Bloggang.com : sansook : ตอนที่ ๒๘ ถ่านไฟเก่า

ตอนที่ ๒๘ ถ่านไฟเก่า

พราวฟ้าหยุดสำรวจบริเวณบ้านหันไปมองหญิงสาวร่างเปรียวที่เธอเข้าใจว่าเป็นหนึ่งในคนรับใช้แววตาสงสัยเมื่อเห็นคนขับรถเอื้อมมือเปิดประตูรถให้อย่างนอบน้อมพร้อมปิดลงอย่างเบามือเมื่อหญิงสาวขึ้นนั่งที่เรียบร้อยก่อนจะออกรถแล้วเคลื่อนตัวออกไปช้าๆ

ใบหน้าสวยคมกวาดตามองไปรอบๆ แล้วยิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นทุกอย่างยังคงจัดวางอยู่ในสภาพเดิม ดวงตาสวยหากคมราวมีดโกนหันไปมองเด็กรับใช้ที่กำลังขนสัมภาระของเธอเข้ามาแววตาเหยียดๆ

“นี่แม่แตงกวาหล่อนจะเอามันวางไว้ตรงนั้นให้เกะกะทำไม...ฉันสั่งให้เอาไปไว้บนห้องหล่อนไม่ได้ยินเหรอ”

เสียงสั่งวางอำนาจแหวขึ้นทันใดเมื่อเห็นว่าคนรับใช้ร่างโปร่งยังไม่มีทีท่าจะเคลื่อนย้ายสัมภาระไปตามคำสั่ง

“คุณพราวจะให้แตงกวาเอาไปไว้ที่ห้องไหนคะ”

คนถูกสั่งถามออกไปห้วนๆ อย่างไม่นึกหวาดหวั่นกับท่าทางเอาเรื่องของคนที่กำลังทำท่าจะเป่านกหวีดเสียงดังปรี๊ดแต่อย่างใด

“หล่อนหูตึงหรือยังไงฉันบอกให้เอาไปไว้ที่ห้องกริช...ไม่ได้ยินเหรอ”

“คุณกริชไม่ได้สั่ง...รอเธอกลับมาสั่งก่อนค่อยขนก็แล้วกัน”

แตงกวาบอกอย่างไม่แยแสบอกเสร็จก็หมุนตัวเดินไปอีกทางทันที

“นี่!...แก! นังขี้ข้า...กลับมาเดี๋ยวนี้นะ...”

พราวฟ้าสามวิญญาณนางร้ายได้ชนิดที่เรียกว่าหากออกไปเดินตลาดเห็นทีเปลือกทุเรียนคงลอยมาเป็นเข่งๆ หญิงสาวถลึงตาทำเสียงวิ้ดๆ แล้วเต้นเร่าๆ เมื่อเห็นเด็กสาวทำท่าจองหองพองขนจนรู้สึกเสียหน้า

“อะไรกันคนบ้านนี้เป็นอะไรไปหมด...ฮึ...เดี๋ยวเถอะกริชมาเมื่อไหร่ฉันจะคิดบัญชีกับแก”

หญิงสาวเข่นเขี้ยวคาดโทษออกมาอย่างขัดเคือง...ใบหน้าสวยเชิดขึ้นอย่างทะนงก่อนจะกวาดสายตาไปทั่วบริเวณเมื่อเห็นว่าไม่มีใครเข้ามาเธอจึงเดินไปทรุดลงนั่งบนโซฟาอย่างเสียไม่ได้

“ไม่มีใครสั่งสอนคนใช้พวกนี้เลยหรือไง...อะไรกันแขกมาถึงบ้านน้ำสักแก้วก็ยังไม่รู้จักจัดหามาต้อนรับ...เห็นทีคงต้องมาอบรมกันใหม่หมดทั้งบ้านเลยกระมัง”

คนที่ยังมั่นอกมั่นใจกับความสำคัญของตัวเองบ่นงึมงำอย่างมีอารมณ์ แม้จะรู้สึกขัดเคืองกับการต้อนรับอันเสนจะไม่น่าประทับใจของคนในบ้านแต่หญิงสาวก็ไม่ได้นึกล่าถอย...เมื่อคำสั่งของคนที่มีอิทธิพลต่อชีวิตชี้ชัดว่าเธอต้องทำเพื่อชัยชนะของเขา...คนที่ไม่มีทางเลือกจึงจำต้องนั่งรอเจ้าของบ้านอย่างอดทน...

รถยุโรปคันใหญ่ที่วิ่งตามเส้นทางมาด้วยความเร็วเหมือนเหาะมาแต่ไกลเบรกดังเอี๊ยด...เมื่อเห็นรถอีกคันที่สวนมามีใครคนหนึ่งนั่งอยู่ด้านหลัง

“ดาว!...ปกรณ์ดาวไปไหน”

กฤตยชญ์ที่วันทั้งวันแทบไม่มีกระจิตกระใจทำอะไรถามคนสนิทน้ำเสียงลนลานเมื่อเห็นพริบพันดาวนั่งอยู่ในรถ

“ไม่รู้สิครับ...ผมอยู่กับคุณกริชตลอด...”

ปกรณ์ยิ้มยียวนแล้วตอบคำถามชนิดกวนอวัยวะเจ้านายออกไปหน้าตาเฉย

“กลับรถเดี๋ยวนี้ปกรณ์...ถ้าตามไม่ทันนายเจ็บตัวแน่...แล้วเห็นไหมว่าใครเป็นคนขับ...เห็นทีคงต้องจัดรางวัลหนักๆ ให้สักหมัดที่มันบังอาจพาเมียฉันหนี”

กฤตยชญ์ถึงกับนั่งไม่สุขเมื่อสมองอันบรรเจิดส่งความคิดมั่วๆ ออกมาเป็นระลอกๆ

“คุณผู้หญิงเธออาจจะแค่ไปธุระ...คุณกริชคิดมากไปหรือเปล่า”

ปกรณ์ถึงกับยิ้มกว้างออกมาเมื่อเห็นสีหน้าและท่าทางของเจ้านายดูลุกลี้ลุกลนจนไม่เหลือมาดของชายหนุ่มผู้เด็ดขาด

“ไม่รู้ล่ะเมียฉัน...ฉันหวงถ้าจะไปไหนฉันต้องพาไป”

ปกรณ์ถึงกับหัวเราะน้อยๆ แล้วส่ายหน้าไปมาเมื่อเห็นอาการหวงเมียของเจ้านายที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนจนนึกหมั่นไส้

“ปกรณ์ถอยรถเร็ว...”

กฤตยชญ์มองรถที่เพิ่งสวนไปไม่วางตารีบออกคำสั่งเมื่อเห็นรถอีกคันค่อยๆ ชะลอความเร็วจนหยุดนิ่ง ปกรณ์รีบถอยรถตามคำสั่งเจ้านายชาย
หนุ่มร่างใหญ่อมยิ้มจนแก้มปริเมื่อรถจอดยังไม่สนิทดีเจ้านายก็พุ่งตัวออกไปราวจรวดมิดซายด์ก็ไม่ปาน

“ดาว...คุณจะไปไหน?”

กฤตยชญ์ถามน้ำเสียงลนลานจนคนได้ยินอดยิ้มหวานไม่ได้

“ไอ้กล้าเอ็งจะพาคุณผู้หญิงไปไหน...แล้วใครสั่งให้เอ็งเอารถออก...”

พริบพันดาวถึงกับยิ้มค้างเมื่อยังไม่ทันพูดอะไรคนเจ้าอารมณ์ก็หันไปพาลเอากับคนขับรถจนคนที่กำลังถูกเล่นงานหน้าซีดหน้าเซียว

“ดาวจะไปหาคุณค่ะ...”

หญิงสาวรีบตอบเพราะเกรงคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่จะถูกเจ้านายเลือดร้อนงับหัวจนไม่เหลือซาก

“อะไรนะ...”

“ดาวแค่จะไปหาคุณที่โรงเลื่อย...ทำไมต้องทำหน้าดุด้วยล่ะคะ”

ใบหน้าสวยหวานเริ่มง้ำงอเมื่อเห็นความเจ้าอารมณ์และไม่มีเหตุผลเอาเสียเลยของคนตรงหน้า

“จริงเหรอ...คุณไม่ได้คิดหนีไปไหนใช่ไหมดาว”

แม้จะรู้สึกดีใจจนหัวใจพองโตเป็นบอลลูนแต่กฤตยชญ์ก็ยังไม่ปักใจเชื่อว่าหญิงสาวจะตั้งใจไปหาตนจริงๆ

“คุณจะให้ดาวหนีไปไหนล่ะ...แล้วคุณทำไมถึงรีบกลับล่ะ...หรือว่านัดใครไว้”

พริบพันดาวนึกฉุนขึ้นมานิดๆ เมื่อเห็นระดับความเร็วของรถที่กฤตยชญ์นั่งสวนเธอไปเมื่อครู่...หน็อยคงจะนัดกันมาล่ะสิถึงได้ขับรถเป็นพวกตีนผีขนาดนั้น...พอนึกถึงแขกหน้าตาสวย เริ่ด เชิด หยิ่งที่รออยู่ในบ้านคนที่แอบเดือดดาลก็ชักเก็บอาการหมั่นไส้ไว้ไม่อยู่

“จะนัดใครล่ะ...ที่รีบกลับก็เพราะคิดถึงเมียมีอะไรไหม...มานี่กลับไปกับผมดีกว่า...”

มือหนาคว้าข้อมือเล็กๆ แล้วดึงให้เดินตามไปขึ้นรถอีกคัน พริบพันดาวรู้สึกวูบๆ วาบๆ ไปกับสายตาคมที่กำลังโลมลูบเธออย่างโจ่งแจ้งจนแก้มแดงอย่างช่วยไม่ได้...เมื่อเหตุการณ์เมื่อสายเริ่มปรากฏเป็นรูปเป็นร่างในมโนสำนึก

“คิดถึงผมเหรอ”

กฤตยชญ์ที่เข้าข้างตัวเองเต็มประตูรีบถามเมื่อเห็นอาการเขินอายของคนข้างๆ

“เปล่า...”

“งั้นเหรอ?...” เขาเลิกคิ้วเหมือนไม่เชื่อแล้วถามต่อ “แน่ใจนะว่าไม่คิดถึง”

“อือ...”

พริบพันดาวพยักหน้าหงึกหงักขณะก้าวเข้าไปนั่งเคียงข้าง

“ปกรณ์ออกรถ”

เมื่อนั่งที่เรียบร้อยกฤตยชญ์จังออกคำสั่งแล้วหันกลับไปจ้องใบหน้านวลงามที่ใบหน้ายังแดงระเรื่อแววตาเป็นประกาย

“ตอนนี้ผมมีคำตอบให้คุณแค่สองข้อเท่านั้นคือถ้าไม่คิดถึงผมจะจูบคุณจนคุณอยากคิดถึง...แต่ถ้าคุณคิดถึงผมอยู่แล้วผมก็จะแค่กอดเผื่อคุณจะหายคิดถึง...ว่าไงเอาคำตอบไหน”

ชายหนุ่มจ้องคนที่นั่งข้างๆ แล้วพูดขึ้น พริบพันดาวที่ถูกอีกฝ่ายกุมมือไว้แน่นถึงกับเหวอเมื่อเจอคำถามอันชวนให้ใจกระหน่ำเต้นจนไม่เป็นส่ำ ริมฝีปากบางเผยอขึ้นเมื่อนึกขัดเคืองกับคำถามของคนเอาแต่ใจที่ไม่ว่าเธอตอบอะไรออกไปก็เป็นภัยกับชีวิตอยู่ดี

“ว่าไง...คิดถึงหรือไม่คิดถึง”

หญิงสาวเม้มปากแน่นอย่างเจ็บใจเมื่ออีกฝ่ายเล่นตั้งเงื่อนไขที่เธอตอบอะไรออกไปก็ไม่มีทางรอด...เมื่อเห็นแต่ทางตันร้อยเอกหญิงแห่งกองทัพไทยได้แต่นั่งฮึดฮัดอย่างเจ็บใจเมื่อไม่รู้จะตอบอะไรออกไปดี

“ว่าไงจ๊ะ...อยากรู้ใจจะขาดแล้วเนี่ย...”

พอเห็นอีกฝ่ายเอาแต่นิ่งเงียบคนที่ใจร้อนราวดวงไฟก็เค้นเอาคำตอบแล้วขยับตัวไปมาในท่าเตรียมพร้อมจนคนถูกต้อนตัดสินใจไม่ได้ว่าจะตอบข้อไหนให้มันอยู่ตรงกลางมากที่สุด เวลาไม่กี่อึดใจใบหน้าหวานก็เปล่งประกายบางอย่างออกมา พริบพันดาวหันไปยิ้มหวานให้กับตนข้างๆ จนคนคนที่ถูกจ้องหน้าบานแล้วบานอีก ก่อนที่กฤตยชญ์จะทันขยับเสียงหวานๆ ก็ตอบออกมา

“ฉันเกือบคิดถึงค่ะ”

พอนึกได้หญิงสาวจึงสวนหมัดกลับไปจนคนที่นั่งรอฟังนึกมันเขี้ยวแม่เสือสาวเต็มกำลัง...ดูเอาเถอะหาทางถูไถไปจนได้

ปกรณ์ถึงกับอมยิ้มจนแก้มตุ่ยเมื่อได้ยินคำตอบของนายหญิง...ในที่สุดสวรรค์ก็ส่งคนมาปราบเจ้านายเขาจนได้...ดักทางกันได้แบบนี้เห็นทีเจ้านายเขาคงต้องเมาหมัดไปอีกนาน

“งั้นผมขอเกือบจูบได้ไหม”

ถามพร้อมกับแนบริมฝีปากลงบนแก้มนวลเนียนจนคนนั่งข้างๆ ไม่ทันตั้งเนื้อตั้งตัว

“คุณ!...”

“อ๊ะๆ อย่าเดือดๆ เมื่อกี้แค่หอมยังไม่ถึงขั้นจูบ”

กฤตยชญ์ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เมื่อเห็นแววตาแวววาวของแม่เสือสาวก่อนจะเอนตัวลงพิงเบาะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่มือยังกอบกุมมือบางไว้ไม่ยอมปล่อย

รถคันใหญ่ขับเข้าเขตบ้านไม่ถึงสิบนาทีเสียงรถที่แล่นมาเรื่อยๆ ก็หยุดอยู่หน้าบ้าน กฤตยชญ์จ้องรถยนต์คนหรูที่จอดเยื้องออกไปไม่มากแล้วขมวดคิ้วน้อยๆ อย่างแปลกใจ

“รถใครเหรอปกรณ์”

“ถามผมแล้วผมจะถามใครล่ะครับ”

คนสนิทตอบกลับน้ำเสียงยียวนตามเคย

“ไม่คุ้นตาเลยเหรอ”

คนเป็นนายถามย้ำขึ้นอีกครั้ง

“จำไม่ได้จริงๆ เหรอว่ารถใคร...ผู้ชายก็เป็นแบบนี้ความจำสั้น”

พริบพันดาวอดเหน็บขึ้นไม่ได้

“คุณรู้เหรอว่ารถใคร”

กฤตยชญ์เลิกคิ้วขึ้นถามอย่างแปลกใจ

“อยากรู้ก็เข้าไปถามสิแขกคุณไม่ใช่เหรอ”

หญิงสาวแค่นเสียงบอกแล้วรีบเปิดประตูรถเดินเข้าบ้านไปด้วยท่าทีเฉยชาจนคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ถึงกับงุนงง

“ดาว...เดี๋ยวสิคุณไม่พอใจอะไรผมเหรอ”

“กริชคุณกลับมาแล้วเหรอคะ”

แต่ก่อนที่พริบพันดาวจะทันได้ตอบอะไร...เสียงใสๆ ของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นอย่างยินดี พร้อมกับร่างอวบเย้ายวนก็ถลันเข้าไปเกาะกุมแขนของชายหนุ่มอย่างคุ้นเคย

“พราว! คุณมาได้ยังไง”

พริบพันดาวปรายตาดูคนทั้งคู่ชั่วแวบก่อนจะทำเฉยแล้วเดินขึ้นบ้านไปเงียบๆ

“ดาว...เดี๋ยวรอผมก่อน....ปล่อยก่อนพราว”

กฤตยชญ์พยายามแกะมือของหญิงสาวออก เมื่อมองเห็นระเบิดลูกใหญ่ๆ ที่อยู่ในมือแม่เสือสาวที่พร้อมขว้างออกมาได้ทุกเมื่อหากเขายังยืนอยู่ตรงนี้...

“กริช...เดี๋ยวสิคะ”

พราวฟ้าเรียกชื่ออดีตคนรักน้ำหวานปนออเซาะขณะเบียดร่างกายเข้าแนบชิดอย่างจงใจ

“คุณมีอะไรกับผมเหรอพราว”

แม้จะห่วงความรู้สึกของคนที่เดินหายเข้าไปในบ้านจนเริ่มงุ่นง่านแต่เขาก็ยังมีมารยาทพอที่จะไม่ทำอะไรรุนแรงกับคนที่เกาะกุมอยู่

“คุณพูดเหมือนไม่ดีใจที่เจอพราว”

หญิงสาวทำเสียงตัดพ้อแต่ยังเบียดร่างเชิญชวนอีกฝ่ายด้วยท่าทางอันเย้ายวน กฤตยชญ์กวาดตามองดวงหน้าสวยที่แต่งแต้มเครื่องสำอางอย่างประณีตแววตาว่างเปล่าก่อนจะดันเธอออกแล้วถอยไปด้านหลังและถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า

“ทำไมผมต้องดีใจ...เราไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกัน”

พราวฟ้าถึงกับหน้าชาเมื่อได้ยินคำตอบของอีกฝ่าย

“อะไรกันกริชลืมพราวแล้วเหรอคะ”

“เปล่า...”

“ถ้าไม่ลืมทำไมถึงทำเหมือนพราวเป็นคนอื่นคนไกลล่ะคะ...กริชไม่ดีใจเหรอที่พราวกลับมา”

กฤตยชญ์ถึงกับอึ้งเมื่อเห็นพราวฟ้าทำท่าตัดพ้อแล้วพูดต่อหน้าตาเฉยว่าสิ่งที่เขาแสดงออกมันแปลกประหลาดเสียเหลือเกินกับท่าทางเมินเฉย

“ทำไมผมต้องดีใจ”

คำถามห้วนๆ ที่ชายหนุ่มโพล่งออกมาเล่นเอาแม่สาวหน้าสวยนึกอยากหอบกระเป๋าแล้วเผ่นกลับเสียเดี๋ยวนั้น...หญิงสาวเริ่มหน้าเสียเมื่อเห็นว่าเสน่ห์ที่เคยผูกใจคนตรงหน้าเริ่มใช้ไม่ได้ผล...แม้จะสะอึกกับคำถามแต่เพื่อความสำเร็จของงานเธอจึงรีบปรับสีหน้าแล้วหัวเราะกลบเกลื่อน

“แหม...กริชยังโกรธพราวอยู่ล่ะสิ...ไม่เอาน่าที่รักอย่าทำเสียงเย็นชาแบบนั้นสิคะ”

“คุณต้องการอะไรบอกมาตรงๆ ดีกว่า”

เมื่อเห็นท่าทีของอดีตคนรักกฤตยชญ์ก็ชักไม่สบายใจ...ดาวจะว่ายังไงบ้างถ้ารู้ว่าผู้หญิงที่ยืนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เคยมีอะไรกับเขาจนลึกซึ้งถึงขึ้นวางแผนแต่งงานซะดิบดี...ดวงตาคมกริบจ้องผู้หญิงที่เคยรักหมดหัวใจด้วยประกายตาว่างเปล่าราวกับเธอเป็นคนแปลกหน้า...จนนึกขันตัวเองว่าช่วงเสียเธอให้กับคนที่เป็นอาเขาเกือบเป็นบ้าได้ยังไง

“พราวคิดถึงคุณ...ตอนนี้พราวเลิกกับพ่อเลี้ยงแล้ว...พราวไม่รู้จะไปไหน...กริชคงไม่ใจร้ายไล่พราวใช่ไหมคะ”

คำตอบของพราวฟ้าเล่นเอากฤตยชญ์เงียบไปหลายอึดใจ...

“ทำไมถึงเลิกเสียล่ะ...เข้ากันดีออกไม่ใช่เหรอ”

“พ่อเลี้ยงเป็นยังไงกริชก็น่าจะรู้...วันๆ มีแต่เรื่องผิดกฎหมายวิ่งเข้ามาไม่หยุดไม่หย่อน...พราวกลัวค่ะ”

“ก่อนไปอยู่กับเขาคุณก็รู้นี่ว่าทางโน้นมีชีวิตอยู่นอกกรอบกฎหมาย...คุณบอกเองว่าสิ่งที่เขาเป็นมันท้าทายไม่ใช่เหรอ...ชอบใช้ชีวิตเหมือนนางพญาเป็นผู้หญิงของเจ้าพ่อ...คุณเลือกเองทั้งนั้น...แล้วจะต้องกลัวอะไร”

ชายหนุ่มถามน้ำเสียงเยาะหยันอย่างไม่ไว้หน้า

“ไหนคุณบอกว่าถ้าไม่ไหวก็ให้กลับมาไงคะ...นี่ไงพราวกลับมาแล้วกลับมาตามความต้องการของกริช...กริชลืมแล้วเหรอว่าเคยพูดกับพราวแบบนั้น...พราวรู้ว่าตัวเองเลวแต่กริช...จะไม่สงสารคนที่ไม่มีทางไปอย่างพราวเลยเหรอ...”

พอหมดหนทางพราวฟ้าก็เริ่มบีบน้ำตาแล้วสวมบทชีวิตรันทดหมดทางไป...จนคนที่นึกไล่อดเวทนาไม่ได้

“แล้วจะเอาไง”

ถึงสายสวาทจะสิ้นเยื่อขาดใยจนไม่เหลือแต่คนอย่างกฤตยชญ์ก็ไม่ใช่คนใจจืดใจดำที่จะวางเฉยกับคนที่ตกทุกข์ได้ยาก

“พราวขออาศัยอยู่ที่นี่สักพักได้ไหมคะกริช...พราวไม่รู้จะไปไหนจริงๆ”

พราวฟ้าขอร้องเสียงเครือทั้งยังสะอึกสะอื้นไม่หยุด

“ทำไมไม่ไปพักที่โรงแรมล่ะ...สะดวกดีออกเดี๋ยวผมให้ปกรณ์ไปส่ง”

“ขืนไปพักข้างนอกพ่อเลี้ยงก็ตามเจอน่ะสิคะ”

“อ้าว...คุณหนีเขามาเหรอ...หนีเขามาอยู่บ้านผมแบบนี้มันจะดีเหรอพราว...ผมไม่อยากมีปัญหายุ่งยากตามมาทีหลัง”

กฤตยชญ์ถึงกับบอกปัดเมื่อเห็นว่าขืนให้พราวฟ้าอาศัยอาจจะทำให้เดชฤทธิ์หาเรื่องหาราว

“พ่อเลี้ยงไม่ว่าหรอกเพราะเขาเป็นคนท้าพราวให้มาอยู่ที่นี่เอง...กริชขา...อย่าไล่พราวไปเลยนะพราวไม่รู้จะไปพึ่งใครจริงๆ อยู่ที่บ้านกริชอย่างน้อยพราวก็น่าจะปลอดภัยเอาไว้ค่อยขยับขยายและกริชไม่ต้องการพราว...พราวก็จะไปค่ะ”

พราวฟ้าบีบน้ำตาให้ปริ่มตาแล้วทำเสียงสั่นราวกับหวาดกลัวและสะเทือนใจเป็นนักหนา พอเห็นท่าทางของอดีตคนรักดูจะเป็นทุกข์ กฤตยชญ์จึงหันไปมองหน้าคนสนิทคล้ายขอคำปรึกษา แต่ดูเหมือนว่าเวลานี้ไม่มีใครให้คำตอบกับเขาได้ดีเท่ากับตัวเองเมื่อจะไล่ก็ดูไร้มนุษยธรรมชายหนุ่มจึงหันไปทางคนสนิท

“ปกรณ์บอกแตงกวากับเวียงไปจัดห้องให้แขกด้วย...ใช้ห้องรับแขกชั้นล่างก็แล้วกันฉันไม่อยากให้ดาวคิดมาก...เธออยากอยู่ก็อยู่แต่อย่าสร้างเรื่อง...ไม่อย่างนั้นก็อย่าหาว่าฉันใจดำก็แล้วกัน”

สั่งเสร็จชายหนุ่มก็ผละเข้าบ้านไปทันที...เฮ้อ!...ขออย่าให้มีเหตุด่วนเหตุร้ายเลยไม่อย่างนั้นเห็นทีชีวิตจะหาความสงบไม่ได้แน่...กฤตยชญ์นึกหวั่นๆ เพราะกลัวพริบพันดาวจะเดือดดาลหากรู้ว่าเขาอนุญาตให้แฟนเก่ามาอาศัยอยู่ในบ้าน

แม้ตัวเขาจะไม่ได้รู้สึกวูบไหวที่เห็นพราวฟ้า...จนมั่นใจว่าถ่านไฟที่มอดไหม้มันได้กลายเป็นเถ้าธุลีจนไม่มีวันคุขึ้นใหม่...แต่ก็อดหวั่นใจไม่ได้ว่าผู้หญิงที่เขากำลังรักจนหมดใจจะยอมรับได้แค่ไหนกับสิ่งที่กำลังดำเนินไป...กว่าจะมีชีวิตที่เป็นปกติมันจะมีอะไรมาทดสอบอีกหนอ....

Create Date : 02 กรกฎาคม 2553

Last Update : 2 กรกฎาคม 2553 15:09:28 น.

4 comments

Counter : 504 Pageviews.

//th.ponds7days.com/#/all_story/538

รบกวนโหวตไดอารี่ให้เพื่อนด้วยค่ะ...คนละโหตสองโหวตนะคะ

ขอบคุณค่ะ

โดย: sansook

วันที่: 3 กรกฎาคม 2553 เวลา:0:27:55 น.

เบื่อจัง ทำไมต้องใจอ่อนนะ
เซงงงง

โดย: sakeena IP: 110.168.106.11 วันที่: 3 กรกฎาคม 2553 เวลา:1:51:27 น.

thanks naka

โดย: aom IP: 68.34.233.169 วันที่: 3 กรกฎาคม 2553 เวลา:10:11:00 น.

ชอบรูปจัง .. นาง(ใบ)ไม้

โดย: คุณนายแหม่ม IP: 119.31.91.139 วันที่: 4 กรกฎาคม 2553 เวลา:10:10:47 น.