Bloggang.com : sansook : ตอนที่ ๑๕ แรงปรารถนาจากหัวใจ

ตอนที่ ๑๕ แรงปรารถนาจากหัวใจ

เวลายี่สิบนาทีไม่ขาดไม่เกินกฤตยชญ์จึงเดินกล้บเข้ามาในห้อง พอเจ้าของห้องเดินเข้ามาวิกานดาจึงขยับถอยออกไปยืนอยู่ข้างเตียง

“เรียบร้อยแล้วใช่ไหม”

ชายหนุ่มถามขณะหันไปจ้องดวงหน้าหวานละไมที่ยังคงหลับพริ้มอยู่ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ที่ถูกดึงปิดจนมิดลำคอ

“ค่ะ...”

วิกานดาปรายตามองตามสายตาของชายหนุ่มไปยังเพื่อนก่อนจะหันกลับไปจ้องหน้าชายหนุ่มเขม็ง ร่างโปร่งระหงรู้สึกวูบไหวไปทั้งร่างเมื่อเห็นประกายบางอย่างที่ไหวระริกอยู่ดวงตาคู่เข้มริมฝีปากสีระเรื่อเม้มแน่นเพราะนึกกลัวแทนพริบพันดาว

“หน้าที่ของคุณเสร็จแล้วนี่...จะอยู่ทำไมอีก”

กฤตยชญ์ออกปากไล่ดื้อๆ อย่างไม่คิดรักษาน้ำใจ

“คุณ...แน่ใจเหรอว่าจะห้ามตันหาของตัวเองได้”

พอได้ยินคำไล่ส่งจากอีกฝ่ายแบบไม่คิดถนอมน้ำใจ วิกานดาที่ทั้งคับแค้นและขัดเคืองใจก็อดเหน็บขึ้นไม่ได้

“ผมเป็นคนรักษาคำพูดเสมอ...เธอเป็นของผมยังไงก็เป็นของผมอยู่วันยังค่ำ...จะรออีกสักวันมันจะเป็นไรไป”

“ตอนนี้ก็พูดได้...แต่หลังจากนั้นใครจะรู้...คุณอยู่ตามลำพังกับเพื่อนฉันในสภาพที่...เอ่อ...ล่อแหลมขนาดนั้นฉันไม่วางใจหรอก”

วิกานดายังแสดงความรอบคอบออกมาแม้มันจะดูเหมือนสายเกินไปก็ตามเถอะ

“แล้วคุณจะเป็นเดือดเป็นร้อนทำไมในเมื่อพรุ่งนี้หรือวันไหนเธอก็ตกเป็นของผมอยู่ดี...”

คำตอบของกฤตยชญ์เล่นเอาคนฟังหน้าแดงก่ำขึ้นทันใด...ริมฝีปากสีระเรื่อเม้มแน่นเมื่อไม่เห็นหนทางจะยับยั้งอันตรายที่กำลังคืบคลานเข้าหาพริบพันดาว

“ฉันไม่อยากให้คุณเอาเปรียบเธอ”

หญิงสาวอ้อมแอ้มออกมาอย่างหมดทาง

“ผมให้คนโทรประสานไปยังท่านนายอำเภอเรื่องเอกสารที่เกี่ยวเรียบร้อยแล้วและทางโน้นก็ตอบรับมาแล้วว่าจะเข้ามาดำเนินการให้ในวันพรุ่งนี้...ส่วนเวลาผมจะแจ้งไปอีกทีเพราะต้องรอเธอตื่นขึ้นมาตกลงกันก่อน... ถ้าคุณไม่เชื่อใจจะโทรไปสอบถามท่านเองก็ได้นั่นโทรศัพท์ อ้อ...คุณก็อย่าลืมเตรียมเอกสารของเธอให้ผมด้วยล่ะ...”

ชายหนุ่มที่ดูพร้อมกับการผูกมัดเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังจนคนฟังชักใจฝ่อ...ให้ตายเถอะตกลงอีตานี่จะเอาจริงเหรอเนี่ย...

วิกานดาเหลือบตามองเสี้ยวหน้าคมสันแล้วนึกหวั่นแทนเพื่อน...เฮ้อ! ถ้าพริบพันดาวตื่นขึ้นมาแล้วเจอเจ้ามารร้ายนิสัยสุดเหลือรับแบบเจ้านี่เข้าไปมันจะเป็นยังไงหนอ...

‘ตายแล้ว! อำเภอ!...เอกสาร...ตายๆ...’ พอนึกขึ้นได้ว่าเธอต้องเปลี่ยนฐานข้อมูลในทะเบียนราษฎร์ของพริบพันดาวหญิงสาวก็ถึงกับร้องวี๊ดว้ายอยู่ในใจ...ใบหน้าเฉี่ยวเหลือบมองเสี้ยวหน้าคมสันทีหันไปมองหน้าเพื่อนที...อย่างตัดสินใจ...

เอาวะ...สุดแท้แต่เวรแต่กรรมก็แล้วกัน...เพื่อส่วนรวมฉันคงต้องทิ้งแกให้อยู่กับอีตานี่ตามลำพังยังไงก็ขอให้พระคุ้มครองนะเพื่อน วิกานดาพ่นลมหายใจออกมาเมื่อจำต้องยอมเลือกหน้าที่ก่อนสิ่งอื่นใด พอตัดสินใจได้หญิงสาวจึงหันไปเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายแล้วตอบรับอย่างจำใจ

“ก็ได้ฉันเชื่อใจคุณ...ฉันหวังว่าคุณจะเป็นลูกผู้ชายพอ”

“ผมสัญญาแล้วคุณวางใจได้...คุณควรกลับไปพักผ่อนได้แล้ว”

ชายหนุ่มให้คำมั่นน้ำเสียงจริงจังจนหญิงสาวเริ่มวางใจ

“ฉันคงค้างที่นี่ไม่ได้แล้วล่ะจะเป็นการรบกวนไหมหากจะให้ใครไปส่งฉันที่คลับ”

เมื่องานที่รอให้ไปสะสางมีความสำคัญกับวันพรุ่งนี้หญิงสาวจึงจำต้องปล่อยให้พริบพันดาวอยู่ในกำมือของชายหนุ่มบนความปลอดภัยที่มีเพียงคำมั่นเท่านั้น

“คุณมีเหตุผลอะไรที่จำเป็นต้องกลับไปตอนนี้”

กฤตยชญ์ถามขึ้นเพราะนึกแปลกใจเมื่อเห็นท่าทางของหญิงสาวตรงหน้าดูเปลี่ยนไป ทั้งๆ ที่เมื่อกี้แม่สาวหน้าเฉี่ยวเพิ่งยืนกรานจะอยู่ปกป้องเพื่อนชนิดเอาเป็นเอาตายแต่พอผ่านไปเพียงไม่กี่นาทีเธอกลับจะทิ้งแล้วหนีกลับไปเสียดื้อๆ

วิกานดาชักสีหน้าแทบไม่ถูกเมื่อเจอคำถามดักทางของชายหนุ่มใบหน้าเฉี่ยวเผือดลงชั่วครู่ก่อนจะเปลี่ยนเป็นมาดมั่นเมื่อนึกทางออกให้กับตัวเองจนได้

“พริบพันดาวไม่ใช่ผู้หญิงที่จะยอมรับอะไรง่ายๆ ถ้าฉันยังอยู่ต่อให้คุณบอก
ว่า...เอ่อ...”

วิกานดาเริ่มอึกอักเมื่อนึกกระดากปากกับสิ่งที่อีกฝ่ายปรารถนาบนเรือนกายของเพื่อนจนคนรอฟังต้องช่วยต่อคำพูดให้

“อ๋อ...คุณกำลังจะบอกว่าถึงผมจะมีอะไรกับเธอมันก็ไม่มีความหมายอย่างนั้นใช่ไหม...”

“ก็ประมาณนั้น...เอาเป็นว่าถ้าพรุ่งนี้เธอตื่นแล้วปฏิเสธกับทุกข้อเสนอคุณก็เลือกเอาว่าจะเอายังไงกับเธอ”

“ทำไมผมต้องเลือกว่าจะต้องเอายังไงในเมื่อความตั้งใจของผมคือการได้เธอมาเป็นเมียอย่างถูกต้องตามกฎหมาย...ง่ายๆ เลยดีกว่าคุณวิกานดาถ้าคุณคิดจะเล่นแง่กับผมแล้วพรากเธอไป...บอกได้เลยต่อให้ต้องล่าคุณหรือฆ่าทิ้งผมก็พร้อมที่จะทำ”

กฤตยชญ์แค่นเสียงข่มขู่เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังให้ความกระจ่างไม่พอ

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ...ฉันแค่กังวลเพราะไม่รู้ว่าคุณต้องการเพื่อนฉันไว้ทำไมและคุณจะต้องการเธอไปถึงเมื่อไหร่...วันนี้คุณเพิ่งพบเธอด้วยซ้ำจะให้ฉันเชื่องั้นเหรอว่าคุณรักเธอด้วยหัวใจ”

พอได้ฟังคำค้านจากวิกานดากฤตยชญ์ถึงกับสะอึกจนพูดไม่ออก...นั่นซีนะผู้หญิงไม่ว่าใครต่างก็อยากมีคู่ชีวิตที่เริ่มจากความรักและความต้องการที่ออกมาจากหัวใจไม่ใช่แค่ฉาบฉวยจากความต้องการของร่างกาย ชายหนุ่มจ้องหญิงสาวหน้าตื่นตรงหน้าแววตาอ่อนลง...เมื่อไม่รู้จะตอบคำถามเธอยังไง...

“ผม...ไม่รู้จะตอบยังไงกับความรู้สึก...รักแรกของคนเราเกิดขึ้นได้เสมอไม่ใช่หรือ...ตอนนี้คุณอาจจะไม่ไว้ใจผมแต่เชื่อใจได้ไหมว่าทุกอย่างที่สั่งให้ผมปรารถนาเธอมันเกิดจากความรู้สึกที่บอกใครไม่ได้ว่าคืออะไร ตอนนี้เธอมีความหมายเกินกว่าใครและผมอยากให้เธออยู่ข้างกายไปตราบชั่วชีวิต”

คำตอบของกฤตยชญ์ที่ยังกั๊กท่าหยุดความขุ่นเคืองของวิกานดาไปเกือบสิ้นแม้อีกฝ่ายจะไม่บอกออกมาตรงๆ ว่ารักพริบพันดาว ถึงสายตาของชายหนุ่มตรงหน้าจะให้คำตอบที่เธอต้องการไม่ได้ทั้งหมดแต่อะไรบางอย่างที่ปะปนออกมากับกระแสเสียงอันนุ่มละมุนกลับให้ความรู้สึกอุ่นใจอย่างประหลาด

“ตอนนี้ผมไม่อยากปล่อยเธอไปไหนทั้งนั้น...และไม่คิดหย่าไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นในวันหน้า...ผมบอกได้เท่านี้”

กฤตยชญ์ยืนยันตามที่หัวใจสั่งมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงอันแน่วแน่

“ฉันขอถามหน่อยสิว่าถ้าวันหนึ่งทะเบียนสมรสไม่อาจยึดเธอไว้กับคุณได้...คุณจะทำยังไง”

วิกานดาถามหยั่งเชิงเพราะไม่อาจคาดเดาได้ว่าหากภารกิจจบสิ้นพริบพันดาวจะยังต้องการอยู่ในฐานะที่อีกคนกำลังประสงค์ต่อหรือไม่

“ผมบอกแล้วไงว่าไม่มีทางยอม...ผมเชื่อว่าหากเราได้เรียนรู้กันและกันเวลาจะทำให้เราเข้ากันได้...เท่าที่ดูจากบุคลิกเธอสวยหวานออกอย่างนี้พิษสงคงไม่เท่าไหร่หรอก...ผมรับมือได้”

วิกานดานึกเวทนาพ่อมารร้ายหน้าหล่อขึ้นมาทันใดเมื่อได้ยินคำสันนิษฐานอันไม่ชาญฉลาดที่อีกคนดูผิดพริบพันดาวอย่างแรง...เอาเถอะในเมื่อเห็นกรงจักรเป็นดอกบัวก็ขอให้พ่อคุณชั่วอย่างที่ทางการคาดเดาก็แล้วกัน เพราะขืนเจ้าหนุ่มหน้าหล่อเกิดเป็นคนดีขึ้นมาเธอคงอดสงสารไม่ได้หากชายหนุ่มจะโดนหมัดฮุกแต่ละหมัดของพริบพันดาว

“เอาเถอะ...ฉันจะเชื่อว่าคุณต้องการเพื่อนฉันอย่างจริงใจสักครั้ง...แต่ฉันขอเตือนไว้อย่างว่าพริบพันดาวไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดหรอก...”

“ผมไม่แคร์และไม่สนใจอะไรทั้งนั้นไม่ว่าเธอจะผ่านอะไรมาก็ตาม”

กฤตยชญ์ที่เข้าใจไปอีกอย่างยืดตัวยืนยันความเป็นสุภาพบุรุษด้วยคำพูดที่บอกกรายๆ ว่าเขาไม่สนใจกับอดีตของหญิงสาวเลยสักนิด

“เอาเป็นว่าฉันเตือนคุณแล้วนะ...ฉันรู้จักเพื่อนฉันดีและเชื่อว่าถ้าเธอตื่นต่อให้ทำยังไงเธอก็จะไม่มีวันยอมรับข้อเสนอที่คุณต้องการแน่ เอาแบบนี้ก็แล้วกันถ้าเพื่อนฉันตื่นให้คุณเอาเรื่องเงินที่จ่ายให้ฉันต่อรอง...แล้วบอกเธอไปว่าแม่ฉันจำเป็นต้องผ่าตัดหัวใจฉันเลยจำใจยอมรับเงื่อนไขของคุณ”

วิกานดานึกขอขมามารดาอยู่ในใจที่เล่นแรงถึงขั้นให้เข้าห้องผ่าตัด

“ทำไมคุณถึงคิดว่าเธอจะยอมรับ”

“ฉันเคยช่วยแม่ของดาวเมื่อหลายปีก่อนตอนที่ท่านได้รับอุบัติเหตุเราทั้งสองมีบุญคุณต่อกัน”

หญิงสาวที่เลี้ยงแกะอีกตัวนึกขอโทษขอโพยพริบพันดาวที่ไปลากมารดาของเธอมาเข้าฉากชีวิตรันทดอีกคน

“บอกเธอไปว่าฉันจำเป็นแล้วคุณจะได้ในสิ่งที่ต้องการ...ฉันฝากเพื่อนด้วยก็แล้วกัน...และหวังว่าคุณจะดูแลเธอเป็นอย่างดี...นี่ก็ดึกมากแล้วฉันคงต้องกลับเสียที...”

“ผมจะให้ปกรณ์ไปส่ง...ขอบคุณสำหรับความไว้วางใจ...”

กฤตยชญ์พยักหน้าบอกพร้อมกับหมุนตัวเดินไปยังโต๊ะไม้ข้างหน้าต่างชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์กดหาคนติดตามแล้วแจ้งความประสงค์ เมื่อปลายสายตอบรับเขาจึงหยิบสมุดเช็คขึ้นขีดเขียนอะไรบนนั้นยุกยิกๆ ชั่วครู่แล้วจึงเดินกลับไปเผชิญหน้ากับวิกานดาอีกครั้ง

“เช็คเงินสดสองล้านคุณเอาไปขึ้นบัญชีได้เลย”

ชายหนุ่มยื่นกระดาษในมือให้กับหญิงสาวด้วยท่าทีที่ไม่มีวี่แววว่าจะเสียดายเลยสักนิด หญิงสาวก้มมองเช็คในมือหนาด้วยสายตาว่างเปล่าจนกฤตยชญ์นึกแปลกใจที่อีกฝ่ายไม่ได้มีท่าทีตื่นเต้นดีใจกับจำนวนตัวเลขที่โชว์หราอยู่บนหน้าเช็ค

“ฉันจะโอนเงินจำนวนนี้ใส่ไว้ในบัญชีธนาคารของพริบพันดาว...เงินนี่ควรเป็นของเธอขอบคุณค่ะ”

วิกานดาบอกไปตามความตั้งใจหญิงสาวยื่นมือไปรับเช็คจากมือหนาแล้วหมุนตัวเดินออกไปเงียบๆ ใบหน้าคมสันมองตามหลังของหญิงสาวไปอย่างฉงนว่าทำไมผู้หญิงที่ทำงานอยู่บนเรือนร่างของอิสตรีถึงได้ปฏิเสธเงินจำนวนมหาศาลอย่างง่ายดาย

เมื่อบานประตูปิดงับกฤตยชญ์จึงหมุนตัวเดินกลับไปจ้องคนที่นอนหลับพริ้มอยู่บนเตียงกว้างอย่างสงสัย ชายหนุ่มทรุดลงนั่งข้างเตียงชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ ยามไล่สายตามองเรือนร่างอิ่มเอิบเต็มวัยสาวที่ถูกผ้าห่มผืนใหญ่พันธนาการไว้อย่างแน่นหนา

เสียงเครื่องยนต์ที่ดังกระหึ่มจากหน้าเรือนหยุดมือหนาที่กำลังจะแตะต้องเนื้อนวลบนเตียงนุ่มไปชั่วขณะ กฤตยชญ์ผุดลุกจากเตียงเดินตรงไปยังหน้าต่างบานใหญ่ซึ่งอยู่ในทิศทางเดียวกับตัวเรือนด้านหน้า ชายหนุ่มแหวกม่านยืนจ้องเรือนร่างสะโอดสะองที่หันขึ้นมาพอดีแล้วพยักหน้าบอกเธอกรายๆ ว่าเขาจะดูแลพริบพันดาวและจะไม่แตะต้องเธอให้มัวหมอง

วิกานดาพยักหน้าเหมือนรับรู้แล้วก้าวขึ้นนั่งบนรถด้วยความรู้สึกใจหายพิกล หญิงสาวเงยหน้ามองหน้าต่างบานใหญ่ที่ยังมีเงาของชายหนุ่มร่างสูงสง่าวูบไหวแล้วพ่นลมหายใจหนักๆ ออกมา...แม้จะนึกห่วงพริบพันดาวจับใจแต่เมื่อทุกอย่างเดินหน้ามาถึงขึ้นนี้แล้วจะให้ล่าถอยก็คงป่วยการ...นอกจากหวังว่ากฤตยชญ์จะรักษาคำพูดและพริบพันดาวจะใช้ไหวพริบที่มีเอาตัวรอดจากอุ้งมือของชายหนุ่มไปได้ตลอดลอดฝั่ง...

เมื่อรถขับออกไปไกลจนลับตากฤตยชญ์จึงหมุนตัวเดินกลับขึ้นไปทอดตัวลงบนเตียงนุ่ม...ตะแคงร่างขึ้นมองร่างบางที่ทอดลมหายใจอย่างสม่ำเสมออย่างเสน่หา...

ชายหนุ่มยกแขนข้างหนึ่งประคองศีรษะของตนขณะใช้มืออีกข้างเลื่อนผ้าห่มผืนหนาให้ร่นลงจนลดมาอยู่ในระดับหน้าอก...รอยยิ้มบางๆ ผุดออกมาจากมุมปากสีเข้มเมื่อเห็นร่างบางถูกพันธนาการด้วยผ้าแพรสีอ่อนอย่างแน่นหนา...

“เฮ้อ! ผู้หญิง...”

กฤตยชญ์ส่ายศีรษะไปมาเมื่อเห็นความคิดอันไร้เดียงสาของวิกานดา

“ผมสัญญาว่าจะไม่เกินเลยแต่จะให้นอนเฉยๆ มันก็ไม่แฟร์...ไหนๆ พรุ่งนี้ยังไงเราก็จะเป็นคนๆ เดียวกันแล้วถ้าผมจะกอดคุณนิดจูบคุณหน่อยมันคงไม่ผิดอะไร”

กฤตยชญ์พึมพำกับตัวเอง...สายตาคมพิจารณาใบหน้างดงามยามหลับสายตาอ่อนโยนก่อนจะไล่ไปตามไหล่ผิวนวลเนียนขาวผ่องที่โผล่พ้นผ้าแพรอย่างตื่นตะลึงพร้อมกับขยับเข้าแนบชิดเรือนร่างหอมละมุนอย่างลืมตัว
ฝ่ามืออุ่นข้างหนึ่งสอดเข้าท้ายทอยส่วนอีกข้างสอดเอวบางแล้วรัดร่างไร้สติของหญิงสาวไว้ในอก

เมื่อความปรารถนาลุกโชนจนยากดับ ริมฝีปากร้อนรุมจรดแนบลงบนปากอิ่มก่อนจะซอนไซร์เคล้าคลึงอย่างอดใจไม่อยู่...เนิ่นนานจวบจนพอใจชายหนุ่มจึงถอนหายใจลึกๆ ออกมา...

เพิ่งรู้เหมือนกันว่าร่างกายยามต้องการความรักแล้วไม่ได้รับการตอบสนองมันทรมานแทบขาดใจก็วันนี้...กฤตยชญ์จ้องริมฝีปากอิ่มที่ชื้นด้วยริมฝีปากตนอย่างกระหายไม่รู้เบื่อ

อยากรักเธอให้สมกับแรงปรารถนาที่หัวใจร่ำร้อง แต่เขาก็ไม่อาจทำได้เพราะพริบพันดาวมีความหมายเกินกว่าจะย่ำยีเพียงเพราะอารมณ์ที่กำลังเพิ่มทวี

“หลับให้สบายพรุ่งนี้ยังไงคุณก็เป็นของผมวันยังค่ำ...”

ชายหนุ่มปลอบใจตัวเองพร้อมกับพ่นลมหายใจออกมาครั้งแล้วครั้งเล่าเมื่อร่างกายของเขาไม่ยอมล่าถอย...แม้จะอยากดับความปรารถนาของร่างกายที่กำลังเรียกเร้าให้ผ่อนเบาแต่เขาอยากให้เธอรับทุกอย่างจากกายเขาเข้าสู่กายเธอด้วยสติสัมปชัญญะที่ควรเป็น...มากกว่าจะยึดครองเรือนร่างงามในยามนี้...

กฤตยชญ์สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วพ่นออกก่อนจะตัดสินใจดึงผ้าห่มขึ้นคลุมร่างกายของเขาและเธอแล้วกระตุกผ้าแพรที่ห่อหุ้มร่างกายของหญิงสาวออกพร้อมกับสะบัดเสื้อคลุมออกจากตัวทิ้งลงข้างเตียงร่างเปล่าเปลือยแข็งแรงแนบเข้าหาเรือนกายอุ่นของพริบพันดาว

พอเนื้อแนบกับเนื้อกฤตยชญ์ถึงกับกัดฟันแน่นเพราะแรงอารมณ์ที่เขาพยายามสะกดกลั้นกำลังปลุกเร้าร่างกายให้ตื่นตัวจนแทบระเบิดออกมา...หัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะยิ่งกระหน่ำเต้นเหมือนเขาวิ่งทางไกลมาเป็นร้อยๆ กิโล

ทรมาน! คือนิยามเดียวที่คิดได้ในเวลานี้ ชายหนุ่มกลืนน้ำลาย...ถอนใจถอนกายถอนความปรารถนาออกจากความรู้สึก...ค่อยๆ หลุบเปลือกตาลงหวังใช้ห้วงนิทรายุติแรงปรารถนาจากหัวใจ...

Create Date : 11 มิถุนายน 2553

Last Update : 11 มิถุนายน 2553 12:04:58 น.

5 comments

Counter : 482 Pageviews.

ลุ้นจังเลยยยย. ว่าแต่ใครเปนพระเอกกันแน่หนอออ
สนุกมาก. ขอบคุนที่มาอัพให้อ่านไวนะค่ะ

โดย: วี IP: 202.124.74.187 วันที่: 11 มิถุนายน 2553 เวลา:13:48:13 น.

พอดีช่วงนี้ยุ่งๆ เลยไม่ค่อยได้เข้ามาอ่าน แต่ยังไงก็เป็นกำลังใจให้เสมอนะค่ะ คุณเอ๋

เรื่องนี้สนุกอีกแล้ว ทิ้งไม่ลงสักเรื่อง อิอิ

โดย: พลอยเองนะค่ะ (noorunda

) วันที่: 11 มิถุนายน 2553 เวลา:15:40:05 น.

แล้วจะติดตามต่อจ้า

โดย: หนอนนิยาย IP: 118.173.11.131 วันที่: 11 มิถุนายน 2553 เวลา:17:12:41 น.

เฮ้อ...คนแก่หัวใจจะวายแล้วนะเนี่ยะเพราะลุ้นว่าพระเอกของเรื่องจะเป็นใครหนึ่งล่ะนะ สองลุ้นว่านางเอกเมื่อไรจะตื่นขี้นมาเสียที อยากรู้ว่าตื่นขี้นมาแล้วเจอคนหล่อนอนกอดอยู่ นางเอกเจ้าเล่ห์ของเราจะทำยังไง....ลุ้นคะลุ้น .....

โดย: ต่างแดน IP: 80.214.253.65 วันที่: 11 มิถุนายน 2553 เวลา:21:31:38 น.

ใจตรงกันครับ ผมเพิ่มเข้ามาอ่านนิยายของคุณแสงสุขเมื่อวานนี้เอง แต่ไม่ได้คอมเมนต์ไว้ จะแวะมาเรื่อยๆครับ

โดย: Insignia_Museum

วันที่: 12 มิถุนายน 2553 เวลา:10:24:58 น.