|
|
เพชร x เพชร ติดตาม (20)
เพชร ก้าวเดินไปอย่างระมัดระวัง สภาพเส้นทางภายในเหมืองคล้ายกับที่บ้านของเขา แต่มีความกว้างใหญ่มากกว่า นอกจากนี้ยังมีเส้นทางมากมายเชื่อมโยงสลับซับซ้อนตัดกันไปมาดุจดั่งเขาวงกต
เด็กหนุ่มรู้สึกสงสัยขึ้นในใจว่าผู้คนที่อาศัยอยู่ภายในเหมืองแห่งนี้จะสามารถจดจำเส้นทางต่างๆ ได้อย่างไร ทุกครั้งที่เขาเดินมาเจอทางแยก มือข้างนั้นก็จะกวักเรียกเขาให้ติดตามไปในทิศทางใดทิศทางหนึ่ง
ในตอนแรก เพชร พยายามจดจำว่าเขาต้องเลี้ยวไปทางใดบ้าง แต่แล้วคำพูดของพ่อที่เคยสั่งสอนเขาเอาไว้ตั้งแต่เมื่อครั้งยังเป็นเด็ก ก็หวนคืนมาสู่ความทรงจำของเขา
ลูกอย่าจำว่าจะต้องเลี้ยวซ้ายหรือเลี้ยวขวา มันจะทำให้ลูกสับสน ขอให้ลูกสร้างภาพขึ้นมาในความคิด จำเป็นภาพของเส้นทาง แล้วลูกจะไม่มีวันหลงทางภายในเหมืองอีกเลย
สำหรับเหมืองทุกแห่งในทุ่งหินก็คงจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ เพราะแม้แต่เหมืองที่เก่าแก่ที่สุดก็ยังมีความสลับซับซ้อนของเส้นทางไม่ได้ถึงครึ่งหนึ่งของเหมืองแห่งนี้
แต่ เพชร ก็รู้สึกมั่นใจว่า เขาสามารถที่จะจดจำภาพของเส้นทางทั้งหมดที่เดินผ่านมาได้ หากเขาต้องเดินย้อนกลับออกไปโดยไม่มีคนคอยบอกทาง เขาก็น่าจะหาหนทางกลับออกไปได้โดยไม่ยากนัก
ในที่สุดเขาก็เดินเข้ามาสู่ห้องโถงกว้างห้องหนึ่ง ตัวห้องถูกขุดให้เป็นวงกลมแตกต่างจากห้องโดยทั่วไปที่จะเป็นรูปสี่เหลี่ยม ตรงกึ่งกลางของห้องมีแท่นหินขนาดใหญ่ตั้งอยู่ มันสูงเลยหัวของเด็กหนุ่มขึ้นไปอีกเล็กน้อยแลดูเด่นสะดุดตา
ตัวแท่นกับพื้นเชื่อมติดเป็นหินชิ้นเดียวกัน แสดงว่าห้องนี้ถูกกำหนดให้มีแท่นๆ นี้ตั้งอยู่ตั้งแต่เริ่มสร้าง นอกจากนั้นแล้วภายในห้องก็ไม่มีสิ่งอื่นใดอยู่อีก
คนลึกลับผู้นั้นยืนอยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับเขา โดยมีแท่นดังกล่าวกั้นอยู่ระหว่างกลาง ทำให้เด็กหนุ่มไม่สามารถมองเห็นคนผู้นั้นได้ถนัด เขาค่อยๆ ขยับตัวเดินอ้อมไปทางด้านข้าง แต่คนลึกลับผู้นั้นก็คอยจะหลบอยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับเขาตลอดเวลา
เพชร เห็นคนลึกลับผู้นั้นชี้มือขึ้นไปบนแท่น เขาจึงมองตามไป บนแท่นสูงมีหินก้อนหนึ่งตั้งอยู่ หินก้อนนี้มีขนาดใหญ่พอๆ กับกำปั้นของเขา
ในตอนแรกเด็กหนุ่มดูไม่ออกว่าหินก้อนนี้เป็นหินชนิดใด แต่แล้วมันก็ค่อยๆ เปล่งประกายขึ้น ตอนแรกก็เป็นเพียงแสงระยิบระยับอยู่รอบๆ ก้อน แล้วค่อยๆ สว่างเจิดจ้าขึ้น
เด็กหนุ่มมองเห็นหินก้อนนั้นกลายสภาพไปจนใสดุจน้ำ ลำแสงสีขาวที่อบอุ่นส่องสว่างไปทั่วทั้งห้องโถง ความสวยงามของมันประทับเข้าไปในหัวใจของเขา
เด็กหนุ่มบอกได้ในทันทีว่าหินก้อนนี้คือเพชรในตำนานนั่นเอง และในระหว่างที่เพชรในตำนานส่องสว่างอยู่นั้น เด็กหนุ่มก็เหลือบไปเห็นร่างของคนลึกลับผู้นั้นเข้าพอดี
เพชร
เธอเป็นอะไรไปหรือเปล่า
เพชรในตำนาน
แสงสว่างสีขาว
งดงาม
เสื้อคลุมสีขาว
เพชร ลืมตาตื่นขึ้น เขาเห็น ต้นไม้ขาว กำลังมองหน้าเขาด้วยสายตาที่เป็นห่วง นางเรียกเขาหลายครั้งแล้วแต่เขาไม่ยอมตื่น พอเขาเริ่มเพ้อพูดถึงสิ่งต่างๆ นางจึงตัดสินใจเขย่าตัวเพื่อปลุกให้เขาตื่นขึ้นมา
เด็กหนุ่มกระพริบตาแล้วคิดทบทวนถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ความเหมือนจริงของมันทำให้เขาไม่อยากเชื่อเลยว่า มันจะเป็นแค่เพียงความฝันธรรมดาๆ เท่านั้น แต่เขาก็ตอบ ต้นไม้ขาว ไปว่า
ผมฝันไปครับ
ฝัน
แค่นั้นเองหรือ ฉันเห็นเธอบ่นพึมพำพูดอะไรไม่รู้เรื่องออกมาก็เลยเป็นห่วง
ผมพูดถึงเรื่องอะไรบ้างครับ
ก็มี
เพชรในตำนาน
แสงสว่างที่อบอุ่น
แล้วก็ เสื้อคลุมสีขาว อะไรพวกนี้แหละ
เสื้อคลุมสีขาว ใช่แล้วคนลึกลับผู้นั้นเขาไม่ทันได้เห็นใบหน้าแต่เขาก็เห็นเสื้อคลุมสีขาวตัวนั้น สีขาวที่ขาวสะอาดเหมือนกับประกายแสงของเพชรในตำนาน
หน้าเธอซีดมากเลย การเดินทางที่ผ่านมาคงจะหนักเกินไปสำหรับเธอ เราจะพักผ่อนจนถึงเช้าวันพรุ่งนี้แล้วค่อยออกเดินทางต่อ
อีกกี่วันจะถึงภูเขาไฟครับ
ถ้าเริ่มเดินทางพรุ่งนี้เช้า
ก็คงจะไม่เกินเจ็ดวัน
อีกตั้งเจ็ดวัน
แล้วเราจะตามพวกเขาทันไหมครับ
ฉันก็ไม่มั่นใจนัก ในตอนแรกพวกเขาจะมีปัญหาในเรื่องเสบียงแต่นายช่างใหญ่ก็คงคิดวิธีแก้ปัญหาได้ไม่ยากนัก แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยรอบคอบ แต่วิธีคิดพลิกแพลงของเขานั้นน่าชื่นชมมากทีเดียว
น้ำเสียงของนางแสดงความนิยมชมชอบในตัวนายช่างใหญ่ออกมาอย่างเปิดเผยยามที่กล่าวชมเขา
และแม้ว่าพวกเราจะเดินทางกันทั้งกลางวันและกลางคืน แต่ฉันเดินได้ช้ากว่าเขามาก ยิ่งตอนกลางคืนที่ต้องแบกเธอด้วยแล้วก็ยิ่งช้าลงไปอีก
ฉันคิดว่าบางทีอาจจะทันก็ได้
หรือไม่ก็อาจจะช้าไปหนึ่งหรือสองวัน
ถ้าอย่างนั้นเราเดินทางกันต่อเลยดีไหมครับ
ต้นไม้ขาว มองดูใบหน้าที่เหลืองซีดของ เพชร แม้แต่ประกายสีขาวที่เคยสุกสว่างอยู่ในดวงตาคู่นั้น ตอนนี้ก็ยังมืดมัวลง ร่างกายของเขาอ่อนแรงลงไปมาก นางจึงส่ายหน้าเบาๆ
ไม่ได้หรอก
ร่างกายเธอจะรับไม่ไหว ถ้าเธอเป็นอะไรไปในระหว่างทาง พวกเราจะยิ่งช้าลงไปอีก ทำตามที่ฉันบอกจะดีกว่า
พวกเราทำดีที่สุดแล้ว
สุดท้ายก็คงต้องภาวนาไม่ให้มีเรื่องอะไรที่ไม่ดีเกิดขึ้นก่อนที่เราจะไปถึง
เพชร พยักหน้าอย่างยอมจำนน เขากำลังจะปิดตาลงเพื่อนอนหลับอีกครั้ง แต่ ต้นไม้ขาว ยื่นมือออกมาสะกิดเรียกเขาเอาไว้เสียก่อน
ถ้าเธอยังพอมีแรง ก็กินเจ้าพวกนี้เสียหน่อยแล้วค่อยนอนต่อ หลายวันมานี้เธอกินแต่เพียงใบไม้เท่านั้น แม้มันจะมีคุณค่าเพียงพอต่อการมีชีวิต แต่มันก็ทำให้จิตใจของเธออ่อนแอลง เธอต้องกินอาหารที่เป็นอาหารจริงๆ เสียบ้าง แล้วเธอจะรู้สึกดีขึ้น
เมื่อ เพชร มองไปที่เบื้องหน้า เขาก็พบกับผลไม้กองหนึ่ง แต่ละลูกมีรูปร่างหน้าตาและสีสันที่เขาไม่เคยพบเห็นมาก่อน มีทั้งที่เป็นรูปทรงกลม ทรงรี และรูปร่างแปลกๆ มีสีม่วง สีส้ม สีเหลือง คละเคล้ากันจนดูลายตาไปหมด
ส่วนใหญ่จะมีรสหวานหอม หรือไม่ก็หวานอมเปรี้ยว มันจะทำให้เธอรู้สึกสดชื่นขึ้น
ฉันหามาได้แต่ผลไม้พวกนี้เท่านั้น
ฉันไม่อาจจับสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ภายในอุโมงค์เขียวมาทำอาหารให้กับเธอได้
แค่นี้ก็พอแล้ว ขอบคุณมากครับ
เพชร รีบกล่าวตอบแล้วเริ่มลงมือกินในทันที ยามเมื่อเนื้อผลไม้สัมผัสกับลิ้นของเขา ส่งความชุ่มชื้นให้กระจายไปทั่วทั้งปาก เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า การได้สัมผัสกับสิ่งเหล่านี้จะทำให้เกิดความรู้สึกดีๆ ได้มากมายถึงขนาดนี้
มันไม่ใช่แค่เพียงว่าอาหารที่กินมีความอร่อย แต่รสที่หลากหลาย และสัมผัสของความรู้สึกต่างๆ ภายในปาก คือสิ่งที่เขาไม่ได้เจอมาหลายวันแล้ว และมันทำให้เขารู้สึกดี
หลังจากกินผลไม้เข้าไปจนหมด เพชร ก็เอนหลังพิงต้นไม้ในท่าเดิม เขาหวนคิดถึงความฝันเมื่อครู่นี้ ภาพแผนที่เส้นทางภายในเหมืองแห่งปฐมปรากฏชัดอยู่ในความทรงจำของเขา
เขาคิดว่ามันมีความสำคัญเป็นอย่างยิ่งจึงพยายามจดจำมันเอาไว้จนขึ้นใจ ถ้าหากเขาต้องกลับไปยังสถานที่แห่งนั้นอีกครั้ง เขาก็มั่นใจว่าจะสามารถหาเส้นทางเพื่อไปยังห้องโถงกลมได้อย่างถูกต้อง
ความคิดของเขาวนเวียนจดจ่ออยู่กับสิ่งเหล่านี้ แล้วไม่นานหลังจากนั้นเขาก็นอนหลับไปอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นการหลับสนิทที่ยาวนานจนถึงตอนเช้า ไม่มีความฝันใดๆ เข้ามารบกวนเขาอีกเลยตลอดคืนวันนั้น
ต้นไม้ขาว นั่งเหม่อมองดูเด็กหนุ่มที่กำลังนอนหลับอยู่ ในใจของนางไม่รู้ว่ากำลังคิดถึงเรื่องอันใด สายตาที่แสนเศร้าของนางพลันมีน้ำตาขึ้นมาเอ่อคลออยู่
ทั้งหมดเป็นเพราะฉัน
เพราะฉัน
ทุกอย่างจึงสายเกินไป
คุณกำลังคิดจะทำอะไรกันแน่
นางยกมือขึ้นมาปาดเช็ดน้ำตา แล้วนั่งเหม่ออยู่เช่นนั้นจนถึงเวลาเช้า และเมื่อ เพชร ลืมตาตื่นขึ้นนางก็กำลังยืนรออยู่ก่อนแล้ว
นางสำรวจมองดูใบหน้าของเด็กหนุ่ม ซึ่งตอนนี้มีสีเหลืองสดใส และประกายสีขาวงดงามที่เคยอยู่ในดวงตาคู่นั้นก็กลับมาเปล่งประกายเจิดจ้าอีกครั้ง
เพชร ลุกขึ้นยืนแล้วบิดตัวหนึ่งครั้ง เพื่อขับไล่ความเมื่อยล้าต่างๆ ให้หลุดหายไป เขาหยิบใบไม้รูปหัวใจขึ้นมาใส่ปากแล้วเคี้ยวอย่างช้าๆ
แม้ว่าตอนนี้พวกมันจะกลายเป็นใบไม้แห้งไปแล้ว แต่มันก็ยังคงให้ผลอยู่เช่นเดิม เหมือนกับเมื่อตอนที่พึ่งจะถูกเด็ดออกมาสดๆ จากต้น เพียงแต่ว่ารสหวานอ่อนๆ ของมันที่เคยมีอยู่แทบจะจางหายไปจนหมดสิ้นแล้ว
ฉันคิดว่าเธอพร้อมที่จะเดินทางต่อแล้ว
ครับ
เด็กหนุ่มตอบพร้อมกับพยักหน้า ต้นไม้ขาว หันหลังแล้วออกเดินเข้าไปในหมู่ต้นไม้ เพชร รีบก้าวเดินติดตามไปอย่างไม่ชักช้า
เขาเดินไปพลางคิดอยู่ภายในใจว่า อีกเจ็ดวันเมื่อพวกเขาได้กลับมาพบหน้ากันอีกครั้ง เมื่อถึงตอนนั้นแล้วจะมีสิ่งใดเกิดขึ้นกันแน่
ภาพของก้อนโลหะสีดำผุดขึ้นมาในความคิดของเขา สีดำสนิทและสัมผัสที่เย็นเฉียบแปลกประหลาดของมัน สิ่งต่างๆ เหล่านี้ที่เคยทำให้เขารู้สึกไม่ดี
แต่ก่อนเขายังไม่แน่ใจนัก แต่ในตอนนี้เขามั่นใจแล้วว่า มันคือความรู้สึกถึงอันตรายที่ยิ่งใหญ่นั่นเอง เหล็กนิล ก้อนนั้นจะนำอันตรายรูปแบบใดมาสู่พวกเขากันแน่
| Create Date : 08 ตุลาคม 2552 |
| Last Update : 8 ตุลาคม 2552 12:28:08 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 488 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [