|
ตื่นนอนแต่เช้าก็เอากระเป๋าสะพายบนบ่า ก็คงต้องไปข้างหน้าไปตามดอกไม้ว่าหายไปไหน ก็อยู่ดีดีก็ไปซะแล้วก็ไปกันใหญ่ ต้องมีลับลมคมในทำไมถึงไปไม่ลาซักคำ
เปิดประตูไปดูถนนเจอคนเป็นหมื่น ดอกไม้ของใครคนอื่นก็มาก็ไปไม่รู้ไม่ชี้ ยิ่งตกกลางคืนยิ่งอ่อนยิ่งล้ายิ่งริบยิ่งหรี่ ก็คงต้องยอมซักทีจะตามเท่าไรก็คงไม่เจอ
เจ้าช่อมาลีดึกดื่นปานนี้เจ้านอนไม่หลับ อีนานก็ยังไม่กลับคงตาต่อตากับใครต่อใคร เจ้าช่อมาลียิ่งดึกยิ่งแย้มยิ่งบานกันใหญ่ เจ้าคงไม่รู้อะไรว่าทำให้ใครเขารอทั้งคืน
จะหลับจะนอนก็เอาแต่คิดถึงเธอไม่สร้าง เปิดไฟให้มันสว่างสะลืมสะลือสะโหลสะเหล ยิ่งดึกยิ่งงงยิ่งรอยิ่งล้ายิ่งโอละเห่ ได้ยินเสียงคนปนเปไม่มีวี่แววว่าใครจะมา
( ซ้ำ )
| |