ตอนที่ ๓๑ แม่เสือออกลาย

เกือบยี่สิบนาทีกฤตยชญ์ค่อยๆ ขยับร่างกายควานมือไปหยิบขวดน้ำที่ตั้งอยู่บนโต๊ะขึ้นมาดื่มอย่างกระหาย...ใบหน้าคมสันหันไปยิ้มขอบคุณภรรยาสาวที่หลับพริ้มไม่รู้เรื่องรู้ราวอย่างเอ็นดู... “เพิ่งรู้ว่าการมีเมียมันดีอย่างนี้นี่เอง...” ชายหนุ่มยิ้มขณะไล้มือไปตามไหล่ลาดนวลเนียน “...พักเยอะๆ นะคนดีตื่นมาอีกทีผมจะขอบคุณที่คุณทำตัวน่ารักอีกสักรอบ...” กฤตยชญ์กระซิบบอกก่อนจะแนบริมฝีปากไล่จูบหน้าผากกลมกลึง...แล้วไล่ไปตามเปลือกตา...พวงแก้ม...แล้วหยุดซุกไซ้อยู่บนกลีบปากงาม... ดวงตาคมกริบจ้องดวงหน้าหวานละไมอยู่นิ่งๆ นับสิบนาที ชายหนุ่มกะพริบตาแล้วส่ายหน้าไปมาเมื่อเห็นว่าทุกอย่างเบื้องหน้ากำลังพร่าเลือน...เขายังอยากมองใบหน้างดงามในยามหลับพริ้มอีกสักพัก...แต่ดูเหมือนเปลือกตาเจ้ากรรมจะไม่เป็นใจ... แม้จะรับรู้ว่าร่างกายกำลังผิดปกติแต่...ชายหนุ่มกลับโยนความผิดให้กับความบ้าระห่ำของตนที่โหมรักหญิงสาวอย่างไม่ลืมหูลืมตา...เมื่อสุดที่จะทานทนร่างสูงใหญ่จึงค่อยๆ เอนกายลงซบกับซอกคอหอมละมุนแล้วดำดิ่งสู่ห้วงนิทรารมย์... ร่างกายหนักอึ้งของคนที่เอนซบลงมาเร็วๆ ปลุกคนที่นอนระทดระทวยอยู่ข้างใต้ให้ขยับเขยื้อน...พริบพันดาวเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างยากลำบากเพราะรู้สึกเหนื่อยล้าเหลือกำลัง... “คุณ...กริช...ขยับหน่อยสิคะ” หญิงสาวกระซิบบอกขณะกางมือขึ้นผลักอกแกร่งเบาๆ “คุณกริช...คุณจะแกล้งดาวเหรอ...ขยับหน่อยสิดาวอึดอัด” ริมฝีปากสีซีดเม้มแน่นขณะเพิ่มแรงผลักไสออกไปอีกเท่าตัว...แม้จะนึกแปลกใจที่กฤตยชญ์วางเฉยกับคำร้องขอแต่คนที่อยู่ด้านล่างก็ไม่คิดเป็นอย่างอื่นนอกจากมองว่าอีกฝ่ายกำลังกลั่นแกล้ง “นี่แน่ะ...คนนิสัยไม่ดี” มือเรียวตีแปะไปที่ท่อนแขนกำยำเสียงดังเผียะ! เมื่อเคลื่อนตัวออกไปได้สำเร็จ พริบพันดาวยกมือที่ตั้งท่าจะฟาดลงบนร่างกายอีกฝ่ายอีกครั้งค้างไว้ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นจิ้มมือลงบนท่อนแขนของชายหนุ่ม “คุณกริช...คุณกริช...” หญิงสาวออกแรงเขย่าคนร่างใหญ่ไปมาก่อนจะเหลือบสายตามองไปยังขวดน้ำที่เหลือค่อนขวดแล้วกะพริบตาปริบๆ “แอบกินไปตั้งแต่ตอนไหน...เล่นกินซะเกินครึ่งแบบนั้นแล้วจะตื่นขึ้นวันไหนล่ะนั่น...” พริบพันดาวเบ้หน้าเมื่อเห็นว่าอะไรเป็นอะไร ดวงตาคู่หวานเหลือบไปมองนาฬิกาที่แขวนหราอยู่บนฝาผนังแล้วพ่นลมหายใจออกมา “สี่ทุ่มกว่าแล้วเหรอ...ตายแล้วป่านนี้นายปกรณ์อะไรนั่นคงนั่งไม่ติดเก้าอี้...โอย...ถ้าออกไปสภาพนี้แล้วจะไหวไหมเนี่ยเรา” หญิงสาวโอดโอยออกมาเพราะรู้สึกเหนื่อยล้าเหลือกำลัง แม้อยากจะล้มตัวลงนอนใจแทบขาดแต่เธอก็ไม่อาจทำได้ เมื่อไม่มีทางเลือกร่างเปรียวบางจึงขยับลุกขึ้นแล้วเดินโผเผลตรงไปห้องน้ำ ไม่ถึงสิบห้านาทีพริบพันดาวเดินกลับออกมาด้วยท่าทีที่กระปรี้กระเปร่าขึ้น...หญิงสาวเปลี่ยนเสื้อผ้าในเวลาไม่นานด้วยเครื่องแต่งกายที่ดูทะมัดทะแมงมือเรียวรวบผมที่แผ่สยายเต็มหลังแบบหางม้า แล้วเดินไปหยุดอยู่ข้างเตียง...เธอทรุดลงนั่งข้างร่างเปลือยเปล่าที่หลับไม่รู้เรื่องแล้วถอนใจยาว...ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบไล้ซีกหน้าคมสันอย่างสับสน... “ขอให้ทุกอย่างที่อยู่ข้างนอกนั่นมันไม่ใช่อย่างที่ฉันคิด...คุณกริช...ฉันอยากรักคุณเหลือเกิน” ช่วงเวลาที่หมุนผ่านแม้สั้นเพียงไม่กี่สัปดาห์แต่มันมีค่าพอหากเธอจะมอบหัวใจให้ผู้ชายคนนี้...ดวงตาสีหวานรื้อคลอไปด้วยหยาดน้ำตาที่เอ่อขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยเมื่อความรู้สึกหวาดหวั่นกำลังผลักดันความจริงออกมาให้เธอยอมรับ...หากพรุ่งนี้กฤตยชญ์กับเธอต้องห้ำหั่นกันเพราะหน้าที่...หัวใจดวงนี้คงร้าวรานกับทางเลือกที่ขนานจนหาที่บรรจบไม่ได้... ริมฝีปากบางกระชับแนบลงบนแก้มสากอย่างห่วงหา...เมื่อตัดใจและพร้อมเผชิญหน้ากับความจริงทุกรูปแบบ พริบพันดาวจึงลุกขึ้นดึงผ้าห่มคลุมให้อีกคนแล้วหมุนตัวเดินออกไปจากห้องพร้อมทั้งความหวาดกลัวที่เพิ่มขึ้นทุกขณะ ปกรณ์กดก้นบุหรี่ลงบนที่เขี่ยบุหรี่แล้วผุดลุกขึ้นเมื่อเห็นคนที่กำลังเดินลงบันไดเป็นนายผู้หญิงร่างเปรียวบาง “คุณผู้หญิงจะไปไหนเหรอครับ” คนสนิทของกฤตยชญ์เอ่ยถามเมื่อเห็นว่าเสื้อผ้าที่หญิงสาวสวมใส่ดูทะมัดทะแมงจนเหมือนเธอกำลังจะออกไปไล่ล่าอะไรสักอย่างมากกว่าจะออกไปท่องราตรี “คุณกริชไม่สบายค่ะ...ดาวเลยจะไปข้างนอกกับคุณแทนเธอ” “คุณกริช...ไม่สบาย” ปกรณ์ทวนคำน้ำเสียงไม่ปักใจเชื่อ “ค่ะไม่สบาย...ดาวให้ทานยาและนอนพัก...ตอนนี้หลับไปแล้วถ้าคุณไม่เชื่อก็ขึ้นไปปลุกถามดูได้...” “คุณกริชไม่สบายเป็นอะไรเหรอครับ” “ไม่รู้สิแต่พรุ่งนี้คุณให้หมอเข้ามาดูอาการหน่อยก็ดี...แล้วจะไปกันได้หรือยัง” พริบพันดาวบอกเสียงเรียบพร้อมกับพยักหน้าชวน “ถ้าคุณกริชไม่สบายก็ไม่เป็นไร...คุณผู้หญิงขึ้นไปดูแลเธอเถอะครับ...เรื่องวันนี้เดี๋ยวผมจัดการเอง” ปกรณ์ที่เกรงโทสะของเจ้านายรีบบ่ายเบี่ยง “ดาวจะไปกับคุณ” “เห็นทีคงจะไม่ได้ครับ” “ทำไมจะไม่ได้...คุณลืมแล้วเหรอคะว่าดาวเป็นใคร” เมื่อเห็นท่าทีของอีกฝ่ายไม่เออออด้วยง่ายๆ พริบพันดาวจึงเอาฐานะที่เธอเป็นเข้าต่อรอง “แต่มันอันตรายนะครับ...ที่โรงเลื่อยมันไม่ได้ปลอดภัยนักหากมีอะไรเกิดขึ้นกับคุณผู้หญิงผมรับไม่ไหวจริงๆ กับโทษทัณฑ์ของคุณกริช” “คุณเรียกดาวว่าอะไรนะคะ...” หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นถาม “คุณผู้หญิงครับ...” “ถ้าเห็นดาวเป็นภรรยาของคุณกริช...คุณจะไม่ให้โอกาสดาวทำหน้าที่ภรรยาที่สมบูรณ์เลยหรือคุณปกรณ์...เวลานี้สามีดาวนอนป่วยอยู่บนห้องหน้าที่ดาวคือต้องจัดการงานทุกอย่างเพื่อช่วยแบ่งเบาแรงของสามี...ดาวมีสิทธิรู้ทุกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเรา...หากคุณห่วงแค่ความปลอดภัยเล็กๆ น้อยๆ แล้วคืนนี้งานที่ทำอยู่มันล้มเหลว...คุณรับไหวเหรอ” พริบพันดาววัดใจคนตรงหน้าด้วยวาจาที่คนฟังนึกปลื้มใจแทนเจ้านายแม้ใจจะเอนไปทางนายผู้หญิงเต็มที่แต่เขาก็ไม่กล้าพาเธอไปเสี่ยง “ข้างนอกมันอันตรายมากนะครับคุณผู้หญิง...โดนลงโทษเพราะความล้มเหลวของงานมันเรื่องเล็กถ้าเทียบกับบทลงทัณฑ์ที่จะได้รับหากคุณผู้หญิงมีอันตราย...คุณกริช...คงไม่เอาผมไว้แน่ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับคุณผู้หญิง...เห็นใจผมเถอะครับมันเกินรับไหวจริงๆ “ ปกรณ์ยืนกรานน้ำเสียงจริงจัง “คุณคิดว่าคุณห้ามดาวได้งั้นเหรอ...เอาสิเดินออกไปจากบ้านได้เลย...ถ้าคิดว่าดาวทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินกลับขึ้นไปข้างบน” เสียงพ่นลมหายใจหนักๆ ของคนที่ถูกท้าทายดังยาวจนพริบพันดาวนึกเห็นใจ...แต่เมื่อตั้งใจเธอก็ไม่คิดหันหลังกลับง่ายๆ เหมือนกัน “ถ้าอย่างนั้นก็ได้ครับ...คุณผู้หญิงยิงปืนเป็นไหม” ปกรณ์ที่หมดทางเลี่ยงพ่นลมหายใจออกมาอีกครั้ง ก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ แล้วถามขึ้น “ก็พอเป็น...” “ถ้าคุณผู้หญิงยืนยันจะไปให้ได้ผมก็คงไม่กล้าขัด...รอสักครู่เดี๋ยวผมไปหยิบปืนก่อน” พริบพันดาวมองตามร่างสูงใหญ่ของปกรณ์ไปอย่างครุ่นคิด...ออกไปแค่นี้ถึงกับต้องพกปืนกันเลยเหรอ...เขาพากันไปทำอะไรกันนะ...หญิงสาวถามตังเองอย่างกังขาใจ ไม่ถึงห้านาทีปกรณ์ที่เดินออกไปก็กลับเข้ามาใหม่พร้อมกับอาวุธสีเงิน ชายหนุ่มยื่นวัตถุในมือให้หญิงสาวแล้วเบี่ยงกายปล่อยเธอเดินนำไปก่อน เสียงเครื่องยนต์ที่ดังกระหึ่มขึ้นทำเอาคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ใจเต้นไม่เป็นส่ำ...พริบพันดาวก้มมองปืนพกกึ่งอัตโนมัติขนาด 9 มม. ในมืออย่างพินิจ...ทุกอย่างที่นี่มันเลวร้ายถึงกับต้องใช้ปืนเป็นผู้ตัดสินเลยหรือ... ปกรณ์ลอบมองนายผู้หญิงด้วยสีหน้าครุ่นคิดว่าตกลงเขาคิดถูกหรือผิดที่พาเธอออกมาด้วย...คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทางกร้าวแกร่งของหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ แม้จะรู้รางๆ ว่าพริบพันดาวไม่ได้อ่อนหวานอย่างที่เห็นแต่เขาก็ไม่กล้าฟันธงว่าสิ่งที่เธอต้องเผชิญมันจะปลอดภัย รถที่ขับมาด้วยความเร็วค่อยๆ ชะลอตัวเมื่อเลี้ยวเข้าเขตโรงเลื่อยขนาดใหญ่...พริบพันดาวมองชายฉกรรจ์ห้าคนที่เดินตรงดิ่งมาที่รถตาเขม็งอย่างไม่วางใจ พอปกรณ์จอดรถเธอจึงเปิดประตูออกไปและรู้สึกแปลกใจไม่น้อยเมื่อเห็นคนกลุ่มนั้นชะงักขาแล้วจ้องมาที่เธอตาเขม็ง “คุณกริชล่ะลูกพี่” ชายฉกรรจ์หนึ่งในห้าเอ่ยถามปกรณ์แต่สายตากลับจ้องมองร่างเปรียวบางตาเขม็ง “คุณกริชไม่สบาย” “แล้วพานายผู้หญิงมาทำไม...ข้างในนั่นมันไม่เหมาะกับผู้หญิงนะลูกพี่” ชายคนเดิมพยักพเยิดไปทางหญิงสาว “เธอเป็นนายเหมือนกัน...เชิญครับคุณผู้หญิง” ปกรณ์ตอบสั้นๆ แล้วหันไปชวนคนที่กำลังกลายเป็นเป้าสายตาและดูเหมือนทุกคนกำลังกังวลว่าผู้หญิงหน้าหวานรูปร่างอรชรตรงหน้าอาจจะสร้างความลำบากและภาระให้กับตน “พวกคุณมาทำอะไรกันในนี้เหรอคุณปกรณ์” พริบพันดาวอดถามขึ้นไม่ได้เมื่อเห็นคนที่อยู่ในบริเวณต่างมีอาวุธครบมือ “เราจับคนของพ่อเลี้ยงเดชฤทธิ์ที่ลักลอบวางระเบิดรถขนไม้ที่กำลังส่งไปโรงงานได้สามคน...นอกจากนั้นยังมีพวกมันอีกไม่ต่ำกว่าห้ากำลังลักลอบถ่ายไม้เถื่อนเข้าโรงงาน...” “อะไรนะ! หมายความว่ายังไง...แล้วพ่อเลี้ยงเดชฤทธิ์เป็นใครมาเกี่ยวอะไรด้วย” พริบพันดาวถึงกับหูผึ่งเมื่อได้ยินคำบอกเล่าของปกรณ์ “คุณผู้หญิงคงไม่ทราบว่าคุณกริชกับพ่อเลี้ยงเดชฤทธิ์เป็นอาหลานกัน...” “เปล่าคุณกริชไม่เคยเล่า...แต่เอ๊ะ...เมื่อกี้คุณบอกว่าทั้งสองเป็นอาหลานกันไม่ใช่เหรอแล้วทำไมคนของพ่อเลี้ยงคนนั้นถึงลอบกัดคุณกริชล่ะ” หัวใจดวงน้อยเริ่มกระหน่ำเต้นเมื่อเห็นคำตอบบางอย่างกำลังปรากฏอยู่รางๆ “ทั้งสองเป็นอาเป็นหลานกันก็จริงแต่ไม่กินเส้นกันนัก...คุณกริชถึงจะมีอิทธิพลแต่ก็ยืนอยู่บนเส้นทางที่ถูกต้อง...คุณผู้หญิงไม่ต้องห่วงนะครับทุกอย่างที่คุณกริชทำมันไม่ได้เลวร้ายหรือผิดกฎหมายอะไร...” ปกรณ์อธิบายไปเรื่อยๆ “แล้วเขาขัดแย้งอะไรกันนักเหรอถึงได้ห้ำหั่นราวกับจะฆ่ากันให้ตายแบบนี้” พริบพันดาวถึงกับชื่นบานขึ้นทันตาเมื่อเริ่มเห็นว่ากฤตยชญ์อาจจะไม่ได้เกี่ยวข้องกับความผิดทั้งปวง แม้จะยินดีกับคำบอกเล่าแต่ลึกๆ เธอก็นึกกังวลอยู่ดีเพราะคนที่กำลังเล่าเป็นคนของเขาอย่างไรก็ต้องเข้าข้างเจ้านายวันยังค่ำ “พ่อเลี้ยงอยากได้โรงเลื่อยเพื่อแปรรูปไม้เถื่อนอย่างถูกกฎหมาย...และอยากได้สัมปทานป่าไม้ที่อยู่ในมือคุณกริชเพื่อเป็นท่อลำเลียงในการขนย้าย...เมื่อก่อนก็พอคุยกันได้บ้างแต่คุณกริชไม่ยอมทำตามเลยแตกคอหนัก” “แล้วทำไมพวกคุณไม่ใช้กฎหมายเข้าจัดการ...” “กฎหมายใช้กับคนมีอิทธิพลไม่ได้หรอกครับคุณดาว...พวกนั้นซื้อกฎหมายและเจ้าหน้าที่ได้” “แต่เจ้าหน้าที่ดีๆ ก็มีนะคะ...ดาวเชื่อว่าไม่มีอิทธิพลไหนยั่งยืนเท่ากับกฎหมายที่บัญญัติไว้หรอกค่ะ” พริบพันดาวบอกย้ำจนคนฟังหันไปเผชิญหน้ากับเธอแล้วยิ้มกว้างออกมา “คุณกริชก็คิดแบบคุณผู้หญิงนั่นแหละครับ...เราถึงต้องพึ่งพาเจ้าหน้าที่ตำรวจ...ประเดี๋ยวผู้กองราชคงเดินทางมาถึงเราไม่ได้ทำทุกอย่างโดยลำพังหรอกครับคุณดาว” ร้อยเอกหญิงถึงกับสะดุ้งเมื่อได้ยินชื่อใครอีกคนที่ปกรณ์เอ่ยถึง...คิ้วเรียวขมวดเข้าแล้วคลายออกเมื่อนึกแปลกใจว่าผู้กองหน้าเข้มเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ได้ยังไงและตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ก่อนที่เธอจะเอ่ยถามปกรณ์ซึ่งเดินนำก็ผลักประตูเหล็กบานใหญ่แล้วเดินเข้าไปข้างในด้วยท่าทางเด็ดขาดในทุกย่างก้าว “พวกมันยอมปริปากหรือยัง” ชายร่างสูงใหญ่ถามขณะเดินเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าของชายร่างผอมที่ถูกซ้อมจนยับเยิน ปกรณ์ยกมือขึ้นเท้าเอวจ้องคนที่หน้าตาแตกยับด้วยประกายตากร้าวดุ “ยังเลยลูกพี่...ผมอัดมันจนเหนื่อยแล้วเนี่ยแต่ปากมันหนักชะมัด...ผมชักจะทนไม่ไหวอยากฝังมันเต็มแก่แล้วลูกพี่” ชายร่างแกร่งกำยำเงยหน้าขึ้นมองปกรณ์พร้อมรายงานก่อนจะปรายไปทางหญิงสาวร่างเปรียวที่ยืนห่างออกไปนับสองวาสีหน้าฉงน “ลูกพี่พาคุณผู้หญิงมาทำไม...ในนี้มันมีแต่พวกเหลือเดนคุณกริชมาเห็นได้ซวยกันหมด” พริบพันดาวนึกแปลกใจไม่น้อยที่ดูเหมือนใครๆ ต่างก็รู้จักเธอและแต่ละคนก็ดูเกรงใจเหมือนรู้ถึงความสำคัญทั้งๆ ที่ตั้งแต่มาอยู่เธอยังไม่เคยย่างเท้าออกจากบ้านด้วยซ้ำ “...วันนี้คุณกริชไม่สบายนายผู้หญิงจะตัดสินชะตาของพวกนั้นแทน...ผมขอยกหน้าที่นี้ให้คุณผู้หญิงตัดสินใจแทนคุณกริชก็แล้วกัน” ปกรณ์ประกาศออกไปแล้วหันมายิ้มพรายกับนายผู้หญิง...ชายหนุ่มร่างใหญ่จ้องใบหน้าสวยหวานที่ดูไร้พิษสงอย่างท้าทาย...ในเมื่อเธออยากมาเขาก็ให้มาและในเมื่อมาแล้วมันก็ต้องวัดกันไปข้างว่าเธอเหมาะที่จะอยู่เคียงข้างเจ้านายมากแค่ไหน ...ผู้หญิงของกฤตยชญ์จะต้องเด็ดขาดและฉลาดเฉลียวแม้เขาจะไม่มีโอกาสใกล้ชิดนายผู้หญิงนักแต่ก็อยากรู้ว่าผู้หญิงตรงหน้าจะมีดีสักแค่ไหน... “คุณจะให้ดาวสอบสวนคนพวกนี้เองเหรอคะ” พริบพันดาวเลิกคิ้วถามอย่างแปลกใจที่อีกฝ่ายโยนหน้าที่มาให้หน้าตาเฉย “ครับ...คุณผู้หญิงจะทรมานหรือจะส่องมันก็ได้แล้วแต่สะดวก...แต่ก่อนไอ้เวรนั่นมันจะตายผมขอข้อมูลงามๆ ไปรายงานคุณกริชด้วยนะครับ” ปกรณ์บอกแล้วหมุนกายเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลมาก ใบหน้าสีเข้มจ้องร่างเปรียวบางที่นิ่งงันอยู่เบื้องหน้าเหยื่อตาเขม็งคล้ายกำลังประเมินเธอว่ามีคุณสมบัติเหมาะสมกับสิ่งที่เป็นมากแค่ไหน เกือบยี่สิบนาทีปกรณ์ที่ประเมินผู้หญิงตรงหน้าต่ำเกินไปถึงกับนั่งขนลุกเมื่อเห็นวิธีเค้นคำตอบอันชวนให้ผวา...ใบหน้าสีเข้มเคร่งขรึมเมื่อได้ยินเสียงเหยื่อทั้งสามร้องขอความกรุณา เมื่อเห็นแม่เสือสาวหยิบมีดคมวาวขึ้นมาถือ สภาพเหยื่อที่ถูกขึงโดยมีน้ำเย็นเฉียบฉีดพ่นอยู่ตลอดเวลาทำเอาคนที่อยู่ในบริเวณรู้สึกเหน็บหนาวจนสั่นยะเยือก...ดวงตาทุกคู่จ้องมองร่างเปรียวซึ่งนั่งแกว่งขาอย่างสบายๆ อยู่บนโต๊ะด้วยความรู้สึกปั่นป่วนตรงช่องท้อง พริบพันดาวยิ้มเหี้ยมเมื่อกรีดส่วนปลายของมีดไปตามร่างกายเหยื่อแม้แรงกดจะไม่ทำให้เกิดบาดแผลแต่พอมันไปหยุดตรงความเป็นชายแล้วไล้ไปมาอย่างใจเย็นก็เล่นเอาแต่ละคนรู้สึกเสียววาบไปทั้งกล่องดวงใจ “พวกแกยังมีโอกาสรอดถ้าให้ความร่วมมือ...” หญิงสาวบอกเสียงเย็น...และรออยู่ชั่วครู่...เมื่อเห็นผู้กำคำตอบยังเงียบและวางเฉยมือเรียวจึงสะบัดคมมีกรีดเฉือนต้นขาเฉียดกล่องดวงใจเหยื่อคนแรกไปไม่ถึงสองเซนติเมตร ความเด็ดขาดจากนายผู้หญิงหน้าหวานเล่นเอาคนที่กลั้นใจลุ้นอยู่โดยรอบสะดุ้งกันเป็นแถว เสียงร้องแสดงความเจ็บปวดโหยหวนขึ้นเมื่อเลือดสดๆ กำลังทะลักออกจากบาดแผล หลายคนเริ่มนิ่วหน้าเมื่อเห็นบททรมานที่เจ้านายหน้าหวานเลือกใช้...ให้ตายเถอะตกลงเจ้านายของพวกเขาไปเอาผู้หญิงที่ไหนมาเป็นเมีย เพราะเท่าที่ดูจากสิ่งที่เธอลงมือเห็นชัดๆ ว่าถอดแบบความเลือดเย็นของเจ้านายมาได้ชนิดไม่ผิดกันเลยสักนิด... “ฉันไม่ให้แกตายหรอกนะ...เพราะมันสบายเกินไป...เลือกเอาว่าจะอยู่อย่างคนปกติหรือจะอยู่อย่างตายทั้งเป็นเพราะแผลต่อไปฉันสาบานว่ามันจะแม่นกว่าเมื่อกี้” ทุกคนกลั้นใจฟังเสียงกังวานของนายหญิงที่กำลังสอบสวนอย่างตั้งใจ...ปกรณ์เหลือบมองอาวุธที่เพิ่งดื่มเลือดสดๆ ในมือเรียวสีหน้าขยาด...อย่าพลาดเชียวคุณกริชไม่งั้น...เฮ้อ! ไม่อยากคิดจริงๆ...ลูกน้องคนสนิทนึกเลยไปถึงเจ้านายเมื่อเห็นประกายเอาจริงบนดวงตาคู่งาม... บรรยากาศภายในห้องเงียบงันจนแต่ละคนได้ยินเสียงลมหายใจของคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ เมื่อทุกคนตั้งใจมองวิธีเค้นความจริงที่ดูเหมือนเป็นสิ่งใหม่...ปกติเวลาเค้นความลับกฤตยชญ์จะเน้นวิธีซ้อมและฆ่า...ถึงจะทรมานเหยื่อบ้างแต่ก็ไม่เล่นกับเหยื่ออย่างใจเย็นเหมือนอย่างที่หญิงสาวกำลังทำ... ขณะที่ทุกคนกำลังลุ้นมือเรียวก็ทำท่าจะตวัดมีดอีกครั้ง...หลายคนอ้าปากค้าง...หลายคนเผลอตัวกุมกล่องดวงใจของตัวเองด้วยสัญชาตญาณของการหวงแหน...แต่ก่อนคมมีดจะทันได้ทำหน้าที่เสียงร้องของเหยื่อก็แผดขึ้นอย่างโหยหวน “ยอมแล้ว...ยอมแล้ว...จะบอกทุกอย่างปล่อยผมไปเถอะ...ได้โปรดๆ” มีเสียงพ่นลมหายใจอย่างโล่งอกดังขึ้นจากทุกทิศเมื่อภาวะกดดันถูกคำร้องของชายร่างผอมโพล่งออกมา ปกรณ์นึกชมนายผู้หญิงที่เขานึกปรามาสในความเป็นอิสตรีอยู่ในใจ...ลองเถื่อนได้ใจแบบนี้เห็นทีเจ้านายที่ว่าร้ายคงได้หนีตายกันมั่งล่ะ... เสียงสารภาพถูกบันทึกลงในเทปและในสมองของพริบพันดาวชัดเจนทุกถ้อยทุกคำ...หญิงสาวนิ่งฟังคำให้การด้วยหัวใจที่พองโตอย่างยินดี...เมื่อรู้ว่ากฤตยชญ์ยังเดินอยู่บนเส้นทางเดียวกันกับเธอ... ร้อยตำรวจเอกราชเดินทางมาถึงหลังจากนั้นอีกไม่ถึงสิบห้านาที...นายตำรวจหนุ่มมาดเข้มเหลือบมองเจ้าของหัวใจที่อยู่ไกลจนเกินเอื้อมด้วยแววตาอบอุ่นเช่นเคย...ชายหนุ่มรู้สึกดีใจอยู่ลึกๆ เมื่อมีโอกาสได้เห็นใบหน้าสวยหวานอีกครั้งหลังจากไม่เห็นมาหลายอาทิตย์ แม้จะไม่มีโอกาสแตะต้องขอเพียงแค่ได้มองก็พอใจ...เขาบอกตัวเองอย่างพอเพียง จากคำบอกเล่าและคำสารภาพทำให้ทั้งหมดได้หลักฐานเข้าจัดการกับเดชฤทธิ์อีกชิ้นใหญ่...แม้ทุกอย่างจะดูพร้อมแต่เมื่ออีกฝ่ายใช้วิธีลอบเล่นงานมันจึงทำให้ยากต่อการขยายผลเพราะไม่เหมือนการกระทำผิดซึ่งๆ หน้าที่สามารถเดินหน้าต่อได้เลย... เมื่อหลักฐานยังอยู่ห่างจากผู้กระทำความผิดร้อยตำรวจเอกราชจึงนำตัวผู้ต้องหาทั้งสามไปสอบสวนต่อเพื่อรอขยายผล...   Create Date : 07 กรกฎาคม 2553 3 comments Last Update : 7 กรกฎาคม 2553 10:47:29 น. Counter : 655 Pageviews. Share Tweet