เพียงครึ่งใจ ...โดย มานัส

บอกเล่าเรื่องราวของคนแปลกหน้าสองคนที่บังเอิญนั่งข้างกันบนเครื่องบินชั้นธุรกิจ คนหนึ่งคือนักธุรกิจมาดนิ่ง อนรรฆ กับเด็กสาวมอมแมม ดูลุกลน นาม นิหล่า ตอนแรกว่าจะไม่ใส่ใจ แต่บุคลิกที่น่าสงสัย และอดไม่ได้ที่จะสงสาร จึงทำให้เขาสนใจเธอและคอยช่วยเหลือ ความใกล้ชิดนี้ก่อเกิดสายใยผูกใจคนทั้งคู่ แต่แล้วเธอผู้นั้นก็จากไป นำพาหัวใจอีกครึ่งจากเขาไปด้วยโดยไม่ทันได้ตั้งตัวเช่นเดียวกับตอนที่ได้พบกัน…

                  วันเวลาไม่อาจลดทอนความคิดถึงอาวรณ์ที่มีต่อเธอผู้นั้นลงได้เลย จนโชคชะตานำพามาให้พบกันอีกครั้ง ในสถานะใหม่ และ ‘เธอคนใหม่’ ทำให้เขาและเธอ อึดอัด ต้องกลายมาเป็นคนแปลกหน้าต่อกันอีกครั้ง แล้วจะเก็บซ่อนหัวใจที่ร้อนรนนี้ไว้ได้อย่างไร เมื่อคนที่รักสุดหัวใจ ยืนอยู่ตรงหน้า แต่กลับไม่อาจเอื้อมคว้ามาได้...

“อย่าสัญญาว่าจะอยู่ถึง...พรุ่งนี้ กับใครอีก คนที่รอมักจะเจ็บปวดเสมอเวลาที่...พรุ่งนี้มาไม่ถึง”

(สนพ.คำต่อคำ ตีพิมพ์ ต.ค. 56 จำนวนหน้า 398  ราคาปก 270)

ความรู้สึกหลังจากที่ได้อ่าน...

                ในแง่ของสำนวนภาษา การบรรยายทำได้ดีทีเดียวค่ะ เป็นอีกนามปากกาที่เราสังเกตว่าจะใช้คำสั้นๆง่ายๆ เอามาเรียงต่อกัน (คล้ายๆกับนามปากกาก่อนหน้าที่จขบ.ได้รีวิวไป) ดำเนินเรื่องได้กระชับในส่วนที่ไม่สำคัญมากนัก เช่น เรื่องธุรกิจการทำงาน โดยจะไปเน้นที่การบรรยายอารมณ์ของพระ-นางทั้งความรู้สึกรัก โหยหา ปิดกั้น ที่เกิดขึ้นในเรื่องแทน อีกทั้งชอบบทกลอนที่ไพเราะมาก แทรกเข้ามาเป็นระยะๆ ทำให้คนอ่านรู้สึกร่วมกับตัวละครได้ไม่ยากเลย

ขออนุญาตยกตัวอย่างบทกลอนที่ชอบนะคะ

หมดแล้ว หมดเลย หมดหวัง

หมดพลัง ฝังกลบ สุดจะให้

หมดรัก หมดสิ้น หมดใจ

หมดอาลัย ไร้เสน่หา อาวรณ์

                ส่วนในแง่ของพล็อตเรื่อง ต้องขอบอกตามตรงว่าไม่ประทับใจเท่าไร่ ที่ให้นางเอกใจกล้าบ้าบิ่นแบบนั้นในช่วงต้นเรื่อง แม้ให้บริสุทธิ์ใจอย่างไร ก็ดูไม่งามอยู่ดี และแม้ว่าทั้งคู่จะมั่นใจว่ามีใจต่อกัน แต่กลับไม่หนักแน่นพอที่ไขว่คว้าให้ได้รักกัน ต่างฝ่ายต่างปิดกั้น เฉยชา แง่งอน ไม่พูดกัน จนคนอ่านคิดว่าอุปสรรคที่เขาคิดและที่เธอคิดว่ามีนั้น ยังน้อยกว่าทิฐิที่เขามีและความกลัวที่เธอมีซะอีก... และตอนท้ายที่คนอ่านคิดว่าพระเอกนั้นก็ยังไม่ได้พิสูจน์ตัวตนอะไรให้ 'ทางฝั่งฝ่ายหญิง' ได้รับรู้เลยว่าเขารักนางเอกมากแค่ไหน กลับกันกลายเป็นนางเอกที่ต้องพิสูจน์ตัวเองแทน ==' !

                และนั้นทำให้จขบ.แสนเสียดายภาษาสำนวนของผู้เขียน ถ้าพล็อตในช่วงต้นกับท้ายเรื่อง (ช่วงกลางเรื่องโอเคแล้วค่ะ) และคาแรคเตอร์พระ-นางโอเคกว่านี้ อาจจะบีบอารมณ์เราได้มากกว่านี้ ในส่วนที่จขบ.ติงนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวนะคะ ชอบ ไม่ชอบอย่างไร คงแล้วแต่บุคคลจริงๆค่ะ  

ปล.นี่เป็นหน้าบล็อคที่สร้างขึ้นใหม่ เมื่อวานสร้างไปแล้วแต่มันไม่ขึ้นในหน้าแรกและหน้ากลุ่มย่อย คอมเม้นของคุณ polyj เลยไปอยู่ที่หน้าบล็อคเก่านะคะ T-T