“ท่านประธาน ท่านให้งานผมทำไมครับ”

“คนไหนที่ฉันมอบหมายงานให้ได้ ฉันสืบมาเรียบร้อย คุณเคยมีบริษัทรับเหมาก่อสร้าง ฉันเลยให้ทำ”

“ท่านประธาน”

“เอานี่ไปรับไว้ แล้วหาที่อยู่ใหม่”

“ไม่ครับ”

“คงเคยได้ยิน อุนซองคือผู้มีพระคุณของฉัน ในยามที่เขาลำบาก ให้ฉันสแกนสมอง ให้ที่อยู่ที่กิน กระทั่งป่านนี้ เขาไม่เคยขอสิ่งใดจากฉัน”

“ผมไม่อยากรบกวนท่าน ตอนนี้ยังไม่ต้อง การบ้าน”

“ไม่ต้องการรึ”

“อุนซอง...ตัดสินใจ พาอุนยูเรียนต่อนอกครับ”

“ต่อนอกรึ”

ยองโช ขอร้องยูฮัง ไม่ให้แจ้งตำรวจเรื่อง อุนยู เพราะตนไม่ได้ข่มเหงอุนยู ยูฮังบอกว่าอุนซองต้องเสียน้ำตามากเพราะเรื่องน้องชาย ระหว่างนั้นอุนซองก็เข้ามา ทำให้ยูฮังประหลาดใจถามว่ามาที่นี่ทำไม อุนซองรีบบอกว่าตนมีเรื่องจะบอกกับยูฮัง

ตอนที่ 40

อุนซองบอกยูฮัง ว่าจะเดินทางไปเรียนต่อนอก แม่ซึงมีคืนเงินให้หมดแล้ว พ่อเลยให้กลับไปเรียนต่อให้จบ

“ไม่ให้ไป...เฮ้อ...เธอใจร้าย...ใจร้ายที่สุด ตั้งแต่เรารู้จักกัน เจอกันทีไรเป็นต้องทะเลาะกัน พอคุยกันได้เธอก็จะไปรึ”

“นายไม่ให้ฉันไปเรียนต่อรึ” อุนซอง ถาม

“แล้วเธอคิดว่าควรไปรึ”

“ก็ที่หยุดเรียนเพราะจำเป็น ต้องเรียนต่อสิ”

“พูดง่ายดีนะ ถามจริง ๆ เธอเห็นฉันเป็นตัวอะไร”

“ไม่ใช่อย่างนั้น” อุนซอง กล่าว

“เธอตัดสินใจแล้ว แค่มาบอกฉัน”

“ฉันต้องปรึกษานายด้วยรึ ตั้งหลายวัน นายไม่โทรฯคุยกับฉันเลย” อุนซอง กล่าว

“ฉันรู้สึกผิดต่อเธอ ต่อซึงมีด้วย เลยอยากอยู่เงียบ ๆ ฉันมีส่วนทำให้ซึงมีเป็นแบบนี้...ต้องโทษตัวเอง ที่ไม่ปรับความเข้าใจกับซึงมีก่อน แต่ว่า...เธอไปเรียนต่อเมืองนอกไม่ได้นะ”

“เพื่ออุนยูฉันต้องไป เพราะอุนยูต้องได้รับการฝึกฝน จึงเป็นนักเปียโนแต่งเพลงได้”

ยูฮัง เข้ามาที่ห้องอุนซองและนอนที่เตียงของเธอคุณย่าเข้ามาเห็นก็ถามว่ารู้เรื่องที่อุนซองจะไปเรียนต่อเมืองนอกหรือยัง ถ้าไม่อยากห่างกับอุนซองก็ไปด้วยกันเลย

“คุณย่า รู้ได้ยังไง”

“ความรัก กับการไอ มันอั้นไว้ไม่อยู่หรอก รู้ไว้ซะ ย่าเคยบอกแล้วไงถ้าแกอยากเรียนต่อ ย่าก็ยินดีให้ไป”

“ผม...ไปได้มั้ยครับ”

“หลานเอ๊ย...คนตัดสินใจคือแก...คิดดู ไปยังไงไม่ให้ต้องเสียใจ”

“ไม่ให้เสียใจ”

โค เล่าให้อุนซองฟังเรื่องที่คุณย่าได้ให้ช่วยสร้างคอนโดฯพนักงานโรงงานทางใต้

“ท่านเป็นคนละเอียดมาก กลัวทำร้ายจิตใจพ่อ ท่านสืบเรียบร้อยก่อนมอบงานให้ทำ ท่านบอกว่าเชื่อใจพ่อ”

“พ่อ...ดีใจจริง ๆ ค่ะ”

“คราวนี้ล่ะ พ่อจะตั้งบริษัทขึ้นมาใหม่ โคพิงจุง...มีลูกสาวที่แสนดี”

“ไม่หรอกค่ะ เพราะความสามารถของพ่อเองต่างหาก”

“ตอนนี้ ลูกสบายใจไปเรียนต่อได้แล้วนะ”

“ใช่ค่ะ”

“จะได้เรียนต่อ รู้สึกสับสนมั้ย”

“ไม่ค่ะ สบาย หนูห่วงแต่พ่อ ทีแรกไปนอกเพราะจะพาอุนยูไปด้วย”

“หรือไม่อยากไปเพราะหลานคุณย่ารึเปล่า ชอบเขารึ”

“เปล่าค่ะ หนูไปอยู่แล้ว”

“พ่อขอโทษ ที่ผ่านมาลูกทนทุกข์มากเหลือเกิน ทำให้ลูกพ่อกลายเป็นคนเข้มแข็ง”

“หนูเข้มแข็งซะเมื่อไหร่ ไม่เลย”

“เมื่อก่อน...ถึงแม้ลูกอ่อนโยน มีน้ำใจต่อผู้อื่น แต่ก็เอาแต่ใจตัวเอง ชอบก็ว่าชอบ เกลียดก็เกลียด”

“หนูยังเหมือนเดิม”
“ไม่...ลูกต้อง...กัดฟันทน มีความอดกลั้นมากขึ้น”
“ใช่รึคะ”
“ลูกไม่ต้องเก็บกด ช่วงที่เราพรากจากกัน มีผลต่อชีวิตลูก...อย่าให้ต้องเสียใจภายหลัง”

ยูฮัง ออกจากบ้านเพื่อไปหาอุนซองก่อนที่เธอจะเดินทางไปเรียนต่อ เมื่อทั้งสองเจอกันก็โผกอดกัน
“รอฉันกลับมานะ ฉันจำเป็นต้องไป นายรอฉันกลับมานะ” อุนซอง กล่าว 
“อุนซอง ฉันต้องรออยู่แล้ว คิดว่าฉันไม่รอรึ ฉันยังไปไม่ได้ เพราะคุณย่าจำความดีของฉันได้น้อยเหลือเกิน ฉันทิ้งท่านไม่ได้ ถ้าคุณย่าสามารถลืมความป่วยไข้ ฉันอยากให้ท่านลืม ความไม่ดีของฉัน แล้วจากนั้น ไม่ให้คุณย่าจำภาพหลานแย่ ๆ ...จากนั้น ฉันจะทำให้คุณย่าจำชื่อซังยูฮังว่าเป็นหลานที่ภูมิใจ...อะไร”
“เข้าท่าดีนะ”
“เข้าท่ารึ”
“ฉันมั่นใจต้องทำได้ นายเป็นหลานคุณย่า” อุนซอง กล่าว

ยูฮัง มาส่งอุนซองที่บ้านก็ได้พบโคที่รอลูกสาวกลับบ้านอยู่ ยูฮังรีบขอโทษ รับปากว่าต่อไปจะไม่กลับดึกอีก แล้วก็ขอตัวลากลับไป จากนั้นโค หันมาพูดกับอุนซองว่าเรื่องความรักบังคับกัน
ไม่ได้

ลี เห็นจุนเซเร่งทำแต่งาน ก็แซวว่าเพื่อให้ลืมอุนซอง

“อย่าพูดมาก ไปนอนซะ”

“พี่...พี่ต้องเดินทางไปมาตงไห่บ่อย ๆ เช่าคอนโดฯไว้สักห้องสิ”

“นี่....แกว่าเดือนหน้า ไปทำงานที่เจียงหลิง ประหยัดค่าเช่าบ้านอีกสิ”

“เอ่อ...พี่ ทำไมพี่...รู้ใจอยู่เรื่อย”

“เฮลี...พอรู้แกย้ายไปทำงานที่นั่น บอกอย่าโผล่ให้เห็นหน้า”

“คนอะไรร้ายชะมัด อยากชวนคุยก็ไม่ได้...นั่นใคร” ลี กล่าว เมื่อได้ยินเสียงกริ่งประตู

“เชิญนั่งครับ พ่อไม่โทรฯบอกก่อน ตอนเที่ยงผมมีนัด” จุนเซ กล่าวเมื่อพ่อเดินเข้ามา

“คนว่างงานก็เป็นแบบนี้ ตัวเองว่างคิดว่าคนอื่นว่างด้วย...ฮ่ะ...ฮ่ะ” พั๊ก กล่าว

“ฮ่ะ...ฮ่ะ...เดือนหน้าเริ่มงานสำนักงานทนาย จะคิดถึงตอนนี้นะครับ” จุนเซ กล่าว

“อึ่ม...พ่อเลยอยากไปหาแม่แกสักหน่อย”

“แม่รึครับ”

“หลังจากว่างงาน พ่อเพิ่งเข้าใจแม่แก รู้สึก เหงาชอบกล”

“พ่อจะคืนดีกับแม่รึครับ” จุนเซ ถาม

“คืนดีอะไร พ่อไม่เคยขอโทษเขาสักคำ ต้องไปขอโทษ”

เฮลี บอกอุนเซว่าคงไม่ได้ไปส่งอุนซองไปเรียนต่อเมืองนอกเพราะต้องเดินทางลงใต้ อุนซองบอกว่าไว้ปิดเทอมกลับมาแล้วนัดไปเที่ยวด้วยกัน จากนั้นก็ฝากเฮลี กับจุนเซ

“ได้...เตรียมพร้อมรึยัง เปิดเรียนเดือนกันยา คงวุ่นน่าดู”

“กลับไปเรียนที่เดิม ไม่วุ่นหรอกค่ะ คราวก่อนหาโรงเรียนให้อุนยูไว้แล้ว”

“งานเปิดภัตตาคารเรือสำราญ เสียดายเธอไม่ได้มาร่วมงาน” จุนเซ กล่าว “จริงด้วยนะ”

“อุนซอง” อินยง เรียก

“ฉันนัดเขามาเอง เขาอยากขอโทษเธอก่อนเธอไปเมืองนอก”

“ขอโทษนะอุนซอง ฉันเชื่อซึงมีเข้าใจเธอผิด” อินยง กล่าว