เพชร x เพชร ความหวังแห่งสีขาว (32)

เพชร นอนอยู่ภายในอ้อมแขนอันแข็งแกร่งของ บูรพา เขาแทบไม่เชื่อเลยว่าจะสามารถทำภารกิจครั้งนี้ให้สำเร็จลงได้ แต่ เพชรแห่งสีขาว ก็ได้มาอยู่ในมือของเขาแล้ว

“งานของเธอยังไม่เสร็จ…ยังเหลือภารกิจสุดท้ายที่สำคัญที่สุดอยู่อีก”

บูรพา พูดขึ้นราวกับว่าจะสามารถอ่านใจของเด็กหนุ่มได้

“นอนพักเก็บแรงไว้ดีกว่า ลูกเหนื่อยและบาดเจ็บมาไม่ใช่น้อย…เราไม่รู้ว่าพอไปถึงแล้วจะเกิดอะไรขึ้นอีก…แล้วเราจะต้องทำอย่างไร ที่จริงลูกน่าจะได้พักรักษาบาดแผลเสียก่อน…แต่พวกเราไม่มีเวลาแล้ว”

นิล พูดด้วยเสียงที่อ่อนโยนมาจากบนไหล่ของ มังกร สายตาของเขาจับจ้องมองดูขาข้างซ้ายของลูกชายด้วยความกังวล ตอนนี้พวกเขากำลังโบยบินอยู่บนฟากฟ้าที่ขมุกขมัว จุดหมายปลายทางของพวกเขาก็คือ ความมืดมิดที่รออยู่ทางทิศตะวันตก

เพชร หวนคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้อีกครั้ง เขาแทบไม่อยากเชื่อเลยว่ามันจะเป็นเรื่องจริง

พ่อเล่าว่าพวกเขาติดตามหนูถ้ำตัวหนึ่งมาจนถึงประตูแห่งนั้น และหลังจากนั้นแล้วก็ไม่มีใครได้พบเห็นมันอีก เขามั่นใจว่ามันจะต้องเป็น เจ้าปุย แน่ๆ แม้ว่าเขาไม่รู้ว่ามันจะทำแบบนั้นได้อย่างไร เขายังคงจดจำดวงตากลมโตคู่นั้นในตอนที่ต้องอำลาจากกันได้

เขาจะต้องกลับไปค้นหามันให้เจอ ถ้าเขามีโอกาสที่จะทำอย่างนั้น

เพชร พลันนึกถึงเรื่องสำคัญที่ได้พบเจอขึ้นมาได้ เรื่องของ หัวใจแห่งไฟ นั่นเอง เขาต้องรีบเล่าเรื่องนี้ให้ บูรพา ฟัง ก่อนที่ทั้งหมดจะเดินทางไปถึงจุดหมาย

“…เอ่อ…”

“นอนพักเถอะลูก อย่าพึ่งพูดอะไรเลย”

นิล รีบพูดขัดขึ้น ตอนนี้เขาต้องการให้ลูกออมแรงเอาไว้ให้มากที่สุด เพื่อเผชิญกับเรื่องสำคัญที่กำลังจะเกิดขึ้น

“…แต่มันเป็นเรื่องสำคัญมากนะครับ และมันอาจจะมีผลกระทบกับเหตุการณ์ข้างหน้านี้ด้วย ให้ผมพูดเถอะครับ”

นิล กับ บูรพา หันมามองหน้ากัน แต่ก็ไม่มีใครพูดขัดเด็กหนุ่มอีก ทั้งคู่หันมาจ้องหน้าเขาอย่างสนใจ เพชร จึงเริ่มพูดต่อไป

“…เอ่อ…หินแห่งไฟ ก้อนนั้นที่จริงแล้วเป็นอะไรกันแน่ครับ มันไม่ใช่หินจริงๆ ใช่ไหมครับ”

คำถามนี้เป็นคำถามที่แม้แต่ นิล เองก็อยากที่จะรู้คำตอบเช่นกัน เพราะจนถึงบัดนี้แล้วเขาก็ยังนึกไม่ออกเลยว่าเคยได้เห็นสิ่งที่คล้ายกับหินก้อนนั้นจากที่ใดมาก่อน แต่เขายังมั่นใจว่าต้องเคยรู้จักมันแน่ๆ

สีหน้าของ บูรพา เปลี่ยนไปจากเดิม แต่เด็กหนุ่มก็ไม่อาจบอกได้ว่ามันแสดงความรู้สึกชนิดใดออกมากันแน่ เขาถอนหายใจแล้วตอบคำถามนี้ในที่สุด

“มันก็คือ…หัวใจของพวกเรา…หัวใจของมังกรนั่นเอง แหล่งกำเนิดของพลังชีวิต พละกำลัง ความแข็งแกร่ง และ ไฟ ของพวกเรา หัวใจดวงนั้นเป็นของ ประจิม เพื่อนรักของฉันนั่นเอง”

“เป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆ ด้วย…ผมได้ยินเสียงของท่าน ประจิม ด้วยนะครับ มันดังขึ้นภายในหัวของผม ท่านช่วยผมเอาไว้ตั้งหลายครั้งตอนที่ติดอยู่ในนั้น…และท่านยังเป็นคนพาผมไปที่ประตูเล็กแห่งนั้น แทนที่จะปล่อยให้ผมเดินไปยังประตูใหญ่ที่ถูกปิดตายด้วย”

สีหน้าของมังกรเปลี่ยนไปอีกครั้ง และ นิล เอง พอได้ฟังว่า หินแห่งไฟ คืออะไร ความทรงจำในวัยเด็กของเขาก็ย้อนหวนคืนกลับมา คำตอบทั้งหมดที่เขาเคยสงสัยพลันกระจ่างแจ้งในที่สุด

“…เธอว่าอะไรนะ…เธอได้ยินเสียงจากหัวใจดวงนั้นอย่างนั้นหรือ…มันเป็นไปไม่ได้ เธอคงเข้าใจผิดไปเองแน่ๆ”

แต่สีหน้า และแววตาของ เพชร ก็ทำให้ บูรพา รู้สึกหวั่นไหวใจ เขาคิดว่าที่เด็กคนนี้พูดต้องเป็นความจริงแน่ๆ แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไรกัน

มังกรเมื่อตายไปแล้วหัวใจก็จะกลายเป็นเพียงก้อนหินที่ยังคงมีพลังบางส่วนของมังกรตัวนั้นสะสมอยู่ เขาไม่เคยได้ยินหรือรู้มาก่อนเลยว่า จะยังคงมีอย่างอื่นนอกเหนือไปจากนี้หลงเหลืออยู่ภายในหัวใจของผู้ที่จากไปแล้ว

เพชร ดูออกว่าแม้ บูรพา จะพูดออกมาเช่นนั้น แต่จริงๆ แล้วก็เชื่อในคำพูดของเขา เด็กหนุ่มจึงเล่าเหตุการณ์เกี่ยวกับ หินแห่งไฟ ก้อนนั้น ที่เกิดขึ้นภายใน เหมืองแห่งปฐม ให้ฟังทั้งหมด

“…สุดท้ายผมก็ทิ้ง หินแห่งไฟ ลงใน เลือดแห่งไฟ ตามที่ท่าน ประจิม ต้องการ ก่อนที่จะเดินทางต่อมาจนถึงประตูเล็กแห่งนั้น”

“…เขาต้องการให้เธอทิ้งหัวใจของเขาลงในหินหนืดร้อนอย่างนั้นหรือ…แล้วเกิดอะไรขึ้น…ก่อนที่เธอจะออกเดินทางต่อ เธอเห็นหรือเปล่าว่าเกิดอะไรขึ้นกับหัวใจของเขา”

“ผมเห็นมันค่อยๆ เปลี่ยนสภาพไปจากเดิม…มันกลายเป็นอะไรบางอย่าง…”
“เป็นอะไร มันกลายเป็นอะไร”

บูรพา ถามขึ้นด้วยความตื่นเต้น นิล ส่งเสียงร้องโวยวายออกมาแล้วกอดหัวของมังกรเอาไว้แน่น บูรพา รู้สึกตื่นเต้นมากจนเกินไป ร่างของเขาที่กำลังบินอยู่จึงแกว่งสะบัดไปมา แม้เด็กหนุ่มจะยังคงรู้สึกปลอดภัยภายในอ้อมกอดของมังกร แต่ภายในท้องของเขาก็รู้สึกปั่นป่วนไปเช่นกัน

“ขอโทษ”

บูรพา รีบกล่าวเมื่อเขากลับมาบินได้เป็นปกติอีกครั้ง แต่ นิล ก็ยังคงกอดหัวของมังกรเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

“ผมไม่เคยเห็นสิ่งนั้นมาก่อน…แต่ผมคิดว่า ผมรู้ว่ามันเป็นอะไร…มันคือ…ไข่”

“อะไรนะ…เธอว่ามันเป็นอะไรนะ”

นิล ร้องโวยวายออกมาอีกครั้ง ถึงแม้ว่า บูรพา จะพยายามอย่างที่สุด ที่จะบินให้เป็นปกติ แต่เมื่อได้ยินคำว่า 'ไข่' เขาก็ไม่อาจจะควบคุมความตื่นเต้นตกใจที่เกิดขึ้นได้ แต่ครั้งนี้เพียงครู่เดียวเท่านั้น เขาก็กลับมาบินได้เหมือนเดิม

นิล ไม่ร้อง หรือพูดอะไรทั้งสิ้น เขาขยับตัวไปมาให้ถนัด จากนั้นก็ยิ่งกอดรัดหัวของมังกรให้แน่นขึ้นไปอีก

“ผมมั่นใจว่ามันจะต้องเป็นไข่แน่ๆ เลยครับ”

เพชร ทบทวนภาพที่ตัวเองได้เห็นมาทั้งหมดอีกครั้ง หินแห่งไฟ ที่ดูดกลืน เลือดแห่งไฟ เข้าไป ค่อยๆ ขยายขนาดใหญ่ขึ้น รูปร่างก็เปลี่ยนไปกลายเป็นรูปไข่ ผิวเรียบเนียนและมีสีอยู่หลายสีปะปนกันจนทั่วทั้งใบ และในช่วงที่มันมีแสงเรืองสว่างขึ้นเป็นครั้งสุดท้ายออกมาจากภายใน

เด็กหนุ่มคิดว่าเขาได้เห็นเงาของอะไรบางอย่างกำลังขยับตัวอยู่ภายในไข่ฟองนั้นด้วย เขาเล่าทั้งหมดนี้ให้มังกรฟัง

“…เป็นไปไม่ได้…เป็นไปไม่ได้…”

แม้จะพูดออกไปเช่นนั้น แต่ภายในหัวใจของ บูรพา กลับรู้สึกเชื่อมั่นในเรื่องที่ เพชร เล่ามา ไข่ฟองนั้นมีลักษณะถูกต้องตามที่ ไข่ของมังกร ควรจะเป็นทุกอย่าง

ผู้คนในยุคนี้ไม่มีใครที่จะรู้จัก หรือได้เคยพบเห็นพวกมันมาก่อน แม้แต่ตัวเขาเองก็แทบจะลืมเลือนลักษณะของพวกมันไปหมดแล้ว

วงจรชีวิตของ มังกร ที่เคยขาดสะบั้นลงเมื่อนานแสนนานมาแล้ว บัดนี้ได้กลับมาสมบูรณ์อีกครั้ง ฟันเฟืองแห่งอนาคตได้เริ่มที่จะหมุนต่อไป

ความคิดของเขาพอมาถึงตรงนี้ ความมืดก็เข้ามาปกคลุมทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้ ใช่แล้วเรื่องนี้จะกลายเป็นสิ่งที่ไร้ความหมายไปในทันที ถ้าหากว่าพวกเขาไม่สามารถที่จะฟันฝ่าเอาชนะชะตากรรมที่รออยู่ข้างหน้านี้ไปได้ หากทุกสิ่งทุกอย่างต้องจบสิ้นลง ผืนแผ่นดินทั้งหมดต้องสูญสลาย อนาคตก็จะไม่มีความหมายอีกต่อไป

นิล ขบคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะตัดสินใจพูดออกมาว่า

“ฉันก็มีเรื่องบางเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ที่จะเล่าให้ท่านฟังเช่นกัน…แต่ท่านต้องสัญญาก่อนว่า จะบินให้เรียบร้อย ไม่อย่างนั้นฉันจะรอให้พวกเราได้ลงถึงพื้นดินเสียก่อน”

“ฉันสัญญา”

บูรพา รีบรับปากทันที ตอนนี้เขาเพียงต้องการได้ยินเรื่องทั้งหมด

“ฉันเคยเห็น หัวใจแห่งไฟ…หัวใจของมังกร มาก่อน ตั้งแต่เมื่อนานมาแล้ว ตอนเด็กๆ ครอบครัวของฉันสืบทอดเหมืองลึกอยู่ที่ภูเขาเหนือ พ่อเคยพาฉันลงไปดู 'ห้องลับ' ที่อยู่ภายในเหมืองของเรา

ที่เขาเรียกมันว่าห้องลับ ก็เพราะมันเป็นทางที่พวกเราไม่ได้ใช้ในการขุดเหมืองมานานแล้ว ตั้งแต่สมัยเมื่อหลายรุ่นก่อน ซึ่งแม้แต่พ่อเองก็ไม่แน่ใจแล้วว่ามันนานมากแค่ไหน ห้องนั้นไม่ได้เป็นห้องที่ถูกพวกเราขุดขึ้น แต่มันเป็นถ้ำใหญ่ที่พวกเราขุดไปพบเข้า

ภายในมีกระดูกขนาดใหญ่ที่กลายเป็นหินอยู่เต็มไปหมด และมีหินเหล่านี้อยู่เป็นจำนวนมาก พ่อเรียกมันว่า สมบัติของยักษ์ ตามที่เคยถูกเรียกกันมา พวกเราไม่เคยแตะต้อง หรือเคลื่อนย้ายมัน พวกมันทั้งหมดยังคงถูกทิ้งเอาไว้ภายใน ห้องลับ แห่งนั้นมาจนถึงทุกวันนี้”

บูรพา แทบจะหยุดหายใจไปในทันที เพื่อนๆ ของเขาจำนวนมากมายอาจจะได้กลับคืนมาสู่โลกนี้อีกครั้ง สิ่งที่เคยเป็นเพียงความฝันอันแสนหวานแต่โหดร้าย อาจจะกลายเป็นความจริงขึ้นมาได้ เผ่าพันธุ์ของพวกเขาอาจจะได้ฟื้นกลับคืนมาอีกครั้ง

“…เราต้องทำเรื่องในวันนี้ให้สำเร็จ แล้วฉันจะกลับไปหาไข่ใบนั้น และออกติดตามหา หัวใจของมังกร ทุกดวง…ฉันจะนำทุกคนกลับมา”

เพชรแห่งสีขาว ที่อยู่ในมือของเด็กหนุ่มทอประกายอบอุ่นสว่างเรืองรองขึ้นตอบรับกับความมุ่งมั่นของ บูรพา แต่กลับไม่มีใครได้ทันเห็น เพราะตอนนี้สายตาทั้งสามคู่ต่างถูกภาพเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นอยู่เบื้องล่างดึงดูดสายตาเอาไว้ พวกเขามาถึงจุดหมายแล้ว

Create Date : 29 ตุลาคม 2552		0 comments
Last Update : 30 ตุลาคม 2552 8:10:27 น.
Counter : 642 Pageviews.
Share Tweet