ตอนที่ ๗ บทสรุปของปัญหา

หนึ่งอาทิตย์ต่อมาในห้องโถงของคฤหาสน์หลังใหญ่กำลังกรุ่นไปด้วยกลิ่นอายของความขัดแย้ง เมื่อเสียงพูดคุยที่เจื้อยแจ้วอย่างมีจริตมานับห้านาทีค่อยๆ เปลี่ยนเป็นห้วนจนจับน้ำเสียงคนพูดได้ชัดเจนว่าไม่ใคร่พอใจกับคู่สนทนาที่อยู่อีกฟากของโทรศัพท์สักเท่าไร ใบหน้าอิ่มที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางราคาแพงแย้มยิ้มชั่วแวบแล้วเปลี่ยนเป็นถมึงทึงจนคนที่นั่งห่างออกไปเริ่มขยับตัวแล้วจ้องมองปฏิกิริยาที่เปลี่ยนนั้นอย่างไม่วางตา พอมืออวบอิ่มที่แพรวพราวไปด้วยเครื่องเพชรกดวางโทรศัพท์เสียงถามอย่างร้อนรนของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้น “ทางโน้นเขาว่ายังไงฮะคุณแม่” “ฮึ...พวกนั้นกล้าดียังไงถึงได้ปฏิเสธเรา” เสียงคุณหญิงวรารมย์กราดเกรี้ยวขึ้นเมื่อได้ยินคำปฏิเสธชัดเจนลอดผ่านมาตามสายโทรศัพท์ที่เพิ่งกดวาง “อะไรนะ! พวกเขาปฏิเสธงั้นเหรอฮะ “ ดนุเดชผุดขึ้นนั่งตัวตรงแล้วจ้องมารดาตาเขม็ง “พวกนั้นอ้างว่าไม่อยากบังคับลูก...บังคับอะไรเราให้เกียรติถึงขนาดออกปากสู่ขอแล้วตบแต่งให้สมเกียรติทำแบบนี้มันไม่เห็นแก่หน้ากันเลยหรือไงกำแหงเกินไปแล้ว...” คุณหญิงวรารมย์เข่นเขี้ยวอย่างแค้นเคืองเมื่อเจ้าสัวรุ่งโรจน์ออกปากปฏิเสธไม่ยอมรับการเกี่ยวดองในทุกกรณี ด้วยความที่เป็นคนเจ้ายศเจ้าอย่างและเชื่อมั่นในศักยภาพของฐานอำนาจและฐานะที่เป็นอยู่นางจึงรับไม่ได้หากจะมีใครสักคนเมินเฉยกับสิ่งที่เธอมี “คนพวกนั้นมันใหญ่คับฟ้ามาจากไหนเหรอฮะถึงกล้าปฏิเสธเรา” ดนุเดชทำเป็นฮึดฮัดขึ้นมาบ้าง “ทำแบบนี้มันไม่ไว้หน้ากันเลย...แม่ให้เกียรติพวกเขาถึงขนาดบากหน้าไปขออย่างถูกต้องตามประเพณี...แต่พวกเขากลับเมินเฉย...ดนุแม่ถามแกจริงๆ เถอะแกชอบแม่พริบพันดาวนั่นจริงๆ เหรอ” คุณหญิงวรารมย์ตวัดตามองบุตรชายแววตาจริงจัง “เปล่า...” ดนุเดชยักไหล่น้อยๆ ประกอบคำปฏิเสธ “ไม่ชอบก็ดี...แม่รึอุตส่าห์ลดตัวไปขอเกี่ยวดองด้วย...พวกจองหองแบบนี้แม่ไม่ปลื้มเลยจริงๆ” “พวกเขาคงคิดว่าตัวเองร่ำรวยน่ะสิถึงไม่เห็นเราอยู่ในสายตา” “เชอะ...ถึงครอบครัวนั้นจะร่ำรวยแต่มันก็เป็นแค่พวกอพยพถิ่นฐานมาตั้งรกรากในแผ่นดินเรา...ต้นตระกูลหอบแค่เสื่อกับหมอนมาหรือเปล่าก็ไม่รู้...อย่าไปดองมันเลยกับพวกเลือดไม่แท้แบบนั้น” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่คิดรวมญาติคุณหญิงจึงเหยียดริมฝีปากดูถูกอย่างมีอารมณ์ “ถ้าพวกเขาไม่ยอมตกลงคุณแม่ก็บีบแม่นั่นให้มันออกจากราชการไปเลยสิฮะ...ผมไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้ง่ายๆ หรอก” ดนุเดชยังคงกัดไม่ปล่อย “แค่ให้ออกจากราชการมันจะไปสาใจอะไรเอาเถอะแล้วแม่จะจัดการเรื่องนี้ให้...เจ็บใจจริงๆ ทั้งๆ ที่รู้ว่าถ้าปฏิเสธผลจะเป็นแบบไหน...พวกนั้นก็ยังจะท้าทาย...คนอย่างคุณหญิงวรารมย์ไม่เคยได้รับคำปฏิเสธจากใครในเมื่ออยากลองดีก็จะได้รู้กัน” “แล้วคุณแม่จะทำยังไงล่ะฮะ...เท่าที่เห็นดูเหมือนคนบ้านนั้นไม่ได้สะทกสะท้านกับอำนาจที่เรามีเลยสักนิด” ดนุเดชถามขึ้นเมื่อเห็นประกายตาของมารดากำลังขุ่นขวาง “ก็ช่างมันปะไรแล้วพวกนั้นก็จะได้รู้ว่าถ้าคิดลองดีกับแม่พวกมันจะเจอกับอะไร” คุณหญิงวรารมย์เข่นเขี้ยวอย่างเดือดดาล “แล้วนั่นแกจะไปไหน?” “ผมจะไปหาแม่นั่นสักหน่อย...” ดนุเดชบอกพร้อมกับเดินออกไป “แกจะไปทำไม?...” คนเป็นแม่ตะโกนตามหลังไปติดๆ “ผมก็จะไปดักคอแม่นั่นน่ะซีครับ...ถ้าเกิดแม่นั่นเห็นคำสั่งแล้วใจเสาะลาออกก่อนมันจะไปสนุกอะไรใช่ไหมฮะ” ดนุเดชหันกลับมาทำตาแพรวพราวกับมารดาแล้วผิวปากเดินออกจากบ้านไปอย่างอารมณ์ดี เสียงเครื่องยนต์ที่ดังกระหึ่มขึ้นทำให้คุณหญิงพอใจไม่น้อย...ดนุเดชพูดถูกลองแม่นั่นใจเสาะลาออกไปมันคงไม่สะใจอะไร ใบหน้าถมึงทึงที่ฉาบด้วยเครื่องสำอางสีสันอันสดใสเปลี่ยนเป็นเครียดขรึมเมื่อนึกถึงคำปฏิเสธของเจ้าสัวรุ่งโรจน์ แม้จะรู้ว่าเธอกำลังใช้อารมณ์ส่วนตัวสรุปปัญหาในครั้งนี้ แต่เดินหน้ามาแล้วมันก็ยากที่จะถอยหลังคนเมื่อพวกนั้นกำลังท้าทายอำนาจในมือเธอก็จะสั่งสอนให้พวกเขารู้ว่าหากคิดจะลองดีผลที่ได้รับมันจะสาหัสสากรรจ์ขนาดไหน เมื่อความฮึกเหิมในอำนาจมีมากกว่าความยุติธรรมคนที่หลงใหลในอำนาจจึงคิดฟาดฟันกับทุกคนที่มองผ่านความสำคัญของตน...มืออวบอิ่มกรีดนิ้วที่มีเพชรเม็ดเขื่องไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด... ไม่ถึงอึดใจเมื่อปลายสายตอบรับริมฝีปากสีสดก็กรอกเสียงเหี้ยมเกรียมลงไปในสาย ดวงตาที่แต่งแต้มด้วยสีสันอันสวยสดเบิกขึ้นสลับกับหรี่ลงเมื่อบทสนทนาเริ่มเข้มข้นจนเผลอแสดงอารมณ์ออกมากับท่าทางและสีหน้าในยามพูดคุย เกือบสามสิบนาทีบทสนทนาอันเข้มข้นก็ยุติลง โดยคุณหญิงวรารมย์เเน้นย้ำถ้อยคำที่ฝากฝังน้ำเสียงเด็ดขาดและเหี้ยมเกรียม “น้องต้องการให้มันตกนรกทั้งเป็นอยู่ที่สามจังหวัดชายแดนภายในยี่สิบสี่ชั่วโมงนี้...คุณพี่จัดการมันได้เลย” ใบหน้าอวบอิ่มเข่นเขี้ยวอย่างสาใจเมื่อนึกถึงบทสรุปสุดท้ายที่เธอกำลังหยิบยื่นให้กับพริบพันดาว ถึงแม้การสั่งย้ายผู้ใต้บังคับบัญชาไปชายแดนจะเป็นเรื่องปกติที่กองทัพมีคำสั่งอยู่บ่อยๆ แต่ทุกครั้งการโยกย้ายมักจะมีแต่นายทหารระดับสูง...และคนที่ถูกโยกย้ายก็เป็นผู้ชายทั้งนั้น... “ให้แกออกจากราชการมันดูสบายเกินไป ฉันก็อยากจะรู้ว่าพวกแกจะแก้ปัญหานี้ได้ยังไง” คุณหญิงวรารมย์นึกกระหยิ่มกับอำนาจในมือที่มีมากมายจนสามารถชี้ชะตาใครก็ได้ให้เป็นไปตามความต้องการ ตอนแรกเธอแค่รู้สึกโกรธที่บุตรชายถูกทำร้ายแต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกเสียหน้าที่ถูกอีกฝ่ายท้าทายอำนาจ “ฉันอยากรู้จริงๆ ว่าเจ้าสัวจะทำหน้ายังไงเมื่อเห็นลูกต้องยืนอยู่กับความเสี่ยงที่มีความตายรออยู่ตลอดเวลาแบบนั้น” รอยยิ้มเยาะหยันผุดออกมาจากมุมปากสีสดเมื่อนึกถึงความโกลาหลของอีกฝ่าย แม้จะรู้ว่าทางบ้านของเจ้าสัวรุ่งโรจน์ก็ถือว่าอยู่ในระดับที่ไม่ธรรมดา แต่เวลานี้ใครจะมียิ่งใหญ่เท่ากับผู้บริหารประเทศที่มีอำนาจสั่งการได้ทุกกระทรวง พวกนั้นจะได้รู้เสียบ้างว่ามดตัวเล็กๆ ที่บังอาจมากัดร่างกายของคนที่สามารถบีบบี้ให้มันตายได้อย่างง่ายดาย...จะได้รับผลของความเหิมเกริมนั่นยังไง.... ดนุเดชยืนรอพริบพันดาวอย่างใจเย็นมานับชั่วโมง ใบหน้าคมเข้มจ้องทางออกสีหน้าเรียบเฉย ถึงแม้ว่าเขาจะสามารถเข้าออกตัวอาคารหลังมหึมาตรงหน้าได้อย่างสะดวกแต่เขาก็ไม่คิดที่จะเดินเข้าไปในตึกให้เป็นเป้าสายตาของใครๆ ชายหนุ่มไขว้ขาพิงกับตัวรถในท่าสบายๆ เมื่อเห็นว่าได้เวลาเขาจึงเหลือบตามองนาฬิกาเรือนหรูบนข้อมือก่อนจะสอดมือซ้ายล้วงกระเป๋ากางเกงส่วนมือขวาก็แกว่งกุญแจฆ่าเวลาอย่างสบายอารมณ์ เกือบสิบนาทีหลังจากหมดชั่วโมงทำงานของหน่วยงานตามเวลาราชการ ร่างปราดเปรียวของพริบพันดาวก็เดินปะปนออกมากับเจ้าหน้าที่คนอื่นอีกหลายคน ดนุเดชจ้องใบหน้าสวยหวานในเครื่องแบบอันน่าเกรงขามอย่างพินิจ ...เขาปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ว่าเธอดูสง่างามจนน่าหลงใหลขนาดไหน...เรือนร่างสูงเปรียวระหงก็อรชรอ้อนแอ้นดูยังไงก็ขัดกับอาชีพการงานที่เธอเลือก...ผู้หญิงอย่างพริบพันดาวมีความงามที่เพียบพร้อมทั้งหน้าตาและฐานะแต่น่าเสียดายที่เขากับเธอกลายเป็นศัตรูกันไปแล้ว... “มาทำไมอีก...” พริบพันดาวถามขึ้นเมื่อเห็นเจ้าโย่งอันธพาลยืนพิงรถคันหรูที่จอดเทียบกับรถของเธอ “อยากคุยด้วย” ดนุเดชไล่สายตามองไปตามเรือนร่างระหงอย่างจาบจ้วงจนคนถูกมองแทบยกนิ้วจิ้มตาคู่นั้นเพื่อเป็นการสั่งสอน “ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ...” หญิงสาวเชิดหน้าปรายตาจ้องอีกฝ่ายอย่างไม่สะทกสะท้านพร้อมกับตอบกลับน้ำเสียงห้วนปนรำคาญ “คุณกล้าดียังไงถึงปฏิเสธเรื่องแต่งงานของเรา” ดนุเดชเริ่มลั่นระฆังให้สัญญาณขึ้นสังเวียน “เราไหน?...” หญิงสาวเลิกคิ้วถาม “คุณอย่ามายียวน...พริบพันดาวคุณก็รู้ว่าถ้าปฏิเสธผมผลมันจะเป็นยังไง...” “แล้วไง...” “แล้วไงงั้นเหรอ...คุณใช่ไหมว่าถ้าปฏิเสธตัวเองจะต้องเจอกับอะไร...” ชายหนุ่มปรายตาจ้องดวงหน้าหวานละไมอย่างเป็นต่อ “รู้...” หญิงสาวตอบสั้นๆ ชัดๆ และได้ใจความ จนดนุเดชอดหมั่นไส้ในความผยองของเธอไม่ได้ ชายหนุ่มจ้องดวงหน้าหวานละไมแววตาเย็นชาก่อนจะแค่นเสียงออกมาอย่างเหลืออด “แต่คุณก็ยังกล้าที่จะท้าทาย” “ฉันไม่ได้ท้าทายฉันแค่ยืนยันให้คุณเห็นว่าชีวิตมันก็เป็นของฉัน...แม้ในวันหน้าจะมีใครสักคนขีดเส้นทางให้ฉันเดินแต่มันก็เป็นแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น เพราะไม่ว่าวันนี้หรือวันไหนฉันก็จะเดินไปจนสุดทางด้วยเท้าของฉันเอง” “ดูเหมือนเธอจะมั่นใจในตัวเองเหลือเกินนะพริบพันดาว...ฉันจะสงเคราะห์บอกให้เอาบุญว่าที่ๆ ฉันจะส่งเธอไปมันไม่ใช่ที่ดีๆ แน่...ลองคิดให้ดีว่าเธอจะลงไปอยู่ในนรกหรือจะขึ้นไปยืนอยู่บนสรวงสวรรค์กับฉัน...เลือกเอา” ดนุเดชเริ่มขู่เข็นพร้อมกับให้โอกาสหญิงสาวตรงหน้าตัดสินใจอีกครั้ง “...ฉันบอกแล้วไงว่าชีวิตมันเป็นของฉันและฉันไม่มีวันแต่งงานกับผู้ชายเฮงซวยอย่างคุณแน่...” ร้อยเอกหญิงตวัดตาจ้องอีกฝ่ายอย่างไม่ลดละเมื่อเห็นว่าตัวเองกำลังถูกข่มขู่ “เธอเลิศเลอมาจากไหนกันถึงกล้าปฏิเสธคนอย่างฉัน” พอเห็นสายตาของหญิงสาวคมกร้าวเหมือนกำลังท้าทายดนุเดชที่ความแค้นฝังใจจนไม่สนใจกับอะไรทั้งสิ้นก็เริ่มแสดงอารมณ์เกรี้ยวกราดออกมา “แล้วคุณล่ะจุติมาจากวิมานไหนไม่ทราบถึงได้คิดว่าตัวเองเป็นเทวดาขนาดนี้” “พริบพันดาว! เธออย่ามากำแหงกับฉัน” ชายหนุ่มตะคอกอย่างมีอารมณ์เมื่อเห็นผู้หญิงตรงหน้าไม่สะทกสะท้านสักนิดกับอำนาจที่เขามี “ถ้าคุณคิดจะมาหาเรื่อง...ฉันว่าคุณกลับไปเถอะมันไม่มีประโยชน์อะไรหรอก...ถ้าคิดว่าอำนาจในมือมันจะทำให้ฉันก้มหัวจนยอมรับทุกเงื่อนไขอันโง่เง่านั่นคุณคิดผิด...เอาสิถ้าคุณจะใช้อำนาจที่มีฟาดฟันฉันให้เหวอะวะ...ฉันยินดีและพร้อมเสมอกับทุกอย่างที่มันกำลังจะเกิด...แต่ไม่ใช่การมีชีวิตร่วมกับคุณ” พริบพันดาวจ้องหน้าอีกฝ่ายตาเขม็ง หญิงสาวเชิดหน้าอย่างทะนงเมื่อลั่นวาจาบอกคนตรงหน้ากรายๆ ว่าเธอพร้อมที่จะสู้ไม่ว่าวันหน้าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม “ทำเป็นอวดดีเข้าไป...เธอเลือกของเธอเองนะพริบพันดาวฉันให้โอกาสเธอขึ้นสวรรค์แต่เธอไม่เอาก็อย่าหาว่าฉันรังแกก็แล้วกันเมื่อเธอเห็นนรกมันน่าอภิรมย์กว่าฉันก็จะสงเคราะห์ให้...” “คนอย่างฉันไม่กลัวอะไรอยู่แล้ว...” พริบพันดาวยักไหล่ขณะที่สายตายังคงจ้องหน้าอีกฝ่ายไม่ลดละ “ถ้าเธอแน่จริงเวลาเห็นคำสั่งก็อย่าใจเสาะจนลาออกกลางครันก็แล้วกัน...ฉันก็อยากจะรู้ว่าคนอย่างเธอมันจะแน่สักแค่ไหน...” ดนุเดชเข่นเขี้ยวอย่างเหลืออดเมื่อเห็นความท้าทายเปล่งประกายออกมาจากดวงตาคู่หวาน “ฉันจะยอมรับทุกคำสั่งและเดินหน้าไปตามคำสั่งที่ไม่เป็นธรรมเฉกเช่นทหารหาญ...ถ้าคุณคิดว่าแค่คำขู่ของคุณมันจะทำให้ฉันหัวหดคุณคิดผิดในเมื่อทางเดินชีวิตที่ฉันเลือกเป็นเส้นทางของนักรบฉันก็ขอสู้อย่างนักรบ...” ร้อยเอกหญิงเชิดหน้าบอกอย่างทะนง “ดี!...ในเมื่อเธอเลือกแบบนี้ฉันก็จะจัดทางเลือกให้เธออย่างสาสม” ใบหน้าคมเข้มปรายตามองหญิงสาวตรงหน้าด้วยเพลิงโทสะที่เพิ่มขึ้นทุกขณะ ดนุเดชสะบัดหน้าเปิดประตูรถแต่ก่อนที่ร่างสูงโปร่งจะแทรกกายลงนั่งเสียงหวานของพริบพันดาวดังขึ้น “เดี๋ยว!..” “มีอะไร...หรือเธอจะเปลี่ยนใจ” ชายหนุ่มหรี่ตามองหญิงสาวเบื้องหน้าพร้อมกับรอยยิ้มเยาะหยันที่มุมปาก “เปล่า...ฉันแค่อยากตกลงกับคุณ” “ตกลง...ตกลงอะไร?” ดนุเดชเลิกคิ้วทวนคำก่อนจะยัดมือทั้งสองลงกระเป๋ากางเกงแล้วยืดตัวราวกับกำลังยืนอยู่บนแท่นรับเหรียญของผู้ชนะ เพราะคิดว่าอย่างไรเสียผู้หญิงเอวบางร่างน้อยอย่างพริบพันดาวก็คงกลัวเกรงกับอำนาจที่เขามีบ้างล่ะ “ถ้าเธอคิดจะรับข้อเสนอของฉัน...ขอบอกไว้เลยว่ามันสายไปแล้ว” ด้วยความเชื่อมั่นจึงทำให้เจ้าโย่งคิดตีความเข้าข้างตัวเอง “เปล่า...ฉันแค่อยากจะขอให้ทุกอย่างยุติทันทีเมื่อคำสั่งออกมา...ฉันรู้ว่าเส้นทางของฉันมันจะไปสิ้นสุดที่ตรงไหนและฉันก็ไม่หวั่นกับมันด้วย...” พริบพันดาวจ้องหน้าอีกฝ่ายด้วยประกายตากร้าวแกร่ง จนดนุเดชชักเริ่มยอมรับกับความเด็ดเดี่ยวที่เธอเป็น ดวงตาคู่เข้มหรี่มองผู้หญิงตรงหน้าแล้วเริ่มได้คิดว่าตกลงสิ่งที่ตนกำลังทำมันถูกต้องแล้วหรือ...แต่พอเห็นหญิงสาวยังคงถือดีและหยิ่งผยองความรู้สึกผิดที่เกิดขึ้นชั่วแวบก็มลายไป...สั่งสอนแม่นี่ให้ไปมีชีวิตเกลือกกลิ้งอยู่บนความยากลำบากสักสองสามเดือนให้รู้สำนึกบ้างมันคงจะดี...ชายหนุ่มสรุปกับตัวเองอย่างสะใจ “ก็ได้...แต่เธอก็อย่าใจเสาะจนลาออกไปก่อนล่ะ” พูดจบร่างสูงโปร่งก็แทรกกายลงนั่งพร้อมกับกระชากประตูรถปิดดังโครมใหญ่แล้วถอยรถออกไปด้วยความเร็วที่พริบพันดาวนึกหวาดเสียวแทน เมื่อรถเปอร์เซ่คันหรูทะยานไปจนลับตา หญิงสาวจึงพ่นลมหายออกมา ใบหน้าที่แสดงความมาดมั่นมาตลอดเริ่มหม่นลงเมื่อรับรู้กรายๆ ว่าสิ่งที่จะได้รับคืออะไร ลองท้าทายไม่ให้หลบเลี่ยงด้วยการลาออกงานนี้มีหวัง...พวกนั้นคงสั่งย้ายเธอชนิดสายฟ้าผ่าดังเปรี้ยง! แน่ๆ และที่ๆ เขาจะให้เธอไปคงเป็นดินแดนที่ไม่มีใครปรารถนาจะไปเหยียบย่างนัก...และดินแดนที่กำลังเป็นยิ่งกว่าสมรภูมิก็คงไม่พ้นสามจังหวัดชายแดนที่กำลังกรุ่นไปด้วยความขัดแย้งที่มีชีวิตของเจ้าหน้าที่แขวนระโยงระยางอยู่บนโชคชะตาอันน่าหวาดเกรงเป็นแน่ เมื่อบทสรุปของปัญหากำลังตระหง่านท้าทายเธออยู่ในดินแดนที่ไม่มีใครอยากก้าวเข้าไปมันก็คงต้องทำใจแล้วลองสู้ดูสักตั้งกับปัญหาที่เธอเป็นคนก่อ...ร้อยเอกหญิงบอกตัวเอง....   Create Date : 01 มิถุนายน 2553 5 comments Last Update : 1 มิถุนายน 2553 17:26:00 น. Counter : 823 Pageviews. Share Tweet