เพชร x เพชร นายช่างใหญ่ (12)

“ฉันจะเริ่มติดเตาตั้งแต่ตอนนี้เลย เธอก็รู้ว่าไม้หินพวกนี้ติดไฟยาก ต้องใช้เวลานาน พอเธอกลับมาในตอนบ่ายๆ เตาก็จะร้อนได้ที่พอดี”

ความวิตกกังวลก่อตัวขึ้นในใจของ นิล อีกครั้ง เขาต้องทิ้งเหล็กนิลเอาไว้กับนายช่างใหญ่เพียงลำพัง

เขาเห็นภาพนายช่างใหญ่ค่อยๆ ย่องเข้ามาหยิบเอาเหล็กนิลของเขา แล้ววิ่งหายเข้าไปภายในอุโมงค์เขียว และเขาจะไม่มีวันได้เห็นเหล็กนิลอีกต่อไป

“…ให้ผมอยู่กับคุณลุงได้ไหมครับ”

เพชร คิดว่าเขาจะใช้เวลาตอนที่พ่อไม่อยู่พูดคุยกับนายช่างใหญ่ โดยเฉพาะเรื่องราวที่เกี่ยวกับมังกร เหมืองแห่งปฐม และตำนานเก่าๆ ที่เขายังไม่เคยได้ยินมาก่อน

นิล รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยเมื่อรู้ว่า เพชร จะรออยู่ที่นี่ เขาเอาข้าวของฝากไว้กับลูกชายแล้วกำชับว่าคอยดูแลให้ดี อย่าให้เป็นภาระกับนายช่างใหญ่เด็ดขาด

“พ่อจะรีบกลับมาโดยเร็วที่สุด…ดูแลข้าวของให้ดีๆ นะลูก”

นิล รีบออกเดินทางไปในทัน แต่ก่อนที่เขาจะออกพ้นจากบริเวณวงต้นไม้ไปในวันนั้น ภาพการสูญเสียเหล็กนิลในแบบต่างๆ ก็ปรากฏขึ้นหลอกหลอนเขาอยู่ภายในใจ

นายช่างใหญ่วุ่นวายอยู่กับการจุดไฟตลอดช่วงเช้าของวันนั้น ในที่สุดไฟในเตาก็ร้อนแดงขึ้น นายช่างใหญ่จึงค่อยสามารถหยุดพักได้

“ถ้าไฟติดได้ขนาดนี้ก็ไม่ต้องห่วงแล้ว ตอนนี้ก็แค่คอยเติมไม้หินเป็นระยะๆ และรอพ่อเธอกลับมาเท่านั้น…หรือเธอว่าเราควรจะลองหลอมเหล็กนิลดูเลยไหม”

“…ผมว่ารอให้พ่อกลับมาก่อนดีกว่าครับ”

“…ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน”

เพชร มองดูนายช่างใหญ่ เขารู้สึกว่าสีใบไม้ร่วงบนเส้นผมของนายช่างใหญ่มีมากขึ้นกว่าเมื่อตอนที่พบกันครั้งแรก แต่เขาไม่รู้ว่ามันเพิ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไร หรือจะเป็นในตอนที่นายช่างใหญ่ตรวจสอบเหล็กนิลเมื่อเช้านี้

“คุณลุงเล่าเรื่องมังกรให้ผมฟังหน่อยได้ไหมครับ”

“ได้สิ…พ่อเธอเคยเล่าตำนานของผู้พเนจรให้ฟังหรือยัง”

“เคยแล้วครับ”

“…เธอยังอยากรู้อะไรเกี่ยวกับมังกรอีกล่ะ”

“ผมอยากรู้ว่าทำไมมังกรจึงไม่บินไปตามที่ต่างๆ เหมือนในอดีตครับ”

“เรื่องนี้ฉันเองก็ไม่ค่อยแน่ใจนัก แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะเกิดอาการเบื่อหน่ายอย่างแรง จนไม่อยากจะทำอะไรอีกต่อไป ทุกวันจึงเอาแต่นอนไม่ยอมออกไปไหน”

“คุณลุงรู้จักกับมังกรด้วยหรือครับ”

“ใช่ ฉันรู้จักอยู่คนหนึ่งเขาชื่อ ประจิม และเขาคือมังกรที่เอาแต่นอนอยู่ในถ้ำใต้ภูเขาไฟนั่นเอง บางครั้งเขาจะตื่นขึ้นมาคุยกับฉันสักครู่หนึ่ง ก่อนที่จะหลับต่อไป ฉันเคยพยายามที่จะถามเขาว่าทำไมพวกเขาถึงกลายเป็นแบบนี้ แต่ก็ไม่เคยได้รับคำตอบ ครั้งหนึ่งเขาบอกให้ฉันไปถามเพื่อนของเขา ซึ่งตอบปัญหาแบบนี้ได้ดีกว่า แต่เพื่อนของเขาอาศัยอยู่บนยอดของภูเขาไฟ ที่พวกเธอเรียกกันว่าแผ่นดินสูงสุด ยอดเขาที่หายเข้าไปในหมู่เมฆเบื้องบน”

“…แล้วคุณลุงทำอย่างไรครับ”

“ฉันจะไปทำอะไรได้ เพราะนอกจากชาวมังกรแล้ว ก็ไม่มีใครที่จะสามารถขึ้นไปบนนั้นได้”

“…ผมอยากเจอกับมังกรตัวจริงสักครั้ง…”

“…ฉันสามารถพาเธอไปได้ แต่พ่อของเธอคงจะไม่ยอมอย่างแน่นอน”

“…ผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน…”

“ไว้รอเธอออกเดินทางด้วยตัวเองเมื่อไร ก็ให้มาหาฉัน แล้วฉันจะพาเธอไปพบมังกรตัวจริง …ถ้าถึงตอนนั้นแล้วฉันยัง…”

นายช่างใหญ่เปลี่ยนไปชวนคุยเรื่องอื่นแทน เขาบอกให้ เพชร เอาใบจอบที่หักออกมาให้เขาดูอีกครั้ง เขาพลิกมันไปมาแล้วหันไปดูเตาที่กำลังร้อนแดงอยู่

“ระหว่างที่รอพ่อของเธอกลับมา ฉันจะซ่อมใบจอบให้พวกเธอก่อน แล้วจะทำของพิเศษที่ฉันสัญญาเอาไว้ให้กับเธอด้วย”

นายช่างใหญ่โยนเศษใบจอบลงไปในเตา แล้วเริ่มดึงแกนชักสองอันที่อยู่ด้านข้าง เขาดึงมันเข้าออกสลับกันไปมา ไฟในเตาโหมแรงขึ้นมาอย่างฉับพลัน เศษใบจอบค่อยๆ ร้อนขึ้นๆ จนกลายเป็นสีแดงทั้งอัน

มือข้างหนึ่งของนายช่างใหญ่ที่ถือคีมด้ามยาวคีบเอาเศษใบจอบออกมาวางลงบนแท่นโลหะผิวเรียบเป็นมัน มืออีกข้างหนึ่งของเขาสลับกันหยิบค้อนขนาดและรูปแบบต่างๆ กระหน่ำตีลงไปอย่างรวดเร็ว

เพชร รู้สึกประหลาดใจในความเคลื่อนไหวของนายช่างใหญ่เป็นอย่างยิ่ง เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าชาววนาจะสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็วถึงเพียงนี้

การขยับเคลื่อนไหวของสองมือประสานสอดคล้องกันเป็นอย่างดี เครื่องมือชนิดต่างๆ ถูกหยิบใช้และวางลงตรงตามตำแหน่งของมันอย่างชำนาญ

นี่คือความสามารถของนายช่างใหญ่ คนผู้นี้คือนายช่างอันดับหนึ่งของชาววนาทั้งมวล

เพียงช่วงเวลาไม่นาน การทำงานก็เสร็จสิ้นลง เสียงน้ำเดือดกระจายอย่างฉับพลันเมื่อใบจอบที่ร้อนแดงถูกจุ่มลงในน้ำเย็น นายช่างใหญ่นำผลงานขึ้นมาตรวจสอบดูความเรียบร้อยอีกครั้ง

“เหลือแค่ขัดให้คมก็ใช้ได้แล้ว”

นายช่างใหญ่ส่งใบจอบที่พึ่งตีเสร็จให้กับเด็กหนุ่ม ซึ่งรับมาดูด้วยความอัศจรรย์ใจ ในระหว่างนั้นเขาก็หยิบเอาท่อเหล็กขนาดใกล้เคียงกันขึ้นมาสามท่อ พร้อมกับแผ่นเหล็กหนาอีกหนึ่งแผ่น

“เธอลองลุกขึ้นยืนหน่อยสิ”

เพชร ลุกขึ้นอย่างงงๆ นายช่างใหญ่เอาท่อเหล็กอันที่มีขนาดใหญ่ที่สุดมาเทียบกับขนาดตัวของเขา ตอนแรกเขาเทียบกับความสูง ต่อมาเขาก็เทียบกับความยาวของช่วงแขน

“ไหนลองกำท่อเหล็กอันนี้ดูหน่อยสิ”

มันมีขนาดที่กำลังเหมาะสามารถกุมกระชับได้อย่างพอดี นายช่างใหญ่พยักหน้าด้วยความพอใจ เขาลงมือทำงานต่อทันที ไฟในเตาถูกโหมให้ร้อนแดงขึ้นอีกครั้ง

ท่อเหล็กทั้งสามถูกตัดให้มีขนาดความยาวใกล้เคียงกัน แผ่นเหล็กถูกตีจนมีรูปร่างคล้ายใบจอบที่พึ่งจะถูกซ่อมเสร็จไป แต่มีขนาดเล็กกว่า และยังมีส่วนประกอบอีกชิ้นหนึ่งที่ถูกตีขึ้นจากเหล็กชิ้นเล็กๆ หลายชิ้น นำมาประกอบเข้าด้วยกัน

มันมีลักษณะคล้ายกับบานพับแต่มีกลไกเป็นสลักสำหรับยึดตำแหน่งของบานพับอยู่ด้วย ซึ่งนายช่างใหญ่ใช้เวลาในการทำชิ้นส่วนเล็กๆ อันนี้นานที่สุด และประณีตที่สุด เพราะมันคือหัวใจของเครื่องมือชิ้นนี้นั่นเอง

เมื่อนำชิ้นส่วนทั้งหมดมาประกอบเข้าด้วยกันเรียบร้อยแล้ว นายช่างใหญ่ก็แสดงวิธีใช้ให้ เพชร ดู ซึ่งคราวนี้เด็กหนุ่มแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเลย ตอนที่เขารับมันเอาไว้ เขารู้สึกตื่นเต้นดีใจมาก

นายช่างใหญ่ให้เขาลองใช้เครื่องมือชิ้นนี้อยู่หลายครั้ง จนกระทั่งแน่ใจว่าเขาสามารถใช้มันได้อย่างถูกต้อง

เมื่อคลายสลักกางใบจอบออกมายังตำแหน่งที่กำหนดแล้วยึดสลักให้แน่น มันก็จะกลายเป็นจอบขนาดสั้น และเมื่อเขาหมุนท่อเหล็กเพื่อทำให้มันหลวมแล้วดึงท่อเหล็กทั้งสามท่อนออกไปจนสุดความยาวหลังจากนั้นก็หมุนท่อเหล็กให้แน่นอีกครั้ง มันก็จะกลายเป็นจอบที่มีขนาดความยาวกำลังเหมาะมือ

“…พ่อเธอยังไม่กลับมาอีก ตอนนี้ฉันเริ่มสนุกจนไม่อยากจะหยุดแล้ว ฉันว่าเราลองเอาเหล็กนิลมาหลอมดูเลยดีกว่า…”

เพราะพึ่งได้รับของขวัญที่แสนวิเศษมาจากนายช่างใหญ่ เพชร จึงรู้สึกลังเลที่จะตอบปฏิเสธในครั้งนี้

Create Date : 30 กันยายน 2552		0 comments
Last Update : 30 กันยายน 2552 9:49:31 น.
Counter : 647 Pageviews.
Share Tweet