ฤดูร้อน ดอกไม้ไฟ และร่างไร้วิญญาณของฉัน...โดย โอตสึ อิจิ

พรพิรุณ กิจสมเจตน์ แปล

          บอกเล่าเรื่องราวของ ซัทสึกิ เด็กหญิงที่คงไม่มีโอกาสนั่งดูงานดอกไม้ไฟฤดูร้อนกับแม่และเพื่อนๆ เมื่อเธอกลายเป็นศพ!ในวันหนึ่ง ทำได้แค่เพียงเฝ้ามองร่างไร้วิญญาณของตนนั้นจะถูกนำพาไป ณ แห่งหนใด...

ในฤดูร้อนนั้น เราจะได้ฟัง คำให้การจากศพ!...

(สนพ.Bliss    ตีพิมพ์ครั้งที่ 4 พ.ค.51    จำนวนหน้า 137    ราคาปก 125)

ความรู้สึกหลังจากที่ได้อ่าน...

          นี่คือผลงานชิ้นแรกที่ภายในเล่มบอกไว้ว่าสร้างชื่อให้ผู้เขียนด้วยวัยเพียง 17 ปี จึงเป็นผลงานชิ้นแรกที่คนอ่านเลือกมาทำความรู้จักด้วย หลังจากที่เคยอ่านรีวิวของเพื่อนๆมาแล้วหลายครั้ง ภายในนิยายเล่มบางนี้ประกอบด้วยเรื่องสั้น 2 เรื่อง

...ฤดูร้อน ดอกไม้ไฟ และร่างไร้วิญญาณของฉัน...

          พล็อตโดยรวมไม่ถึงกับแหวก ไม่หักมุมอะไรมาก ด้วยความที่ไม่ถนัดอ่านเรื่องที่เล่าโดย 'ฉัน' จึงทำให้ง่วงงุนอยู่บ้าง แต่นี่คือจุดเด่นของเรื่องทีเดียว เมื่อ ‘ฉัน’ ที่เล่าเรื่องอยู่นั้นคือ ศพ! เด็กหญิงที่ยังคงเล่าเหตุการณ์ต่างๆหลังจากที่ตัวเองถูกฆาตกรรม ให้เห็นถึงพฤติกรรมอำพรางศพของคนที่เป็นฆาตกร สร้างสถานการณ์ตื่นเต้นให้ลุ้นให้คนเหล่านั้นเกือบถูกจับได้ แล้วโชคก็ยังเข้าช่วยไว้แบบตลกร้าย เมื่อผู้ใหญ่อย่างเรามักไม่ใส่ใจหาความกับผ้าขาวของสังคม และสิ่งที่ชวนฉงนสังสัยอีกอย่างคือ แรงจูงใจ ที่เหตุใดบางคนในตัวละครไม่สะท้านสะเทือนต่อสิ่งที่กำลังทำ ดูราวสนุกสนานกับสิ่งที่กำลังเกิดด้วยซ้ำไป สิ่งที่ทำให้จิตใจบิดเบี้ยวนั้นคืออะไร? หรือผ้าขาวบอบบางนั้นไม่เคยขาวสะอาดสดใสอย่างที่ใครๆเข้าใจเลย…

...ยูโกะ...

          เป็นเรื่องของสาวใช้ที่เพิ่งเข้าทำงานในบ้านของสามีภรรยาคู่หนึ่งได้ไม่นาน น่าแปลกใจที่เธอไม่เคยพบเจอตัวคุณผู้หญิงของบ้านเลยสักครั้ง ด้วยความสงสัยนำพาให้พบว่าผู้หญิงที่ชื่อ ยูโกะ คนนั้นไม่ใช่มนุษย์! นับเป็นพล็อตที่ถูกใจมากกก ชวนลุ้นระทึกกับฉากการหาคำตอบของแม่สาวใช้ ชอบบรรยากาศที่บรรยายภายในบ้าน ภายในห้องของสองสามีภรรยาที่ห้ามสาวใช้เข้าทำความสะอาด ชวนหลอกหลอนขนพองเป็นที่สุด ห้ามใครอ่านคนเดียวเด็ดขาดเลยตอนนี้ แม้บทสรุปสุดท้ายจะทำให้เหวอแปลกๆอยู่บ้างก็ตาม ==” 

กุหลาบซ่อนเพลิง... โดย ภาพิมล

          บอกเล่าเรื่องราวของ ปภพ ชายผู้ซึ่งไม่มีสิ่งใดให้เสียอีกแล้ว หลังสูญสิ้นลมหายใจของลูกเมียอันเป็นที่รัก เส้นทางที่เลือกจึงเป็นกองเพลิงแค้นที่เขาเต็มใจก้าวเดินลงไป หากแต่ใครจะรู้ว่าสิ่งที่เลือกก่อให้เกิดสิ่งใด เมื่อลูกสาวของฆาตกรผู้นั้นก็เต็มใจลงเล่นกับไฟอย่างเขาเช่นกัน อัมพิกา กุหลาบแรกแย้มเปราะบางที่ถูกดึงดูดให้ดำดิ่งลงไปในหุบเหวลึกไม่ต่างกัน...

เธอบอก... “ฉันรักนาย จะบอกนายอย่างนี้ไปทุกวัน จนเราแก่ตายไปด้วยกัน”

เขาอยากจะบอก...’ไม่มีหรอก วันที่เราจะแก่ตายไปด้วยกัน’

(สนพ.Ivy ตีพิมพ์มี.ค.57 จำนวนหน้า 352 ราคาปก 245)

ความรู้สึกหลังจากที่ได้อ่าน...

          เรื่องราวภายในเป็นโลกสีเทา ที่ไม่ต่างจากโลกที่เรายืนอยู่สักเท่าไหร่ ในสังคมที่ปลาเล็กไม่อาจอยู่รอดได้เมื่อมีปลาใหญ่ มีเพียงกำลังและอำนาจเท่านั้นที่จัดการได้ทุกอย่าง นั้นจึงเป็นสิ่งที่ทำให้คนมากมายไร้ศรัทธาในความดีและความชอบธรรม บ้างก็ยอมรับ บ้างก็พ่ายแพ้ บ้างก็ตอบโต้ เช่นเดียวกับตัวละครหลักที่เลือกใช้วิธีสุดท้าย เพราะเขาก็เป็นคนหนึ่งที่ไม่เหลือศรัทธาให้สิ่งใด แม้แต่ความรักที่ใครมีให้ก็ตาม เขาจึงเลือกใช้ความเลวตอบโต้ความเลว

          แม้สุดท้ายแล้วในเรื่องราวก็ยังมองไม่เห็นว่าสิ่งใดจะเอาชนะความอยุติธรรมนี้ได้ วงจรยังคงวนเวียนเรื่อยไป หากแต่ผู้เขียนก็ยังจุดแสงเล็กๆในใจให้ได้ขบคิดต่อ ว่าเราสามารถเลือกสิ่งใดไปตอบโต้ ถ้าเลือกความเลว คุณคงได้เห็นว่าเป็นเช่นไรเมื่อได้อ่านจบ หรือจะเป็นความดีที่คล้ายแสงจากปลายเทียนเพียงเล่มเดียวคงไม่สว่างไสว เท่ารวมกันทีละเล็กละน้อย รวมร้อยความหวังกำลังใจ ให้เรายังมีแรงสู้ต่อไปพร้อมๆกัน...  

          ทั้งๆที่รู้ว่าไม่แนวกับนิยายแก้แค้นกลับมาทำร้ายกัน อาจเพราะไม่ค่อยเข้าใจใน ‘แรงส่ง’ ที่ส่วนใหญ่ดูบางเบาไร้เหตุผล เกินกว่าที่จะเชื่อว่าเราจะสามารถรักใครที่เคยทำร้าย แล้วจะกลับมาครองคู่สุขสมกันได้ในตอนจบ ...กับเรื่องนี้จึงเป็นการลองดู ลองใจกันอีกครั้ง...

          นี่คือนิยายรักดราม่าไร้สุขนิยม ผ่านตัวละครสีเทาหมองหม่น ที่อาจเป็นใครสักคนที่ยืนอยู่ข้างเราในโลกของความเป็นจริง ผู้เขียนทำให้เข้าใจ ‘แรงส่ง’ ในการกระทำของตัวละครที่ดูไม่น่ายอมรับ ให้ตอกอัดลึกลงในใจคนอ่าน ที่ไม่ได้ทำให้รู้สึกนึกรังเกียจตัวตนและการกระทำของตัวละครสักเพียงนิด ที่มีมากว่ากลับเป็นความเข้าใจ เห็นใจ และสังเวชใจไปพร้อมๆกัน เข้าใจในความรักที่ก่อเกิดและดับสูญลงบนกองเพลิง และเมื่อลองมองย้อนกลับไปในวันแรกที่เขาและเธอพบพาน ดูเหมือนนานแสนนานทั้งที่เพิ่งอ่านผ่านมาเมื่อวาน ในวันที่เขากลายเป็นแค่คนขับรถ ช่างน่าสมเพชนักที่ต้องมารับใช้เด็กเมื่อวานซืน เลือดเนื้อเชื่อไขของฆาตกรที่พรากลมหายใจคนรักเขาไป วาจาก้าวร้าวที่เธอส่งให้เพื่อปกปิดรอยลึกในใจ ปิดบังรอยหวั่นไหวเมื่อได้รับรอยห่วยใยบางเบาตามหน้าที่ที่เขาส่งมา...วันเวลาผ่านผันนำจุดเริ่มต้นนั้นไปสู่จุดจบที่สมควรและงดงาม...

          เพราะความแค้นจากการสูญเสียลูกเมีย เขาจึงเลือกใช้ความอยุติธรรมที่ได้รับ เข้าตัดสินประหัตประหารผู้อื่นอย่างเงียบเชียบ และสิ่งนั้นก็กลืนกินตัวตนของเขาเองอย่างเงียบงันเช่นกัน ไม่ต่างกับเด็กสาวใจแตก ไร้การอบรม ไร้ความรักเท่าๆกับที่เธอไม่เคยมอบมันให้กับตนเอง เขาจึงเป็นเหมือนขอนไม้ที่เธอยึดเกาะ ยึดเหนี่ยวจิตใจที่ไร้เรี่ยวแรง แต่ใจรักอันบริสุทธิ์นี้ก็ไม่อาจหยุดวงล้อที่หมุนไปแล้วในเส้นทางนรกให้คืนกลับมา เมื่อเขาเห็นว่ามันเป็นเพียงเรื่องไร้สาระ เพ้อพกของเด็กหลงทางคนหนึ่ง กลับกอบกุมดวงใจที่ได้มาเป็นอาวุธทำลายบุคคลที่ต้องการ โดยไม่รู้ว่าปลายหอกนั้นก็หันมาทิ่มแทงทะลุหัวใจเขาไปเช่นกัน คำรักที่เธอพร่ำบอกกับคนเลวคนนี้ทุกครั้ง แม้ไม่เคยคาดหวังว่าจะได้ยินคำแสนสั้นนั้นจากเขา...

          เมื่อเธอคงไม่ได้ยิน มีเพียงผืนฟ้าเท่านั้นที่จะได้ยิน  //โอ๊ยยย พิมพ์ไป น้ำตาก็พลันจะไหล T-T

          หากใครกำลังมองหานิยายที่ให้อารมณ์จริงจัง ไม่สุขสันต์ฝันหวานจนเกินไป ก็นับเป็นตัวเลือกที่ดีที่ไม่ควรปล่อยผ่าน เพราะถือเป็นพัฒนาการขึ้นไปอีกขั้น ภาษาเรียบง่าย สำนวนสละสลวยมากขึ้นจากเรื่องก่อนที่ได้ลอง กว่าจะถึงพรุ่งนี้ ที่ไร้สุขนิยมไม่แพ้กัน 

          จากที่เคยคิดว่าเป็นนามปากกา...ที่อ่านก็ได้ จึงกลายเป็น...ไม่อ่านไม่ได้

Ichi Hime Ni Tarou ...โดย Hayashi Kisara

          บอกเล่าเรื่องราวหลังถูกไล่ออกงาน ทำให้เด็กสาวที่ไร้ซึ่งความเป็นกุลสตรีเพราะเติบโตมาในโรงฝึกศิลปะป้องกันตัวอย่าง ยูโนะ หมดหนทางเดินต่อ จำต้องรับงานล้างหนี้ง่ายๆ? ด้วยการหาของบางอย่างให้เจ้าหนี้? ในบ้านตระกูลใหญ่แห่งหนึ่ง ที่ที่ทำให้เธอกลายเป็นผู้ดูแลเรื่องส่วนตัวให้ลูกชายเจ้าของบ้านผู้สืบทอดศิลปะคาบุกิโดยไม่ได้ตั้งใจ ชายที่ถนัดแสดงเป็นตัวละครหญิง?อย่าง เคย์อิจิโร่

          แล้วเธอจะทำภารกิจใช้หนี้ให้ลุล่วงไปได้อย่างไร หากยังถูกสายตาคมจากผู้ชายหน้าสวยที่ตัวจริงแสนปากร้ายคนนี้ จับจ้องอยู่ทุกการเคลื่อนไหว...

..แข็งมาก ก็หักง่าย ไม่ต่างอะไรกับเปราะบาง...

(นิยายทำมือ    ตีพิมพ์ครั้งที่ 2 ธ.ค.56 จำนวนหน้า 569/576 ราคาปก 425/425)

ความรู้สึกหลังจากที่ได้อ่าน....

          Ichi Hime Ni Tarou สำนวนที่ภายในเรื่องแปลไว้ว่า การที่มีลูกสาวเป็นลูกคนโตของบ้านนั้นดี จะช่วยดูแลความเรียบร้อยภายในบ้านและดูแลน้องชาย ...ความหมายนั้นจำเป็นจริงหรือ? หรือเป็นการตั้งชื่อเรื่องเพื่อเอาประชด ... เมื่อบ้านตระกูลใหญ่ที่สืบทอดวัฒธรรมของชาติอย่างการแสดงคาบุกิ ศิลปะที่ใช้ผู้ชายแสดงเป็นหลัก นั่นจึงเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ที่ทำให้คนที่เกิดทีหลังเป็นน้องชายอย่าง เคย์อิจิโร่ ต้องกลายเป็นผู้สืบทอดกิจการและดูแลทุกอย่างภายในครอบครัว และคนที่เกิดก่อนเป็นพี่สาวอย่าง ฮิเมะ จึงสบายเป็นนางพญาชี้นิ้ว นอนกิน นั่งกิน ไม่ได้ช่วยดูแลสิ่งใดภายในบ้านเลย... หรือ สิ่งที่เห็นอาจไม่ใช่สิ่งที่คิด และสิ่งที่คิดก็อาจไม่ใช่สิ่งที่เป็นเสมอไป...

          ผู้เขียนออกตัวในคำนำว่าไม่ใช่นิยายพิมพ์นิยม แถมยังถูกปฏิเสธจากสำนักพิมพ์ จึงนำมาทำมือพิมพ์ขายเอง จากเนื้อหาที่ดำเนินด้วยตัวละคร วัฒนธรรม และสอดแทรกศิลปะการแสดงญี่ปุ่นแบบ 'คาบุกิ' ทำให้ดูเหมือนเป็นนิยายเฉพาะกลุ่ม ดูเหมือนอ่านยาก ทั้งคำศัพท์ ชื่อคน ชื่อเรียกต่างๆ แต่ถ้าคุณผ่านช่วงเรียนรู้นี้ไปได้ ถ้าคุณรู้จักความเป็นพวกเขาทั้งหมดแล้ว รับรองว่าไม่ใช่แค่เฉพาะกลุ่มแน่ๆเ พราะเชื่อว่า...ไม่ว่าใครก็อ่านได้ กับนิยายรักโรแมนติกคอมเมดี้ธรรมดา (รึป่าว?) เรื่องนี้...

          คู่หลักเป็นเรื่องของ 'น้องชาย' ก่อน ...กับยูโนะ ผู้หญิงตกอับ แข็งๆไม่มีความเป็นหญิงเพราะเติบโตมาในโรงฝึก และไม่มีความรู้เรื่องคาบุกิเลยแม้แต่น้อย ต้องกลายมาเป็นผู้ดูแลเรื่องรอบตัวให้ เคย์อิจิโร่ ผู้ชายหน้าสวยที่ถูกเลี้ยงให้เป็นหญิงเพราะหน้าที่ในอาชีพ อาจเพราะแอบเก็บกดจากการต้องเคร่งครัด ยึดหลักรักษาเกียรติของวงศ์ตระกูลในฐานะผู้สืบทอดศิลปะคาบุกิ เรื่องมันจึงกลับตาลปัตรกลายเป็นเธอที่ถูกเขาค่อยๆปรับ ค่อยๆตัด ค่อยๆแต่งซะเอง ทั้งการแต่งหน้า แต่งกาย คำพูดจา กิริยา ใส่จริตมารยาของหญิงสาวที่เขามีมากกว่า ให้เธอกลายเป็นของๆเขาที่จะปั้นจะแต่ง จะกลั่นจะแกล้งเช่นไรก็ได้ แต่ห้ามผู้ใดมาแตะต้องทำเป็นรอย (แอบซาดิสเล็กๆ >.<) เขาก็แค่ผู้ชายปากร้าย อ่อนนอกแต่แข็งใน ไม่ว่ายังไงผู้หญิงที่แข็งนอกแต่อ่อนในอย่างเธอก็มิอาจสู้ได้ จากแรกๆที่คนอ่านยังงงๆกับการเรียนรู้ศิลปะคาบุกิไปพร้อมๆกับนางเอก ความรู้สึกนั้นมันก็ค่อยๆเกิด ค่อยๆพองและไต่ระดับ ค่อยๆทำรักให้ซึมลึก ลงไปในใจตัวละครและคนอ่านโดยไม่รู้ตัว ชอบการปูและผูกโยงเรื่องแบบเรื่อยๆไปเรียงๆ สร้างเรื่องราวให้ค่อยๆเดินตาม คลายปมเล็กบนปมใหญ่ที่ยังดำเนินไป ก่อนลงจบแบบหักปากกา พับกระดาษให้อึ้งตะลึงค้าง ด้วยความคาดไม่ถึง*0* ว่าที่แท้ปมเล็กๆมีไว้ให้ปมใหญ่เพื่อการใด น้ำตาคนอ่านก็แทบไหลเพราะไม่รู้ว่าจะซึ้ง หรือจะเศร้า หรือจะขำดี อารมณ์มันตีกันนัวมั่วไปหมด พร้อมกับคำถามในตอนจบ ว่านี่เป็นแค่นิยายรักคอมเมดี้เท่านั้นหรือ? ทำไมถึงดูลึกลับ เศร้าซึ้ง ขำฮา แก้มปริ ตัวลอยๆ อารมณ์เบาๆ เช่นนี้... รู้สึกล่องลอยเหมือนเพลงนี้เลยยยยย แอร๊ยยยยย    

          คู่ถัดมาเป็นเรื่องของ 'พี่สาว' ...ลูกสาวคนโตแห่งตระกูลคาบุกิ ฮิเมะ จากเริ่มแรกที่คนอ่านแอบรำคาญนิสัยเอาแต่ใจ ต้องได้ ชอบเอาชนะของเธอ แถมยังขี้ตู่ด้วยสัญญาในวัยเด็กว่านาย อิการาชิ เพื่อนสนิทของน้องชายนั้นเป็นคู่หมั้นตน เขาไม่เคยใจดี ไม่เคยห่วยใย ไม่เคยใส่ใจเธอ และก็ยังไม่เคยปฎิเสธที่มีเธอเข้ามาวุ่นวายในชีวิตได้เลยสักครั้ง ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่อาจตอบรับเธอได้ เมื่อในวันนี้ตัวเองกลายเป็น'ชายหนุ่ม'ที่ไม่มีบ่าเหลือไว้แบกเธอให้เป็นภาระทางใจ ต่างจาก'เด็กชาย'ที่ไร้ปากเสียงเช่นในอดีตอีกแล้ว แต่ในวันที่เธอยอมถอย กลับเป็นตอนที่คนอ่านน้ำตาไหล T-T เมื่อได้เข้าใจตัวตนแบบตรงๆแมนๆของเธอ ตื้นตันกับความรู้สึกที่เธอมีให้เขาตลอดมา ทำให้ได้รู้ว่าเธอคนนี้ เหมาะกับการเป็น'พี่สาว'ที่สุด... อ่านเรื่องของคู่นี้แล้วเหมือนได้เข้าใจความซับซ้อนของความรักขึ้นไปอีกเลเวล หากมองอย่างคนนอกเหมือนเธอจะเป็นแค่ผู้หญิงคลั่งรักโดยไม่สนสิ่งใด และเหมือนเขาจะเป็นแค่ผู้ชายเห็นแก่ตัว คล้ายมือที่ไม่เคยจับแต่ก็ไม่เคยคิดปล่อย? แต่ใช่ว่าจะรัก...ก็รักได้ ใช่ว่าจะไม่รัก...ก็ไม่รักได้ ทุกอย่างมันมี'ความรู้สึก'ที่นำไปสู่เงื่อนไขให้ปิดกั้นหรือเปิดเปลือย จนกว่าจะเข้าใจใน'ความรู้สึก'นั้น ก็ไม่รู้เสียแล้วว่าใครติดอยู่กับใคร และใครเป็นของตายสำหรับใครกันแน่ แอร๊ยยยยย ฟินได้อีกกกก >//<  

         คู่สุดท้าย(ยังมีอีกแฮะ!) ...ช่างเป็นคู่ที่แตกต่างกันสุดขั้ว เป็นเรื่องของคนที่ดูออกง่ายกับคนที่ดูออกยาก หากเธอคือกระจกใสจนมองเห็นความคิดของตับไต เขาก็คงเป็นภูเขาน้ำแข็งหนาทึบที่มองไม่เห็นสิ่งใด และหากเธอคือสีขาว เขาก็คือสีดำ! บอกเล่าถึงสาวแว่นสุดเนิร์ดที่มีภาวะหลุดออกจากโลกความจริง เข้าสู่โหมดส่วนตัวทุกครั้งเมื่อมีโอกาส โคโตเนะ เธอถูกส่งตัวให้มาทำงานใกล้ชิดกับนายอิการาชิด้วยจุดประสงค์บางอย่าง หากแต่เธอดันไปหลงรักเพื่อนของเขาเข้าเต็มเปา! รักคนที่ไม่สมควรรักเป็นอย่างยิ่งเช่นนาย ยูกิ นั้นเพราะคนอ่านรู้จักเขาดีกว่าเธอมากมายนักนะสิ หุหุ เขาคือตัวละครที่น่ากลัวที่สุดในเรื่อง คือคนที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืดเพราะหน้าที่จนติดเป็นนิสัย ค่อยชักใยเรื่องราวทุกอย่าง โคตรจะน่ากลัวหากต้องเจอกับคนแบบนี้ในชีวิตจริง คนที่หน้านิ่งเคลือบรอยยิ้มแบบนี้ ซึ่งคนอ่านกลับชอบการสร้างคาแรคเตอร์ สีดำ ของตัวละครนี้ ตรงข้ามกับคาแรคเตอร์ของหญิงสาวที่ออกจะหลุดโลกและดูเป็นการ์ตูนไปสักหน่อย แต่เพราะเธอเป็นเธอแบบนี้ เขาจึงหาเธอเจอยังไงล่ะ... แอร๊ยยยยย >< เอาอีกแล้วววว 555

          นับเป็นนิยายเรื่องยาวและยาววว..มากที่สุดเท่าที่เคยอ่าน ทั้งที่ปกติจะขยาดนิยายเล่มหนาๆ แต่สำหรับเรื่องนี้นั้นต่างไป แม้จะหนา มาเป็นคู่ ไม่รู้ทำไม อ่านแล้ว อยากอ่านต่ออีกยาวๆ ไม่อยากให้จบเลย... และนับเป็นการเขียนถึงนิยายที่ยาวที่สุดด้วย หากใครอ่านมาถึงบรรทัดนี้ได้ต้องขอบคุณจริงๆ เพราะออกแนวพร่ำเพ้อมากกว่ารีวิว 555 >0<

          เพิ่มเติม...ลืมบอกว่านี่เป็นนิยายภาษาไทยนะคะ เขียนโดยคนไทย ที่คนอ่านเองเคยลองผลงานแรกจากเรื่อง The garden of evil กุหลาบนิรันดร์ (แนว mystery) ก็ว่าเรื่องก่อนสั้นไป มาเรื่องนี้ก็ว่าไม่ยาวไป

จอมใจจอมคน Dearest Sicilian...โดยสร้อยดอกหมาก

          บอกเล่าเรื่องราวเมื่อวิถีทางแห่งมาเฟียจำต้องถึงคราวเปลี่ยนแปลง ด้วยผู้หญิงเพียงคนเดียว โซเฟีย คาโป คุณหนูแห่งสองตระกูลใหญ่ เพื่อยุติความสูญเสียและสงครามระหว่างตระกูลมาเฟียที่มีมาช้านาน เธอจึงประกาศแต่งงานกับศัตรู ศัตรูที่เธอไม่เคยเห็นหน้า แต่กลับตกหลุมรักเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่พบเจอ ทุกอย่างจึงกลายเป็นความขื่นขมทรมาน จนวันสุดท้ายที่เธอมีลมหายใจ...

          สำหรับ ลูเซียโน คอร์ลีโอ กว่าจะรู้ความหมายของคำภายในใจ เพชรเม็ดใหญ่ที่เคยเก็บไว้ กลับแหลกสลายกลายเป็นเพียงธุรีทรายหายไปในสายลม หากแต่เบื้องบนยังมีเมตตา ให้เขาได้พบใครบางคน ใครคนนั้นที่เหมือนเธอเหลือเกิน แต่ก็ไม่ใช่เธอ...เมื่อเธอไม่ได้รักเขาอีกแล้ว

(สนพ.พิมพ์อักษร   ตีพิมพ์ครั้งที่ 2 พ.ค. 56    จำนวนหน้า 284    ราคาปก 270)

ความรู้สึกหลังจากที่ได้อ่าน...

          ฆ่าได้แต่หยามไม่ได้ แค้นต้องล้างด้วยแค้น นี่คือวิถีทางของ...มาเฟีย

          แต่ทุกอย่างนั้นกำลังถูกสั่นคลอนเพียงหญิงสาวที่ไม่ได้มีต้นกำเนิดเหมือนพวกเขา แต่ถูกหล่อหลอมให้กลายเป็นคนที่ก่อให้เกิดการแปรเปลี่ยน เพื่อยุติความขัดแย้งระหว่างกันของเหล่ามาเฟีย จึงเป็นจุดเริ่มต้นของการแต่งงานของศัตรูและศัตรูที่ไม่น่าจะมีความลึกซึ้งใดๆเข้ามาเกี่ยวข้อง แต่เรื่องราวมันขม เพราะกลายเป็นว่าเธอรัก แต่เขาไม่รัก อยู่ด้วยกันแบบคนรู้จัก ห่างเหิยเฉยเมย เย็นชา กว่าเขาจะรู้ว่ารัก มันก็สิ้นสุดสายไป คล้ายแก้วที่แตกร้าวไปแล้ว แม้จะถูกหลอมขึ้นมาใหม่ รูปทรงเดิม แต่ก็ไม่ใช่แก้วใบเดิม เป็นแก้วที่ว่างเปล่าและไม่หลงเหลือความรักที่เคยมีให้เขาอีกเลย เขาจึงต้องเติมเต็มสิ่งเหล่านั้นลงไปใหม่ ด้วยวิถีทางของเขา วิถีทางของมาเฟีย ทางที่ต้องเสียเลือดเสียเนื้อ เมื่อความรุนแรงต้องตอบโต้ด้วยความรุนแรง ทุกเรื่องราวจะไม่มีจุดสิ้นสุด หากตัวตนคนเดิมของเธอไม่คืนกลับมา...

          การตัดฉากหรือเชื่อมระหว่างฉาก บางจุดอาจมีห้วนๆไปบ้าง บางทีคนอ่านก็มีงงๆในบริบทของตัวละคร หรือใครกำลังคุยกับใคร แต่ส่วนนี้ถือว่าเล็กน้อย โดยรวมๆผู้เขียนเล่าเรื่องได้สนุก พล็อตดี ข้อมูลแน่น เน้นบรรยายความเป็นมาเป็นไปของตัวละคร ความรู้สึกนึกคิดบีบอารมณ์ บีบหัวใจ หากใครกำลังมองหานิยายดราม่าเข้มข้นที่ให้เนื้อหนังของคำว่า เจ้าพ่อ มาเฟีย ไม่ใช่มาเพียงกลิ่นให้โหยหาแล้วจากไป นิยายเรื่องนี้สามารถตอบโจทย์คุณได้อย่างแน่นอน...

เล่ห์รักลายมังกร...โดยลัลลาบาย

          บอกเล่าเรื่องราวของ จิลลา หญิงสาวคนธรรมดาที่ต้องมาแต่งงานกับเจ้าชายมังกร หลงเฟย เจ้าของอาณาจักรห้างสรรพสินค้าจากไต้หวัน ด้วยข้อตกลงผูดมัดสัญญา และหนึ่งในคำมั่นนั้น คือเธอต้องมอบจุมพิตหวานล่ำแก่เขาก่อนนอนทุกค่ำคืน เพื่อแลกกับการที่มังกรหนุ่มจะไม่เข้าครอบครองเธอ...

"เธอต้องจูบฉัน อย่างลึกซึ้ง ก่อนนอนทุกคืน

แล้วฉันจะไม่บอกใคร นั่นคือสัญญาของเรา"

(สนพ.ทวีสาส์นตีพมพ์ ต.ค. 55 จำนวนหน้า 253 ราคาปก230)

ความรู้สึกหลังจากที่ได้อ่าน...

          เล่ห์รักลายมังกรจากชื่อก็บอกชัดอยู่แล้ว ว่าต้องมีกลอุบายให้ไม่อาจคาดเดา แต่คนอ่านกลับไม่ได้เตรียมใจ เพราะคิดไปไกลจากภาพปก ว่าคงเป็นแนวแอ็คชั่นหักเหลี่ยมเฉือนคมในวงการมาเฟียฮ่องกงอะไรเทือกนั้น หากเมื่อได้อ่านจริงจังกลับพบว่าไม่ใช่ สีพื้นของตัวเล่มหนังสือต่างหากที่บ่งบอกใจความหลักของนิยายเรื่องนี้เป็นอย่างดี...  

          เพราะโทนหลักของเรื่องเป็นแนวรักหวานโรแมนติกโรมานซ์ ให้จิ้นฟินกระจาย บอกเล่าความรักของคนสองคู่ คู่หลักเป็นไปตามพล็อตน้ำเน่าที่สาวเจ้าต้องถูกบังคับแต่งงานเพื่อใช้หนี้ แต่บทกลับพลิกผันตั้งแต่ในช่วงหน้าแรกๆ ด้วยการปูปมเล่ห์กลให้ทับซ้อนกันเข้าไปอีก ว่าทุกคนต่างมีเป้าหมาย มีวัตถุประสงค์ที่ทำให้งานแต่งครั้งนี้เริ่มต้นขึ้น แต่น่าเสียดายที่ปมท้าทายนั้นไม่ได้ถูกนำมาใช้ประโยชน์ในระหว่างทางได้เท่าทีควร เพราะเรื่องจะเน้นการใช่เล่ห์เหลี่ยมในฝั่งพระเอกมากกว่า เนื้อหาจึงถูกความหวานกลบไปซะหมด ถูกความจิ้นกลบไปซะมิด จนนางเอกหลงลืมว่าตัวเองต้องทำอะไร อารมณ์ต่อต้านดูน้อยไปนิด อารมณ์คล้อยตามดูเร็วไปหน่อย แต่คงจะปฏิเสธไม่ได้เต็มปากนักว่าเป็นใครก็คงได้เผลอไผล ถ้าพระเอกจะน่ารักซะขนาดนี้ ถ้ามุกสัญญิงสัญญาจะแพรวพราวซะขนาดนั้น >.< เรื่องราวเล่ห์กลต่างๆที่ตัวละครวางไว้จึงเป็นส่วนประกอบให้เรื่องราวดำเนินไป เดาได้ไม่ยากว่าอะไรเป็นเช่นไร

          ส่วนคู่รองเป็นเรื่องมิอาจรักของบอดีการ์ดหนุ่มเพลย์บอย แอรอน ผู้เป็นทั้งเพื่อนรักและลูกน้องของพระเอก เขาพยายามเอาตัวหนีห่างจากเด็กสาวกะโปโลในวันวาน ลักษณวดี น้องสาวของเพื่อน แต่ใยวันนี้กลับต้องตามห่วงและหวง (ก้าง) เธอทุกทีไปเมื่อมีชายใดเข้ามาเฉียดใกล้ การกระทำจากปากที่ต่างกับใจ จึงสร้างความทุกข์ใจให้สาวน้อยทุกครั้งไปว่าพี่ชายคนนี้รังเกียจเธอ... คู่นี้ได้อารมณ์ตามหึงตามหวงแถมด้วยหมั่นไส้อีตาแอรอนเหลือหลาย กว่าจะรู้ใจ กว่าจะหนักแน่น กว่าจะเดินหน้า คนอ่านได้ลุ้นตามด้วยอารมณ์บีบใจ แต่กลับลงจบง่ายๆด้วยการกลืนน้ำลายอึกใหญ่ของอีตาแอรอนซะนี่ คนอ่านเลยยิ่งไม่ปลื้มอีตาคนนี้เข้าไปกันใหญ่

          ส่วนตัวเชื่อว่า...หากลดทอนเนื้อหาฉากเรทในช่วงท้ายๆและการบรรยายถึงความหื่นเกินเหตุของตัวละครชาย (ประมาณว่าอยากจับกดจับลากขึ้นเตียง) โดยปล่อยให้แท้จริงแล้วพวกเขากระทำตรงข้ามกับความคิดอย่างที่ผู้เขียนเล่นอารมณ์แบบนี้ในช่วงแรกๆ (ประมาณว่าร่างเปลือยเปล่าของภรรยาทางนิตินัยก็ยังไม่กล้าจะแอบมอง >//<) แบบนี้มันฟินกว่า น่ารักกว่าเป็นไหนๆ คงจะช่วยเพิ่มความละมุนให้นิยายรักเรื่องนี้หวานละไมขึ้นได้อีกมากโขทีเดียวเชียวค่ะ