เพชร x เพชร วงกตเหมืองโบราณ (27)

ในระหว่างที่ เพชร กำลังพยายามหาหนทางที่จะลงไปสู่พื้นเบื้องล่างอย่างปลอดภัยนั้น รอบกายของเขาพลันเกิดการสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง เด็กหนุ่มได้แต่ยึดร่างของตัวเองเอาไว้กับผนังอุโมงค์จนแน่น

แต่เพียงครู่เดียวแรงสั่นสะเทือนก็ผ่านพ้นไป เขาถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เพราะหากแรงสะเทือนที่รุนแรงขนาดนี้เกิดขึ้นเป็นระยะเวลานาน อุโมงค์สายนี้และเหมืองแห่งปฐมจะต้องพังถล่มลงมาอย่างแน่นอน

แต่ในขณะที่ยังคงยึดตัวเองอยู่กับผนังอุโมงค์เช่นนั้น เพชร พลันรู้สึกว่ามีเศษหินก้อนเล็กๆ กำลังร่วงหล่นลงบน หัว และไหล่ของเขา เด็กหนุ่มรับรู้ถึงอันตรายที่กำลังจะเกิดขึ้นในทันที

เขาตัดสินใจรีบหย่อนตัวเองลงไปให้ต่ำที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้วทิ้งตัวลงสู่พื้น เหนือหัวของเขามีเสียงดังเหมือนฟ้าร้องคำรามค่อยๆ เคลื่อนตัวใกล้เข้ามา เมื่อร่างของเขาตกลงสัมผัสกับพื้นหินที่ราบเรียบ

เด็กหนุ่มก็รีบกลิ้งตัวออกห่างจากจุดนั้นอย่างรวดเร็ว เศษหินขนาดใหญ่น้อยร่วงตกลงมาตรงตำแหน่งดังกล่าวจนกลายสภาพเป็นกองสูงอย่างรวดเร็ว ห้องโถงทั้งห้องก็สั่นสะเทือนไปมา

เมื่อทุกอย่างกลับคืนสู่ความสงบอีกครั้ง เพชร จึงพบว่าตัวเองกำลังนอนหงายเหยียดยาวจ้องมองดู กองหินขนาดใหญ่ที่สูงท่วมไปจนเกือบจะถึงเพดาน ถ้าหากว่าเมื่อครู่เขาตัดสินใจช้าไปเพียงนิดเดียว ตอนนี้เขาก็คงต้องนอนอยู่ใต้กองหินเหล่านี้ไปแล้ว

และที่ข้างๆ กองหินนั้นเองเขาก็พบเห็นแท่นหินแท่นหนึ่งตั้งอยู่ สภาพของมันดูทรุดโทรมเก่าแก่มาก แต่รูปร่างของมันก็ยังคงเหมือนกับที่เขาได้เคยพบเห็นในความฝัน

เพชร พยายามที่จะจ้องมองขึ้นไปบนแท่นหินนั้น เขาพบว่ามีอะไรบางอย่างตั้งอยู่ตรงนั้น เขายังไม่อาจแน่ใจได้ว่ามันจะเป็นเพชรในตำนานหรือไม่ แต่เขาก็มีความหวังกับมันอย่างเต็มเปี่ยม

ด้วยความโล่งใจเขาจึงขยับตัวลุกขึ้นอย่างช้าๆ แต่เมื่อเขาพยายามที่จะขยับขาข้างซ้าย ความเจ็บปวดก็พุ่งจู่โจมเข้าใส่จนเด็กหนุ่มต้องร้องครวญครางออกมาด้วยเสียงดัง

กระดูกหน้าแข้งข้างซ้ายของ เพชร หักออกเป็นสองท่อนในตอนที่เขากระโดดลงมาจากเพดาน โชคดีที่ปลายกระดูกหักนั้นไม่ได้แทงทะลุเนื้อออกมา แต่มันก็สร้างความเจ็บปวดให้ไม่น้อยเมื่อเด็กหนุ่มพยายามที่จะขยับมัน

เหงื่อของเขาไหลออกมาจนเปียกชุ่มไปทั้งตัว เขาต้องทำอะไรสักอย่างแต่ในตอนนี้สมองของเขามีแต่เพียงความว่างเปล่าเท่านั้น

เสียงโลหะกระทบหินกรีดดังทำลายความเงียบขึ้นมา เพชร สะดุ้งสุดตัวเหลียวมองไปยังแหล่งที่มาของมันโดยทันที เสียงดังกล่าวนั้นดังขึ้นที่ข้างๆ ตัวเขานั่นเอง และเมื่อเขาพบเห็นที่มาของมัน สายตาของเขาก็จับจ้องมองดูจอบด้ามนั้นอย่างไม่วางตา

จอบหล่นจากตัวเขาลงกระแทกพื้นนั่นเองที่ก่อให้เกิดเสียงดังขึ้น เรื่องๆ หนึ่งพลันหวนคืนมาสู่ความทรงจำของเขา
ครั้งหนึ่งพ่อเคยตั้งคำถามกับเขาว่า

“จอบใช้ทำอะไร”

“ก็ใช้ขุดสิครับพ่อ ไม่น่าถามเลย”

“นอกจากใช้ขุดแล้ว ลูกยังใช้มันทำอะไรได้อีก”

“เอ่อ…”

“ลูกอาจจะใช้มันล่าสัตว์ก็ได้ถ้าจำเป็น ส่วนด้ามที่เป็นไม้ลูกอาจจะใช้แทนฟืนก็ได้ อาจจะทำเป็นคบไฟ หรือใช้ทำอะไรได้อีกตั้งหลายอย่าง ลูกต้องหัดเปลี่ยนวิธีคิดให้ต่างไปจากเดิมเพื่อค้นหาวิธีในการแก้ปัญหาต่างๆ รู้ไหม”

“ครับ”

เพชร เอื้อมมือไปหยิบจอบขึ้นมา เขายืดมันให้ยาวออก ตั้งใบจอบขึ้นแล้วมองดูมันอีกครั้ง จากนั้นเขาจึงมองหาหมุดที่ยึดด้ามจอบแต่ละท่อนเข้าด้วยกันแล้วพยายามถอดมันออกมา

ในที่สุดเขาก็ได้ท่อนเหล็กสองท่อน กับใบจอบที่ยังคงติดอยู่กับด้ามท่อนสุดท้าย เขาพับจอบสั้นเก็บเอาไว้แล้วฉีกเสื้อออกเป็นเส้นยาวๆ สามเส้น

หลังจากนั้นเขาจึงใช้เหล็กสองท่อนที่เคยเป็นด้ามจอบมาดามขาซ้ายที่หักของเขา โดยใช้เศษผ้าที่ฉีกออกมามัดมันเอาไว้จนแน่น

แม้จะยังคงเจ็บอยู่บ้างในเวลาที่เคลื่อนไหว แต่ เพชร ก็สามารถลุกขึ้นยืนได้แล้ว เขาค่อยๆ เดินตรงไปที่แท่นหินโดยไม่รอช้า สิ่งที่ตั้งอยู่บนนั้นค่อยๆ ปรากฏชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

มันเป็นก้อนอะไรบางอย่างขนาดประมาณกำปั้นของเขา มีฝุ่นจับอยู่หนาจนดูไม่ออกว่าผิวเนื้อของสิ่งนั้นเดิมทีมีลักษณะเป็นอย่างไรแน่

เด็กหนุ่มค่อยๆ เอื้อมมือออกไปอย่างช้าๆ และเมื่อปลายนิ้วของเขาสัมผัสถูกมัน ภาพในความฝันกับความเป็นจริงก็รวมกันเข้ากลายเป็นหนึ่งเดียว

สิ่งนั้นค่อยๆ เปล่งประกายขึ้น ตอนแรกก็เป็นเพียงแสงระยิบระยับอยู่รอบๆ ก้อน แล้วค่อยๆ สว่างเจิดจ้าขึ้น เขามองเห็นหินก้อนนั้นกลายสภาพไปจนใสดุจน้ำ ลำแสงสีขาวที่อบอุ่นส่องสว่างไปทั่วทั้งห้องโถง

“เพชรในตำนาน เพชรแห่งสีขาว…ความหวัง แห่งสีขาว”

ประกายแสงสว่างขึ้นเพียงชั่วพริบตาก็จางหายไป พลันมีร่างของคนลึกลับในชุดเสื้อคลุมสีขาวปรากฏขึ้นที่ด้านหลังของแท่นหิน เพชร เพียงสามารถมองเห็นมือข้างหนึ่ง และชายของผ้าคลุมสีขาวสะอาดเท่านั้น

เขาลองพยายามที่จะเดินเข้าไปหา แต่ก็เป็นเช่นเดียวกับในความฝันคนลึกลับผู้นั้นจะอยู่ตรงข้ามกับเขาเสมอโดยมีแท่นหินกั้นกลางเอาไว้

“…ท่านผู้พเนจรสีขาว…”

“…ผมจะต้องทำอย่างไรต่อไปครับ…”

มือข้างนั้นค่อยๆ ยกขึ้นแล้วชี้ไปยังทิศทางหนึ่ง เพชร มองตามและพบว่ามันชี้ไปยังประตูบานหนึ่งของห้องโถงวงกลมแห่งนี้ พอเด็กหนุ่มหันหน้ากลับมา ร่างๆ นั้นก็หายไปแล้ว เขาจึงเก็บเพชรในตำนานเอาไว้ แล้วค่อยๆ ลากขาเดินออกจากประตูบานนั้นไป

เพชร ค่อยๆ ทบทวนความฝันของเขาใหม่อีกครั้ง เขาจึงเริ่มแน่ใจว่าประตูบานนี้ก็คือบานเดียวกับที่เขาใช้ผ่านเข้าสู่ห้องโถงวงกลมในตอนนั้น เขาจะต้องเดินย้อนเส้นทางในครั้งนั้นเพื่อกลับไปยังเบื้องบนอีกครั้ง

#####

นิล ทรุดตัวลงนั่งก้มหน้ามองพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง แต่ บูรพา ยังคงยืนหยัดอยู่ แม้จะรู้สึกเหน็ดเหนื่อยเป็นอย่างยิ่ง แต่เมื่อเห็นท่าทางของ นิล แล้ว เขาก็ไม่อาจที่จะล้มลงได้ เพราะหากต้องล้มลงไปทั้งสองคนก็คงไม่มีใครที่จะฉุดดึงพวกเขาขึ้นมาได้

“พวกเราหมดหวังแล้ว ถ้าข้างบนพังลงจนราบขนาดนี้ ข้างล่างก็คงจะ…”

“เธอมีความเชื่อมั่นในตัวลูกชายแค่นี้เท่านั้นเองหรือ”

“เราก็เห็นแล้วว่ารอบๆ บริเวณนี้เป็นอย่างไร เหมืองข้างล่างคงถล่มลงจนหมดแล้ว เพชร เองก็คง…”

“ฉันไม่คิดแบบนั้น หินรอบๆ บริเวณนี้มีความแข็งแกร่งมาก ถึงข้างบนนี้จะพังลงก็คงเป็นเพียงบางส่วนเท่านั้น ไม่กระทบกระเทือนไปถึงโครงสร้างทั้งหมด ข้างล่างคงไม่ค่อยได้รับความเสียหายเท่าไร”

“…”

“ฉันคิดว่าถ้าตอนนี้เขากำลังหาทางกลับขึ้นมา แต่ข้างบนกลับถูกปิดเอาไว้แบบนี้ แล้วเขาจะออกมาได้อย่างไร”

“…”

บูรพา ยื่นมือออกมารออยู่ข้างหน้า ในที่สุด นิล ก็เงยหน้าขึ้นสบสายตากับมังกร เขายิ้มแล้วยื่นมือออกมาจับกับมือข้างนั้นเอาไว้ มือเล็กๆ ของชาวปฐพีกุมกระชับแน่นกับกรงเล็บที่แข็งแกร่งของชาวมังกรเป็นครั้งแรก บูรพา สามารถฉุดดึง นิล ให้ลุกขึ้นมาจนได้

“เราจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี”

“…เริ่มจากประตูย่อมดีที่สุด เพราะมันมีอยู่แล้ว”

ทั้งสองหันไปมองบริเวณที่เคยเป็นประตูของเหมืองแห่งปฐม ซึ่งในตอนนี้พังลงจนราบเรียบไปหมดแล้ว นิล หยิบจอบขึ้นมากุมกระชับเอาไว้ในมือพร้อมกับก้าวออกไปอย่างเชื่อมั่น แต่ บูรพา กลับทรุดตัวนั่งลงไป

“…ขอฉันพักสักครู่…”

“…ได้…แต่ถ้าท่านลุกไม่ไหว อย่าลืมเรียกฉันนะ”

#####

เพชร ยืนลังเลอยู่ครู่หนึ่งตรงทางแยกก่อนที่จะตัดสินใจเลี้ยวไปทางซ้าย ตอนนี้เขาไม่แน่ใจในอะไรทั้งสิ้น เส้นทางหลายสายที่ผ่านมาก็ถูกปิดไปเนื่องจากแผ่นดินถล่ม และเขาไม่มีกำลังพอที่จะเปิดเส้นทางที่เขาต้องการจะไปได้

ตอนนี้เขาจึงได้แต่เดินไปตามความรู้สึกของเขาเท่านั้น ซึ่งก็เป็นความรู้สึกของชาวปฐพีคนหนึ่ง เพชร นึกถึงคำพูดของพ่อที่ว่า

“เหมืองทุกแห่งไม่ว่าจะใหญ่หรือเล็กต่างก็เป็นบ้านของพวกเรา”

เด็กหนุ่มยกมือขึ้นปาดเช็ดเหงื่ออีกครั้ง ตอนนี้เขากำลังเดินลากขาไปด้วยความรู้สึกว่ากำลังอยากจะออกจากบ้าน และเขาหวังว่าบ้านเก่าที่ใหญ่โตหลังนี้คงจะไม่ปฏิเสธความต้องการของเขา

Create Date : 20 ตุลาคม 2552		0 comments
Last Update : 20 ตุลาคม 2552 7:43:26 น.
Counter : 565 Pageviews.
Share Tweet