“หากวันนึงยูฮัง หลานท่านประธาน กับตัวท่านประธานให้อุนซองแต่งงานสืบทอดกิจการละก็ ความฝันของคุณที่ต้องการขยายบริษัท เป็นอันสลายสิ้นไม่มีเหลือ ฉัน...ต้องการสองเรื่อง ไม่อยากให้ซึงมีสูญเสียยูฮัง และหลังจากซึงมีแต่งงานกับยูฮัง ได้บริหารกิจการ เพราะฉะนั้น ต้องกำจัดอุนซองให้ออกไปซะ”

“คุณ...กำลังจะพูดถึงอะไร” พั้กถาม

“คุณพั้ก หรือคุณจะนั่งรอความตาย ถ้าจินเซ็งฟู้ดส์ ไม่ได้เป็นของประธานจัง อุนซอง อยู่ไปก็ไร้ความหมาย แล้วถ้ามันพังเพราะอุนซอง ครอบครัวยูฮังต้องพุ่งมาที่อุนซอง จากนั้นคุณจะได้ครองจินเซ็งฟู้ดส์”

“แต่ว่า...”

“เส้นทางของคุณกับเส้นทางของฉัน เป็นเส้นเดียวกัน คุณว่ายังไง” ปั๊กถาม

ตอนที่ 32

จังซุกจาสั่งให้พ่อบ้านไปสืบเรื่องของโคพิงจุง

“ชื่อโคพิงจุง เคยทำธุรกิจก่อสร้าง ตายจากเหตุแก๊สระเบิดจริง วันที่ตาย บริษัทก็ล้มละลายครับ”  

“ล้มละลาย..เจ้าหนี้ก็คงไม่น้อยทีเดียว”

“อย่างคุณปั๊กเซ็งฮีว่า บ้านและทรัพย์สินถูกยึดหมด เจ้าหนี้หลายคนตามทวงเงินบุกถึงบ้าน ส่วนเงินประกันชีวิตคืนเจ้าหนี้หมด ข้อนี้ยังไม่ทราบ เพราะยังไม่ได้ตรวจสอบกระแสเงินครับ”

“สิ่งที่แม่ซึงมีพูด ดูเหมือนสมเหตุสมผลจริงมั้ย เซ็งฮีเขายังให้แม่ยูฮังดูหลักฐานใบกู้ยืมเงินด้วย”

“ใบกู้ยืมเงินต้องให้เจ้าหนี้ยืนยันครับ ดูเพียงกระดาษแผ่นเดียวไม่ได้”

“นั่นก็จริง ร้านเฟอร์นิเจอร์...เป็นเงินของสามีที่ตายสินะ”

“คุณปั๊กเซ็งฮีบอกว่า พ่อของซึงมีให้ไว้มากพอ ก่อนแต่งงานใหม่....อยู่มาได้ด้วยเงินก้อนนี้ครับ”

“คนที่ตายไปนาน ตรวจสอบไม่ใช่ง่าย ไปสืบดูซิ พ่อซึงมีทำงานอะไร ทิ้งมรดกไว้ให้มากน้อยแค่ไหน”

“ครับ ต้องใช้เวลาหน่อย”

“เวลาไม่สำคัญ อยู่ที่อย่าทำให้...คนคนนึงถูกทำลาย ขอให้ทำโดยรอบคอบ...ไม่ว่ายูฮัง อุนซอง หรือซึงมี ต้องไม่มีมลทินด้วยฝีมือของผู้ใหญ่”

“ครับท่าน”

ยูฮังให้พ่อบ้านช่วยหาสร้อยของแม่อุนซองจนพบว่าหล่นอยู่ที่บ้านจึงนำไปให้อุนซอง

“ขอบใจมาก เป็นสร้อยคอที่แม่ให้ ฉันจะทำหายไม่ได้”

“แม่เธอให้รึ”

“ก่อนตาย ท่านให้ฉันที่โรงพยาบาล ท่านฝากฉันดูแลอุนยูด้วย ท่านขอโทษ บอกว่ารักฉันด้วย เป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายที่แม่ให้”

“ราวกับเห็นเด็กคนนึงมีสร้อยแบบนี้ เป็นออทิสติก” ยูฮัง กล่าว

“ใครรึ เห็นที่ไหนรึ”

“เป็นญาติเพื่อนฉันที่ชื่อยองโช”

“เขาเป็นญาติเพื่อนนายจริงรึ”

“ใช่ ไม่ใช่น้องเธอ เขาชื่อยงเจ ฮันยงเจ”

“แม่สั่งทำให้เราสองคน ไม่เหมือนใคร”

“เขาชอบเปียโนมาก”

“เล่นเปียโนด้วยรึ”

“ไม่แต่เล่นได้ ชอบมาก ขาดเปียโนไม่ได้เลย”

“ช่างเหมือนกับอุนยู”

“อยากเจอมั้ย” ยูฮัง ถาม

ผู้จัดการร้านบอกอุนซองว่าสามารถประมูลงานเรือสำราญได้ อุนซองรีบไปบอกยูฮัง แต่เขาไม่ได้ดีใจที่สามารถทำยอดขายโต 20% ตามเป้าหมายเพราะนั่นหมายถึงทั้งสองอาจจะไม่ได้ทำงานอย่างใกล้ชิดกันอีก ด้านจังซุงจาเมื่อรู้ว่าอุนซองกับหลานชายสามารถทำสำเร็จก็ดีใจมาก

ด้านพั้ก เมื่อรู้ว่าจินเซ็งฟู้ดส์ประมูลได้ก็เดินทางมาหาจังซุกจา

“ท่านมีแผนอะไรถึงปิดบังผม มีเหตุผลอะไรที่ทุ่มเทถึงขนาดนั้นครับ”

“เพื่องานประมูล จะมีเหตุผลอะไร”

“ทำเอกสารใหม่ โดยที่ข้ามขั้นตอน ท่านอนุมัติซะเอง”

“ฉันเป็นประธาน ทำไม่ได้รึยังไง”

“ประมูลสำเร็จ เป็นไปตามเงื่อนไขการยกมรดกทราบนะครับ”

“ฉันรู้”

“ผมขอให้ยกเลิกพินัยกรรมซะ”

“ฮ่ะ...ฮ่ะ...ทำไมเธอสนใจมรดกฉันนักนะ”

“เขามีจุดประสงค์ที่เข้ามาตีสนิทท่าน”

“ฉันตัดสินใจเอง”

“ทำไมถึงไม่ยกเลิกพินัยกรรม”

“ฉันต้องการคนสืบทอด”

“ท่านคงไม่เปลี่ยนใจเรื่องมรดกสิครับ”

“ฉันบอกแล้วต้องการผู้สืบทอด”

“ท่านจะเอายังไง เรื่องพินัยกรรม คณะกรรมการคัดค้านรุนแรงขนาดไหน ผมช่วยเกลี้ยกล่อมพวกเขา ตอนนี้ผมสุดจะทนแล้ว”

“สุดจะทนรึ พั้กเทซุย เธอว่าสุดจะทนอย่างงั้นรึ”

“ท่านทำแบบนั้นไม่ได้ บริษัทไม่ใช่ของเล่น”

“เธอไม่ต้องยุ่ง พรุ่งนี้ฉันจะตายรึไง กลัวฉันยกบริษัทให้คนอื่นรึ หยุดนินทาได้แล้ว”

“ทำไมท่านไม่ไล่เด็กคนนั้นไปซะ หลักฐานเห็นอยู่ว่าเป็นคนหลอกลวง”

“เรื่องนี้ฉันสะสางเอง คอยดูก็แล้วกัน”

ปั๊กมาสอบถามนักวิเคราะห์หุ้นถึงเรื่องหุ้นของจินเซ็งฟู้ดส์ พร้อมกับปล่อยข่าวเรื่องจินเซ็งฟู้ดส์มีปัญหาภายใน ประธานบริษัทยกอำนาจการบริหารให้เด็กสาวที่ไหนก็ไม่รู้

อุนซองบอกยูฮัง ว่าจะไม่ทำงานที่นี่แล้ว เพราะตกลงกับคุณย่า แค่ทำร้านสาขาสองให้ยอดเพิ่ม 20% เท่านั้น

“หลังจากนั้น.. เธอทำอะไรต่อ”

“ถึงเป้า 20% แล้ว พรุ่งนี้ฉันจะไปพบคุณย่า คุยกับท่าน แล้วก็จบกัน”

“เธอกับบ้านซึงมี ตกลงว่ายังไง ระหว่างเธอกับซึงมีอาจเข้าใจผิดหรือไม่ตรงกันก็ได้ ควรปรับความเข้าใจ”

“ซึงมีกับฉัน...ไม่มีเรื่องต้องคุยอีกแล้ว”

“เธอว่าซึงมี...โกหกใช่รึเปล่า”

“นายก็รู้ ...ว่าที่พูดเรื่องโกหกรึเปล่า นายอยู่ด้วยนี่นา”

“เธอไม่จำเป็นต้องเฉย เธอพูดออกมาเลยสิ”

“ต่อให้ฉันพูดความจริง นายคงไม่เชื่อฉันหรอก และยิ่งนายรู้จักซึงมีมานาน คำพูดฉันคนเดียวจะมีใครเชื่อกันล่ะ ไม่สิ เชื่อไม่ได้”

“เธอคิดว่า ไปแล้วทุกอย่างจบรึ” ยูฮัง กล่าว