ตอนที่ ๓๒ ไฟร้อนกับอสรพิษ

พราวฟ้าย่องออกจากห้องนอนของตัวเองเงียบๆ เมื่อเห็นพริบพันดาวออกไปกับปกรณ์กลางดึก แม้จะสงสัยว่าสองคนนั่นไปไหนแต่สิ่งที่อยู่ข้างบนน่าสนใจมากกว่า ร่างอวบอัดลงฝีเท้าไปตามทางเดินเบาๆ ขณะก้าวขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของเจ้าบ้าน พอถึงหน้าประตูเธอหันมองซ้ายทีขวาทีก่อนจะเอื้อมไปหมุนลูกปิด ใบหน้าสวยฉายแววยินดีเมื่อเห็นว่าประตูไม่ได้ล็อก...แม้จะแปลกใจว่าทำไมพริบพันดาวถึงชะล่าใจรีบร้อนออกไปแบบนั้น ...หรือว่าฟ้าจะส่งโอกาสอันงดงามให้เธอทำตามแผนการได้สำเร็จลุล่วงในคืนนี้...พราวฟ้ายิ้มพรายออกมาเมื่อเห็นว่าโชคกำลังเบนเข็มมาทางเธอ หญิงสาวรีบเปิดประตูแทรกตัวเข้าไป...ก่อนจะเดินตรงดิ่งไปยังเตียงกว้าง...เงาตะคุ่มของคนที่นอนนิ่งๆ อยู่บนเตียงทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าสวยงามฉายกว้างอย่างยินดี... “กริชคะ...กริช” พราวฟ้าทรุดตัวลงนั่งข้างๆ ร่างสูงใหญ่ก่อนจะเอื้อมมือไปกดเปิดสวิตซ์ไฟหัวเตียงให้สว่างขึ้น รอยยิ้มละมุนผุดออกมาจากมุมปากเรียวสวยเมื่อเห็นเสี้ยวหน้าคมสันเด่นเป็นสง่าเมื่อปะทะกับแสงสลัวของดวงไฟ...เมื่อก่อนกฤตยชญ์หล่อเหลาเร้าใจอย่างไรเวลานี้เขาก็ยังคงความหล่อเหลาไว้ไม่เปลี่ยนผัน... มือเรียวอวบไล้ไปตามเสี้ยวหน้าคมที่ยังคงหลับพริ้ม...ความพึงใจที่ยังหลงเหลืออยู่ในหัวใจทำให้หญิงสาวอดใจไม่ไหวก้มลงจูบไซ้ไปตามแก้ม...และริมฝีปากหยักหนา พราวฟ้านึกแปลกใจเมื่อเห็นร่างแกร่งไม่มีทีท่าตอบรับสัมผัสจากเธอ... “ฮึ...คงจะหลงแม่นั่นจนทำรักไม่บันยะบันยังล่ะสิถึงได้สลบเหมือดไม่รู้ตัวขนาดนี้...” หญิงสาวพึมพำอย่างหมั่นไส้เมื่อเปิดผ้าห่มออกแล้วเห็นสภาพเปล่าเปลือยของชายหนุ่ม “แม่นั่นมันบ้าพลังหรือยังไง...ถึงเล่นซะคุณสลบเหมือดคาเตียงแบบนี้...ดูเถอะขนาดผัวนอนสลบไม่ได้สติแม่คุณยังมีแก่ใจออกไปกับผู้ชายอื่น...คุณไปคว้านังผู้หญิงข้างถนนนั่นมาจากซ่องไหนกันกริช...แม่นั่นถึงมีอิทธิฤทธิ์บ้าระห่ำขนาดนี้” พราวฟ้าเบะปากดูแคลนแล้วแค่นเสียงถากถางศัตรูหัวใจอย่างไม่ไว้หน้า “แต่จะยังไงก็ช่างคืนนี้มันโง่เองที่ปล่อยให้คุณอยู่ลำพัง...ถ้าจะโทษก็โทษแม่นั่นเถอะนะกริช...” ดวงตาคู่สวยหรี่ลงเมื่อนึกถึงชัยชนะที่กำลังคืบคลานเข้ามา พราวฟ้าค่อยๆ เปลื้องผ้าออกจากตัวจนล่อนจ้อนก่อนจะก้าวขึ้นเอนกายลงบนเตียง...รอยยิ้มเยาะอย่างสะใจผุดออกมาจากมุมปากเรียวกระชับเมื่อนึกถึงสีหน้าของพริบพันดาว... ...ฉันอยากจะเห็นหน้าแกจริงๆ ว่าจะซีดเป็นซากศพขนาดไหนเมื่อเห็นฉันนอนอยู่เคียงข้างคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีในสภาพที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าระหว่างแกไม่อยู่พายุรักมันกระหน่ำขนาดไหน...พรุ่งนี้ฉันจะเขี่ยแกออกไปให้พ้นทางนังผู้หญิงข้างถนน... พราวฟ้าทอดร่างแนบชิดกับเรือนกายแกร่งแล้วเข้าสวมรอยอย่างกระหยิ่มใจ...ด้วยความฮึกเหิมจึงทำให้เธอชะล่าใจคิดว่าอย่างไรชัยชนะก็อยู่ใกล้แค่ปลายมือ ปกรณ์ลอบมองการสนทนาของราชกับพริบพันดาวแล้วนึกสงสัยอยู่เงียบๆ เพราะลักษณะการพูดคุยของทั้งสองดูเป็นกันเองจนไม่เหมือนคนที่เพิ่งพบกันครั้งแรง จากบทสนทนาเขารู้สึกว่าพริบพันดาวมีความรู้เรื่องกฎหมายค่อนข้างละเอียดและรู้ลึกรู้จริงจนน่าทึ่ง อีกทั้งลักษณะท่าทางก็ดูน่าเกรงขามจนน่าสงสัย คิ้วเข้มขมวดมุ่นเมื่อนึกถึงวิธีที่หญิงสาวงัดออกมาสอบสวนเจ้าพวกนั้นจนแต่ละคนถึงกับสั่นประสาทขนาดหนัก ผู้หญิงคนนี้คงไม่ใช่คนที่บังเอิญไปอยู่ในผับนั่นอย่างคนธรรมดาๆ เสียแล้วกระมัง...ปกรณ์บอกตัวเองเงียบๆ หลังจากราชกลับไปพร้อมกับผู้ต้องหาบรรดาคนงานต่างทยอยกลับไปทำงานของตน...หลายคนยังยืนอยู่ในห้องเพื่อรอคำสั่งจากปกรณ์และหลายคนลงมือช่วยกันเก็บอุปกรณ์ที่เกลื่อนอยู่ในบริเวณ “คุณผู้หญิงจะกลับเลยไหมครับ” ปกรณ์ถามขึ้นเมื่อเห็นนายผู้หญิงยืนมองรถที่แล่นห่างออกไปจนเห็นไฟท้ายอยู่ลิบๆ “กลับเลยก็ได้ค่ะ...เดี๋ยวค่ะคุณปกรณ์” พริบพันดาวพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยเรียกเมื่อเห็นชายหนุ่มหมุนตัวเพื่อไปเตรียมรถ “ครับคุณผู้หญิง” “เรื่องคืนนี้อย่าให้คุณกริชรู้ได้ไหม...” หญิงสาวหมุนตัวหันไปเผชิญหน้ากับคนสนิทของสามีด้วยประกายตาขอร้อง “ทำไมล่ะครับ...ในเมื่อคุณกริชมีสิทธิ์รู้” “คุณคงสงสัยว่าดาวเป็นใคร...และมาทำอะไรที่นี่...” พริบพันดาวเอียงหน้าจ้องอีกฝ่ายเขม็งเมื่อเห็นประกายคำถามฉายชัดออกมาจากดวงตาคู่เข้ม “ใช่ครับผมสงสัย” ปกรณ์พยักหน้ายอมรับอย่างง่ายดายและบอกออกไปตามความกังขา “ดาวบอกคุณไม่ได้ว่าดาวเป็นใคร...แต่เชื่อได้ไหมว่าทุกอย่างที่ทำ...ดาวทำเพราะคุณกริช...เพราะถ้าพวกนั้นไม่ปริปากเราจะหาทางป้องกันไม่ได้และไม่มีวันรู้เท่าทันพวกนั้น...เชื่อใจได้ไหมว่าดาวอยู่ข้างคุณ” “ผมเชื่อว่าคุณผู้หญิงทำเพื่อพวกเรา...แต่ผมไม่เชื่อว่าคุณผู้หญิงจะอยู่กับเราตลอดไป...คุณกริชรักคุณผู้หญิงมาก...รักมากกว่าใครทั้งหมดที่ผมเคยเห็น...คุณผู้หญิงคงไม่ว่าหากผมจะหวาดระแวงกับคนที่มีประวัติไม่เคลียร์...เรากลับกันเถอะครับผมจะยังไม่บอกอะไรคุณกริชในตอนนี้แต่เมื่อถึงที่สุด...ผมคงรับปากไม่ได้” ปกรณ์ปรายตามองใบหน้าหวานที่เผือดลงแล้วสะบัดกลับไปมองทางเดินสีหน้านิ่งเฉย ใบหน้าเข้มเคร่งขรึมเมื่อรู้สึกหนักใจกับสิ่งที่เพิ่งรู้เห็น...พริบพันดาวเป็นใครนั่นคือปริศนา...จะว่าเธอเป็นตำรวจก็ไม่น่าใช่เพราะคำนำหน้าชื่อที่โชว์หราอยู่หน้าทะเบียนสมรสและบัตรประชาชนก็ไม่ได้มียศอะไรบ่งบอก... เท่าที่สืบจากประวัติในทะเบียนราษฎร์ทุกอย่างก็ยืนยันตัวตนของ...นางสาวพริบพันดาว พันธุ์กิจ ว่าเกิดอยู่ที่ไหนปัจจุบันทำงานอะไรและมีใครเป็นพ่อแม่จนไม่มีอะไรน่ากังขา...แต่สิ่งที่เห็นในวันนี้ทำให้เขาเริ่มหันกลับมามองหญิงสาวใหม่อีกครั้ง... ถ้าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้มีความหมายกับเจ้านายเขาคงไม่กลุ้มใจขนาดนี้...กฤตยชญ์จะรับได้สักแค่ไหนเมื่อรู้ว่าผู้หญิงที่กำลังรักจนสุดหัวใจมีความลับแอบแฝงอยู่...ปกรณ์พ่นลมหายใจหนักๆ ออกมาเมื่อตัดสินใจไม่ได้ว่าเขาควรจ้างนักสืบออกควานหาความจริงหรือปล่อยให้ทุกสิ่งเดินไปตามยถากรรม... “เวลานี้คุณกริชมีความหมายต่อฉัน...บอกเท่านี้คุณคงเข้าใจ” พริบพันดาวเอ่ยเมื่อขึ้นนั่งที่แล้วรัดเข็มขัดนิรภัย หญิงสาวปรายตามมองใบหน้าเข้มที่เครียดขรึมประกายตาจริงจังจนคนที่นั่งอยู่ข้างๆ อยากฟาดหัวกับพวกมาลัยให้หายมึนกับทางตันที่ไม่อาจฝ่าข้ามออกไป “ก็ได้ครับคุณผู้หญิง...ผมจะอยู่ข้างคุณแต่ขออย่างเดียว...อย่าทำร้ายหัวใจคุณกริช...ผมขอแค่นั้น” ปกรณ์ถอนใจยาว...อย่างหมดทางเลือก “ฉันสัญญา...” พริบพันดาวตอบออกไปด้วยความรู้สึกที่ไม่ได้เต็มร้อยสักเท่าไรนัก...หากวันหนึ่งกฤตยชญ์รู้ว่าเธอเป็นใครเขาจะรู้สึกยังไงกับสิ่งที่เธอเป็น...เขาจะยังรักเธอเหมือนเดิมไหมหากรู้ว่าการมาของเธอคือความสั่นคลอนของชีวิตหากเขาเดินทางผิดแม้เพียงก้าวเดียว... รถยนต์ที่ขับเข้าเขตบ้านกำลังสร้างความลำบากใจให้กับคนทั้งคู่ไม่น้อย...พริบพันดาวนึกระแวงคนที่นั่งเคร่งขรึมมาตลอดทางว่าเขาอาจจะนำเรื่องที่เกิดขึ้นไปรายงานให้ผู้เป็นนายทราบได้ทุกเวลา...แม้ปกรณ์จะรับปากแต่เธอก็ไม่อาจปล่อยวางกับความจงรักภักดีที่เขาเป็น... ส่วนปกรณ์กลับนึกเป็นห่วงเจ้านายที่เทใจให้กับผู้หญิงที่นั่งเงียบมาตลอดทาง จนแทบไม่หลงเหลือไว้ให้ตัวเอง...กฤตยชญ์จะเสียใจแค่ไหนหากรู้ว่าวันหนึ่งผู้หญิงที่รักจนสุดหัวใจมีเบื้องหลังที่ไม่มีใครรู้...แม้เวลานี้เขาจะไม่รู้ชัดว่าพริบพันดาวเป็นใครและเข้ามาเกี่ยวพันกับทุกอย่างเพื่ออะไร...แต่จากสิ่งที่เห็นเขาบอกได้เลยว่าผู้หญิงที่ดูสวยหวาน...เป็นมากกว่าผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่ง... พริบพันดาวรู้สึกแปลกใจเมื่อเงยหน้าขึ้นมองไปทางห้องนอนแล้วเห็นมีแสงไฟสลัวๆ ลอดออกมา หญิงสาวนิ่งคิดชั่วครู่เหมือนไม่แน่ใจว่าตอนออกจากห้องเธอลืมปิดไฟหรือไม่...แต่ถ้าจำไม่ผิดเธอคิดว่าเธอปิดไฟทุกดวงก่อนออกมา “มีอะไรเหรอครับคุณผู้หญิง” ปกรณ์ถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าของหญิงสาวข้างๆ มีสีหน้าที่แปลกไป “ดาวเห็นไฟในห้องเปิดอยู่...ทั้งๆ ที่แน่ใจว่าก่อนลงไปก็ปิดหมดแล้ว” “คุณกริชอาจจะเป็นคนเปิดก็ได้...” พริบพันดาวเกือบหลุดปากปฏิเสธแต่ยั้งไว้ทัน...ไม่มีทางกฤตยชญ์ดื่มน้ำผสมยานอนหลับไปในปริมาณที่มากพอสมควร...เป็นไปไม่ได้ว่าเขาจะตื่นเร็วขนาดนี้...หญิงสาวดำดิ่งอยู่ในความคิดของตัวเอง “คุณผู้หญิง...คุณผู้หญิง...ถึงบ้านแล้วครับ” ปกรณ์หันเรียกคนที่นั่งข้างๆ ด้วยระดับเสียงที่ดังพอสมควรเมื่อเห็นว่าเธอไม่มีท่าทีจะก้าวลงจากรถ ทั้งๆ ที่เขาจอดรถและดับเครื่องได้สักพัก “อ้อ...ค่ะ” หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปพยักหน้าแล้วปลดเข็มขัดนิรภัย “คุณผู้หญิงกังวลอะไรอยู่เหรอครับ” ปกรณ์อดถามขึ้นไม่ได้เมื่อเห็นอีกฝ่ายดูใจลอยๆ จนผิดปกติ “ปะ...เปล่าค่ะ” “ถ้าคุณผู้หญิงกังวลว่าจะมีคนอยู่ข้างบนกับคุณกริช...เดี๋ยวผมจะขึ้นไปเป็นเพื่อนเอง” เมื่อเห็นสีหน้าครุ่นคิดของนายหญิงปกรณ์ที่พอเข้าใจรางๆ จึงขันอาสา “ก็ดีค่ะเชิญคุณปกรณ์ก่อนดีกว่า” พริบพันดาวรีบเปิดทางแล้วเดินตามคนร่างใหญ่ไปเงียบๆ หญิงสาวเหลือบมองไปทางห้องรับรองที่พราวฟ้าพักอยู่แล้วผุดรอยยิ้มบางๆ ออกมา...ถ้าทุกอย่างไม่พลาดเวลานี้เห็นทีแม่งูเห่าคงเข้าสวมรอยแทนเธอเรียบร้อยไปแล้ว เสียงฝีเท้าที่เดินตามกันมาดังเป็นจังหวะอย่างสม่ำเสมอ...ไม่กี่อึดใจปกรณ์ก็เดินมายืนอยู่หน้าประตู...ชายหนุ่มหันไปมองนายผู้หญิงเชิงถามว่าจะให้เขาเป็นคนเปิดหรือเธอจะเปิดเอง “เข้าไปเลยค่ะ...เผื่อคุณกริชถามว่าดาวไปไหนคุณจะได้ช่วยอธิบายให้เธอทราบ” เมื่ออีกฝ่ายโยนภาระให้เขาเป็นทัพหน้าปกรณ์จึงเอื้อมมือไปเปิดประตู พอบานประตูเปิดแง้มคนที่กำลังจะจะแทรกตัวเข้าไปถึงกับชะงักแล้วถอยออกมาเร็วๆ พร้อมกับปิดงับประตูลงอย่างเดิม จนคนที่ขยับก้าวตามถึงกับหยุดขาแทบไม่ทัน “มีอะไรเหรอคะ” หญิงสาวเอียงหน้าถามเมื่อเห็นสีหน้าที่เครียดขรึมมาตลอดทางเจื่อนลงจนวางหน้าไม่สนิท “เอ่อ...ปะ..เปล่าครับ” คนที่เพิ่งเห็นหญิงสาวหน้าหวานทรมานคนมาหยกๆ ถึงกับเสียววาบไปถึงลิ้นปี่เพราะกลัวว่าเจ้านายอาจจะถูกยำจนไม่เหลือชิ้นดีหากเขาปล่อยให้เธอเข้าไปเห็นภาพอันไม่น่าประทับใจ “เปล่าอะไร...มีอะไรอยู่ในนั้น” ท่าทางตื่นๆ ของปกรณ์ดูเหมือนจะเป็นคำตอบอย่างดีให้เธอ...ลองอึกอักแล้วทำท่าขวางทางสุดกำลังแบบนี้เห็นทีสิ่งที่เธอคิดมันคงจะปรากฏชัดเสียแล้วกระมัง...พริบพันดาวหรี่ตาจ้องคนตรงหน้าแล้วนึกเลยเถิดไปยังใครอีกคน “เปิดประตูคุณปกรณ์” หญิงสาวสั่งเสียงเย็นจนคนถูกสั่งรู้สึกเย็นวาบไปถึงไขสันหลัง “ผมว่าคุณดาวอย่าเข้าไปเลยครับ...” “ดาวมีสิทธิ์ถอยค่ะ” พริบพันดาวตวัดสายตาคมกริบจ้องอีกฝ่ายแล้วสั่งน้ำเสียงเด็ดขาดจนคนฟังนึกขยาดแทนเจ้านาย “บางทีมันอาจเป็นเรื่องเข้าใจผิด...คุณดาวใจเย็นๆ นะครับ” ปกรณ์ที่ห่วงชะตาชีวิตของเจ้านายรีบแก้ต่างให้ “ดาวจะตัดสินใจเองว่ามันเป็นอะไร...กรุณาเปิดประตูด้วยค่ะ” หญิงสาวจ้องมองคนตรงหน้าประกายตาวาววับจนคนที่พยายามช่วยได้แต่ปลง...เมื่อขวางไม่ได้ปกรณ์จึงยอมถอยแล้วยืนมองบานประตูอย่างหมดหนทาง ‘...คุณกริชนะคุณกริชไม่น่าเล๊ย...แล้วจะโดนอะไรมั่งเนี่ย...เฮ้อ!...ชีวิตจะสั้นเพราะถ่านไฟเก่าไหมนั่น’ บานประตูที่เปิดผัวะปลุกหญิงสาวที่เพิ่งเคลิ้มหลับให้ตื่นขึ้น...พริบพันดาวถึงกับอึ้งจนพูดไม่ออกเมื่อเห็นเสื้อผ้าของผู้หญิงกระจายเกลื่อนอยู่ข้างเตียง...ดวงตาคู่หวานกวาดตามองไปรอบๆ แล้วหยุดอยู่ที่ร่างอวบอัดของหญิงสาวอีกคนซึ่งนอนซบอยู่ในอกของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี... ปกรณ์รู้สึกร้อนๆ หนาวๆ เมื่อเห็นท่าทางนิ่งจนน่าผวาของนายผู้หญิง...ชายหนุ่มเหลือบมองเจ้านายที่นอนไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาวอยู่บนเตียงอย่างเป็นห่วง...ขณะกำลังหวาดหวั่นกับแรงโทสะของพริบพันดาว...พราวฟ้าก็เชิดหน้าแล้วปรายตามองเจ้าของปลาย่างที่เธอขโมยกินด้วยประกายตาดูแคลน “จะตกใจทำไมฉันกับกริชเคยเป็นอะไรกันเธอก็รู้...ช่วยไม่ได้นะในเมื่อกริชเขาเรียกฉันขึ้นมาเอง” ปกรณ์แทบกระโจนเข้าไปเอามือปิดปากนางแมวสาวที่ยังแกว่งปากหาเรื่องโดยไม่ดูตาม้าตาเรือว่าจะได้รับผลที่ยั่วอารมณ์คนตรงหน้าอย่างไร “เธออิ่มหรือยังล่ะถ้าอิ่มก็ลงมาแล้วกลับห้องไปซะ” “คืนนี้ฉันจะนอนที่นี่...เธอจะไปนอนที่ไหนก็ไป” พราวฟ้าออกปากไล่แล้วเบะปากเยาะ แม้จะนึกแปลกใจที่พริบพันดาวไม่เดือดดาลแต่เธอก็ไม่คิดใส่ใจนอกจากนั่งสะอกสะใจกับชัยชนะของตัวเอง “ฉันบอกให้ลงมา...แล้วนี่เสื้อผ้าใส่ซะ” พริบพันดาวเดินไปหยิบเสื้อคลุมแล้วเขวี้ยงไปให้ “ฉันบอกว่าคืนนี้จะนอนที่นี่แกหูหนวกเหรอ...” “ถ้าเธออยากมีอวัยวะครบสามสิบสองประการ...ฉันขอเตือนว่าให้รีบลงมาจากเตียง” ปกรณ์ใจหายวาบเมื่อได้ยินคำเตือนของพริบพันดาว ชายหนุ่มร่างใหญ่หันไปทางพราวฟ้าแล้วพยักหน้าบอกให้เธอรีบหลบภัย “คุณกริช...คุณกริชคะ” แต่ก่อนที่พราวฟ้าจะทันได้ตัดสินใจร่างเปรียวระหงก็ขยับเข้าไปเขย่าเรียกคนที่นอนหลับพริ้มให้ตื่นขึ้นมา “เธอทำอะไรคุณกริช” พริบพันดาวตวัดสายตาจ้องหญิงสาวตรงหน้าแววตากร้าวดุ “ฉันกับเขาทำอะไรกันงั้นเหรอ...ฮึ...ถามโง่ๆ เห็นเต็มตาขนาดนี้เธอมองไม่ออกเลยเหรอว่าเราทำอะไรกัน” พราวฟ้ายักไหล่แล้วตอบออกไปด้วยน้ำเสียงเยาะหยัน “ใส่เสื้อแล้วลงมา...เดี๋ยวนี้” “คุณพราวลงมาก่อนเถอะ...นะครับ” ปกรณ์รีบบอกเมื่อเห็นพราวฟ้ายังทำท่ายียวนกวนอารมณ์ไม่เลิก พราวฟ้าทำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างขัดใจเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมล่าถอยแต่โดยดี หญิงสาวหยิบเสื้อคลุมขึ้นสวมแล้วลุกจากเตียงเดินไปเผชิญหน้ากับคู่แข่งด้วยสีหน้ายียวน ฉาด!...ฉาด! เสียงเนื้อกระทบเนื้อที่ดังติดๆ กันสองครั้งรวดทำเอาปกรณ์ถึงกับสะดุ้ง ชายหนุ่มจ้องร่างอวบอัดที่ทรุดฮวบลงตรงแทบเท้าของนายหญิงผู้เด็ดขาดอย่างตื่นตะลึง “เธอวางยาคุณกริช...เพื่อตบตาฉันงั้นเหรอ” พริบพันดาวจิกมือขยุ้มผมของอีกฝ่ายแล้วเข่นเขี้ยวถาม “ปะ...เปล่า...ฉันเปล่า” พราวฟ้าถึงกับตัวสั่นระริกเมื่อเห็นประกายเอาเรื่องฉายออกมาจากดวงตาคู่สวย “ฉันไม่ได้โง่...เธอต้องการอะไรจากเรา...บอกมาเดี๋ยวนี้...บอกมา” “ฉันเปล่า...คุณกริชเรียกฉันมาเอง” ฉาด! พริบพันดาวตวัดฝ่ามือลงบนใบหน้าของอีกคนอีกฉาดใหญ่ จนคนถูกตบรู้สึกเจ็บชาไปทั้งหน้า พราวฟ้าจ้องผู้หญิงหน้าหวานตรงหน้าด้วยความกลัวอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน “ฉันไม่เชื่อ...เธอวางยาแล้วขึ้นมานอนกับคุณกริชเพื่อให้ฉันกับเขาทะเลาะกันใช่ไหม...เธอมีแผนอะไรบอกมา...บอก!” เสียงตะคอกที่ดังขึ้นทำเอาพราวฟ้าน้ำตาไหลพราก...จนลืมความฮึกเหิมในคราแรกไปเสียสิ้น...หญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธน้ำเสียงสั่นเทาก่อนจะเป็นลมล้มพับไปเพราะหวาดกลัวสุดขีด พริบพันดาวมองร่างระทดระทวยที่กองบนพื้นแววตาอ่อนลง...เหมือนจะขออโหสิกรรม...แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าพราวฟ้าไม่ได้ทำแต่เวลานี้เธอต้องการแพะสักตัว...และน่ายินดีที่พราวฟ้าทำหน้าที่แพะได้ดีจนเกินคาด... หญิงสาวมองคนที่หลับพริ้มไม่รู้เรื่องไม่รู้ราวอยู่บนเตียงด้วยสายตาอ่อนโยนกว่าทุกครั้ง...ก่อนจะวกกลับมาจ้องคนที่นอนหมดสติอยู่ตรงหน้าแล้วนึกขอโทษเธออยู่ในใจ...ขอโทษด้วยนะแม่แพะผู้โชคร้าย...ถือว่าเป็นคราวซวยและบทเรียนของเธอก็แล้วกันที่คิดเขมือบปลาย่างของฉัน...แม้จะเห็นใจพราวฟ้าแต่ถ้าไม่ใช้วิธีนี้เห็นทีเธอคงถูกกฤตยชญ์สอบยาวเรื่องยานอนหลับ...หญิงสาวพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ แม้จะคลายใจที่เอาตัวรอดได้เรื่องหนึ่งแต่เรื่องอื่นที่ยังไม่เคลียร์ก็สร้างความหนักใจให้ไม่น้อย   Create Date : 08 กรกฎาคม 2553 5 comments Last Update : 8 กรกฎาคม 2553 13:48:03 น. Counter : 570 Pageviews. Share Tweet