บ่ายวันเสาร์สบายๆ ไม่ได้ไปจัดการธุระที่ไหนนอกบ้าน ก็เลยจัดการสังคยานานของรกๆ ทั้งหลายเก็บบ้าง ทิ้งบ้าง พอให้ไม่ว่าง ทั้งเรื่องของเสื้อผ้าอาภรณ์ที่ไม่เยอะแต่กระจัดกระจาย หนังสือหนังหาที่มีพอประมาณแต่ว่าระเกะระกะกับบางโต๊ะบางมุม เอกสารกระดาษที่กองสุมประหนึ่งดังภูเขาลูกย่อมๆ จัดการพอเหนื่อยเมื่อไหร่ก็หยุดพัก แค่นี้คงพอจะนึกภาพออกได้กระมังว่ามันรกแค่ไหน .. ซึ่งการเก็บมั่งทิ้งมั่งที่ว่านี้ก็ทำไปเรื่อยๆ ไม่ได้รีบ ไม่ได้เร่งจะไปเอาชัยที่ไหน พอเหนื่อยก็มีเวลาหยุดพักบ้าง ซึ่งจังหวะเวลาที่ทำไปหยุดไปอย่างนี้ก็เลยลองเปิด MSN เอาไว้หน่อย ซึ่งปกติจะว่าไปแล้วเกือบปีหรือว่าอาจจะเรียกว่าปีกว่าๆ มาแล้วที่ฉันถอนตัวจากการนั่งแชทแบบรากงอกกับโปรแกรมนี้ หลังจากที่ได้เปิดเจ้า MSN ทิ้งเอาไว้สักพัก ฉันก็แว๊บไปจัดการทำธุระต่อ ... ราวๆ 15 นาทีแว๊บกลับมานั่งหน้าคอมอีกที ... เอ๊า ... มีข้อความเข้ามา โดยมีข้อความว่า ... Hoi Poo , Hoe gaat het met je ?(สวัสดีพู่ ... สบายดีไม๊)... เอ๊า ใครล่ะนั่น .. แบบว่าข้อความนี้ก็ต้องเป็นคนดัตช์แน่ๆ แต่ว่าเป็นใครล่ะ ... เพราะชื่ออีเมล์ก็แปลกๆ แถม ID ที่เค้าใช้ก็เป็นข้อความที่ฉันแปลไม่ได้ด้วยสิ กำลังงงว่าใครหว่าส่งมา เลยส่งคำถามยิงไปก่อนเลยว่า "ขอโทษนะ ฉันจำไม่ได้ว่าคุณเป็นใคร เพราะว่าจำอีเมล์ไม่ได้" .. เธอคนนั้นส่งหน้ายิ้มๆ มา ... แล้วบอกว่า ... " เธอจำฉันได้ไม๊ ฉัน Khanh ไง" ... จากหน้าที่ฉันขมวดคิ้วประหนึ่งกำลังคำนวนสูตรทางเคมี ก็กลับยิ้มออกมาอย่างบานฉ่ำยิ่งกว่าจูเลีย โรเบิร์สได้รางวัลลูกโลกทองคำซะอีกแน่ะ ... แล้วไม่ต้องรั้งรอเลยเพราะว่าเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร การเริ่มต้นสนทนากันอย่างคล่องๆแบบผิดๆ ถูกๆ ก็เริ่มขึ้น นี่ถ้าหากว่าครู Paul and Ellie ที่พร่ำสอนภาษาดัตช์ให้เรามาได้เห็นบทสนทนาของฉันและ Khanh ยามนี้เห็นทีว่าต้องถูกไม้หน้าสามหวดแน่ๆ เพราะสอนมาแล้วตั้งปีสองปี ยังห่วยแตกอยู่เหมือนเดิม แต่ใครจะสนล่ะ เพราะฉันก็คุยกับ Khanh ผู้ออกตัวมาก่อนแล้วว่าเธอเข้าใจภาษาดัตช์แบบงูๆ ปลาๆ และเวียดนามแบบปร๋อๆ ถ้าหากว่าฉันเลือกคุยภาษาอื่นก็คงจะเข้าใจกันคนละเรื่อง เพราะฉะนั้นฉันก็ต้องหาทางคลำทางเอากับภาษาดัตช์ที่เข้ากรุไปแล้วออกมาปัดฝุ่นลุ้นกันไปทุกประโยคว่า Khanh จะเข้าใจฉันหรือเปล่า แต่เมื่อ Khanh ยืนยันว่าเธอเข้าใจที่ฉันพูด และฉันเข้าใจที่เธอพูดแล้วจะคิดอะไรมากล่ะ ... บลาๆๆๆๆ ย้อนกลับไปเมื่อ 8 ปีก่อนโน้น ซึ่งเป็นปีแรกของการที่ฉันได้ย้ายไปอยู่เมืองกังหัน และเป็นปีแรกที่ฉันต้องปรับตัวโดยการไปเรียนภาษาดัตช์ แน่นอนว่าน่ากลัวเชียวล่ะ เพราะจะว่าไปฉันห่างกายจากการไปเป็นเด็กโข่งหลายปีอยู่เหมือนกัน ครั้งนี้เลยเป็นอะไรที่ตัวเองค่อนข้างจะต้องปรับตัวและเตรียมใจเยอะพอสมควร เพราะมันเป็นการเข้าชั้นเรียนกับเพื่อนที่มาจากหลายเชื้อชาติ ต่างเผ่าพันธุ์ .. ไม่ว่าจะเป็นเวียดนามอย่างเช่น Khanh สวีเดนอย่าง Karin ตุรกีอย่างสุอาด โมร็อคโก รัสเซีย อัฟกานิสถาน ตูนีเซีย และอื่นๆ ... จำได้ว่า ... วันแรกที่ได้เข้าห้องเรียนหลังจากที่มีการสอบวัดระดับแล้ว ฉันคิดว่าตัวเองคงประมาณว่าเข้าชั้นเรียนสำหรับคนไม่มีพื้นฐานภาษาดัตช์เลย ซึ่งแน่นอนว่ามันเป็นผลดีกับตัวเองเลยล่ะ เพราะว่าเพิ่งเป็นปีแรกของการได้ย้ายไปอยู่ที่นั่น และพื้นฐานของภาษาที่รู้มาก่อนหน้าก็ไม่มีสักนิด การได้เริ่มต้นอะไรตั้งแต่แรกเลยถือว่ามันคงได้ผลและแน่นอนว่าถ้าพูดไม่ได้เลย ครูก็คงไม่ว่าอะไร (มั้ง) เพราะว่าเพิ่งเรียนเองหนิ แต่ที่ไหนได้เพื่อนๆ ในห้องต่างดูมีพื้นฐานกันพอตัวทีเดียว โดยเฉพาะ Karin ที่มาจากสวีเดนที่เธอมีพื้นฐานภาษาเยอรมัน ที่รากภาษานี้มันคล้ายๆ กับภาษาดัตช์ สำหรับเธอเลยกลายเป็นเรื่องง่ายๆ อีกคนที่ยกให้เลยว่าเก่งและขยัน ก็เป็น Khanh ผู้มาจากเวียดนามนี้ล่ะ อาจจะเพราะว่าเป็นคนเอเชียเหมือนกัน และเป็นคนอารมณ์ดี พูดไม่ได้ ไม่เข้าใจก็ยิ้มกันไว้ก่อน เลยทำให้ฉันกับ Khanh ผู้อ่อนวัยกว่าฉันเกือบ 6 ปีได้มาเป็นคู่หูกันในห้องเรียน อะไรไม่เข้าใจก็ Khanh การบ้านทำไม่ได้ก็ถาม ครูให้งานแปลมาก็ถาม ... เรียกว่าถ้า Khanh มันด่าเป็นภาษาไทยได้เธอก็คงทำ (แต่ดีว่าเธอพูดไม่ได้ นั่นล่ะเจ๋งเลย) .. กว่า 2 ปีที่ได้คลุกคลีกับ Khanh เรียกว่าก็มีความผูกพันกันอยู่ระดับหนึ่ง ... ถึงจะไม่แน่นแฟ้นแนบแน่นฝังลึกแต่ก็ถือว่าเป็นความทรงจำที่ดีของฉันทีเดียวเวลาที่คิดถึงชีวิตไกลบ้าน ... และมาวันนี้ ... ฉันได้คุยกับ Khanh อีกครั้ง นับเวลาแล้วก็กว่า 5-6 ปี มาแล้วที่เราไม่ได่ติดต่อกันเลย ฉันเองไม่ได้โทร ไม่ได้อีเมล์ไป ไม่ได้บอกเธอว่าฉันจะย้ายกลับเมืองไทย ไม่รู้เหมือนกันว่า ทำไม ฉันยังสงสัยตัวเองอยู่เหมือนกันนะ ??? ซึ่งแน่นอนว่า เมื่อได้คุยกับเธออีกครั้ง ... มันดีใจอย่างบอกไม่ถูก บอกไม่ถูกจริงๆ ว่า เรามีโอกาสที่ได้คุยกันอีกครั้ง บทสนทนาที่เราคุยกันต่างก็เหมือนเพื่อนเก่าทั่วไป ที่คุยกันแต่เรื่องในอดีต เช่น... - เม้าท์เรื่องครู Paul ที่ชอบมาสายและก็ให้งานเยอะกลบเกลื่อน - ครู Ellie ที่น่ารักเสมอๆ ใจดีแต่ว่าถ้าสอบเมื่อไหร่ กลายเป็นครูไหวใจร้ายได้ทันที - นินทาเพื่อนจากตุรกี ที่เธอขยันตั้งหน้าตั้งตาตอบเหมือนเอาหน้าคนเดียว ... เอ่อ ตอนนี้เธอคนนี้อยู่ไหนแล้วน๊า - นายฮามี๊ด ที่เป็นตัวตลกที่สุดในห้อง ที่เคยแอบมาเมียงมอง Khanh อยู่ พร้อมๆ กับตา ฮาจ๊าดที่ก็แอบๆ มากระแซะฉันเสมอเวลาการบ้านไม่เสร็จเพราะขอลอก .. ว่าไปแล้วตาคนนี้ได้ดีที่สุดล่ะมั้ง เพราะเค้าเก่งภาษาอังกฤษ ตอนที่หนีลี้ภัยออกมาจากอัฟกานิสถานนั้นก็มาอย่างยาจกแต่ว่าตอนนี้เห็นว่าได้ย้ายกลับไปประเทศเค้าเองและทำงานกับ UN ไปแล้วนะ ... เยอะแยะมากมายกับเรื่องราวระหว่างเพื่อนเก่าที่จะสามารถคุ้ยมาคุยกัน ฉันอัพเดทกับ Khanh ว่าฉันกลับมาเมืองไทย อะไรก็ยังลุ่มๆ ดอนๆ อยู่กว่าปี ตอนนี้ยังไม่เรียกว่ามีอะไรใหม่ๆ เท่าไหร่ ส่วน Khanh ก็อัพเดทเรื่องของเธอบ้างเหมือนกัน และเล่นเอาฉันช็อคไปเลยก็คือ ... เธอคนนี้ตั้งใจและขยันกับการเรียนภาษาดัตช์เอามากๆ เพราะเธอตั้งใจและมุ่งมั่นอย่างมากว่าเธอจะไปเรียนด้านเภสัชเมื่อเธอเรียนภาษาจบ เธอวาดฝันหลายอย่างมากมาย และฉันคิดว่าเธอเองทำได้แน่เพราะว่าเธอเก่งและขยัน อดทน อย่างคนเวียดนามจะเป็นได้ ... แต่ตอนนี้ ... เธอเองเป็นคุณแม่ลูกสอง ที่ต้องอยู่บ้านดูแลลูกไปซ๊าแล้ว ยอมรับว่าตกใจ แต่ว่าพอคุยไปคุยมา ก็เข้าใจแล้วว่า อนาคตจะวาดฝันยังไงก็ได้ล่ะ แต่ว่าในความเป็นจริงมันจะเป็นได้ หรือว่าไม่ได้มันก็เป็นไปได้กับทุกอย่างล่ะ เฮ้อ คิดถึงวันเก่าๆ และวันดีๆ แบบนี้ มันทำให้ฉันกระชุ่มกระชวยได้มากเหมือนกันนะ ... ถึงแม้ว่าอากาศจะร้อน การเมืองจะล่มๆ ดอนๆ แต่เมื่อได้คุยกับเพื่อนเก่าแบบนี้ ... มันหักลบกลบหนี้อารมณ์ร้อนได้ (เกือบ)หมดเชียวล่ะ ... ว่าแล้วก็ไปคุ้ยภาพเก่าที่มีอยู่น้อยนิดที่ได้ถ่ายกับเพื่อนในชั้นเรียนภาษาดัตช์มาดู หูยยย เห็นหน้าตัวเองแล้วละอาย เพราะตอนนั้นล่ะใสแล้วหน้าเรียวจริง ... ไม่เหมือนตอนนี้เลย นี่ยังดีน๊าที่เพื่อนไม่บอกว่าอยากเห็นหน้า ไม่อย่างนั้นคงต้องบอกว่า ... “ไม่เอาล่ะเธอกลัวเธอช็อคเหมือนตอนบอกเราว่า เธอมีลูกนั่นล่ะ”