Bloggang.com : zoi : เพชร x เพชร แยกทาง (16)

เพชร x เพชร แยกทาง (16)

นิล เดินตามหลังนายช่างใหญ่ลึกเข้าไปในป่าเขียว บนหลังของเขาในตอนนี้เหลือเพียงของใช้ของเขากับเหล็กนิลเท่านั้น เสบียงอาหารที่เหลืออยู่ทั้งหมด เพชร เป็นคนนำติดตัวไป

เมื่อ นิล มองไปรอบๆ ตัว เขาพบเห็นต้นไม้ที่มีลำต้นขนาดใหญ่ขึ้นเบียดเสียดกันอยู่มากมาย

ต้นไม้เหล่านี้ส่วนใหญ่แล้วเขาไม่เคยพบเห็นมาก่อน ระหว่างต้นไม้แต่ละต้นก็จะมีกิ่งไม้และเถาวัลย์เกาะเกี่ยวกันไปมาจนหนาทึบไปหมด ไม่มีช่องว่าง หรือทางเดินปรากฏให้เห็นอยู่เลย พวกเขากำลังจะเข้าสู่อุโมงค์เขียวในไม่ช้าแล้ว

“พอเข้าไปในอุโมงค์เขียวแล้ว ห้ามเดินห่างจากฉันโดยเด็ดขาด เธออาจจะติดอยู่ในหมู่ต้นไม้และบาดเจ็บได้ หากเธอเดินตามไม่ทัน ให้รีบร้องบอกฉันทันที”

นายช่างใหญ่กล่าวเตือนขึ้นเป็นครั้งสุดท้าย ตอนนี้ทั้งสองคนมาหยุดอยู่เบื้องหน้ากำแพงสีเขียวที่พุ่งสูง และแผ่กว้างออกไปไกลจนสุดสายตา

นิล ต้องพยายามระงับความตื่นเต้นเอาไว้ ถึงแม้ว่าเขาจะเตรียมทำใจเอาไว้ตั้งแต่ตอนเริ่มออกเดินทางเมื่อเช้านี้แล้ว แต่เมื่อมาถึงตอนนี้ ตอนที่ต้องเผชิญหน้ากับความเป็นจริง ความกลัวก็ได้ถาโถมเข้าสู่จิตใจของเขา ความคิดวิตกมากมายแย่งกันผุดขึ้นมาอย่างไม่หยุด

“…ไม่เคยมีชาวปฐพีคนใดก้าวเท้าเข้าไปในอุโมงค์เขียวมาก่อนเลย…”

“…ฉันคือคนแรก…อาจจะเป็นคนเดียว…และคนสุดท้าย…”

นายช่างใหญ่จ้องมองเข้าไปในดวงตาของ นิล เขาคล้ายกับเข้าใจความรู้สึกของ นิล ในตอนนี้ แววตาสีเขียวของเขาอ่อนโยนลง เขาเอื้อมมือไปจับไหล่ของ นิล แล้วเขย่าเบาๆ

“เธอรู้ไหมว่าครั้งแรกที่ฉันต้องเดินออกจากป่าเขียว ฉันรู้สึกอย่างไรบ้าง การที่ต้องเดินไปในที่โล่งๆ ไม่มีต้นไม้คอยปกคลุมตัวฉันเอาไว้ แม้จะออกไปไม่ไกลนักก็เถอะ ฉันก็รู้สึกกลัวมากเลย”

นิล จึงนึกไปถึงครั้งแรกที่เขาได้พบกับนายช่างใหญ่ เสียงแปร่งๆ ที่เขาได้ยินในวันนั้น ไม่ใช่แค่การไม่คุ้นเคยกับการพูดภาษาของชาวปฐพี แต่ที่จริงแล้วมีความหวาดกลัวรวมอยู่ในนั้นด้วยนั่นเอง

เขานึกถึงเหล็กนิลที่กำลังแบกอยู่บนหลัง สีดำสนิทที่แสนสวยงาม สัมผัสที่เย็นเฉียบของมันคล้ายกับสามารถแผ่ทะลุผ่านผ้าเข้าสู่แผ่นหลังของเขา ความหวาดกลัวค่อยๆ เจือจางลงแล้วสลายหายไปในที่สุด

ในระหว่างที่นายช่างใหญ่กำลังพูดให้กำลังใจกับ นิล อยู่นั้น สายตาของเขากลับจ้องไปที่ห่อผ้าที่อยู่บนหลังของ นิล รูปร่างของสิ่งที่เขาหลงไหลปรากฏอยู่อย่างเด่นชัดทะลุผ้าผืนนั้นออกมา

มันชัดเจนเหมือนจริงจนเขาคิดว่าถ้าเอื้อมมือออกไปก็คงสามารถคว้าจับมันเอาไว้ได้

ตัวด้ามที่มีขนาดเหมาะมือ ความยาวที่เหมาะสมทำให้สามารถสะบัดเคลื่อนไหวได้อย่างคล่องตัว ส่วนแบนราบที่โค้งอย่างสวยงาม และส่วนที่สำคัญที่สุด งดงามที่สุด คือสีดำที่ส่องประกายของมัน สีดำสนิท ความมืดที่มืดมิด มืดจนไม่มีสิ่งใดเหลืออยู่อีกต่อไป

ทั้งสองคนสบสายตากันอีกครั้ง นิล สูดลมหายใจเข้าลึกๆ หนึ่งครั้ง แล้วพยักหน้าให้กับนายช่างใหญ่เพื่อแสดงว่าเขาพร้อมแล้ว ไม่ว่าจะต้องไปยังที่แห่งใด หากเพื่อเหล็กนิลแล้วเขาก็พร้อมเสมอ

นายช่างใหญ่หันหน้าเข้าสู่กำแพงสีเขียวที่อยู่ตรงเบื้องหน้า สีใบไม้ร่วงบนเส้นผมของเขาดูมีมากขึ้นอย่างชัดเจน ผิวของ นิล เองก็ดูคล้ำลงไปยิ่งกว่าเดิม คล้ายกับสีของเหล็กนิลได้ถูกถ่ายทอดเข้ามาสู่ตัวเขา

นายช่างใหญ่ก้าวเท้าออกไปช้าๆ กำแพงต้นไม้ก็แหวกออกจากกันเป็นช่องทางสายหนึ่ง เขาก้าวเข้าไปในนั้นทันที นิล รีบเดินตามหลังนายช่างใหญ่ไปโดยไม่ชักช้า เขานึกไปถึงการเดินในความมืดของเมื่อคืนที่ผ่านมา ความรู้สึกอย่างนี้เหมือนกับในตอนนั้นเป็นอย่างยิ่ง

พอร่างของทั้งสองหายเข้าไปในอุโมงค์เขียว ปากทางก็ปิดตัวเองกลับคืนสู่สภาพเดิมอีกครั้ง

#####

เพชร ก้มหน้าก้มตาเดินอย่างหมดอาลัย ตอนนี้แม้จะเลยเวลาเที่ยงมาแล้วแต่เขาก็ยังไม่ยอมหยุดพักกินอาหาร ทั้งๆ ที่มีเสบียงอยู่มากมายภายในห่อของที่เขาแบกอยู่ เขายังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ ป่าเขียวถูกทิ้งเอาไว้อยู่ทางเบื้องหลัง

เขาเดินมาตั้งแต่เช้าไม่ยอมหยุดด้วยความรู้สึกเศร้าและน้อยใจ ที่ถูกทิ้งเอาไว้ให้กลับบ้านเพียงลำพังเช่นนี้ ผิดกับเมื่อตอนเช้าตรู่ที่เขาตื่นขึ้นมาด้วยความดีใจ เมื่อพบว่าพ่อกลับมาหาเขาได้อย่างปลอดภัย

เมื่อเช้าเขาตื่นขึ้นมาพบกับสายตาของคนสองคนที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ พอเขาเห็นพ่อเขาก็รีบโผเข้าไปหาด้วยความดีใจทันที

“พ่อกลับมาแล้ว”

“ขอโทษนะที่ทำให้ลูกเป็นห่วง พ่อหลงทางนิดหน่อยเลยกลับมาถึงตอนดึกมากแล้ว”

“คุณลุงบอกผมว่าพ่อจะต้องนอนค้างอยู่ในป่า”

“ที่จริงควรจะเป็นแบบนั้น…แต่พ่อก็กลับมาได้อย่างปลอดภัย”

หลังจากที่ความดีใจผ่านพ้นไป เพชร พลันคิดถึงเรื่องเมื่อวานนี้ นิล ฝากให้เขาดูแลข้าวของทุกสิ่งทุกอย่าง แต่เขากลับให้นายช่างใหญ่ทดลองหลอมเหล็กนิล เขาจึงลังเลเล็กน้อยก่อนที่จะพูดต่อไปว่า

“เอ่อ…เมื่อวานนี้ตอนเย็น…พ่อยังไม่กลับมา…ผมก็เลย…ให้คุณลุง…”

“พ่อรู้แล้ว นายช่างบอกกับพ่อแล้ว…พ่อไม่ว่าอะไรลูกหรอก”

เพชร รู้สึกโล่งใจในทันที เขาไม่ค่อยสบายใจ กลัวว่าจะถูก นิล ดุเอา เมื่อได้รู้เรื่องที่เกิดขึ้น เขาจึงรีบเอา ใบจอบ และจอบแบบพกพาที่นายช่างใหญ่ทำให้ออกมาอวดด้วยความตื่นเต้น

นิล ทำท่าสนอกสนใจกับจอบที่ยืดหดได้อันนั้น เขาทดลองใช้มันโดยมี เพชร คอยบอกวิธีการใช้งานให้ เขาลองมันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะส่งคืนให้กับ เพชร เขามองหน้าลูกชายแล้วพูดขึ้นว่า

“…การเดินทางในครั้งนี้ทำให้พ่อรู้ความจริงเรื่องหนึ่ง”

“เรื่องอะไรครับ”

“ลูกโตแล้ว…พ่อคิดว่าลูกพร้อมที่จะเดินทางเพียงลำพังได้แล้ว”

“…”

เพชร งงในคำพูดของพ่อ เขาไม่รู้ว่าพ่อต้องการจะพูดเรื่องอะไรกันแน่ แต่จากสีหน้าท่าทางของพ่อในตอนนี้ ความรู้สึกบางอย่างบอกกับเขาว่าเรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อไป จะต้องเป็นเรื่องไม่ดีอย่างแน่นอน

“ลูกโตพอแล้ว…พ่อคิดว่าลูกคงจะเดินทางกลับบ้านเองได้แน่”

“พ่อ…ว่าอะไรนะครับ”

“…พ่อจะเดินทางไปกับนายช่างใหญ่ ลูกจะต้องกลับบ้านเพียงลำพัง…พ่อคิดว่าลูกต้องทำได้แน่ๆ”

“ผมจะไปกับพ่อด้วย”

เพชร ร้องสวนออกมาในทันที มันเป็นเรื่องไม่ดีอย่างที่เขาคิดจริงๆ นิล เอื้อมมือทั้งสองออกมาจับไหล่ของลูกชายเอาไว้ ก่อนที่จะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“…ฟังพ่อนะลูก พ่อกับนายช่างใหญ่ต้องเดินทางอีกไกล อีกหลายวัน แม่จะเป็นห่วงถ้าพวกเราหายกันไปกันหมด ดังนั้นลูกจะต้องกลับไปบอกแม่แล้วรออยู่ที่บ้าน เมื่อเสร็จธุระแล้วพ่อจะรีบกลับทันที”

“แต่ว่า…”

นิล ส่ายหน้าเบาๆ เพชร จึงนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะถามต่อไปว่า

“…แล้วพ่อจะไปไหนครับ”

นิล ส่ายหน้าอีกครั้ง เขาไม่อยากบอกกับลูกชายว่าจะเดินทางไปหามังกร เพราะนั่นจะยิ่งทำให้เด็กหนุ่มอยากไปกับพวกเขามากยิ่งขึ้น

“พ่อต้องออกเดินทางทันที เสบียงที่เหลืออยู่ลูกเอาไปให้หมด มันคงจะพาลูกไปได้จนเกือบถึงบ้าน พอถึงแถวนั้นลูกคงจะหาอะไรกินได้ไม่ยากนัก สิ่งสำคัญก็คือลูกต้องใช้เส้นทางเดิมที่พ่อพาลูกมาเท่านั้น ห้ามออกนอกเส้นทางโดยเด็ดขาด”

หลังจากนั้นทั้งสองก็ต้องแยกทางจากกัน สองคนเดินลึกเข้าไปในป่าเขียว ส่วนอีกคนหนึ่งต้องเดินกลับบ้านในเส้นทางเดิม

ในที่สุด เพชร ก็ต้องหยุดพัก ความเหนื่อยและความหิวทำให้เขาเดินต่อไปอีกไม่ไหว

Create Date : 04 ตุลาคม 2552

Last Update : 4 ตุลาคม 2552 20:26:22 น.

0 comments

Counter : 519 Pageviews.