ตอนที่ ๒๑ ลับลมคมใน

บานประตูเปิดผัวะตามแรงอารมณ์ของคนกระชาก จนคนที่ยืนหน้าซีดอยู่อีกฟากนึกเสียวสันหลังวาบกับประกายกร้าวดุของผู้เป็นนาย “มีอะไร...ปกรณ์” กฤตยชญ์ถามน้ำเสียงห้วนและดุดันจนคนที่กำลังจะอ้าปากแจ้งข่าวนึกหวั่นกับชะตากรรมของตัวเอง... “เอ่อ...ขอโทษที่ผมมารบกวนดึกขนาดนี้” ปกรณ์เอ่ยน้ำเสียงอึกอักเมื่อนึกหวั่นกับแรงอารมณ์ของผู้เป็นนาย “มีอะไรก็รีบว่ามา...แต่ถ้าเรื่องที่บอกมันไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายฉันฆ่านายแน่” พอได้ยินคำคาดโทษของเจ้านายปกรณ์ที่หวั่นเป็นทุนเดิมถึงกับหวั่นหนักขึ้นไปอีก เพราะไม่รู้ว่าสิ่งที่กำลังจะรายงานมันอยู่ในขั้นคอขาดบาดตายพอไหม เมื่อเลี่ยงไมได้เขาจึงเอ่ยขึ้นช้าๆ ด้วยน้ำเสียงหวาดหวั่น “เราพบไม้เถื่อนปะปนอยู่ในโรงเลื่อย...สืบความแล้วได้ตัวคนทำผิด...แต่...” ปกรณ์กระซิบบอกเมื่อเห็นว่าเจ้านายไม่ได้อยู่ในห้องเพียงลำพัง “แต่อะไร...แล้วมันเป็นใคร...ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าให้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นในที่ของเรา” กฤตยชญ์หันกลับไปมองคนบนเตียงแล้วรีบเบี่ยงกายออกไปแล้วปิดงับประตู “พวกมันมีไม่น่าต่ำกว่าสิบคนแต่เราจับได้แค่ห้าหนึ่งในนั้นเป็นคนของพ่อเลี้ยงเดชฤทธิ์ส่วนที่เหลือเห็นว่าเป็นคนของพ่อเลี้ยงทั้งหมด...ผมกำลังให้คนออกล่า...ส่วนพวกที่ได้ตัวผมยังไม่กล้าทำอะไรเลยมาเรียนคุณกริชให้ทราบก่อน” “ไม้ที่พบเยอะแค่ไหน...” กฤตยชญ์ถึงกับหัวเสียเมื่อเห็นว่าสิ่งที่ปกรณ์กำลังบอกอาจจะสร้างปัญหาให้กับเขา “สามตัน...ครับ” “บัดซบเอ๊ย!...มันใช้อะไรขนเข้ามาทำไมคนของเราไม่ดักไว้...ปล่อยให้เข้าไปถึงโรงเลื่อยได้ยังไง...ไม่ได้เรื่อง...ไปเตรียมรถเดี๋ยวฉันตามลงไป” “ครับคุณกริช...” ปกรณ์โค้งตัวรับคำสั่งแล้วรีบไปดำเนินการ ชายหนุ่มร่างใหญ่ปรายตามองบานประตูที่เพิ่งปิดงับแล้วยิ้มกับตัวเองก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาด้วยความโล่งใจเมื่อเห็นว่าสิ่งที่รายงานมีความสำคัญพอที่จะรักษาชีวิตไว้ “...เฮ้อ!...เกือบรนหาที่ตายแล้วไหมเรา...” กฤตยชญ์เดินกลับเข้าห้องด้วยอารมณ์ที่สับสนอลหม่าน ใบหน้าคมสันเคร่งขรึมเมื่อเห็นพริบพันดาวยังนอนนิ่งๆ อยู่บนเตียง...แม้อยากจะกลับไปเดินหน้าควานหาความหวานจากเรือนร่างงามต่อใจแทบขาดแต่เวลานี้สิ่งที่กำลังรอให้เขาไปแก้ไขมีความจำเป็นมากกว่า... ชายหนุ่มเดินตรงไปยังเตียงกว้างหย่อนตัวลงนั่งข้างๆ ร่างเปรียวบางแล้วโน้มใบหน้าลงไปกดจูบบนหน้าผากกลมมนของคนตรงหน้าก่อนจะเลื่อนมายังริมฝีปากบางที่ยังฉ่ำชื้นอย่างอาวรณ์ “ดาว...ผมขอโทษนะคนดี...ผมต้องไปข้างนอก...คุณพักผ่อนนะผมจะรีบกลับมา” ริมฝีปากหนาถอนออกช้าๆ อย่างเสียดายเมื่อเห็นแม่เสือตาหวานยังไม่เดือดพล่านจนน่าดีใจ “คุณจะไปไหนคะ...” ดวงตาคู่งามเบิกขึ้นอย่างสนใจเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าอาจกำลังมีความลับอะไรที่กำลังปิดบังเธอ “มีเรื่องที่โรงเลื่อยนิดหน่อย...แต่ทุกอย่างมันจะเรียบร้อย...ไม่ต้องห่วงคุณนอนเถอะ...แล้วผมจะรีบกลับ” มือหนาเขาลูบไล้ริมฝีปากนุ่มนิ่มเล่นอย่างเสน่หา...ถ้ารู้ว่าปล้ำแล้วเธอจะอ่อนหวานน่ารักแบบนี้...น่าจะจับปล้ำตั้งแต่วันแรกที่จดทะเบียนสมรสจะได้ไม่ต้องทนเปลี่ยวใจมาได้เป็นอาทิตย์สองอาทิตย์...ชายหนุ่มบอกตัวเองแล้วยิ้มพรายออกมา “ดาว...เอ่อ...ฉันขอไปด้วยได้ไหม” “แทนตัวเองว่าดาวสิผมชอบ” “ถ้าฉันแทนตัวแบบนั้น...นาย..เอ่อ...คุณจะให้ฉันไปด้วยมั้ย” แม้จะรู้สึกกระดากอายกับสภาพอันล่อแหลมของตัวเองแต่พริบพันดาวก็ไม่มีทางเลือก...เมื่อหน้าที่มีความสำคัญกว่าสิ่งอื่นใดเธอจึงยอมอ่อนข้อให้กับอีกฝ่ายอย่างง่ายดาย “คงไม่ได้หรอกมันอันตรายเกินไป...สำหรับผู้หญิง” ชายหนุ่มบอกเสียงเบาชิดริมฝีปากเธอ “ทำไมไปไม่ได้ล่ะค่ะ” ดวงตาสีเข้มสบตรึงดวงตาฉ่ำหวานอย่างอ่อนโยน มือหนาลูบไล้ใบหน้าเนียนนุ่มอย่างหวงแหน...ก่อนจะขยับตัวเอนตัวลงนอนเคียงข้างแล้วคว้ามือเรียวบางไว้มั่น “ข้างนอกนั่นมันไม่เหมาะกับผู้หญิง...ดาวจ๋า...ผมคงอยู่เป็นผู้เป็นคนไม่ได้ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับคุณ...อย่ากังวลเลยผมไม่เป็นไร...” เสียงทุ้มนุ่มที่กระซิบกระซาบอยู่ข้างหูสร้างความรู้สึกวูบไหวให้กับหัวใจดวงน้อยไม่เบา...ใครกันที่บอกว่าอีตานี่ร้ายกาจประดุจมารร้าย...ตั้งแต่อยู่มานอกจากนิสัยที่ชอบข่มขู่เธอก็ไม่เห็นความร้ายกาจอะไรสักอย่าง “แต่ดาวอยากไปนะคะ” พริบพันดาวเริ่มปล่อยมารยาบนเกวียนเล่มที่หนึ่งออกไปออดอ้อน กฤตยชญ์แทบไม่เชื่อหูตัวเองเมื่อได้ยินเสียงหวานยามออดอ้อน...หัวใจแกร่งที่เหี่ยวเฉามาหลายวันถึงกับเบ่งบานจนคับแน่นไปทั้งอก...ไม่น่าเชื่อว่าแค่น้ำเสียงหวานๆ กับกิริยาอ่อนไหวของพริบพันดาวมันจะทำให้ตัวเขารู้สึกเป็นสุขได้ขนาดนี้... ‘...โอย...ทำไมมันต้องเป็นวันนี้...ปกรณ์นะปกรณ์จะเลื่อนจับไอ้พวกเวรตะไลนั่นวันพรุ่งนี้ก็ไม่ได้...ให้ตายเถอะ...’ ชายหนุ่มนึกโอดโอยกับตัวเองเมื่อตัดสินใจไม่ได้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป...ดวงตาคมเข้มหันไปจ้องบานประตูแล้ววกกลับมาจ้องดวงหน้าหวานละมุนอย่างชั่งใจ...เอาไงดี...จะไปก็เสียดายช่วงเวลาหวานๆ ที่ไม่รู้ว่ามันจะคงอยู่ได้อีกนานสักแค่ไหน...แต่จะอยู่สิ่งที่รอให้แก้ก็เป็นเรื่องใหญ่เกินกว่าจะวางเฉย “ได้ไหมคะ” พอเห็นสีหน้าชั่งใจของชายหนุ่มแม่เสือหน้าหวานจึงถามย้ำขึ้นอีกครั้ง “ไม่ได้จริงๆ อย่างอแงหลับเถอะแล้วผมจะรีบกลับ” คนตัวใหญ่ส่ายหน้าปฏิเสธเสียงแผ่ว แม้จะแสนเสียดายกับช่วงเวลานี้ใจแทบขาดแต่เพื่อความปลอดภัยมีเหรอเขาจะกล้าพาเธอไปเสี่ยง “คุณทำเหมือนดาวเป็นคนอื่น” เสียงหวานเอ่ยอย่างตัดพ้อ พอเห็นท่าทางกระเง้ากระงอดของคนในอ้อมกอดกฤตยชญ์ก็แทบอ่อนระทวย...เจอผู้หญิงมาก็นับไม่ถ้วนแต่ไม่เคยมีใครทำให้เขารู้สึกรักจนหมดใจได้เท่าเธอ...รอยยิ้มบางๆ อย่างเป็นสุขผุดออกจากมุมปากสีเข้มเมื่อเห็นกิริยาอันน่าเอ็นดูของหญิงสาว “เพราะคุณไม่ใช่คนอื่นไง...ผมถึงให้ไปด้วยไม่ได้...ไม่เอาน่าคนดีผมไม่ได้หนีไปหาอีหนู...ผมไปทำงาน” กฤตยชญ์บอกยิ้มๆ “ถ้าไม่ให้ไปคุณจะไปไหนก็รีบไปเลยไป” พอไม้อ่อนใช้ไม่ได้คนที่ทุ่มสุดใจถึงกับหงุดหงิดขึ้นทันที “โธ่...ดาวอย่าทำเสียงเย็นชาสิ...ผมใจไม่ดีไม่รู้เหรอ...เอาเป็นว่าคืนนี้ผมขอไปเคลียร์ที่เคลียร์ทางก่อนแล้วคราวหน้าผมจะพาคุณไปด้วย...ดีไหม” มือหนาไล้เบาๆ ที่พวงแก้มนุ่มก่อนจะประคองใบหน้าหวานละมุนให้สบตา รอยยิ้มอบอุ่นผุดออกจากมุมปากสีเข้มขณะโน้มใบหน้าแนบริมฝีปากได้รูปบดเบียดริมฝีปากอิ่มแผ่วเบา ปลายลิ้นอุ่นจัดโลมไล้กลีบปากบางก่อนจะดันแทรกเข้าไปลิ้มชิมรสความหวานกับปลายลิ้นอุ่นชื้นอย่างซ่านใจ ชายหนุ่มยังคงบดจูบอ่อนหวานจนอารมณ์เริ่มลุกโชนอีกครั้ง ไม่มีเสียงพูดอะไรเล็ดลอดออกมานอกจากลมหายใจของคนทั้งคู่ “ผมไม่อยากลุกไปไหนเลยให้ตายสิ...ดาวจ๋า...อย่าไปไหนนะผมจะรีบกลับ” กฤตยชญ์ถอนริมฝีปากออกอย่างหงุดหงิดในอารมณ์เมื่อจะเดินหน้าต่อก็ทำไม่ได้แต่จะให้หยุดเขาก็จะคลั่งตายเสียให้ได้ พอเห็นท่าทางงุ่นง่านของชายหนุ่มดวงหน้างามที่แดงซ่านเพราะความเขินอายก็ยิ่งแดงก่ำเข้าไปอีก...ริมฝีปากฉ่ำหวานเม้มแน่นเมื่อรู้สึกอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี “ก็ไปซักทีสิ” พริบพันดาวออกปากไล่เมื่อเห็นว่าขืนปล่อยให้คนเอาแต่ใจอยู่ใกล้ตัวอีกสักนาทีคราวนี้คงไม่มีระฆังดังเหง่งหง่างเข้ามาช่วยเป็นแน่... “นอนนะคนดีผมจะรีบกลับ...” ชายหนุ่มจ้องปากแดงน่ารักที่ขยับไล่แล้วยิ้มอย่างเอ็นดู...ไม่อยากเชื่อว่าคนที่มีอิทธิพลมากล้นอย่างเขาจะมาเสียท่าให้กับแม่เสือหน้าหวานตรงหน้าชนิดใครรู้เข้าคงจะหัวเราะเยาะไปอีกนาน...แกร่งอยู่นอกบ้านมาหลายสิบปี...นาทีจะหมดท่าก็ดันมาหมดท่าเพราะกลัวเมีย...เฮ้อ!...ชีวิต... “คุณรู้ไหมว่าคุณมีความหมายกับผมแค่ไหน...พริบพันดาว...ผมรักคุณ...รักเหลือเกิน...รักจนไม่รู้ว่ามันเกิดได้ยังไง” ใบหน้าคมสันผุดรอยยิ้มเบิกบานเมื่อค้นพบความสุขที่เขาเฝ้ารอมาตลอดชีวิต เมื่อตัดใจได้เขาจึงก้มลงจูบหน้าผากมนและกอดกระชับหญิงสาวในอ้อมกอดอย่างแสนรักอีกครั้งแล้วผละลุกเดินกลับออกไป พริบพันดาวนอนมองร่างสูงใหญ่ที่เดินจากไปตาปริบๆ ร่างเปรียวระหงผุดลุกขึ้นนั่งแล้วก้มมองสภาพของตัวเอง... “เฮ้อ!...จะรอดปากอีแร้งอีกาไปได้สักกี่วันกันเรา” หญิงสาวถึงกับแก้มแดงปลั่งเมื่อนึกถึงช่วงเวลาที่...เกือบแย่...แม้จะนึกขอบคุณเสียงระฆังที่เข้ามาช่วยเธอได้ทันเวลา...แต่ช่วงที่ใกล้แตะผืนฟ้าก็ทำเอาเธอเผลอไผลไปกับไฟราคะที่โหมกระพือ เมื่อแน่ใจว่ากฤตยชญ์จะไม่กลับมาอีกหญิงสาวจึงลุกขึ้นเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วหยิบโทรศัพท์เครื่องเล็กเพื่อรายงานความคืบหน้า แม้ข่าวที่แจ้งไปไม่ได้ให้รายละเอียดกับผู้รอคอยนักแต่อย่างน้อยคืนนี้เธอก็เห็นความผิดปกติของเป้าหมาย...ลองยอมลุกออกจากเพลิงอารมณ์ที่ลุกโชนจนเกินห้ามได้อย่างง่ายดายสิ่งที่คนพวกนี้กำลังทำอยู่อาจจะมีความสำคัญมาก.. . “ท่าทางมีลับลมคมในแบบนี้เห็นทีสิ่งที่คุณน้าคาดการณ์คงจะไม่พลาดเป้านัก...ทำไมต้องเป็นคุณนะ..กฤตยชญ์” พริบพันดาวรำพึงขึ้นเบาๆ เมื่อรู้สึกเจ็บลึกๆ เพราะเกรงกลัวความจริง มือเรียวหยิบซองยานอนหลับที่วิกานดาแอบสอดไส้มาให้กระชับไว้ในมือ... “เมื่อขอรู้ดีๆ ไม่ยอมฉันจะหาความจริงด้วยวิธีของฉันเองก็ได้” หญิงสาวบอกตัวเองอย่างมาดมั่น ไม่ถึงสิบนาทีเสียงเครื่องยนต์ก็ดังฝ่าความมืดขึ้นมา พริบพันกระชับผ้าห่มบนร่างกายแล้ววิ่งไปยังหน้าต่าง...ดวงตาคู่งามจ้องกลุ่มชายฉกรรจ์ที่ยืนกระชับอาวุธในมือนับสิบคนอย่างสงสัย...คนพวกนั้นกำลังจะไปไหนกัน...หญิงสาวตั้งคำถามกับตัวเอง... พริบพันดาวถึงกับใจเต้นไม่เป็นส่ำเมื่อเห็นกฤตยชญ์ในชุดทะมัดทะแมงเดินเร็วๆ ออกไปสมทบกับคนเหล่านั้น...หญิงสาวรู้สึกชาวาบไปทั้งตัวเมื่อเห็นมือข้างหนึ่งของเขาถือวัตถุสีดำทะมึนแนบกับลำตัว...แม้จะเห็นสีหน้าของชายหนุ่มไม่ชัดแต่..ท่าทางและการออกคำสั่งบ่งบอกได้ไม่ยากว่าเขาเด็ดขาดและน่าหวาดเกรงขนาดไหน... ร่างเปรียวบางเซถอยไปด้านหลังเล็กน้อยแต่ก็ยังจ้องคนเบื้องล่างไม่วางตาเมื่อเห็นลักษณะของคนที่อ่อนโยนกับเธอตลอดเวลาทำท่าเหมือนกำลังจะออกไปล่า...หรือฆ่าใครสักคนที่กำลังทำความเดือดร้อนให้... กฤตยชญ์เงยหน้าหันไปทางหน้าต่างห้องนอนของตัวเอง เมื่อปกรณ์ส่งสายตาบอกเขาว่ามีใครคนหนึ่งกำลังมองลงมา...หัวใจแกร่งกระตุกวาบจนรู้สึกวูบไหวเมื่อหัวใจส่งสัญญาณแปลบๆ มากับห้วงอารมณ์วาบหวาม...ร่างสูงใหญ่เริ่มสั่นสะท้านเมื่อเห็นร่างเปรียวบางยังใช้ผ้าห่มปกคลุมร่างกาย...สายตาคมจ้องมองไหล่นวลเนียนที่โผล่พ้นขอบผ้าห่มด้วยความรู้สึกที่กำลังบีบอัดไปด้วยแรงรักและปรารถนา...ให้ตาย!...เขายอมทิ้งเธอมาได้ยังไง...ชายหนุ่มก่นด่าตัวเองแล้วทำท่าจะก้าวขากลับเข้าบ้านไป “เราจำเป็นต้องไปนะครับคุณกริช” ปกรณ์ที่รู้ใจนายมากกว่าใครเอ่ยตัดหนทางสู่สรวงสวรรค์ของเจ้านายอย่างไม่กลัวตาย...ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นอาการเป็นเอามากอย่างไม่เคยเห็นมาก่อนของผู้เป็นนายด้วยสายตาแช่มชื่น “ไห้ตายเถอะ...ทำไมนายไม่ไปยิงพวกมันแล้วปล่อยให้ฉันนอนกอดเมียอยู่บ้านล่ะปกรณ์” คนเป็นเจ้านายเข่นเขี้ยวอย่างเหลืออดเมื่อหัวใจร่ำร้องให้วกกลับเข้าบ้านท่าเดียว “ถ้าผมทำได้คงไม่รอให้คุณกริชเสียช่วงเวลาดีๆ แบบนี้หรอกครับ...” ปกรณ์บอกยิ้มๆ “ก็แค่จับลูกปืนยัดใส่กะโหลกพวกมันแล้วโยนลงน้ำไปซะมันจะยากอะไรนักหนา...ไปรีบออกรถจะได้รีบฆ่าๆ ให้มันจบๆ แล้วกลับมานอนกอดเมีย” กฤตยชญ์บ่นเสียงเครียดแล้วเดินดุ่มๆ ไปขึ้นรถ “คุณผู้หญิงเธอไม่ไปไหนหรอกครับคุณกริช...กลับมาตอนไหนเธอก็ยังรออยู่ที่บ้านเหมือนเดิม...แต่คืนนี้ถ้าไอ้พวกนั้นมันเอาไม้มาผสมปนเปแล้วนำออกไปได้...เห็นทีเรื่องจะใหญ่เอาการ...เพราะนอกจากไม้พวกนั้นยังยัดไส้ยาบ้าอีกเป็นแสนๆ เม็ดเลยครับคุณกริช” “บัดซบเอ๊ย! ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่าให้มีเรื่องแบบนี้ในที่ของเรา...” “ยังดีที่เราเจอก่อนไม่อย่างนั้นถ้าปล่อยให้หลุดรอดออกไปเรื่องใหญ่แน่ๆ” “ต่อสายหาราชที...เรื่องนี้เราคงทำตามลำพังไม่ได้...ไอ้พวกนั้นมันเป็นคนของคุณอาใช่ไหม...ตกลงพวกนั้นจะเล่นไม้นี้เลยเหรอ...” คนเป็นนายหันไปจ้องหน้าคนสนิทประกายตากร้าวเอาเรื่อง “ผมคิดว่าถ้าเขายังไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการเห็นทีคงจะหาวิธีเล่นงานเราไม่เลิก” “จะให้ต้องฆ่ากันตายไปข้างเลยหรือไงทุกอย่างถึงจะหยุดได้...” กฤตยชญ์พ่นลมหายใจเหนื่อยหน่ายออกมาเมื่อคนเป็นอายังไม่ยอมรามือ...ใบหน้าคมสันเคร่งเครียดเมื่อมองเห็นความขัดแย้งไม่มีทีท่าจะยุติลง...ง่ายๆ...เมื่อไหร่คนจะเลิกเห็นแก่ตัวและมัวเมากับอำนาจสักที...ชายหนุ่มรำพึงกับตัวเอง...   Create Date : 23 มิถุนายน 2553 2 comments Last Update : 23 มิถุนายน 2553 11:53:34 น. Counter : 752 Pageviews. Share Tweet