Bloggang.com : sansook : ตอนที่ ๒๓ น้ำผึ้งอาบยาพิษ

ตอนที่ ๒๓ น้ำผึ้งอาบยาพิษ

เดชฤทธิ์เดินขึ้นห้องมาด้วยความหงุดหงิด...ดวงตาคมวาวนิ่งมองคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงแล้วครุ่นคิด...ก่อนจะเดินลงเท้าหนักๆ ตรงไปยังบาร์เหล้า

“มีอะไรเหรอคะพ่อเลี้ยง...สีหน้าดูเครียดจัง”

หญิงสาวรูปร่างอวบอัดเต็มวัยสาวเอ่ยถามพร้อมกับขยับร่างเดินนวยนาดเข้าไปเบียดลงบนพนักเก้าอี้ที่อีกคนนั่งจ้องแก้ววิสกี้ในมือตาเขม็งเหมือนกำลังใช้ความคิดอยู่เงียบๆ แล้วสอดแขนโอบบ่ากว้างอย่างคุ้นเคย

ดวงตาสีหม่นจ้องสรีระอันเย้ายวนภายใต้อาภรณ์บางเบาพลางยกแก้วที่มีน้ำสีอำพันเกือบครึ่งแก้วขึ้นจิบ

เดชฤทธิ์ถึงจะมีอายุขึ้นเลขห้าแต่รูปร่างหน้าตากลับคมคายและภูมิฐานรูปร่างโปร่งยังดูกระปรี้กระเปร่าเพราะไม่เคยละเลยการดูแลเอาใจใส่ตัวเอง

“ฉันมีงานให้เธอทำ...”

“อะไรนะคะ?”

หญิงสาวเอียงหน้าสบตาคนข้างๆ แววตาฉงน

“พราว...พรุ่งนี้ไปหากริชแล้วมัดมือหมอนั่นให้ได้...จะด้วยวิธีไหนก็แล้วแต่”

“แต่พราวกับกริชไม่ติดต่อกันมานานแล้วนะคะพ่อเลี้ยงอีกอย่างเขาก็รู้ว่าพราวอยู่ที่นี่อยู่ๆ ให้พราวเข้าไปเขาจะไม่สงสัยแย่เหรอคะ”

พราวฟ้าทำหน้าปั้นยากขึ้นทันทีเมื่อคำสั่งจบลง

“มันเคยหลงเธอมาแล้วจะทำให้หลงอีกสักครั้งจะเป็นไรไป...ร่างกายนี่มันยังไม่บุบสบายทุกอย่างยังเย้าตายวนใจ...เธอไม่มั่นใจในเสน่ห์ของตัวเองแล้วหรือ”

เดชฤทธิ์ไล่ปลายนิ้วไปตามเรือนร่างสะโอดสะองแววตาหื่นกระหาย...ดวงตาคมวาวจ้องทรวงอกอิ่มที่สะท้อนขึ้นลงแล้วเลียริมฝีปากขณะเอียงหน้ามองสรีระอันงดงามอย่างมิรู้เบื่อ

“พ่อเลี้ยงทำใจได้เหรอคะถ้าพราวจะปล่อยให้คนอื่นมาร่วมใช้ร่างกายของพราว”

หญิงสาวเลื่อยกายลงบนตักในขณะอีกฝ่ายกำลังเลิกชุดนอนตัวบางขึ้นแล้วลูบไล้ปลีน่องเนียนละมุนอย่างหลงใหล

“ว่าไงคะ”

เธอถามพร้อมกับไล้มือข้างหนึ่งไปตามแผงอกเต็มที่ยังดูแกร่งไม่ร่วงโรยตามวัย ขณะอีกมือดึงมือใหญ่ที่วุ่นวายอยู่บริเวณโคนขาขึ้นมาวางลงบนอกอวบ

“ร่างกายนี้มันเคยใช้มาแล้ว...ทำไมฉันต้องทำใจ”

คำตอบที่ได้รับทำเอาคนถามถึงกับหน้าชาจนนึกอยากลุกออกจากตักไปเสียดื้อๆ

“ไม่เอาน่า...เธอก็รู้ว่าฉันไม่แคร์อะไรทั้งนั้นหากจะต้องแลกสิ่งที่มีกับชัยชนะ”

เขากระซิบบอกขณะไล่สายตาไปตามเนื้อผิวนวลเนียนและให้ความสนใจกับดอกบัวงามตรงหน้า ริมฝีปากหยักหนากระตุกรอยยิ้มคล้ายพึงใจเมื่อเห็นความอะร้าอร่ามของบัวงามที่เขารู้ว่ามันหอมหวานขนาดไหนชูชันรอรับกับสัมผัสที่กำลังรุกเร้า

พราวฟ้าหอมหวานไปทั้งตัวนับตั้งแต่แย่งชิงเธอมาครอบครองได้สำเร็จเขาไม่เคยใฝ่ฝันหาหญิงใดอีก เรือนร่างอันเย้ายวนของหญิงสาวบนตักทำให้เขารู้สึกเหมือนกลับมาเป็นคนหนุ่มอีกครั้ง...และความต้องการมักจะเตลิดไกลเกินกว่าใครจะคาดถึง

“ฮื้อ…พอเถอะค่ะ...พ่อเลี้ยงพูดเหมือนกับไม่รักพราวแล้ว”

มารยาหญิงทำให้คนที่นั่งขยับร่างไปมาตามแรงอารมณ์ของคนที่กำลังปลุกเร้าทำท่าอิดออดอย่างแสนงอน

“ฉันรู้ว่าเธอไม่เคยพอ...”

ด้วยความที่เข้าขาจนคุ้นเคยจึงทำให้คนที่คิดเริ่มยิ้มพรายอย่างรู้ใจ

“ถ้าพราวไม่อยู่พ่อเลี้ยงจะมีความสุขแบบนี้กับใครล่ะคะ”

หญิงสาวแอ่นหยัดร่างกายตามมารยาเพื่อตอบสนองริมฝีปากที่กำลังนาบลงมาตามเนื้อผิว เสียงครวญครางพร่าพรายดังลอดออกมาจากริมฝีปากบางเมื่อร่างกายของเธอกำลังตอบรับกับการกระทำอันคุ้นเคย

“ฉันรอเธอได้เสมอ...ทำหน้าที่ให้ดี...เธอไม่ชอบเหรอพราวที่จะได้ไปเริงร่าอยู่ในอ้อมกอดของไอ้กริชอีกครั้ง...ฉันรู้ว่าเธอพอใจมัน...”

“พ่อเลี้ยงไม่หึงพราวเหรอคะ”

เธอถามขณะหอบหายใจระรัวเพราะความรัญจวนที่ทวีขึ้น

“ฉันใจกว้างพอที่จะแบ่งเมียให้กับศัตรู...แต่จำไว้เธอไปเพราะหน้าที่เรือนร่างนี้จงอุทิศให้กับชัยชนะของฉัน...พราวฟ้าคืนนี้สั่งลาฉันด้วยกำลังทั้งหมดที่เธอมีแล้วพรุ่งนี้เธอจะพบกับความสุขที่เธอใฝ่หา”

เดชฤทธิ์บอกน้ำเสียงเด็ดขาดก่อนจะก้มลงจูบยอดออกทั้งสองข้างของเธอเร็วๆ อย่างอดใจไม่อยู่ เมื่อความปรารถนาอันแรงกล้าเดินทางเข้าสู่ขีดสุดของความต้องการมือใหญ่ตะปบเนื้อผ้าตัวบางแล้วดึงทึ้งออกจากร่างงามอย่างไม่ใยดี

“ถ้ากริชไม่ต้อนรับพราวแล้วไล่ส่งล่ะคะ”

ใบหน้างามแดงระเรื่อเมื่อเพลิงพิศวาสที่คุกรุ่นกำลังเผาความต้องการจนแตกซ่านไปทั้งอณู

“มันไม่โง่ไล่เธอออกมาหรอก...ฉันรู้ว่ามันเสียดายเธอขนาดไหนในวันที่ฉันแย่งมา”

เสือเฒ่าที่ตัณหาปิดบังความดีงามเอาตัวเองขึ้นมาเป็นบรรทัดฐานจนมองข้ามความหนุ่มที่อีกฝ่ายยังครอบครองอยู่

“พราวมาอยู่กับพ่อเลี้ยงเป็นปีแล้วนะคะ...บางทีกริชอาจจะลืมไปแล้วก็ได้ว่าเคยรักพราวขนาดไหน...”

แม้ไฟราคะจะกระพือแต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะเปรยออกมา

“เธอสวย..ฉลาดลึกล้ำ...ฉันรู้ว่าเธอจะทำอย่างไรกับหน้าที่ของเธอหยุดถามหยุดกังวล...แล้วปนเปรอฉันด้วยความเย้ายวนที่สวรรค์ส่งมาพร้อมกับความงดงามของร่างกายเธอ...พราวฟ้าเธอเป็นเหมือนน้ำผึ้งอันหอมหวานและเป็นยาพิษชั้นดีที่จะฆ่าผู้ชายให้ตายอยู่แทบเท้า...มนตร์เสน่ห์ของเธอไม่เคยจาง...มันไม่เคยจาง...”

เสียงกระซิบบอกพร่าพรายจนคนฟังนึกฮึกเหิมกับความงดงามที่ตนมี ร่างอวบอัดสะดุ้งเฮือกเมื่อเธอรับรู้ถึงความชำนาญในเชิงรักจากริมฝีปากร้อนระอุที่มักจะมาพร้อมกับความหนักหน่วงและซ่านใจจนไม่มีใครเทียมเทียม

เธอเริ่มไขว่คว้าเรือนร่างโปร่งหากแข็งแรงจนน่าฉงนแล้วยึดไว้เมื่อความรัญจวนใจกำลังทำให้ร่างกายบิดซ่าน...ดวงตาคู่งามหลับพริ้มอย่างพึงใจแล้วปล่อยให้ร่างกายเปิดรับกับทุกสัมผัสที่อีกฝ่ายกำลังเพียรป้อน แม้เดชฤทธิ์จะมีอายุล่วงเลยเข้าสู่เลขห้าแต่น่าอัศจรรย์ที่เรือนร่างและความเป็นชายยังคงผงาดล้ำและคงทนยิ่งกว่าคนหนุ่มๆ เสียอีก

เขาเปรียบเหมือนมะพร้าวที่ยิ่งแก่ยิ่งให้ความหวานมันและเอร็ดอร่อยจนกินเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักพอ ความช่ำชองและเทคนิคอันร้ายกาจยามห้วงปรารถนานำพามันช่างให้ความรู้สึกอิ่มเอมจนเธอบอกได้คำเดียวว่าอิ่มใจไม่เหมือนพวกมะพร้าวน้ำหอมที่มีแต่ความอ่อนหวาน...ที่พอชิมน้ำจนอิ่มเปรมเนื้อในก็ไร้ความหมาย

“พราวไม่ใฝ่หาสิ่งใดอีกแล้ว...ต่อให้มีกริชอีกเป็นร้อยเป็นพันก็ไม่มีใครให้ความสุขพราวได้เท่านี้...”

หญิงสาวพร่ำรำพันกับความสุขสมเมื่อเดชฤทธิ์ได้พาเธอข้ามทะยานไปยังความงดงามจากการปลุกเร้า...ขณะหยัดร่างกายแอ่นเย้ายั่วราคะตามสัญชาตญาณเรียกร้องให้อีกฝ่ายรุกรานผลาญพล่าอย่างเต็มใจ

เสียงคำรามปนเสียงครางเบาๆ ยามผู้นำพาปลุกเร้าทำเอาเธอแทบคลั่งเมื่อปลายลิ้นร้อนกำลังทำหน้าที่ยึดเธอให้หยุดนิ่งและแกร่งเกร็งไปกับความร้อนแรงของลีลารัก

ไม่มีความอ่อนหวานเหมือนยามคนรักมอบความรักให้กันด้วยสัมผัส...สองร่างที่กำลังมอบไอร้อนของเปลวรักกำลังสุขสราญไปกับความเบ่งบานของร่างกายและจิตใจที่พร้อมตอบสนองให้กันและกันอย่างเต็มอิ่ม การเสียดสีเร่าร้อนเสียงหอบพร่าของลมหายใจ..ทำให้..การดำเนินไปของห้วงรักในครั้งนี้เต็มไปด้วยความร้อนแรงและหนักหน่วง

ทั้งสองใช้ร่างกายพูดแทนความรู้สึกราวกับต่างคนต่างตักตวงความสุขที่มีเอาไว้ให้เต็มความรู้สึกแล้วลาจากกันไป...เสียงครวญกระเส่าดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าเมื่อต่างฝ่ายต่างไม่ยอมอ่อนข้อหรือล่าถอย...จวบจนไร้สิ้นกำลังทุกอย่างจึงยุติ...

เกือบตีห้ากฤตยชญ์เดินโผเผกลับเข้าบ้านมาแม้จะเหนื่อยแสนเหนื่อยและง่วงจนตาแทบลืมไม่ขึ้นแต่หัวใจเขาในยามนี้กลับสว่างไสวไปด้วยแรงปรารถนา

“เมื่อไหร่จะมีชีวิตที่เป็นปกติอย่างคนอื่นเขาสักที...”

ชายหนุ่มถามตัวเองอย่างเหนื่อยหน่าย แล้วก้าวขึ้นบันไดตรงไปยังห้องนอนอย่างเร่งรีบ หลายชั่วโมงมานี้แม้จะเจอปัญหาและสั่งฆ่าคนมาหยกๆ ในช่วงเวลานาทีเป็นนาทีตายของผู้รุกรานแม้เขาจะเฉยชากับโทษทัณฑ์ของคนพวกนั้นหากทุกนาทีหัวใจกลับพะวงหาแต่ผู้หญิงที่นอนหลับพริ้มอยู่หลังประตูนั่น

ใบหน้าคมสันผุดรอยยิ้มออกมาอย่างยินดีเมื่อเอื้อมมือไปที่ลูกปิดแล้วพบว่ามันไม่ได้ล็อกอย่างที่กังวล...ขอบคุณเหลือเกินพริบพันดาวกับความกรุณาในครั้งนี้...พอเปิดประตูเข้าไปด้านในชายหนุ่มแทบกระโดดขึ้นเตียงเมื่อเห็นว่าอีกคนยังปราณีให้เขาได้มีโอกาสจูบลาเธอก่อนหลับตาแล้วเข้าสู่ห้วงนิทรา แม้จะดีใจจนเนื้อเต้นแต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าตกลงรางวัลที่เธอเตรียมไว้รอเกิดจากความตั้งใจหรือความสะเพร่าของหญิงสาวกันแน่...

ร่างสูงใหญ่ก้าวเท้ายาวๆ เข้าไปหาคนที่นอนหงายและหายใจอย่างสม่ำเสมออยู่บนเตียง กฤตยชญ์โน้มตัวลงมองใบหน้าหวานละไมแล้วยิ้มบางๆ ก่อนจะเท้าแขนคร่อมร่างที่หลับพริ้มอย่างเป็นสุขแล้วมองเธออย่างรักใคร่

...ใบหน้าคมสันพิศดวงหน้างดงามอย่างหลงใหลหัวใจแกร่งที่เย็นชาเริ่มไหวระทึกเมื่อความรู้สึกในหัวใจกำลังไหวระริก...อยากจูบริมฝีปากสีสวยนั่นเสียตอนนี้ให้หายคลั่ง...อยากกอดร่างระหงไว้แนบกายให้คลายจากความโหยหา...และอยากครอบครองเธอเสียเดี๋ยวนี้ใจแทบขาด...แต่...ใครจะกล้าปลุกแม่เสือสาวที่หลับอยู่...เขาบอกตัวเองอย่างปลงๆ

เมื่อความปรารถนาไม่อาจดำเนินได้ดังใจกฤตยชญ์จึงทรงตัวขึ้นมองดวงหน้างดงามให้เต็มตาอีกครั้ง...ความง่วงที่มีดูเหมือนจะมลายไปในพริบตาเมื่อเห็นดวงดาวที่พราวระยับให้แสงสว่างเรืองรองน่ามองอยู่ตรงหน้า

พริบพันดาวสวยสะดุดตาชนิดใครเห็นก็ต้องอยากได้เธอไว้เป็นสมบัติในทันที...ไม่เว้นแม้แต่เขา...เธอสวยไปทั้งเนื้อทั้งตัวทุกสิ่งที่ประกอบขึ้นเป็นเธอช่างเย้ายวนหัวใจของชายชาตรีให้สิโรราบ...คืนนั้นหากเขาไม่เจอเธอเสียก่อนป่านนี้ผู้หญิงล้ำค่าคนนี้จะตกไปอยู่ในมือใครกันหนอ...พอนึกถึงข้อนี้หัวใจแกร่งก็ถึงกับกระตุกวาบเพราะหวาดกลัวกับสิ่งที่เขาจะต้องสูญเสีย...

เสียงไก่ที่โก่งคอขันเป็นสัญญาณว่าในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าห้วงทิวากาลที่ถูกความมืดของห้วงรัตติกาลกาลปกคลุมจะสว่างจ้าตามวัฏจักรของธรรมชาติ

ชายหนุ่มยืนจ้องคนที่หลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียงอีกชั่วครู่จึงหมุนตัวเดินตรงไปห้องน้ำ ทุกสามก้าวเขามักจะหับกลับไปมองหญิงสาวจนอดยิ้มให้กับความเป็นมากของตัวเองไม่ได้...เท่าที่ดูจากอาการหลับสนิทของเธอเห็นชัดว่าพริบพันดาวคงจะนั่งรอเขามาหลายชั่วโมงจนเผลอหลับไปเอง

เกือบสิบนาทีร่างสูงใหญ่เดินกลับออกมาพร้อมกับสวมใส่ชุดนอนผ้าเนื้อบางเบา ชายหนุ่มทรุดร่างลงบนเตียงไล้ปลายนิ้วไปตามพวงแก้มนุ่มและหอมละมุนก่อนจะค่อยๆ แนบริมฝีปากตามแล้วลามไปยังริมฝีปากเรียวกระชับ...

ใบหน้าคมสันเครียดขรึมเมื่อเสียงไก่ขันที่ดังมาไกลๆ กำลังปลุกให้นกเขาตัวใหญ่กระพือปีกขานรับแล้วโก่งคอขันแข่งให้มันรู้กันไปว่าเสียงไหนมันจะไพเราะกว่ากัน...

แม้จะอยากปลุกเธอขึ้นมารองรับความรักที่กำลังร้อนระอุจนใกล้ระเบิดพวยพุ่งเต็มแก่...แต่ใครจะกล้า...ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาอย่างสมเพชเวทนาตัวเอง...แค่เมียคนเดียวทำไมเขาต้องมาเกรงใจอะไรขนาดนี้...คนไม่เคยยอมใครรำพึงรำพันกับตัวเองอย่างหมดท่า

ดวงตาคมกริบส่องประกายวาววามเมื่อกวาดตาไปตามเรือนร่างที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่ม...ก่อนจะค่อยๆ เกี่ยวชายผ้าให้เคลื่อนต่ำลงๆ และยังมีความหวังว่าเรือนร่างที่ซ่อนอยู่นั้นจะยังคงสภาพเหมือนกับช่วงเวลาที่เขาผละไป

กฤตยชญ์พ่นลมหายใจออกมาอย่างผิดหวังเมื่อเห็นไหล่ของหญิงสาวมีสายเสื้อนอนโผล่หราเมื่อผ้าห่มผ่านพ้น...รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดออกจากมุมปากสีเข้มเมื่อเห็นว่าร่างบางเริ่มขยับแล้วพลิกหน้าเข้าหาอกเขาอย่างไม่รู้ตัว...

“ถ้าผมปลุกคุณขึ้นมาทำหน้าที่ตอนนี้...คุณจะฆ่าผมไหมพริบพันดาว”

ชายหนุ่มกัดฟันข่มอารมณ์ที่กำลังกรุ่นได้ที่แล้วถามลมถามแล้งอย่างไร้ทางออก แม้จะอยากรักเธอใจแทบขาดแต่เขาก็ยังมีความกล้าไม่พอที่จะรบกับเธอในเวลาใกล้รุ่งแบบนี้...

หลังจากตัดสินใจมานับสิบห้านาทีคนที่กำลังจะคลั่งตายก็ยอมล่าถอย...เธอยังอยู่...และจะต้องอยู่ตลอดไป...เก็บไว้รักพรุ่งนี้มันคงไม่สายจนเกินไป...เขาบอกตัวเองอย่างจำใจ พร้อมกับค่อยๆ ผ่อนลมหายใจปิดเปลือกตาลงแล้วผล็อยหลับไปด้วยความเหน็ดเหนื่อยในอีกไม่กี่นาที...

Create Date : 25 มิถุนายน 2553

Last Update : 25 มิถุนายน 2553 13:02:03 น.

4 comments

Counter : 780 Pageviews.

ทักทายตอนบ่ายๆ จ้า ^^

โดย: หาแฟนตัวเป็นเกลียว

วันที่: 25 มิถุนายน 2553 เวลา:13:44:03 น.

เย้ มาแล้ว

โดย: love IP: 58.136.28.138 วันที่: 25 มิถุนายน 2553 เวลา:14:24:29 น.

ตามมาอ่านค่ะ
พิษกำลังจะใกล้กฤตยชญ์แล้ว แต่ถ้ามาเจอน้ำผึ้งอย่างพริบพันดาวก็ต้องยอม

โดย: somrudeeko IP: 61.19.52.106 วันที่: 25 มิถุนายน 2553 เวลา:15:36:54 น.

พิษคงไม่มีความหมายถ้ารู้ว่าจะมาเจอกับน้ำผึ้งที่รออยู่

โดย: aumpai IP: 124.120.211.9 วันที่: 26 มิถุนายน 2553 เวลา:17:00:59 น.