นั่งคิด นั่งนึก ไปเรื่อยเปื่อย ยามอากาศร้อนๆ ของบ้านเราที่เริ่มต้นขึ้นอย่างไม่ปรานี และไม่รู้สึกอินังขังขอบเลยว่า “ร้อนแล้วมันทำร้ายใครบ้าง” โห ช่างทารุณซะจริงๆ สภาพอากาศตอนนี้ .. เหงื่อหยดไม่รู้กี่หยดกี่ชั่ง .. สงสัยว่าถ้านับกันจริงๆจะได้หรือเนี่ย เพราะว่านั่งไปไม่ถึงห้านาทีหลังจากอาบน้ำอาบท่า แวะมานั่งเปิดพัดลมเบอร์ 3 ที่พัดสะบัดอย่างไม่รู้ร้อนหนาวก็ยังไม่สามารถช่วยได้เท่าไหร่เลย นี่อ่ะน๊า ยิ่งเวลาผ่านไป ความร้อนมันยิ่งทวีความรุนแรงเกิดขึ้นเรื่อยๆ เลย ใครที่ไม่ได้เริ่มคิดถึงสภาพแวดล้อม คิดบ้างก็ดีนะค่ะ ช่วยได้คนละนิด คนละหน่อยก็เอาค่ะ ดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย หนก่อนโน้นตอนอยู่บ้านพ่อแม่ ละแวกบ้านก็มีคนแก่ 2-3 คน ชอบนักแลจะจุดไฟเผาขยะ ใบไม้ใบหญ้า รู้สึกว่าเค้าเหล่านั้นจะเฉยเมยเหลือเกินกับภาวะโลกร้อน ที่เค้าพยายามจะบอกและเตือนเอาไว้ว่า “การเผาขยะมันก็เป็นส่วนหนึ่งของการทำลายสิ่งแวดล้อมและสร้างเสริมภาวะโลกให้ร้อนขึ้น” .. โอ้เย อยากนักแลจะเข้าไปบอกเตือนเค้าแต่ก็โดนปรามๆ เอาไว้เพราะว่าพ่อแม่บอกว่ารู้จักกัน ... เอ๊า บอกเค้าดีๆ ไม่คิดว่าน่าจะมีปัญหาสักหน่อย เพราะเผาขยะ นอกจากจะทำลาย สวล.กันเห็นๆ มันยังทำให้ฉันเกิดอาการแสบจมูกอย่างที่สุด อีกอย่างกะอีแค่กวาดขยะ ใบไม้ที่หล่นๆ มาใส่ขยะรอรถเทศบาลที่เค้ามาเก็บมันจะยากแค่ไหนนักเชียว เอ เครียดไปหรือเปล่าหนิ ฉันว่าจะอัพบล็อกไม่ได้ตั้งใจจะเขียนเรื่องขยะ สิ่งแวดล้อมเรื่องนี้เลยหนิ ... ว่าแล้วก็เข้าเรื่องเลยดีกว่า .. จริงๆ ตอนแรกกะจะเขียนเรื่องนี้เน้นเลย แต่ว่าพอเริ่มพูดเรื่องโลกร้อน อากาศร้อนเลยเผลอยาว งั้นเอาว่าไอ้ที่อยากพูดก็เอามันสั้นๆ แล้วกัน เรื่องที่อยากเขียนจริงๆ แล้วก็คือว่า ... วันนี้แล้วสิ 30 มีค. ครบรอบ 1 ปีที่ฉันกับคนข้างๆ ย้ายมาอยู่เมืองไทยแบบถาวร .. เออ หนอ วันเวลามันช่างผ่านไปรวดเร็วดีแท้ๆ เลย วันเวลาผ่านไปเร็วรี่แบบนี้เป็นเรื่องจริงเลยนะค่ะ ไม่ใช่เฉพาะฉันหรอกที่พูด คนข้างๆ คนอื่นๆ ก็คงคิดเหมือนกันล่ะว่า เออ แน่ะ มันผ่านไปเร็วจริงๆ ด้วย ถ้าพูดถึงวันเวลาที่เรามานั่งนับปฏิทินก็คงไม่เท่าไหร่ แต่ด้วยความรู้สึกล้วนๆ เลยอ่ะสิ ปฏิเสธกันไม่ได้เห็นๆ ว่ามันผ่านไปอย่างไวว่อง ว่องไว ปานจรวดแท้ๆ เลย หนึ่งปีก่อน เรายังอยู่ฮอลแลนด์ ประเทศแห่งกังหันลมที่อากาศมันเหมือนถูกกังหันปั่นหมุนวนล้อเล่นให้ลืมอากาศดีๆ บ่อยครั้ง เมืองแห่งอิสระเสรีของผู้คน เมืองที่ใครๆ ก็ปรารถนาอยากไปเยือนเพราะอยากเห็นบ้านเมืองสวยงาม ไปเห็นวัฒนธรรมแปลกตา ไปเห็นทุ่งทิวลิปบานอล่างฉ่างที่สวน Keukenhof ไปกินชีสอร่อยๆ อย่างชีสของ Gouda และกินปลามีประโยชน์และอร่อยพอๆ กันเลยคือปลาฮาริ่ง และอีกหลายๆ อย่าง หนึ่งปีต่อมา ... ต้องกลับมาเมืองไทย ด้วยเพราะอะไรหลายๆ อย่างเห็นว่าลงตัวดีกับการกลับมาใช้ชีวิตเมืองไทย เมืองแห่งความร้อนอบอ้าว ไม่ว่าจะทั้งเรื่องร้อนการเมือง เรื่องของอากาศ เรื่องของข่าวต่างๆ มากมาย เมืองแห่งความวุ่นวาย เมืองแห่งทะเลสวยงาม เมืองแห่งอาหารการกิน ที่ใครปรารถนาและรักการกินอาหารไม่แพงก็คงจะอิ่มใจอิ่มท้องเป็นที่ชอบล่ะ เมืองแห่งการใช้ชิวิตที่คิดว่า “น่ามันน่าจะดีแล้วเพราะว่ากลับมาใช้ชีวิตในบ้านเกิดเมืองนอน” .. แน่นอนว่าเราไม่ปฏิเสธกับการมาอยู่บ้านเกิดของเรา ไม่ว่าจะทุกข์ ไม่ว่าจะเศร้า หรือว่าอะไรยังไงการได้กลับมายืน ณ จุดเดิมและเราปรารถนาเอาไว้มันคงเป็นเรื่องดีมากกว่าเรื่องแย่ๆ แต่กว่าจะได้เจอเรื่องดีๆ มันอาจจะต้องใช้เวลาแลกมาสักหน่อยเพราะว่าเรื่องดีๆ มันมักจะมาล่าเสมอ และถึงแม้ว่าจะกลับมาเยือนสิ่งต่าง ๆ ที่มันคุ้นเคยดี แต่ว่าเราก็ต้องการเวลาเหมือนกันกับการปรับตัว แต่ถ้าหากว่าอดทนและทนอดอีกสักหน่อย อะไรๆ ที่เรียกว่าปัญหามันอาจจะได้เวลาเปลี่ยนแปลงกันสักทีมั้ง .. ตอนนี้ฉันก็ได้แต่รอวันนั้นล่ะ วันแห่งการเปลี่ยนแปลงอะไรบ้างบางอย่าง ... แต่การอดทนรอ ... มันช่างทรมานเป็นที่สุดเหมือนกันนะ ปากก็บอกว่าต้องอดทน cheer up ตัวเองไม่รู้กี่หนต่อกี่หน แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแป๊กๆ บ้างเป็นบางที แต่ว่าสุดท้ายเมื่อรู้ว่า เอาน่า การรอคอยมันต้องได้ผลดีสิ นั่นล่ะ เลยคิดว่า เราจะรออีกสักนิดสักหน่อยไม่ได้เชียวหรือ ... ได้สิ ได้สิ ทนอีกหน่อย แล้วอะไรก็คงจะดีขึ้น .. และเอาว่าใครที่รอคอยกับอะไรสักอย่าง ก็ขอให้สิ่งที่รอคอยนั้นมีผลเร็วๆ ด้วยนะค่ะ ด้วยความปรารถนาดีจากผู้รอคอยเป็นนิจเช่นฉัน