Bloggang.com : sansook : ตอนที่ ๒๐ เกือบได้เรื่อง

ตอนที่ ๒๐ เกือบได้เรื่อง

เวลาผ่านไปเกือบยี่สิบนาทีหลังกฤตยชญ์ยอมสงบศึกรักอันเร่าร้อน แล้วถอนทัพแต่โดยดีแม้เหตุการณ์ชุลมุนจะกลับเข้าสู่ความสงบแต่สภาพจิตใจของทั้งคู่กลับหาความสงบไม่ได้

กฤตยชญ์นั่งอัดบุหรี่เข้าปอดอยู่บนเก้าอี้ไม้สักเนื้อดีข้างเตียงอย่างเคร่งเครียด สายตาคมจ้องเรือนร่างเปรียวระหงที่ยืนถือแจกันใบเขื่องในท่าเตรียมพร้อมมานับสิบห้านาทีสีหน้าสุดเซ็ง

“เมื่อไหร่นายจะออกไปซักที”

เมื่อทนไม่ไหวหญิงสาวจึงออกปากไล่

“ให้ไปไหน”

ชายหนุ่มปรายตามองดวงหน้าละมุนที่ตาเริ่มปรือเพราะความง่วงน้ำเสียงยียวน

“ไปที่ชอบ...ที่ชอบไง”

“ถ้าผมจะบอกว่าที่ชอบๆ ของผมคือไปท่องสวรรค์กับคุณ...ล่ะ”

“หึ๋ย...คนบ้า...คนลามก...ผู้ชายโรคจิต!...จะไปตายที่ไหนก็ไป...ไป๊”

“คุณบอกผมให้ไปที่ชอบ..ที่ชอบเองนะ...”

กฤตยชญ์บี้บุหรี่ในมือลงบนที่เขี่ยบุหรี่ ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ ขณะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะสอดมือล้วงลงบนกระเป๋าเสื้อคลุมเนื้อดีแล้วหรี่ตามองคนตรงหน้าอย่างลังเลว่าจะบุกหรือถอยดี

“อย่าเข้ามานะ”

พอเห็นประกายตาของอีกฝ่ายดูหลุกหลิกพริบพันดาวจึงแหวเสียงและกระชับอาวุธในมือที่เธอคิดว่ามันมีอานุภาพทำลายล้างคนที่คิดร้ายกับเธอได้ในท่าเตรียมพร้อม

“ใจคอคืนนี้คุณจะนอนกอดไอ้แจกันบ้าๆ นั่นทั้งคืนหรือไง...”

แม้จะเซ็งกับความดื้อดึงของหญิงสาวเบื้องหน้าแต่กฤตยชญ์ก็ยังไม่อยากสะกิดต่อมโกรธของแม่เสือสาวให้ลุกพรึบ...จนเกิดเหตุการณ์ฉุกละหุกขึ้นอีกครั้ง

“ยังไงฉันก็ฉลาดพอที่จะรู้ว่าอะไรมันปลอดภัยกับชีวิตหรอกน่า...จะไปไหนก็ไปฉันง่วง”

“จะให้ผมไปไหนในเมื่อนี่มันห้องผม...และที่สำคัญคุณเป็นเมียผมนะ”

“นายนี่มันยังไง...เห็นแก่ได้เห็นแก่ตัว...”

พออีกฝ่ายอ้างฐานะคนที่ตั้งท่าจะด่าทอถึงกับพูดไม่ออกนอกจากตัดพ้ออย่างเหนื่อยหน่าย

“ยอมรับว่าใช่...แต่ที่ทำไปเพราะผมพอใจคุณ”

“พูดพล่อยๆ นายคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าชีวิตของใครๆ หรือยังไงที่พอใจใครก็ชี้มือเอา”

“ถ้าผมคิดอะไรง่ายๆ แบบนั้นคงไม่ยอมเสียเวลาไปนั่งจรดปากกาลงบนทะเบียนสมรสหรอกน่า”

กฤตยชญ์ชักจะหมดความอดทนขึ้นทุกที...เมื่อเห็นความอวดดีของหญิงสาว

“ทำยังกับฉันปรารถนามันอย่างนั้นแหละ...เอางี้ไหมฉันจะหาเงินที่นายเสียไปมาคืน...โดยแลกกับอิสระและมีข้อแม้ว่าระหว่างที่ฉันหาเงินมาคืนนายต้องสัญญาว่าจะไม่เข้ามาใกล้ฉัน...ว่าไงโอเคไหม”

เมื่อเห็นว่าขืนยังอยู่แบบไม่มีหลักประกันความปลอดภัยต่อไปวันหนึ่งเธอคงไม่พ้นมือเขาแน่ พริบพันดาวจึงเสนอเงื่อนไขที่เพิ่งนึกได้ออกไป

“คุณจะหาเงินตั้งสองล้านมาจากไหน...มันไม่ใช่น้อยๆ เลยนะ...มีปัญญาเหรอ”

ดวงตาคมกริบหรี่มองคนตรงหน้าอย่างดูแคลน

“ฉันมีก็แล้วกัน...ว่าไง”

“ไม่ตกลง...เพราะคุณเป็นเมียผม...และสถานะอันนี้ผมก็ไม่คิดที่จะให้ใครอีก”

“แล้วนายจะเอายังไงกับฉัน...ถามจริงๆ เถอะหน้าตาอย่างนายมันหาคนมาทำเมียไม่ได้เลยหรือไงถึงได้มามัดมือฉันแบบนี้”

พริบพันดาวแทบทุ่มแจกันลงบนหัวเจ้านั่นให้หายแค้น...

“เอาเป็นเมียไง...พูดจนคอจะแตกแล้วฟังยังไม่เข้าใจอีกเหรอ...เข้าใจยากเข้าใจเย็นแบบนี้เดี๋ยวก็จับปล้ำให้มันรู้แล้วรู้รอดซะหรอก ถามจริงๆ เถอะคุณไม่นึกเสียดายความสาวที่ผมพรากมามั่งหรือยังไง...”

เมื่อสุดที่จะทนกฤตยชญ์จึงนำเรื่องราวในครั้งก่อนขึ้นมาอ้าง

“ฉันจะแจ้งความ”

ใบหน้านวลแดงก่ำเมื่อเห็นประกายวิบวับจากดวงตาคมกริบที่จ้องเธอเขม็ง

“จะแจ้งว่ายังไง...ถูกผัวตัวเองข่มขืนงั้นเหรอ...ไปแจ้งสิเดี๋ยวผมจะให้ปกรณ์พาไป...เวลาตำรวจสอบสวนผมจะได้สาธยายให้เขาฟังทั้งโรงพักว่าผมข่มขืนคุณท่าไหนบ้าง...เอาสิไปตอนนี้เลยไหม”

ชายหนุ่มท้าทายประกายตาเอาจริงจนคนที่ถูกท้าหน้าแดงสลับซีดเพราะทั้งโกรธทั้งอาย ริมฝีปากสีสวยเม้มแน่นเมื่อไม่รู้จะตอบโต้คนปากเสียอย่างไรให้เจ็บแสบ

“อ้อ...แล้วผมจะบอกเขาด้วยนะว่าเสียงครางยามคุณอยู่ในห้วงนั้นมันดังกระเส่าจนสร้างความรัญจวนใจขนาดไหน...ผมผู้ชายนะคุณได้ยินเสียงปลุกเร้าขนาดนั้นมันจะหยุดง่ายๆ ได้ยังไง”

“ไอ้!...”

“อย่านะ!...อย่าก้าวร้าว...ผมเหลืออดเต็มทีแล้วนะพริบพันดาว...คนอย่างผมไม่เคยยอมใครได้มากกว่าที่ให้คุณ...อย่าบังคับผมให้เลวร้ายเพราะมันไม่ใช่สิ่งที่ดีเลย”

กฤตยชญ์ตะคอกปรามน้ำเสียงกร้าวดุ จนคนที่กำลังจะอ้าปากหวังอัดคำพูดเจ็บๆ กลับไปบ้างหุบฉับลงทันควัน

“ผมอยากให้คุณอยู่ที่นี่ในฐานะเมียแล้วแม่ของลูกที่กำลังจะเกิดมา...และคุณไม่มีทางเลือกกับหน้าที่ที่ผมต้องการ”

ดวงตาคมกริบกวาดไปทั่วดวงหน้างดงามที่หยุดทุกความต้องการของเขานับตั้งแต่นาทีแรกที่เห็น แม้จะรู้สึกปวดแปลบเมื่อเห็นประกายตาของหญิงสาวแสดงชัดว่าทั้งเกลียดชังและรังเกียจแต่เขาเชื่อว่าพริบพันดาวจะยอมรับเขาได้ในสักวัน

คำพูดของกฤตยชญ์ที่กำลังโพล่งออกมาทำเอาพริบพันดาวกระตุกวาบไปทั้งใจใบหน้าแดงก่ำเริ่มเผือดซีดเมื่อเห็นประกายเอาจริงบนดวงตาคมคู่นั้น

“มันง่ายไปไหมกับความต้องการที่นายคิดจะเอาให้ได้อยู่ฝ่ายเดียวแบบนั้น...แล้วฉันล่ะนึกถึงใจฉันบ้างไหม”

เธอถามออกไปในที่สุด

“ผมต้องการคุณ...เหนือสิ่งอื่นใด...”

ร่างสูงใหญ่เดินเข้าไปหยุดตรงหน้าแล้วจ้องมองลึกลงไปในดวงตาคู่งามอย่างมีความหมาย

“ผู้หญิงมีอีกเป็นร้อยเป็นพัน...ขออย่าเป็นฉันได้ไหม”

หญิงสาวช้อนตาขึ้นมองคนตรงหน้าแววตาร้องขอ

“ทำไมถึงรังเกียจผมนัก...เราเรียนรู้กันได้”

“อย่าเข้ามา”

ร่างเปรียงทำท่าจะถอยหลังแต่ช้ากว่าท่อนแขนแข็งแรงที่เอื้อมไปจับแจกันแล้วเหวี่ยงออกไปอีกด้านอย่างไม่ใยดีก่อนจะรวบร่างแข็งขืนเข้ามากอดไว้

“อย่าบังคับให้ผมใช้กำลัง...เพราะมันไม่ดีกับใครทั้งนั้น...พริบพันดาวคุณคือคนที่ผมเลือกและคุณจะต้องอยู่ที่นี่กับผม...อย่าคิดหนีจากผมเด็ดขาดไม่อย่างนั้นทุกคนที่คุณรักจะต้องเป็นฝ่ายรับเคราะห์แทน”

“นายกำลังขู่ฉัน”

“เปล่า...ผมไม่ได้ขู่แต่จะทำจริงๆ ผมเลวร้ายได้มากกว่าที่คุณคิด...เพราะฉะนั้นอย่าบีบให้ผมต้องทำ”

ใบหน้าคมสันโน้มลงกระซิบช้าๆ แต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมากลับจริงจังจนคนฟังขนลุกซู่...ตกลงเธอกำลังเล่นอยู่กับคนร้ายประเภทไหนกัน...หญิงสาวถามตัวเองด้วยความหวั่นใจ

“บ้านเมืองมีขื่อมีแป...มีกฎหมายมีความถูกต้อง...มันคงไม่ง่ายหรอกมั้งหากจะทำอะไรตามใจตัวเองแบบนั้น”

“อยากลองดูไหมว่ากฎหมายที่มีอยู่จะช่วยอะไรคุณได้บ้าง...”

ชายหนุ่มเลิกคิ้วท้าทาย

“คงใช้วิธีนี้ข่มเหงผู้หญิงเสียเคยล่ะสิ...นายคงจะภูมิใจมากสินะที่เอาชนะผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้”

เธอแค่นเสียงอย่างดูแคลน

“คนอย่างผมไม่เคยข่มเหงผู้หญิง และวิธีนี้ผมก็ไม่เคยใช้กับใครแต่กับคุณผมจำเป็น...เพราะอะไรรู้ไหม” เขาเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นคนในอ้อมกอดนิ่งเงียบไม่ตอบโต้ใบหน้าคมสันจึงโน้มลงจรดปลายจมูกลงบนแก้มนวลแล้วพูดต่อ “เพราะคุณคือคนที่หัวใจผมต้องการ”

พริบพันดาวถึงกับพูดไม่ออกแม้จะไม่เข้าใจความหมายที่อีกฝ่ายพูดทิ้งท้ายแจ่มแจ้งนักแต่เธอกลับวูบวาบไปกับความนุ่นละมุนของน้ำเสียงที่ชายหนุ่มกำลังกระซิบบอก แม้จะอึดอัดแต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่าน้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยกำลังทำให้หัวใจของเธอกระหน่ำเต้น

ท่อนแขนแกร่งที่โอบเอวคอดเพิ่มแรงกระชับขึ้นเมื่อรับรู้ว่าคนที่โอบกอดกำลังลดอาการแข็งขืนลง ร่างเปรียวระหงถูกดึงเข้าไปแนบกับอกกว้างอย่างง่ายดายจนคนที่เป็นเจ้าของร่างกายนึกฉงน...น่าแปลกที่ร่างกายของเธออ่อนไหวไปกับคำพูดแค่ไม่กี่คำทั้งๆ ที่มันอาจจะเป็นเพียงคำพูดหลอกลวงเท่านั้น

หญิงสาวกลั้นลมหายใจเมื่อรู้สึกว่าปลายจมูกของอีกฝ่ายกำลังไล้ไปตามพวงแก้มนุ่ม กฤตยชญ์ใช้ฝ่ามือข้างหนึ่งกดสะโพกกลมกลึงแนบกับแก่นกายที่ขยายตัวขณะอีกมือบังคับให้เธอแหงนเงยขึ้น

ดวงตาสองคู่สบกันนิ่ง...ต่างคนต่างความคิด...ต่างจิตต่างอารมณ์...กฤตยชญ์จ้องดวงตาคู่งามแล้วแสดงความปรารถนาออกมาอย่างชัดเจน...ทั้งทางสีหน้า...แววตา...และกริยาท่าทาง ส่วนพริบพันดาวกลับจ้องดวงตาคมกริบของอีกฝ่ายแล้วแสดงความหวาดกลัวและไม่ไว้วางใจออกมาอย่างชัดเจนจนคนที่มองนิ่งรู้สึกอึดอัดกับความว่างเปล่าที่ฉายชัดออกมา

“ผมต้องการคุณ...เหนือสิ่งอื่นใด...พริบพันดาว”

ชายหนุ่มโน้มใบหน้าต่ำลงแนบริมฝีปากอุ่นซ่านประทับลงบนริมฝีปากงาม...พริบพันดาวผงะหงาย...ส่ายหน้าหนี...แต่ดูเหมือนจะไม่พ้นจากการรุกรานของอีกฝ่าย ฝ่ามืออุ่นลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังบอบบางเมื่อแรงอารมณ์กำลังทำให้เขาเตลิดไกล ขณะแขนอีกข้างยังรัดร่างเปรียวระหงไว้แนบอก

ดวงตาคู่งามหลับพริ้มเมื่อรู้สึกเหมือนเธอกำลังหายใจไม่ออกในขณะที่ร่างกายโอนเอนคล้ายกำลังจะหมดเรี่ยวแรง มือเรียวคว้าหัวไหล่ของชายหนุ่มแล้วจิกปลายเล็บฝังลงบนเนื้อผ้า ยามปลายลิ้นอุ่นแทรกซอนรุกเร้าเข้าไปชิมความหวานจากเรียวปากนุ่ม เธอก็แทบทรุดลงไปกองกับพื้น

เนิ่นนาน...เมื่อพอใจริมฝีปากหนาจึงถอนออกช้าๆ แต่ยังเกลี่ยไล้ทั่วปากนุ่มแผ่วเบาอย่างไม่รู้จักพอ ก่อนจะเอ่ยแนบชิดริมฝีปากอิ่มอย่างเอาใจ

“คุณอยากได้อะไรขอแค่บอก...แม้มันจะยากเย็นหากเป็นความต้องการของคุณผมก็ยินดี...พริบพันดาวคุณมีความหมายมากกว่าที่คุณจะนึกถึง...อย่าคิดไปจากผมเพราะมันยากทำใจเหลือเกินกับความสูญเสีย”

“ฉันอยากมีชีวิตที่เป็นของฉัน...ขอฉันมีชีวิตที่เลือกเองไม่ได้เหรอคะ”
หญิงสาวบอกเสียงสั่นเทาจนชายหนุ่มรับรู้ถึงความกังวลที่ปะปนมากับน้ำเสียงของเธอได้

“ทำไมถึงเกลียดผมนัก”

“ฉัน...”

คนถูกถามถึงกับพูดอะไรไม่ออก...เฮ้อ! พริบพันดาวพ่นลมหายใจหนักหน่วงออกมา...จะให้ตอบว่าทำไมถึงเกลียดน่ะเหรอ...เธอจะตอบว่ายังไงล่ะ...ในเมื่อเวลานี้เธอกำลังอยู่ในหน้าที่...จะให้ตอบรับความรักกับคนที่มีประวัติดำมืดแล้วจะให้เธอหลงเพริศไปกับความอ่อนไหวจนมีความรักอันดูดดื่มเฉกเช่นหนุ่มสาวได้ยังไง

“ดาว...ผมมีเวลาให้คุณทั้งชีวิต...เราเรียนรู้กันได้...”

เสียงกฤตยชญ์สั่นพร่า...เมื่อแรงปรารถนากำลังจุกแน่นไปทั้งความรู้สึก ชายหนุ่มแตะปลายนิ้วลงบนริมฝีปากอิ่มที่กำลังเผยอขึ้นท้วงแล้วส่ายหน้าเชิงปราม

“อย่าเพิ่งปฏิเสธ...ผมจะร้ายกับคนที่ร้ายกับผมแต่จะดีจนใจหายหากคุณจะตามใจผมสักครั้ง...ดาว...ได้โปรดอย่าบีบให้ผมต้องใช้กำลัง...คุณเป็นมากกว่าหัวใจอย่าให้ผมต้องร้ายคุณเลยคนดี...”

ชายหนุ่มกระซิบแนบริมฝีปากอิ่มเสียงเว้าวอนก่อนจะดึงผ้าห่มที่พันร่างกายเปรียวระหงให้หลุดออก พริบพันดาวยืนนิ่งงันราวต้องมนต์สะกดแล้วปล่อยให้ผ้าห่มผืนใหญ่หลุดลุ่ยลงไปกองอยู่ปลายเท้าโดยไม่คิดขัดขืน ดวงตาทั้งคู่สบกันนิ่งขณะกระแสอุ่นซ่านบางอย่างกำลังวิ่งกันให้พล่านไปทั้งสรรพางค์กาย

กฤตยชญ์ดึงสายเสื้อคลุมแล้วถอดออกช้าๆ มือหนาลูบไล้เนื้อผิวนวลเนียนอย่างพึงพอใจก่อนจะตวัดร่างเปรียวบางขึ้นจากพื้นตรงไปยังเตียงกว้างอย่างไม่ยอมเสียเวลาอีกแม้เพียงเสี้ยวนาที

พริบพันดาวหยุดต่อสู้...นอนนิ่งๆ ปล่อยให้เขาโลมไล้และจุดไฟรักให้กับร่างกายที่กำลังไร้ซึ่งการควบคุมอย่างเลื่อนลอย ศีรษะได้รูปแหงนเงยอยู่บนหมอน...ทำให้ผมนุ่มสลวยประดุจแพรไหมแผ่กระจายจนยุ่งเหยิง ริมฝีปากอุ่นจัดแนบลงประกบเรียวปากอิ่มอย่างเว้าวอน ขณะแทรกฝ่ามือดันร่างเปรียวบางเข้าหาตัวพร้อมกับแทรกลิ้นอุ่นเข้าดูดดึงหาความอิ่มเอมจากเรียวปากนุ่มชื้น

ร่างเปรียวบางสั่นสะท้านเมื่อปลายจมูกและริมฝีปากได้รูปกำลังเคลื่อนลงไปตามซอกคอหอมกรุ่นก่อนจะลามเลยเข้าครอบครองอกอวบนุ่มหยุ่น...ใบหน้างามหลับพริ้มเมื่อความรู้สึกของเธอกำลังดำดิ่งลงสู่ผืนพิภพที่มืดมิด...ใจอยากต่อต้าน...แต่ร่างกายกลับอุ่นซ่านไปกับรสสัมผัสอันแสนรัญจวน...เธออยากพลิกกายหลบหลีก...แต่เรี่ยวแรงที่มีกลับอ่อนกำลังจนไร้ซึ่งแรงต้านทาน

ริมฝีปากหนาไล่จุมพิตไปตามเนื้อผิวนุ่มละมุน...ทุกตารางนิ้วของเรือนร่างงาม...ใบหน้าคมสันแดงก่ำไปด้วยไฟเสน่หาอันร้อนแรง...อยากครอบครองเรือนร่างงดงามทุกวินาทีที่เขายังมีลมหายใจ...พอหญิงสาวตอบรับกับทุกสัมผัสความซาบซ่านที่เป็นยิ่งทวีคูณ...พริบพันดาวเป็นเหมือนดวงดาวที่สกาวสุกใสอยู่บนปลายฟ้า...เธองดงามแม้จะอยู่ห่างไกลจนเกินเอื้อม...แต่เมื่อได้จับต้องมันย่อมให้ความรู้สึกสูงค่ายิ่งกว่าสิ่งใด...

อารมณ์หวามของทั้งคู่กำลังเตลิดไกลจนเกินกู่ให้กลับ กฤตยชญ์ที่กำลังล่องลอยอยู่บนสรวงสวรรค์แทบไม่อยากรั้งรออีกแม้เพียงเสี้ยวนาที เสียงครวญแผ่วเบาจากลำคอเรียวระหงกำลังทำเขาอยากคลั่ง...

“ดาว...ดาวจ๋า...เดี๋ยวนี้นะคนดี”

ชายหนุ่มกระซิบเสียงพร่าเมื่อแรงปรารถนากำลังเร่งเร้าให้เขาเข้าครอบครอง พริบพันดาวที่นอนนับดาวนับหมื่นนับพันดวงอยู่ในห้วงภวังค์ยังเหม่อลอยอยู่กับความหวามหวาน หญิงสาวที่ร่างกายถูกชักนำเสียจนไม่อาจแข็งขืนปล่อยทุกอย่างให้เดินไปตามคำร้องขอ...เธอตอบไม่ได้ว่าเต็มใจหรือไม่...แต่เธอก็ปฏิเสธการมาถึงของสิ่งที่กำลังผงาดอยู่บนความปรารถนาของร่างกายไม่ไหวเช่นกัน...

แรงอารมณ์เมื่อหลุดจากการควบคุมมันก็เหมือนกระแสลมที่โหมไปข้างหน้า...แล้วรอจนกว่าทุกอย่างจะถึงจุดสิ้นสุด...

แต่ก่อนที่ทุกอย่างจะสวยงามและพร่างพรายไปด้วยความงดงามของไอรัก เสียงเคาะประตูหนักๆ ก็แทรกเข้ามาฉุดกระชากให้สติที่หลุดลอยอยู่กับมวลร้ายของไฟเสน่หากลับคืนสู่ร่างของทั้งสอง ร่างสองร่างที่กำลังโบยบินอยู่บนไอรักบางๆ ถึงกับชะงักงัน

กฤตยชญ์แทบโขกหัวกับขอบเตียงให้หายคลั่งเมื่อเสียงที่แทรกเข้ามากำลังทำลายช่วงเวลาดีๆ ที่เขายังบอกไม่ได้ว่ามันจะมีอีกไหมด้วยความแค้นใจ
...ใครมันช่างกล้ามาขัดจังหวะ...นัยน์ตาเคลิบเคลิ้มฉ่ำหวานเปลี่ยนเป็นกร้าวดุเมื่อนึกถึงคนที่อยู่อีกฟากของประตู...ใบหน้าคมสันจ้องมองดวงตาตื่นตระหนกของหญิงสาวใต้ร่างอย่างสุดแสนเสียดาย

...เกือบไปแล้ว...อีกนิดเดียว...ทำไมหนอ...ทำไม...

“ผมอยากจะฆ่ามันนัก...อย่าไปไหนนะดาว...เดี๋ยวผมกลับมา...”

กฤตยชญ์เงยหน้าจ้องดวงหน้าหวานที่แดงก่ำแล้วยิ้มบางๆ ก่อนจะแนบริมฝีปากลงบนกลีบปากนุ่มอีกครั้งอย่างแสนเสียดายกับห้วงเวลาที่ถูกพรากไป ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินไปคว้าผ้าห่มคลุมร่างเปล่าเปลือยที่นอนนิ่งซึ่งยังไม่ตื่นจากภวังค์อย่างรักใคร่...ก่อนจะฉวยเสื้อคลุมขึ้นสวมแล้วมัดไว้ลวกๆ

ชายหนุ่มจ้องร่างนิ่งสงบบนเตียงแล้วพ่นลมหายใจหนักๆ ออกมา ก่อนจะหันกลับไปจ้องประตูแววตาเอาเรื่อง...เสียงขบกรามดังกรอดๆ เมื่อคนถูกขัดความสุขนึกเคืองเจ้าคนไม่รู้จักเวล่ำเวลาเหลือกำลังถ้าคำตอบไม่สวยไอ้ที่เคาะปังๆ อยู่หน้าห้องจะต้องกลายเป็นศพอย่างเลี่ยงไม่ได้...เขาบอกตัวเองอย่างเดือดดาล...

Create Date : 22 มิถุนายน 2553

Last Update : 22 มิถุนายน 2553 10:56:40 น.

4 comments

Counter : 598 Pageviews.

ทักทายตอนสายๆ ค่า สุขสันต์วันหยุดนะคะ ^__^

โดย: หาแฟนตัวเป็นเกลียว

วันที่: 22 มิถุนายน 2553 เวลา:11:33:06 น.

ใครเป็นพระเอกตัวจริงคะเนี่ย
อยากให้คู่นี้เขาเป็นคู่กันนะ ไม่อยากให้ถูกแยกคู่เลย

โดย: NeeNie IP: 203.144.136.4, 203.144.136.27 วันที่: 22 มิถุนายน 2553 เวลา:11:50:25 น.

น่าสงสารคุณกฤตยชญ์จังเลยอ่า เอิ๊กๆๆๆๆๆๆๆๆ

โดย: noorunda

วันที่: 22 มิถุนายน 2553 เวลา:13:58:11 น.

อืมมมมมมมมมมม. น่ะ

โดย: ต่างแดน IP: 78.251.67.90 วันที่: 22 มิถุนายน 2553 เวลา:21:15:36 น.