Bloggang.com : zoi : เพชร x เพชร นายช่างใหญ่ (11)

เพชร x เพชร นายช่างใหญ่ (11)

“…ฉันมีข้อเสนอบางอย่าง ที่พวกเธอจะต้องพอใจ”

นายช่างใหญ่ พูดขึ้นในขณะที่เขายังคงถือเหล็กนิลเอาไว้อยู่เช่นเดิม
ทั้งสองพ่อลูกหันมามองหน้ากันด้วยความสงสัย แต่ในใจของ นิล ตอนนี้เพียงต้องการที่จะได้เหล็กนิลกลับคืนมาอยู่ในมือของเขาโดยเร็วที่สุดเท่านั้น

“…นายช่าง คืนมันมาให้ฉันก่อนได้ไหม แล้วเราค่อยคุยกันต่อ”

นายช่างใหญ่ หันมาจ้องหน้า นิล ทันที ทั้งสองคนพากันนิ่งไปครู่หนึ่ง แต่ในที่สุดนายช่างใหญ่ก็ค่อยๆ ส่งเหล็กนิลคืนมา และเมื่อได้มันกลับมาอยู่ในมืออีกครั้ง นิล ก็มีท่าทางผ่อนคลายลง ความรู้สึกวิตกกังวลต่างๆ ที่เคยมีอยู่เมื่อครู่จางหายไปจนหมดสิ้น

“ฉันมีข้อเสนอ เราควรทำเหล็กนิลให้กลายเป็นอะไรขึ้นมาสักอย่างหนึ่ง การเก็บมันเอาไว้เป็นก้อนแร่ธรรมดาๆ ย่อมไม่มีประโยชน์ พวกเธอเห็นด้วยกับฉันไหม”

นิล ไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไรนัก เขาคิดว่าเหล็กนิลเป็นก้อนแร่ที่สวยงามที่สุดเท่าที่เขาเคยพบเห็นมา เขาเสียดายความงดงามตามธรรมชาติของมันที่จะต้องถูกทำลายลงไป เพื่อเปลี่ยนมันให้กลายเป็นสิ่งอื่น

“มันจะกลายเป็นสิ่งที่งดงามขึ้นกว่าเดิม และฉันคิดว่ามันเองก็ต้องการแบบนั้น ฉันเห็นอะไรบางอย่างที่ถูกซ่อนอยู่ภายในตัวมัน และฉันขอเดิมพันด้วยความสามารถทั้งหมดที่ฉันมี ว่ามันจะต้องกลายเป็นสิ่งที่งดงามและยิ่งใหญ่ที่สุดบนโลกแห่งนี้”

มีพลังของความเชื่อมั่นอัดแน่นอยู่ภายในทุกคำพูดของนายช่างใหญ่ และมันก็ค่อยๆ แผ่เข้าไปในตัวของ นิล จนในที่สุดเขาก็คล้อยตาม

มีรอยยิ้มน้อยๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนายช่างใหญ่ ในตอนแรกมันเป็นรอยยิ้มที่บริสุทธิ์ แต่ก่อนที่มันจะจางหายไป รอยยิ้มนั้นเปลี่ยนไปเล็กน้อย

เพชร พบเห็นความเปลี่ยนแปลงนั้น และมันทำให้เขารู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

“…คุณลุง จะทำให้มันเป็นอะไรครับ…ใช่ใบจอบหรือเปล่า เหล็กนิลมีความแข็งแกร่งมาก คงสามารถที่จะใช้ขุดหินได้ทุกชนิด ไม่ว่าหินนั้นจะมีความแข็งสักเพียงใดก็ตาม…”

ภาพของหินก้อนใหญ่ตรงปากทางเข้าเหมืองโบราณในความฝันปรากฏขึ้นอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้เขามีความมั่นใจว่ามันจะต้องเป็นสถานที่แห่งเดียวกันกับที่เขาได้เห็นเมื่อหลายวันก่อน

สถานที่ที่ชาวปฐพีหลายคนเชื่อว่าคือเหมืองแห่งปฐม บ้านเก่าแก่ในตำนานที่ถูกเล่าขาน และจากคำพูดของพ่อที่บอกว่าหินแถวนั้นแข็งมาก ทำให้เขาเกิดความคิดบางอย่างขึ้นมา

เขานึกภาพที่เขากำลังใช้จอบเหล็กนิลขุดหินก้อนใหญ่ที่ปิดปากทางเอาไว้ เพื่อเข้าไปหาสิ่งที่ก่อให้เกิดแสงสีขาวที่ถูกซุกซ่อนเอาไว้อยู่ภายใน

ในความคิดของเขาทุกสิ่งทุกอย่างดูชัดเจนเหมือนจริงมาก แต่เขากลับไม่สามารถจินตนาการภาพของจอบเหล็กนิลออกมาได้ ในมือของเขาที่เหวี่ยงลงไปบนหินก้อนใหญ่คงมีแต่เพียงความว่างเปล่าเท่านั้น

“ไม่ มันไม่ใช่ใบจอบ…ฉันก็ไม่แน่ใจว่ามันจะเป็นอะไรกันแน่ แต่มันต้องเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่อย่างแน่นอน ในชั่วชีวิตของฉัน สิ่งนี้จะเป็นผลงานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเลยทีเดียว…และยังอาจจะเป็นผลงานชิ้นสุดท้ายของฉันก็ได้…”

นิล กับ เพชร หันมามองหน้ากัน คำพูดแปลกๆ ของนายช่างใหญ่นี้ทำให้พวกเขารู้สึกไม่ค่อยดีนัก แต่ นิล ก็ไม่กล้าที่จะถามอะไรต่อไป เพชร จึงได้แต่นิ่งเงียบเช่นกัน

นายช่างใหญ่นำสองพ่อลูกเข้าไปในวงล้อมของต้นไม้

“ขอต้อนรับสู่บ้านของฉัน…ซึ่งที่จริงแล้วควรจะเรียกว่า ‘โรงช่าง’ ถึงจะถูก เพราะบ้านที่แท้จริงของชาววนาทุกคนก็คือป่าเขียวที่กว้างใหญ่แห่งนี้”

นายช่างใหญ่เดินตรงไปที่เตารูปร่างประหลาด เขาก้มลงมองเข้าไปภายในอยู่ครู่หนึ่ง จึงหันกลับมาหาคนทั้งสอง

“นิล เธอยังจำเหมืองที่เคยขุดให้ฉันได้ไหม”

“แน่นอน ฉันยังจำมันได้ดี”

“ฉันคงต้องรบกวนให้เธอกลับไปที่นั่นอีกครั้ง เชื้อเพลิงของเตาเหลืออยู่น้อยเต็มที คงไม่พอที่จะทำอะไรให้เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาได้…ถ้าเป็นเธอคงจะสามารถขน ‘ไม้หิน’ กลับมาได้มากกว่าฉันแน่”

นิล รู้สึกแปลกๆ ที่นายช่างใหญ่เรียกหลุมที่เขาขุดขึ้นมาว่าเป็นเหมือง เขาอยากที่จะพานายช่างใหญ่ไปที่ทุ่งหิน ที่บ้านของเขา เพื่อจะอธิบายให้นายช่างใหญ่ได้รู้ถึงความแตกต่างระหว่าง หลุม กับ เหมือง

เพชร เองก็เคยได้ยินเรื่องนี้จากปากของพ่อมาหลายครั้งแล้ว เรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นมาตั้งแต่เมื่อสมัยที่ นิล ได้ออกเดินทางเพื่อค้นหาสถานที่ขุดเหมืองของตนเอง

วันหนึ่งเขาได้เดินทางเข้ามาใกล้เขตของป่าเขียว และในระหว่างที่กำลังนั่งพักกินอาหารอยู่ เขาก็ได้ยินเสียงแปลกๆ ถามมาจากทางด้านหลังว่า

“เธอขุด ‘เหมีอง’ เป็นไหม”

เขาหันกลับไปด้วยความโมโห ไม่มีชาวปฐพีคนใดที่จะกล้าพูดจาล้อเลียนดูถูกกันด้วยคำถามแบบนี้ แต่เมื่อเขาได้เห็นตัวผู้ที่กล่าววาจาออกมา ความโกรธก็ถูกแทนที่ด้วยความประหลาดใจแทน เพราะที่เขาได้พบกลับเป็นชาววนาผู้หนึ่งแทน

“…เธอขุดเหมืองเป็นไหม”

คำถามเดิมถูกกล่าวช้ำอีกครั้ง คราวนี้มันฟังดูชัดเจนกว่าในครั้งแรก

“…เป็น ชาวปฐพีทุกคนล้วนขุดเหมืองเป็น และท่านไม่ควรที่จะถามพวกเราด้วยคำถามแบบนั้น…มันถือเป็นคำดูถูกสำหรับพวกเรา”

ชาววนามีท่าทางตกใจกับคำอธิบายของเขา

“อา…ฉันขอโทษ ฉันไม่เคยรู้มาก่อน ฉันขอโทษเธอจริงๆ ”

“ไม่เป็นไร…ฉันก็คิดอยู่แล้วว่าท่านต้องไม่รู้ ฉันชื่อ นิล ตอนนี้กำลังอยู่ระหว่างการเดินทางเพื่อค้นหาเหมืองของตัวเองอยู่…เชิญพูดธุระของท่านต่อเถิด”

“โอ…ใช่แล้ว ฉันต้องขอแนะนำตัวก่อน ฉันชื่อ…”

นิล ฟังชื่อของเขาไม่รู้เรื่อง และแม้ว่าเขาจะพูดทวนให้ฟังอีกหลายครั้ง จนในที่สุดทั้งสองฝ่ายต่างก็ยอมแพ้

“…ไม่เป็นไร พูดธุระของท่านต่อไปเถิด”

เขาหยิบของสิ่งหนึ่งส่งให้ นิล ดู ตอนแรก นิล คิดว่ามันเป็นก้อนหิน แต่พอได้สัมผัสเขาจึงรู้ว่ามันไม่ใช่

แม้เนื้อของมันจะแข็งมาก และมีสีคล้ายหินบางชนิด แต่ นิล ยังพอมองเห็นลวดลายบางอย่างอยู่บนผิวของมัน ลวดลายที่เหมือนกับของไม้เนื้อแข็งชั้นดีที่ชาวปฐพีชอบใช้ทำด้ามจอบ

“มันคือ ‘ไม้หิน’ ไม้เก่าที่ถูกฝังอยู่ใต้ดินเป็นเวลานานมากๆ จนกลายสภาพเป็นแบบนี้ ฉันต้องการใช้มันเป็นจำนวนมาก และฉันรู้ว่ามันถูกฝังอยู่บริเวณไหน แต่ฉันไม่รู้วิธีที่จะขุดมันขึ้นมาอย่างปลอดภัย ฉันรู้ว่าพวกเธอถนัดในงานแบบนี้ ฉันจึงเดินทางออกมาจากป่าเขียว และเธอก็เป็นชาวปฐพีคนแรกที่ฉันพบ”

นิล รู้สึกสนุกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จึงตกลงที่จะช่วยขุดเหมืองให้ นิล ติดตามเขาเข้าไปในป่าเขียว

ในระหว่างการขุด นิล ก็อาศัยอยู่กับเขา ทุกๆ วัน นิล จะได้ยินได้ฟังเรื่องราวแปลกๆ และความรู้ต่างๆ มากมาย จากเขาและเพื่อนๆ ของเขาที่มีแวะเวียนมาหาบ้าง

นิล รู้แล้วว่าเขาต้องการไม้หินไปเป็นเชื้อเพลิงในการหลอมทำเครื่องมือ เขาเป็นช่างที่มีฝีมือดีที่สุดของชาววนา นิล จึงเรียกเขาว่า นายช่างใหญ่

การขุดใช้เวลาไม่นานนัก ส่วนที่ขุดยังคงเป็นเพียงหลุมใหญ่ตอนที่ นิล เริ่มพบไม้หิน และหลังจากนั้นไม่กี่วัน นิล ก็ไม่จำเป็นต้องขุดอีกต่อไป ไม้หินที่พบมีจำนวนมาก มากมายเกินกว่าที่นายช่างใหญ่ต้องการ

เมื่องานเสร็จสิ้นลง นิล ก็อำลานายช่างใหญ่เพื่อกลับไปเสาะหาเหมืองของตนอีกครั้ง แต่ก่อนจากกันนายช่างใหญ่ได้หลอมสร้างใบจอบด้วยวิธีเฉพาะของเขา ซึ่งทำให้มันแข็งแกร่งมากกว่าที่ชาวปฐพีจะทำได้ เพื่อมอบให้เป็นของขวัญและเป็นสิ่งตอบแทนสำหรับการกระทำของ นิล

“เธอกลับมาหาฉันได้ตลอดเวลา สถานที่แห่งนี้ยินดีต้อนรับเธอเสมอ”

นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายของนายช่างใหญ่ ก่อนที่ นิล จะออกเดินทางต่อไปยังทุ่งหิน และสร้างบ้านของตนเองขึ้น ณ ที่นั้น

นิล มักจะเล่าเรื่องราวเหล่านี้ให้ เพชร ฟังอยู่บ่อยๆ จนเขาจำมันได้จนขึ้นใจ

“นายช่าง ต้องการไม้หินสักเท่าไร”

นิล ถามอย่างลังเล

“…เอามาให้มากที่สุดเท่าที่เธอจะขนมาได้ ถ้าเหล็กนิลเป็นอย่างที่พวกเธอว่าจริงๆ อาจต้องใช้เวลานานกว่าที่จะหลอมมันได้”

นิล พยักหน้ารับ และเตรียมที่จะออกเดินทางทันที ถึงแม้ว่ามันจะผ่านมาเป็นเวลาหลายปีแล้ว แต่เขายังจำได้ดีว่าหลุมที่เคยขุดเอาไว้นั้นตั้งอยู่ที่ใด

“…ทิ้งข้าวของทั้งหมดของเธอเอาไว้ตรงนี้ดีกว่า เธอจะได้ขนไม้หินกลับมาได้สะดวก”

คำพูดทิ้งท้ายของนายช่างใหญ่ปลุกความรู้สึกหวาดระแวงของ นิล ให้ลุกโชนขึ้นอีกครั้ง

Create Date : 29 กันยายน 2552

Last Update : 29 กันยายน 2552 12:37:37 น.

0 comments

Counter : 543 Pageviews.