พั๊ก มาเก็บของที่บริษัท ได้เจอกับจังซุกจาที่เดินทางมาทำงาน จึงพูดสำนึกผิด ยินดีรับโทษทุกประการ จังซุกจาบอกว่าตนเห็นแก่จุนเซ จึงละเว้นให้ ขอให้คืนเงินบริษัทมา ด้าน ยูฮังเดินทางมาทำงาน เมื่อรู้ว่าอุนซองมาถึงทำงานแล้วก็รีบไปพบ เมื่อเจอหน้ากันอุนซองถามแต่เรื่องของจุนเซ ทำให้ยูฮังไม่ค่อยพอใจ เมื่อเห็นอุนซองร้องไห้ ก็ถามว่าจุนเซสำคัญมาก อุนซองจึงบอกว่าเขาเป็นคนที่คอยยื่นมือช่วยตนทุกเรื่อง ตอนนี้เขามีความทุกข์จะไม่ให้เธอรู้สึกได้อย่างไร

ตอนที่ 36

หลังเลิกงานยูฮัง พาอุนซองมาพบคุณย่าที่บ้าน อุนซองจึงขอให้คุณย่ายกเลิกพินัยกรรมต่อหน้าทุกคน คุณย่าจึงเรียกอุนซองมาคุยกันตามลำพัง บอกว่าหวังให้อุนซองสืบทอดกิจการ แต่อุนซองปฏิเสธบอกว่าหลานชายคุณย่ามีความรับผิดชอบแล้วสานต่อนโยบายคุณย่าได้เหมือนกัน และการประชุมผู้ถือหุ้นที่ผ่านมา ให้รู้ว่าตนเองไม่สามารถรักษามันไว้ได้เหมือนคุณย่า จึงอยากทำสิ่งที่ใฝ่ฝัน ที่ชอบและมีความสุขกับมัน คือการทำให้อาหารเกาหลีสู่สากล

หลังคุยกับคุณย่าแล้วอุนซองก็ออกมาลายูฮัง เขาจึงถามเธอว่าจะไม่เอามรดกจริงหรือ เธอยืนยันว่าจะไม่รับ จากนั้นเฮลีโทรศัพท์เข้ามาบอกว่าจุนเซเพิ่งเข้ามาที่ร้าน อุนซองรีบไปที่ร้านเมื่อพบจุนเซก็ต่อว่าทันที ที่ทำให้คนเป็นห่วงหลังหายไปสองวัน จุนเซบอกว่าตนเองอายุป่านนี้แล้วไม่ต้องเป็นห่วง อุนซองจึงละอายใจเพราะที่ผ่านมาเมื่อเธอไม่สบายใจก็มีจุนเซที่คอยเป็นเพื่อน จุนเซประชดว่า สิ่งที่ตนเองทำให้หญิงคนรัก ถูกตอบแทนด้วยน้ำใจ

อุนซอง มาแจ้งผู้จัดการร้านว่าจะลาออก โดยจะส่งใบลาตามมาทีหลัง ยูฮังมาเบิกเงินเดือนกับผู้จัดการจากนั้นก็ใช้เงินส่วนหนึ่งให้กับอุนซอง แต่เธอบอกให้ใช้คืนให้หมด เพราะจะไม่อยู่แล้วยูฮังพยายามอ้อนวอนให้อยู่ด้วยกัน แต่อุนซองบอกว่าเรื่องระหว่างเราทั้งสองคนอยู่ร่วมกันไม่ได้

โค โทรศัพท์หาปั๊กให้ออกมาพบ บอกว่าตนจะเข้ามอบตัวกับตำรวจ ปั๊กจึงขู่ว่าอย่าทำให้ตนเป็นหมาจนตรอก คนที่ทำให้เธออยู่ในสภาพนี้ก็คือโคนั่นเอง 

ยูฮัง มาหาอุนยูที่ร้านยองโช ระหว่างนั้นซึงมีโทรศัพท์มาหาบอกว่าวันนี้วันเกิดของเธออยากคุยด้วยขอนัดเจอ ยูฮังจึงบอกให้มาหาที่ร้านยองโช เมื่อมาถึงยังไม่เข้าไปที่ร้านก็แอบเห็นอุนยูก็ตกใจ จึงเปลี่ยนใจรีบแอบโทรศัพท์หายูฮัง โกหกว่าเธอไปหาไม่ได้แล้ว ถูกเพื่อน ๆ รั้งตัวไว้

ยูฮัง กลับมาถึงบ้านเห็นคุณย่ายังไม่นอนจึงเตือนว่าอย่าหักโหม คุณย่าบอกว่าตนดีใจต่างหาก ยูฮังจึงเปลี่ยนเรื่องถามคุณย่าว่าทำไมนิ่งเฉยไม่เหลียวแลอุนซองที่ถูกใส่ร้าย คุณย่าจึงบอกกับหลานชายว่าตนเองไม่ใช่ผู้พิพากษาตัดสินเรื่องคนอื่น อีกอย่างเรื่องนี้มันมีเบื้องลึก หลักฐานก็ไม่มี ไม่สามารถตัดสินให้กระจ่างได้ เวลาเท่านั้นที่จะพิสูจน์ได้ ยูฮังจึงขอให้คุณย่าสืบแบบเงียบ คุณย่าไม่ตอบเปลี่ยนเรื่องถามถึงซึงมี ยูฮังขอร้องว่าอย่าปล่อยอุนซองไปจากบริษัท ไปจากบ้านของเรา

อุนซอง บอกกับเฮลีว่าตนได้บอกคืนบ้านไปแล้ว เพราะตอนนี้มีคนหาเช่าบ้านเยอะ ปล่อยเช่าได้ไม่ยาก เฮลีไม่สบายใจที่ปากพล่อยไปบอกว่าเป็นเงินพี่จุนเซ เมื่ออุนซองรู้จึงรีบคืนห้องเช่าเลย และกลัวจุนเซจะรู้สึกไม่ดี รวมถึงเป็นห่วงอุนซองว่าจะไปนอนที่ไหน อุนซองจึงบอกว่าตนเองจะไปสมัครงานที่ร้านซัมชองโด ร้านอาหารที่ชาวต่างชาตินิยมไปกัน ที่นั่นมีหอพักให้ด้วย เฮลียังขอร้องให้อุนซองย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านคุณย่าเหมือนเดิม แต่เธอปฏิเสธบอกว่าอยากเริ่มชีวิตใหม่ ๆ

“กับซังยูฮังสิ ถามจริง ๆ เธอชอบเขาตั้งแต่เมื่อไหร่” เฮลี ถาม

“ไม่รู้สิ ไม่รู้ตัวเองเปลี่ยนไปได้ยังไง หรือตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ก็ดีสิ เพียงชั่วพริบตา ฉันหัวเราะ ร้องไห้ และดีใจ แม้แต่ปวดร้าวเพราะเขา”

ซึงมีกลับมาถึงบ้าน ก็ถามปั๊ก เรื่องอุนยู ว่าแม่ได้พาเขาไปที่เทกู๊ดใช่มั้ย

“ลูกถามแม่ แม่พาอุนยูไปทิ้งที่เทกู๊ดปล่อยไว้ที่นั่น อย่างงั้นรึ”

“หรือว่าเปล่า ไม่ได้ทำ”

“ถ้าแม่โหดร้าย ไม่พาไปเทกู๊ดหรอก ลูกเห็นว่าแม่เป็นคนยังไง แม่เป็นคนเลือดเย็นรึ เทกู๊ด ชนบทที่แม่เกลียด แม่สัญญากับตัวเองจะไม่ไปเหยียบที่นั่น พาอุนยูไปทำไม เพราะบ้านนั้นปลอดภัยน่ะสิ อุนยูอาจบอกเรื่องนี้ แต่แม่ทนเลี้ยงเขาอีกไม่ได้ บ้านนั้นปลอดภัยเป็นบ้านครูใหญ่ พวกเขาใจดีถึงส่งไป พอใจรึยัง...เฮ้อ...”

“แม่ใจร้าย ควรอดทนกว่านี้ ทำไมแม่ต้องทำแบบนั้น”

“เฮ้อ...ทำไม...ถึงถามเรื่องอุนยู”

“หนูเห็นอุนยู รู้ว่าเขาอยู่ไหน”

“เห็นอุนยูรึ ไปเห็นเขาที่ไหน”

“ดีที่...เขายังแข็งแรงปกติดี”

“ลูกเห็นเขาที่ไหน เฮ้อ...แย่แล้ว เราต้องแย่แน่”

ซึงมี ขอร้องแม่ให้พาอุนยูไปคืนอุนซองแล้วเราก็หนีไป จะไปต่างจังหวัด หรือต่างประเทศก็ได้ เพราะหลังจากที่ได้เห็นอุนยูแล้ว ตนทำใจพาเขาไปที่อื่นอีกไม่ได้ ปั๊ก ต่อรองขอคิดดูอีกที

“คิดอะไรอีกคะ ไม่ต้องคิดแล้ว พี่ยูฮังรู้หมดแล้ว ถ้ารู้กระทั่งหมากสุดท้ายหนูยอมตาย หนูอยากตายค่ะแม่ มีอะไรน่ากลัวกว่าอุนซองได้เจออุนยู”

“ลูกว่าไป หมายถึงตัดใจจากยูฮัง ลูกทำได้รึ”

“เมื่อวานเจออุนยูทำให้รู้ ที่อ้างวันเกิดนัดเจอพี่ยูฮังล้วนเป็นคำโกหก หนูทำผิด จึงอยากขอให้เขายกโทษ แต่หนูก็หนี ไม่กล้าเผชิญกับความจริง จบกันที...ฮือ ๆ...เฮ้อ...”

ตอนที่ 37

ปั๊กเซ็งฮีขอยกเลิกที่จะเป็นตัวแทนจำหน่ายสินค้าของจินเซ็งเพื่อปกปิดความลับของตัวเอง ขณะเดียวกันก็ไปนัดพบอุนซองและอ้างว่าเขาพบอุนยูแล้วแต่ไม่ยอมบอกว่าอยู่ที่ไหน โดยขอให้อุนซองจะพาอุนยูไปอเมริกา โดยอ้างว่าอุนซองจะได้พาอุนยูไปเรียนเปียโน ส่วนอุนซองก็จะได้เรียนให้จบสมกับที่ตั้งใจไว้ พร้อมกับคืนเงินค่าประกันชีวิตของพ่อให้กับอุนซอง เพื่อจะได้เป็นค่าใช้จ่ายเรียนต่อที่อเมริกา เซ็งฮีตีหน้าเศร้าโดยบอกว่าทุกอย่างที่เธอทำทำเพื่อซึงมีเพราะชีวิตของซึงมีรันทดมาตลอด ที่ต้องอยู่กับพ่อที่มีแต่ความรุนแรง แต่ยูฮังเป็นเพียงคนเดียวที่คอยปกป้อง ทำให้ซึงมีขาดยูฮังไม่ได้

อุนซองตัดสินใจที่จะไปจากเกาหลีโดยไม่บอกใคร เธอไปพบยูฮังเป็นครั้งสุดท้าย และน้ำตาซึมออกมาจนยูฮังสังเกตเห็น ยูฮังเห็นเข้าก็แสดงความเป็นห่วงออกมาจนอุนซองตื้นตันใจ อุนซองบอกไม่มีอะไร ยูฮังบอกว่าทุกเรื่องที่มีปัญหา เมื่อก่อนอุนซองบอกจุนเซ แต่ตอนนี้อุนซองมียูฮังแล้วให้บอกเขาได้ทุกเรื่องเช่นกัน

ปั๊กเซ็งฮีบอกอุนซองว่าได้ซื้อตั๋วเครื่องบินให้อุนซองบินไปเจออุนยูที่โตเกียวตอนต่อเครื่องก่อนไปอเมริกา เพื่อรับประกันว่าอุนซองจะไปจากเกาหลีแน่ ๆ อุนซองไม่มีทางเลือกแม้อยากจะเจอ อุนยูมากแต่ก็ต้องทำตามที่เซ็งฮีเสนอ พร้อมให้ตั๋วเครื่องบินแก่อุนซอง ก่อนจะบอกว่าเธอจะพาอุนยูไปส่งที่โตเกียวด้วยตัวเอง และนัดเจออุนซองที่สนามบินโตเกียววันมะรืน

อุนซองมาพบคุณย่า โดยซื้อทั้งขนมและหมวกมาให้ พร้อมกับเข้าไปสวมกอดอย่างรักใคร่ คุณย่ารู้สึกแปลก ๆ ไปแต่ก็ไม่ได้ติดใจสงสัย ด้านยงนังและชองยีก็เริ่มมองอุนซองในทางที่ดี เมื่อเห็นอุนซองช่วยเหลือจังซุกจามาโดยตลอด และเริ่มไม่แน่ใจระหว่างคำพูดของซึงมีและปั๊กเซ็งฮีกับอุนซอง ใครโกหกกันแน่ อุนซองนัดยูฮังไปเที่ยวยูฮังดีใจมากเพราะเป็นการเดทครั้งแรกระหว่างเธอกับอุนซอง ทั้งสองไปท่องเที่ยวกันอย่างมีความสุข อุนซองยิ้มแย้มตลอดทั้งวันแถมยังป้อนอาหารให้ยูฮังด้วย ยูฮังแปลกใจที่อุนซองดีกับเขาผิดปกติ ทั้งสองไปเที่ยวกันจนกระทั่งมืด ยูฮังก็มาส่งอุนซองที่หน้าบ้านเช่า

“วันนี้เราเที่ยวกันสนุกมากนะ” อุนซองบอก “เหนื่อยสุด ๆ ด้วยล่ะ ฉันว่าเธอ ฉันไม่เหนื่อยสักนิด เธอนึกยังไง วันนี้ท้าพิสูจน์ทุกอย่าง” ยูฮังหัวเราะ

“เราลองจุ๊บกันมั้ย” อุนซองพูดออกไป ยูฮังทำหน้าเหวอ อุนซองรีบพูด “ฉันล้อเล่นหรอก”

“ไม่เอาหรอก วันนี้เธอไม่ได้นัดฉันจริง แค่เลียนแบบคนอื่น ไม่ใช่ตัวเธอ แต่ใช่ว่าฉันไม่ชอบนะ เธอได้ทำสิ่งที่อยากทำ คราวหน้าตาฉันบ้าง”