วันนี้เช้าแวะเยือนบล็อกน้องดี. มัชชาร เข้าไปเม้นท์แล้ว น้องก็เข้ามาหาที่บ้านพร้อมกับบอกเล่าให้ไปบล็อกครบ 4 ปี เลยทำให้นึกถึงตัวเองเลยว่า .. อ้อ .. เราก็เป็นสมาชิกของ Bloggang ครบ 4 ปีแล้วหนินา ...แต่ฉันดันลืม (ซะงั้น) ทุกปีของเดือน มิย. ฉันถือว่าเป็นวันครบรอบการเขียนบล็อกซึ่งแน่นอนว่าแรกๆ ตอนลงมือทำบล็อกนั้นไม่ได้คิดหรอกว่าฉันจะเขียนบล็อกไปนานแค่ไหน แต่ใครเลยจะรู้นะค่ะสำหรับอนาคตเพราะตั้งแต่วันแรกจนมาถึงวันนี้ 4 ปีกับ 2 เดือนแล้ว ที่ฉันได้เขียนบล็อกและอยู่ ณ ที่แห่งนี้มาตลอด มิตรดีๆ หลายต่อหลายคนได้ผ่านมาผ่านไป มิตรเก่ายังคงอยู่บ้าง มิตรใหม่ก็เข้ามาเยือนบ้าง แต่ไหนเลยมันจะเหมือนก่อนเพราะว่าบางทีมิตรใหม่ๆ นั้นก็เข้ามาแล้วก็ผ่านไปอย่างกะสายลมจริงๆ ค่ะ แรกเริ่มเขียนบล็อกนั้นอาจจะพลังเหลือเฟือ เวลาเหลือแหลก เลยทำให้กระหน่ำการเขียนบล็อกไม่ยั้ง เรียกว่าเกือบทุกวัน แต่ว่า 1-2 ปีให้หลังนี้มีการเปลี่ยนแปลงหลากหลายกับการใช้ชีวิตเลยทำให้การเข้าบล็อกนั้นเข้าด้วยเพราะมีเหตุ แต่ก็ด้วยความตั้งใจที่ว่าจะอยู่ที่นี่ให้นานที่สุดเพราะเพื่อนๆ ที่รู้จักก็ยังอยู่ที่นี่บ้าง เลยอยากจะเก็บที่แห่งนี้เอาไว้เป็นการติดต่อพูดคุยกันให้นานเท่าที่จะทำได้ ยังไงก็คงจะไม่หายไปไหนแน่ๆ ค่ะ แต่แค่ว่าเรื่องราวในการเขียนอาจจะไม่ค่อยเหมือนเก่าแล้วเพราะว่าสิ่งที่พบและเจอในปีหลังๆ นี้มันทำให้ทัศนคติอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้างเหมือนกัน มันเลยส่งผลให้อารมณ์ในการเขียนอาจจะเปลี่ยนไปบ้าง แต่ฉันก็ยังเป็นฉัน บางทีก็อารมณ์ปรวนแปรแต่พื้นฐานแล้วฉันก็ยังคือ คนๆ เดิมนี่ล่ะคะ (เอ พูดแล้วเริ่มสับสนตัวเองเหมือนกันน่อ) .. 4 ปีก้าวย่างเข้าปีที่ 5 แน่นอนว่าจะพยายามเข้ามาเขียนอะไรให้มากขึ้นกว่าเดิมค่ะ อยากเขียนอะไรให้หลากหลายกว่านี้แต่ว่าก็ไม่รู้ว่าจะเขียนอะไรดี เอาเป็นว่า .. ไม่ว่าจะพบเจออะไร อยากเขียน อยากเล่า อยากบอกก็จะมาทิ้งบอมส์กันไว้ตรงนี้ล่ะคะ ... ว่าแล้วเพื่อนๆ อย่าหายไปไหนนะคะ อยู่เป็นเพื่อนกันก่อน .. เพราะคุณหายเราก็คงเหงาน๊า ...