Bloggang.com : sansook : ตอนที่ ๓๖ ตัวปัญหา

ตอนที่ ๓๖ ตัวปัญหา

เมื่อเห็นว่าได้เวลาพริบพันดาวจึงบอกผู้กองราชให้รีบเดินทาง พราวฟ้าเดินตามผู้กองหน้าเข้มไปอย่างเสียไม่ได้ขณะวิกานดาเดินออกมาพร้อมเพื่อนก่อนจะแยกไปยังรถของพราวฟ้าโดยมีร่างเปรียวระหงเดินตามไปติดๆ

หญิงสาวทั้งสองพูดคุยถามทุกข์สุขและล่ำลากันอยู่ชั่วครู่...ก่อนจะหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงรถยนต์เลี้ยวเข้ามา...

พริบพันดาวมองรถเปอร์เซ่ที่ขับตรงดิ่งเข้ามาแล้วเอียงหน้าอย่างสงสัย...รถใครทำไมคุ้นจัง...หญิงสาวรำพึงอยู่ในใจพร้อมกับหันไปมองหน้าเพื่อนเหมือนขอความคิดเห็น

“ดาว!...แกว่าไอ้รถคนนั้นมันคุ้นๆ ไหม”

วิกานดาที่มีอาการตื่นรถไม่ต่างกันเอื้อมมือไปสะกิดแขนเพื่อน

“คุ้นสิคุ้นมากเสียด้วย...และหวังว่ามันจะไม่ใช่”

และความข้องใจของทั้งสองก็สว่างจ้าเมื่อเจ้าของรถปริศนาก้าวลงมา ร้อยเอกหญิงแห่งกองทัพไทยทั้งสองถึงกับเบิกตาขึ้นเมื่อเห็นชัดเต็มตาว่าร่างสูงโปร่งที่กำลังโบกมือทักทายแล้วเดินตรงดิ่งเข้าไปหาผู้กองหน้าเข้มเป็นใคร...

“คุณดนุเดช!...”

เสียงสองสาวประสานออกมาพร้อมๆ กันในระดับที่เรียกว่าแผ่วอยู่ในลำคอ...ใบหน้าของหญิงสาวทั้งสองเผือดซีดลงทันตาเมื่อเห็นหายนะของชีวิตตามมาหลอกมาหลอนไกลถึงชายแดน...

“เฮ้!...สวัสดีราชไม่คิดว่าจะเจอแกที่นี่”

ดนุเดชเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงยินดีพร้อมกับก้าวเข้าไปตบไหล่คนที่ยืนส่งยิ้มมาให้อย่างสนิทสนม

“อ้าว...ดนุไปไงมาไงล่ะนั่น”

ร้อยตำรวจเอกหน้าเข้มยื่นมือออกไปกระชับกับมือเพื่อนที่ยื่นออกมาแล้วตบไหล่คืนอย่างยินดี

“พอดีมาธุระเลยกะแวะมาหาอะไรดื่มกับเพื่อนเก่าสักหน่อย...เจอแกก็ดีเย็นนี้จองตัวเลยก็แล้วกัน...กริชอยู่ไหมล่ะ”

การสนทนาของชายหนุ่มทั้งสองอยู่ในสายตาของคนที่กำลังนึกหวั่นกับสิ่งที่อาจพลิกผันในทุกวินาทีอยู่ตลอดเวลา...พริบพันดาวแทบอยากดำดินหนีเมื่อเห็นตัวปัญหาของชีวิตเดินเข้ามาราวกับเป็นลิขิตของสวรรค์...เท่าที่ได้ยินจากบทสนทนาเธอสามารถฟันฉับได้ทันทีว่าเจ้าโย่งอารมณ์เดือดมีความเกี่ยวพันกับกฤตยชญ์และราชชนิดที่เรียกว่าสนิทสนมจนน่าหวั่นใจ

“กริชไปทำงานอีกนานกว่าจะกลับ...พอดีเรามีธุระคงขอตัวก่อนแล้วค่อยเจอกันตอนเย็นๆ...เออถ้าไม่รีบแกอยู่คุยกับเมียเจ้ากริชๆ ไปพลางๆ ก่อนก็ได้แล้วยังไงค่อยโทรบอกมัน...นั่นไงคุณพริบพันดาวเมียเจ้ากริช”

ราชที่ไม่รู้เรื่องวีรกรรมของเพื่อนผายมือแนะนำนายหญิงของบ้านเสร็จสรรพจนแขกผู้มาเยือนถึงกับหูตั้งเมื่อได้ยินชื่อๆ หนึ่งที่ยังฝังอยู่ในใจ...ใบหน้าหล่อเหล่าหันขวับไปตามคำบอกแทบทันที...ดนุเดชถึงกับอึ้ง...เมื่อเห็นชัดว่าผู้หญิงที่ยืนหน้าเผือดซีดอยู่ห่างออกไปเป็นใคร...

“เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง...พริบพันดาว...”

คำถามที่โพล่งออกมาทำเอาสองสาวถอยหลังไปสองสามก้าวแต่ก็ยังห่างไม่พอเมื่อดนุเดชเดินดุ่มๆ เข้าไปยืนเท้าสะเอวจ้องเธอทั้งสองอย่างพิจารณา

พราวฟ้ามองประกายตากร้าวดุของดนุเดชแล้วเหลือบไปมองใบหน้าซีดเซียวของสองสาว...เมื่อเห็นว่าพริบพันดาวดูหวาดหวั่นเธอจึงรีบถลาเข้าไปหาคนที่อาจพลิกโชคชะตาทันที

“คุณดนุช่วยพราวด้วย...”

“พราว...มีอะไร”

เพราะเป็นเพื่อนสนิทกับกฤตยชญ์จึงทำให้ดนุเดชสนิทกับพราวฟ้าพอควร

“พวกนี้จับตัวพราวมา...เขาบังคับพราว”

“เรื่องอะไร...พวกเขาบังคับให้พราวทำอะไร”

พริบพันดาวถึงกับอึ้งเมื่อได้ยินคำกล่าวหาที่อีกฝ่ายกำลังป้ายสี...แต่ก่อนที่เธอจะทันทำอะไรผู้กองราชที่เพิ่งได้สติก็รีบแทรกเข้ามาอธิบาย...ดนุเดชหยุดฟังคำอธิบายของผู้กองหน้าเข้มแล้วขมวดคิ้วน้อยๆ แม้สิ่งที่ได้ยินจะมีใจความสั้นๆ แต่ทุกอย่างกลับชัดเจนอยู่ในตัวของมัน...

ดนุเดชหันไปมองหน้าพราวฟ้าทีพริบพันดาวทีก่อนจะเลยไปทางวิกานดาแล้ววกกลับไปจ้องหน้าเพื่อน...แม้เขาอยากได้ข้อมูลที่มากกว่าข้อสรุปแต่ราชกลับขอเวลา...เมื่อเห็นว่าทุกอย่างที่อีกฝ่ายกำลังดำเนินการมีความสำคัญต่อเพื่อนคนเจ้าอารมณ์จึงยอมถอยแล้วปล่อยให้นายตำรวจหน้าเข้มพาพราวฟ้าไปขึ้นรถแต่โดยดี...

ไม่มีคำถามและคำพูดอะไรอีกจนกระทั่งรถสองคันที่จอดอยู่ด้านหน้าเริ่มเคลื่อนตัวออกไป...พริบพันดาวที่นึกหวั่นกับหายนะชักกลัวขึ้นมานิดๆ เมื่อเห็นว่าเธอกำลังเผชิญหน้ากับคู่ปรับเก่าตามลำพัง...

ชายหนุ่มร่างโปร่งมองตามหลังรถที่ขับออกไปด้วยประกายตาครุ่นคิด...เมื่อรถทั้งสองคันเคลื่อนไปจนลับตาเขาจึงหมุนตัวเผชิญหน้ากับผู้หญิงที่เคยมีเรื่องกันจนทำเอาบัลลังก์ของบิดาสั่นสะเทือนไปพักใหญ่

“เธอจะไปไหนพริบพันดาว...” ดนุเดชถามเสียงห้วนเมื่อเห็นหญิงสาวทำท่าจะเผ่นขึ้นบ้าน “เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเธอแต่งงานกับเพื่อนฉันตั้งแต่ตอนไหน...”

“ฉันจะอยู่ที่ไหนยังไงมันก็เรื่องของฉัน...ส่วนเรื่องแต่งงานแต่งตอนไหนมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณ...เราไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน”

แม้จะหวั่นกับความสนิทสนมของคนตรงหน้ากับสามีแต่แม่เสือสาวก็ยังไว้ลาย

“...ใช่อยู่ที่ฉันกับเธอไม่เกี่ยวข้องกัน...แต่ฉันกับกริชน่ะเกี่ยวข้องกันอยู่แล้ว”

“คุณกับสามีฉันจะเกี่ยวข้องกันมันก็ไม่ได้เป็นปัญหาอะไรนี่”

“ทำไมจะไม่เป็นปัญหา...พริบพันดาวเธอปฏิเสธที่จะแต่งงานกับฉัน...แต่กลับมาแต่งงานกับเพื่อนฉันในเวลาไม่นานแบบนี้มันจะไม่ดูผิดปกติไปหน่อยเหรอ...เธอมาที่นี่ทำไม...บอกมา...บอก!”

ดนุเดชคว้าท่อนแขนกลมกลึงก่อนจะกระชากร่างเปรียวเข้าหาตัวแล้วตะคอกถามเสียงลั่นบ้าน

“ปล่อยฉันนะ...คุณดนุ...”

แม้จะเซไปตามแรงกระชากแต่หญิงสาวก็พยายามขืนร่างกายแล้วแกะมือที่บีบแขนเธอออก

“ฉันไม่ปล่อย...เธอจะบอกฉันดีๆ ไหมว่าเธอแต่งงานกับเจ้ากริชเพราะอะไร...”

“จะเพราะอะไรมันก็เป็นเรื่องของฉัน...อย่ามารุ่มร่ามกับฉันนะ...ปล่อย!”

“ได้ถ้าเธอไม่บอกฉันถามเจ้ากริชมันเองก็ได้...”

ดนุเดชคลายมือแล้วจ้องคนที่ยืนเม้มปากอยู่เบื้องหน้าแววตาท้าทาย

“อย่านะคุณดนุเดช...อย่ายุ่งกับเรื่องของฉัน”

พริบพันดาวถึงกับใจเสียจนรู้สึกเหมือนว่าหัวใจกำลังร่วงลงไปอยู่บนตาตุ่ม...มันอะไรนักหนาทั้งๆ ทุกอย่างกำลังจะเข้าที่เข้าทางแล้วเชียว...ใครเป็นคนส่งเจ้าตัวมารมานะ...ช่างหาเวลาปล่อยมาดีแท้...หญิงสาวบ่นงึมงำกับตัวเอง...

“ฉันต้องยุ่ง...เธอทำฉันไว้เจ็บแสบนักพริบพันดาว...ฉันไม่ยอมรามือง่ายๆ หรอก”

ดนุเดชอ้างความแค้นขึ้นบังหน้าทั้งๆ ที่ความจริงเขารู้สึกเสียหน้าและเสียดายผู้หญิงอย่างพริบพันดาวจับใจที่ต้องเสียเธอไปโดยไม่มีโอกาสได้แตะต้อง...หลังจากคำสั่งโยกย้ายสายฟ้าแลบออกใจหนึ่งเขารู้สึกห่วงเธอไม่น้อยแต่อีกใจก็หวังไว้ลึกๆ ว่าบางทีเธออาจจะเปลี่ยนใจในวินาทีสุดท้ายแล้วยอมรับเงื่อนไขที่เขาอยากให้เลือก...แต่สุดท้ายพริบพันดาวก็ยังคงเป็นพริบพันดาว...

หลังจากทุกอย่างยุติอยู่ที่คำสั่งอันไม่เป็นธรรมบิดาจึงยื่นคำขาดให้เขาเข้าทำงานของครอบครัวอย่างเต็มตัวและเลิกยุ่งเกี่ยวกับเธอโดยเด็ดขาด...เพราะคำสั่งอันเด็ดขาดจึงทำให้เขาไม่มีโอกาสทราบว่าเธอถูกส่งตัวไปที่ไหน...

คราแรกเขาคิดว่าพริบพันดาวถูกส่งไปทางใต้แต่ทำไมวันนี้เธอถึงมายืนอยู่ที่นี่...แถมมายืนอยู่ในสถานะที่ไม่น่าเป็นไปได้อีกต่างหาก...พริบพันดาวปฏิเสธเรื่องการแต่งงานกับเขาชนิดเอาเป็นเอาตาย...แต่มาแต่งงานกับกฤตยชญ์ง่ายๆ แบบนี้มันต้องมีเหตุผล...

ยิ่งอีกฝ่ายทำท่าเหมือนกลัวอะไรสักอย่างความกังขายิ่งบังเกิด...ดนุเดชจ้องใบหน้าหวานละไมที่ฉายประกายหวาดหวั่นตาเขม็ง...ลองพริบพันดาวลนลานขนาดนี้มันต้องมีลับลมคมใน...เมื่อหญิงสาวยังนิ่งเฉยชายหนุ่มจึงดึงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดโทรออกทันที

พริบพันดาวยืนเม้มปากแน่นเมื่อได้ยินชัดว่าคนที่ดนุเดชกำลังคุยเป็นใคร...หญิงสาวกำหมัดแน่นเพราะความคับแค้นใจ...แม้อยากจะกระโจนเข้าไปอัดเจ้าโย่งหน้าหล่อให้หายคลั่งแต่เวลานี้เธอทำได้เพียงยืนยอมรับชะตากรรมอยู่เงียบๆ

กฤตยชญ์กลับถึงบ้านในอีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา...ชายหนุ่มยิ้มกว้างอย่างยินดีเมื่อเห็นแขกคนสำคัญมายืนรอรับพร้อมกับภรรยาคนสวย

“ไปไงมาไงล่ะดนุถึงโผล่มาที่นี่ได้”

เจ้าบ้านหน้าคมโบกมือทักทายเมื่อก้าวลงจากรถ

“ดาวคุณรู้จักดนุแล้วใช่ไหม...”

กฤตยชญ์ถามขณะเดินเข้าไปโอบเอวคอดของภรรยาแล้วโน้มใบหน้าลงแนบริมฝีปากกับแก้มนวล

“ค่ะ”

พริบพันดาวตอบก่อนจะยิ้มบางๆ แล้วหมุนตัวเดินตามสามีเข้าบ้านไป ดนุเดชจ้องท่าทางของเพื่อนที่ปฏิบัติต่อคู่ปรับเก่าอย่างสนใจ...เท่าที่ดูจากประกายตาของกฤตยชญ์เห็นได้ชัดว่าเจ้านั่นทั้งรักทั้งหลงเมียจนน่าห่วง...คิ้วเข้มขมวดมุ่นเมื่อมองตามหลังเพื่อนแล้วเห็นความความหวงแหนที่แฝงออกมาในทุกย่างก้าว...

แม้จะไม่นึกแปลกใจนักที่เพื่อนหลงรักเธอเพราะผู้หญิงอย่างพริบพันดาวสวยสะดุดตาจึงไม่ใช่เรื่องเหนือธรรมดาหากผู้ชายจะคิดผูกมัดเธอ...กฤตยชญ์จะรู้ไหมว่าพริบพันดาวเป็นใคร...และเจ้านั่นไปเจอผู้หญิงคนนั้นจากที่ไหน...สิ่งนี้ต่างหากที่ทำเอาเขาต้องคิดหนัก...

“กริชแกแต่งงานนานหรือยัง...”

ดนุเดชส่งคำถามแรกออกไปทันทีที่นั่งลงบนโซฟา

“แกถามทำไมอิจฉาเหรอ”

“เปล่า...แค่แปลกใจว่าทำไมแต่งงานแล้วไม่บอกฉัน”

“ที่ยังไม่บอกเพราะฉันยังไม่ได้จัดพิธีแต่งงานน่ะสิ...ฉันกับดาวจดทะเบียนสมรสกันก่อนตอนนี้กำลังรอจังหวะคิดว่าถ้าเคลียร์งานทุกอย่างเสร็จจะจัดพิธีแล้วค่อยเลี้ยงฉลอง...แกมาก็ดีแล้วฉันจะได้ถือโอกาสนี้ชวนล่วงหน้าเสียเลย”

ดนุเดชเหลือมองใบหน้าเซียวซีดของภรรยาตามกฎหมายของเพื่อนแววตาเรียบเฉย...ลองจดทะเบียนสมรสโดยถูกต้องกฤตยชญ์ก็ต้องเห็นยศของเธอบนหน้าทะเบียนสมรส...ถ้าเป็นแบบนั้นก็แสดงว่าเพื่อนของเขาต้องรู้ว่ากำลังแต่งงานอยู่กับใคร...

“เมื่อกี้ฉันเจอราชด้วย...มันมารับพราว”

เมื่อคำถามแรกถูกสกัดออกมาด้วยหลักฐานทางราชการเขาจึงยิงคำถามที่สองออกไป

“อ้าว...ราชมาแล้วเหรอดาว...” กฤตยชญ์หันไปถามคนที่นั่งอยู่ข้างๆ พอเห็นเธอพยักหน้าน้อยๆ จึงเบนสายตาไปทางเพื่อนแล้วเอ่ยต่อ “พราวสร้างเรื่องนิดหน่อยให้ราชพาไประงับสติอารมณ์บ้างก็ดี...เออแกเจอเจ้าราชก็ดีแล้วเย็นๆ พวกเราจะได้ดวลเหล้ารำลึกความหลังกัน”

พอคำถามที่สองถูกสกัดด้วยคำบอกเล่าที่ดูไม่ได้สร้างความประหลาดใจให้กับกฤตยชญ์...คนที่กำลังสงสัยจึงใคร่ครวญหนัก...หรือว่าสองคนนี่จะไม่ได้มีความลับอะไร...

แม้จะไม่เชื่อใจพริบพันดาวแต่เขาก็ไม่กล้าโพล่งคำถามที่กำลังสร้างความฉงนสงสัยออกไปให้โจ่งแจ้งจนเกินไปนัก เท่าที่สังเกตเห็นชัดว่ากฤตยชญ์รักเมียจนหน้ามืด...ดูท่าเจ้าหมอนั่นมันจะรักเมียจนลืมระแวง...

พริบพันดาวนั่งฟังบทสนทนาของสองหนุ่มด้วยความอึดอัด...หญิงสาวเหลือบมองดนุเดชเป็นระยะๆ เพราะเกรงว่าคู่ปรับเก่าจะจุดไฟเผาเธอจนไม่เหลือซาก เสียงหัวเราะและการสนทนาเริ่มออกรสมากขึ้นทุกขณะจนคนที่นั่งเงียบมาพักใหญ่ร้อนรนจนแทบนั่งไม่ติดที่

กฤตยชญ์บีบมือเรียวในอุ้งมือเบาๆ เมื่อเห็นว่าเธอขยับตัวบ่อยครั้งจนเกรงว่าคนที่นั่งอยู่เคียงข้างจะเบื่อหน่าย...แม้ชายหนุ่มจะให้ความสนใจกับแขกคนสำคัญแต่ก็ไม่ได้ละเลยคนข้างตัว

หญิงสาวหันไปยิ้มอ่อนหวานเมื่อเห็นประกายห่วงใยทอดมองมาที่เธออย่างสม่ำเสมอ...ดนุเดชมองการแสดงออกของหญิงสาวด้วยความรู้สึกอิจฉาเพื่อนอยู่ลึกๆ...หากพริบพันดาวมองเขาด้วยสายตาเหมือนยามมองกฤตยชญ์มันจะสร้างความรู้สึกเป็นสุขมากแค่ไหน...ชายหนุ่มถามตัวเอง...

ทั้งๆ ที่เจอเธอก่อน...ทั้งๆ ที่มีโอกาสได้ครอบครองเธอก่อน...ทำไมเขาถึงปล่อยมันหลุดลอยไปง่ายๆ...ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียดาย...แม้เขาจะไม่เชื่อว่าพริบพันดาวยอมแต่งงานกับเพื่อนโดยไม่มีเงื่อนไข...แต่พอเห็นประกายตาของหญิงสาวเขาก็ปฏิเสธไม่ได้อีกเหมือนกันว่าเธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี

...มันต้องมีมากกว่านั้น...เอาไว้ค่อยสืบ...เมื่อหาทางกำจัดความคลุมเครือไม่ได้ชายหนุ่มจึงสรุปทุกอย่างไว้เพียงเท่านั้น...