All Blog
มรดกรักฉบับพันล้านวอน วันที่ 10 เมษายน 2555



ผู้จัดการร้านเรียกอุนซอง และพนักงานคนอื่น ๆ มาประชุม หลังขยายไปเขตอื่น แล้วลูกค้าเก่าลดลงเพราะถูกคู่แข่งเข้าแทรก

“เฮ้อ...วันนี้ แจกใบปลิวอีกมั้ยครับ” พนักงานคนหนึ่งถาม

“แจกแค่วันนี้ พรุ่งนี้แจกพร้อมการส่งนอกสถานที่”

“ถามหน่อย ต้องแจกหมดวันนี้หรือ” ยูฮัง ถาม

“วันนี้แจกครึ่งนึง อีกครึ่งแจกพร้อมส่งถึงบ้าน” อุนซอง บอก

“ขอโทษนะที่ไม่ได้ให้พัก แต่งานยิ่งลำบากยิ่งท้าทาย จะไม่รู้สึกเหนื่อย” ผู้จัดการร้าน กล่าว

“ใส่ตะกร้าเลย”

“น่าเกลียดที่สุด ขี่จักรยานอยู่คนเดียว” ยูฮัง กล่าว

“อุตส่าห์ขนให้ น่าจะดีใจ”

“ให้ฉันวิ่งตามรึ”

“หัวหน้าลีห้องครัวมีจักรยาน ไปขอยืมมาสิ” อุนซอง กล่าว

“ขี่จักรยานรึ ไม่เอา” ยูฮัง กล่าว

“งั้น เจอหน้าอพาร์ตเมนต์ตงฮา เริ่มที่นั่น จะได้เร็วหน่อย”

“นี่อะไร”

“ผู้จัดการให้เบี้ยเลี้ยงนอกสถานที่ อ้าว....”

“พันเดียว”

“อาหารเที่ยงต่างหาก เร็ว ๆ ล่ะ”

“ขึ้นรถเมล์เร็วกว่า”

เมื่อถึงย่านที่มีอพาร์ตเมนต์ อุนซอง บอกยูฮัง

“แถวนี้มีอพาร์ตเมนต์ประมาณสิบแห่ง นายแจก 201 ถึง 205 แล้วเจอที่นี่”

“แจกอะไร ใส่ตู้จดหมายได้มั้ยล่ะ”

“ใส่ตู้จดหมายส่วนใหญ่เห็นแล้วก็โยนทิ้ง”

“แจกทีละบ้านรึ”

“ไม่แจกแล้วมาสองคนทำไม อ้าว... “อุนซอง กล่าว

ชองยีมาที่ร้านของจุนเซ เมื่อพบเฮลี ก็บอกว่าตนเองจะมาทำงาน และไม่คิดที่จะลาออก

“นี่...เธออาละวาดก็ได้นะ เธอยิ้มแบบนี้คนเขากลัวนะ” เฮลี กล่าว

“ชองยี” จุนเซ เรียก

“พี่ พี่ให้ฉันพักผ่อน ฉันพักแล้วจะกลับมาทำงาน”

“ขอบใจมาก”

“อะไรรึ”

“ขอบใจที่เธอเชื่อฉัน ขอบใจที่ให้อภัยฉัน” จุนเซ กล่าว

“แค่เปลี่ยนนิสัย ง่ายจะตายไป หน้าตาฉันไม่เหมือนเขา รูปร่างสู้ไม่ได้ การศึกษาก็ไม่เทียบ มองซ้ายมองขวา ฉันเหนือกว่าโคอุนซองร้อยเท่า เอาล่ะ ทีฉันบ้างล่ะ”

อุนซองแจกใบปลิวจนเหนื่อย จึงพักไปซื้อไอติมกิน

“ไปซื้อไอติมรึ ให้นั่งกินริมถนนเนี่ยนะ” ยูฮัง กล่าว

“กินของแค่นี้กลัวคนอื่นมองด้วยรึ ทั้งร้อนทั้งเหนื่อย กินแล้วสดชื่นนะ เฮ้อ...ละลายหมดอดกิน นี่เงินค่ารถซื้อนะ”

“ก็ได้...น้องชายเธออายุเท่าไหร่ ชื่ออุนยูใช่มั้ย”

“นายรู้ได้ไงว่าชื่ออุนยู”

“อุนยู ๆ เรียกได้ทั้งวัน”

“อายุ 17”

“ไม่นานคงหาเจอ คุณย่าพูดจริงทำจริง ท่านต้องหาเจอ อีกอย่างวันนั้น วันที่ฉันแกล้งเธอ แล้วค่อยเอากระเป๋าไปแลกคืน”

“วันนั้นน่ะหรือ”

“ฉันบอกแฟนเก่าเธอ รอหน้าร้านอาหารก่อน 5 โมง รอ 40 นาที เธอไม่มา...วันนั้นแหละ”

“งั้นรึ”

“ฉันเลย...นึกว่าเธอจงใจเอากระเป๋าฉันไป”

“ฉันไม่ได้รับโทรศัพท์ แปลกนะ ทำไมนายไม่เคยพูดเรื่องนี้”

“ถ้าฉันพูด เธอจะหาว่าฉันแก้ตัวสิ” ยูฮัง กล่าว

“เชอะ...จนป่านนี้เพิ่งมาพูด”

“เพราะฉัน....ทำให้เธอไม่ได้เห็นหน้าพ่อ ฉันขอโทษนะ”

“เดี๋ยวนี้ขอโทษเก่งนะ”

“ชมรึเปล่า”

“ที่สถานคนชรา นายหัวเราะคุยกับคุณยาย ปกติหน้าบึ้ง หัวเราะแล้วดีออก ทำไมต้องเก๊กหน้า ราวกับโลกนี้มีแต่ความทุกข์” อุนซอง กล่าว

“พี่ไม่เข้าใจคนอย่างอุนซอง” ซึงมี กล่าว

“อีกแล้วนะ พูดมากถึงได้ผอมกะหร่องแบบนี้” ยูฮัง กล่าว

“เชอะ...” อุนซอง กล่าว

“ใบปลิววันนี้เหลือกี่ใบแล้ว” ยูฮัง ถาม

“เหลือประมาณ 500 ใบ”

“1,500 ใบ แจกวันละ 10% 150 ชาม”

“ไม่ทันไรเพิ่ม 10% ได้แค่ 5 ก็ยิ้มแล้ว” อุนซอง กล่าว

“เมื่อไหร่จะเพิ่มได้ถึง 20%”

“เพราะงั้นถึงต้องหาวิธีอื่นด้วยไง...”

“ส่งนอกสถานที่...” ยูฮัง ถาม

“ตามศูนย์อาหาร...”

“ไม้ทิ้งที่ไหน”

“ลงถังขยะตรงโน้น”

“ไป”

“เดี๋ยวก่อน ฉันขอเปลี่ยนปลาสเตอร์”

“เท้าพองรึ”

“เป็นเมื่อวาน เช้านี้ฉันเจาะก่อนออกมา”

“เท้าเจ็บยังจะแจกอีกรึ”

“ปะแล้วไม่เจ็บแล้วล่ะ...ไป” อุนซอง กล่าว

ยูฮังและอุนซองกลับมาที่ร้านก็พบว่าซึงมีมารอยูฮังอยู่และชวนยูฮังไปดูหนัง ยูฮังเหลือบมองอุนซองบอกว่าวันนี้เขาต้องไปทำธุระ แต่ซึงมีขอไปด้วย ยูฮังปฏิเสธไม่ได้จึงต้องรับปากจะไปกับซึงมี อุนซองกังวลถึงกับจำผิดจำถูกเลยทีเดียว

ยูฮังมาซื้อหนังสือ ซึงมีชวนยูฮังเข้าร้านอาหารหรูราคาแพง ยูฮังบอกให้ไปกินที่อื่น ซึงมีบอกว่าเธอจะเลี้ยงเพราะตอนนี้เงินเดือนมากกว่า ยูฮังยังปฏิเสธ แต่ซึงมีคะยั้นคะยอจนยูฮังต้องยอมตามใจ

“พี่ยังออกข้างนอกกับอุนซองอยู่รึ อึดอัดรึเปล่า”

“เวลาทำงาน ไม่คิดเรื่องอื่น”

“เรื่องอื่นอะไร”

“เรื่องมรดกคุณย่า เรื่องเธอกับเขา เขาโกหกตลบตะแลง...เรื่องพวกนี้ มัวแต่คิด ทำงานไม่ได้หรอก”

“ถ้าทำได้ถึงเป้า อุนซองได้ผลงาน พี่จะทำยังไง” ซึงมีถามขึ้น

“ตอนไปสาขาสอง ฉันไม่มีข้อตกลงกับคุณย่า เพราะฉะนั้น เรื่องผลงานถึงเป้า ต้องว่าตามความเป็นจริง ระหว่างนี้ ฉันไม่คิดอะไรทั้งนั้น”

“แล้วพี่...ไม่รู้สึกอะไรกับอุนซองบ้างรึ” ซึงมีเลียบ ๆ เคียง ๆ

“จะรู้สึกอะไร นั่นไม่สำคัญหรอก” ยูฮังพยายามเก็บความรู้สึก

ซึงมีโทรฯหาอุนซองบอกว่าขอรูปอุนยู เพราะต้องการช่วยตามหาน้องชายอีกแรง ด้าน
ยูฮังกลับมาบ้านก็พบจังซุกจานั่งเหม่ออยู่หน้าบ้าน ยูฮังทักทาย โดยถามเรื่องอาการของจังซุกจา และมีความรู้สึกเป็นห่วงจังซุกจามากขึ้นกว่าแต่ก่อน จนพ่อบ้านและจังซุกจารู้สึกได้

พ่อของอุนซองคิดหนักกับอีเมลที่ได้ ที่ข้อความระบุว่าอุนซองและอุนยูไม่ดีใจที่พ่อยังไม่ตาย อีกทั้งจะทำให้อุนซองและน้องเดือดร้อนด้วย หากคนอื่นรู้เรื่องเข้า พ่อของอุนซองคิดจะไปจากโซลตามที่ปั๊กเซ็งฮีบอก และตัดสินใจโทรฯหาจุนเซเพื่อร่ำลา เพราะจุนเซดีกับเขามาก ทั้งสองนัดเจอกัน พ่อของอุนซองส่งเงินให้จุนเซบอกคืนค่ายาแก้หวัดที่จุนเซซื้อให้ครั้งก่อน

“ความจริงไม่ต้องคืนเงินผมหรอกครับ”

“ตอนนั้นไม่มีเงินต้องรบกวนคุณ ตอนนี้คุณช่วยให้ผมมีงานทำ ต้องคืนสิครับ”

“งั้น ผมไม่เกรงใจ ขอรับไว้ คุณอาจะไปที่ไหนรึครับ ทำไมต้องไปจากโซลครับ”

“ชีวิตนี้ ผมไม่เคยเป็นภาระของใคร มีครั้งเดียว ที่ผมเห็นแก่ตัวตัดสินใจโง่ ๆ ผิดอย่างมหันต์ เป็นผลจากการกระทำ”

“หมายความว่ายังไงครับ” จุนเซไม่เข้าใจสิ่งที่พ่ออุนซองพูด หลังจากทานอาหารด้วยกัน พ่อของอุนซองก็ลาจุนเซ

ปั๊กเซ็งฮีและพ่อของจุนเซนัดเจอกัน ปั๊กแกล้งถามเรื่องอุนซองที่จะมาเป็นสะใภ้ แต่พ่อของจุนเซบอกว่าไม่มีทางที่อุนซองจะมาเป็นสะใภ้เขาได้ ระหว่างนั้นพ่อของอุนซองโทรฯหาปั๊กเซ็งฮี หลังจากรับสายปั๊กเซ็งฮีก็รีบขอตัวทันที และมาพบพ่อของอุนซอง พ่ออุนซองบอกตัดสินใจจะไปจากโซล ปั๊กเซ็งฮีดีใจมากแต่พยายามเก็บอาการและบอกว่าจะออกค่าใช้จ่ายให้

อุนซองและยูฮังแยกกันทำงาน อุนซองเสนองานที่บริษัทรับจัดงานแต่งงาน แต่ถูกปฏิเสธ พอเดินออกมาก็เจอยูฮังที่จะมาหาลูกค้าที่นี่เช่นกัน อุนซองบอกว่าพรุ่งนี้จะมาอีกที ยูฮังบอกว่าพรุ่งนี้เขาจะมาเอง

“บริษัทจัดแต่งงานมีที่เดียวรึ ไปที่อื่นสิ” อุนซองบอก

“ร้านนี้ใหญ่ที่สุดในย่านนี้ มีเครือข่าย 20 แห่ง สุดสัปดาห์แขกไม่ต่ำกว่าสี่พันคน”

“นายรู้ได้ยังไง”

“ไม่เตรียมข้อมูลจะกล้ามารึ”

“หรือว่า...นายปลอมเป็นนักข่าว สัมภาษณ์เขา”

“เธอนี่บื้อจริงนะ เธอปลอมเป็นนักข่าวจะได้ไหม เปิดดูเว็บไซต์ของเขาสิ เครือข่ายจำนวนคนรู้หมด”

“เอ้อ...จริงด้วย” อุนซองพยักหน้าเห็นด้วย

“ฉันรับที่นี่ เธอไปที่อื่น”

“ทำงี้ได้ยังไง นี่เป็นร้านใหญ่ที่สุดในย่านนี้” อุนซองโวยวาย

“นอกจากบริษัทจัดงาน ไม่มีที่อื่นรึที่....”

“มีสิ...สถานศึกษา”

“สถานศึกษา โรงพยาบาล โรงอาหาร หอพัก โรงงาน เราจัดกิจกรรม ออกกำลังกาย” ยูฮังบอกเพราะหาข้อมูลมาเต็มที่ ทำเอาอุนซองแปลกใจ

หลังเลิกงานจุนเซนัดเจอกับอุนซอง อุนซองบ่น ๆ เรื่องที่ยูฮังดูไม่ชอบหน้าเธอ

“เรื่องมรดก กับเรื่องชองยี เขาน่าจะเกลียดฉัน แต่อย่างพี่บอก เขาเป็นหลานของคุณย่า เอ้อ...เขาคงเชื่อมั่นว่าเปลี่ยนใจคุณย่าได้ เดี๋ยวนี้เขาไม่ใช้อารมณ์”

“แม้คุณย่าไม่เปลี่ยนใจ เธอไม่ใช่ว่าได้มรดกทั้งหมด เพราะฉะนั้น เธอไม่ต้องละอายใจ”






//www.dailynews.co.th



Create Date : 12 เมษายน 2555
Last Update : 12 เมษายน 2555 15:31:59 น.
Counter : 310 Pageviews.

0 comments
ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
 *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 

มิกัง
Location :
ชลบุรี  Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]