เพชร x เพชร หายนะแห่งสีดำ (22)

วันนี้ เพชร ตื่นขึ้นด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยดีนัก เขาเกือบจะล้มพับลงไปเมื่อพยายามที่จะไต่ลงมาจากหลังของ ต้นไม้ขาว

นางยังคงเดินต่อไปแต่ชะลอฝีเท้าให้ช้าลง และเมื่อพบที่ว่างในหมู่ต้นไม้นางก็รีบหยุดพักทันทีเพื่อดูอาการของเขา

“เป็นอย่างไรบ้าง”

“…”

ต้นไม้ขาว สำรวจมอง เพชร ด้วยความเป็นห่วง การเดินทางติดต่อกันแบบนี้หนักเกินไปสำหรับเด็กหนุ่มชาวปฐพี ร่างกายและจิตใจของเขามาถึงขีดกำจัดแล้ว

เพชร เงยหน้าขึ้นสบตากับนาง แม้ว่าสีหน้าของเขาจะดูแย่ แต่ดวงตาคู่นั้นยังพอมีประกายอยู่บ้าง และสิ่งนั้นทำให้นางรู้สึกโล่งใจ

“อดทนอีกนิดเดียวเท่านั้น ก่อนเที่ยงวันนี้เราก็จะไปถึงภูเขาไฟแล้ว เธอจะได้ออกไปจากอุโมงค์เขียวเสียที”

“เรารีบเดินทางกันต่อเถอะครับ”

“หยุดพักอีกสักครู่ก็ได้”

“…ผมรู้สึกไม่ค่อยดี มีอะไรบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น อะไรบางอย่างที่เลวร้ายกำลังจะเกิดขึ้น”

“…ได้…”

ต้นไม้ขาว ช่วยพยุงเด็กหนุ่มให้ลุกขึ้น คำพูดของเขาทำให้นางกังวล เพราะนางเองก็มีความรู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน

มีบางสิ่งที่เลวร้ายกำลังจะเกิดขึ้น และนางกลัวว่านายช่างใหญ่จะได้รับอันตรายไปด้วย ครั้งก่อนนางเป็นผู้ที่ทำร้ายเขา ทำให้เขาต้องพบกับความเศร้าเสียใจที่สุดในชีวิต ครั้งนี้นางจะต้องช่วยเขาเอาไว้ให้ได้

ทั้งสองออกเดินทางกันต่อจนถึงตอนสาย ต้นไม้ขาว พยายามไม่เร่งฝีเท้าให้เร็วจนเกินไปนัก แต่นางรู้สึกกังวลมากยิ่งขึ้น ทั้งสายลมและแสงแดดต่างผิดปกติไปในเช้าวันนี้ แม้แต่ต้นไม้ก็กำลังหวาดกลัว

ความกลัวค่อยๆ แพร่กระจายจากต้นหนึ่งไปสู่อีกต้นหนึ่ง มันเริ่มมาจากเชิงภูเขาไฟแล้วแพร่กระจายออกไปเรื่อยๆ

เพชร เองแม้จะไม่สามารถรู้สึกถึงสิ่งเหล่านี้ได้ แต่เสียงจากหัวใจของเขาก็บอกกับตัวเองว่า เหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว เขายื่นมือออกไปแตะหลัง ต้นไม้ขาว นางจึงเร่งฝีเท้าขึ้น

หมู่ต้นไม้ที่ริมชายป่าขยับเคลื่อนตัวออกจากกันเกิดเป็นช่องว่างคล้ายประตูขึ้น ต้นไม้ขาว กับ เพชร พุ่งผ่านช่องว่างนั้นออกมาอย่างรวดเร็ว ทั้งสองคนต่างงงงันกับสิ่งที่ได้พบ

ท้องฟ้ายามเที่ยงที่ดำมืดเหมือนกับเวลาใกล้ค่ำ สายลมเย็นที่พัดกรีดกระหน่ำผิวกายอย่างรุนแรง ทั้งคู่ต่างไม่เคยพบเจอกับสภาพอากาศเช่นนี้มาก่อนเลย และเมื่อทั้งสองกวาดตามองไปรอบๆ บริเวณ ก็มีสิ่งหนึ่งที่ดึงดูดสายตาของพวกเขาเอาไว้

ที่บริเวณเชิงภูเขาไฟห่างออกไปไม่ไกลนัก มีกองไฟสีดำกองหนึ่งที่กำลังโรยรา และมีเงาร่างสามสายขยับไปมาอยู่รอบๆ กองไฟกองนี้ ร่างทั้งสามกำลังค่อยๆ เคลื่อนไหวช้าลง

ต้นไม้ขาว คิดไปว่านางกำลังมองเห็นฝูงปีศาจกำลังเต้นระบำอันชั่วร้ายอยู่ ความกลัวทำให้นางก้าวขาไม่ออก แต่ เพชร กลับรวบรวมกำลังที่เหลืออยู่แล้ววิ่งออกไป

เขาจดจำได้ในทันทีเมื่อได้เห็นเงาร่างๆ หนึ่ง ว่านั่นคือพ่อของเขา นิล อยู่ที่กองไฟกองนั้น พอเด็กหนุ่มวิ่งออกไป ต้นไม้ขาว ก็ได้สติขึ้นมา นางเพ่งมองไปที่ร่างทั้งสามอีกครั้ง คราวนี้นางจึงสามารถจดจำนายช่างใหญ่ได้ นางรีบออกวิ่งติดตามเขาไปทันที

กองไฟสีดำมอดดับลง ก้อนเหล็กนิลได้ถูกเปลี่ยนสภาพจากเดิมกลายเป็นอีกสิ่งหนึ่งไปเรียบร้อยแล้ว มันได้กลายเป็นสิ่งที่มันต้องการจะเป็น

ตัวด้ามที่มีขนาดเหมาะมือ ความยาวที่พอเหมาะ ส่วนแบนราบที่โค้งอย่างสวยงาม ปลายที่เรียวแหลม มีส่วนที่เป็นคมอยู่ทั้งสองด้าน และที่สำคัญที่สุดก็คือสีที่ดำสนิทของมัน สีแห่งความสิ้นสูญ

ตอนนี้มันได้กลายเป็นดาบเล่มหนึ่งไปแล้ว

ดาบสีดำกำลังลอยอยู่บนอากาศตรงกึ่งกลางระหว่างทั้งสาม ปลายแหลมของมันชี้ลงสู่พื้นดินส่งด้ามของมันให้ลอยเด่นรอคอยผู้ที่จะมาเป็นเจ้าของ

ประจิม ที่ร่างกลายเป็นสีเทาหยุดยืนนิ่งอยู่กับที่ เขายืนอย่างหมดเรี่ยวแรง ตัวเขาในตอนนี้ดุจดั่งเป็นเพียงกองเถ้าถ่านที่หลงเหลือจากกองไฟที่มอดดับไปแล้ว

ส่วนนายช่างใหญ่เส้นผมและดวงตาของเขาได้กลายเป็นสีใบไม้ร่วงจนหมดสิ้น เขากำลังจ้องมองดูผลงานชิ้นสุดท้ายของตัวเองด้วยความชื่นชม เขาอยากที่จะได้เป็นเจ้าของมัน แต่พลังลึกลับที่ยังคงแผ่ออกมาจากร่างสีดำสนิทร่างนั้นทำให้เขาได้แต่ยืนนิ่ง

นิล เจ้าของที่แท้จริงแต่เพียงผู้เดียวของมันกำลังก้าวเดินเข้าไปเพื่อที่จะครอบครองมัน

“พ่อ”

เพชร ร้องตะโกนออกไปจนสุดเสียง ร่างสีดำของ นิล ที่กำลังจะก้าวเข้าไปหยิบดาบหยุดชะงักไปเล็กน้อย ก่อนที่จะขยับเคลื่อนไหวต่อไป แต่การเคลื่อนไหวของเขาเชื่องช้าลงกว่าเดิมมาก คล้ายกับมีพลังสองฝ่ายกำลังต่อสู้กันอยู่โดยใช้ร่างของเขาเป็นสนามรบ

ฝ่ายหนึ่งผลักดันให้เขาก้าวเข้าไป ส่วนอีกฝ่ายหนึ่งพยายามฉุดรั้งเขาเอาไว้

“…พ่อครับ”

เพชร ยังคงวิ่งต่อไปไม่ยอมหยุด ระยะห่างระหว่างทั้งสองหดสั้นลงเรื่อยๆ แต่ในความรู้สึกของเขาคล้ายกับว่าพ่อนั้นยิ่งอยู่ห่างออกไปไกลแสนไกล ไกลจนเขาไม่อาจจะไปให้ถึงได้

น้ำตาค่อยๆ รินไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง เรี่ยวแรงที่เหลืออยู่กำลังจะหมดลง มือของ นิล อยู่ห่างจากด้ามดาบอีกเพียงแค่เอื้อมเท่านั้น

“…พ่อ…อย่า…”

ดวงตาของ เพชร ทอประกายออกมาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ร่างของเขาจะล้มลงไป ท้องฟ้าที่มืดดำพลันเกิดการเปลี่ยนแปลง กลุ่มเมฆดำที่หนาทึบแยกตัวออกจากกันจนเกิดเป็นช่องว่างขึ้นช่องหนึ่ง คล้ายกับว่ามีนิ้วขนาดยักษ์ที่มองไม่เห็นได้แทงทะลุหมู่เมฆลงมา

ดวงอาทิตย์ยามเที่ยงส่งแสงสว่างที่อบอุ่นของมันลงมาผ่านทางช่องเปิดนั้น ลำแสงสีขาวส่องเป็นเส้นตรงตัดความมืดให้แยกออกจากกัน ลำแสงสายนี้ฉายลงมาบนร่างของ นิล พอดี

ร่างของเขาพลันถูกตรึงให้หยุดชะงัก ลำแสงสีขาวที่ทรงพลังได้ผูกพันธนาการร่างสีดำเอาไว้ ปลายนิ้วของเขาอยู่ห่างจากด้ามดาบอีกเพียงนิดเดียวเท่านั้น

พอร่างของ นิล หยุดชะงักไป นายช่างใหญ่ กับ ประจิม ก็ขยับเคลื่อนไหวเกือบจะพร้อมๆ กัน ทั้งสองต่างพุ่งเข้าไปหาดาบที่ยังคงลอยค้างอยู่นั้น

ถึงแม้ว่า ประจิม จะมีร่างกายที่ใหญ่โต แต่กลับเชื่องช้ากว่านายช่างใหญ่อยู่เล็กน้อย นั่นเป็นเพราะเขาต้องสูญเสียพลังไปอย่างมากในการพ่นไฟติดต่อกันเป็นเวลานาน

ต้นไม้ขาว ที่วิ่งตามมาตรงเข้าประคองร่างของ เพชร ที่ล้มคว่ำอยู่กับพื้นเอาไว้ นางรู้สึกโล่งใจขึ้นเมื่อพบว่าเด็กหนุ่มยังคงหายใจอยู่ แต่เมื่อนางมองไปยังทั้งสามอีกครั้ง นางก็ต้องกรีดร้องออกมา

มือที่ซูบผอมของนายช่างใหญ่กุมกระชับลงบนด้ามดาบ สีดำจากดาบจู่โจมเข้าสู่ร่างของเขาทันที โดยเริ่มจากมือข้างนั้น และเพียงชั่วพริบตาตลอดทั้งร่างของนายช่างใหญ่ก็กลายเป็นสีดำจนหมดสิ้น

ต้นไม้ขาว รู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนที่ใต้เท้าของนาง ควันสีเหลืองเข้มพวยพุ่งขึ้นมาจากรอยแยกต่างๆ ทั่วทั้งบริเวณเชิงเขา และมีเสียงครวญครางดังสะท้อนผ่านหมู่เมฆลงมาจากทางยอดเขาที่อยู่เบื้องบน

ภูเขาไฟ ที่เคยสงบนิ่งมาเนิ่นนานบัดนี้กำลังค่อยๆ ขยับเคลื่อนตัวอีกครั้ง

ประจิม กางกรงเล็บออกทั้งสองข้างแล้วตรงเข้าหานายช่างใหญ่ ท่าทางของเขาแสดงว่าตั้งใจจะฉีกร่างที่อยู่ตรงหน้าให้กลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย แต่นายช่างใหญ่กลับยืนนิ่งอย่างไม่สะทกสะท้าน

ความรู้สึกตื่นเต้นยินดีที่ได้ครอบครองเป็นเจ้าของดาบสีดำเล่มนี้กำลังแผ่กระจายอยู่ทั่วทั้งร่างของเขา

“…” (ไม่)

ต้นไม้ขาว กรีดร้องออกมาอีกครั้ง นางเห็นร่างที่สูงใหญ่ของ ประจิม ตรงเข้าบดบังร่างที่ผอมบางของนายช่างใหญ่เอาไว้ ขอเพียงมังกรขยับแขนอันทรงพลังต้นไม้ที่แบบบางก็จะต้องถูกฉีกทำลาย

แต่ ประจิม ยังไม่ทันได้ลงมือ ต้นไม้ขาว ก็เห็นที่กลางหลังของเขาพลันปรากฏจุดสีดำจุดเล็กๆ ขึ้น จากนั้นจุดนี้ค่อยๆ ขยายตัวออกจนกลายเป็นเส้นสีดำสั้นๆ พอถึงตอนนี้นางจึงค่อยเข้าใจในสิ่งที่นางกำลังมองเห็น

ดาบสีดำได้ถูกแทงจากทางด้านหน้าตรงบริเวณทรวงอก ผ่านเกล็ดที่แข็งแกร่งของชาวมังกรจนทะลุออกทางด้านหลัง

เมื่อนายช่างใหญ่ดึงดาบกลับไป ประจิม ส่งเสียงร้องออกมาได้เพียงคำเดียว แล้วร่างของเขาก็ร่วงลงไปกองอยู่กับพื้นแทบเท้าของนายช่างใหญ่ พอถึงตอนนี้ ต้นไม้ขาว ก็ไม่อาจส่งเสียงใดๆ ออกมาได้อีกแล้ว

“…ช่วยด้วย…ช่วยพ่อด้วย”

เพชร ลืมตาขึ้นแล้วพึมพำคำพูดเหล่านี้ออกมา และเมื่อเขากล่าวจบ นายช่างใหญ่ก็หันไปมอง นิล ซึ่งตอนนี้แสงสีขาวที่เคยพันธนาการร่างของเขาเอาไว้ได้หายไปแล้ว

เขายืนอยู่ในอาการมึนงงไม่เข้าใจว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น นายช่างใหญ่ขยับดาบในมืออีกครั้ง เป้าหมายต่อไปของเขาก็คือ นิล นั่นเอง

กลุ่มเมฆดำที่หนาทึบพลันแยกตัวออกจากกันเกิดเป็นช่องว่างขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้มันเกิดขึ้นจากร่างสีแดงสดร่างหนึ่งที่พุ่งทะลุผ่านหมู่เมฆลงมา

ดาวตกสีแดงที่มีปีกกว้างหักเลี้ยวกลางอากาศอย่างฉับพลัน แล้วพุ่งทะยานมาด้วยความเร็วสูง และก่อนที่ทุกคนจะทันได้รู้ตัว มันก็พุ่งเข้าชนร่างของนายช่างใหญ่จนกระเด็นออกไป

มังกรสีแดงยืนเหยียดกายหุบปีกอยู่ในตำแหน่งที่นายช่างใหญ่เคยยืน ร่างของเขาสูงใหญ่พอๆ กับ ประจิม แต่บึกบึนแข็งแกร่งยิ่งกว่า

เขาเหลือบมองร่างของมังกรเคราะห์ร้ายที่นอนกองอยู่กับพื้น ดวงตาของเขาพลันแดงฉานไปด้วยเหลิงแห่งความแค้น แต่บนแผ่นอกกว้างของเขา เกล็ดสีแดงหนากลับมีรอยถูกกรีดจนแยกออกจากกันเป็นบาดแผลยาวบาดลึกจากไหล่ขวาลงมาจนถึงท้อง

นายช่างใหญ่ยืนอยู่ห่างออกไปจากตำแหน่งเดิมไม่มากนัก ถึงแม้ว่าเขาจะถูกมังกรพุ่งชนเข้าอย่างจัง แต่กลับไม่ปรากฏอาการบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย

มังกรโกรธจนเกล็ดทั่วทั้งตัวขยับเคาะกันเป็นเสียงดังกราว เขาสูดลมหายใจลึก จนทรวงอกขยายตัวออกทำให้ปากแผลเปิดกว้างแต่เขาก็ไม่ใส่ใจ เปลวไฟที่ร้อนแรงพุ่งเข้าใส่ร่างสีดำที่ยืนขวางอยู่ตรงหน้า เขาคิดที่จะเผาร่างของนายช่างใหญ่ให้กลายเป็นกองเถ้าถ่านไป

แต่นายช่างใหญ่กลับยืนอยู่ท่ามกลางเปลวไฟอย่างไม่สะทกสะท้าน

Create Date : 13 ตุลาคม 2552		0 comments
Last Update : 13 ตุลาคม 2552 8:15:38 น.
Counter : 554 Pageviews.
Share Tweet