|
|
เพชร x เพชร ออกเดินทาง (8)
ตลอดช่วงเช้าของวันต่อมา เพชร เอาแต่ครุ่นคิดถึงเรื่องที่คุยกับ นิล ค้างไว้เมื่อคืนที่ผ่านมา
นอกจากชาวปฐพีกับวนาแล้ว ก็ไม่มีพวกอื่นอีกแล้วนี่นา
หรือว่าจะหายสาปสูญไปหมดแล้ว
ไม่หรอกสิ่งที่ผู้พเนจรคนอื่นๆ สร้างเอาไว้ยังคงอยู่ ไม่มีเหตุผลอะไรที่ผลงานของผู้พเนจรสีแดงจะหายไปเพียงผู้เดียว
ต้องเกี่ยวกับไฟแน่ๆ
หรือว่าจะเป็น
แต่พวกเขาไม่มีตัวตนอยู่จริงนี่นา
อ๊ะ
เพชร เดินสะดุดก้อนหินเข้าเต็มที่ เขาล้มหน้าคว่ำลงไปอย่างไม่เป็นท่า นิล ได้ยินเสียงจึงหันกลับมา พอเห็นสภาพลูกชายลงไปนอนคว่ำอยู่กับพื้นก็รีบเข้ามาดูทันที
เป็นอะไรหรือเปล่าลูก
ไม่เป็นไรครับ
แค่เจ็บขานิดหน่อยเท่านั้น
มัวแต่คิดอะไรอยู่ล่ะ ถึงได้เดินสะดุดเสียเต็มที่แบบนี้
ก็เรื่องเมื่อคืนนั่นแหละครับ
นิล มองเห็นร่มไม้อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนักจึงพยุงลูกชายให้ลุกขึ้น
ไปพักใต้ร่มไม้กันก่อนเถอะ นี่ก็ใกล้เที่ยงแล้วถือโอกาสกินอาหารกลางวันกันเสียเลย แล้วพ่อจะเล่าเรื่องเมื่อคืนต่อให้จบ ไม่อย่างนั้นบ่ายวันนี้ลูกอาจจะเดินหลงไปคนละทางกับพ่อก็ได้
ในระหว่างที่กำลังเดินไปยังร่มไม้นั้น เพชร พึ่งจะพบเห็นว่าสภาพแวดล้อมรอบๆ ตัวได้เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมแล้ว
พื้นดินใต้เท้ามีความอ่อนนุ่ม และอุดมสมบูรณ์มากขึ้น เมื่อหันมองไปทางทิศเหนือก็จะเห็นทิวสีเขียวเข้มของป่าเขียวทอดยาวออกไปไกลจนสุดสายตา ส่วนทางทิศตะวันออกนั้นก็เป็นที่ราบกว้างใหญ่
จากจุดที่เขายืนอยู่นี้ยังคงไม่สามารถมองเห็นแม่น้ำได้ แต่ภายในหัวของเขาคล้ายกับได้ยินเสียงน้ำไหลลัดเลาะไปตามแนวฝั่งที่คดเคี้ยวของแม่น้ำใหญ่สายนั้น
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยได้ยินเสียงของมันมาก่อนเลยก็ตาม สิ่งเดียวที่พอจะใกล้เคียงที่สุดกับแม่น้ำใหญ่ เท่าที่เขาเคยรู้จักมาก็คือลำธารสายเล็กๆ ใกล้ๆ บ้าน ที่จะปรากฏขึ้นในหน้าฝน และหายไปเมื่อถึงหน้าร้อนเท่านั้น
ทั้งคู่หยุดพักกินอาหารกันอย่างเงียบๆ เสบียงที่เตรียมมาในตอนนี้หมดไปมากกว่าครึ่งแล้ว นิล คิดว่าในตอนขากลับพวกเขาคงต้องหาอาหารกินกันเองตามที่ อำพัน ได้พูดเอาไว้
แต่เขาก็ไม่รู้สึกกังวลมากนัก เพราะในช่วงเวลานี้ของปีจะมีพืช ผัก และผลไม้ชนิดต่างๆ มากมายหาได้ไม่ยาก อีกทั้งสัตว์เล็กๆ ต่างๆ ก็ยังมีอยู่อย่างชุกชุมตลอดเส้นทางที่ผ่านมา
เขาอาจจะถือโอกาสนี้สอนลูกชายในการทำกำดักแบบง่ายๆ ซึ่งคงสร้างความสนุกให้กับเด็กหนุ่มได้ไม่น้อย
แต่ทั้งหมดนี้ ต้องเป็นหลังจากที่เขาได้พบกับนายช่างใหญ่แล้วเท่านั้น สำหรับตอนนี้มีเพียงเรื่องเดียวที่สำคัญที่สุด คือการเดินทางจะต้องดำเนินต่อไป
พ่ออิ่มหรือยังครับ
อิ่มแล้วลูก
เพชร เห็นว่าพ่อของเขานั่งนิ่งมาพักหนึ่งแล้วจึงส่งเสียงถามออกไป ทั้งคู่ลงมือเก็บข้าวของ ในระหว่างนั้น นิล ก็ถามขึ้นว่า
ลูกคิดออกหรือยัง
ผมไม่แน่ใจ
แต่คิดว่าเป็น
มังกร ใช่ไหมครับ
นิล ยิ้มให้ลูกชาย เขาคิดอยู่แล้วว่าเด็กหนุ่มจะต้องตอบคำถามนี้ได้
มังกรเป็นเผ่าพันธุ์ที่มีรูปร่างสูงใหญ่ แข็งแกร่ง และเฉลียวฉลาดที่สุด มีเกร็ดสีแดงเพลิงปกคลุมอยู่ตลอดทั่วทั้งร่าง ปีกที่สามารถกางออกได้กว้างกว่าช่วงแขนพาบินร่อนไปมาบนท้องฟ้า หางยาวที่เป็นดั่งหางเสือคอยช่วยควบคุมทิศทางการบิน และที่สำคัญที่สุดก็คือไฟที่อยู่ภายในร่าง มังกรจะพ่นไฟที่มีความร้อนสูงออกมาทางปากได้โดยที่ไม่เป็นอันตรายกับร่างของตน เล่ากันว่าไฟนี้สามารถหลอมหินให้กลายเป็นหินเหลวได้เลยทีเดียว
แต่ว่า
มังกร
มีอยู่จริงหรือครับพ่อ
คนส่วนมากเชื่อว่ามังกรนั้นเป็นเพียงเรื่องเล่าที่ไม่มีตัวตนอยู่จริง นิล เองก็ยังเคยถามคำถามนี้กับนายช่างใหญ่เช่นกัน
พ่อเองก็ไม่เคยเห็นเหมือนกัน แต่นายช่างใหญ่ยืนยันว่ามี และเขายังรู้จักกับมังกรด้วย เขาเล่าว่าในสมัยแรกๆ นั้น มังกรออกท่องเที่ยวไปทั่วแผ่นดินเพื่อคอยดูแลสิ่งต่างๆ ให้ดำเนินไปอย่างถูกต้อง แต่ในสมัยนี้มังกรจะอยู่แต่ที่ภูเขาไฟเท่านั้นไม่ออกไปไหนอีกแล้ว เรื่องราวของมังกรจึงมีอยู่เพียงในเรื่องเล่าหรือนิทานเก่าๆ เท่านั้น ทำให้คนส่วนใหญ่คิดว่าไม่มีอยู่จริง
แล้วทำไมมังกรถึงเลิกท่องเที่ยวล่ะครับ
พ่อเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
ตอนนั้นพ่อก็ไม่ได้ถามเสียด้วย ไว้เจอนายช่างใหญ่แล้วลูกก็ลองถามเขาดูเองเถอะ
เพชร ลองจินตนาการถึงมังกรว่าจะมีรูปร่างหน้าตาเช่นใด หากทุกวันนี้ยังมีมังกรบินร่อนไปมาอยู่บนท้องฟ้า จะเป็นภาพที่น่าตื่นตาตื่นใจสักเพียงไหน
เขาต้องถามเรื่องนี้กับนายช่างใหญ่ให้ได้ นอกจากนั้นแล้ว ถ้าเป็นไปได้ เขาอยากจะขอให้นายช่างใหญ่พาไปหามังกรที่ภูเขาไฟ แต่เรื่องนั้นคงเป็นไปไม่ได้ พ่อต้องไม่ยอมอย่างแน่นอน
นิล เดินเข้ามาตบไหล่ลูกชายเบาๆ
เราเดินทางต่อกันเถอะลูก
ครับ
เพชร ยกห่อของขึ้นสะพายบนไหล่ก่อนที่จะเดินตามหลังพ่อไป แม้จะรู้ว่าความคิดเมื่อครู่นั้นคงไม่มีทางเป็นไปได้ แต่เด็กหนุ่มก็ยังไม่ยอมตัดใจง่ายๆ
เขาคิดว่าถ้ามีโอกาสเขาจะลองขอร้องพ่อดู แม้ว่าอาจจะต้องโดนดุก็ตาม
ทั้งสองออกเดินทางกันต่อจนถึงเวลาเย็น อากาศรอบตัวค่อยๆ เย็นลงยิ่งกว่าเดิม ความชื้นก็มีสูงขึ้นจน เพชร สามารถรู้สึกได้ พอ นิล เลือกสถานที่พักสำหรับคืนนี้ได้แล้ว ทั้งสองคนก็รีบลงมือจัดการกับอาหารเย็นทันที
หลังจากนั่งพักกันครู่หนึ่ง นิล ก็ลงมือต้มน้ำพร้อมกับหยิบห่อใบชาที่มีสีเขียวแปลกๆ ออกมา กลิ่นชาหอมๆ กระจายไปทั่วบริเวณนั้น เพชร ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าน้ำชาจะมีกลิ่นหอมถึงขนาดนี้ นิล เทน้ำชาที่ต้มจนได้ที่แล้วให้กับเด็กหนุ่ม
คืนนี้ลูกต้องดื่มมันเสียหน่อย อากาศแถวนี้เย็นและชื้นกว่าในทุ่งหินมาก หากไม่ระวังพรุ่งนี้ลูกอาจจะไม่สบายก็ได้
เพชร รับแก้วน้ำชาอุ่นๆ มาไว้ในมือ แล้วทดลองจิบช้าๆ ความอบอุ่นและกลิ่นหอมแผ่กระจายไปทั่วร่างกาย รสของมันไม่ขมฝาดเหมือนกับที่เขาได้เคยทดลองดื่มเมื่อครั้งก่อน มันเป็นรสที่เขาอธิบายไม่ถูก แต่มันทำให้เขารู้สึกสบายตัวขึ้น
ใบชาที่พ่อใช้
มันเป็นใบชาพิเศษใช่ไหมครับ
นิลหัวเราะก่อนที่ถามกลับไปว่า
ทำไมลูกถึงคิดอย่างนั้นล่ะ
ก็สีของมันไม่เหมือนเดิม และมันก็ไม่ขมเหมือนกับที่ผมเคยดื่มด้วยครับ
มันเป็นยอดใบชาอ่อนสีของมันจึงจางกว่าปกติ
มันอาจจะขมน้อยกว่าใบชาทั่วๆ ไปนิดหน่อย แต่มันจะช่วยทำให้ร่างกายของเราปรับตัวเมื่อต้องเจอกับอากาศเปลี่ยนแปลง
ส่วนที่ลูกรู้สึกแปลกไปคงเป็นเพราะลูกโตแล้วมากกว่า
ตอนนี้ลูกคงเข้าใจในรสขมของมันได้แล้ว
คืนนั้น เพชร นอนหลับไปด้วยความสบาย เขาหลับสนิทรวดเดียวไปจนถึงตอนเช้า จึงทำให้ไม่รู้ว่า ในตอนกลางดึก นิล ได้ลุกขึ้นมานั่งจ้องเจ้าก้อนแร่ลึกลับอยู่เป็นเวลานาน และในระหว่างนั้นมีหลายครั้งที่เขาทำท่าเหมือนจะลุกขึ้นออกเดิน แต่ในที่สุดเขาก็เก็บมันแล้วล้มตัวลงนอน
| Create Date : 24 กันยายน 2552 |
| Last Update : 24 กันยายน 2552 21:19:55 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 486 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [