ช่วงนี้มีอะไรหลากหลายประดัง ประเดเข้ามา สุขมั่ง ทุกข์มั่งก็สลับกันไป สงสัยกลัวจะน้อยหน้ากัน ก็เลยทะยอยและแบ่งปันกันมาให้เราได้เชยชมได้ทันใจ อารมณ์ก็เลยขึ้นๆ ลงๆ ไปบ้าง อย่างช่วงนี้ก็มีป้ำๆ เป๋อๆ เอาหน้าไปเคารพพนักเก้าอี้ไม้ ผลคือก็ได้รอยฝากสีม่วงๆ มาแต้มแทนการ make up ด้วยเครื่องสำอางค์ราคาสมเหตุสมผลไป แต่อะไรจะหนักหนา ถ้าหากคนอื่นๆ เห็น อาจจะเดาไปโลดว่า คุณสามีลงมือโหดซ้อมภรรยา เหตุเพราะว่าตาฝ้าฟางเห็นหุ่นเราเป็นกระสอบทรายย่อมๆ ... เข้าเรื่องดีกว่าน่อ WE WILL SEE or LET IT BE สามคำ ของสองประโยคเหล่านี้ ที่รู้สึกว่าช่วงไหนๆ ที่ฉันเวลามีปัญหากังวลใจกับอะไรๆ ก็มักจะชอบพูดประโยคนี้อยู่บ่อยๆ .. อาจจะเพราะว่าเป็นการตัดปัญหาเรื่องความกังวลในเรื่องนั้นๆ ได้บ้างนิดหน่อยก็เป็นได้ เวลามีปัญหานั้นถึงแม้ว่าเราจะทำอะไรก็ตาม มันก็ยังมักกังวลกับเรื่องที่เป็นปัญหากวนใจเราเหลือเกิน แต่ยังไงก็ตาม เราเองก็ไม่สามารถแบกรับอะไรได้ตลอดเวลา เพราะฉะนั้นหากว่าเราสามารถผ่อนได้บ้างก็น่าจะทำ... "การปล่อยวางบ้าง" ... เป็นทางเลือกที่ดี คืออาจจะไม่ถึงกับต้องปวดหัว งุนงงอะไรกับมันมากๆ เพราะถึงจะคิดมากไป มันก็ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมาได้เลย ... เพราะฉะนั้นโดยส่วนตัวฉันเองก็เลือกจะใช้คำว่า " we will see or let it be " ซึ่งเป็นคำติดปาก อย่างน้อยๆ มันก็ทำให้เราได้รู้สึกปลง ผ่อนคลายไปได้บ้าง (ถือว่านี่คือคำศักดิ์สิทธิ์ส่วนตัวเลยเชียว ) เคยคิดไม๊ว่า การได้รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในอนาคตได้คงดี ... สำหรับฉันแล้ว แน่นอนว่า การได้รู้อะไรล่วงหน้ามันคงดี (บ้าง) แต่ว่าบางทีกับบางเรื่องก็ไม่ดีนะ เพราะมันทำให้เราเกิดความกังวลใจ กลัวเหตุที่รู้จะเกิด มันคงไม่สนุกแน่ๆ ถ้าหากว่าเราต้องมานั่งทุกข์ นั่งกังวลกับอะไรที่จะต้องเกิดล่วงหน้า เพราะมันคงทำให้ช่วงเวลาที่เรามี เป็นช่วงเวลาที่เราต้องรู้สึกทุกข์ทรมานเอาสุดๆ ทีเดียวเชียว .. พูดเรื่องกังวลเกินเหตุนี้แล้ว ทำให้นึกถึงเพื่อนสมัยเรียนได้คนหนึ่ง เธอคนนี้เป็นคนที่กังวลอะไรเกินเหตุไปมากๆ ประมาณจะเรียกว่าประสาทกินเลยก็ได้ ทุกเรื่องทำเธอกังวลไปหมด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอาหารการกิน ที่เธอจะกังวลเหลือเกินว่าสะอาดพอเธอจะกินได้ไม๊ ... ฟังดูเว่อร์ แต่ก็เห็นใจนะเพราะเธอรู้สึกเรื่องท้องไส้จะมีปัญหาจริงๆ เรื่องสอบ เธอจะกังวลมากๆ ว่าจะสอบผ่านไม๊ ทั้งๆ ที่เธออ่านหนังสือตะบี้ตะบันมาแบบที่เห็น แต่ก็จะกังวลอยู่มากๆ เลยจนทำให้ช่วงนั้นเครียดลงกระเพาะเกือบจะทำให้ไม่ได้สอบซะด้วยซ้ำ ... หลากเรื่องหลากราวของเพื่อนสาวคนนี้กับการกังวล เสียดายว่าฉันเองไม่ได้ติดต่อกับเธออีกหลังจากแยกย้ายกันไปทำงานหลังเรียนจบ เลยอดรู้เรื่องความกังวลของเธอไม่ได้ ว่าป่านนี้แล้วจะเป็นยังไงอีก เพราะตอนเรียนขนาดความรับผิดชอบยังน้อยยังกังวลได้มากขนาดนี้ พอทำงานล่ะ เรียนจบไปต้องมีหน้าที่ความรับผิดชอบหลายอย่าง เรื่องจะต้องคิดต้องกังวลมันของแน่อยู่แล้วว่ามันต้องเพิ่มขึ้น ก็เลยเกิดอยากรู้เชียวว่าไอ้ความกังวลกับทุกเรื่องนั้นมันจะลดดีกรี หรือว่าเพิ่มดีกรีขึ้นอีก ... ไม่ว่าจะยังไง อะไรที่สุดโต่งมากไปมันก็ไม่ทำให้เรามีความสุขได้หรอก ... กังวลแต่พอควร กังวลแค่พอสวยงาม ก็คิดว่าน่าจะใช้ได้แล้วนะ ว่าแล้วการเขียนบล็อกนี้จบแล้ว จะสามารถดองไปได้กี่วันเชียว ... อันนี้คงก็ต้อง let it be .... we will see กันต่อไป