แรงใจไม่เคยล้า เช้านี้สะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยอาการหวาดหวั่น เมื่อคืนเพิ่งปรับเวลาเดินถอยหลัง 1 ชม.เหมือนได้นอนพักเพิ่มมากขึ้นก็จริง แต่ขอบอก เมื่อคืนนั่งดื่มเบียร์กับพี่ๆ พร้อมกับร้องเพลงสุขสันต์วันเกิดให้พี่เป้ พี่สาวใจดี ผู้เป็นเหมือนศิราณีของหัวใจเรายามไกลบ้าน 9 โมงเช้ารีบเดินจ้ำอ้าวออกจากบ้านพี่เป้ กว่า 20 นาทีจึงถึงรังหนู นี่ถ้าเป็นเมืองไทยมาเดินไกลๆแบบนี้คงได้เป็นลมเป็นแล้ง คิดถึงรถเครื่องจังเลย นี่ถ้ามีรถเครื่องขี่ คงไม่ต้องทรมานขาขนาดนี้ จากนั้นรีบอาบน้ำแต่งตัว แต่งหัว ไม่สิ แต่งผม เอาเจลใส่ๆปั้นๆม้วนๆปัดๆเสยๆแล้วเอาน้ำล้างออก เซทใหม่อีกที ทำให้ตั้งๆสูงขึ้น ชี้โด่เด่ ไรกันนี่ ทำไมมันทำยากทำเย็นนัก เหลียวมองดูตัวเองในกระจกอีกครั้ง เห้อ .ตั้งแต่มาอยู่นิวยอร์คก็เพิ่งเป็นครั้งแรกนี่ล่ะที่แต่งตัวอย่างดี เซทผมวัยรุ่นจ๋า เพื่อไปทำงาน เพราะปกติร้านที่ทำอยู่ มีแต่คุณหญิง คุณนาย เจ้ายศ เจ้าอย่างมากิน การแต่งตัวต้องเนี๊ยบ แต่คงไว้ซึ่งเอกลักษณ์ความเป็นไทย คือ หน้าต้องไทยๆ แต่ร้านที่กำลังจะไปเริ่มทำงานวันนี้ ออกแนววัยรุ่น ขนาดวันก่อนที่ไปเทรน เรายังถูกวิจารณ์เรื่องการแต่งตัวแบบให้ใบแดง ไม่เป็นไปตามเทรนของร้าน ถึงต้องมารื้อหนังหน้า ทรงผมใหม่อยู่ตอนนี้ เอาล่ะ ได้แค่นี้ก็บูญแล้ว ทำไงได้ หน้าเขมร ปนลาว กรามใหญ่ หัวก็เถิกจะให้ตั้งกระบังถึงขั้นโต้ลมหนาวก็กระไรอยู่ ชิ พอล่ะ แค่นี้ก็หล่อ น่ารักนิสัยดี มีเวลาให้ พอทำงานได้แล้ว กิกิ 10 โมงเช้า ยืนอยู่บนรถไฟฟ้า มุ่งหน้าเข้าสู่เกาะแมนฮันตัน ใจกลางเมืองนิวยอร์ค ระดับการวิ่งของรถไฟฟ้าเริ่มไวขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับความสูงของตึกที่เพิ่มขึ้นจนแหงนหน้ามองแทบไม่สุดสายตา ก่อนมุดลงใต้ดินวิ่งต่อไป คนแออัดยัดเยียด ผีเด็กร้องไห้ แม่โก้ไม่คิดปลอบ หนุ่มสาวเพิ่งแรกรักนั่งดูดปากกัน ส่วนตาลุงหมีขั้วโลกนั่งทำตัวเหม็นอยู่ข้างๆ เหนื่อยๆแค่ขึ้นรถไฟก็เหนื่อยแล้ว กว่าจะถึงสถานีปลายทาง กลิ่นเต่าอีลุงคนนั้นก็แทรกแทนน้ำหอมที่เพิ่งฉีดมา พอขึ้นบนพื้นดินรีบสลัดสบัดๆเพื่อช่วยกระจายกลิ่นให้คนรอบข้าง มาดามหอมชื่นใจ 11 โมงเช้า เข้าร้าน ยกมือไหว้ไปทั่ว คนไทย โก้ เจ้าที่ พยายามเจี๋ยมเจี๊ยม แอ๊บแบ๊ว สดใส ดูไร้เดียงสา เพราะมาเริ่มงานวันแรก ลงไปชั้นใต้ดิน ขนผัก หอม มะนาว ซอส ขึ้นมา เดินขึ้นเดินลง เหมือนปีนภูกระดึง เอานั่นเอานี่ไม่หยุด หาไม่เจอก็มี ที่เจอก็ไม่พอใช้ ทำไซต์จ็อบไปเรื่อยๆงานกองท่วมหัว อี๊ด อี๊ด อี๊ด เสียงดังสามครั้ง พร้อมการไหลออกมาของกระดาษส่งออเดอร์รายการอาหาร จนชะงักมือชั่วครู่ กำลังจะเอื้อมไปหยิบดุ๊ปของเราออกมาเรียง แต่ทันใดนั้นเอง เสียง อี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆมันก็กระหน่ำดังอย่างต่อเนื่อง “ทูโก” โอ้ว แม่เจ้ามาทีเป็นสิบๆออเดอร์ เอ้า เตรียมตัวแพ็คสิ ทั้งน้ำจิ้ม ทั้งเครื่องดื่ม รวมถึงอาหารที่ทะลักออกมากองเป็นภูเขา รีบละมือจากงานมาจัดการกับทูโกอยู่พักใหญ่ก็ถึงเวลาเปิดร้านตอนเที่ยง อิ๊ดๆๆ อิ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” เริ่มหลอน เมื่อเห็นกระดาษสีขาวทะลักออกมาไม่ขาดสาย โอย ทั้งทูโก ทั้งในร้าน ทั้งแพ็ค ทั้งวิ่งออกอาหาร กลับมาอีกที จานกับข้าวกองล้นกันออกมาเกือบ 20 จาน สู้โว้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ มือซ้ายคีบ 3 แอบแนบจานข้าวเล็กๆไว้ตรงช่องว่างอีก 1 เป็น 4 มือขาวถือแกงถ้วยใหญ่อีก 1 รวมเป็น 5 ถีบประตูออกไปอย่างรวดเร็ว ลงๆอาหาร ขานชื่อ เอ็นจอย วิ่งกลับเข้าครัว ทูโก ทะลั่กมาอีกรอบ ไม่มีที่เสียบกระดาษมันล้นกองกันไปหมด ทั้งจานอาหาร ทั้งกล่องใส่อาหาร วินาทีนั้น บอกกับตัวเองว่า “หนูอยากกลับบ้าน” แต่มาแล้วนิ เพิ่งทำงานวันแรกด้วย เอาน่า หนักกว่านี้มีอีกไหม เริ่มออกแนวซาดิสต์ ยกไม่หยุดครั้งล่ะ 4 บ้าง 5 ก็ตะบี้ตะบันเอาออกไป จนเกือบ 2 ชั่วโมงผ่านไป ลูกค้าเริ่มซา ขาเริ่มสั่น นิ้วมือเริ่มหงิกเหมือนคนขาดสารอาหาร ปากแห้ง เพราะไม่ได้กินน้ำเลยสักหยด ยืนพิงผนังแอบพักซักนิด แล้วเริ่มทำงานต่อ เพราะต้องเตรียมของใช้สำหรับตอนเย็นอีก จนถึงบ่าย 4 โมงได้นั่งกินข้าวไม่ถึง 10 นาทีก็วิ่งออกไปซื้อผักกลับเข้ามาลูกค้าเต็มร้านอีก เพราะมีปาร์ตี้ เริ่มทำงานไป ออกอาหารไป ดีว่าตอนเย็นมีน้องเป็นแพ็คเกอร์เข้ามาช่วยแพ็คออเดอร์ทูโกไม่งั้น ตายหยั่งเขียด 3 ทุ่ม วิ่งออกอาหารจนขาแทบลาก หยุดไม่ได้ ไปไม่ถึง หยุดเมื่อไหร่ อาหารกองเต็มโต๊ะทันที สติเริ่มแตก ลงอาหารผิดๆถูกๆ มันเหมือนร่างกายและสติปัญญาทำงานไม่ประสานกัน ร่างกายบอกว่ายังไหว แต่สติปัญญามันเหมือนคอมฯเออเร่อเกินรับได้แล้ว กัดฟันอดทนอีกรอบ จนถึง 4 ทุ่ม ลูกค้าเริ่มซา มีเวลาพักบ้าง ได้เข้าห้องน้ำไปฉี่ ล้างหน้า มองดูตัวเองในกระจก ผมที่เซทมาเมื่อเช้ายังชี้โด่เด่เหมือนเดิม แต่ออกแนวเหมือนถูกควันเคลือบความเงางามให้ด้วย แอบจิกยิ้มให้ตัวเองแล้วพูดว่า “หนูทำได้ เยสสสสสสสส” 5 ทุ่ม เหม่อมองออกไปแสงสีเมืองนิวยอร์คแสนสวยงาม เหมือนใครเอาพู่กันจิ้มๆสีเหลืองมาแต่งแต้มทุกตัวตึกไว้ สะพานข้ามแม่น้ำทุกสายประดับประดาด้วยดวงไฟส่องสว่างเป็นเส้นสายยาวไกลสุดสายตา เหลียวมองวิวข้างนอกรถ เอามือกุมกระเป๋าเงินไว้แน่น กระเป๋าแบนแฟนทิ้งเมื่อเช้า ตอนนี้อวบอูมไปด้วยเงินดอลล่าห์ ความเหนื่อยล้าหายหมดสิ้น พอลงจากรถสูดลมหายใจลึกๆเข้าเต็มปอด อากาศหนาวในยามค่ำคืนแสนบริสุทธิ์ เดินผ่านผู้คนมากมาย พร้อมด้วยรอยยิ้ม “วันนี้ฉันทำงาน เพื่อทุกคนทางบ้าน ฉันจะทำงานคนเดียว เพื่อดูแลอีก 9 คนที่เมืองไทย”   Create Date : 05 พฤศจิกายน 2550 12 comments Last Update : 5 พฤศจิกายน 2550 14:03:20 น. Counter : 686 Pageviews. Share Tweet

อ่านเรื่องน้องหมิวแล้วพี่เหนื่อยแทนเลยค่ะ แอบลุ้นทุกทีที่เข้ามาอ่าน blog ของน้อง ว่าวันนี้น้องจะเขียนเรื่องรัย จะมีเกี่ยวกับความสุขของน้องบ้างมั้ย แต่เข้ามาทีรัยก็ต้องแบบว่า น้องช๊านนจะไหวมั้ยนี่ พี่เข้าใจนะ หมิวเป็นคนที่มีความตั้งใจจริงดีมากๆ เลยค่ะ 1 คนที่ต้องสู้ เพื่ออีก 9 คนที่รัก เข้มแข็งนะน้องรัก พี่จะเป็นกำลังใจเหมือนเดิม สู้ๆ นะ แต่ยังงัยก็อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะคะ พักผ่อนเยอะน๊า..   โดย: PoH13 IP: 61.91.253.67 5 พฤศจิกายน 2550 14:19:55 น.

ลุงแวะมาเยี่ยมครับ สู้ๆๆนะ บรรยายได้เห็นภาพความเหนื่อยของหลานหมิว ลุงเข้าใจนะ สมัยลุงก็เจอมาแล้วงานหนักๆและเงินก็ไม่ได้เท่าสมัยนี้ ทั้งร้านอาหารไทย ฝรั่ง และขับแท็กซี่ ขอชมในความอดทนและขอเป็นกำลังใจให้ครับ   โดย: smartupid IP: 207.38.214.59 5 พฤศจิกายน 2550 15:10:55 น.

น้องหมิวทำได้   โดย: Ange de Suisse IP: 62.202.122.226 5 พฤศจิกายน 2550 15:24:51 น.

“วันนี้ฉันทำงาน เพื่อทุกคนทางบ้าน ฉันจะทำงานคนเดียว เพื่อดูแลอีก 9 คนที่เมืองไทย” ขอแสคงความนับถือ   โดย: ตา (ta/'o-o/' ) 5 พฤศจิกายน 2550 17:03:32 น.

เก่งจริงๆ....สมกะเป็นคนของประชาชน(ทั้ง9ที่รออยู่).......น่านับถือค่ะ......ขอให้เจอแต่สิ่งที่ดี มีความสุขน๊ะ   โดย: Pui&Deb 5 พฤศจิกายน 2550 22:03:48 น.

สู้เค้าเน้อคุณพี่ เอาใจช่วยเด้อ   โดย: มิ้งเอง IP: 74.72.247.62 6 พฤศจิกายน 2550 1:14:10 น.

งานร้านไทยที่นิวยอร์คนี่ไม่ใช่เล่นๆ เลยนะครับเนี่ย ยิ่งอ่านยิ่งโหดแฮะ   โดย: pecochan 6 พฤศจิกายน 2550 1:42:34 น.

พี่สู้ๆๆ หนูศรัทธาในความมุ่งมั่นของพี่นะคะ   โดย: เต้าหู้เจ้าน้ำตา IP: 222.123.18.243 9 พฤศจิกายน 2550 16:43:54 น.

เอาใจช่วยนะ ลูกอีสานเหมือนกัน   โดย: pepsi&dollar IP: 75.64.95.141 10 พฤศจิกายน 2550 1:04:58 น.

ไม่ได้เข้ามาตั้งนาน แต่เข้ามาครั้งนี้ก็ไม่ผิดหวังคับ เห็นความอดทนและความพยายามของน้องแล้ว ก็พลอยมีแรงฮึดสู้งาน ต่อเหมือนกัน สู้ๆนะคับเป็นกำลังใจเสมอ ปล.ดูรูปแล้วเศร้าจัง ครั้งหน้าขอสีสดๆหน่อยนะคับ เผื่อจะได้ดูสดชื่นสดใสไปด้วย   โดย: p' aef IP: 58.11.40.197 12 พฤศจิกายน 2550 20:08:34 น.

เข้ามาให้กำลังอีกตามเดิมค่ะ ของคุณหมิว ตั้ง 9 ชีวิต สู้ๆๆๆๆๆค่ะ แต่ของเราทำเพื่อคุณแม่ เพราะท่านต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลอยู่มากโข สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆสู้เพื่อนแม่ คุณหมิวสู้เพื่อครอบครัว แล้วเจอกันนะคะ ถ้ามีโอกาส...   โดย: Gamkaew IP: 203.121.163.146 13 พฤศจิกายน 2550 12:09:13 น.

สุดยอดจริงๆ ค่ะ พี่ทำงานอยู่ที่แคนดาเป็นแนนนี่ค่ะ พี่ว่าตัวพี่ลำบาก ต้องทำงานหาเงินเลี้ยงลูกที่เมืองไทยแล้ว มาเจอคุณนี่ สุดยอดจริง ๆ เลยค่ะ ขอคารวะหนึ่งจอกค่ะ   โดย: แม่น้องแคท 7 ธันวาคม 2550 10:11:07 น.