อุนซองพายูฮังมาคุยบนดาดฟ้า “คุณย่าบอก ต้องทำครบสองเดือนตามข้อตกลง ฉันเลยกลับมา”

“คุณย่าบอกรึ”

“แต่ฉันไม่ขอรับมรดก พูดจริง ๆ ถึงแม้คุณย่ายกให้ ฉันก็ไม่รับ...นายสบายใจได้”

“เธอสำนึกผิดใช่มั้ยล่ะ”

“ไม่ใช่สำนึกผิด”

“แล้วอะไร”

“ร้านสาขาสองกำลังไปได้สวย” อุนซองพูด แต่หลบตายูฮัง

“มีอะไรอีก คุณย่าพูดอะไรอีก นอกจากให้ทำงานต่อ มีอะไรอีก”

“อยากรู้ว่าฉันถูกลงโทษอะไรใช่มั้ย ฉันไม่บอกหรอก”

“ช่างเถอะ ฉันไม่อยากรู้นักหรอก”

“เดี๋ยวก่อน ถามหน่อย เห็นสร้อยคอฉันในห้องน้ำมั้ย” อุนซองถามถึงสร้อยของเธอที่มีกับอุนยูคนละเส้น

“สร้อยคอรึ ไม่เห็น ผู้หญิงเที่ยววางของเรี่ยราด”

“เฮ้อ...ซื่อบื้อ...เวลานี้ยังจะถามเรื่องแบบนี้ เฮ้อ...หล่นหายที่ไหน” อุนซองบ่น คิดไม่ออกว่าสร้อยหายไปตอนไหน

ทนายพั๊กเป่าหูบรรดาผู้ถือหุ้นบริษัทเรื่องการบริหารงานของจังซุกจา และยังเรื่องยกมรดกให้อุนซอง ทำให้ผู้ถือหุ้นหลายคนโมโหว่าจังซุกจาแก่แล้วความคิดเลอะเทอะ ขณะที่จุนเซก็ได้รับการชักชวนให้ไปทำร้านอาหารที่ตงไห่ ส่วนพ่ออุนซองก็คิดจะจ้างคนตามหาอุนซองด้วย

หลังจากได้เงินเดือน ยูฮังก็เอามาใช้หนี้ให้อุนซอง “ต้องจ่ายเดือนละสองแสนไม่ใช่รึ ที่เหลือสองแสน เดือนหน้าฉันคืนให้...วันนี้เธอจะไปไหน”

“ปัดกวาดหอประชุมพรุ่งนี้ วันนี้ฉันจะไปโรงเรียนเก่าของฉัน ทุกฤดูร้อนมีประชุมผู้ปกครอง แข่งกีฬาด้วย”

“ไม่ใช่เรื่องนั้น กลางคืนไปไหนรึเปล่า... มีที่ไปมั้ย”

“มี บ้านที่คุณย่าเคยอยู่ อีกหน่อยเจออุนยู เราจะอยู่ด้วยกันที่บ้านหลังนี้” อุนซองหมายถึงบ้านเช่าที่เธอเคยเช่าอยู่

“เธอรู้จัก..คุณย่าฉันได้ยังไง” ยูฮังถามขึ้น

“นายถามคุณย่าเองสิ คุณย่าห้ามไม่ให้ฉันพูด”

“คุณย่าห้ามเธอพูดรึ”

“เฮ้อ...นายคืนฉันสองแสน ยังเหลือเงินเดือนตั้งเยอะ ซื้อของขวัญให้คุณย่าสิ ก่อนหน้าฉันซื้อให้ท่าน ท่านยังเก็บอยู่...ใช่ ใช่...ฉันรู้ว่าคุณย่ารวย แต่ทำเป็นไม่รู้ ปลอมเป็นแม่ค้าแผงลอย”

“ฉันไม่ได้ว่า” ยูฮังรีบปฏิเสธ

“สายตาของนายมันฟ้อง”

“เธอช่วยฉันเลือก ของขวัญให้คุณย่าหน่อยสิ”

“นายให้...ฉันช่วยเลือกของขวัญให้คุณย่ารึ” อุนซองตาโต ไม่คิดว่ายูฮังจะซื้อของให้คุณย่า

“เงินเดือนเดือนแรก หักเบิกล่วงหน้า ไม่พอซื้อของขวัญ” ยูฮังนับเงินแล้วส่ายหน้า

ยูฮังให้อุนซองมาช่วยซื้อของขวัญให้คุณย่า ยูฮังไปดูสร้อยคอแต่ราคาแพงมาก อุนซองบอกว่าไม่จำเป็นต้องซื้อของแพง เพราะอยู่ที่ความจริงใจของคนให้ และหากยูฮังซื้อให้คุณย่าก็ดีใจแล้ว อุนซองยังแนะนำว่าเงินเดือนเดือนแรกควรซื้อชุดนอนผ้าฝ้ายสีแดงให้คุณย่า และพายูฮังไปซื้อ ระหว่างเดินทางกลับอุนซองยังบอกให้ยูฮังซื้อดอกไม้ไปให้คุณย่าด้วย

หลังจากรู้เรื่องที่จังซุกจาให้อุนซองกลับไปทำงานที่ร้านอาหารก็โวยวาย “ทำไมคุณย่า ให้นังเด็กนั่นทำงานต่อคะ”

“เพราะไม่อยากให้พวกเธอว่าฉันโง่น่ะสิบางทีอุนซองอาจเป็นอย่างที่แม่ซึงมีว่า แต่เท่าที่
เห็นเขาทำงานให้บริษัทได้ พวกเธอกับคณะกรรมการคงไม่ว่าฉันโง่” จังซุกจาพูดเหน็บ

“คุณแม่ เรื่องความสามารถเราไม่สนใจค่ะ”

“ยิ่งตอนนี้ ร้านสาขาสองดีกำลังกระเตื้อง”

“เอ้อ...คุณย่าเห็นว่าเขามีประโยชน์ เลยยังใช้งานต่อใช่มั้ยคะ ถ้าอย่างนั้น มรดกส่วนนึงก็สูญเปล่าสิคะในเมื่อรู้เขาเป็นคนหลอกลวง ยังจะเก็บสมบัติให้เขาทำไมคะ”

“นั่นสิ เกิดคุณย่าเป็นไรไปล่ะคะ” ชองยีเห็นด้วยกับแม่

“เอาอีกแล้วนะ ไม่มีอุนซอง นึกรึฉันจะให้พวกเธอ” จังซุกจายิ้มเยาะ

“ถ้าไม่ให้อุนซอง จะให้ใคร” ชองยีถามตรง ๆ

“ก่อนตาย ฉันจะบริจาคการกุศลให้หมด พอใจมั้ย ฉันจะโยนทิ้งยังไงมันเรื่องของฉัน จำไม่ได้รึ ฉันเคยบอกชัดเจนแล้วไม่ใช่รึ...แม้พวกเธอไม่เก็บใส่ใจ อย่างน้อยน่าจะจำได้บ้าง” จังซุกจาพูดเสียงดัง

“เรากลัวอุนซองจะเชิดสมบัติหนีไป”

“พวกเธอห่วงบริษัทมากกว่าฉันรึ ฉันไม่มีวันยกบริษัทให้คนสุ่มสี่สุ่มห้าหรอก ไม่ต้องห่วง” จังซุกจาบอก

เป็นเวลาเดียวกับยูฮังกลับมาถึงบ้าน ชองยีเห็นยูฮังถือช่อดอกไม้มาด้วยก็ถามว่าดอกไม้ฉลองที่ไล่อุนซองออกไปจากบ้านได้หรือ ยูฮังส่ายหน้าก่อนจะหันไปหาคุณย่า จังซุกจาสีหน้างง ๆ

“วันนี้เงินเดือนออก ให้คุณย่าครับ” ยูฮังส่งของขวัญให้ย่า ก่อนจะหันไปส่งให้ยงนัง จังซุกจาเป็นปลื้มมาก ยงนังออกอาการดีใจออกนอกหน้า ชองยีเห็นคุณย่าและแม่ได้ก็เลยถามถึงของตัวเอง ยูฮังบอกเอาไว้เดือนหน้าจะซื้อให้

“ไม่รู้คุณย่าชอบดอกไม้มั้ย” ยูฮังหันไปถามย่า

“ตอนเป็นสาว ย่าไปหาผัก เด็ดดอกไม้กลับมามากมาย พ่อของย่าประดับติดให้เต็มทั้งหัว” สองย่าหลานพูดคุยกันอย่างมีความสุข

ยูฮังพยายามตามหาสร้อยให้อุนซองแต่ก็ไม่พบ ยูฮังรู้สึกสับสนใจตัวเองมากเพราะคำพูดของปักเซ็งฮี และซึงมี ที่ว่าอุนซองเป็นคนไม่ดี แต่อีกใจก็ค้าน ยูฮังอยากเจออุนซองมากจึงโทรฯถามพ่อบ้านถึงที่อยู่บ้านเช่าของอุนซองโดยไม่ให้คนอื่นรู้ ยูฮังมาตามหาบ้านเช่าตามที่พ่อบ้านบอกและพบว่าเป็นบ้านเช่าโทรม ๆ หลังเล็ก ๆ

พออุนซองกลับมาบ้านพร้อมกับเฮลีก็พบว่าจักรยานของเธอมาจอดอยู่หน้าบ้าน พร้อมกับมีจดหมายเขียนบอกไว้ “สร้อยฉันหาไม่เจอ เป็นผู้หญิงน่าจะมีสร้อยคอใส่ไว้” อุนซองดึงสร้อยออกมาจากซองจดหมาย

“ใครอ่ะ หมอนั่นรึ ตาคุณชายหลานคุณย่าสิ” อุนซองเป็นงง แต่แอบน้ำตาคลอ

“นึกแล้วท่าทางเธอดูแปลกๆ เธอกับซังยูฮังเป็นแฟนกันรึ” เฮลีถามอย่างสนใจ

“แฟนเฟินอะไรเปล่านะ”

“ไม่ใช่ แล้วเขาจะขี่จักรยานมาแต่เช้า แถมให้สร้อยคอ เธอเห็นยังน้ำตาซึม หมายความว่ายังไง”

“ฉันตื้นตันที่เขาเชื่อใจฉัน”

“ถ้าเธอไม่มีใจกับเขา แล้วร้องไห้เพราะเขาเชื่อเธอ สาว ๆ ทั้งเมืองมิร้องไห้กันระงมรึยะ”

“ตอนนี้ฉันถูกคนที่บ้านเขาเข้าใจผิด ฉันถูกกดดัน ไม่นึกว่าเขากลับเชื่อใจฉัน”

“อย่าลืมนะ เธอมีคุณจุนเซ ถึงแม้เขาไม่ใช่แฟนเธอ แต่ใครที่อยู่ยามที่เธอลำบาก... คุณจุนเซ คิดให้ดีนะ มีอย่างที่ไหน ชอบคนที่ซึงมีรักหัวปักหัวปำ เธอเป็นพี่น้องกันนะ”

“ฉันบอกแล้วว่าไม่ใช่ คงไม่หรอก ไม่หรอก ไม่ใช่...ไม่ใช่”

“ดี ไม่ใช่ก็ดี ถึงซึงมีร้าย ความเป็นพี่น้องก็ยังอยู่ ความรัก...ให้เป็นความบริสุทธิ์ดีกว่า รักอย่างสบายใจ”

อุนซองมาถึงร้านก็ได้รับข่าวดี ผู้จัดการบอกว่าทางโรงเรียนเก่าของอุนซอง ที่อุนซองและยูฮังไปช่วยกวาดห้องประชุมทุกวัน ตกลงเซ็นสัญญาซื้ออาหารจากทางร้าน อุนซองดีใจมาก ผู้จัดการยังบอกให้อุนซองเตรียมเอกสารเพื่อจัดส่งของทางเรือ พร้อมเตรียมใบเสนอราคา ก่อนจะไปประชุมลูกค้า พอดียูฮังเพิ่งมาถึงร้าน อุนซองจึงบอกเรื่องที่ลูกค้าตกลงเซ็นสัญญา เป็นเวลาเดียวกับซึงมีโทรฯหายูฮังเพื่อนัดพบยูฮัง

อุนซองพายูฮังมาเลี้ยงฉลอง ยูฮังกลุ้มคิดไม่ตกเรื่องอุนซอง แถมยังความลับเกี่ยวกับการตายของพ่อ จึงดื่มเหล้าเข้าไปจนเมามาย

“บอกเรื่องนั้นกับคุณย่าเถอะ พ่อตายเพราะช่วยลูก ไม่ใช่ความผิดสักหน่อย ทำไมต้อง
โกรธเกลียดตัวเองด้วย เป็นคุณย่าก็ต้องช่วยลูก” อุนซองพยายามหว่านล้อมเพราะเห็นยูฮังมีแววตาเศร้ามาก

“เลิกพูด”

“นายไม่ใช่คนเลวร้าย พักนี้...ฉันขอโทษนะ”

“ปกติเธอร้ายจะตาย...พูดดีเป็นด้วย”

“อย่างที่ฉันเคยพูด ฉันทำชีวิตนายยุ่งเหยิง ขอโทษที่ทำให้ยุ่ง จากนี้...ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว” อุนซองบอก พร้อมกับนำสร้อยออกมาคืนยูฮัง

“เธอช่วยเลือกของขวัญให้คุณย่า สร้อยคอก็หาย คืนฉันทำไม”

“เพราะนายไม่ควรเข้ามาในชีวิตฉัน ฉันเลยคืนให้ ฉันบอกแล้วไง อย่าทำดีกับฉัน” อุนซองไม่อยากใจอ่อนไปมากกว่านี้

ซึงมีนัดอินยงมาเจอที่ร้านแห่งหนึ่ง และนัดยูฮังให้มาพบตอนเย็นหลังเลิกงานด้วย แต่เลยเวลานัดแล้วยูฮังก็ยังไม่มา ซึงมีพยายามคิดในทางที่ดีว่างานคงยุ่งยูฮังเลยยังไม่มีเวลาโทรฯมา