“ฉันต้องรีบไปทำงาน ไว้ฉันจะโทรฯไปคุย”

“นี่...โคอุนซอง เดี๋ยวก่อนสิ...เฮ้อ... ต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่ ๆ เลย อุ้ย...ตกใจหมด” เฮลี กล่าว

“เฮลี เมื่อกี้พูดถึงซึงมี ซึงมีที่ฉันรู้จักรึเปล่า” จุนเซ เข้ามาถาม

“แย่แล้ว...คือ...”

“ฉันถามเพราะต้องการรู้”

“ค่ะ”

“หมายความว่าแม่ซึงมี คือแม่เลี้ยงอุนซองใช่มั้ย” จุนเซ ถาม

“ค่ะ”

“อุนซองไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใคร”

“ก็เพื่อซึงมี แม่ซึงมีบอกว่าหลานคุณย่ากับซึงมีจะแต่งงานกัน ขอร้องอุนซองอย่าเปิดเผยความสัมพันธ์นี้” เฮลี กล่าว

“เขาคือคนไล่อุนซองกับอุนยูออกจากบ้าน เขาขอร้องต้องทำตามอย่างงั้นรึ”

“ความผิดทั้งหมดอยู่ที่แม่ซึงมี ซึงมีไม่เกี่ยวข้อง แม่เลี้ยงทำผิด จะให้ซึงมีเดือดร้อนได้ไง นิสัยอุนซอง รู้กันอยู่”

“อุนซองน่าจะบอกฉันก่อน เขาคงทุกข์ทรมานมาก ฉันต้องไปหาอุนซอง” จุนเซ กล่าว

อุนซอง ออกจากที่ร้านโดยไม่ทานข้าวเที่ยง ยูฮังรีบมาขวาง

“กินข้าวก่อนนะ เช้าก็ไม่ได้กิน”

“นายไม่ต้องดีกับฉัน”

“แค่เรียกกินข้าวเท่านั้นเอง”

“ไม่ต้องละอายใจ ฉันเลิกโทษนายแล้วที่ทำให้อุนยูหายไป เราต่างคนต่างทำงาน”

“ต่างคนต่างทำงานรึ ทำไมเป็นแบบนี้”

“ฉันไม่อยากรู้สึกละอายใจมากกว่านี้” อุนซอง กล่าว

“ละอายใจเรื่องอะไร มันเรื่องอะไรกันแน่ เธอ.. กำลังหลอกฉันอยู่รึเปล่า”

“ฉันละอายใจต่อนาย แต่ฉันไม่เคยหลอกลวงนาย”

“ถ้างั้นเธอยิ่งต้องบอกฉันสิ”

“นายดีกับคนที่จะแต่งงานด้วยเถอะ ฉันไม่กินข้าวเกี่ยวอะไรกับ...นายไม่ต้องยุ่ง” อุนซอง กล่าว

“เธอเอาคำพูดมาจากไหน ฟังมาจากไหน”

“ฟังมาจากไหนแล้วทำไม ลิวซึงมี...เขาจะแต่งงานกับนาย”

“ซึงมี...จะแต่งงานกับฉันรึ” ยูฮัง ถาม

จุนเซมาหาอุนซองที่ร้าน ยูฮังบอกว่าออกไปตั้งแต่พักเที่ยง “ไปตอนพักเที่ยงเนี่ยนะ ไปไหน”

“ใครจะไป จะพูดอะไร”

“เมื่อคืนฉันขอบใจ เดินไปเป็นเพื่อนอุนซอง ดึกดื่นไม่ต้องเดินคนเดียว ขอบใจมาก”

“เรื่องนี้ พี่ไม่จำเป็นต้องขอบใจ” ยูฮัง กล่าว

“ต่อไป ไม่ต้องทำอีก”

“ไม่ต้องทำอีก อะไร ไปรับโคอุนซองใช่มั้ย”

“ไม่ต้องไปรับ ไม่ต้องเป็นห่วงอุนซองด้วย ไม่ต้องชอบ นายเลิกคิดซะ”

“ทำไม ผมชอบอุนซองไม่ได้รึ”

“ไม่ได้” จุนเซ กล่าว

“ทำไมไม่ได้”

“เพราะนายเป็นคน...ทำร้ายจิตใจอุนซอง”

“ทำร้ายรึ”

“ยูฮัง เลิกทำร้ายจิตใจอุนซองสักทีเถอะ อย่าฝืนดีกว่า”

“ผมรึทำร้ายจิตใจอุนซอง”

“อุนซองรับช่วงกิจการ นายถึงมาทำที่นี่ อย่าขวางอีกเลย อีกอย่าง อุนซองเป็นคนที่ฉันรัก” จุนเซ กล่าว

อุนซอง และปั๊ก นัดกันที่ร้านอาหาร เมื่อปั๊กเดินเข้ามาอุนซองรีบทัก

“พอบอกเป็นเรื่องคุณพ่อ คุณก็มาทันที”

“ว่ามาเลย” ปั๊ก กล่าว

“คุณทำทำไม ทำไมทำกับเราแบบนี้ ฉันไม่อยากพูดหรอกนะ และไม่อยากถาม เพราะฉันรู้ สาเหตุเพราะเงิน คนใจร้ายทิ้งอุนยูได้ลงคอ มีอะไรที่ทำไม่ได้”

“เข้าเรื่องดีกว่า”

“ฉันรู้ว่าคุณพ่อ ทำประกันชีวิตเพื่อฉันกับอุนยู และคุณแม่ แต่คุณไม่บอกฉันสักคำเดียว เอาเงินไปหมด ยังปลอมใบมอบอำนาจ...ซึ่งฉันไม่รู้เรื่อง ยังมีเบอร์มือถือด้วย คุณกระทำการแทน โดยที่ฉันไม่ได้มอบอำนาจแท้จริง ตอนนี้ฉันรู้แล้ว อยากรู้คุณจะทำยังไง ถึงได้นัดมาคุย คุณจะทำยังไง”

“เรื่องเงินประกันสินะ เรื่องของพ่อเธอ ที่แท้ก็เงินประกันชีวิต”

“ใช่ ก่อนล้มละลายพ่อเคยคิดฆ่าตัวตาย เพื่อหวังให้เรามีเงินใช้” อุนซอง กล่าว

“ใช่ เงินประกันที่ได้ เอาไปใช้หนี้หมดแล้ว” ปั๊ก กล่าว

“อะไรนะ” อุนซอง ถาม

“คืนเจ้าหนี้หมด จำไม่ได้รึ” ปั๊ก กล่าว

“คุณแค่ขอใช้ค่าเสียหาย ยกเลิกหนี้ทั้งหมดตะหาก” อุนซอง กล่าว

“โธ่เอ๊ย...ทำไมถึงรั้นนักนะ”

“อย่าคิดว่าฉันโง่นะ”

“ตอนนั้น เธอเขียนมอบอำนาจให้ฉันเอง” ปั๊ก กล่าว

“คุณบอกว่าคืนค่าเสียหายให้เจ้าหนี้ของคุณพ่อ ฉันถึงเขียนให้” อุนซอง กล่าว

“ผิดแล้ว เป็นค่าใช้จ่ายงานศพพ่อเธอต่างหาก ยังมีสมบัติที่พ่อเธอทิ้งไว้ใช้หนี้หมดแล้ว ทิ้งภาระทั้งหมดให้ฉัน เอาแต่นอนซมร้องห่มร้องไห้ ยังกล้ามาว่าฉัน”

“ฮ่ะ...ฮ่ะ...คุณแม่เลี้ยง...ร้ายกาจจริง ๆ ฉันรู้หมดแล้ว คิดว่ามาเจอคุณ อย่างน้อยจะได้รับคำขอโทษ คุณมีหลักฐานพร้อม คิดว่าฉันเอาเรื่องคุณไม่ได้สินะ”

“ให้ฉันเรียกเจ้าหนี้มามั้ย”

“ไม่ต้อง ไม่มีความจำเป็น เงินประกันของพ่อฉัน ถือว่าฉัน...ยกให้ก็แล้วกัน เพราะคุณ... ทำให้ฉันได้รับมรดกคุณย่า ต้องขอบคุณด้วยซ้ำ”

“อะไร”

“ถ้าตอนแรก คุณเช่าบ้านให้ฉันกับน้อง ฉันคงไม่ได้พบกับคุณย่า... ไม่ต้องทำงานเป็นสาวเสิร์ฟ และอุนยูก็ไม่ต้องหายไป ถ้าอุนยูไม่หายไป ฉันก็ไม่ต้องขายของริมทาง ไม่ขายของก็ไม่เจอคุณย่า ถ้าไม่เจอคุณย่า มรดกคุณย่าก็ไม่ตกมาเป็นของฉัน”