“ลูกฮัง คิดได้ยังไงว่าต้องคุยกับพนักงาน”

“ไม่ใช่ผมคนเดียว เพื่อนที่สาขาสองกับอุนซองช่วยกันเสนอความคิด แล้วทุกคนก็เห็นด้วย ร่วมมือกัน”

“พนักงานช่วยอย่างจริงใจ ยูฮังกับอุนซองได้ใจของพวกเขา ยูฮังกับอุนซองช่วยฉันเอาไว้” คุณย่าจังกล่าว

“อุนซองกลัวไม่ได้อำนาจบริหารน่ะสิ ถึงได้ช่วยเต็มที่” ยงนังกล่าว

“ไม่ใช่นะครับ”

“พี่ ทำไมต้องเสียงดังเข้าข้างกันด้วย” ชองยีถาม

“นั่นสิ อุนซองมีอะไรดี”

“อะไร” ยูฮังถาม

“อย่าเชียวนะ” ยงนังกล่าว

“คุณย่าผมออกไปสักครู่”

“ไปไหนอีกล่ะ” ยงนังถาม

“ขอบคุณเพื่อนที่สาขาสอง ไปนะครับ” ยูฮัง กล่าว

ยูฮังมาหาผู้จัดการร้านสาขาสองเพื่อขอบ คุณที่ช่วย

“เราปกป้องท่านประธาน ไม่ได้ช่วยคุณย่าคุณ ไม่ต้องขอบคุณหรอก” ผู้จัดการกล่าว

“ผู้จัดการ วางฟอร์มเกินไปรึเปล่า” ยูฮัง ถาม

“ภรรยาผมบอกว่า นี่แหละคือเสน่ห์”

“ลูกพี่ มาเลี้ยงฉลองรึ หัวหน้าล่ะ” ซูเจ ถาม

“หัวหน้าโคไม่ได้มารึ” ยูฮังถาม

“ไม่มาด้วยกันรึ”

อุนซองมาหาเฮลี ถามว่าพี่จุนเซคงลำบากใจมาก

“ไม่น่าถาม เขาลงดาบเชือดพ่อตัวเองเชียวนะ”

“สภาพเขาในที่ประชุมผู้ถือหุ้น ฉันไม่มีวันลืม”

“เป็นฉันล่ะ ทำไม่ลงหรอก รู้ว่าพ่อต้องถูกไล่ออก ยังฝืนทำสิ่งที่ถูกต้อง เป็นเธอ ทำได้รึเปล่า ถ้าจะหักอกเขาตอนนี้ อย่าเพิ่งเลย เธอเป็นแฟน ยูฮังรึก็เปล่า ด่วนผลักไสคุณจุนเซทำไม” เฮลีกล่าว

“ฉันทำก็เพราะพี่จุนเซ” อุนซองกล่าว

“แน่รึว่าทำเพื่อคุณจุนเซ ไม่ใช่เพราะนายนั่นหรอกรึ”

“รู้อยู่ว่าไม่ใช่”

“น่าสงสารคุณจุนเซ ในยามเศร้า ยิ่งคิดถึงคนรัก อยากให้ปลอบใจ...เฮ้อ...เขาไม่น่าเช่าบ้านให้เลย เจอคุณย่าแล้วจากนั้นก็เจอยูฮัง”

“เธอพูดเรื่องอะไร เช่าบ้านให้รึ”

“ถึงขั้นนี้ไม่ปิดแล้ว ห้องเช่าที่ควันโดะ คุณจุนเซช่วยเช่าให้”

“อะไรนะ”


พั้กเทซุย เดินทางมาหาปั๊กที่บ้านพัก บอกเรื่องที่ลูกชายของตนงดออกเสียง

“ทำไม ทำไมถึงงดออกเสียง ทั้งที่รู้ถ้าประธานจังไม่ถูกปลดคุณต้องเดือดร้อน ลูกทำกับพ่อแบบนี้รึ”

“ผมไม่เข้าใจจิตใจลูก”

“คุณพูดได้ยังไง นี่เรื่องใหญ่ ไม่ใช่เรื่อง  เล็ก ๆ คุณควรซักซ้อมกับเขาอย่าให้พลาด”

“ผม.. ไม่ได้แพ้จุนเซ แต่แพ้ประธานจัง การทำงาน 30 ปีเขา.. ไม่ได้สูญเปล่า”

“เป็นอันว่า.. จากนี้จะเป็นยังไง”

“คุณไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้แม้แต่น้อย ผมขอรับโทษแต่เพียงผู้เดียว เรื่องของคุณผมจะไม่พูด ไม่ต้องห่วง สิ่งที่คุณเฝ้ารอ.. ไม่ได้สมปรารถนาก็จริง ผมไม่อยากให้คุณมีมลทินไปด้วย....เซ็งฮี ขอให้คุณเชื่อใจผมเท่านี้ก็พอ”

อีกด้านหนึ่งซึงมีได้มาหาจุนเซ

“นั่งสิ คุณใช้ตัวเลขบัญชีของพ่อข่มขู่ผม เรื่องนี้ผมจะไม่บอกใคร.........ดังนั้น ดื่มแล้วไปซะ เพราะเรื่องนี้ใช่มั้ย ถึงร้องไห้ทั้งที่ไม่ตัดสายโทรศัพท์”

“คุณไม่บอกใครจริงนะ” ซึงมี ถาม

“ไม่บอก”

“ทำไมถึงไม่บอกคนอื่นรู้ หรือกลัวฉันนำเอกสารให้ตำรวจ ถ้าพี่ยูฮังรู้ กลัวเขาใช้เป็นข้ออ้างทิ้งฉันไปหาอุนซองใช่มั้ย”

“ไม่ใช่ทั้งนั้น ไม่จำเป็นต้องบอกเหตุผล”

“หมายความว่ายังไง”

“ฉันรู้เธอไม่ให้เอกสารกับตำรวจหรอก ใจของยูฮัง...อยู่กับอุนซองนานแล้ว ไม่จำเป็นที่ทำให้เธอทุกข์ทรมาน..กว่านี้...แต่ละวัน เธอใช้ชีวิต
ปกติรึเปล่า ตอนนี้ยังไม่สาย พูดมาให้หมด”

“พูดอะไร”

“คิดผิดถ้าปิดบังต่อไป เสียใจยิ่งกว่านี้”

“เสียใจ.....ยังมีเวลาเลือกได้ ฉันเลือกที่จะทำสิ่งผิด ฉันรู้... คุณเห็นว่าฉันเป็นคนโง่เง่าสิ้นคิด ฉันรู้ว่าอุนซองเห็นฉันเป็นคนไร้ยางอาย รู้ว่าพี่ยูฮังผิดหวังในตัวฉันมาก...ไม่สิ......เห็นว่าฉันเป็นคนเลวร้าย ฉันกลัว กลัวเหลือเกิน แต่ทำยังไงได้ล่ะ ให้สารภาพยังไง ฉันให้เขารู้ไม่ได้ เพราะฉะนั้น.. เวลานี้ฉันทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง ฉันไม่กล้าโทรฯหาพี่ยูฮัง คิดถึง...แต่ไปหาไม่ได้ ฉันอยากนอนหลับโดยไม่ตื่นในวันรุ่งขึ้น ยามที่ลืมตาตื่น ฉันคิดถึงเขา” ซึงมีกล่าว

ซึงมีเสียใจไปดื่มเหล้าจนเมากลับมาบ้าน

“ซึงมี.. อ้าว... ลูกเอ๊ย ไปดื่มเหล้าที่ไหนมาเมาเชียว”

“แม่...แม่จ๋า”

“เป็นอะไร แม่ชงน้ำผึ้งให้ดื่ม”

“จะพูดยังไงดี พี่ยูฮังให้หนูสะสางเรื่องนี้เอง เรื่องเงินประกันคุณพ่อ ...แล้วยัง เรื่องที่พ่อยังมีชีวิตอยู่ แล้วยัง...เรื่องอุนยู...”

“พอเถอะ เมาแล้ว ลุกขึ้น เข้าห้องนอนซะ”

ยูฮังกลับมาบอกย่าว่าบริษัทจะกลับสู่สภาพปกติแล้ว

“พูดถึงหลานด้วย หลานชายประธาน  จัง ซังยูฮัง เพื่อรักษาอำนาจการบริหารของคุณย่า รีบกลับจากเมืองนอก เธอไม่ใช่ถูกเขาไล่กลับมาหรอกรึ”

“อะไร ผมกลับมาเพื่อรักษาอำนาจบริหารคุณย่านะครับ”

“เลิกงานแล้ว พาอุนซองมาหาย่า”

“อุนซองรึครับ...ใครมาแต่เช้า”

“มารบกวนแต่เช้า ขอโทษครับ” จุนเซ กล่าว

“เข้ามาสิ นั่งสิ ”

“ผมขอโทษ”

“ไม่ต้องหรอก เมื่อวาน.. เป็นการตัดสินใจที่ยาก ขอบใจนะ....เหมือนอยู่ทางสามแพร่ง เธอคงสับสน”

“คุณย่า ยกโทษให้พ่อผมด้วย แม้แนวทางต่างกับคุณย่า แต่จินเซ็งฟู้ดส์เปรียบเหมือนทั้งชีวิตของท่าน จึงได้ทำเรื่องโง่ ๆ แบบนั้น หวังว่าคุณย่าจะให้คุณพ่อจากบริษัทไปอย่างเงียบ ๆ”

“พั้กเทซุยถึงเลว... ไม่นึกว่าจะเลี้ยงลูกได้ดีขนาดนี้”

ยงนังบอกชองยีว่าหากพั้กยักยอกเงินบริษัทจะต้องเข้าคุก

“สงสารแต่พี่จุนเซ เขาทรยศ ทำให้พ่อติดคุก”

“ถึงจุนเซงดออกเสียง แต่ก็ปล่อยไว้ไม่ได้ เสียแรงมินโซไว้วางใจ เขากลับมาเลื่อยขาเก้าอี้แม่เพื่อน”

“เฮ้อ....หนูต้องตัดใจจากพี่จุนเซ เหมือนโรเมโอจูเลียตที่ครอบครัวเป็นศัตรูกัน”

“โรเมโอจูเลียตรึ คู่นั้นเขารักกันจะตาย แต่นี่รักลูกศัตรูฝ่ายเดียวนะจ๊ะ”

“แม่ ไม่เพราะพี่จุนเซ เรามีหวังแพ้” ยูฮัง กล่าว

“ลูกได้ใจพนักงานและยังชนะใจผู้ถือหุ้น”

“เพราะพี่จุนเซช่วยตะหาก”

“จริงรึเนี่ย”