Bloggang.com : zoi : เพชร x เพชร วงกตเหมืองโบราณ (25)

เพชร x เพชร วงกตเหมืองโบราณ (25)

หมู่ต้นไม้ใหญ่ที่ขึ้นเบียดเสียดกันอยู่ภายในป่าเขียวถูกทิ้งเอาไว้ทางเบื้องหลัง ในตอนนี้เบื้องหน้าของพวกเขาคือที่ราบกว้างใหญ่ที่ทอดยาวออกไปไกลของทุ่งหิน

เส้นทางที่เคยต้องใช้เวลาในการเดินทางยาวนานกลับกลายเป็นเพียงระยะทางสั้นๆ เมื่อ บูรพา เป็นผู้พาพวกเขาโบยบินขึ้นสู่ฟากฟ้ากว้าง

เพชร กำลังนั่งอยู่บนไหล่ของมังกร ในขณะที่ นิล ถูกหิ้วเอาไว้ด้วยลำแขนที่แข็งแกร่งและเต็มไปด้วยเกร็ดสีแดงเพลิงคู่นั้น

นิล ไม่ชอบเลยที่จะต้องมาห้อยตัวอยู่กลางอากาศเช่นนี้ เขาลืมตาขึ้นเพื่อมองดูเบื้องล่างเป็นบางครั้ง แต่โดยส่วนใหญ่แล้วเขาจะหลับตาอยู่เกือบตลอดเวลา

ความต้องการของเขาในตอนนี้มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น นั่นก็คือให้เท้าทั้งสองได้สัมผัสกับผืนแผ่นดินที่มั่นคงอีกครั้งโดยเร็ว

ในขณะที่ เพชร กลับมองดูภาพทิวทัศน์ทางเบื้องล่างด้วยความตื่นเต้น เขาได้เห็นแม่น้ำใหญ่ที่ไหลลัดเลาะออกมาจากป่าเขียว ซึ่งดูเหมือนกับผืนพรมฟูนุ่มสีเขียวสดเมื่อมองลงจากที่สูงเช่นนี้

และเขายังได้เห็นบางสิ่งกำลังขยับเคลื่อนไหวอยู่เป็นจังหวะสะท้อนกับแสงที่อ่อนจางเป็นประกายระยิบระยับอยู่ไกลออกไปทางทิศใต้ ซึ่งเขารู้ดีว่ามันก็คือทะเลน้ำเค็มนั่นเอง

แต่เขาไม่ค่อยอยากที่จะเหลียวกลับไปดูทางด้านหลังมากนัก เพราะสิ่งที่เขาจะได้เห็นก็คือ ภูเขาไฟที่กำลังส่งกลุ่มควันและเถ้าถ่านให้ลอยสูงขึ้นไปบนท้องฟ้า และความมืดผิดปกติที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นจากทางทิศตะวันตก

ดวงอาทิตย์ที่เคยส่องแสงสุกใสในยามบ่ายถูกความมืดเหล่านี้กลืนหายไปจนหมดสิ้น เหลือเพียงแสงสว่างจางๆ เท่านั้นที่บอกให้รู้ว่า ยังไม่ถึงเวลาของความมืดยามราตรี

เป้าหมายของพวกเขาอยู่ห่างออกไปอีกไม่ไกลแล้ว บูรพา จึงค่อยๆ ลดระดับการบินให้ต่ำลง ทั้ง นิล และ เพชร ต่างรู้สึกเสียววาบขึ้นภายในท้อง

เด็กหนุ่มรู้สึกตื่นเต้น ในขณะที่พ่อของเขาตกใจจนเกือบจะร้องตะโกนออกมา มังกร บินเลี้ยววนรอบกองหินใหญ่เบื้องล่างเพื่อมองหาที่ว่างเหมาะๆ สำหรับการลงสู่พื้นดิน ซึ่งก็หาได้ไม่ยากนักเพราะพื้นที่แถวนี้เป็นลานโล่งขนาดใหญ่

เพชร มองลงไปแล้วคิดถึงภาพผู้คนจำนวนมากมายกำลังเต้นรำกันอย่างสนุกสนานบนลานโล่งแห่งนี้ในความฝันของเขา และที่กลางลานโล่งก็คือกองหินขนาดใหญ่ ประตูสู่เหมืองแห่งปฐม ประตูสู่บ้านโบราณของพวกเขา

“เรามาถึงแล้ว”

บูรพา พูดขึ้นก่อนที่จะค่อยๆ วางร่างของ นิล ลงสู่พื้น เขาเซไปหลายก้าวก่อนที่จะสามารถยืนได้อย่างมั่นคง เพชร ค่อยๆ ปีนลงมาจากร่างของมังกร แล้วทั้งสามคนจึงพากันมายืนมองดูกองหินใหญ่ที่อยู่เบื้องหน้า

สภาพของมันในตอนนี้แตกต่างไปจากที่เด็กหนุ่มเคยเห็นในความฝันอย่างสิ้นเชิง ไม่มีสภาพของปากทางเข้าสู่เหมืองหลงเหลืออยู่เลย ทั้งหมดที่เห็นเป็นเพียงก้อนหินขนาดใหญ่หลายก้อนกองซ้อนทับกันอยู่เท่านั้น

“มันเลวร้ายลงยิ่งกว่าเมื่อก่อนเสียอีก”

นิล พึมพำออกมาเบาๆ ครั้งสุดท้ายที่ได้เห็นสถานที่แห่งนี้ เขายังคงสามารถมองเห็นเค้าลางรูปแบบดั้งเดิมของมันได้ มันต้องเป็นปากทางเข้าสู่เหมืองขนาดใหญ่ของชาวปฐพีอย่างแน่นอน เพียงแต่มีหินก้อนขนาดมหึมาที่แข็งแกร่งมากปิดทางเอาไว้

แต่ตอนนี้โครงสร้างทั้งหมดกลับยุบตัวพังทลายลงมา

“คงเป็นเพราะแรงสั่นสะเทือนที่เกิดจากภูเขาไฟระเบิด จึงทำให้กลายเป็นแบบนี้”

หลังจากที่ นิล กล่าวจบ ทั้งสามคนต่างเหม่อมองดูกองหินใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า ไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไรออกมาอีกเลย แต่ทั้งหมดต่างก็รู้ดีว่าความหวังของพวกเขาที่เคยมีอยู่กำลังค่อยๆ สลายหายไป

เพชร รู้ว่าแม้จะมีทั้งกำลัง และไฟของมังกร แต่การที่จะขุดเจาะหินที่แข็งแกร่งเหล่านี้ได้ก็ต้องใช้เวลาหลายวัน และเวลาก็เป็นสิ่งที่พวกเขาหวั่นเกรงมากที่สุด เพราะพวกเขาต่างไม่รู้ว่า ยังมีเวลาเหลืออยู่อีกเท่าใดกันแน่

นิล ยังรู้ถึงบางสิ่งที่ร้ายแรงยิ่งกว่านั้น การขุดเจาะกองหินขนาดใหญ่เช่นนี้ หากไม่มีการวางแผนอย่างรอบคอบแล้ว มันก็คือการเสี่ยงขุดหลุมเพื่อฝังตัวเองนั่นเอง

กองหินที่สุมซ้อนกันอยู่ด้านบนสามารถที่จะถล่มลงมากลบฝังพวกเขาได้ทุกเมื่อ แต่หากต้องทำตามขั้นตอนทั้งหมดพวกเขาก็ต้องการทั้งกำลังคนและเวลา ซึ่งอาจหมายถึงคนอีกหลายสิบคน และเวลาอีกนานนับเดือน

ทั้งสามคนต่างหันมามองหน้ากัน ในที่สุด บูรพา ก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นมาว่า

“…เราเริ่มลงมือกันเถอะ”

สองพ่อลูกหันมาสบตากัน นิล ทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง แต่มังกรก็พูดขัดขึ้นมาว่า

“ฉันรู้ว่าพวกเธอกำลังคิดอะไรกันอยู่…แต่เราไม่มีเวลาอีกแล้ว…เวลา…เราต้องเริ่มลงมือกันเดี๋ยวนี้ ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป”

เสียงดังกึกก้องมาจากทางทิศตะวันตก การระเบิดของภูเขาไฟในครั้งนี้รุนแรงมาก ทั้งสามคนต่างหยุดยืนนิ่งอยู่กับที่ การระเบิดในครั้งนี้คล้ายกับเป็นเสียงเตือน เป็นคำขู่ต่อการกระทำที่เป็นศัตรูกับมัน

แต่ บูรพา ก็ไม่สนใจสิ่งใดอีกต่อไปแล้ว เขาเดินเข้าหากองหินแล้วเริ่มลงมือขุดทันที

เพชร หยิบจอบแบบพกพาซึ่งเป็นผลงานของนายช่างใหญ่ออกมา แล้วยืดมันออกให้กลายเป็นจอบขนาดยาว เขารู้สึกเสียดายที่ได้ฝากใบจอบไปกับ สำริด เสียแล้ว ถ้าไม่อย่างนั้นพ่อก็คงสามารถหากิ่งไม้แถวนี้มาทำเป็นด้ามจอบได้

ตอนนี้เขาและพ่อจะต้องผลัดกันใช้จอบเพียงด้ามเดียวที่มีอยู่นี้

นิล เดินตรงเข้ามาหาแล้วยื่นมือขวาออกมา เพชร ไม่ลังเลเลยที่จะส่งจอบในมือให้กับเขา ตอนนี้พวกเขาต้องทำทุกอย่างให้เร็วที่สุด ดังนั้นจะมีสิ่งใดเหมาะสมไปกว่าจอบดีๆ ในมือของ นิลยอดนักขุดแห่งทุ่งหิน อีก

เมื่อมือของทั้งสองสัมผัสอยู่บนจอบด้ามเดียวกัน สองพ่อลูกต่างมองหน้าแล้วยิ้มให้แก่กัน และในตอนนั้นเอง บูรพา ก็หยุดมือแล้วหันหลังกลับมาอย่างรวดเร็วจนทั้งสองคนต่างสะดุ้งตกใจ

“…เมื่อครู่ภูเขาไฟระเบิดรุนแรงมากใช่ไหม”

บูรพา ถามขึ้นอย่างตื่นเต้น สองพ่อลูกพยักหน้ารับพร้อมกัน แต่พวกเขายังคงไม่เข้าใจว่ามังกรถามเรื่องนี้ขึ้นมาอีกทำไม

“ฉันคิดว่ามันเป็นการระเบิดที่รุนแรงที่สุด แรงกว่าทุกครั้งที่ผ่านๆ มา”

“ก็อาจจะใช่”

นิล ตอบรับอย่างงงๆ เขายังคงไม่เข้าใจว่า บูรพา กำลังตื่นเต้นด้วยเรื่องใดกันแน่

“แต่พวกเราทั้งหมดที่ยืนอยู่ตรงนี้ต่างไม่รู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนเลยใช่ไหม พวกเราได้ยินเสียงระเบิดอย่างชัดเจน แต่กลับไม่รู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนที่เกิดขึ้นจากมันเลย”

“…ก็ใช่”

นิล ยังคงตอบรับอย่างงงๆ แต่ เพชร กลับอุทานออกมาด้วยความตื่นเต้นทันที

“จริงด้วย”

นิล มองหน้าทั้งสองคนไปมา เพชร รีบอธิบายให้พ่อฟังทันทีว่า

“ถ้าการระเบิดที่รุนแรงขนาดนั้นยังส่งแรงสั่นสะเทือนมาไม่ถึงตรงนี้ แล้วอะไรกันแน่ที่ทำให้ปากทางเข้าเหมืองแห่งปฐมพังถล่มลงมาแบบนี้”

ภาพที่ บูรพา ได้เห็นจากบนยอดของภูเขาไฟยังคงฝังแน่นอยู่ภายในความทรงจำของเขา ลำแสงสีขาวที่พุ่งขึ้นก่อนที่จะโค้งตัวแล้วทะลุกลุ่มเมฆหนากลับลงไปยังพื้นดินอีกครั้ง

ในจินตนาการของเขาลำแสงสีขาวได้ก่อกำเนิดขึ้นจากภายในเหมืองโบราณแห่งนี้ ก่อนที่จะพุ่งทะลุผ่านทุกสิ่งที่ขวางทางออกมา และด้วยพลังที่มหาศาลของมันจึงทำให้ปากทางเข้าทั้งหมดพังถล่มลงมาเช่นนี้

บูรพา รีบสำรวจมองดูกองหินทั้งหมดอีกครั้ง เขาจึงพบว่าความคิดของเขาน่าจะถูกต้อง กองหินนั้นมีลักษณะกระจายตัวออกไปโดยรอบ

เขาจึงรีบบินขึ้นสู่ท้องฟ้าทันที เมื่อครู่ตอนที่พึ่งมาถึงพวกเขาต่างไม่มีใครสำรวจมองมันอย่างตั้งใจ แต่ในตอนนี้เขารู้แล้วว่ากำลังมองหาสิ่งใดอยู่ มังกร บินลงตรงจุดที่คิดว่าเป็นศูนย์กลางของเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น

นิล และ เพชร กำลังปีนขึ้นมายังจุดที่ บูรพา ยืนอยู่ ในขณะที่มังกรก้มลงสำรวจบริเวณนั้นอย่างตั้งใจ เขายกก้อนหินขนาดไม่ใหญ่นักขึ้นมาสองสามก้อนก่อนที่จะหยุดยืนนิ่งอยู่

และเมื่อสองพ่อลูกมาถึง สิ่งที่พวกเขาได้พบก็คือ บูรพา กำลังยืนอยู่เบื้องหน้าหลุมแห่งหนึ่ง หลุมที่มีลักษณะเกือบจะเป็นวงกลมที่มีขนาดไม่กว้างมากนัก

แต่มันก็กว้างพอที่จะให้ชาวปฐพีตัวเล็กๆ ลอดผ่านลงไปได้ ภายในหลุมมีความมืดรอคอยพวกเขาอยู่อย่างสงบ

บูรพา หยิบหินขนาดย่อมๆ ขึ้นมาก้อนหนึ่ง แล้วค่อยๆ หย่อนลงไปภายในหลุมแห่งนั้น หินก้อนนั้นถูกความมืดกลืนหายไปในทันที ทั้งหมดอยู่ในความเงียบเพื่อรอคอยเสียงที่จะเกิดขึ้น แต่หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่แล้ว ก็ไม่มีเสียงใดๆ ดังขึ้นมาจากภายในหลุมเลย

“ยินดีต้อนรับสู่ เหมืองแห่งปฐม”

บูรพา พึมพำคำพูดเหล่านี้ออกมาเบาๆ เพชร จดจำได้ในทันทีว่า นั่นคือข้อความที่ปรากฏอยู่ตรงปากทางเข้าสู่เหมืองแห่งปฐมที่เขาได้พบเห็นในความฝันนั่นเอง

Create Date : 16 ตุลาคม 2552

Last Update : 16 ตุลาคม 2552 9:53:31 น.

0 comments

Counter : 557 Pageviews.