เพชร x เพชร หายนะแห่งสีดำ (23)

เมื่อมือของนายช่างใหญ่เอื้อมออกไปสัมผัสกับดาบเล่มนั้นเป็นครั้งแรก จิตใจของเขาก็ถูกดึงดูดเข้าสู่ภายในตัวดาบ ไปยังสถานที่ที่ไร้ซึ่งทุกสิ่งจะมีก็แต่เพียงความมืดมิดที่ว่างเปล่าเท่านั้น

เขารู้สึกกลัวเป็นอย่างมาก ความจริงในสถานที่แห่งนี้ไม่มีสิ่งใดให้เขาต้องหวาดกลัว แต่ความว่างเปล่าที่ไร้สิ้นสุดนี้เองที่ทำให้เขารู้สึกกลัวจนแทบเสียสติ

“เจ้าไม่ใช่ ผู้ที่ถูกเลือก ที่แท้จริง”

เสียงประหลาดดังออกมาจากความว่างเปล่าที่อยู่รอบๆ ตัวเขา นายช่างใหญ่ไม่อาจแยกแยะได้ว่าเจ้าของเสียงจะเป็นหญิง หรือชาย หรือเป็นชาวเผ่าใด

แม้แต่ถ้อยคำประหลาดๆ เหล่านี้เขาก็ไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่เขากลับสามารถเข้าใจความหมายของมันได้โดยตลอด

“…แต่ก็ไม่เป็นไร ตอนนี้เจ้าคือผู้ที่ได้รับเลือกแล้ว”

เสียงประหลาดยังคงกล่าวต่อไป นายช่างใหญ่ไม่อาจบอกได้ว่าเสียงนั้นดังมาจากทางทิศไหน เหมือนกับว่ามันดังขึ้นภายในหัวของเขาโดยตรง มีความสงสัยมากมายผุดขึ้นภายในใจของเขา

“ข้าไม่ตอบคำถามของเจ้า แต่ข้าจะเล่าอะไรบางอย่างให้เจ้าฟัง และมันคงช่วยให้เจ้าเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดได้ดีขึ้น”

“ข้าคือสิ่งที่ผู้พเนจรสีดำทิ้งเอาไว้ให้กับแผ่นดินนี้…ใช่มันไม่เหมือนกับตำนานของพวกเจ้า แต่ในตำนานของพวกมังกรก็มีการกล่าวถึงข้าเอาไว้เช่นกัน ข้าถูกทิ้งเอาไว้เป็นสิ่งสุดท้าย และตั้งแต่นั้นมาข้าก็นอนหลับอยู่ใต้ดินมาโดยตลอด แต่ข้าก็ไม่ได้นอนหลับสนิท ข้าตื่นขึ้นมาเป็นครั้งคราวเพื่อทำหน้าที่ ทำงานตามที่ข้าได้รับมอบหมายมา งานที่ต้องใช้เวลายาวนาน…นานมาก”

“งานของข้าคืบหน้ามาด้วยดี ทุกขั้นตอนเป็นไปตามที่ได้วางแผนเอาไว้ จนเมื่อไม่นานมานี้เองที่ข้าพึ่งรู้สึกตัว…ข้าไม่ได้เป็นสิ่งสุดท้ายที่ถูกทิ้งเอาไว้อย่างที่ข้าคิด ข้าจึงต้องเร่งแผนการณ์ทั้งหมดเพื่อหลีกเลี่ยงข้อผิดพลาดที่อาจจะเกิดขึ้น”

“ข้าคือ หายนะแห่งสีดำ งานของข้าก็คือการทำให้ผืนแผ่นดินแห่งนี้กลับคืนสู่ความว่างเปล่าอีกครั้ง ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นย่อมต้องหวนคืนสู่ความว่างเปล่า…ใช่ ข้าเริ่มงานจากพวกมังกรก่อน ต่อมาก็เป็นพวกเจ้า…ดอกไม้ขาว คือผู้หญิงคนสุดท้ายของพวกเจ้าและนางไม่อาจผลิดอกบานได้อีกแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแต่เพียงพวกปฐพีเท่านั้น”

“ตามแผนการณ์เดิมข้ายังคงต้องนอนรอไปอีกนาน…รอให้พวกเจ้าทั้งหมดจากไปจนหมดสิ้นแล้วจึงค่อยตื่นขึ้นมา แต่ตอนนี้ข้าไม่อาจรออีกต่อไปแล้ว ข้าจะทำให้ผืนแผ่นดินแห่งนี้พร้อมกับพวกเจ้าที่เหลือทั้งหมดกลับคืนสู่ความว่างเปล่าโดยเร็ว”

“ข้าจึงตื่นขึ้นมาเต็มที่แล้วรวบรวมตัวแทนจากทั้งสามเผ่าพันธุ์…ใช่ ก็คือพวกเจ้าทั้งสามนั่นเอง เพื่อทำให้ข้ากลายเป็น หายนะแห่งสีดำ ที่สมบูรณ์ และสามารถใช้พลังทั้งหมดที่มีอยู่ พลังที่สามารถสั่นสะเทือนผืนแผ่นดินได้”
“เพราะว่าเจ้าไม่ใช่ผู้ที่ถูกเลือก ข้าจึงต้องใช้เวลาอีกสักพัก แต่ถ้าหากว่าเจ้ายินยอมที่จะช่วยข้าทำงานนี้เอง ทุกอย่างก็จะง่ายขึ้นอีกมาก”

“จงคิดดูให้ดี ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นย่อมต้องสูญสลายไปเป็นเรื่องธรรมดา ดังนั้นสิ่งที่ข้าทำก็คือกระบวนการตามธรรมชาตินั่นเอง”

พื้นดินขยับไหวตัวอีกครั้งในคราวนี้มันรุนแรงยิ่งกว่าในครั้งแรก มีเศษหินก้อนเล็กๆ กลิ้งตกลงมาตามทางลาดของเชิงเขาเป็นจำนวนมาก ในหุบเขาเองก็เกิดรอยแยกของแผ่นดินขึ้นใหม่อีกหลายแห่ง

กลุ่มไอร้อนพวยพุ่งออกมาเหมือนกับในเวลาที่ต้มน้ำจนเดือดพล่าน ร่างของมังกรส่ายไปมาเล็กน้อยแต่เขาก็ยังคงพ่นไฟออกมาไม่ยอมหยุด แต่ความรุนแรงของเพลิงเริ่มที่จะลดลงบ้างแล้ว ร่างสีดำนั้นยังคงยืนสงบนิ่งอยู่ภายในกองไฟเช่นเดิม

นิล ยังคงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาจำได้แค่เพียงลางๆ ว่ากำลังพูดคุยกับมังกรอยู่ แล้วหลังจากนั้นทุกสิ่งทุกอย่างก็กลายเป็นความมืด จนเมื่อมีแสงสว่างปรากฏขึ้นอย่างฉับพลันเขาจึงรู้สึกตัวขึ้นมาอีกครั้ง

สิ่งแรกที่เขาได้พบเห็นก็คือ นายช่างใหญ่ที่กำลังหันดาบสีดำที่น่ากลัวมาหาเขา ก่อนที่จะมีมังกรพุ่งเข้ามาขัดขวางเอาไว้ และตอนนี้ทั้งสองก็กำลังต่อสู้กันอยู่ตรงหน้า

เขาก้าวถอยห่างออกมาแต่เท้าของเขาไปสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่าง เมื่อเขาก้มลงมองก็พบกับร่างของ ประจิม ที่นอนกองอยู่บนพื้น เขากระโดดหนีห่างออกมาแล้วรีบกวาดสายตามองไปโดยรอบ ที่ระยะห่างออกไปไม่ไกลนัก เขาก็เห็น เพชร ที่กำลังนอนอยู่กับพื้นโดยมี ต้นไม้ขาว คอยประคองอยู่

เขารีบเข้าไปดูอาการของลูกชายทันที

“ลูกเป็นอะไรไป ทำไมถึงมานอนอยู่ตรงนี้…แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

ต้นไม้ขาว มองหน้า นิล ด้วยความงุนงงแล้วถามเขากลับไปว่า

“พวกฉันต่างหากที่ต้องถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเธอทำอะไรลงไป ทำไมนายช่างใหญ่ถึงกลายเป็นแบบนี้ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

นางมองดูร่างสีดำของนายช่างใหญ่ที่กำลังยืนอยู่กลางกองไฟ น้ำตาของนางก็รินไหลลงมาอาบสองแก้ม นิล เมื่อเห็นนางสะอึกสะอื้นร้องไห้อยู่เช่นนี้ก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

พลันมีสิ่งหนึ่งมาสะกิดที่มือของเขาเบาๆ และเมื่อเขาหันกลับมาก็ได้เห็นดวงตาสีขาวที่แสนงดงามคู่นั้น เพชร กำลังส่งยิ้มให้กับเขา แม้ว่าเด็กหนุ่มจะรู้สึกอ่อนเพลียเป็นอย่างมาก แต่ความดีใจทำให้เขารู้สึกมีพลังขึ้นมาอีกครั้ง

“พ่อกลับเป็นเหมือนเดิมแล้ว”

นิล ไม่เข้าใจความหมายในคำพูดของลูกชาย แต่ในตอนนี้ร่างของเขาไม่ได้เป็นสีดำอีกต่อไปแล้ว มันกลับคืนเป็นสีน้ำตาลคล้ำเหมือนดังเดิม เหมือนกับเมื่อตอนก่อนที่เขาจะได้พบกับเหล็กนิลก้อนนั้น

“ลูกไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

“ครับ ผมแค่เหนื่อยมากเกินไปเท่านั้นเอง”

“แล้วลูกมาทำอะไรอยู่ตรงนี้ ลูกต้องกลับไปหาแม่ที่บ้านแล้วไม่ใช่หรือ”

“เอ่อ…เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะครับ พวกเรารีบคิดหาทางช่วยนายช่างใหญ่กันก่อนดีกว่าครับ”

ทั้งสามคนหันกลับไปดูการต่อสู้ที่กำลังดำเนินอยู่ ไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมาได้อีกแม้แต่คำเดียว ไฟของมังกรค่อยๆ มอดดับลง เขาพ่นไฟต่อไปอีกไม่ได้แล้ว

นายช่างใหญ่ยังคงยืนนิ่งอยู่เช่นเดิม ตลอดทั้งร่างของเขาไม่มีร่องรอยของไฟไหม้แม้แต่นิดเดียว

นายช่างใหญ่ยกดาบในมือชูขึ้นเป็นเส้นตรงชี้ไปสู่ท้องฟ้า ร่างของเขากลายสภาพเป็นเงาสีดำที่ค่อยๆ ยืดขยายใหญ่ขึ้น ความน่าสะพรึงกลัวแพร่กระจายออกมาจากสิ่งนั้น

เงามืดนั้นกล่าวคำพูดออกมาแต่เสียงที่ทุกคนได้ยินกลับไม่ใช่เสียงของนายช่างใหญ่ และทุกคนต่างไม่เคยได้ยินถ้อยคำประหลาดๆ เหล่านี้มาก่อน แต่พวกเขาทั้งหมดกลับเข้าใจในความหมายของมัน

“ข้าคือ หายนะแห่งสีดำ ข้าคือความสิ้นสูญ ข้าคือสิ่งสุดท้าย…ข้าคือจุดจบของแผ่นดินนี้”

มังกรก้าวถอยหลังออกมาโดยไม่รู้ตัว ความเหี้ยมหาญที่มีอยู่เมื่อครู่หายไปจนหมดสิ้น เขาเคยได้ยินชื่อของ หายนะแห่งสีดำ มาก่อนแล้วจากตำนานโบราณของพวกเขา ตำนานที่พยากรณ์ถึงสิ่งสุดท้ายที่ถูกทิ้งเอาไว้ สิ่งที่จะปรากฏขึ้นเมื่อวันสุดท้ายของแผ่นดินแห่งนี้มาถึง

“จงยอมรับข้าแต่โดยดีเถิดเหล่าผู้ที่ถูกสร้างขึ้นทั้งหลาย เพราะผู้ที่สร้างพวกเจ้าขึ้นมาก็คือผู้เดียวกับผู้ที่สร้างข้าด้วยเช่นกัน”

เพชร พยายามที่จะลุกขึ้นยืน แต่ นิล กอดร่างของเขาเอาไว้จนแน่น ต้นไม้ขาว เหม่อมองดูร่างของสิ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้า แต่ท่าทางของนางคล้ายกับไม่รับรู้ต่อสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นเลย

“เวลาได้มาถึงแล้ว ถึงเวลาที่แผ่นดินแห่งนี้จะต้องหวนคืนสู่ความว่างเปล่าอีกครั้ง”

แผ่นดินเริ่มสั่นไหวอย่างรุนแรงและต่อเนื่อง รอยแยกเล็กๆ ต่างขยายตัวกว้างขึ้น หมู่เมฆที่เคยปกคลุมยอดของภูเขาไฟเอาไว้ เคลื่อนตัวออกจากกันเผยให้เห็นแผ่นดินสูงสุด พื้นที่ลึกลับที่เคยถูกซุกซ่อนเอาไว้

มีกลุ่มควันมากมายพวยพุ่งขึ้นเหนือสถานที่แห่งนั้น ก่อนที่ทุกคนจะได้ยินเสียงระเบิดดังกึกก้อง ไม่มีแผ่นดินสูงสุดเหลืออยู่อีกต่อไปแล้ว มันได้กลายสภาพเป็นหลุมขนาดใหญ่ไปแล้ว

หลุมใหญ่ที่มีหินเหลวสีแดงเดือดระอุอยู่ภายใน เศษหินและฝุ่นผงจากการระเบิดพุ่งสูงขึ้นไปบนท้องฟ้า ก่อนที่จะถูกสายลมพัดกระจายไปทั่ว ทุกๆ ชีวิตบนผืนแผ่นดินแห่งนี้ต่างได้รับรู้ถึงคำประกาศของ หายนะแห่งสีดำ ในครั้งนี้

“…” (เอานายช่างใหญ่ของฉันคืนมา)

ต้นไม้ขาว ลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ แต่มั่นคง เสียงของนางแม้ว่าจะเบา และขณะนี้รอบๆ หุบเขามีเสียงต่างๆ ดังอยู่มากมาย แต่ทุกคนในที่นี้กลับสามารถได้ยินเสียงของนางได้อย่างชัดเจน

มังกรมองดูนางอย่างไม่เชื่อสายตา ต้นไม้ที่แบบบางอย่างนางกลับกล้าที่จะลุกขึ้นเผชิญหน้ากับเงามืดแห่งพายุที่น่ากลัวนั้น

“…” (เอาคนรักของฉันคืนมา)

นางเริ่มต้นขับขานบทเพลงด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะแว่วหวาน ความทรงจำเมื่อครั้งเก่าที่เคยหวานชื่นของทั้งสองถูกหวนคิดคำนึงถึงอีกครั้ง ความรักและความโหยหาที่เคยเก็บกักเอาไว้ถูกกลั่นออกมาให้กลายเป็นบทเพลง

ทั้งสองพ่อลูกต่างต้องงงงันกับเสียงที่ได้ยิน พวกเขาเคยได้ยินนางร้องแต่เพลงเศร้า แต่ในครั้งนี้นางขับร้องบทเพลงรักจากดวงใจ เพื่อเรียกหาดวงใจอีกดวงหนึ่ง

ในดวงตาของ ต้นไม้ขาว ยังคงมีความหวังอยู่อย่างเต็มเปี่ยม

แรงสั่นสะเทือนค่อยๆ เบาลง แต่ยังคงมีกลุ่มไอร้อนพวยพุ่งออกมาจากรอยแยกที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง บนท้องฟ้ากลุ่มควัน เมฆ และฝุ่นผง ยังคงลอยปกคลุมอยู่ทั่วไป

ยอดของภูเขาไฟยังคงส่งเสียงคำรามออกมาอย่างต่อเนื่อง เงามืดหดตัวเล็กลงจนในที่สุดร่างสีดำของนายช่างใหญ่ก็ปรากฏขึ้นที่เบื้องหน้าของทุกคนอีกครั้ง และดาบเล่มนั้นก็ยังคงอยู่ในมือของเขา

เสียงเพลงได้ขาดหายไปแล้ว ต้นไม้ขาว ก้าวเดินออกไปด้วยความเชื่อมั่น สายตาของนางจับจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาสีดำคู่นั้น นางคิดว่าได้เห็นประกายสีเขียวที่คุ้นเคยแวบขึ้นวูบหนึ่ง

ก่อนที่นางจะได้ยินเสียงที่เคยคุ้นของคนที่นางรักอีกครั้ง แต่คำพูดของเขาทำให้นางต้องหยุดยืนนิ่ง ความหวังที่หลงเหลืออยู่สูญสลายไปจนหมดสิ้น

“…” (ดอกไม้ขาว ที่รัก…ลาก่อน)

ร่างสีดำนั้นหันหลังให้ทั้งหมดแล้วเดินจากไป เสียงลึกลับนั้นกล่าวคำพูดทิ้งท้ายเอาไว้ว่า

“พวกเจ้ายังมีเวลากันต่อไปอีกสักพัก”

Create Date : 14 ตุลาคม 2552		0 comments
Last Update : 14 ตุลาคม 2552 7:22:44 น.
Counter : 503 Pageviews.
Share Tweet