หลังจากที่เห็นคนข้างๆ ง่วนหงุดหงิดงุ่นง่านกับระบบอินเตอร์เน็ตที่ต่อด้วย GPRS ที่ดูเหมือนว่าระยะหลังๆ มานี้มันจะหลุดทุกๆ 5 นาที ฉันไม่รู้จะทำยังไงกับอาการกระชากเสียงฮึดฮัดของเค้าเป็นระยะๆ ได้ก็ต้องทำใจ แต่แน่นอนว่าเป็นที่รำคาญแก่ตัวเองเหลือเกิน และด้วยไม่รู้จะทำยังไงนั่นล่ะเลยได้แต่หันหน้าไปทุกครั้งที่ได้ยินเสียง “ฮึดฮัด” พร้อมกับรอยยิ้มส่งให้แบบไม่อ้อมค้อม ... แต่แล้วคำถามทีได้รับจากคนข้างๆ กลับถูกยิงมาอย่างไม่ตั้งตัวได้ว่า “ทำไม เธอถึงยังยิ้มได้ ??” ... ได้ยินครั้งแรกยังสงสัยว่า เอ คนข้าง ๆหมายถึงอะไร? ... เค้าหมายถึงว่า ไอ้เค้ากำลังหงุดหงิดกับเน็ต เธอยังจะมาส่งยิ้มให้อีกเหรอ หรือ เธอบ้าหรือเปล่าหนิ คนกำลังหัวเสีย มาฉีกยิ้มแยกเขี้ยวอยู่ได้ หรือ เธอคิดว่าเธอยิ้มสวยหรือไงเลยยิ้มส่งให้อย่างนี้ .. (ประมาณหงุดหงิดกับรอยยิ้มของฉันแทนหงุดหงิดเพราะเน็ตหลุด) ... ณ ตอนนั้นก็คิดอยู่ว่า เอ เค้าหมายถึงอะไร ... เลยทำให้ไม่ได้ตอบเค้าไปว่า “เหตุใด” ฉันถึงได้ยิ้มได้ และคิดตอนนั้นว่าคนข้างๆ เค้าคงถามออกมาไม่ได้หวังคำตอบด้วยล่ะมั้ง มันเลยทำให้ฉันเฉยๆกับคำถามนั้นไป แต่แล้วเวลาผ่านไปเกือบ 2 ชั่วโมง หลังจากนั่งอ่านหนังสือวรรณกรรมเด็กแบบเฮฮา คำถามของคนข้างๆ ที่ว่า “ทำไมเธอยังยิ้มได้” มันก็เข้ามากวนใจอีกล่ะ .. ณ ตอนนี้ฉันรู้แล้วล่ะว่าคำถามนี้ คนข้างๆ คงไม่ได้ถามแค่เพราะว่าทำไมเค้าหงุดหงิดเพราะกะแค่เรื่องอินเตอร์เน็ตห่วยแตก แต่เค้าคงหมายถึงเรื่องที่ว่า ปีที่ผ่านมานี้และแน่นอนว่าปีนี้ปัญหาที่เราเจอยังไม่สามารถหาทางออกได้เลย ... แต่ทำไมแต่ละวันฉันถึงได้เริงร่า ... ร่าเริง ทำเหมือนไม่รู้ไม่ชี้กับเหตุการณ์อะไรได้เลยล่ะ ... คำตอบ ... เปล่าเลยค่ะ ... ไอ้ที่ยิ้มๆ น่ะมันเป็นการยิ้มแบบหน้าชื่นอกตรมมากกว่า ... ยิ้มแบบที่ว่าเป็นการยิ้มกลบเกลื่อน ยิ้มเพื่อลืมเรื่องเซ็ง (เป็ด) , ยิ้มเพื่ออะไรก็ตามที่จะไม่ต้องวกกลับไปคิดเรื่องเศร้า เรื่องเซ็ง ถึงแม้จะรู้ว่าไอ้เรื่องเซ็งๆ ที่ว่านี่มันทำยังไงก็ไม่หายหรอกเพราะยังไงมันก็ยังกลับมาหลอกหลอนเราได้อีกเรื่อยๆ .. แต่เพราะว่าถ้ามันมีทางที่ให้เราได้ลืมเรื่องแย่ๆ เน่าๆ บ้างไปบางทีทำอะไรได้ก็ทำเถอะค่ะ อย่างน้อยๆ จะได้เป็นการพักสมองไปด้วย เพราะบางเรื่องที่ว่าถ้ามันเป็นปัญหายืดเยื้อ ทางออกยังคลำหาไม่เจออย่างที่ฉันเจอ คงจะต้องบอกว่า “ทำใจยอมรับ” ดีกว่าค่ะ เพราะว่าขืนไปตั้งคำถามกับอะไรบางอย่าง มันก็รังแต่ทำให้เราปวดหัว ปวดหมอง ปวดขมับถึงตาตุ่มไปเท่านั้นเอง เพราะถึงจะไปฮึดฮัด ด่าทอ ตบตี มันก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น เพราะมันรังแต่จะทำให้เราเหนื่อยเปล่าแถมเซ็งเพิ่มอีกต่างหาก สู้ตอนนี้ว่างเปล่าสักหน่อยถ้าทำได้เป็นพัก มันก็คงพอเป็นการหย่อนใจได้บ้างเหมือนกัน ที่พูดมานี่ใช่ว่าจะทำใจกันได้ง่ายๆ นะค่ะ เพราะก่อนหน้านี้ก็เครียดซะจนหลับไม่เป็นเวลา .. ขนาดที่ว่าพูดกันเล่นได้เลยว่าไปรับจ็อบเป็นยามหน้าหมู่บ้านยังได้ เพราะว่านอนดึกมาก เอ เรียกว่ารุ่งเช้าเลยก็ว่าได้ที่เป็นเวลาคลานขึ้นเตียง แถมตื่นมาก็เช้าตรู่ วันหนึ่งเฉลี่ยนอนได้ 3-4 ชั่วโมงแบบที่เรียกว่าไม่ได้หลับสนิทอะไรด้วยซ้ำ มีอาการอย่างนี้เกือบ ๆ 3 เดือน เล่นเอาตางี้ดำปี๋เชียวค่ะ แต่เอ สงสัยเหมือนกันว่า ทำไมหลับนอนไม่เป็นปกติอย่างนี้แต่กลับไม่ซูบ ไม่ผอม อ้อ .. คำตอบคือ ก็เพราะคนเราแก้เครียดไม่เหมือนกันหนินา .. ของฉันมันยิ่งเครียดยิ่งกิน นั่นล่ะค่ะสาเหตุว่าทำไมถึงได้ฉุเอ๊า ฉุเอา พุงงี้ย้วยเชียว วัย คงเป็นตัวแปรของปัญหา ยิ่งแก่ ยิ่งอายุมากความรับผิดชอบมากปัญหาเลยสุมมาให้แก้เยอะ อย่าบอกเลยว่าเบื้องบนพยายามจะสอนให้เราเป็นคนเก่ง แก้ไขปัญหา ทำให้เราแข็งแรง ฉันไม่อยากแข็งแรงเยี่ยงนี้ ยอมรับว่าอาจจะติดกับความสบาย แต่ฉันก็ไม่ได้ร้องขอว่าจะต้องมีชีวิตดั่งคุณหนูหรือว่าเป็นเจ้าหญิงจากเมืองจำปาศักดิ์อะไรหรอกค่ะ เพราะเชื่อว่าชีวิตมันก็เหมือนถนนที่มันไม่สามารถจะโรยไปด้วยกลีบกุหลาบได้ตลอดเส้นทางหรอก เพราะจริงๆ ถนนมันก็ต้องมีหลุม มีบ่อ มีทางที่ขรุขระและก็ทางเรียบๆ นั่นล่ะคือความเป็นไปได้ของ “ชีวิต” แท้ๆ ล่ะ แต่นั่นล่ะค่ะ ไม่ว่าจะทุกข์ จะเศร้ายังไง ... ถ้าคุณยังสามารถยิ้มได้อยู่บ้าง ก็รีบๆ ทำกันเถิด เพราะสักวันหนึ่งถ้าหากว่าคุณไม่สามารถแม้แต่จะยิ้มแม้แต่จะพยายามฝืนแล้วก็ตาม นั่นคงเป็นสัญญาณบอกเหตุล่ะค่ะว่าตัวเองกำลังมีปัญหาอย่างแรง ความสุขมันหาไม่ได้ง่ายๆ แต่ก็คงหาได้ไม่ยากเช่นกัน ... ถ้าเราพยายามและไม่เกิดความรู้สึกท้อแท้ซะก่อน