงตาคมจ้องเรือนร่างเปรียวระหงที่มีเพียงผ้าขนหนูพันกายด้วยประกายตาที่แสดงความปรารถนาชัดเจน...ชนิดที่หญิงใดเห็นเป็นผวาจนถอยห่างแทบไม่ทัน ร่างสูงใหญ่ยืนอิงบ่ากับกรอบหน้าต่างพร้อมยกมือขึ้นกอดอกทอดมองเรือนร่างงดงามแล้วพยายามหักห้ามความต้องการไม่ให้พลุ่งพล่านจนถึงขึ้นหื่นจนหน้ามืด พริบพันดาวเดินไปเช็กลูกบิดแล้วจัดการปิดล็อกอย่างแน่นหนาจนคนที่ยืนมองนึกขบขันกับความไม่ประสีประสาของเธอ เมื่อแน่ใจว่าห้องทั้งห้องเป็นของตัวเองร้อยเอกหญิงก็เริ่มกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง จากที่ระมัดระวังก็เริ่มปล่อยตัวตามสบาย มือเรียวดึงผ้าขนหนูที่พันอยู่บนศีรษะออกปล่อยผมยาวหลุดสยายลงเต็มแผ่นหลังเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งอย่างสบายอารมณ์ หญิงสาวหยิบหวีขึ้นมาสางผม ดวงตาสวยหวานจ้องตัวเองผ่านกระจกแล้วทอดถอนใจอย่างกังวล...เมื่อกฤตยชญ์ยังวนเวียนอยู่ไม่ห่างกาย...แม้เธอจะพยายามหลีกเลี่ยงแต่สุดท้ายร่างกายนี้จะอยู่รอดปลอดภัยได้อีกสักกี่วัน... ขณะที่หญิงสาวกำลังกังวลกับประกายบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในดวงตาคมกริบ... ณ มุมหนึ่งของห้องใครคนหนึ่งก็กำลังสะกดกลั้นความต้องการที่กำลังเบ่งบานไปทั้งใจอย่างยากลำบาก...กฤตยชญ์จ้องเรียวขานวลผ่องที่โผล่พ้นชายผ้าขนหนูด้วยความรู้สึกวาบหวามไปทั้งใจ ...ร้อยวันพันปีเขาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมานั่งแอบมองผู้หญิงเปลี่ยนเสื้อผ้า...แถมทำได้แต่มองเสียด้วยคิดแล้วก็ช่างอนาถใจปกติคนอย่างเขาหากต้องการหญิงสาวมาแนบข้างสักคนมันคงไม่เกินกำลังนัก...และคนอย่างเขาก็มีผู้หญิงมากมายยอมเปลือยกายให้สำรวจ ...แต่วันนี้การที่จะได้เชยชมคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียโดนนิตินัยทำไมเขาถึงไม่มีปัญญาไปยืนจ้องเรือนร่างนั้นให้เต็มตาขณะกำลังคิดอะไรเพลินๆ ร่างเปรียวที่กำลังวุ่นวายอยู่กับของประทินร่างกายผ้าขนหนูเธอพันไว้เพียงหลวม ๆ ก็หลุดลงไปกองที่เอวคอดส่งผลให้เนินอกอวบอิ่มเต็มวัยสาวเผยออกสู่สายตาอย่าท้าทาย ภาพครึ่งตัวด้านบนเปลือยเปล่าที่สะท้อนเข้าสู่สายตางดงามราวภาพศิลป์เบื้องหน้าทำให้คนที่อิงตัวกับขอบหน้าต่างคลายมือออกอย่างลืมตัว ริมฝีปากหยักหนาอ้าค้างอย่างตื่นตะลึง...ถ้าจะยั่วกันแบบนี้ฆ่าผมให้ตายเถอะพริบพันดาว... ...ไม่ทนแล้วโว้ย!... เมื่อความอดทนพุ่งขึ้นจนถึงขีดสุดสุภาพบุรุษร่างสูงจึงประกาศสงครามขึ้นในใจ...เอาวะตายเป็นตายใครมันทนไหวก็เป็นพระพุทธเจ้าแล้ว...ชายหนุ่มบอกตัวเอง   Create Date : 28 มิถุนายน 2553 3 comments Last Update : 28 มิถุนายน 2553 11:26:58 น. Counter : 1562 Pageviews. Share Tweet