และแล้วก็ไม่เหลือใคร...โดย อิมะมุระ อายะ

พัชราพร แก้วกฤษฎางค์ แปล

          บอกเล่าเรื่องราวของม่านละครเวทีในงานฉลองครบร้อยปีโรงเรียนสตรีชื่อดังถูกรูดปิดลงกะทันหัน เมื่อหนึ่งในนักแสดงเกิดสิ้นใจไปจริงๆหลังดื่มยาพิษตามบทที่ตนเล่น จากหนึ่งคนที่หมดลมหายใจ นักแสดงในเรื่องต่างทยอยตายลงไปอย่างปริศนาตามบทที่ตนสวมใส่...

          สิบคนบาปกำลังถูกชำระด้วยความตั้งใจของใครบางคน หรือทุกคนกำลังมีส่วนร่วมกับการลงทัณฑ์!

(สนพ.Bliss Publishing    ตีพิมพ์ก.ย.53    จำนวนหน้า 239    ราคาปก 195)

ความรู้สึกหลังจากที่ได้อ่าน...

          เป็นนิยายสืบสวนจำนวน 200 กว่าหน้า ที่บรรจุความซับซ้อนมากมายอย่างที่เราคาดไม่ถึง คดีซ้อนคดี ความคิดซ้อนความคิด ความผิดซ้อนความผิด และแล้วก็ไม่เหลือใคร และแล้วก็ไม่มีใครเลย...ที่บริสุทธ์!

          พล็อตฆาตกรรม ‘อินเดียนน้อยสิบคน’ หรือ ‘ Ten Little Indians’ จากนิยายของ อกาทา คริสตี คือบทละครที่นักเรียนชมรมการแสดงเลือกนำมาเล่นในงานรร. แต่แล้วผู้แสดงกลับถูกฆ่าตายจริงๆตามบทบาทของตนไปทีละคน ...ทีละคน

          คนที่ต้องนับถือคือคนเขียน อิมะมุระ อายะ เหมือนทุกสิ่งที่เขาเขียน ทุกรายละเอียดที่เขาคิด ทุกคำพูดแสนเล็กน้อย ทุกๆอย่างมีการวางแผนและจัดรูปแบบไว้แล้วเป็นอย่างดี ทุกสิ่งคือใยแมงมุมที่ตั้งใจถักทอไว้แล้ว จากอะไรที่ลึกอยู่แล้วก็ยังสามารถลึกลงไปได้อีก เหมือนอารมณ์ตอนดูหนังเรื่อง Inception เมื่อเราถูกนำพาเข้าไปในความฝัน เจาะลึกลงไปชั้นแล้วชั้นเล่า...

          คนเขียนไม่ได้พาเราให้ไปพบกับจิตใจมนุษย์ยากแท้สุดหยั่ง แต่พาเราไปพบกับสัจธรรมแท้จริงว่าไม่มีมนุษย์ผู้ใดเป็นดังรูปลักษณ์ที่เราเห็น ทุกคนต่างมีเบื้องลึก เบื้องหลัง มีความลับ มีความผิด มีโคลนตมที่อยากปกปิด มีขาอีกข้างที่หลบอยู่ในมุมมืด และแล้วก็ไม่เหลือใครจริงๆ ...และแล้วก็ไม่มีใครดีไปกว่ากัน

         ทุกคนต่างมีความผิดที่ฝังลึกในจิต ความผิดในมโนสำนึก เช่น การไม่กระโดดลงไปช่วยคนจมน้ำทั้งที่เราว่ายน้ำเป็น จะมีอะไรมาตัดสินความผิดของสิ่งที่เกิดในจิตใจนี้ได้เมื่อแม้แต่กฎหมายก็มิอาจนำมาพิพากษา ในเรื่องผู้เขียนไม่ได้กล่าวกึงเวรกรรมแต่อย่างใด แค่สรุปเอาง่ายๆว่า... 

          เมื่อใดที่ใจรู้สึกได้ เมื่อนั้นเราก็ได้รับการลงโทษแล้ว ก็ขึ้นอยู่กับว่าใครจะลงโทษตัวเองได้ถึงขั้นไหน!