ช่วงนี้เหมือนอยู่ในโหมดปลงๆ กับการเจ็บไข้ได้ป่วย การสูญเสีย ความเศร้าเสียใจ ความอาลัย ... ทุกๆ อย่างเหมือนมันเข้ามาสั่งสอนและทำให้ความคิดของเราเติบโต แกร่งกล้าขึ้น ... เกิด แก่ เจ็บ ตาย ... ทุกข์ สุข เศร้า มันเป็นเรื่องธรรมดาโลก เกิดมาแล้วก็ต้องเจอกับอารมณ์เหล่านี้ มากบ้าง น้อยบ้าง ก็แล้วแต่บุญแต่กรรมที่ทำมา บางคนเจอเรื่องดีก็เยอะ เรื่องเศร้าก็แยะ ถือซะว่าเป็นสิ่งที่เราจะต้องเจอเลี่ยงไม่ได้ บางคนก็โชคดีหน่อย เจอแต่เรื่องดีๆ เรื่องไม่ดีก็ผ่านมาผ่านไป ... แต่บางคนนี่สิ เหมือนโชคจะไม่ค่อยเข้าข้างเลย แถมก็เคราะห์ซ้ำกรรมซัดซะซวนเซ (แถ่ดๆ ) กรรม กรรม กรรม ... คิดได้อย่างเดียวว่า ไม่ว่าเราจะทำอะไร เราก็คงจะได้อย่างนั้นอ่ะค่ะ อันนี้คิดอย่างบวกแล้วนะค่ะ โทษกรรมแต่ปางเก่าจริงๆ รวมถึงกรรมที่เราทำกับ ณ ปัจจุบันนี้ล่ะค่ะ อย่าคิดว่ามันจะส่งผลช้าอะไรเลย ตอนนี้เร็วติดขีปนาวุธแล้วล่ะค่ะ ที่พูดเรื่องนี้ขึ้นมาก็ไม่มีอะไรแค่เพราะว่าช่วงนี้เรื่องเหล่านี้มันวนเวียนเข้ามาหาอยู่ติดกันสองเรื่อง เรื่องแรกก็คือเรื่องของพ่อ เหตุเกิดก็ด้วยความประมาท เลินเล่อ ดื้อแพ่งส่วนตัว บอกอะไร เตือนอะไรก็ไม่ค่อยฟัง อย่าหาว่านินทาพ่อตัวเองเลยนะค่ะ (จริงๆ เค้าเรียกว่าพูดถึงมากกว่ามั้งค่ะ) เพราะว่าบางทีผู้ใหญ่เราก็เป็นแบบนี้ล่ะค่ะ ถือว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่ อาวุโส บางครั้งเราเตือนอะไรก็ไม่เห็นว่าเป็นเรื่องน่าห่วงสำหรับคนอื่นหรอก เพราะมักคิดว่าตัวเองเก่ง ทำได้ โดยหารู้ไม่ว่าบางเรื่องตัวเองก็ไม่สามารถแล้วจริงๆ อย่างกรณีพ่อฉันเองหนนี้ก็เกิดจากความคิดที่ว่าตัวเองเก่ง ปีนต้นไม้เอง ตัดเจ้าต้นวาสนา ซึ่งถือว่าเป็นต้นไม้ใหญ่ ลำต้นแข็งแรง ที่ปลูกเอาไว้รอบๆ บ้าน วันดีคืนดีเห็นมันโตก็ปีนไปตัดมันด้วยมีดอีโต้ หนก่อนๆ ไม่ค่อยมีอะไรน่ากลัวเนื่องด้วยว่ามีดมันไม่ค่อยคม เหนื่อยแต่จะฟันมันให้เข้า แต่หนนี้เหรอค่ะ สบายมาก ตัดฉับๆๆๆ เนื่องด้วยว่าลับมีดใหม่ด้วยหินลับมีดเอี่ยมๆ มีดคม ประจวบกับเกิดความเมามันส์ในการตัด ผลปรากฏว่า “ฉับๆๆๆๆ โฉ๊ะๆๆๆๆ โอ้ยยยยยย !!!!” ได้ยินเสียงร้อง สองพี่น้องคืนฉันกับน้องชายรีบวิ่งรี่ไปดูที่เกิดเหตุ ตอนแรกไม่เห็นแผลเห็นแต่เลือดหยดแหมะๆๆๆ ลงบนพื้น โห ต๊กใจสิค่ะ พอมาดูแผลล่ะ เป็นแผลหวะยาวตรงนิ้งโป้งซ้าย ลึกไม่ใช่เล่นหรอก ... น้องชายรีบบอกว่า “พาพ่อไป รพ.” เท่านั้นล่ะค่ะ ฉันก็เลยใส่เกียร์หมา วิ่งไปเอากุญแจรถแล้วก็ขับรถไปส่งพ่อไป รพ.ทันที ทั้งๆ ที่ตอนนั้นก็กำลังมีเรื่องงอนเล็กๆ กับพ่ออยู่ แต่ว่าด้วยเหตุมีดเฉาะนี้ล่ะค่ะ ก็เลยหันมาคุยกัน .... เริ่มต้นฉันถามพ่อก่อนพ่อจะพูดอะไร ... “ พ่อ ถามจริงอ่ะ พ่อทำประกันไว้หรือเปล่า ” “ เปล่าๆๆ” พ่อตอบ พร้อมกับทำหน้าสงสัย “ถามทำไม” พ่อถามอีก “ไม่มีอะไร้ ก็แบบว่าเห็นแผลฟันมือตัวเอง นึกว่าจะเป็นนายคนที่ตกเป็นข่าวที่ตัดนิ้วตัวเองแล้วบอกว่าเป็นอุบัติเหตุแล้วจะรับเงินประกัน 15 กรมธรรม์นั่นไง ” พูดเสร็จฉันก็หัวเราะ หึๆๆ “บ้าเหรอ .. ไม่เอาหรอก ทำตัวเองเจ็บตัว จ๊าดดดด ง่าวววว ( แปลว่า โง่จริงๆ ขออภัย พ่อเป็นคนกรุงเทพ มาอยู่ภาคเหนือหลายปีแต่ก็หัดอู้กำเมืองเหมือนละอ่อนตัวน้อยๆ ) ประกันก็ไม่ได้ แถมเจ็บตัว ต่อด้วยถูกจับเข้าคุกเอา ไม่ไหว ไม่ลงทุนแบบนี้ดีกว่า” ... พ่อบอกพร้อมกับหัวเราะ .. เรื่องราวเหล่านี้ก็เลยกลายเป็นว่า .. เรื่องงอนๆ กันหายแซ่บหายสอย(หายไปทันใด) เพราะเหตุด้วยเรื่องเจ็บตัวทำให้สองพ่อลูกคุยกันเหมือนเคย ... ตอนนี้แผลของพ่อก็ถูกหมอเย็บแล้วและให้ไปล้างแผลทุกวัน และความดื้อของพ่อก็ยังแก้ไม่หาย โดยทิ้งลายให้หมอตราหน้าว่า "พ่อฉันดื้อมาก" เนื่องด้วยปฏิเสธการไม่ฉีดยาบาดทะยักเพราะบอกว่ากลัวตายให้หมองงเล่นซะอีก หมอเลยบอกว่า ก็แล้วแต่คุณลุงนะ เพราะว่าถ้าไม่ฉีดก็คงบังคับไม่ได้ แต่ต้องแจ้งฉันก่อนเพราะว่าหมอบอกว่าต้องบอกให้ญาติรับรู้ก่อนเพราะว่าถ้าเป็นอะไรมาจะได้ไม่โทษหมอเด้อ เรื่องที่สอง ... ถ้าใครเคยอ่านเรื่องน้าฉันที่เคยเขียนเอาไว้ในบล็อกก่อนหน้านี้ที่บอกว่าน้าเป็นคนรักความสวยงาม ไม่อยากอ้วน อดอาหารมานาน กินแต่อาหารเสริม แล้วตอนนี้มาป่วยกระเสาะกระแสะเนื่องด้วยเหตุว่าเป็นโรคขาดสารอาหาร ตอนนี้ปรากฏว่าน้าเสียชีวิตแล้วค่ะ ... น้าสาวของฉันคนนี้ คนข้างๆ ฉันบอกว่าเค้าเหมือนแม่มากทั้งๆ ที่เป็นญาติห่างๆ กันเท่านั้น แต่ว่าน้าก็เหมือนแม่และฉันก็รักน้ามากเหมือนกัน หลังจากที่น้าถูกคุณหมอตรวจพบว่าเป็นโรคขาดสารอาหาร และก็ยังเป็นโรคที่ไม่สามารถเรียกชื่อได้ แต่ว่าพบเจอน้อยนิดในกลุ่มคนเอเซีย ปรากฏว่าหลังจากที่เขียนบล็อกไปแล้ว น้าได้ถูกส่งเข้า รพ.อีกครั้ง เนื่องจากตัวบวม เพราะว่าตอนนี้เป็นโรคแพ้ภูมิคุ้มกันตัวเอง แล้วก็มาเป็นโรคที่เกิดกับพุ่มพวงด้วย ... และ ณ ตอนนี้ คุณน้าก็ได้เสียชีวิตแล้วเมื่อเย็นวันนี้เอง หลังจากที่ก่อนหน้านี้สามสี่วัน บรรดาป้าๆ บอกว่าท่าจะไม่รอด และแล้ววันนี้น้าก็ต่อสู้กับความเจ็บปวดเป็นวันสุดท้าย ... น้าตุ๊จ๋า .. ขอให้น้าไปสู่สุขคตินะค่ะ .. เสียงดังๆ ของน้า ที่เรียกหนูว่าอีหนู .. เรียกแม่หนูว่า “เจ๊ๆๆๆ” ด้วยเสียงอันดังฟังชัด ... บัตเตอร์เค้กที่อร่อยๆ ฝีมือน้า น้ำสลัดอร่อยๆ ไม่หวานมาก รสชาติหอมหวาน ... ที่น้าเคยทำให้กินบ่อยๆ หลังจากนี้เราจะไม่ได้ได้สัมผัสกันแล้วนะ ... เสียงดัง ๆ ของน้ายังก้องอยู่ในหูของหนู หลังจากครั้งสุดท้ายที่เราได้เจอกัน น้าบอกว่า ... “ยุ่งยังไงก็อย่าลืมรักษาสุขภาพ มีเงินก็ขอให้กิน อย่าอด อย่าลด อย่าคิดมากเรื่องน้ำหนัก เพราะกะอีแค่กลัวไม่สวย เพราะเดี๋ยวจะเหมือนน้า” น้าจ๋า ไม่ต้องห่วงนะค่ะ หนูจะไม่ลด ไม่อด จนสุขภาพแย่หรอกค่ะ เรื่องนี้ไม่ต้องห่วง หนูรับรองด้วยเกียรติของลูกเสือที่ไม่เคยได้เรียนจ้ะน้า ... หลังจากนี้แล้วคงไม่ได้เจอน้าอีก ... แต่ความทรงจำยังอยู่กับหนูไปอีกนานสำหรับเรื่องราวของน้านะค่ะ ... หลับให้สบายค่ะ ..