พ่อของอุนซอง...ฉัน...ฉัน...ฉันกลัวเหลือเกิน...นี่...นี่...พรุ่งนี้...ไม่ใช่...มะรืนค่อยเจอกัน
เราแอบไปก็ได้ โคพิงจึง กล่าว
ไม่ได้...ขอเวลาฉันคิดดูก่อนได้มั้ย...อ้าว...วันมะรืน...วันมะรืน 10 โมง เจอกันที่นี่
เดี๋ยวก่อน โคพิงจุง เรียก แต่ไม่ทันเธอขับรถออกไปแล้วและรู้สึกผิดหวังที่พิงจุงยังไม่ตาย
จัง เจกับอุนซองก็สอบถามว่าฝึกงานวันแรกเป็นอย่างไร
ก็สนุกดีค่ะ
สนุกมากรึ สนุกยังไง ชองยี ถาม
พนักงานเรา 50% เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว น่าแปลกมากเลย อุนซอง กล่าว
บริษัทเรามีแบบนี้ด้วยรึ ชองยี ถาม
แค่เรื่องนี้ยังไม่รู้ คุยว่าเคยเป็นผู้จัดการร้าน จึง กล่าว
เปิดบริษัทเพื่อช่วยพวกแม่เลี้ยงเดี่ยวหนูรู้หรอก หนูไม่อยากเป็นผู้จัดการร้านสักหน่อย คุณย่าบังคับหนูเป็น
งั้นรึ งั้นฉันขอดูแผนโครงงานของแกซิว่าเป็นยังไง
คุณย่า ให้หนูเขียนแผนโครงงานจริงรึคะ
คำพูดฉัน แกทำเป็นหูทวนลมรึไง
คุณแม่คะ ยังไม่หายโกรธ เรื่องยูฮังชกผู้จัดการลีรึคะ ผ่านมานานแล้วนะคะ ยงนัง กล่าว
ไม่ได้โกรธ แต่ผิดหวัง ที่ให้เขียนแผนงานส่ง ไม่ใช่ล้อเล่น เป็นคำสั่ง
คุณแม่สั่งให้หลานเขียนแผนงาน เพื่ออะไรรึคะ
โอยงนัง ฉันจะทำอะไร ฉันต้องรายงานเธอรึยังไง จัง กล่าว
แต่ว่า คุณแม่สั่งแบบนี้ ฉันว่า......ลูกฮัง มาเร็ว มากินข้าว ยงนัง กล่าว
กินไม่ลง ยูฮัง ตอบ
ดูเอาเถอะ ลูกฉันไม่มีใจอยู่บ้านกันเลย คุณแม่ ง้อเขาหน่อยสิคะ
ให้ฉันง้อยังไง รึให้ฉันเต้นระบำต่อหน้ามัน จัง กล่าว
อุนซองขึ้นมาที่ห้องของยูฮัง เพื่อมาตามไปทานข้าวตามคำสั่งคุณย่า
ไม่ได้ยินรึ บอกว่ากินไม่ลง
ไม่อยากลงไปกิน ยกมาให้ที่ห้องมั้ย คุณย่าให้ฉันมาถามแบบนี้
ไปบอกคุณย่า ตราบใดที่เธออยู่บ้านนี้ ฉันไม่กินข้าวที่บ้านเด็ดขาด...เข้าใจมั้ย...เธออยู่บ้านนี้ ฉันไม่กินข้าวที่บ้าน
ฉันน่ะ ไม่อยากอยู่ที่นี่หรอก แต่ฉันต้องมาอยู่ อุนซอง กล่าว
ไม่อยาก แล้วมาอยู่ทำไม ไม่อยากอยู่ก็ไปซะสิ มาทำไม
เพราะฉันมีเหตุผลส่วนตัวน่ะสิ
อ๋อ...หนีออกจากบ้าน ติดต่อที่บ้านไม่ได้ อ้างว่ามีเหตุผลส่วนตัวสิ
ต่อให้นายเบื่อหน้าฉัน ฉันก็ไม่ไปหรอก แม้ต้องทนให้นายเหยียดหยาม ฉันก็ไปจากที่นี่ไม่ได้ นายเข้าใจมั้ย
อย่าเล่นละคร ไม่สำเร็จหรอก
นายมันชอบหาเรื่อง
เมื่อกี้ว่าอะไร
นายมันได้แต่ดูถูกคนอื่น นี่...ฉันเป็นลูกของพ่อฉัน ฉันมีพ่อเหมือนกัน ในฐานะลูกของพ่อ ฉันมีชีวิตที่สุขสบาย
ยังมีหน้ามาพูดอีก
ทุกคนเกิดมา ย่อมมีความทุกข์อยู่ภายใน เข้าใจมั้ย ฉันต้องพูด พูดเพื่อปรับความเข้าใจ แต่บางเรื่องก็พูดไม่ได้ ฉันไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น นายก็ไม่รู้เหมือนกัน อุนซอง กล่าว
ใช่
นายทิ้งกระเป๋าแล้วสินะ ถ้าหากทิ้งไปจริง นายมันเลวที่สุด...ถ้ารู้วันนั้นเป็นวันอะไร นายคงไม่ทำแบบนี้กับฉัน
ซึงมีเห็นหน้าแม่ของตนซีด ก็รีบถาม
อุนซองไม่รับปากรึคะ เขาจะบอกทุกอย่างกับพี่ยูฮังรึ...ใช่มั้ยคะ
เด็กโง่ ไม่ต้องกลัวหรอก อุนซองเขารับปากว่าไม่พูด
จริงนะคะ
เขารับปาก จะแกล้งทำเป็นไม่รู้จักลูก
ยูฮังรู้สึกผิด จึงหยิบกระเป๋าของอุนซองในห้องมาค้นว่ามีอะไรบ้าง ก็พบสมุดจดบันทึกการทำอาหาร และรูปที่อุนซองถ่ายคู่กับพ่อ จึงนึกถึงของขวัญวันเกิดของพ่อที่อยู่ในนั้นเมื่อเปิดออกดูก็พบว่าเป็นรองเท้าใส่ทำงาน จึงรู้ว่าอุนซองไม่ได้โกหกตน ด้านอุนซองกลับไปที่ห้องก็ทบทวนเรื่องที่ปั๊กเซ็งฮีบอกว่าซึงมีชอบยูฮัง ก็ถอนหายใจ
เฮ้อ...ทำไมซึงมีถึงโง่นักนะ ชอบอีตานั่นได้ยังไง...... อุนซองคิด จากนั้นประตูห้องก็เปิด ยูฮังนำกระเป๋ามาคืนให้แล้วเดินออกไป อุนซองวิ่งตามไปพร้อมเช็ค
เดี๋ยวก่อน......นี่อะไร อุนซอง ถาม
ค่าเหล้ากับค่ามือถือ ยูฮัง กล่าว
เงินนี้ นายได้กระเป๋าคืน ค่อยให้ฉัน
เธอต้องหากระเป๋ารึ
ตอนนี้ฉันไม่แน่ใจ แต่น่าจะหาเจอ เจอแล้ว ฉันจะทวงเอง อุนซอง กล่าว
อุนซองมาหาซึงมี สอบถามเรื่องตอนที่ตนย้ายออกจากบ้าน ได้ลืมของบางอย่าง เป็นของคุณพ่อ ซึงมีได้ทิ้งไปหรือเปล่า
เปล่า ยังอยู่ที่บ้าน
ฮะ...ฮะ...ดีจังเลย ฉันยังกลัวบ้านเธอคับแคบ จะทิ้งของไปหมด
จะทิ้งได้ยังไง
งั้นบอกที่อยู่ให้ที แล้วฉันจะแวะไปเอาเอง อุนซอง กล่าว
ที่อยู่รึ
อึม......เธอย้ายไปอยู่ไหน
เอ่อ...คือ...ซอยสลับซับซ้อน หายาก พอดีคืนนี้ฉันมีนัด พรุ่งนี้ฉันส่งให้นะ ฉันรู้ที่อยู่เธอ ซึงมี กล่าว
ก็ดี งั้นพรุ่งนี้เธอมาทำงาน ช่วยเอากระเป๋าที่มาจากนิวยอร์กให้ฉันด้วยนะ ฉันอยากได้คืน
แสดงความคิดเห็น
//www.dailynews.co.th
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
