เพชร x เพชร นายช่างใหญ่ (13)

ในตอนแรก นิล รู้สึกกังวลมากที่ต้องทิ้งเหล็กนิลเอาไว้แบบนั้น แต่พอเขาเดินห่างออกไป ความรู้สึกดังกล่าวก็ค่อยๆ ลดลง จนตอนนี้เขาแปลกใจกับความคิดที่เกิดขึ้นเมื่อครู่

นายช่างใหญ่จะเอาเหล็กนิลของเขาไปทำไม หรือถ้าเกิดนายช่างใหญ่อยากได้มันจริงๆ เขาอาจจะยกให้เพื่อเป็นของขวัญก็ได้

นิล หยุดยืนแล้วมองสำรวจไปรอบๆ ตัวอีกครั้ง แม้จะเป็นเวลาเนิ่นนานมาแล้ว แต่เขายังคงจดจำเส้นทางได้เป็นอย่างดี

ต้นไม้ทุกต้นยังคงอยู่ในที่เดิมเหมือนเมื่อครั้งนั้น เพียงแต่พวกมันดูแก่ชราลงกว่าเดิม แม้ลำต้นยังคงยืนตระหง่านดูแข็งแรง ใบส่วนใหญ่ก็ยังดูเขียวสด แต่เขากลับรู้สึกได้ว่าพวกมันกำลังอ่อนแอลง นอกจากต้นไม้ใหญ่ที่เก่าแก่เหล่านี้แล้ว เขาไม่พบเห็นต้นอ่อน หรือต้นไม้เล็กๆ ขึ้นแซมอยู่เลย

นิล เดินลัดเลาะไปตามความทรงจำของเขา ในครั้งนั้นเขาเดินตามหลังนายช่างใหญ่ไปด้วยความตื่นเต้น ทุกสิ่งทุกอย่างภายในป่าเขียวดูน่าสนใจไปหมด

แต่เขาก็ไม่ลืมที่จะต้องทำสิ่งหนึ่ง นั่นคือการขีดเครื่องหมายไปตามลำต้นของต้นไม้ตลอดทาง เขาเป็นคนรอบคอบเสมอ และตอนนี้เขาก็ค่อยๆ พบเจอเครื่องหมายเหล่านั้นแล้ว ซึ่งเป็นการยืนยันว่าเขามาถูกทาง

แต่เมื่อมาถึงทางแยกช่วงหนึ่ง นิล เกิดความสับสนขึ้น เขาไม่แน่ใจว่าจะต้องเลี้ยวไปทางใดกันแน่ ตรงบริเวณนั้นมีซากต้นไม้หลายต้นที่ถูกไฟไหม้ดำจนเหลือเพียงซากเถ้าถ่าน

เขาคิดว่ามันคงเป็นฝีมือของสายฟ้าที่ฟาดลงมาในวันที่มีฝนตกฟ้าคนอง และคงเป็นเพราะสายฝนนั่นเองที่ทำให้ไฟไม่ลุกลามกว้างออกไปมากกว่านี้ แต่มันก็ทำให้สถานที่แห่งนี้เปลี่ยนแปลงไป

เครื่องหมายที่เขาเคยทำเอาไว้บนต้นไม้ต้นใดต้นหนึ่งในกลุ่มต้นไม้เหล่านั้นก็สูญหายไปด้วย

นิล ยืนลังเลอยู่นาน แต่ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจเลี้ยวไปทางซ้าย เขาคิดว่าหากเดินไปอีกสักครู่หนึ่งแล้วยังไม่พบเครื่องหมายอันถัดไป เขาก็จะเดินย้อนกลับมาทางเดิม

หลังจากเดินต่อมาอีกพักใหญ่ นิล ก็แน่ใจว่าเขาต้องเลี้ยวผิดอย่างแน่นอน ไม่มีเครื่องหมาย และ สภาพของป่าก็รกทึบมากขึ้นกว่าเดิม เขาหันหลังแล้วเดินย้อนกลับไปตามทางเก่าที่พึ่งจะเดินผ่านมา

นิล รู้สึกโกรธตัวเองที่ไม่ยอมทำเครื่องหมายตามต้นไม้เมื่อเดินออกมาจากทางแยกเมื่อครู่ เขาเป็นคนเตือนลูกชายเองว่าให้ระวังการเดินทางในป่า เพราะพวกเขาไม่คุ้นเคยกับการถูกล้อมรอบไปด้วยต้นไม้ใหญ่ๆ แบบนี้

เขาหยุดเดินหลายครั้งเพื่อพยายามย้อนนึกถึงเส้นทางที่เพิ่งจะเดินผ่านมาเมื่อสักครู่ แต่ในที่สุดเมื่อเดินต่อมาอีกพักใหญ่ นิล ก็หยุดยืนนิ่ง

นิล ยอดนักขุดแห่งทุ่งหิน ผู้ไม่เคยหลงทางแม้ว่าภายในเหมืองจะมีเส้นทางที่สลับซับซ้อนสักเพียงใด ตอนนี้กำลังบอกกับตัวเองว่า เขาหลงทางแล้ว เขาหลงทางในป่าเขียวหลังจากที่เดินเลี้ยวผิดไปเพียงครู่เดียวเท่านั้น

#####

นายช่างใหญ่ค่อยๆ วางเหล็กนิลลงในเตาอย่างช้าๆ คล้ายกับว่ามันเป็นไข่เปราะบางที่อาจจะแตกเสียหายได้หากถูกกระทบกระเทือน เขาหันไปหา เพชร ที่กำลังยืนดูอยู่ด้วยความกังวล

“พ่อของเธอคงไม่ว่าอะไรเราหรอก เพราะถึงอย่างไรเราก็ต้องหลอมมันอยู่ดี…”

คำปลอบใจของนายช่างใหญ่ไม่ทำให้เพชรรู้สึกดีขึ้นเลย ความกังวลของเขาค่อยๆ รุนแรงมากยิ่งขึ้น แต่เขาคิดว่ามันเกิดจากการที่เหล็กนิลกำลังจะถูกหลอมให้กลายเป็นสิ่งอื่น มากกว่าเรื่องที่พ่ออาจจะดุว่าเขาเพราะไม่ยอมทำตามคำสั่ง

นายช่างใหญ่กำลังค่อยๆ โหมไฟในเตาให้ร้อนแดงมากขึ้นเรื่อยๆ

#####

นิล หยุดพักอยู่ในที่เดิม เขารู้ดีว่าการเดินสะเปะสะปะต่อไปย่อมไม่เป็นผลดี เขาอาจจะค้นพบเส้นทางที่ถูกต้อง หรืออาจจะยิ่งหลงลึกเข้าไปภายในป่าก็ได้

การหยุดรอเป็นวิธีการที่ดีที่สุด เมื่อถึงตอนเย็นและเขายังไม่กลับไป นายช่างใหญ่ก็จะรู้และออกติดตามหาเขา อาจจะไม่ใช่ในคืนนี้ คงจะเป็นตอนเช้าของวันรุ่งขึ้น เพราะเขาคิดว่าแม้แต่ชาววนาเอง ก็คงไม่สามารถติดตามร่องรอยในเวลากลางคืนได้

นิล เลือกต้นไม้ต้นหนึ่ง ที่มีกิ่งใหญ่ๆ อยู่ในระดับไม่สูงนัก เขาค่อยๆ ปีนขึ้นไปอย่างช้าๆ ชาวปฐพีไม่ค่อยเก่งนักในเรื่องการปีนต้นไม้ พวกเขาไม่ชอบที่จะต้องเอาเท้าให้พ้นไปจากผืนดินที่พวกเขารัก

แต่ในคืนนี้เขาต้องการที่นอนที่ปลอดภัย การนอนบนพื้นภายในป่ารกไม่ใช่เรื่องที่สมควรทำ แม้เขาจะไม่เคยได้ยินมาก่อนว่ามีสัตว์ที่เป็นอันตรายอาศัยอยู่ภายในป่าเขียว แต่แมลงบางชนิด และสัตว์เล็กๆ ที่อยู่รวมกันเป็นฝูง อาจสร้างปัญหาใหญ่ให้กับเขาก็เป็นได้ การนอนบนต้นไม้จึงนับเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

เขาพบว่ากิ่งไม้ที่เขาเลือกนั้นไม่เลวนัก มันแข็งแรงพอที่จะรับน้ำหนักของเขา และมีกิ่งก้านแตกสาขาออกเป็นพุ่มใหญ่ เขาเพียงแค่ออกแรงหักแต่งกิ่งเล็กๆ ออกบ้าง มันก็จะกลายเป็นที่นอนสำหรับเขาในคืนนี้

หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จ นิล ก็ค่อยๆ ปีนกลับลงมา ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายมากแล้ว เขายกน้ำขึ้นดื่มอย่างกระหาย แต่แล้วก็หยุดลงอย่างฉับพลัน

เขาต้องประหยัดน้ำเอาไว้ก่อน เพราะเขานำน้ำติดตัวมาไม่มากนัก และที่สำคัญยิ่งกว่าคือ เขาไม่ได้นำเสบียงติดตัวมาเลย

ตอนแรกเขาคิดว่าคงใช้เวลาไม่นานนัก และต้องการที่จะขนไม้หินไปให้ได้มากที่สุด เขาจึงทำตัวให้เบาที่สุดโดยนำน้ำติดตัวมาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

#####

ไฟในเตาค่อยๆ มอดดับลง ไม้หินที่เหลืออยู่ถูกใช้ไปจนหมดสิ้นแล้ว แต่นายช่างใหญ่ยังคงเร่งสูบต่อไปไม่ยอมหยุด เพชร เห็นเขาเป็นเช่นนี้มาพักใหญ่แล้ว

สองตาของเขาเอาแต่จ้องมองเหล็กนิลที่อยู่ภายในเตา ส่วนสองมือก็เร่งชักสูบอย่างเอาเป็นเอาตาย

เด็กหนุ่มเห็นก้อนเหล็กนิลภายในเตายังคงสภาพอยู่เช่นเดิม สีดำของมันก็ยังคงเหมือนเดิม สีที่ดำสนิทราวกับว่ามันดูดกลืนแสงที่อยู่รอบข้างเข้าไปจนหมดสิ้น

ในที่สุดนายช่างใหญ่ก็ยอมหยุดมือ เขาหยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่สองมือของเขาจะขยับเคลื่อนไหวอีกครั้ง และครั้งนี้ เพชร ต้องร้องตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง

“อย่า…”

แต่ช้าไปแล้ว สองมือของนายช่างใหญ่คว้าเอาก้อนเหล็กนิลที่อยู่ภายในเตาขึ้นมา แม้ว่าไฟจะดับไปแล้ว แต่ความร้อนรอบๆ เตาก็ยังคงคุกรุ่นอยู่

แม้แต่ เพชร ก็รู้ว่าก้อนเหล็กนิลในตอนนี้จะต้องมีความร้อนสูงมาก มือทั้งสองของนายช่างใหญ่ต้องลุกไหม้อย่างแน่นอน

มือทั้งสองของนายช่างใหญ่กลับไม่เป็นอะไรทั้งสิ้น เขายื่นเหล็กนิลมาให้ เพชร แล้วบอกว่า

“เธอลองแตะมันดูสิ”

เพชร ยังคงลังเล นายช่างใหญ่ทำให้เขาตกใจอีกครั้งด้วยการนำเหล็กนิลไปแนบกับแก้มของตัวเอง แล้วยื่นมันกลับมาอีกครั้ง

“ลองแตะดู มันไม่ร้อนเลย…ไม่ร้อนแม้แต่นิดเดียว”

เพชร ยื่นมือออกไปอย่างช้าๆ เขาใช้ปลายนิ้วชี้ค่อยๆ แตะลงไป ความรู้สึกอย่างหนึ่งแล่นมาตามปลายนิ้ว และมันทำให้เขาสะดุ้งจนต้องชักมือกลับ มันไม่ใช่ความร้อน แต่เป็นความเย็นที่แฝงด้วยอะไรบางอย่าง บางอย่างที่ทำให้เขากังวลมากกว่าเดิม

“…แม้แต่ไฟจากไม้หินก็ยังร้อนไม่พอ…”

“…เอ่อ…คุณลุง…ตอนนี้มันก็เย็นมากแล้วนะครับ”

นายช่างใหญ่ กำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ เขาหันมามองหน้าเด็กหนุ่ม

“เธอว่าอะไรนะ”

“ผมหมายถึง…เหมืองไม้หินอยู่ไม่ไกลนัก แต่ทำไมพ่อยังไม่กลับมาอีกครับ ตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว และพ่อก็ไม่ได้เอาเสบียงติดตัวไปด้วยเลยนะครับ”

“อ้อ…ใช่…นั่นสินะ…ความจริงเขาควรจะกลับมาได้แล้ว ควรจะกลับมาตังแต่ตอนบ่ายๆ แล้ว…สงสัยว่าเขาคงจะหลงทางแน่ๆ เลย”

พอได้ยินอย่างนั้น เพชร ก็รีบถามด้วยความเป็นห่วงทันที

“แล้วเราจะทำอย่างไรกันดีครับ”

นายช่างใหญ่ยิ้มแล้วตอบกลับมาว่า

“ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก พ่อของเธอต้องปลอดภัยอย่างแน่นอน เขาเป็นนักเดินทางที่ดี เขารู้ว่าควรจะต้องทำอย่างไร ตอนนี้เขาคงเตรียมหาที่นอนบนต้นไม้เรียบร้อยแล้ว คืนนี้เราคงทำอะไรไม่ได้ เพราะแม้แต่ชาววนาก็ไม่สามารถติดตามร่องรอยในป่ายามค่ำคืนได้ หากพรุ่งนี้เช้าเขายังไม่กลับมา เราจะออกติดตามในทันที เขาคงยังหลงไปไม่ไกลนักหรอก”

เพชร ยังคงมีทีท่าไม่สบายใจอยู่ นายช่างใหญ่ก็คืนก้อนเหล็กนิลให้เขาเก็บเอาไว้ แล้วบอกว่า

“ถ้าเธอเป็นห่วงพ่อ เธอก็ควรจะไปเตรียมอาหารอร่อยๆ ไว้ให้เขาดีกว่า เพราะพอเจอกันในวันพรุ่งนี้ เขาต้องหิวมากแน่ๆ ”

Create Date : 01 ตุลาคม 2552		3 comments
Last Update : 1 ตุลาคม 2552 10:13:31 น.
Counter : 484 Pageviews.
Share Tweet