|
|
เพชร x เพชร ออกเดินทาง (9)
เช้าวันที่สิบสองของการเดินทาง ป่าเขียวก็มาปรากฏอยู่ต่อหน้าคนทั้งสอง เพชร รู้สึกอัศจรรย์กับภาพที่ได้พบเห็นเป็นอย่างยิ่ง
ต้นไม้จำนวนมากมายมหาศาลมารวมอยู่ในที่เดียวกัน บริเวณชายป่าแถบนี้ต้นไม้ยังขึ้นกันอย่างกระจัดกระจายและมีพื้นที่ว่างสอดแทรกอยู่ แต่พอถัดลึกเข้าไปสีเขียวจะรวมตัวกันอย่างหนาแน่น จนเหลือที่ว่างเพียงเล็กน้อยเท่านั้น นั่นคือสิ่งที่เรียกว่าอุโมงค์เขียวนั่นเอง
สิ่งต่างๆ เหล่านี้แปลกประหลาดและงดงามเกินกว่าที่จินตนาการของเด็กหนุ่มได้เคยคาดคิดไว้เสียอีก
ทั้งสองเดินมาหยุดอยู่ที่แนวต้นไม้แถวหนึ่ง ต้นไม้ขนาดใหญ่ห้าต้นขึ้นเรียงกันเป็นวง เว้นที่ว่างตรงกลางเอาไว้ คล้ายกับถูกปลูกขึ้นมาอย่างจงใจ มากกว่าที่จะเติบโตขึ้นเองตามธรรมชาติ
ทั้งห้าต้นมีขนาดใหญ่และแข็งแรง กิ่งก้านกระจายตัวอย่างได้สมดุล ใบมีสีเขียวสด คะเนดูจากขนาดของมันคาดว่าคงต้องมีอายุนับร้อยปีแล้ว
มีข้าวของหลายอย่างเรียงรายกระจัดกระจายอยู่ภายในวงล้อมของต้นไม้ทั้งห้า มีทั้งเตารูปร่างประหลาด ที่มีแกนสองอันยื่นออกมาจากด้านข้างของมัน ส่วนปลายเป็นที่จับ คล้ายกับว่าสามารถดึงให้เลื่อนออกมาได้
นอกจากนี้ยังมี ค้อน และอุปกรณ์รูปทรงแปลกๆ อีกหลายชิ้น ถูกกองทิ้งไว้อย่างไม่ใส่ใจ ท่าทางเจ้าของสถานที่แห่งนี้คงต้องจากไปด้วยความเร่งรีบ จนไม่มีเวลาแม้แต่จะเก็บข้าวของต่างๆ ให้เรียบร้อย
เมื่อ นิล พบเห็นสภาพของสถานที่แห่งนี้ เขาก็มีท่าทางเป็นกังวลจน เพชร สามารถรู้สึกได้
มีอะไรหรือเปล่าครับพ่อ
นิล ยังคงสอดส่ายสายตาค้นหาไปทั่วบริเวณ แต่ไม่มีวี่แววของใครอื่นนอกจากพวกเราอยู่แถวๆ นี้เลย
ตรงนี้คือที่พักของนายช่างใหญ่ ที่ๆ พ่อเคยมาพักอยู่กับเขาหลายวัน และตอนนี้ควรจะเป็นเวลาทำงานของเขา
เขาทำงานทุกวันไม่เคยหยุด
ไม่เคยเปลี่ยนเลยตลอดเวลาที่พ่อพักอยู่กับเขา
เพชร เริ่มเข้าใจความวิตกกังวลของ นิล
เขาอาจจะมีธุระต้องเดินทางไปที่อื่นก็ได้ครับ
นายช่างใหญ่เป็นคนที่มีระเบียบ เขาจะจัดวางเครื่องมือไว้ตามลำดับตลอดเวลา
แต่ตอนนี้
เพชร มองดูข้าวของที่กระจัดกระจายอยู่อีกครั้ง
เขาอาจมีธุระด่วนที่ต้องรีบไปก็ได้ครับ
อาจจะกำลังทำงานค้างอยู่ตอนที่รู้ข่าว
แล้วต้องรีบเดินทางทันที เลยเป็นแบบนี้
ก็อาจจะเป็นแบบที่ลูกว่าก็ได้
ทั้งสองต่างพากันเงียบไป แต่ในใจของทั้งคู่ต่างก็คาดเดาเหตุการณ์กันไปต่างๆ นาๆ ในที่สุด นิล ก็พูดขึ้นว่า
ตอนนี้เราไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว เราจะรอนายช่างใหญ่อยู่ตรงนี้ก่อน
ระหว่างนั้นก็มาช่วยกันคิดว่า ถ้าอีกสองสามวันเขายังไม่กลับมา เราจะทำอย่างไรกันต่อไป
ทั้งสองไม่ได้เข้าไปภายในวงของต้นไม้ แต่จัดที่พักอยู่ภายนอกโดยอาศัยร่มไม้เป็นหลังคา เพราะถึงอย่างไรภายในนั้นก็ถือเป็นบ้านของผู้อื่น และการบุกรุกเข้าไปโดยพลการย่อมไม่เป็นการสมควร
เพชร ถือโอกาสนี้ขอออกเดินสำรวจไปรอบๆ บริเวณ ซึ่ง นิล กำชับลูกชายไม่ให้เดินออกไปไกลนัก
แถวๆ นี้ไม่มีอันตรายอะไร แต่ลูกอาจจะหลงทางได้ง่ายๆ ยิ่งลูกไม่คุ้นเคยกับการถูกล้อมรอบไปด้วยต้นไม้ใหญ่ๆ แบบนี้ด้วย
อย่าเดินออกไปให้ไกลเกินกว่าที่ลูกจะสามารถมองกลับมายังที่นี่ได้
เด็กหนุ่ม เดินมองดูสิ่งต่างๆ ด้วยความตื่นเต้น ทุกสิ่งทุกอย่างช่างดูแปลกใหม่ในสายตาของเขา
ต้นไม้ใหญ่ที่สูงตระหง่าน มีลำต้นกว้าง และใบเขียวดก บางต้นก็กำลังออกดอก หรือมีผลไม้ท่าทางน่าอร่อยชนิดที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อน ใบของบางต้นก็มีรูปร่างแปลกๆ ผิดไปจากที่เขาเคยเห็น มันทำให้เขาไม่รู้สึกเบื่อเลยกับการสำรวจดูต้นไม้เหล่านี้
เขาสำรวจต้นไม้รอบๆ บริเวณนี้อยู่พักใหญ่ พอสิ่งต่างๆ เริ่มคุ้นตาแล้ว เขาก็รู้สึกแปลกใจขึ้นมาในเรื่องหนึ่ง นั่นคือ ต้นไม้ทั้งหมดนี้มีแต่ต้นใหญ่ที่มีอายุมากๆ แล้วทั้งสิ้น ไม่มีพวกต้นเล็กๆ ปรากฏให้เห็นเลย
นอกจากนี้หากลองมองดูให้ดีๆ แล้ว ในหมู่ต้นไม้ใหญ่ที่เชียวขจีเหล่านี้ จะมีต้นไม้ที่เริ่มเหี่ยวเฉาแทรกอยู่ด้วย แม้จะมีจำนวนไม่มากนัก แต่ก็พบเห็นได้อยู่ทั่วบริเวณเลยทีเดียว เพชร ไม่รู้ว่าเรื่องนี้ถือเป็นเรื่องปกติของป่าเขียวหรือไม่ แต่เขาคิดเอาเองว่ามันคงเป็นแบบนั้น
หลังจากที่สำรวจบริเวณนี้จนทั่วแล้ว เพชร จึงกลับไปหา นิล ที่กำลังนั่งพักผ่อนอยู่
เหนื่อยแล้วหรือลูก มานั่งพักก่อนสิ
ยังไม่เหนื่อยหรอกครับ แต่ผมเดินวนจนทั่วแถวนี้แล้ว
เด็กหนุ่มนั่งลงตรงข้ามกับพ่อ พร้อมกับล้วงเอาผลไม้ที่มีสีส้มออกมา ผลของมันมีรูปร่างกลม ขนาดพอๆ กับกำปั้น เขาเก็บมันมาเพราะสีส้มที่สวยสดของมัน
มันกินได้หรือเปล่าครับพ่อ
ได้
มันไม่มีอันตรายอะไร
ลูกลองชิมดูสิ
เพชร ค่อยๆ แกะเปลือกบางๆ ของมันออก ภายในเนื้อของมันก็เป็นสีส้มเช่นเดียวกัน เนื้อที่ดูมีความกรอบและชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำ
เด็กหนุ่มลองกัดเข้าไปคำหนึ่ง พอเนื้อและน้ำของมันสัมผัสถูกลิ้นของเขา เด็กหนุ่มก็รีบพ่นมันออกมาพร้อมกับทำหน้าตาเหยเก น้ำตาไหลซึมออกมารอบๆ ดวงตาของเขา
นิล ส่งเสียงหัวเราะออกมาทันที เขาต้องแกล้งปั้นหน้าตาให้เป็นปกติเอาไว้ ตั้งแต่ตอนที่เห็นลูกชายกำลังจะกินเจ้าผลไม้ลูกนี้ เขาเองก็เคยลิ้มรสมันมาแล้วเช่นกันเมื่อสมัยก่อน
พ่อแกล้งผม
พ่อรู้ใช่ไหมว่ามันเปรี้ยวขนาดนี้
นิล ยังคงส่งเสียงหัวเราะต่อไปอีกพักหนึ่ง ก่อนที่เขาจะสามารถตอบคำถามของลูกชายได้
พ่อขอโทษ แต่มันไม่มีพิษอะไรหรอกลูก
บนต้นของมันถ้าลูกมองดูให้ดีจะเห็นว่ามีผลอยู่สองสี สีส้มที่สวยงาม กับสีน้ำตาลที่ดูสกปรก
สีส้มที่เป็นผลอ่อนจะมีรสเปรี้ยว ส่วนผลแก่สีน้ำตาลจะมีรสหวานอมเปรี้ยวที่อร่อยมาก
ถ้าลูกผ่านไปแถวนั้นอีกให้เก็บผลสีน้ำตาลมาฝากพ่อด้วยนะ
พอพูดจบ นิล ก็หัวเราะต่ออีกครั้ง เพชร รู้สึกโกรธและเสียหน้าที่ถูกพ่อหลอกเอาครั้งนี้ เขาลุกเดินหนีออกมาทันที แต่ยังเดินออกไปได้ไม่ไกลนัก เขาก็ได้ยินเสียงพ่อดังตามหลังมา
พ่อขอโทษ พ่อไม่ได้ตั้งใจจะแกล้งลูกหรอกนะ
คราวนี้ไม่มีเสียงหัวเราะแฝงอยู่ในคำพูดของพ่ออีกแล้ว เพชร เดินหายไปครู่หนึ่งก่อนที่จะกลับมาหาพ่ออีกครั้ง คราวนี้เขาหอบเอาผลไม้สีน้ำตาลมาด้วยหลายลูกเลยทีเดียว
ทั้งสองสบตายิ้มให้แก่กันก่อนที่จะแบ่งผลไม้กินกันอย่างเอร็ดอร่อย
วันนั้นทั้งวันผ่านพ้นไปโดยไม่มีวี่แววของนายช่างใหญ่ให้เห็นเลย พอท้องฟ้าเริ่มมืด นิล ก็รีบก่อกองไฟขึ้นทันที อากาศในป่าเย็นลงอย่างรวดเร็ว ทั้งสองนั่งกินอาหารอยู่ข้างกองไฟ
กลิ่นน้ำชาในหม้อต้มลอยหอมกรุ่นไปทั่วบริเวณ ตอนนี้ นิล กลับรู้สึกชอบการดื่มชา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออากาศเย็นชื้นแบบนี้
เราจะรอนายช่างใหญ่แค่สามวันเท่านั้น หากเขายังไม่กลับมา เรา
จะเดินทางกลับบ้านกันทันที
แล้วพ่อจะทำอย่างไรต่อไปครับ
เอาไว้พ่อค่อยคิดดูอีกที
แม้จะตอบลูกชายไปอย่างนั้น แต่ความจริง นิล ได้ตัดสินใจไปเรียบร้อยแล้ว เขาจะพาลูกกลับบ้านก่อน แล้วค่อยออกเดินทางเพียงลำพังเพื่อตามหาตัวนายช่างใหญ่ให้พบ แม้ว่าตอนนี้เขาจะยังไม่รู้ว่าต้องเริ่มต้นค้นหาจากที่ใดก็ตาม
ครั้งนี้หากไม่มี เพชร เดินทางมาด้วย เขาก็คงออกติดตามนายช่างใหญ่ไปในทันที และแน่นอนเจ้าแร่สีดำแสนสวยก้อนนั้นก็ต้องไปกับเขาด้วย
เพชร สะดุ้งตื่นขึ้นในตอนกลางดึกของคืนนั้น ฝันเรื่องเดิมย้อนกลับมาหาเขาอีกครั้ง เหมืองโบราณ ทางเข้าที่ถูกปิด และแสงสว่างสีขาวสดใส เขานอนหลับตาแล้วทบทวนภาพที่เห็น มันเหมือนกับที่เขาได้เห็นในคราวก่อน แต่ว่าชัดเจนยิ่งขึ้น และมีพลังมากกว่าเดิม
ขณะที่เขากำลังจะเคลิ้มหลับไปอีกครั้ง เขาก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังแว่วมา ตอนแรกเขาคิดว่ามันเป็นเสียงลม แต่ความเปลี่ยนแปลงในระดับเสียงทำให้เขารู้ว่ามันไม่ใช่
มันเป็นเสียงร้องเพลงอันไพเราะที่เขาไม่อาจเข้าใจในความหมายได้ แต่ความรู้สึกที่แฝงมาด้วยนั้น เป็นความเศร้าอย่างลึกซึ้ง หวาน เศร้า และโหยหา
เขาพยายามจะลืมตาขึ้นอีกครั้ง แต่ในที่สุดเขาก็หลับไป หลับไปพร้อมกับหยาดน้ำตาที่เอ่อคลอออกมาเพราะเพลงบทนั้น
| Create Date : 25 กันยายน 2552 |
| Last Update : 25 กันยายน 2552 12:51:06 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 456 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [