ตอนที่ ๒๒ ฆ่าได้หยามไม่ได้

เสียงปืนที่ดังฝ่าความมืดไล่หลังมาติดๆ เพิ่มความเร็วฝีเท้าของใครคนหนึ่ง ที่วิ่งหัวซุกหัวซุนผ่านแนวไม้มากมายอย่างไม่รู้ทิศ เสียงฝีเท้านับสิบๆ คู่ที่ดังอยู่รายรอบสร้างความประหวั่นพรั่นพรึงให้กับคนที่กำลังพยายามหนีเพื่อเอาชีวิตรอด ใบหน้ามอมแมมเผือดซีดทั้งอิดโรยและอ่อนแรงเต็มทีเพราะหลบหนีจากการไล่ล่ามานับสามชั่วโมง มือหนากร้านจากงานหนักทาบลงบนต้นไม้ต้นใหญ่ที่ตระหง่านอยู่เบื้องหน้า เสียงหายใจหอบเหนื่อยดังรัวเร็วเมื่อเจ้าของร่างเงยหน้าสูดลมหายใจเข้าปอดแล้วหอบแฮ่กๆ ใบหน้าถมึงทึงกราดตามองไปรอบๆ อย่างระวังภัย...ข้ามพุ่มไม้นี้ไปจะเป็นแม่น้ำ...และหากไปถึงเขาจะรอด...ดวงตาแห้งผากเริ่มส่องประกายแห่งความหวังเมื่อเห็นว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าอิสระจะกลับมาเยือนตนอีกครั้ง “หยุด! อยู่ตรงนั้นไอ้เลิศ...” แต่แล้วความหวังที่เปล่งประกายก็พลันดับวูบเมื่อเสียงเหี้ยมหาญของใครคนหนึ่งดังขึ้นตัดความหวังเดียวที่มีจนหมดสิ้น “คะ..คุณกริช...ไว้ชีวิตผมด้วย...” ชายร่างใหญ่ทรุดลงยกมือขึ้นท่วมหัวเพื่อร้องขอชีวิต “อยากให้ฉันไว้ชีวิต...แล้วคิดหนีทำไม...ไอ้คนขี้ขลาด” กฤตยชญ์ที่หอบเหนื่อยไม่แพ้กันชี้กระบอกปืนไปที่แสกหน้าของคนร่างใหญ่ เมื่อเดินเข้าไปในระยะที่พอเหมาะชายหนุ่มจึงตบด้ามปืนลงบนขมับของผู้ถูกล่าอย่างหัวเสีย “โอ๊ะ!..ได้โปรด....ผะ...ผม...กลัวแล้วคุณกริช...ผมกลัวแล้ว...” ใบหน้าถมึงทึงเปลี่ยนเป็นลนลานหวาดหวั่นเมื่อเห็นประกายอมหิตฉายชัดอยู่ในดวงตาและทีท่าของผู้ชี้ชะตา “กลัวงั้นเหรอไอ้บัดซบ!” ชายหนุ่มเข่นเขี้ยวพร้อมกับยันโครมลงบนร่างกายอีกฝ่ายอย่างเดือดดาลก่อนจะโน้มตัวจี้ปืนบี้ลงบนขมับชื้นเหงื่อแล้วตะคอกขึ้น “กลัวแต่ก็ยังกล้าเข้ามาลูบคม...คืนนี้ฉันจะจัดการกับพวกแกให้สาสมกับความเหิมเกริมที่กล้าเข้ามาล้ำเส้นฉัน ปกรณ์มาลากไอ้นี่ไปคืนนี้ขอทรมานคนเล่นแก้เซ็งหน่อยเถอะ” กฤตยชญ์หันไปสั่งคนสนิทน้ำเสียงดุดันจนคนที่เป็นจำเลยได้ยินถึงกับเย็นวาบไปทั้งไขสันหลัง “ครับคุณกริช...” ปกรณ์พยักหน้ารับกระชับปืนในเดินเข้าไปหาชายหน้าดุที่ก้มหน้าสิโรราบแล้วหันไปสั่งการกับลูกน้องที่ยืนอยู่ข้างๆ “เหลืออีกกี่คน” คนเป็นนายถามน้ำเสียงเรียบเฉยแต่ดุดันในทีเมื่อคนสนิทเดินเข้าไปกระชากชายร่างใหญ่แล้วลากขึ้นมาเผชิญหน้า “เหลืออีกสอง...หากเป็นไปตามที่คุณกริชคาดการณ์ผมว่าป่านนี้พวกนั้นอาจจะข้ามฟากไปฝั่งโน้นแล้ว” ปกรณ์รายงานพร้อมข้อสันนิษฐาน “ไอ้เลิศตอบมาว่าไอ้สารเลวที่เหลือมันจะใช้เส้นทางไหนหลบหนีหากขึ้นฝั่งได้” “ผะ...ผม...ไม่รู้...” คนถูกถามส่ายหน้าตอบน้ำเสียงสั่นเทา “ต้องรู้...อย่างน้อยก่อนลงมือพวกแกต้องวางทางหนีทีไล่อยู่แล้ว...ไอ้เลิศฉันจะปราณีหากแกให้ความร่วมมือ” กฤตยชญ์ชี้ปืนตรงแสกแล้วกระชากลำกล้องข่มขู่ “ได้โปรด...อย่าทำผม...ผมทำตามคำสั่งเท่านั้น” ชายร่างใหญ่ยกมือขึ้นพนมไหว้ร้องขอชีวิตน้ำเสียงลนลาน “หนึ่ง...สอง...” ชายหนุ่มจ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็งด้วยประกายตาเย็นชาและไร้ซึ่งความปราณีแล้วเริ่มนับเลขด้วยน้ำเสียงอันเหี้ยมเกรียม...พร้อมกับขยับนิ้วชี้เตรียมเหนี่ยวไกปืน “ห่างจากนี่ไปอีกสามร้อยเมตรจะมีเรือ...ได้โปรด...คุณกริชไว้ชีวิตผมด้วย...” “ไว้ชีวิตแกแล้วมันจะมีประโยชน์อะไร...ป่านนี้พวกเวรนั่นคงพายเรือข้ามฟากไปแล้ว” มัจจุราชหน้าคมเข่นเขี้ยวอย่างมีอารมณ์ “เราใช้เรือยนต์...พวกมันจะยังไม่ไปไหนแน่เพราะกุญแจเรืออยู่ที่ผม...ไว้ชีวิตผมด้วยได้โปรด...” มือหนาสั่นเทาล้วงกุญแจในกระเป๋ากางเกงออกมายื่นให้อย่างลนลานแล้วพนมมือไหว้ร้องขอชีวิต “หึ...ถ้าพวกมันไม่มีปัญญาไปไหนก็ดี...ปกรณ์ไปจัดการฆ่าแล้วเอาศพไอ้สารเลวพวกนั้นโยนลงน้ำ...” กฤตยชญ์หันไปสั่งคนสนิทน้ำเสียงเย็นชา...ปกรณ์พยักหน้ารับคำสั่งแล้วรีบมุ่งหน้าไปยังเป้าหมาย พอลับร่างของคนสนิทชายหนุ่มจึงวกหลับมาจ้องเหยื่อที่กำลังนั่งรอฟังคำพิพากษาด้วยประกายตาเหี้ยมเกรียมแล้วเอ่ยขึ้นช้าๆ “ส่วนแกไอ้เลิศหน้าที่ของแกคือผู้นำสารจากฉัน...กลับไปบอกเจ้านายของแกว่าถ้าคิดจะประกาศสงครามฉันก็พร้อมจะสู้...วันนี้กระสุนนัดนี้มันจะไว้ชีวิตแก..แต่จำไว้ถ้าแกกล้ามาสร้างความเดือดร้อนให้ฉันนัดต่อไปแกไม่รอดแน่...” เปรี้ยง!... สิ้นคำสั่งเสียเสียงปืนก็แผดก้องไปทั้งป่าร่างใหญ่ที่นั่งสั่นเทาสะบัดไปตามแรงอัดของอาวุธร้ายเมื่อปลายกระบอกปืนส่งกระสุนเจาะเข้าที่หัวไหล่ชนิดเผาขนจนได้กลิ่นเขม่าเต็มจมูก “โอ๊ย!...โอย...” เสียงโอดโอยของชายร่างใหญ่ดังครวญครางพร้อมกับร่างที่ดิ้นพล่านอยู่บนพื้นสร้างความเวทนาและหวาดหวั่นให้กับคนที่ยืนอยู่ในบริเวณเป็นหนักหนา...ดวงตาหลายคู่เหลือบมองเสี้ยวหน้าคมของผู้เป็นนายแล้วนึกกลัวกับความอมหิต ...กฤตยชญ์เป็นคนหนุ่มที่ถือว่าใจคอเหี้ยมหาญเขาสามารถฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็นหากมีใครสักคนคิดล้ำเส้น...แม้บุคลิกภายนอกของชายหนุ่มจะอบอุ่นหล่อเหลาราวเทพบุตรแต่ทุกคนรู้ดีว่าเขาสามารถฆ่าคนได้โดยไม่ลังเลในเวลาเพียงเสี้ยววินาที...นับตั้งแต่ร่วมงานกันมาทุกคนรู้ดีว่าเจ้านายมีเหตุผลพอที่จะฆ่าหรือไว้ชีวิตคนที่คิดโค่นล้มตัวเองและทำอย่างไรกับคนที่ต้องการคำตอบ... “อาวุธพามันไปส่งให้ถึงมือเจ้านายของมัน...เอาคนไปด้วยซักสองคนก็พอ” ใบหน้าคมสันหันไปสั่งลูกน้องร่างสูงโปร่งที่ยืนห่างออกไปนับสองวา” “...หวังว่าแกคงจะไม่ใจเสาะรีบตายก่อนส่งข่าวนะไอ้เลิศ” ชายหนุ่มยืนเท้าสะเอวแค่นเสียงไล่หลังแล้วปรายตามองคนที่กำลังถูกลากออกไปด้วยแววตากร้าวดุ ไม่ถึงห้านาทีเสียง ‘เปรี้ยง!’ ก็แผดขึ้นจากพุ่มไม้ที่อยู่ห่างออกไปเป็นสัญญาณบอกว่างานที่สั่งได้ดำเนินการเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงใหญ่ราวหกฟุตครึ่งยืนตระหง่านอยู่ท่ามกลางแสงสลัวจากไต้..และแสงจันทร์เพียงครึ่งดวงที่ส่องสว่างไม่มากนัก ใบหน้าคมสันแหงนเงยขึ้นมองไปยังฟ้ากว้าง...แสงดาวที่กระพริบระยิบระยับนับร้อยนับพันบนนั้นกำลังทำให้เขาคิดถึงใครอีกคน...พริบพันดาว...ดวงดาวที่ส่องแสงสว่างจนแจ่มจ้าไปทั้งความรู้สึก...ชายหนุ่มพ่นลมหายใจหนักๆ ออกมาเพราะคิดถึงเธอจับใจ...อยากกลับไปกอดและรักเธอให้หายคลั่งเหลือเกิน...เขาบอกตัวเองอย่างห่วงหาอาวรณ์ ราชขับรถเข้าเขตโรงเรื่อยมาด้วยความเร็วสูงเมื่อได้รับโทรศัพท์จากกฤตยชญ์ ผู้กองหนุ่มหน้าเข้มเลี้ยวรถเข้าไปยังโรงเลื่อยขนาดใหญ่อย่างร้อนรน เสียงยางรถบดถนนที่ดังเอี๊ยดแล้วหยุดลง...หยุดคนที่กำลังเดินไปเดินมาให้หันไปมองคนที่กำลังก้าวลงจากรถแล้วตรงรี่เข้ามา “แกไปไหนมาฮึไอ้ราช...ฉันโทรไปตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ” กฤตยชญ์ยืนเท้าสะเอวจ้องหน้าเพื่อนรักแววตาตำหนิ “ฉันเพิ่งกลับมาจากเชียงใหม่...แกจัดการพวกนั้นแล้วใช่ไหม” ราชถามอย่างรู้ทัน “ไม่ทั้งหมด...” คนถูกถามตอบน้ำเสียงอ้อมแอ้ม “กริช...ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมว่าอย่าใช้ศาลเตี้ย...บ้านเมืองมีกฎหมายทำไมไม่ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคนที่รักษากฎหมายฮึ...กี่ศพล่ะคราวนี้” แม้จะไม่เห็นด้วยกับวิธีป่าเถื่อนที่เพื่อนใช้นักแต่ลึกๆ ราชกลับนึกพอใจอยู่ที่กฤตยชญ์ช่วยกำจัดคนชั่วๆ ให้หมดไปได้อีกจำนวนหนึ่ง “ไม่ถึงสิบหรอกน่า...” กฤตยชญ์ตอบปัดๆ เหมือนสิ่งที่ทำเป็นเรื่องธรรมดานักหนา “เป็นสิบเชียวเหรอคราวนี้...เฮ้อ!...หวังว่าคงไม่มีคดีให้ฉันปวดหัวอีกนะ เมื่อคราวที่แกสอยไอ้พวกลักลอบขนยาฝังไปแค่สามกว่าจะปิดคดีได้ก็เล่นเอาปวดกบาลไปหลายอาทิตย์...” “บอกว่าไม่ถึง...แต่ก็เกือบๆ...คราวนี้มันเล่นหนักนอกจากไม้มันยังยัดยาบ้าอีกเป็นแสนเม็ด...ราชแกจะว่าไงถ้าฉันจะชนกับอาเดชซักตั้งให้มันรู้ดำรู้แดงกันไป” ดวงตาคู่เข้มจ้องสบคนตรงหน้าเหมือนขอความเห็น “ทำไมคราวนี้ถึงคิดแบบนั้น...ปกติแกไม่คิดแก้แค้นหรือวุ่นวายกับเขาไม่ใช่เหรอ...” “แต่มันหนักข้อขึ้นทุกวันนะราช...วันนี้โชคดีที่คนของฉันเจอของก่อน...แต่โชคมันไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยๆ ไม่ใช่เหรอ...ฉันเบื่อที่จะต้องยืนเป็นเป้านิ่งให้คนพวกนั้นมันยำเล่น...ในเมื่อเขาล้ำเส้นฉันก่อนมันก็ต้องสั่งสอนกลับไปบ้างจริงไหม” กฤตยชญ์บอกน้ำเสียงเหนื่อยหน่ายอยู่ในที “แต่แกปล่อยให้กฎหมายจัดการได้นี่กริช...” “กว่ากฎหมายจะเข้าถึงตัวมันบางทีฉันอาจจะเป็นฝ่ายถูกกฎหมายจัดการหรือไม่ก็ตามพ่อขึ้นสวรรค์...ก็ได้ใครจะรู้...” “มันก็จริงของแก...คนอย่างมันบางทีกฎหมายก็ไม่ได้ช่วยอะไร...แล้วแกต้องการให้ฉันช่วยอะไร...” ราชยัดมือลงในกระเป๋ากางเกงแล้วจ้องหน้าเพื่อนรักตาเขม็ง “ฉันรู้ว่างานที่ทำอยู่บางครั้งมันก็มีล้ำเส้นของกฎหมายบ้าง แต่เชื่อใจฉันได้ไหมว่ามันไม่ได้เลวร้ายจนทำให้เส้นทางของเราแตกต่างอย่างสิ้นเชิง...ฉันต้องการกฎหมายที่อยู่ในมือของแกมาเป็นกำลังเสริม...อาเดชทำชั่วไว้เยอะหากจะเล่นมันต้องเอาให้ถึงรากถึงโคน...แกจะเอาด้วยไหม” ใบหน้าคมสันจ้องเพื่อนแล้วถามออกไปอย่างนักเลง “แกแน่ในนะว่าไม่ได้เกี่ยวข้องกับทุกความชั่วที่พ่อเลี้ยงเกลือกกลั้วอยู่” แม้จะรู้สึกโล่งใจที่กฤตยชญ์ยังยืนอยู่ห่างจากสิ่งผิดกฎหมาย แต่ราชก็ไม่ได้วางใจเสียทีเดียวนายตำรวจหน้าเข้มหรี่ตาจ้องเพื่อนด้วยประกายตาที่บอกชัดว่าไม่ไม่ใคร่เชื่อใจสักเท่าไร “งานทุกอย่างที่อาเดชเกี่ยวข้องฉันไม่มีส่วนทั้งนั้น” กฤตยชญ์ตอบกลับชัดถ้อยชัดคำจนคนฟังยิ้มกว้างอย่างยินดีที่วันหน้าเขาและเพื่อนไม่ต้องมานั่งห้ำหั่นกันให้ต้องหนักใจ “ถ้าแกยืนยันแบบนั้นฉันตกลง...” ราชยื่นมือออกไปกระชับกับมือของเพื่อนที่ยื่นออกมา ใบหน้าคมเข้มฉายประกายสุกใสเมื่อนึกถึงใครคนหนึ่งที่กำลังอยู่ในหน้าที่...หากเขาจบเรื่องนี้ได้เร็วเท่าไหร่...เธอก็จะได้กลับไปเร็วเท่านั้น...พริบพันดาวรอผมนะ...รอผม...ชายหนุ่มบอกตัวเองอย่างปรีดา... ร่างโชกเลือกที่ถูกโยนจากรถตู้สีเทาดำหน้าคฤหาสน์หลังมหึมาท่ามกลางหุบเขา หยุดชายร่างกำยำที่เดินไปมาอยู่หน้ารั้วให้รีบถลาไปที่ประตู “พี่เลิศ!...ให้ตายทำไมมันยับเยินแบบนี้” “พ่อเลี้ยง...พ่อเลี้ยง...” เสียงถามไถ่ถึงเจ้าบ้านดังแผ่วเต็มทีเมื่อสติที่มีใกล้ขาดผึง “เดี๋ยว! พี่เลิศอย่าเพิ่งหลับ...ไอ้เรือง...รีบไปบอกพ่อเลี้ยงเร็ว...ว่าพี่เลิศกลับมาแล้ว” ชายหน้าเหี้ยมตบมือลงบนซีกหน้าของเพื่อนรุ่นพี่แล้วหันไปสั่งคนที่กำลังวิ่งเข้ามาสมทบน้ำเสียงรัวเร็ว ชายฉกรรจ์หนึ่งในห้าที่วิ่งห้อมาด้วยความเร็วหยุดเท้าแล้วหมุนกลับไปยังตัวคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว ส่วนที่เหลือรีบวิ่งเข้ามาช่วยพาคนเจ็บตามเข้าไป ภายในคฤหาสน์หลังงามกำลังโกลาหลไปด้วยคนที่กำลังให้การปฐมพยาบาลในเบื้องต้นแก่คนที่ถูกพาเข้ามาในสภาพที่เรียกว่าร่อแร่เอาการ ไม่ถึงสิบนาทีร่างโปร่งของชายกลางคนวัยห้าสิบเศษก็เดินเร่งรีบลงมา ใบหน้าเรียบเฉยฉายแววกราดเกรี้ยวเมื่อเห็นสภาพของคนตรงหน้าเละไม่เป็นสับปะรด...ล้มเหลว...คือคำตอบเดียวที่เดชฤทธิ์นึกขึ้นได้ “ตายห่า! ทำไมสภาพแกมันถึงได้เละแบบนี้ฮึ!...ไอ้เลิศ” เสียงแหบพร่าที่ถามบ่งบอกถึงอารมณ์คนพูดว่ากำลังโมโหสุดขีด “พวกมันจับได้...คนของเราตายเรียบ...” เลิศรายงานเสียงแผ่วโหย “แล้วทำไมมันไม่ฆ่าแก...” ดวงตาสีขุ่นจ้องเลือดที่เกรอะกรังอยู่ตามเสื้อผ้าและตัวของคนร่างใหญ่ตรงหน้าอย่างพินิจถึงแม้คนที่ได้รับบาดเจ็บจะดูย่ำแย่แต่จากบาดแผลมันเห็นชัดว่าคนยิงมีจุดประสงค์เช่นไร “มันให้ผมมาแจ้งข่าว...” “ข่าวอะไร?” “มัน...” เลิศเริ่มอึกอักเพราะนึกหวั่นกับแรงอารมณ์ของผู้เป็นนายชายร่างใหญ่กัดฟันข่มความเจ็บแล้วเงยหน้าสบตากับเจ้านายด้วยประกายตาร้องขอชีวิต “มันอะไร! ไอ้เลิศบอกมา” พอเห็นท่าทางหวาดๆ ของคนตรงหน้าพ่อเลี้ยงเดชฤทธิ์ก็ยิ่งเดือดดาล “มันบอกว่าถ้าพ่อเลี้ยงจะประกาศสงครามมันก็พร้อมจะสู้...ในทุกรูปแบบ” “ไอ้ลูกหมาเอ๊ย!...มันกล้าคิดเล่นกับฉันเชียวเหรอ...ไอ้ลูกหมานั่นมันกล้าพูดแบบนี้เลยหรือ...” คนถูกท้าทายโวยวายอย่างหัวเสีย “ไอ้เลิศ...พวกแกทำงานภาษาอะไร...มันถึงจับได้ง่ายดายแบบนี้...เวรเอ๊ย! ไม่ได้เรื่องซักคน” เดชฤทธิ์จ้องคนตรงหน้าแววตาทั้งโกรธทั้งสมเพช...แม้จะอยากกระทืบคนที่ทำงานล้มเหลวให้หายแค้นใจที่ถูกลูบคมแต่สุดท้ายเขาก็ได้แต่ทอดถอนใจเมื่อเห็นสภาพที่ดูร่อแร่ของลูกน้องที่ทำท่าจะตายแหล่มิตายแหล่เต็มที “พ่อเลี้ยงอย่าฆ่าผมเลยนะ...ผมพยายามแล้ว” แม้จะหมดเรี่ยวหมดแรงแต่เลิศก็รักชีวิตยิ่งกว่าสิ่งใด เมื่อเห็นผู้เป็นนายทำท่าไม่แยแสเขาจึงตะเกียกตะกายร้องขอความเมตตาน้ำเสียงสั่นพร่าอย่างหวาดกลัว “พวกแกพยายามแล้วเหรอ...ไอ้บัดซบ!...แกรู้มั้ยว่าของที่ฉันให้เอาไปทำงานครั้งนี้มูลค่าของมันมีเป็นล้านๆ...พวกแกทำงานพลาดขนาดนี้ยังมีหน้ามาร้องขอชีวิตอีกเหรอ” พ่อเลี้ยงเดชฤทธิ์เข่นเขี้ยวเอาเรื่องน้ำเสียงกร้าวดุ “พ่อเลี้ยง...กรุณาเถอะผม...ผมพยายามแล้วจริงๆ” เลิศที่ผ่านการร้องขอชีวิตมาถึงสองครั้งในห้วงเวลาไล่เลี่ยกันโผเผเข้าไปกอดแข้งกอดขาผู้เป็นนายอย่างลนลาน “ฉันควรฆ่าแก...แต่เอาเถอะแม้จะพลาดแต่แกมันก็พอมีผลงาน...ฉันจะให้โอกาสแกอีกครั้ง...ไอ้เรืองพามันไปรักษาหาหยูกหายาให้มันกิน...ขืนปล่อยให้มันมานอนตายอยู่ในบ้านไอ้พวกตำรวจเวรพวกนั้นได้ยำฉันตาย” เดชฤทธิ์ปรายตามองคนเจ็บที่นั่งอ่อนเปลี้ยเพลียแรงตรงหน้าอย่างหงุดหงิด พอออกคำสั่งเสร็จร่างโปร่งจึงเดินผ่านขึ้นห้องไปอย่าหงุดหงิด... “ไอ้กริช...ตัวแกมันเป็นแค่ลูกหมาตัวเล็กๆ ริอ่านจะมาสู้กับราชสีห์อย่างฉันเชียวเหรอ...ได้ถ้าแกอยากลงเล่นฉันก็จะส่งแกให้ลงไปอยู่ในนรกขุมเดียวกับที่เคยส่งพ่อแกไป” เดชฤทธิ์เข่นเขี้ยวอย่างแค้นเคืองเมื่อคนในสายเลือดกำลังท้าทายอำนาจที่เขามี แม้กฤตยชญ์จะมีศักดิ์เป็นถึงหลานโดยสายเลือดแต่ความขัดแย้งจากธุรกิจที่เขาคิดเสมอว่าถูกพี่ชายพรากไปกลับสร้างความแตกแยกและความแค้นเคืองที่ไม่เสื่อมคลาย จากสิ่งที่ศัตรูรุ่นเล็กประกาศลั่นทำเอาเสือเฒ่าเดือดพล่านไปกับคำท้าทายและท่าทางอวดดีของคนที่เขาเกลียดชังจนฝังใจ...ในเมื่อมันกล้าท้าทายถึงขนาดนี้มันก็คงต้องสั่งสอนให้เข็ดหลาบ...จะได้รู้เสียบ้างว่าคนอย่างพ่อเลี้ยงเดชฤทธิ์...ฆ่าได้แต่ถ้าคิดหยามอำนาจที่มี...มันผู้นั้นจะได้เห็นว่านรกเป็นยังไง...   Create Date : 24 มิถุนายน 2553 4 comments Last Update : 24 มิถุนายน 2553 13:37:22 น. Counter : 486 Pageviews. Share Tweet