ตอนที่ ๑๔ เกินเอื้อม

ราชนั่งเงียบเชียบอยู่ในความมืด ใบหน้าคมเข้มมองเรือนร่างอรชรของพริบพันดาวที่หมดสติเพราะฤทธิ์ยานอนหลับบนโซฟาที่อยู่ห่างออกไปด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวดเจียนตาย... มือหนากำหมัดแน่นขณะพยายามระงับความพุ่งพล่านของอารมณ์เมื่อความอดทนใกล้ขาดผึง ชายหนุ่มนึกถึงชายหนุ่มอีกคนที่กำลังจะเป็นทุกอย่างของเธอด้วยความรู้สึกที่ร้าวลึกไปทั้งใจ...เขาไม่เคยคิดว่าฤตยชญ์จะต้องการหญิงสาวจริงๆ จังๆ ถึงขนาดยอมแลกอิสระที่มีเพื่อให้ได้ครอบครอง ตามวิสัยของเพื่อนเขารู้ดีว่ากฤตยชญ์เป็นคนรักอิสระขนาดไหน หากไม่คิดลงเอยต่อให้มีใครเอาปืนจี้ก็ไม่มีทางยินยอม แต่วันนี้ทุกอย่างกลับเปลี่ยนไปเมื่ออีกฝ่ายตอบรับเงื่อนไขที่กำลังจะพันธนาการตัวเองอยู่ในกรอบของกฎหมาย ร้อยตำรวจเอกราชมองฝ่าความสลัวไปยังดวงหน้าหวานละมุนซึ่งหลับพริ้มอยู่บนโซฟาตัวยาวด้วยความรู้สึกหวงแหนจับใจ เสี้ยวหน้าหวานที่กำลังอยู่ในห้วงนิทรางามสง่าจนน่าทะนุถนอม สายตาคมเข้มไล่ไปตามลำคอระหง...อกอวบงามที่ซ่อนอยู่ภายใต้อาภรณ์เลยไปตามเอวคอดอย่างแสนเสียดาย พริบพันดาวเป็นหญิงสาวที่ให้ความรู้สึกอยากใกล้ชิดอยากเป็นเจ้าของ เธอสวยสะอาดราวหยดน้ำใสๆ ที่ไหลมาจากสรวงสวรรค์ กฤตยชญ์คงคิดเหมือนเขาเจ้านั่นถึงกล้าทุ่มอิสระของตัวเองเพื่อผูกมัด...ราชนั่งถอนหายใจยาวๆ ครั้งแล้วครั้งเล่าอยู่กับความคิดที่กำลังแตกซ่าน... เสียงผลักบานประตูและกลุ่มคนเดินที่มุ่งตรงมาในคลับหยุดความคิดที่กำลังกระจัดกระจายของร้อยตำรวจหนุ่มหน้าเข้มไปชั่วขณะ ชายหนุ่มยืดตัวขึ้นจ้องคนกลุ่มใหญ่ที่เพิ่งเข้ามาตาเขม็งอย่างไม่วางใจ ราชปรายตามองไปทางนายตำรวจนอกเครื่องแบบที่นั่งอยู่ในมุมสลัวอีกด้านพอเห็นลูกน้องขยับตัวในท่าเตรียมพร้อมเขาจึงเบนกลับไปยังคนกลุ่มใหญ่อีกครั้งแล้วนิ่งฟังการสนทนาของพวกนั้นอย่างตั้งใจ “คุณปกรณ์มีอะไรเหรอคะ” วิกานดาถามขึ้นเมื่อเห็นกลุ่มชายฉกรรจ์ยืนอออยู่หน้าคลับ “คุณกฤตยชญ์จะพาคุณผู้หญิงกลับบ้าน” ผู้ติดตามหน้าดุบอกสถานะของผู้หญิงของเจ้านายเต็มปากเต็มคำอย่างไม่กระดากปาก “จะพาไปได้ยังไงคุณกฤตยชญ์ตกลงกับวิกกี้แล้วว่าพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอ” วิกานดาปรายตาจ้องใบหน้าเข้มดุของอีกคนแววตากร้าวคล้ายบอกอีกฝ่ายกรายๆ ว่าเธอไม่มีทางยินยอม “แต่ตอนนี้ผมเปลี่ยนใจแล้ว” แต่ก่อนที่ใครทันพูดอะไรเสียงทุ้มกังวานก็ดังขึ้นพร้อมกับทางเดินถูกเว้นเป็นช่องเพื่อให้เขาเดินผ่าน “อะไรกัน...คุณจะมาเปลี่ยนใจในเวลาแบบนี้เนี่ยนะ...ฉันไม่ยอมแน่” วิกานดาเดินออกมาขวางทางแล้วเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายอย่างไม่คิดหวั่นกับอะไร “คุณไม่มีสิทธิขวางหรือทำอะไรทั้งนั้น...เพราะผมเลือกแล้ว” “คุณมีเหตุผลอะไรถึงจะต้องพาพริบพันดาวกลับบ้าน” “คุณไม่เห็นเหรอว่าที่นี่คือที่ไหนและเป็นอะไร...” กฤตยชญ์ถามเสียงเรียบๆ แต่ประกายตาที่จ้องอีกฝ่ายกลับจริงจังจนคนที่ตั้งท่าขัดขวางเต็มกำลังไม่กล้าขยับตัว “เธอกำลังจะเป็นเมียผมนะคุณวิกานดา...เมียต้องตื่นอยู่ในบ้านไม่ใช่โรงแรม...” ชายหนุ่มย้ำคำว่าเมียชัดจนคนที่นิ่งฟังอยู่เงียบๆ ถึงเจ็บลึกไปถึงไขสันหลัง “แต่...” “คุณต้องการให้ผมจดทะเบียนสมรสกับเธอไม่ใช่เหรอ...คุณอยากให้ผมรับผิดชอบและให้เกียรติเธอไม่ใช่เหรอ...คุณลองคิดดูว่าหากพรุ่งนี้ผมเชิญเจ้าหน้าที่ของทางอำเภอมาจดทะเบียนสมรสในโรงแรมเพื่อนคุณจะเหลือเกียรติอะไรให้ตัวเอง” วิกานดาถึงกับอ้าปากไม่ขึ้นกับสิ่งที่ชายหนุ่มตรงหน้านำขึ้นมาอ้าง หญิงสาวหันไปมองหน้าเพื่อนที่หลับพริ้มด้วยความรู้สึกที่แตกออกเป็นสองทาง...จะขวางให้ทุกอย่างดำเนินอยู่ที่นี่ก็ดูไม่เหมาะสม...แต่หากจะปล่อยไปก็ไม่วางใจในความปลอดภัยของเพื่อน...เธอควรทำอย่างไรดี...วิกานดาถอนใจออกมายาวๆ เมื่อไม่รู้จะหาทางออกยังไง “ผมอนุญาตให้คุณไปกับเราด้วย...หากต้องการ” เมื่อเห็นสีหน้าลำบากใจของหญิงสาวหน้าเฉี่ยวกฤตยชญ์ที่ไม่อยากเสียเวลาจึงโพล่งขึ้นเหมือนเข้าใจว่าอีกฝ่ายคงกำลังหนักใจกับทางเลือกที่เขาเป็นผู้กำหนด “ก็ได้ฉันจะไปด้วย...ขอไปลางานผู้จัดการสักครู่แล้วจะตามออกไป” วิกานดาพยักหน้ายอมรับอย่างจำใจแล้วเดินผละออกไปอย่างเร่งรีบ พอได้ยินคำตอบรับของวิกานดาราชที่แอบฟังอยู่เงียบๆ ถึงกับเข่าทรุด ดวงตาแกร่งกล้าวูบสลดจนหม่นหมอง อย่างยอมจำนนเมื่อเห็นดวงดาวที่เคยเปล่งประกายอยู่ในหัวใจกำลังถูกพรากไปและเขาจะไม่มีวันได้ชื่นชม...หัวใจแกร่งที่เต้นแรงๆ ค่อยๆ ลดระดับลงจนเหลือเพียงจังหวะแผ่วๆ ราวกับร่างกายกำลังไร้ซึ่งเรี่ยวแรง... ราชนั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่กับความล้มเหลวของความรักที่ไม่มีแม้แต่โอกาสจะได้บอกความรู้สึกที่มีให้เธอได้รู้ เมื่อความรักถูกปิดกั้นด้วยหน้าที่ชายหนุ่มจึงทำใจเพราะไม่อาจทำอะไรได้ ดวงตาที่วูบลงเหม่อมองไปยังเสี้ยวหน้าคมสันของเพื่อนรักอย่างริษยา...และถอยล่าอย่างจำยอม... เสียงถอนใจยาวๆ ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องเมื่อราชรับรู้อยู่ในทีว่าลองกฤตยชญ์เลือกให้เกียรติหญิงสาวที่หมายปองนั่นก็เท่ากับว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังมีความสำคัญมากกว่าแค่ชั่วคราว...เมื่อเห็นความตั้งใจและใส่ใจของเพื่อนที่เขารู้ใจมากกว่าใครราชจึงได้แต่นั่งทำใจแล้วมองเจ้าของหัวใจอย่างไร้หนทางที่จะเข้าครอบครอง...พริบพันดาว...อยู่ไกลเกินกว่าที่เขาจะไขว่คว้า...เธออยู่ไกลเกินกว่าจะเอื้อมถึง...นายตำรวจหนุ่มหน้าเข้มห่อไหล่ลู่ลงอย่างเสียใจและเสียดาย... “ปกรณ์เตรียมรถ...” กฤตยชญ์สั่งพร้อมกับกวาดตามองไปตามใบหน้างดงามและเรือนร่างระหงที่นอนสงบนิ่งอยู่บนโซฟาอย่างพึงใจ ชายหนุ่มเดินเข้าไปสอดแขนเข้าใต้ขาพับแล้วช้อนร่างบางขึ้นแนบอกอย่างทะนุถนอมจนคนติดตามรับรู้ถึงความหวงแหนและความสำคัญของหญิงสาวที่กำลังแอบอิงอยู่ในอกของผู้เป็นนายในทันที ทุกคนถอยห่างเพื่อเปิดทางให้เจ้านายเดินผ่านแล้วติดตามไปอย่างใกล้ชิด ปกรณ์ที่เดินออกไปก่อนปรายตามองกิริยาของผู้เป็นนายนิ่งๆ แล้วผุดรอยยิ้มละมุนออกมาเมื่อเห็นท่าทางอันนุ่มนวลที่ไม่คาดคิดว่าจะได้เห็น ลองหวงตั้งแต่นาทีแรกที่เห็นต่อจากนี้พวกเขาคงได้นายผู้หญิงอย่างเป็นจริงเป็นจังเสียที...ชายหนุ่มรำพึงอยู่ในใจ... เมื่อก้าวขึ้นรถกฤตยชญ์ขยับตัวนั่งให้มั่นคงแล้วเอนร่างระหงอิงแอบ...ใบหน้าคมสันจ้องมองดวงหน้าหวานละไมอย่างเสน่หา...ดวงดาวที่พร่างพราวอยู่บนท้องฟ้านับหมื่นนับแสนดวงที่เขาเคยคิดว่าสวยแต่เวลานี้ดวงดาวเหล่านั้นกลับให้ความรู้สึกงดงามได้ไม่ถึงครึ่งของดวงดาวที่พราวอยู่ในอ้อมแขน มืออุ่น...ไล้ไปตามต้นแขนขาวนวลอย่างหลงใหลและเผลอไผลไปกับความหอมหวานของเรือนร่างอันเย้ายวนจนชวนให้หัวใจไหวระทึกไปกับความละมุนของกลิ่นอายของกายสาว “ออกรถได้แล้วปกรณ์...ฉันอยากพักผ่อนเต็มที” ชายหนุ่มออกคำสั่งทั้งที่ยังจับจ้องคนในอ้อมกอดไม่วางตา “คุณอย่าลืมรักษาสัญญาด้วยล่ะ” วิกานดาที่นั่งอยู่ด้านหน้าหันไปกำชับน้ำเสียงจริงจัง “ผมไม่ลืมแน่...” ชายหนุ่มตอบยิ้มๆ แม้ในใจจะนึกขัดแย้งกับคำสัญญาก็ตามที นับชั่วโมงที่กฤตยชญ์เฝ้ามองหญิงสาวในวงแขนความเร็วของรถยังคงขับไปเรื่อยๆ อย่างสม่ำเสมอจนย่างเข้าชั่วโมงที่สองรถจึงตีวงเลี้ยวเข้าสู่อาณาจักรของเขา วิกานดาถึงกับตะลึงงันเมื่อเห็นตัวเรือนหลังมหึมาตระหง่านอยู่เบื้องหน้าจากแสงสว่างของดวงไฟที่ฉายส่องทำให้มองเห็นชัดเจนว่าตัวบ้านสร้างจากไม้สักทองทั้งหลัง หญิงสาวกวาดตามองไปรอบๆ ด้วยความรู้สึกหวาดหวั่นเมื่อเห็นคนปรากฏตัวและเดินไปมาอยู่ตามจุดต่างๆ ตลอดเวลา...ให้ตายเถอะเธอกำลังหลุดมาอยู่ในเขตอิทธิพลของคนประเภทไหนกัน...หญิงสาวเหลือบมองไปยังคนที่นอนนิ่งอิงแอบอยู่ในอกของเป้าหมายอย่างกังวล... รถที่วิ่งมาเรื่อยๆ หยุดสนิทอยู่หน้าเรือน ชายหนุ่มอุ้มร่างระหงขึ้นแนบอกแล้วหันไปสั่งให้ผู้ติดตามทุกคนกลับไปพักก่อนจะหันไปทางวิกานดาแล้วพยักหน้าบอกปกรณ์ “ฉันจะไปกับคุณ...” วิกานดาบอกน้ำเสียงเด็ดขาดเมื่อรับรู้กรายๆ ว่าเธอกำลังถูกจับแยก “ผมจะพาเธอขึ้นไปพักผ่อน...ส่วนคุณควรไปจัดการธุระของตัวเองแล้วค่อยกลับมาใหม่...คืนนี้เรายังต้องจัดการอะไรอีกเยอะเพื่อวันพรุ่งนี้ทุกอย่างจะได้ไม่เกิดปัญหา ปกรณ์จะพาคุณไปที่ห้องพักคุณวางใจได้ผมเป็นคนรักษาคำพูด” กฤตยชญ์จ้องหญิงสาวตรงหน้าแล้วบอกน้ำเสียงจริงจัง ก่อนจะหมุนตัวเดินดุ่มๆ ขึ้นเรือนไป วิกานดาถอนใจออกมาเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่อาจนับเมื่อเห็นว่าทำอะไรไม่ได้เธอจึงจำใจเดินตามปกรณ์ไปยังห้องพักที่เขาจัดไว้ให้ กฤตยชญ์ค่อยๆ วางร่างบางลงบนที่นอนนุ่มอย่างระมัดระวังแล้วถอยออกไปยืนพิศดวงหน้าหวานละไมอย่างพินิจพิจารณา...ก่อนจะเดินเข้าไปทรุดนั่งลงข้างๆ แล้วบรรจงถอดรองเท้าออกจากเท้าบางอย่างเบามือ... ชายหนุ่มจ้องเรือนร่างเปรียวระหงแล้วไล่สายตาไปตามเอวคอดจนถึงช่วงขาและเลยไปตามฝ่าเท้าบอบบางได้รูปแม้จะเคยพบผู้หญิงสาวและสวยมานับครั้งไม่ถ้วนแต่ไม่เคยมีสตรีนางใดให้ความรู้สึกอยากจูบเธอทั้งตัวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าเช่นนี้มาก่อน...พริบพันดาว...ชายหนุ่มทวนชื่อของเธออยู่ในใจ... “เธอถูกใจฉันเหลือเกิน...” มือหนาคว้ามือเรียวราวลำเทียนกระชับไว้ในอุ้งมือก่อนจะโน้มตัวแนบริมฝีปากลงบนหลังมือนวลเนียนอย่างถนอม ฝ่ามือใหญ่ยกมือนุ่มนิ่มขึ้นแนบแก้มก่อนจะไล้ปลายนิ้วไปตามดวงหน้าหวานอย่างบรรจง กลิ่นหอมอ่อนๆ จากเรือนกายงดงามกำลังส่งสัญญาณบางอย่างมาที่กายแกร่งจนเกิดแรงเร้าจนสติแทบขาดผึง.. เมื่อไม่อาจละวางกับความปรารถนาที่กำลังลุกโชน สายตาคมกริบจึงหลุบลงจ้องริมฝีปากสีสวยแล้วก้มลงจุมพิตริมฝีปากอิ่มอย่างอดใจไม่อยู่... “ไม่น่าไปรับปากแม่นั่นให้ทรมานเลยให้ตาย...เวลานี้ต่อให้คุณเป็นก้อนหินผมก็ไม่อยากมองผ่านคุณเลยให้ตายสิ...พริบพันดาว...” กฤตยชญ์พึมพำอยู่ตรงริมฝีปากอิ่มได้รูปอย่างแสนเสียดาย “เฮ้อ! คืนนี้จะผ่านไปยังไงผมไม่อยากคาดเดา...แต่เอาเถอะเราสองคนยังมีเวลาศึกษาเรียนรู้และยอมรับกันไปอีกนาน...ผมสาบานว่าต่อให้ต้องขังคุณไว้ไปจนวันตายผมก็จะทำนับจากนี้ผมไม่ปล่อยคุณไปไหนแน่...” ชายหนุ่มรำพันเสียงทุ้มนุ่มพร้อมกับโน้มลงแนบริมฝีปากกับหน้าผากกลมกลึงอีกครั้งก่อนจะผุดลุกขึ้นถอยออกไปจัดการกับตัวเอง... เกือบชั่วโมงวิกานดาเดินเข้าไปในห้องนอนของกฤตยชญ์ด้วยความรู้สึกทั้งประหม่าและหวาดกลัว หญิงสาวเหลือบมองร่างสูงใหญ่แต่ดูปราดเปรียวของชายหนุ่มซึ่งสวมเพียงเสื้อคลุมซึ่งเป็นผ้าแพรเนื้อดีสีม่วงอ่อนด้วยหัวใจที่เริ่มกระหน่ำเต้นเมื่อเห็นไรขนอ่อนๆ โผล่ออกมาตามรอยแยกของสาบเสื้อที่อีกฝ่ายจงใจเผยอวดความกำยำ ใบหน้าสวยเฉี่ยวเริ่มมีสีแดงระเรื่อเมื่อเห็นสรีระของชายหนุ่มดูล่อแหลมจนจังหวะการเต้นของหัวใจไหวกระหน่ำแทบทะลุออกมากองอยู่นอกอก วิกานดาก้มหน้าหลบสายตาคมกริบของชายหนุ่มจนคนที่ยืนมองชักจะสงสัยว่าคนที่ทำงานอย่างเธอทำไมถึงได้ประหม่ากับเรือนร่างของบุรุษเพศ “คุณทำเหมือนไม่เคยเห็นร่างกายเปล่าเปลือยของผู้ชายอย่างนั้นแหละ” ชายหนุ่มถามขึ้นอย่างอดไม่ได้เมื่อเห็นท่าทางตื่นๆ จนดูประหม่าของคนตรงหน้า “ปะ...เปล่า...ฉันแค่...เอ่อ...” วิกานดาถึงกับพูดไม่ออกเมื่อไม่รู้จะตอบยังไงดี...เมื่อเห็นว่าขืนอยู่ต่ออีกฝ่ายคงอัดเธอด้วยคำถามอีกหลายคำถามและบางคำถามมันอาจจะทำให้แผนการที่กำลังไปได้ดีล้มเหลวเธอจึงข่มใจระงับความตื่นเต้นเงยหน้าขึ้นจ้องอีกคนให้มันรู้แล้วรู้รอดไป “คุณให้ฉันนอนที่นี่กับเพื่อนได้ไหม” เมื่อสติกลับมาความประหม่าก็เริ่มคลายลงจนกล้าเอ่ยปากร้องขอตามความต้องการ “คงไม่ได้เพราะคืนนี้ผมจะนอนกับเธอ” กฤตยชญ์ตอบกลับไปทันควันจนคนถูกปฏิเสธอดท้วงขึ้นไม่ได้ “ไหนคุณว่าจะไม่ทำอะไรเพื่อนฉันไง” “ผมบอกว่าจะนอนกับเธอไม่ได้บอกว่าจะหลับนอนกับเธอเสียเมื่อไหร่...” “จะอย่างไหนมันก็ไม่ได้อยู่ในข้อตกลงทั้งนั้น” หญิงสาวแหวเสียงอย่างขุ่นเคืองเมื่อเกรงว่าอีกฝ่ายจะใช้โอกาสนี้ล่วงเกินเพื่อน “ผมตกลงว่าจะไม่หลับนอนกับเธอแต่ไม่ได้บอกนี่ว่าจะไม่นอนเตียงเดียวกับเธอ...เอาล่ะอย่าเสียเวลาเถียงกับผมเลยเพราะยังไงคืนนี้ผมก็ยืนยันว่าจะนอนกอดเมียของผมไปจนถึงเช้า...” “ไม่ได้!..” “ต้องได้...คุณไม่มีสิทธิโต้แย้งอะไรทั้งนั้น...หน้าที่คุณตอนนี้คือไปเปลื้องผ้าเธอออกให้หมด” เสียงปฏิเสธของวิกานดาที่แหวขึ้นถูกเสียงสั่งปนวางอำนาจของอีกฝ่ายกลบเสียจนเธอได้แต่ยืนอ้าปากค้างอยู่อย่างนั้น “ไปจัดการ...” ชายหนุ่มสั่งน้ำเสียงเด็ดขาจนคนถูกสั่งทำหน้าตะลึง “คุณจะบ้าเรอะ...ให้ฉันแก้ผ้าเพื่อนแล้วนอนเตียงเดียวกับคุณสองต่อสองเนี่ยนะ...ฉันไม่บ้าแน่...” วิกานดาถึงกับโมโหจนดูดับเมื่อได้ยินคำสั่งอันแสนจะน่าถีบของอีกฝ่าย “ถ้าคุณไม่ถอดผมก็จะถอดเองเลือกเอาว่าจะทำเองหรือให้ผมทำ และบอกไว้ก่อนว่าถ้าให้ผมทำเองผมจะไม่รับประกันความปลอดภัยของเพื่อนคุณด้วย” “คุณ...!” คนที่กำลังจนตรอกถึงกับพูดไม่ออกเมื่อถูกอีกฝ่ายบีบบังคับเสียจนแทบไม่เหลือทางเลือกหญิงสาวปรายตาจ้องดวงตาคบกริบที่กำลังส่องแสงวิบวับอย่างขุ่นเคือง... “ทำไมต้องให้ฉันถอดผ้าเพื่อนด้วย” วิกานดาถามขึ้นอย่างเหลืออด “ถ้าผมไม่จัดฉากว่ามีอะไรกับเพื่อนคุณมีเหรอเธอจะยอมจดทะเบียนสมรสกับผมง่ายๆ คุณก็รู้นี่ว่านอกจากทะเบียนสมรสผมยังมีเงินให้คุณไปตั้งตัวอีกสองล้าน...ขืนเธอตื่นขึ้นมาแล้วชิ่งผมก็เสียเงินฟรีๆ น่ะสิ...ผู้หญิงคนนี้ผมให้ความพิเศษกว่าใครคุณก็น่าจะรู้...ผมไม่ปล่อยเธอไปแน่...ไปจัดการซะผมให้เวลา 20 นาทีถ้าผมกลับมาหวังว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย ไม่อย่างนั้นต่อให้ต้องหลับนอนกับท่อนไม้ผมก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น” กฤตยชญ์สั่งน้ำเสียงเด็ดขาดแล้วเดินออกจากห้องไป วิกานดามองร่างไร้สติของเพื่อนแล้วแทบร้องไห้ “...ดาวเอ๋ย...ซวยแล้วเราดูเหมือนอีตามารร้ายตนนั้นมันจะเอาจริงเสียด้วยสิแก...ขอโทษนะเพื่อนเพื่องานแกยอมสละได้ใช่ไหมเพื่อน...พรุ่งนี้หวังว่าพอแกตื่นมาแกคงจะไม่ช็อกไปเสียก่อนนะ” วิกานดาพึมพำแล้วเริ่มทำตามคำสั่งของเจ้ามารร้ายจอมบงการอย่างจำใจ ...ขอให้แกอยู่รอดปลอดภัยนะดาว...หญิงสาวพึมพำกับตัวเองอย่างไร้ทางออก   Create Date : 10 มิถุนายน 2553 4 comments Last Update : 10 มิถุนายน 2553 16:03:16 น. Counter : 449 Pageviews. Share Tweet