ตอนที่ ๑๘ เปิดศึก

พริบพันดาวนั่งนิ่งๆ อยู่บนเตียงมองหญิงสาวร่างโปร่งอายุไม่น่าเกินยี่สิบสองคนกำลังสาละวนอยู่กับการจัดเสื้อผ้าใส่ลงในตู้และจัดข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวให้เข้าที่เข้าทาง หญิงสาวมองเสื้อผ้าที่แขวนอย่างเป็นระเบียบแล้วขมวดคิ้วอย่างสงสัยเมื่ออดใจไม่ไหวจึงลุกขึ้นเดินเข้าไปใกล้ๆ สาวรุ่นทั้งสอง “เสื้อผ้าใครเหรอ?...” หญิงสาวมองเสื้อผ้าที่อัดแน่นอยู่ในตู้ด้วยประกายตาสงสัยใคร่รู้เหลือกำลัง “ของคุณผู้หญิงค่ะ...” เด็กสาวผิวขาวนวลเนียนหันไปบอกอย่างนอบน้อม “ของดาวเหรอ...อี๋...ใครเป็นคนสั่งพวกเธอให้ซื้อชุดเห่ยๆ พวกนี้มา...โอย...ใส่เดินออกไปนอกบ้านหมามันจะไล่ฟัดไหมนั่น” พริบพันดาวกรีดมือหยิบชุดกระโปรงสีหวานขึ้นมาพิศดูแล้วทำท่าขนลุกขนพองเหมือนสยดสยองกับสิ่งที่เห็นเป็นหนักหนา “คุณผู้หญิงขา...ชุดพวกนี้คุณกริชเธอสั่งตรงมาจากห้องเสื้อที่อยู่ในตัวจังหวัดเชียวนะคะ...แต่ละชุดที่ทางร้านจัดมาสวยแล้วก็เหมาะกับคุณผู้หญิงออกค่ะ” หญิงสาวที่กำลังแขวนชุดลงบนราวรีบบอก “พวกเธอชื่ออะไรเหรอ...” “หนูชื่อแตงกวาค่ะ...ส่วนคนที่กำลังจัดของบนโต๊ะนั่นชื่อเวียงค่ะ” พริบพันดาวพยักหน้ารับรู้แล้วถอยออกมายืนกอดอกมองสองสาวจัดข้าวของเครื่องใช้ของเธอเงียบๆ ...ซื้อมาเยอะขนาดนี้กะจะให้อยู่เป็นปีหรือยังไง...หญิงสาวนึกค่อนขอดอยู่ในใจ “แตงกวาเป็นคนที่นี่หรือเปล่า...” เมื่อเห็นว่าห้องทั้งห้องกลับเข้าสู่ความเงียบพริบพันดาวจึงชวนทั้งสองสาวคุยให้เกิดความคุ้นเคยเพื่อเก็บรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ “เมื่อก่อนหนูเป็นคนอำเภอสามเงาค่ะพอพ่อแม่มาค้าขายอยู่ที่ตลาดริมเมยเลยย้ายมาอยู่ที่นี่ ส่วนเวียงอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เกิดเพราะครอบครัวเป็นคนเก่าคนแก่ของที่นี่ค่ะ” แตงกวาเล่าไปทำงานไป “แล้วมาทำงานที่นี่ได้ยังไงตลาดริมเมยกับที่นี่ห่างกันออก” “ตอนที่คุณท่านยังอยู่พ่อพาแตงกวามาฝากไว้กับคุณท่านค่ะ...” “คุณท่านที่เธอพูดถึงใช่คุณพ่อของคุณกฤตยชญ์ไหม” “ใช่ค่ะ...คุณท่านเป็นคนใจดีมีเมตตาเหมือนคุณกริชนั่นแหละค่ะ...” พริบพันดาวถึงกับหูกระดิกเมื่อได้ยินคำสรรเสริญเจ้ามารร้ายจอมหื่น หญิงสาวหรี่ตาจ้องหน้าคนพูดแววตาฉงนฉงาย “แตงกวาว่าอะไรนะ...อีตา...เอ่อ...คุณกฤตยชญ์เนี่ยนะเป็นคนใจดีมีเมตตา” “ก็ใช่นะสิคะ...คุณผู้หญิงก็ถามแปลกๆ “ เมื่อเห็นสาวใช้ยังยีนกรานเป็นมั่นเป็นเหมาะพริบพันดาวจึงฟันธงว่าแต่ละคนคงจะโดนล้างสมอง เป็นคนใจดีมีเมตตางั้นเหรอ...อมวัดอมโบสถ์มาบอกเธอยังไม่กล้าเชื่อ...หญิงสาวเบ้หน้าบอกตัวเอง ราชนั่งมองแก้วกาแฟบนโต๊ะทำงานแววตาเหม่อลอยใบหน้าคมเข้มหม่นหมองมานับอาทิตย์หลังจากพริบพันดาวหายเงียบไปกับหน้าที่ที่เธอต้องรับผิดชอบ...ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาเมื่อความรู้สึกไม่อาจละวางกับสิ่งที่หัวใจร่ำร้อง เสียงบานประตูที่เปิดแง้มเบาๆ ไม่ได้ทำให้ร่างสูงใหญ่รู้สึกตัว วิกานดายืนจับลูกปิดแล้วยืนนิ่งจ้องมองใบหน้าหม่นหมองของผู้กองหนุ่มอยู่เงียบๆ ร่างระหงในชุดทะมัดทะแมงก้าวเข้าไปในห้องช้าๆ แล้วหยุดอยู่หน้าโต๊ะทำงานแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ ใบหน้าสวยเฉี่ยวจ้องคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกเจ็บลึกไม่ต่างกันริมฝีปากบางเม้มแน่นเมื่อเห็นทีท่าของชายหนุ่มเฉยเมยจนน่าใจหาย “ผู้กองห่วงดาวเหรอคะ...” เมื่อทนไม่ไหวเธอจึงเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความอึดอัด “แล้วคุณล่ะไม่ห่วงเธอเลยหรือไง...” ราชย้อนถามกลับไปบ้าง “ห่วงสิ... แต่ฉันเชื่อว่าดาวจะปลอดภัย...” วิกานดาที่เชื่อมั่นในความร้ายกาจของเพื่อนยืนยันอย่างมั่นอกมั่นใจ “คุณประมาทคนอย่างกฤตยชญ์เกินไป” ราชปรายตามมองหญิงสาวคล้ายตำหนิ “ดาวเขาไม่ได้นุ่มนิ่มอย่างที่เห็นหรอก” “แต่เธอก็เป็นผู้หญิง...ผมรู้จักกริชมานานรู้ว่าเป็นคนแบบไหน...” “แล้วเขาเป็นคนแบบไหนล่ะคะ” วิกานดาถามเสียงห้วนๆ เพราะนึกน้อยใจที่ราชมัวแต่ห่วงพริบพันดาวจนไม่คิดหันมามองความรู้สึกดีๆ ที่เธอมีให้ “กริชเป็นคนใจคอเด็ดเดี่ยว...ถึงจะมีอิทธิพลแต่ผมเชื่อว่าเพื่อนไม่ใช่คนเลวร้ายหรือมีลับลมคมในอะไร...เพื่อนผมคนนี้รักคนยากแต่หากได้รักมันก็กล้าทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ครอบครอง...คุณก็เห็นไม่ใช่เหรอ” ราชจ้องใบหน้าเฉี่ยวประกายตาหนักใจเมื่อนึกหวั่นกับนิสัยของกฤตยชญ์ที่เขารู้จักดี “ผู้กองเป็นเพื่อนสนิทคุณกฤตยช์มานานแค่ไหนแล้วคะ” “ตั้งแต่เรียนมัธยมต้น...ผมเป็นคนในพื้นที่” ราชตอบสั้นๆ แต่ใจความชัดเจน “ถ้าสนิทกันมากขนาดนั้นผู้กองไม่รู้เลยเหรอว่าเบื้องลึกเบื้องหลังของคุณกฤตยชญ์เป็นยังไง...เท่าที่อ่านจากประวัติ...ฉันว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนร้ายกาจไม่เบา...ผู้กองเคยคิดไหมว่าบางทีความเป็นเพื่อนอาจจะทำให้คนเรามองมุมร้ายๆ ของคนที่รักไม่เห็น” วิกานดาสรุปไปตามความรู้สึกที่กำลังอคติ “ใช่อยู่ที่เจ้ากริชมันมักเปิดศาลเตี้ยกับคนที่สร้างความเดือดร้อนให้กับตัวเอง...แต่ผมไม่เคยเห็นมันรังแกใครก่อน” “ผู้กองแน่ใจเหรอคะ...” วิกานดาแค่นเสียงถามเมื่อคำบอกเล่าของผู้กองหน้าเข้มกำลังขัดแย้งกับสิ่งที่เธอเพิ่งเผชิญมาไม่นาน “นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นกริชมันทุ่มเท...คุณก็เห็นว่ากฤตยชญ์ไม่ใช่ผู้ชายเห่ยๆ รูปร่างหน้าตาของมันทำเอาสาวๆ แทบฆ่ากันตายมาแล้ว...ไม่นับถึงชื่อเสียงและทรัพย์สมบัติที่มีจนคณานับไม่ได้นั่นอีก...คนอย่างมันไม่ยากหรอกหากจะหาผู้หญิงดีๆ สักคนมาเป็นเมีย” “ก็ไม่เห็นจะยากนี่คะ...แค่บังคับ...ซื้อ...ทุกอย่างก็ถึงมือแบบไม่ต้องเหนื่อยเสียด้วยซ้ำ...หรือผู้กองจะเถียง” วิกานดาอดประชดไม่ได้เมื่อเห็นวิธีการที่กฤตยชญ์ใช้กับพริบพันดาว “ผมบอกแล้วไงว่ากรณีคุณพริบพันดาวมันเป็นครั้งแรกที่มันงี่เง่าจะเอาให้ได้...ตั้งแต่คบมาผมก็เพิ่งเห็นมันเป็นหนักก็ครั้งนี้แหละ...แต่จะว่าก็ไม่ได้เพราะเป็นใครก็คงต้องทำอย่างนั้นหากพบเธอ” “รวมถึงผู้กองด้วยหรือเปล่า” พอได้ยินคำพูดของของผู้กองหน้าเข้มวิกานดาถึงกับจุกไปทั้งใจ...หญิงสาวจ้องดวงหน้าคมเข้มที่กำลังมีอิทธิพลต่อความรู้สึกที่อยู่เบื้องลึกอย่างเจ็บปวด...แอบรักคนที่หัวใจไม่ได้ว่างเปล่ามันปวดร้าวอย่างนี้นี่เอง...เธอบอกตัวเองอย่างอ่อนใจ ราชจ้องใบหน้าสวยเฉี่ยวที่ดูร้อนแรงตรงหน้าด้วยสายตาที่ว่างเปล่า...เขารู้ว่าวิกานดากำลังรู้สึกยังไงกับเขา แม้จะอยากตอบรับแต่หัวใจที่ถูกหญิงสาวชื่อพริบพันดาวครอบครองกลับไม่เปิดต้อนรับใครอีก...หรือหัวใจเขาจะรักได้เพียงครั้งเดียว... กฤตยชญ์ยืนเคาะประตูห้องตัวเองมานับสามสิบนาที...ใบหน้าคมสันที่เรียบเฉยเปลี่ยนเป็นบูดบึ้งเมื่อคนที่อยู่อีกฟากยังนิ่งเฉย “พริบพันดาวผมบอกให้เปิดประตู” ฝ่ามือหนาฟาดลงบานประตูเสียงโครมคราม จนพริบพันดาวที่นอนปิดหูเริ่มทนไม่ไหวผุดลุกขึ้นคว้าหมอนใบใหญ่ลงจากที่นอนไปเล่นงานเจ้าหื่นนิสัยเสียให้หายบ้า “นายจะเคาะประตูอะไรนักหนา” พริบพันดาวเปิดประตูพร้อมๆ กับฟาดหมอนในมือเข้าใส่หน้าอีกคนเต็มแรง “ผมง่วง...” กฤตยชญ์ตะคอกบอกก่อนจะออกแรกผลักบานประตูออกกว้างๆ “ง่วงก็ไปนอนสิ...จะมายืนเคาะประตูเป็นนกหัวขวานทำบ้าอะไร...” “นี่มันห้องนอนผม...พริบพันดาวคุณเป็นเมียผมนะ...คุณนอนไหนผมก็ต้องนอนนั่นสิ” “ถ้าแค่กระดาษแผ่นเดียวมันทำให้นายคิดว่าฉันจะบ้าด้วยก็ขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่าเสียใจฉันไม่ใช่เมียนาย...กลับไปห้องนายได้แล้วฉันจะนอน...อย่ามาเคาะห้องฉันอีกไม่งั้นเจอดีแน่” พริบพันดาวยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจกับฐานะที่อีกฝ่ายนำขึ้นมาอ้าง เมื่อต่อว่าจนพอใจเธอจึงชี้มือขู่พร้อมกับทำท่าจะปิดงับประตู “คืนนี้ผมจะนอนห้องนี้...” ชายหนุ่มตะคอกบอกอย่างเหลืออดเพราะถูกหญิงสาวยึดครองห้องมานับสองอาทิตย์ ใบหน้าคมสันบึ้งตึงเมื่อนึกขุ่นเคืองที่พริบพันดาวไม่ยอมอ่อนข้อให้สักที หลังจากจดทะเบียนสมรสตีตราความเป็นเจ้าของแม่คนหัวดื้อมาครบสองอาทิตย์เขากลับไม่ได้กกกอดร่างนุ่มนิ่มดังความต้องการสักครั้ง...แรกๆ ก็พอทนได้แต่นานไปๆ ใครมันจะไปหลับลงเมื่อรู้ทั้งรู้ว่าตัวเองมีเมียสวยๆ อยู่ร่วมบ้าน เมื่อทนไม่ไหวคืนนี้เขาจึงบอกตัวเองว่าเป็นไงเป็นกันต่อให้ต้องปล้ำก็ยอม...ยังไงคืนนี้เขาก็จะลากเธอขึ้นเตียงให้ได้... “งั้นก็เชิญตามสบายฉันไปหานอนที่อื่นก็ได้เชิญ...” มือเรียวกางขึ้นผลักอกแกร่งแรงๆ จนคนถูกผลักเซไปด้านหลัง ใบหน้าคมสันตวัดจ้องคนถือดีที่กำลังเดินเฉียดร่างกายไปอย่างแค้นเคือง... “ก็ได้พริบพันดาวถ้าคุณไม่ชอบแบบนิ่มๆ ผมก็จะร้ายให้มันสาใจกันไปข้าง...” กฤตยชญ์เข่นเขี้ยวอย่างเหลืออดเมื่อสิ่งที่คิดว่าพยายามทำมันไม่ได้รับการตอบรับที่ดี มือหนาคว้าหมับไปที่เอวคอดรวดเร็วจนคนที่เดินเชิดหน้าหน้าอย่างท้าทายตั้งรับแทบไม่ทัน เสียงประตูที่ปิดดังโครมสนั่นแล้วกดล็อคอย่างแน่นหนาด้วยฝีมือของชายหนุ่มเล่นเอาคนที่ดิ้นรนอยู่ในวงแขนเริ่มตระหนก “ไอ้...บ้า! แกจะทำอะไร...ปล่อย!...” “ผมบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าก้าวร้าว!” ชายหนุ่มผลักร่างเปรียวบางที่ดิ้นรนเต็มแรงจนคนที่ยังไมทันตั้งตัวเซหลุนๆ ไปตามแรงผลัก “ทำไม...มันไปโดนจุดชั่วจุดไหนงั้นเหรอ” พริบพันดาวที่นึกเกลียดชังคนตรงหน้าจนไม่คิดจะญาติดีตอกกลับออกไปทันควัน “คำก็ชั่ว...สองคำก็ชั่ว...อยากได้ผัวชั่วๆ มากใช่ไหม...ได้คืนนี้ผมจะชั่วให้มันสมใจคุณไปเลย...” กฤตยชญ์ตะคอกเสียงจ้องดวงหน้าหวานละไมด้วยใบหน้ามึนตึงจริงจังพร้อมกับท่าทางที่แสดงชัดว่าจะคุกคามไม่ว่าคนตรงหน้าจะยินยอมหรือไม่ก็ตาม “ผมอดทนกับคุณมามากพอแล้วนะพริบพันดาว...ผมคิดว่าจะใช้ชีวิตคู่แบบปกติเหมือนคนอื่น...แต่ทำไมคุณไม่ให้ความร่วมมือกับผมบ้าง” “ใช้ชีวิตคู่แบบปกติเหมือนคนอื่น...เฮอะ!...นายเอาสมองซีกไหนมาคิดงั้นเรอะ...ทุเรศสิ้นดีลองย้อนกลับไปดูสิ่งที่ทำก่อนเป็นไงว่าไอ้ชีวิตคู่ที่นายต้องการมันได้มาจากอะไร...ฉันไม่รักนายให้ตายก็ไม่รัก...ออกไป!” พริบพันดาวลุกขึ้นตวาดเสียงใส่หน้าเขาก่อนจะใช้มือผลักอกแกร่งเต็มแรงพร้อมกับจ้องดวงตาที่กำลังเปล่งประกายร้อนแรงด้วยโทสะอย่างไม่คิดเกรงกลัว “อยู่ๆ กันไปเดี๋ยวก็รักกันเองนั่นแหละน่า” ชายหนุ่มบอกเสียงอ้อมแอ้มเมื่อไม่มีคำโต้แย้ง “คิดบ้าๆ...ฉันได้หิวโหยความรักบ้าๆ ของนายหรอกนะและฉันก็ไม่บ้าตามนายด้วย...ออกไปได้แล้ว” “คำก็บ้า! สองคำก็บ้า...เอาวะจะบ้าปล้ำเมียสักคืนมันจะเป็นไรไป” กฤตยชญ์ที่หมดความอดทนตวัดลำแขนรวบเอวคอดยกขึ้นก้าวไม่กี่ก้าวก็โยนร่างเปรียวบางลงบนที่นอนก่อนจะโถมกายทาบทับแล้วกดข้อมือเล็กๆ ไว้ด้วยกำลังที่เหนือกว่า “ผมต้องการคุณ...และจะต้องเอาให้ได้...จำไว้พริบพันดาว” ชายหนุ่มบอกน้ำเสียงจริงจังขณะเคลื่อนริมฝีปากฉกลงบนปากอิ่มที่กำลังจะอ้าปากด่าแหลก ปากร้อนเริ่มจูบแม่จอมดื้อปากร้ายนิสัยเถื่อนด้วยกำลังที่เหนือกว่า กฤตยชญ์เบียดบดริมฝีปากหนักหน่วงจนร่างแข็งขืนที่อยู่ใต้ร่างดิ้นพล่านไปกับความแสบร้อนที่เขากำลังสั่งสอน “อย่าดิ้นได้มั้ย...แค่นอนกับผัวมันไม่ถึงตายหรอกน่า” ชายหนุ่มถอนริมฝีปากออกแล้วแค่นเสียงบอกอย่างรำคาญ “สารเลว...” พอริมฝีปากเป็นอิสระพริบพันดาวจึงก่นด่าแล้วสบตาคมเข้มอย่างท้าทาย จนชายหนุ่มนึกหมั่นไส้ในความดื้อด้านอันร้ายกาจของเจ้าหล่อน...แม้จะรู้สึกปวดแปลบลึกๆ ที่หญิงสาวทำท่าไม่แยแสกับความรู้สึกที่เขามี หนำซ้ำ ยามเธอสบตาความรู้สึกที่ฉายออกมาจากดวงตาคู่สวยกลับทำให้เขาทั้งหวาดหวั่นและหวั่นไหว เพราะเธอแสดงชัดว่าพร้อมจะประกาศสงครามกับเขาในทุกรูปแบบ ‘...เฮ้อตกลงพริบพันดาวจะไม่ยอมอ่อนข้อให้จริงๆ เหรอ...ดวงตาคู่หวานถึงได้แสดงชัดว่าพร้อมเปิดศึกรุกคืบเข้าบุกทลายศัตรูด้วยความแค้นและแรงอาฆาต...’ ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาอย่างหนักใจ   Create Date : 17 มิถุนายน 2553 2 comments Last Update : 17 มิถุนายน 2553 16:29:28 น. Counter : 697 Pageviews. Share Tweet