ตอนที่ ๓๔ เหนือฟ้ายังมีดาว

รุ่งเช้าของอีกวันหลังจากดื่มด่ำกับความเข้าอกเข้าใจที่มีความรักเป็นรากฐาน กฤตยชญ์ออกไปทำงานด้วยความรู้สึกชื่นมื่นกว่าทุกวันจนคนใกล้ชิดต่างรับรู้ถึงความสุขที่ฉายออกมาจากใบหน้าและแววตาของผู้เป็นนาย พริบพันดาวเดินออกมาส่งคนรักไปทำงานด้วยความรู้สึกที่แตกต่างจากทุกครั้ง...ไม่มีความกังวลใดๆ ให้เธอต้องหวาดหวั่นกับงานที่เขาข้องเกี่ยว...และไม่มีความมึนตึงกับหน้าที่ของภรรยา...หญิงสาวยิ้มอ่อนหวานเมื่อคนที่โอบร่างไว้หลวมๆ โน้มใบหน้าลงมาใกล้ๆ ก่อนจะจรดริมฝีปากจูบแก้มนวลเบาๆ... “ผมไปทำงานก่อนนะดาว...แล้วจะรีบกลับ” กฤตยชญ์ประคองใบหน้าหวานละมุนไว้อย่างอ่อนโยน...ก่อนจะโน้มใบหน้าลงแนบริมฝีปากกับกลีบปากงาม...แล้วผละออกอย่างอ้อยอิ่ง... ปกรณ์ยืนมองเจ้านายจูบลาภรรยาด้วยสายตาหวาดหวั่น...แม้ลึกๆ เข้าจะรู้สึกยินดีกับความสุขที่ผู้เป็นนายได้รับ...แต่ความลับที่พริบพันดาวเก็บซ่อนเอาไว้กลับทำให้เขาอดกังวลไม่ได้... พริบพันดาวมองตามรถคันใหญ่ที่เคลื่อนไปช้าๆ แล้วยิ้มอ่อนหวานเมื่อเห็นประกายห่วงหาอาทรฉายออกมาจากดวงตาคู่เข้ม...ชีวิตราบรื่นเป็นปกติธรรมดาแบบนี้จะคงอยู่ได้สักกี่วัน...หญิงสาวพ่นลมหายใจออกมาเมื่อนึกกังวลกับอนาคตที่ไม่แน่นอน เมื่อเห็นว่ารถของกฤตยชญ์ขับออกไปจนลับตาหญิงสาวจึงหมุนตัวเดินตรงไปยังห้องพักของพราวฟ้าด้วยทีท่าเรียบเฉย เสียงเปิดประตูที่ดังขึ้นทำเอาคนที่นั่งอยู่บนเตียงขยับตัวอย่างลนลาน...ดวงตาที่เคยฉายแววร้ายกาจหม่นมัวและหวาดหวั่นเมื่อเห็นว่าคนที่เดินใกล้เข้ามาเป็นใคร พราวฟ้าขยับถอยไปด้านหลังแล้วฝังตัวแนบกับหัวเตียงเมื่อเห็นประกายตาเอาเรื่องของคนเบื้องหน้า...ตกลงเธอกำลังเล่นอยู่กับผู้หญิงประเภทไหนกัน...หญิงสาวถามตัวเองเมื่อเห็นความเย็นชาฉายออกมาจากดวงตาและท่าทางของพริบพันดาว... “แกจะเอายังไงกับฉัน” หญิงสาวถามออกไปด้วยเสียงอันสั่นเทา “ถ้าเธอช่วยทำงานให้ฉัน...เธอจะมีวันพรุ่งนี้” พริบพันดาวพูดขึ้นหลังเดินมาหยุดอยู่ห่างจากคนตรงหน้าไม่ถึงสองวา หญิงสาวมองร่างอ่อนแรงที่เริ่มสั่นเทาด้วยประกายตาเวทนา...แม้จะเห็นใจพราวฟ้าที่ต้องมาอยู่ในสภาพเช่นนี้แต่หากไม่ทำอะไรสักอย่างเธอก็ไม่อาจยุติภารกิจที่รับผิดชอบอยู่... หลังจากคืนนั้นพราวฟ้าถูกตัดขาดจากโลกภายนอกทันที...หญิงสาวถูกขังให้อยู่แต่ภายในห้องและถูกยึดอุปกรณ์สื่อสารทั้งหมด... เมื่อวานหลังโยนความผิดให้กับแพะสาว...จนเธอรอดจากข้อกล่าวหาเรื่องยานอนหลับ...พริบพันดาวก็ยื่นคำขาดขอจัดการกับหญิงสาวด้วยตัวเอง... แม้กฤตยชญ์จะสงสัยว่าเธอออกไปไหนมาแต่ปกรณ์ก็ช่วยแก้ตัวให้จนรอด โชคดีที่เจ้าของบ้านหน้าคมห่วงความสงบสุขมากกว่าความจริงจึงทำให้เขาสรุปทุกอย่างไปตามพยานหลักฐานที่ชี้ชัด...แล้วรีบปิดคดีพร้อมกับมอบผู้ต้องหาให้เธอจัดการได้ตามสะดวก... “ทำไมฉันต้องช่วยแก” แม้จะกลัวจนตัวสั่นแต่พราวฟ้าก็ยังไม่ยอมอ่อนข้อเสียทีเดียว “ทำไมงั้นเหรอ?...” พริบพันดาวทวนคำเสียงเยาะแล้วตอบกลับน้ำเสียงเย็นชา “เพราะเธอไม่มีทางเลือกยังไงล่ะพราวฟ้า” “ฉันไปทำอะไรให้แก...ทำไมถึงมาทำกับฉันแบบนี้” “ความจำสั้นหรือยังไง...ถึงจำไม่ได้ว่าเธอทำอะไรไว้กับฉันบ้าง...และที่สำคัญเธอจำไม่ได้เลยหรือยังไงว่ามาที่นี่เพราะจุดประสงค์อะไร...พราวฟ้าเธอรนหาที่เองนะ” “ฉันมาเพราะกริช...ฉันกับเขาเราเคยรักกัน” “แล้วตอนนี้ล่ะ...เธอกันเขายังรักกันอยู่ไหม...ถ้าเธอคิดว่าจะเอาความรักจากอดีตมาร่ำร้องสิ่งที่ต้องการแล้วให้ฉันหลีกทางง่ายๆ เธอคิดผิด...ฉันรู้เธอมาที่นี่เพราะอะไรและฉันจะให้โอกาสเธอเลือกว่าอยากเป็นปลาซิวปลาสร้อยบนร่างแหกับไอ้พ่อเลี้ยงชั่วนั่น...หรือจะหันมาทำความดีให้กับสังคม” “แกพูดเรื่องอะไรฉันไม่เข้าใจ” “อย่ามาทำไขสือน่าพราวฟ้า...เธอก็รู้นี่ว่าพ่อเลี้ยงเดชฤทธิ์ใช้ชีวิตอยู่บนเส้นทางแบบไหน...เวลานี้เธออาจกำลังหลงระเริงกับอำนาจที่เขามีแต่เธอก็รู้ว่าอำนาจในทางไม่ดีมันไม่มีทางยั่งยืนไปตราบชั่วชีวิต...หน้าที่เธอกำลังสร้างความสั่นคลอนให้ชีวิตคุณกริช...หน้าที่ฉันคือทำทุกอย่างให้ชีวิตเขามั่นคงปลอดภัย...ฉันจะให้โอกาสเธอแก้ตัวแล้วเลือก...ว่าไงจะเดินไปลงนรกหรือจะเดินอยู่บนถนนอย่างคนปกติ...” พริบพันดาวโยนทางเลือกออกไปด้วยท่าทางเด็ดขาด หญิงสาวจ้องคนเบื้องหน้าตาเขม็ง...และรู้สึกใจชื้นขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าเกรี้ยวกราดของพราวฟ้าเริ่มอ่อนลง “ทำไมฉันต้องช่วยแก...เรื่องอะไรฉันจะต้องช่วยให้แกสุขสบายในขณะที่ฉันต้องพบกับความลำบาก” พราวฟ้าถามพร้อมกับบอกออกไปตามความรู้สึก “จริงๆ ฉันไม่สนใจเลยสักนิดกับความช่วยเหลือของเธอแต่ที่เมตตาช่วยหาทางเลือกให้ก็เพราะเวทนาหรอกนะ...หลักฐานที่จะเอาผิดพ่อเลี้ยงเดชฤทธิ์ฉันมีตั้งเยอะแยะ...รวมทั้งหลักฐานที่จะส่งเธอไปดัดสันดานในคุก...” พริบพันดาวเลิกคิ้วขึ้นเหมือนได้ใส่ใจสักนิดหากอีกฝ่ายไม่ให้ความร่วมมือ “แกอย่ามากล่าวหาฉันนะ...ฉันไม่เคยทำความผิด” “เธอแน่ใจเหรอ...แต่เท่าที่รู้เหมือนเธอจะพัวพันกับยาเสพติดและมีไว้ในครอบครองเสียด้วย...และปริมาณของมันก็มีมากพอจนสามารถส่งเธอเข้าไปใช้ชีวิตอยู่ในคุกจนตายเชียวล่ะ...พราวฟ้าเธอคงไม่รู้ล่ะสิว่าผู้หญิงหน้าตาดีๆ เวลาติดคุกมันจะพบเจอกับอะไร” “แก!...แกเป็นใคร...” “ฉันจะเป็นใครมันก็ไม่สำคัญหรอก...ว่าไงจะเลือกไปเป็นผู้หญิงของคนในคุกหรือมีชีวิตอย่างปกติสุขธรรมดา” พราวฟ้าถึงกับคิดหนักเมื่อเห็นทางเลือกอันไม่น่าปรารถนา...หญิงสาวจ้องหน้าผู้ชี้ชะตาเขม็ง...ราวกับจะจดจำคนตรงหน้าไปจนวันตาย...แม้อยากจะลุกขึ้นสู้กับอีกฝ่ายให้รู้ดำรู้แดงแต่...เธอเคยเห็นฤทธิ์เดชของพริบพันดาวมาแล้ว...แม้จะไม่เชื่อว่าหล่อนสามารถกำหนดเส้นทางชีวิตในวันหน้า...มันก็ไม่น่าเสี่ยงอยู่ดี “แกต้องการให้ฉันช่วยอะไร...และฉันไว้ใจแกได้แค่ไหนว่าเมื่อทุกอย่างจบสิ้นชีวิตฉันจะปลอดภัย” เมื่อตัดสินใจได้พราวฟ้าจึงลดอาการแข็งขืนแล้วถามออกไป “หน้าที่ของเธอจะเริ่มก็ต่อเมื่อเราพาเธอไปอยู่ในที่ที่ปลอดภัย...อีกสักครู่ผู้กองราชคงเดินทางมาถึง...เขาจะพาเธอไปอยู่ในเซฟเฮาส์ที่ทางเราจัดไว้ให้...เมื่อทุกอย่างจบสิ้นเธอจะได้เงินก้อนหนึ่งเพื่อไปตั้งตัว...เลือกเอาพราวฟ้าว่าจะใช้ชีวิตแบบไหนในบั้นปลายของชีวิต” “ไหนแกว่ามีปัญญาจัดการกับพ่อเลี้ยงไง...ถ้ามีหลักฐานก็จัดการเขาเอาเองสิ...มาพึ่งฉันทำไม...ฉันไม่โง่ทุบหม้อข้าวตัวเองหรอก...” แม้จะจนตรอกแต่พราวฟ้าก็ขอสู้อีกสักเฮือก พริบพันดาวจ้องคนตรงหน้าประกายตาเย็นชา หญิงสาวนึกหมั่นไส้กับท่าทางของพราวฟ้าตงิดๆ ...ดูเอาเถอะขนาดถูกต้อนจนจะจนตรอกอยู่รำไรแม่นี่ยังมีแรงฮึดอีแน่ะ...เมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมถอยง่ายๆ ร้อยเอกหญิงจึงใช้รอยยิ้มเย็นยะเยือกเข้าข่มขวัญ “เรื่องหลักฐานมันมีมากพอที่จะจัดการเจ้านั่นอยู่แล้ว...แต่ที่ต้องการให้เธอช่วยเพราะมันจะย่นระยะเวลาให้ใกล้เข้ามาอีกนิด...โอเคพราวฟ้าฉันถือว่าให้โอกาสเธอแล้ว...ถ้าเธอไม่ต้องการก็ตามใจฉันไปล่ะ” พริบพันดาวไหวไหล่แล้วทำท่าจะหมุนตัวเดินออกไป แต่ก่อนที่เธอจะเอื้อมมือเปิดประตูเสียงสั่นๆ ของพราวฟ้าก็ดังตามมาติด “เดี๋ยว!...” “ว่าไง” “ฉันช่วยก็ได้...แต่จะเชื่อแก...เอ่อ...เธอได้แค่ไหนว่าหากทุกอย่างจบสิ้นชีวิตฉันมันจะไม่เดือดร้อน” พราวฟ้าตัดสินใจได้ในนาทีสุดท้าย...แม้จะไม่เชื่อใจแต่นาทีนี้เธอยังมีทางเลือกไหนอีก...หญิงสาวบอกตัวเองอย่างจำยอม หลังจากให้คำมั่นจนพราวฟ้าเชื่อใจ...พริบพันดาวจึงออกมานั่งรอเพื่อนร่วมทีมซึ่งกำลังอยู่ระหว่างการเดินทาง...เสียงรถที่แล่นมาจอดหน้าบ้านหยุดความพลุ่งพล่านในอารมณ์ของคนรอลงทันใด... ร่างเปรียวระหงผุดลุกจากเก้าอี้ตรงไปหน้าบ้านทันทีเมื่อเห็นคนที่ก้าวลงจากรถเป็นใคร...วิกานดายิ้มกว้างออกมาเมื่อเห็นพริบพันดาวเดินพ้นออกจากประตู “ดาว! แกเป็นยังไงบ้าง...ทุกอย่างโอเคมั้ย” หญิงสาวถามน้ำเสียงร้อนรนจนคนถูกถามอดยิ้มไม่ได้ “แกจะให้โอเคแบบไหนล่ะ...วิกกี้” พริบพันดาวกระเซ้าเพื่อนน้ำเสียงร่างเริงจนคนที่เดินตามหลังวิกานดามาติดๆ รู้สึกเจ็บแปลบไปทั้งใจ...ราชลอบมองใบหน้าหวานละไมที่ดูอิ่มเอิบด้วยความเศร้าใจอยู่ลึกๆ แม้จะทำใจและยอมรับกับความพ่ายแพ้แต่พอมาเจอหน้าเธอเขาก็อดหวั่นไหวไม่ได้... “สวัสดีค่ะผู้กอง...” “สวัสดีครับคุณดาว...” ราชทักทายแล้วกวาดตามองไปรอบๆ เมื่อไม่เห็นใครอยู่ในบริเวณเขาจึงถามขึ้น ”คนอื่นๆ ไปไหนหมดล่ะครับทำไมบ้านดูเงียบจัง” “วันนี้ดาวสั่งไม่ให้ใครขึ้นมายุ่งย่ามบนนี้...คุณพราวฟ้าตกลงให้ความร่วมมือกับเราแล้วนะคะ...เรื่องเซฟเฮาส์คุณจัดการเรียบร้อยแล้วใช่ไหมคะ” พริบพันดาวตอบน้ำเสียงราบเรียบก่อนจะรายงานความคืบหน้าเรื่องงาน “ทางเราเตรียมไว้แล้วครับ...ส่วนเรื่องความปลอดภัยหายห่วงได้เลยเพราะท่านผู้กำกับสั่งกำชับเรื่องจัดเวรยามและลงมาดูแลด้วยตัวเอง” “ดีค่ะ...ดาวว่าผู้กองรีบพาเธอไปดีกว่าเดี๋ยวคุณกริชกลับมามันจะเป็นเรื่องยาวเปล่าๆ...เดี๋ยวดาวไปตามมาให้...ต้อยแกคงต้องขับรถของคุณพราวตามไปขืนจอดทิ้งไว้ที่นี่คุณกริชสงสัยแน่...ถ้าทุกอย่างไม่พลาดเราคงจบภารกิจนี้ได้ในอีกสองสามวัน” พริบพันดาวบอกอย่างมีหวัง...ราชจ้องดวงตาเจิดจ้าเพียงชั่วแวบแล้วเปลี่ยนเป็นหม่นลงของร้อยเอกหญิงหน้าหวานด้วยประกายตาสับสนว่า...พริบพันดาวกำลังกลัวอะไร...ใบหน้าคมเข้มมองตามร่างเปรียวบางที่เดินห่างออกไปอย่างสงสัย... วิกานดาเหลือบมองคนข้างๆ ด้วยความรู้สึกเจ็บปวดราวถูกของมีคมกรีดเฉือน...แม้ราชจะแสดงความห่วงใยและความให้ความใส่ใจเธอมากขึ้น...แต่มันก็อดปวดร้าวกับสายตาในยามที่เขาทอดมองเพื่อนรักไม่ได้...เธอจะทนได้นานแค่ไหนกับความรักที่ชายหนุ่มยังกักเก็บไว้ให้ใครอีกคน... “คุณคงเสียดายมากสินะกับความรักที่ไม่มีวันเอื้อมถึง” เมื่ออดไม่ได้หญิงสาวจึงถามขึ้นเบาๆ “ตอนแรกก็เสียดายแต่ตอนนี้พอยอมรับได้บ้าง...ผมขอโทษหากความรู้สึกที่เป็นกำลังทำให้คุณไม่เชื่อใจ” “ไม่มีผู้หญิงคนไหนทนได้หรอกหากคนที่ตัวเองรักยังปักใจอยู่กับความรักครั้งเก่าและเหลือหัวใจให้เพียงเศษเสี้ยวหนึ่งเท่านั้น...ฉันไม่ได้ตำหนิคุณหรืออิจฉาเพื่อน...แต่มันปวดใจค่ะกับท่าทางอาลัยอาวรณ์ที่คุณแสดงออกมา” ด้วยความที่เป็นหญิงมั่นแห่งกองทัพไทยวิกานดาจึงโพล่งความรู้สึกอย่างตรงไปตรงมา “ผมยอมรับว่าอาลัยในความรักที่จับต้องไม่ได้แต่เชื่อใจได้ไหมว่าตอนนี้คุณมีความหมายมากว่าใคร” ร้อยตำรวจเอกราชหันไปเผชิญหน้ากับความรักครั้งใหม่...นายตำรวจหนุ่มหน้าเข้มจ้องใบหน้าสวยเฉียบประกายตาจริงจัง...ก่อนจะเอื้อมมือไปกุมมือเรียวขึ้นมากระชับไว้มั่น “ฉันจะเชื่อใจคุณได้ยังไง...หากยังเห็นสายตาของคุณยามมองใครอีกคนมันร้าวลึกขนาดนั้น...ฉันรู้ค่ะว่ามันทำใจยากหากจะตัดฉับความรู้สึกแต่คุณต้องเห็นใจฉันบ้าง” วิกานดานึกหมั่นไส้คนตรงหน้าขึ้นมานิดๆ ขนาดเห็นตำตาว่าอาวรณ์รักเก่าจนตาละห้อย...หน็อยพ่อคุณยังมีหน้ามาปลอบเธอด้วยคำพูดที่ทำเอาหัวใจพองโตแต่ไม่เคยสร้างความมั่นใจให้เลยสักนิด... ไม่ถึงสิบนาทีพริบพันดาวเดินออกมาพร้อมกับพราวฟ้า...คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันแล้วคลายออกพร้อมกับยิ้มกว้างอย่างยินดีเมื่อเห็นภาพของผู้กองหน้าเข้มทำท่าเหมือนกำลังง้อวิกานดา...เอาแล้วสิไอ้ต้อย...หญิงสาวพึมพำกับตัวเองเมื่อเห็นต้นรักซึ่งกำลังงอกงามของเพื่อน เสียงฝีเท้าที่เดินใกล้เข้ามาหยุดฉากรักของคู่รักคู่ใหม่ลงทันใด...วิกานดาหันไปมองเพื่อนที่เดินยิ้มมาแต่ไกลแล้วทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เมื่อเห็นประกายล้อเลียนของอีกฝ่าย...ส่วนผู้กองหน้าเข้มถึงกับเขินจนทำอะไรไม่ถูกเมื่อมีคนมาเห็นฉากรักที่หาดูยากเข้าให้... พราวฟ้าจ้องหน้าผู้กองราชแล้วปรายตาไปทางพริบพันดาวก่อนจะเหลือบไปมองวิกานดา...หญิงสาวมองคนทั้งสามด้วยประกายตาสงสัย...และเริ่มเข้าใจกรายๆ ว่าผู้หญิงที่กำลังบีบเธอเหมือนบีบลูกไก่ในกำมือเป็นใคร... “เชิญครับคุณพราว” ผู้กองหน้าเข้มเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าได้เวลา “ผู้กองเป็นเพื่อนกริชไม่ใช่เหรอ...คุณมาร่วมมือกับแม่พวกนี้ได้ยังไง” เมื่ออดใจไม่ไหวพราวฟ้าจึงถามขึ้น “เพราะผมเป็นเพื่อนกริชน่ะสิถึงต้องรีบจัดการเรื่องนี้ให้จบๆ อย่าคิดมากเลยพราวอำนาจในทางที่ผิดไม่เคยทำให้ใครยิ่งใหญ่จนค้ำฟ้า...คิดเสียว่าสิ่งที่ทำกำลังช่วยชาติบ้านเมืองก็แล้วกัน” “ที่ฉันทำเพราะเห็นแก่กริชหรอกนะ...ไม่ใช่เพื่อใคร” พราวฟ้าแค่นเสียงบอกพร้อมกับปรายตาไปทางพริบพันดาว...ใบหน้าสวยหากเซียวซีดเชิดขึ้นอย่างทะนงแม้เธอจะรู้อยู่เต็มอกว่ายอมช่วยเพราะกลัวความพลิกผันในวันหน้าแต่จะให้ยอมรับอะไรง่ายๆ...ไม่มีทางเสียล่ะ... ร้อยตำรวจเอกราชมองหญิงสาวร่างอวบอัดยวนตาที่กำลังเชิดหน้าท้าทายหญิงสาวอีกคนด้วยความสงสัย...เพราะเป็นเพื่อนสนิทกฤตยชญ์เขาจึงพอรู้ฤทธิ์เดชอดีตคนรักเก่าของเพื่อน...จนนึกแปลกใจเมื่อเห็นคนไม่เคยก้มหัวใครอย่างพราวฟ้ายอมทำตามพริบพันดาวง่ายๆ ...จากสีหน้าและท่าทางแม้เธอจะทำเหมือนถือดีแต่พอสบตากับอีกฝ่ายประกายหวาดหวั่นจะฉายออกมาจากแววตาของเธอจนรับรู้ได้...ร้อยตำรวจเอกหน้าเข้มหันไปมองใบหน้าสวยหวานแล้วยิ้มพรายออกมา...นี่กระมังที่เขาเรียก...เหนือฟ้ายังมีฟ้า...แต่หากจะเปรียบในเวลานี้เห็นทีต้องเรียกว่า...เหนือฟ้ายังมีดาว   Create Date : 14 กรกฎาคม 2553 5 comments Last Update : 14 กรกฎาคม 2553 11:19:50 น. Counter : 605 Pageviews. Share Tweet